¡MALDITA BANDA MAGNÉTICA!

              A conselleira de Sanidade, Pilar Farjas, é máis lista ca a fame; ten unha saída para todas as trampas existentes nas tarxetas dos parados sen prestación. Primeiro, soubo mentir ó indicar que eses parados si tiñan acceso ós medicamentos, cando, na realidade era que non. Pero despois, cando xa se demostrou que mentía, quixo botarlle a culpa ó Instituto Nacional da Seguridade Social. E, agora, para rematar a súa inoperancia, a súa incapacidade, e logo de conmutar todas as tarxetas, achácalle á banda magnética do documento que moitos aínda sigan sen poder pedir cita. ¡Maldita banda magnética!; máis seguro que sexa por culpa do po do ladrillo ou da voaxa da nave. Como están a traballar...!, o po distorsiona a maldita banda. ¡Lista coma un allo a conselleira!

              Maceda. Mércores, 30 de novembro de 2011

QUEDARON COAS GANAS

              O tren das 3:10 pasou ás 3:20 por Cantoña e detívose na estación de Baños de Molgas ás 3:30. Do tren das 3:10 baixaron Russell Crowe e Christian Bale. O primeiro traía consigo unha cartucheira con amosegas de prata e un colt 45 con cachas brancas. Christian Bale baixou con tan só un winchester 75 e un defecto no seu pé dereito que o facía coxear un pouco. Os dous, mirándose de esguello, empezaron a marcar distancia tan axiña como puxeron os pés na explanada da estación do ferrocarril de Baños de Molgas. A música de Marco Beltrami presaxiaba un duelo a morte coma no salvaxe Oeste, aínda que Baños de Molgas está, máis ou menos, no centro de Ourense. Cando os dous homes estiveron a unha distancia prudencial, levaron as mans ós seus sombreiros e desexáronse un bo día. Crowe colleu cara ó muíño do Dositeo e Bale seguiu pola rúa que o leva ó centro da vila. Os espectadores quedaron coas ganas.

              Maceda. Martes, 29 de novembro de 2011

ESTRAMBÓTICA COMPARACIÓN

              O profesor Aciselo López Louzán anotou na axenda do alumno Herófilo Sampaio Sánchez a historia que lle tiña que traer para a seguinte semana. Consistía na comparación da estrutura orgánica dunha carta de pago de Facenda coa semente da pataca. O alumno Herófilo quedou alucinado ante a anotación. Pero ó día seguinte largou a Delegación de Facenda para pescudar cómo era unha carta de pago. E foi aí cando, axiña, caeu na conta da labazada da primeira lección; qué tería que ver unha carta de pago, que era cadrada, cunha semente de pataca, que era redonda. Así e todo, presentoulle ó profesor Aciselo todo un estudo de dez folios sobre a citada comparación, pero chegando á conclusión de que a carta de pago métete no mundo da fame, mentres que a semente da pataca aliméntate.

              Maceda. Viernes, 25 de novembro de 2011

HIPOCRISÍA DOS DANOS COLATERAIS

              Nunha guerra, en calquera guerra, en todas as guerras nunca hai bos e malos. En todas as guerras sempre hai mortos. Ata os “presumibles” bos matan. Incluso ata aqueles que se consideran neutrais ou vixiantes de que esa tal guerra non se desbande. Así lle pasou ás forzas da OTAN nunha provincia meridional de Kandahar, en Afganistán, que, ó atacar a un grupo de insurxentes que estaban colocando explosivos nunha estrada, levaron por diante, ou sexa, impulsados polas forzas das bombas que deixaron caer, a seis nenos e un adulto. Todas as mortes doen, pero as dos nenos hai que recoñecer que son outro sentimento. Agora, faltaría máis, asoman as investigacións por parte duns e doutros para esclarecer os detalles do ataque. Si, pero a única realidade é que os nenos xa están mortos. Os neutrais, os “presumibles” bos, e coa intención de manter a orde neses países con fortes altercados, seguirán a causar baixas civís porque as bombas, as balas non escollen os obxectos nos que teñen que golpear; elas, xeralmente, caen ou chocan contra seres inocentes que, a maioría das veces, non saben de qué vai o asunto. Non o saben os maiores, imaxinade os cativos. Despois, os gobernantes falarán de danos colaterais; pero na realidade son mortes, precisamente mortes. Mortes de inocentes.

              Maceda. Venres, 25 de novembro de 2011

ÉXTASE CINEMATOGRÁFICA

              As posturas que Jador Sánchez Martín adoita poñer cando ve unha película na súa casa son merecentes dun comentario. En principio, a súa postura no sofá é normal, como a de calquera ser humano que se tomba para ver unha película nunha noite de inverno, coa súa mantiña nos pés e arroupadiño ata a meixela. Pero Jador Sánchez Martín transforma as posturas coas súas mans. Tal como as teña, tal como as coloque ó iniciar a película, aí se botan durante toda a proxección. Se ó iniciar a película unha man súa colle por exemplo o seu nariz, pois o pobre nariz non ten escapatoria ata a conclusión ou ata o descanso. Se o dedo polgar ou matapiollos o mete entre os outros e aperta o puño, aí queda prisioneiro tempo e tempo. A iso chámaselle éxtase cinematográfica.

              Maceda. Martes, 22 de novembro de 2011

TODOS CONTENTOS

              Todos contentos. É o bonito que ten a política. Ó rematar unhas votacións, todos están contentos. Os ganadores por ganar. Os perdedores porque non foi unha desfeita. Os que xa se sentían perdidos porque, ou melloraron algo, ou non se escangallaron. Total, que aquí o único que sae perdendo é o votante; incluso o que se sente ganador, pois non tardará moito en caer na conta de que todo foi auga de bacallau. É certo que ás veces dá un chisco de grima ver como tododeus remata un cambio político máis contento ca unhas pascuas. O nacionalismo galego mantense en escanos, pero perdeu votos. ¡Como envexo ós vascos e cataláns! Sempre soben e nós, nós... xa se ve o que hai. Con todo, eu tamén estou contento; sempre me gustou loitar a favor do máis débil, do máis asoballado. Seguirei contento esta loita por Galicia.

              Maceda. Luns, 21 de novembro de 2011

CAÍDAS QUE PRESTAN

              Adóitase dicir que o que as fai, acaba pagándoas. Xeralmente, o que fai unha falcatruada acaba atopando a man da xustiza, que, aínda que ás veces é lenta, si a ten longa. Claro que, despois, depende tamén de a quén lle bota a man. Non é o mesmo que a xustiza acose a un pobre desgraciado que a un chupatintas de moito coidado. O pobre desgraciado, cazado, quedará aínda máis pobre por falta de padriño. O chupatintas de moito coidado, cazado, sempre terá aquela posibilidade de que en toda a súa vida arrimouse ó abrigo dunha saba de flanela; a sombra do padriño é longa coma o ciprés de Miguel Delibes. Pero aínda que as condenas non dean moito exemplo, queda aquela rexouba, aquela alegría interior de saber que tamén os máis poderosos caen de cando en vez. Poida que por pouco tempo, pero caen. E, ó mellor, ata na caída poden levar un zafranazo de tres pares de narices. Ó mellor ata xa non conseguen levantarse desa mala caída. O de mala é un dicir, xa que esas caídas son as que lle prestan de verdade ós espectadores, son as que desexan que o tempo non cure as feridas que se puideron causar.

              Finca Fierro. Venres, 18 de novembro de 2011

TODOS SON CULPABLES

              Hai veces que é moi difícil buscar un culpable. Aínda que tamén hai veces en que os culpables son varios ou todos. O concello de Ferrol solicitoulle á Xunta un auditorio en 1999. O seu presuposto era de 8,2 millóns de euros e abriría no 2007. Hoxe aínda non abriu. ¿De quen é a culpa? Núñez Feijóo, sendo conselleiro de Política Territorial, puxo a primeira pedra en 2005. Entrou o bipartito na Xunta e paralizou a obra. Regresou o PP, volveu prometer montes e moreas e, efectivamente, rematouse o “pequeno Gaiás”. O presuposto subiu coma a espuma; agora xa eran 14,8 millóns de euros. ¡Pero!..., aínda está sen inaugurar porque faltan os equipos técnicos; o que significa máis cartos e máis tempo; e co problema de que seica non contan con prazas de aparcadoiro. Todos son culpables e todos son políticos.

              Xoves, 17 de novembro de 2011

MENTIR CUN SORRISO

              Tanta política, cansa. Tanta mentira, esgota. Tanto mitin, aburre. Tanto gasto inútil en mentiras, cabrea. Co bonito que é estar, por exemplo, pechados nun coche e coa música rompendo o silencio. Co bonito que é pasear polos montes e escoitando música por medio duns auriculares. Pero, hoxe, o único que chega ós nosos oídos son insultos duns políticos a outros, son rexeitamentos dunha forma de traballar duns partidos a outros, son negativas a recoñecer os erros cometidos logo de declaracións desafortunadas. Co bonito que é recoñecer que o que se fixo ben, non é grazas a eles, senón ós votantes que os puxeron aí para que fixeran precisamente o que lles pediron. Pero non, nin se fixeron nin admiten críticas. Uns e outros. Hai que recoñecer que a política é ben porca, a política é a mentira cun sorriso nos beizos.

              Mércores, 16 de novembro de 2011

AUGA E SOL

              As pingas de auga brillan por entre os raios de sol que asoman polo Outeiro Barbeiro. Os raios do sol traspasan a claridade das pingas de auga que caen dunhas nubes negras que se fixeron donas e señoras do ceo molgués. Aluma un chisco o sol. Ao mesmo tempo está a chuviscar, a poallar. Caen pingas de auga sobre as follas secas dun castiñeiro que se ve na ladeira do outeiro. Brillan as herbas verdes ó chocar a luz do sol sobre o seu orballo. Por enriba do outeiro, unha laverca plana na súa perpetua vixía, mentres un labrego aínda mozo asubía un tema musical inspirado por este tempo outonal. Cando remata deixa escapar un sorriso porque é agora a laverca quen leva o ritmo dende as alturas. O labrego borboríñalle ó seu can para que tanga as vacas. Este corre cara á elas e estas póñense ó camiño. O labrego empeza de novo a asubiar.

              Oficina de Maceda. Luns, 14 de novembro de 2011

UNHA ESTAMPA PARA RIR

              Cada vez que a profesora Cristal Ridruejo tiña ximnasia no seu colexio, adoitaba obrigar aos seus cativos (nenos de quinto de primaria) a que se ducharan sen escusa ningunha. Non lle importaba quitarlles uns minutos de xogos ou exercicios con tal de que remataran limpiños a súa clase. E xa sabemos que os houbo, que os hai e que os haberá remisos a mollar a pluma, ou sexa, a pel. Nunha das ocasións atopouse cunha estampa desas coas que escacha un de risa. Cando pasou a controlar un pouco os barullos que se adoitan levar a cabo nesas situacións, viu o que nunca vira nin o que nunca imaxinara; a un neno cun paraugas aberto baixo a ducha. “Neniño, ¿por qué estás co paraugas aberto?”, preguntoulle con xesto forzado para evitar a risa que estaba a piques de choutar da súa gorxa. “Profe, é para disimular, para que pensase que me estaba a duchar realmente”. E díxollo todo inocente, con cara de anxo e cun pouco de colorete nas súas fazulas, nas súas meixelas. Cristal Ridruejo nin o recriminou nin o gabou; sinxelamente marchou de alí rapidamente para non rir diante do cativo.

              Finca Fierro. Venres, 11 de novembro de 2011

TRECE NAVES ESPACIAIS

              Murmurios no café cando unha cascuda viaxa polos laterais dunha pista feita de palla e barro en conmemoración dos entregos que nos visitaron hai xa trinta e pico séculos acochados en trece naves espaciais. En trece, nin unha máis nin unha menos. As cascudas, cando chegan á fin da pista, non saben qué facer, e ante o perigo dun neno que se achega, optan por saltar ó baleiro e encomendarse a unha nova nave espacial que aparece fungando no seu auxilio. Esta consegue chegar a tempo para recoller ós asustados insectos. O neno pestanexa dúas ou tres veces e abre a boca de par en par cando contempla a máis naves espaciais que escoltan á que aterrou para recoller ós ortópteros. Cóntaas en silencio. Trece naves espaciais.

              Cafetaría Oren Express da Valenzá. Xoves, 10 de novembro de 2011

O ASUBÍO DUN POEMA

              Penso na claridade da néboa e vexo o trebello dun verso escrito cun lazo, cun cadorno de xeo. A espiga dunha herba seca arde, devece ante o raio de sol que saíu, de súpeto, do carreiro dunha nube que atravesaba, veloz, o ceo. O silencio que discorre por entre as toxeiras de Barricobos acocha ante o canto, o piar dunha merla dende o seu niño. O verso deslízase pola páxina en branco e a tinta de cor negra seca ante o lapso dunha mente que se apaga. Xa sabemos que o asubío dun poema fai bailar ós parágrafos dunha novela. O escritor rubrica sobre a folla seca do amieiro, garda o bolígrafo e acouga sentado no outeiro dos soños da infancia.

              Café Tizona de Ourense. Mércores, 9 de novembro de 2011

O BERRO DO EIXE

              A vida é coma a curvatura do ladral cando o carro vai baleiro. Móstrase entre os estadullos e móllase coas pingas de auga que caen das nubes negras. A vida é o berro do eixe do carro cando este vai cheo de toxos ou cando os sacos pesan por culpa das memorias labregas. A miseria pesa na alma e os recordos déitanse sobre as pallas que cobren o estrume. Acouga xa o carro na palleira co pinallo bicando o chan e saboreando a nostalxia dun día de traballo. A vida é o silencio nocturno entre aparellos de labranza e sentimentos de pantalóns curtos. Corre o rato por entre as espigas do millo e xeme o mango da aixada ó incharse por culpa da auga. Hai palleiras que acumulan soños dun neno labrego.

              Café Tizona de Ourense. Mércores, 9 de novembro de 2011

IMPRUDENCIAS DOS "ACELERADOS"

              Ás veces cometemos imprudencias cos coches que nos custan a vida ou que, xeralmente, segan a vida doutros. Baixando onte de Maceda a Ourense, ás catorce e oito minutos, na recta que baixa a Neboeiro existe unha liña continua que un Audi (creo) de cor vermella obviou por me querer adiantar a moito máis velocidade da permitida. Non me incomodou que me adiantase (pobriño o meu Peugeot 306 con dezasete anos de existencia e máis de trescentos mil quilómetros), pero si me anoxou, si me rebentou a imprudencia do “acelerado”, xa que os accidentes cáusanos precisamente os que non respectan as normas, as sinais, os impacientes. Algún día poida que boten as mans á cabeza porque lles segaron a vida a uns inocentes. Pero entón será xa demasiado tarde. Menos présas e máis prudencia ó volante.

              Oficina de Maceda. Mércores, 9 de novembro de 2011

DEBATE CINEMATOGRÁFICO

              Medio país pendente do gran debate entre Pérez Rubalcaba e Mariano Rajoy, varias televisións proxectando o gran cara a cara entre ideas políticas bipartidistas (coma se non existiran outras), cando un servidor gozou coma nunca contemplando na Sexta 3 a película “O que queda do día”. Aí si que houbo debate, si que houbo un auténtico cara a cara entre Anthony Hopkins e Emma Thompson. Os dous non falaban moito de política, pero o enfrontamento interpretativo foi realmente impresionante. Chegaban as súas olladas, os seus xestos, as poucas palabras de Hopkins para arranxar divinamente a mansión na que servían, algo así coma o país noso polo que estaban a loitar os dous políticos nas outras cadeas de televisión. Seguín a película porque sabía que me ía ensinar cousas. Os políticos ían falar do que xa sabemos todos. ¿Para que perder o tempo?

              Oficina de Maceda. Martes, 8 de novembro de 2011

UN RATO NO ESTERCO

              O tractor de esterco iniciou a marcha cara á leira de Germelina Ruiz. O remolque ía tan cheo que o vehículo deixaba pegadas por onde pasaba a causa da labra que caía polo troupelear do propio tractor. Detrás do tractor marchaba Franco Carrascosa por se había que botar algunha man para que o remolque non envorcase. Cando chegaron a unha curva abondo ladeada, Franco Carrascosa agarrou do ladral e viu ó instante cómo un rato ollaba fixamente para el. Así botou un tempo, o suficiente para que ós beizos do home asomase un sorriso de complicidade e de asombro porque viu e apreciou que o tal rato non lle fixo nin caso á súa presenza; seguiu a furgar polo esterco e Franco Carrascosa, a verdade, deixouno en paz. Axiña o perdeu de vista.

              Oficina de Maceda. Luns, 7 de novembro de 2011

O QUE ME GUSTA

              Xa está. En quince minutos xa realicei todo. É certo que me movín coma unha bala, pero xa está. Selei as primitivas. Merquei catro cousiñas nun supermercado e unha barra de pan nunha panadaría; para rematar levando todo iso ó coche, para meter todo iso no Filomeno. Agora xa estou sentado nunha cadeira do bar Aitana 39. Facendo, non o que mellor sei, senón o que me gusta, que é escribir. E escribo co ruído da televisión como música de fondo. E contemplo xa a noite escura pola porta de cristal, noite na que está a chover abondo. Era o que queriamos, non si? Que chovese. Pero, ai!, o asunto xa empeza a cansar. Porque a chuvia molla. Porque a chuvia molesta. Porque a moita chuvia arrasa. Collo folgos para, dentro dun chisquiño, iniciar outro relato.

              Bar Aitana 39 da Valenzá. Xoves, 3 de novembro de 2011

SILENCIO POLO DEFUNTO

              Corrían os carrouchos do millo polos regos da Cavada e choutaban os cempés de repolo en repolo e de remolacha en remolacha. Voaban os peixes polo espazo sideral da Pitediña e cantaban as pedras dos valados que separaban as leiras das Pedradarcas. Un escritor escoitaba o ruxerruxe do vento, pero quen realmente facía ruído era o burro de Graciliano Pérez que orneaba con dirección ó muíño de Gumersindo de Escornabois. O burro non era tan burro; sabía que no muíño estaba a burra do muiñeiro. Cando as campás da igrexa de Baños de Molgas tocaron a morto, todo quedou, por un instante, en silencio. Acababa de morrer o vello lagarto que levaba anos subido no cruceiro das Lamas. O silencio rachou no seguinte aviso polo defunto.

              Bar Aitana 39 da Valenzá. Xoves, 3 de novembro de 2011

DOENTES DE MISERICORDIA

              A grampadora mira cara ó norte  e un caderno está colocado en horizontal nunha mesa que precisa dunha limpeza moi urxentemente. A mesa está instalada nun despacho que semella máis unha rateira. Vivimos na posmodernidade máis enxebre dun país que racha pola invasión dos ultracorpos. Somos enfermos de misericordia e clamamos por unha pílula con sabor a esperanza. Pero a febre, o mal agarrótanos os sentidos e pensamos que máis alá da inconsciencia está o mar cheo de olas que se bambean para arrolar os nosos corpos. Hai ritmos que non sabemos controlar e que nos levan por certos planetas coas cores cheas de soños. O replicante Rick Deckard cámbianos os soños por ovellas eléctricas. Somos doentes de misericordia que non queremos morrer coma androides sen alma.

              Oficina de Maceda. Xoves, 3 de novembro de 2011

CUBRÍNDOSE DA CHUVIA

              Visperina Lucero Ruiz abre o paraugas para trasladarse do portal da súa casa ó coche que ten aparcado a tan só un dez metros. Pouca distancia, pero suficiente como para poñerse coma un pingo. Chove a mares. Chove a máis chover. Visperina Lucero Ruiz leva na súa man esquerda un bolso de cor vermella que se bambea ó compás dos seus pasos. Estes son apresurados porque, aínda que leve o paraugas aberto, sabe que sempre o aire conseguirá filtrar algunhas pingas de auga que caerán sobre a súa elegancia. De todas formas, ela tan só se preocupa polo pelo. E tamén sabe que a tela dos paraugas de agora deixa coar unha babuxa que lle pode estragar o cabelo. Nun amén métese no coche, toca o pelo, nótao seco e sorrí. Visperina Lucero Ruiz pérdese na distancia.

              Oficina de Maceda. Mércores, 2 de novembro de 2011

A RODA DUN CAMIÓN

              Quero rachar o vento cun sopro da trompeta de Louis Armstrong e subir ó alto do outeiro do Corno para, dende alí, cantar a grito pelado que a vida é un par de ás planando sobre a morte. Debuxo arabescos sobre o firmamento e deixo que unha laverca me acompañe por entre as xestas do monte Medo. Logo, con parsimonia, ollo para as nubes que pasan e sei que dentro dun chisquiño vai chover. Porque o vento xa deixou de fungar. Agora, tan só a trompeta de Louis Armstrong asubía por entre os piornos dos Currás. E a chuvia xa cae con forza sobre as miñas ás. Non consigo planar e aterro sobre o chapapote da estrada, onde, nun santiamén, a roda dun camión esmaga os meus soños. A trompeta de Louis Armstrong é unha amasadura de penalidades.

              Oficina de Maceda. Mércores, 2 de novembro de 2011