O VIRUS

              Queda o silencio facendo ruído e unha ameaza do espazo sideral está a piques de chegar á terra. Asoma nunha pota fervendo e penso eu que é un virus con furúnculos de burra parida. Aínda que, no lugar de máis alá das estrelas, non se saiba que haxa algunha burra. Mete ruído o obxecto que cae e rebenta cando tropeza contra o penedo de Barricobos. Alá foi ao carallo o gravado do escudo dun equipo de fútbol. Agora si queda todo Barricobos en silencio e a memoria retrocede trinta e seis anos para debuxar sobre a retina unha tarde de frenesí. O virus matou a toda unha ilusión esculpida en tan só unha tarde de soidade e silencio. Queda o silencio, agora, en silencio.

              Finca Fierro. Domingo, 30 de decembro de 2012

E DIGO BAÑOS DE MOLGAS

              Un río que fai de funil ao chegar á vila e unha estación de ferrocarril que, agora, é un museo e, no futuro, será museo e recordos de cando o expreso facía parada para as xentes que entraban e saían. Eran recordos de cando Madrid quedaba moito máis alá da serra do San Mamede. Agora Madrid queda nun suspiro de automóbil. Digo Baños de Molgas. Unha torre que semella unha bravata, unha fanfurriñada de 30 metros cara ao ceo e unha burga que fumega auga quente da infancia. Digo Baños de Molgas. Unhas airas aptas para o marro e unha Ansuíña na que se bañan os sorrisos de toda unha nenez. Un monte Medo no que as mañás eran a mellor lareira das conversas e un monte de Pinouzos no que as tardes semellaban algarabías de vacas e rapaces. E digo Baños de Molgas, o meu soño, o meu recordo.

              Finca Fierro. Domingo, 30 de decembro de 2012

DEDÍCANSE AOS BIOSBARDOS

              Anda circulando polas redes sociais e, o venres, polos xornais unha foto de dous deputados madrileños do PP na que se dedican a xogar nunha tableta e nun móbil mentres se debatía a privatización da sanidade pública. Os lectores e usuarios das redes sociais ao ler e ver isto, imaxinarían axiña, e con lóxica, que a eses dous deputados (home e muller) lles importaba un pito tal debate. E agora digo eu, de que se asombra a xente?, por que colgan iso na internet? Iso, señores, é lei de vida na práctica totalidade dos debates. Por Deus, señores, se ata neses plenos de concellos pequenos está o típico que se deica ás musarañas. E sabedes por qué? Polas maiorías absolutas! Porque cando hai maiorías absolutas todo se resolve cunha simple palabra: votación! Do que se deduce que, a gran maioría dos representantes do partido ditatorial (sempre direi que unha maioría absoluta é unha ditadura) van aos plenos tan só para erguer a man. É para o único que valen. É un pouco triste e deprimente, pero esa é a realidade. Mentres non erguen a man, dedícanse aos biosbardos. Por sorte ou por desgraza (aínda hoxe non o sei ben), estiven de oposición nunha lexislatura e dou fe da ditadura dunha maioría absoluta. Boa noite e feliz ano 2013… a todos.

              Finca Fierro. Sábado, 29 de decembro de 2012

A MERENDA DAS VACAS

              A cada poucos pasos, o neno José Salceda Dapena, o Pepiño,, apousenta o cubo da auga e pega un respiro. É moi pequeno para tanto peso. A auga aínda fumega. Non hai dous minutos que a colleu na burga de Baños de Molgas. A súa nai, como castigo por non querer estudar a materia que lle puxera o mestre Saleroso Rodríguez, mandouno á burga para que lle trouxera un cubo de auga para as vacas. No inverno adoitaban darlle de beber ás vacas un pouco de auga quente mesturada con fría e unha lata das sardiñas de fariña. Era parte da merenda das vacas. O Pepiño baixaba todo contento pola rúa da Igrexa, “a carreira”, porque mentres ía á burga non estaba na casa. O peor chegaba despois ao ter que subir cargado. Pero pouco a pouco, a base de descansos, chegaba á casa e con tan só mirar á súa nai, xa sabía que tiña que ser el o que lle puxese de beber aos animais.

              Maceda. Xoves, 27 de decembro de 2012

O MALO E O BO SEN PISTOLA

              “A única cousa que frea a un tipo malo cunha pistola é un tipo bo cunha pistola”, sinala a Asociación Nacional do Rifle americana. Non estou de acordo. Realmente a mellor solución sería que nin o tipo malo nin o tipo bo tiveran pistola. Se non hai pistola, non hai disparo. Se non hai disparo, non hai morte. Se non hai morte, non hai dor. Logo, para máis aquel, a tal asociación de lunáticos pide vixilancia armada nos colexio. E quen vixía aos vixilantes? Porque dáse a coincidencia que, moitas veces, o que comete a masacre, ata ese momento, era un cidadán exemplar (coma os vixilantes), pero que, por unhas ou outras cousas, volveuse tarumba e empezou a dispara a cachón. Por que non se pode volver tarumba un vixilante? Sigo dicindo que a mellor opción sería que non houbese armas nas casas, nas familias, nin que estas, por suposto (en caso de telas), ensinasen aos fillos a usalas. Pero claro, como é un auténtico negocio (se non erro, creo que lin hai uns días que o fusil que usou a asasino de Newtown subiu nas ventas como a escuma), nin Obama nin ninguén de Estados Unidos conseguirá eliminar a posesión indiscriminada de armas nas casas. E así, claro, seguirá pasando o que aconteceu hai unhas semanas. O mal será para os mortos.

              Finca Fierro. Sábado, 22 de decembro de 2012

O PORCO EN CASTELÁN

              Agarrar un bicho deses ten a su historia, eh. Así comenta un cliente que está á miña dereita e que conversa con tres amigos. A conversa, faltaría máis, e sendo como é na capital das burgas, desenvólvese en castelán. Como ten que ser! Dá máis señorío, máis distinción. Aínda que estean a falar do porco. Agora entendo a primeira frase... agarrar un porco para sacrificalo. E empezo a imaxinar unha matanza do porco falando en castelán. “Agárrale del hocico”. “Córtale la cachucha”. “Chamúscale el pelo con la palla del centeno”. “Lávale el bandullo”. “Sácale unas asaduras”. “Hagamos unas filloas”. “Mira que buen raxo tiene”. A conversa xa se desvía ás lareiras das cociñas, penso que pola inercia de curar os chourizos. “Trae un lareiro y cuélgalos en él”. “Pon el lareiro en el fumeiro”. A verdade é que o porco en castelán dá para unhas risas.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Xoves, 20 de decembro de 2012

AMORES QUE FUNDEN NA MISERIA

              Non hai moitos días falaba da figura da nai e do que representa para cada fillo. Pero tamén recoñezo que hai excepcións, aínda que pareza mentira (recórdese, unha nai sempre é unha nai). Resulta que en Holanda, unha nai tan só lle dá de comer ao seu fillo produtos crus. O rapaz, de 15 anos, sofre un retraso no crecemento pola fame que pasa. Normal! Por moitas froitas, noces e verduras que meta no seu corpo, calquera organismo precisa de practicamente todo o demais, chámense pescados, carnes, pan, pastas, etc. A causa disto, a nai está a piques de perder a custodia do fillo, pois, a maiores dese auténtico problema, súmase o do colexio, ao que non asiste polas burlas dos outros compañeiros ante a comida que levaba sempre. Unhas abarrotan aos seus rapaces e outras mátanos de fame. Nin tanto nin tan pouco. Hai amores de nai que te funden na miseria.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Xoves, 20 de decembro de 2012

EN CLASE TURISTA

              É normal que ás veces a rabia se nos suba “ás entendedeiras” cando lemos ou oímos comentarios de certos personaxes que pensan que son os amos do mundo. Estes días acaba de meter a pata coas súas declaracións o presidente do Consello Xeral do Poder Xudicial, Gonzalo Moliner, ao lamentar viaxar en clase turista “porque non é a mellor imaxe” que pode causar ante os paisanos de a pé. Non sei o que lle aconteceu a moita xente, pero a un servidor, cando oíu e leu estas declaracións, tan só lle saíron bocaladas, blasfemias que aquí non se poden reproducir. Señor Moliner, a mellor imaxe que pode amosar ante os “turistas” é impartir xustiza, aínda que, ante a súa xesta, tamén imaxino que aí diferenciará entre ricos e pobres, entre o poder e a miseria, entre o elegante e o baldroeiro. Hai que ter perendengues... en clase turista!

              Maceda. Xoves, 20 de decembro de 2012

BALAS SILENCIOSAS

              Balas que rebentan cabezas. Choros que se acubillan nas penas. Saloucos que bañan as almas. Dor que corroe os nervios. Armas que matan. Despois do ruído chegan os lamentos. Logo dos lamentos volven os negocios. E os sentimentos cúranse a base de deixar pasar o tempo. E a rabia amansa baixo unha promesa de control de armas. Promesas rotas. Os revólveres son un capital. Os fusís de asalto, un salvoconduto económico dunha morea de almas sen conciencia. Armas que matan. Miseria na sociedade de certos países. Buscan a tranquilidade con armas distribuídas por toda a casa, á man de mozos que soñan un día con emular a personaxes aloucados, que pensan que a fama se acada con centos de tiros mal dados. Balas silenciosas que penetran nos corazóns de cativos que non chegan nin a soñar con algún heroe que os salve. Armas nas casas. Desgrazas anunciadas.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Martes, 18 de decembro de 2012.

              Maceda. Mércores, 19 de decembro de 2012.

A FIGURA DA NAI

              A miña nai chamábase Lola, a Lola da Amparo. O meu pai chamábase, Manolo, o Manolo da Lola. Eu son o Chito da Lola. E os meus irmáns son os fillos da Lola. E os netos serán sempre os netos da Lola, da Lola da Amparo. Coma nós, infinidade de familias; o que demostra que practicamente todo nesta vida está baseado na figura da nai. Que terá unha nai para que estea sempre na cúspide de cada un. A lingua nai. Rosalía de Castro, a nai dos galegos. Cando nos queixamos: Ai, mamaíña! Cando nos sentimos perdidos: miña nai querida!Sempre as nais polo medio. Sempre. E cando non están polo medio, o baleiro que notas ao te arredor é inmenso. Nótaste desvalido, perdido, desamparado, cego, so. Nai que as pariu!, como se botan de menos! Menos mal que non as esquecemos nunca.

              Maceda. Martes, 18 de decembro de 2012

A MÁIS ARREPIANTE MASACRE

              A mellor forma de evitar unha masacre é non tendo os utensilios necesarios para cometer a mesma. Estados Unidos está chea armas nas casas, nas familias e así, de cando en vez, incluso moi a miúdo, bota logo as mans á cabeza cando as masacres se suceden en colexios, institutos, cines, etc. A masacre acaecida en Newtown é a máis arrepiante de todas porque nela, a maiores de haber moitas vítimas, a gran maioría eran nenos de moi pouquiños anos. Os nenos sempre son os maiores protagonistas nas nosas vidas (para o bo e para o malo). E tras isto, Estados Unidos seguirá sen reaccionar, debido tamén a que a sombra da Asociación Nacional do Rifle é longa e chega ata onde chagan as balas, ata o corazón dos que pensan que as armas nas casas son unha boa defensa, pero que, na realidade, liquida a máis xente ca que morre nas propias guerras dos ianquis.

              Finca Fierro. Domingo, 16 de decembro de 2012

A GRAN CAGADA

              Penso que foi un bo alcalde para A Coruña. Penso que foi un bo político e un excelente orador. Pero tamén penso que, ás veces, chocheaba bastante cando falaba en contra do nacionalismo galego e da nosa lingua. Non obstante, a gran cagada de Paco Vázquez chegou o outro día cando declarou que non había diferenza entre “un xudeu cunha estrela amarela perseguido polos nazis e un neno catalán castigado por falar castelán no patio do colexio”. “Non hai diferenza, é unha opresión”, rematou. Pola idade que ten tivo que vivir á forza a opresión do castelán sobre o galego, a non ser que “en La Coruña”, nos seus tempos e no seu colexio, tododeus falase xa o castelán. Pero eu, que son máis novo ca el, tiña que falar á forza o castelán na maioría dos sitios con algunha significancia; chamáranse escolas, colexios, igrexas e, incluso, personalidades. “É inconcibible que un neno sexa castigado por utilizar a súa lingua materna”. Pois si era castigado, señor Vázquez… por falar o galego. O BNG díxolle que se mirase ao espello, algo que cabreou aos compañeiros de Paco e pídenlle a aqueles unha rectificación. E digo eu; non sería o propio Paco Vázquez o que tería que rectificar a gran cagada cometida.

              Finca Fierro. Sábado, 15 de decembro de 2012

VELENO NA PEL

              Os de Radio Futura din que “tes veleno na pel”. Cando oín isto quedei abraiado. Como poden coñecer a Emiliano Robles Machada? Teñen que referirse a el! Porque o meu veciño Emiliano ten veleno na pel. Por iso ninguén ousa tocarlle. Cando o vemos (e eu como non lle nego un saúdo a ninguén), berrámoslle xa desde lonxe. “Ai oh, Emiliano!, como che vai a vida?”. Moito non nos achegamos a el. Non vaia ser que nos queira chocar a man. E, quéirase ou non é un corte negarlle tal ofrecemento. Unha vez, un veciño de Xeado de Arriba chocoulla e aos dous días saíronlle unhas virulencias que o mandaron de seguida ao hospital. Lucanor Saias Pérez non morreu porque no hospital xa sabían do veleno da pel de Emiliano e tiñan o antídoto a man. “Carallo, aí vén!”. O Emiliano. Cruzo a rúa e fago que non o vexo. Non vaia ser o demo...

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Xoves, 13 de decembro de 2012

EL NOMBRE DE RADAMEL

              Decepción ante el comentario casi despectivo sobre la persona de Radamel Falcao en su edición del martes, 11 y en la columna de opinión El Acento. En ella hablaban de las “estrellas divergentes” del fútbol y en las dos veces que nombraron a Falcao, usaban su nombre como una peste familiar: “crucificado por sus padres colombianos con el nombre de Radamel” y, en otro apartado, “(¿quién perpetraría tal bautismo?”. ¿Qué pasa con el nombre de Radamel? ¿Les parece raro? ¡Pues a mí me encanta! Si la crítica al nombre partiera de una firma concreta, entendería perfectamente el menosprecio hacia el mismo, pero era una editorial que, pienso, debería de ser neutral. Y más refiriéndonos a los nombres, donde, los padres, intentan buscarlos por medio de algún acontecimiento o cariño o parentesco o afición o relación que marcaron sus vidas. Piensen un poco; ¿cómo les sentará a sus padres leyendo este artículo? ¿Y al propio Radamel Falcao? ¡Es su nombre! Radamel puede ser tan bonito o más que Luis, Gervasio, Gumersindo, Filomeno, Antonio, Blas, Roberto, Iker, Cristiano, Lionel, etc. De todas formas, gracias por el relato; el nombre de Radamel será protagonista de uno de mis relatos para el periódico local en el que escribo.

              Maceda. Mércores, 12 de decembro de 2012

NA DEFENSA DUN NOME

              Si, xa sei que cada vez que digo que me chamo Radamel, todo o mundo salta con aquilo de “home, igual que Falcao!”. Pero precisamente aí está a diferenza, no apelido. Eu non me chamo Radamel Falcao, senón que me chamo Radamel Carreia Callejón. De todas formas, cansado xa de tanta comparación, fago coma que disimulo e pregúntolles quen é Falcao? “Home, por Deus, non me digas que non sabes quen é Falcao!”. Sei perfectamente quen é Falcao. Hai outros que se burlan un chisco dos meus pais por poñerme ese nome, entre eles, toda unha institución como é o xornal El País, pero xa lles mandei unha carta sobre a fermosura dese nome. Non me digades que Radamel non é bonito? Radamel Carreia Callejón. Aí queda iso! E non Radamel Falcao, que cambia moito o asunto. El é famoso (e rico, digo eu) Eu son... un de tantos e coa crise na chepa.

              Maceda. Xoves, 13 de decembro de 2012

A ESTRADA DO POLÍGONO

              Desastre de estrada! A do polígono de San Cibrao das Viñas. Ou a coñecida como rúa número 1, ou rúa principal. Fochancas. Desniveis. Afundimentos. Buracos. Parches. Pero, o peor de todo, sen pintar ou, aínda que estea pintada, as raias hai xa tempo que non se ven. Os que adoitamos cruzar o polígono todos os días polas mañás, moi cedo, ou sexa, a escuras, sabemos o que iso significa: auténtica aventura para conducir porque é rara a mañá na que, nesa zona, a néboa é dona e señora da paisaxe. Nunca é un pracer conducir con néboa, nin con chuvia, nin coa densidade de tráfico existente. Hai pouco parchearon un bo cacho dun carril, pero quedou peor que estaba. A proba é que os vehículos axiña se desvían para o outro carril e así evitar os bambeos dos coches e os berros dos parafusos. Desastre de estrada! O peor é... ata cando?

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Martes, 11 de decembro de 2012

DÁNDOLLE Á BEBEDEIRA

              Queda a xeada facendo das súas na horta de Clodomiro Segovia León e un rato acocha debaixo do palleiro de Anastasia Santurce Rodríguez. A noite é fría. O movemento demóstrase andando. Luis Soriano Sanjuán anda pola carreira que o leva desde un punto de inicio ata un punto final. O inicio está na Aira do Forno e o final, seguro que se atopa en algún bar da vila. Luis Soriano Sanjuán dálle de carallo ao “alpiste”; desde a mesma mañá ata a noite. Despois amansa a bebedeira cantándolle ás vacas que ten na corte e dándolle algún que outra vareada cando nota que non lle fan caso. A uns metros da corte de Luis está a casa de Anastasia Santurce, que escoita todas as barrabasadas que cospe o seu amigo e veciño. A ela tan só lle queda rezar e tapar os oídos. Acocha entre as mantas e, ao mesmo tempo, escapa do frío.

              Café Viena 17 de Ourense. Luns, 10 de decembro de 2012

O GRAÑA, O HOME

              Cando leo os xornais pola noite non adoito prestarlle moita atención aos titulares; non sei, xa non apetecen as noticias. Este sábado lin un titular polo que pasei, claro, de corrido… ata que vin unha foto. Era a do Graña. Volvín ao titular e xa devorei o artigo de Lalo Pavón. O Graña, o home que revolucionou todo un colexio. Algo tiña xa ese personaxe cando, en vez de chamarlle “o cura”, lle chamo “o home”. A súa vida xa a reflectiu moi ben o colega deste xornal. Eu paso ás anécdotas (dúas tan só entre un cento nos oito anos que convivín con el). A capela do colexio, na súa cabeceira, ten un Cristo enorme de aceiro ou ferro (xa non lembro), colgado de dos arames potentes, e nunha das súas homilías, volveuse cara el e espetou aquilo de “porque aí tedes a ese manazas…”. Verdadeiramente as mans do Cristo son descomunais. Pero, que cura lle falaba así á máxima autoridade relixiosa a principios dos setenta! Era “raro” este cura. Claro, era “o home”. Tamén se dicía que lles botaba unha man nas súas labores aos gandeiros da serra. E sabendo como era el, créoo perfectamente. Despois, o poder e a propia igrexa disparou balas de incomprensión contra el ata que o botaron. Pero o Graña, o home, xa deixara a súa marca de liberdade.

              Finca Fierro. Domingo, 9 de decembro de 2012

EQUILIBRAR A BALANZA

              Raio de presidente! Querer equilibrar o castelán co galego! Foi a palabra que lle oín pola radio ao noso presidente da Xunta, a do equilibro. Ademais, repetida varias veces... equilibrio, equilibro, equilibrio. A min, o do equilibrio faime pensar que a balanza estaba moi torcida para o lado da nosa lingua. Digo eu. Senón non pediría o equilibrio. Se pides equilibrio na túa terra, enténdese que algo domina unha barbaridade. Neste caso a lingua. E xa sabemos todos cómo impera o galego sobre o castelán. De aí que haxa que equilibrar a balanza... máis gramos de castelán, máis materias en castelán, máis publicidade en castelán, máis publicación en castelán. Non vaia ser que se escaralle a balanza e o galego lle salte na chepa ao castelán. E non pode ser; o señor Feijóo ten que chegar á Moncloa sabendo moi ben o castelán, que é o que realmente lle interesa... a Moncloa e o castelán.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 5 de decembro de 2012

CAOS

              Caos na mente do poeta cando disimula uns versos mal feitos e sen punto final. Ruxerruxe nas follas dun libro que ninguén le. Si, unhas mans pasan esas páxinas e uns ollos percorren as liñas escritas por un autor que non soubo dicir as cousas e por un lector que nin tan sequera as le. Caos na vida dun estudante que empeza e na vida dun soldado que marcha. Hai palabras que matan como as balas; pero nin o estudante as sabe usar nin o soldado as sabe disparar. Caos en certas idades e en certas ordes que reflicten a impotencia dunhas mentes aínda inocentes. Caos na relación entre un verso e unha batalla, entre un poema mal escrito e unha guerra mal levada. Todas as guerras están mal levadas. Caos.

              Biblioteca da Valenzá. Luns, 3 de decembro de 2012

É UN DICIR

              Case sempre digo o que quero dicir, aínda que non o diga. É un dicir. Digo que o birlibirloque da esperanza é unha pegada que deixa o ruxerruxe da algarabía. Digo que os aparellos que están colgados no lateral dunha inocentada serven para xunguir as ideas dunha nostalxia á beira dunha lareira. Non digo que o verme luceiro da aurora choute desde o carballo da Castiñeira, porque realmente baila sobre unha raíz que atravesa os camiños da Costela. Non digo que o dixomedíxome dos veciños sentados na Aira do Pombal insultaran ao fantasma que vagou polas rúas de Baños de Molgas, porque nas noites de inverno os espectros non saen ao frío. Certo, todo isto é un dicir.

              Café Aitana da Valenzá. Sábado, 1 de decembro de 2012

MISERIA CULTURAL

              Seis cadeiras verdes arrodean unha mesa longa, tamén verde. A mesa ten as patas de ferro, de cor negra. Ás cadeiras pásalle o mesmo. A mesa está limpa, non hai nada sobre ela. É a mesa dunha biblioteca; baleira. Baleira a mesa, que a biblioteca... A biblioteca tamén está case sen ninguén. Que pena! Só estamos tres. Un home lendo un xornal. Un rapaz manipulando un ordenador. E un servidor escribindo. Ninguén máis. Ningún neno lendo. Ninguén pillando libros en préstamo. Dá pena ver o espazo practicamente baleiro. E dá aínda máis pena ver todos os libros nos estantes criando herbas ou arañeiras. É normal, entón, que haxa silencio. Tan só de cando en vez, as teclas do ordenador rompen esta miseria cultural. É dicir, que entre esas pastas dos libros hai miles de soños que ninguén quere descubrir.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 30 de novembro de 2012

O SAL DA DISCORDIA

              Déitate no saleiro da carne e enzóufate co sal da discordia. Intenta imaxinar a estrutura dunha gaita sen fol para que alguén baile ao compás duns puntos e comas ben postos. Todo queda na escritura dun monicreque manexado por catro fíos de arame. Hai cercados que non te deixan ir máis alá dunha liberdade que pensas que ganaches a pulso, pero que cha censuran cun sorriso de complicidade. Déixate caer no bulleiro da ansiedade e verás cómo se pegan a ti os pesadelos que compartiches nos invernos da infancia. Hai cortes que agariman os recordos e hai calor baixo a influencia de tres vacas e dúas becerras. Senta no relato que se escribiu nunha tarde de silencio e baixo o influxo dunha sarabia que semella neve.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 30 de novembro de 2012

CANTA RIQUEZA PERDIDA!

              Os meus ollos contemplan un póster sobre a campaña de fomento da lectura. Pero a xente non le. Xa non lía moito antes, menos le agora. Cos teléfonos móbiles sendo donos e amos das nosas vidas. Non vexo a ninguén nunha parada de autobús, ou nun parque, ou no propio autobús cun libro aberto. Agora tan só contemplo dedos que se moven a velocidades vertixinosas sobre raquíticos teclados, ou tan só escoito voces por detrás que incluso ás veces te volves pensando que che fala alguén, pero é un descoñecido que latrica por un celular. Lin moito, moitísimo. En cada aldea, vila ou cidade nas que estiven, os veciños axiña me coñecían porque andaba polas estradas e rúas lendo. Cando ía para o monte acochaba os libros ou novelas do Oeste na barriga para que non as descubrise a nai. A ela ensináballe as materias do colexio. En Madrid coñecíanme en todos os cines porque adoitaba chegar media hora (ou máis) antes de que empezase a película e pateaba todo o vestíbulo lendo. E andando, por suposto. Sempre gocei máis lendo andando que sentado. Ía ás novenas aos Milagres lendo e volvía lendo. Hoxe cóntanse os lectores cos dedos das mans. Canta riqueza perdida! Cantos soños abandonados! Ao ler soñas á túa maneira.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 26 de outubro de 2012

OS PRINCIPIOS DO GATO

              O gato está no pé dun canastro da Aira de Arriba e contempla, como quen non quere a cousa, os movementos dun rato que anda a fozar por entre a herba do palleiro de Eudosia Suco Rego. O felino ten medo a durmirse porque o sol está a abalalo con tanto agarimo que... maldita a presenza do rato nestes momentos! Co a gustiño que empezaba estar! Pero claro, será un pecado capital deixar escapar ao rato. Vai contra os principios de calquera gato. O seu deber é cazalo sen piedade. Así llo ensinou sempre a súa nai. Non tivo tempo de seguir pensando; a presenza dun can á carreira e cara a el, fixo que se lle puxeran os pelos de punta e que pegase tal salto que asustou ao rato e ao propio can. Os tres chiaron de tal maneira que cada un liscou por onde puido.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Mércores, 28 de novembro de 2012

A VIAXE DE RENATO SANTURCE

              Renato Santurce Candelas quere ir a pé desde Madrid ata a aldea de Alvite, no concello de Baños de Molgas. Un día prometéralle ao seu amigo Santiago Retorto Ridruejo que o visitaría tan axiña como tivese un oco libre no coidado da súa nai. A nai de Renato morreu hai xa quince días e este pensou que xa era hora de emprender o camiño. Colgou o GPS ao pescozo e unha pequena mochila ao lombo. Ao GPS non lle fixo nin caso; cando chegou a Baños de Molgas preguntou por onde se ía a Alvite. Sinaláronlle a aldea, deus as grazas e aos dez minutos un veciño chamado Servando Saleiro Saleiro comunicoulle que ao seu veciño de porta, Santiago Retorto, enterrárano hai xusto cinco días. Renato Santurce Candelas cagouse nos seus mortos (nos del propio e nos de Santiago) e regresou a Madrid no tren. Non estaba para máis trotes.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Mércores, 28 de novembro de 2012

APROVEITANDO O TEMPO

              Hai que aproveitar o tempo e os cartos. O tempo aprovéitase nesas esperas baldías facendo sempre algo. Os cartos, no caso de hoxe, aprovéitanse no aforro da gasolina e demais aparellos relacionados co coche. Aclarando; visita co rapaz máis novo a un pediatra, que rematou axiña. Como en case dúas horas había que volver á cidade para o adestramento de baloncesto, optamos por esperar na propia cafetaría do pavillón dos Remedios para aforrar unha viaxe. Na espera, había que aproveitar o tempo. O rapaz aproveitouno rematando os deberes escolares e saíndo, incluso, a xogar el só ás canchas de fóra do pavillón. E eu, faltaría máis, aproveiteino para escribir e ler o xornal que me faltaba dos catro que adoito ler case todos os días. Iso de que as esperas desesperan, acontece ás veces. Pero non sempre.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Mércores, 28 de novembro de 2012

RONSEIS DA VIDA

              Queda o tempo colgado no camiño e o ronsel dun avión marca o suco que deixa a vida. Hai ronseis que se esfuman axiña e hainos que son practicamente eternos. Hai ronseis que xogan ás agachadas por entre as nubes negras e brancas, grises e alaranxadas. Pero tamén hai ronseis que se acochan sempre e tardan un mundo en deixarse ver. Queda o tempo colgado nunha tarde dominical e o rapaz do conto contempla os ronseis dos avións desde un penedo do monte Medo. Quere o neno ser paxaro para seguir todos eses ronseis, que sabe que deixan o risco que vai marcando unha vida máis alá da inocencia. Os ronseis da vida marcan o ceo cos gases da experiencia. Queda o tempo colgado dun conto inventado.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Mércores, 28 de novembro de 2012

A EDUCACIÓN DOS IGNORANTES

              Zoilo Carrasco Pintor tomaba unha cervexa con Aquilino Ruído Vasoira e charlaban ambos os dous, moi acaloradamente, sobre a educación nos tempos de Mariacastaña e a educación na actualidade. Nun momento no que Aqulino se dispuxo a botar un grolo, o seu amigo Zoilo aproveitou para soltarlle de corrido que a educación na actualidade sumíao nunha continua depresión, que é certo que hoxe todo o mundo sabe ler e escribir, non como antes; pero a mocidade de agora é moi ignorante. Usan verbas, expresións e comentarios estranxeiros e mal coñecidos. Aquí Aquilino moneaba coa cabeza dándolle a razón, e aínda que quería meter baza, Zoilo Carrasco seguiu coa súa trécola: todo isto é malo para a xuventude e, por suposto, para o país, porque cando manden os ignorantes, xa non haberá solución. Iso xa o dixo José Luis Borau, replicoulle Aquilino. Quen?, e Zoilo rosmou.

              Café Viena 17 de Ourense. Luns, 26 de novembro de 2012

UNHA HORA ANTES

              Os cadetes do ABO teñen que estar unha hora antes do partido no pavillón no que vaian a xogar. Para quentar e adestrar. Un servidor agradece esa hora. Porque nela, a muller e máis eu adoitamos tomar uns cafeciños ricos, ricos. E mentres tomamos estes, acostumo facer unha destas dúas cousas: ler xornais ou escribir. Moitas veces xa os teño lidos. É entón cando aproveito para escribir. Pero claro, fágoo porque a muller si lle bota unha ollada. Pero se lle están ocupados e nos os le, entón, lóxico, non escribo para non facerlle un feo. Agora mesmo repasa unha revista que ten a cafetaría e un servidor está completando este relato. Dentro de corenta minutos volvereime hooligan animando a Xoel. Pero, iso si, con educación e sen menosprezo aos contrarios e aos árbitros, aínda que estes o fagan mal. Non só defendo aos do fútbol.

              Cafetaría Viena 21 de Ourense. Sábado, 24 de novembro de 2012

A CANTIGA DO SAPOCONCHO

              Quero cantar a cantiga do sapoconcho que se volve bolboreta, pero o metal da batería fai tanto ruído que ninguén me escoita a estrofa na que a papoia aterrou na lama pola que estaba pasando o sapoconcho. Xa non conseguiu alzar o voo. E a pobre tartaruga desistiu de usar as ás molladas e embarrañadas. Acochou a cabeza na súa concha e deixou que unha bágoa de pena caese do seu ollo esquerdo. Pobre tartaruga! Levoulle todo un mundo alcanzar as mestas herbas da Porfía, nas que quixo facer parada ata o día seguinte. Pero un grilo que lle escoitou os saloucos, axiña foi na súa axuda ata que aburriu ao propio sapoconcho con todas as trécolas que lle contou. Rematei a cantiga na que a que peor quedou foi a bolboreta que agonizou no bulleiro.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.

              Venres, 23 de novembro de 2012

PEDRAS CONTRA O NOSO TELLADO

              Hai que ser cazurros para tirar as pedras contra o noso propio tellado. Os que gobernan a Xunta de Galicia son cazurros de verdade e tiran moitas pedras contra nós. Defenden que nas clases das linguas estranxeiras soamente se fale nesas linguas; pero con respecto ao noso idioma “dálle total liberdade ao alumno para expresarse no idioma no que máis cómodo se sinta ao contestarlle ao profesor, realizar traballos ou examinarse naquelas materias que, sen ser Lingua Galega, se impartan en galego no colexio”. É dicir, nas de inglés e francés hai que falar inglés e francés. Pero nas materias de Coñecemento do Medio ou Ciencias da Natureza, por exemplo, que adoito que están en galego, poden, emporiso, usar o castelán. Vale máis o de fóra có da casa. Menos mal que o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia tomou cartas no asunto e recoméndalle ao Sr. Feijóo e ao Sr. Jesús Vázquez que “o uso da lingua na que se ensina determinada materia por parte do alumno, é crucial porque ten por finalidade alcanzar esas destrezas idiomáticas”. Aínda que non me estraña a actitude do PP contra a lingua. Escoito abondo a radio e cada vez que sae un alcalde, un conselleiro, un concelleiro do PP, o 95% falan en castelán. Así defenden a institución galega que representan.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.

              Venres, 23 de novembro de 2012

MESTURA MUSICAL

              O ceo vai cambiando de tonalidades segundo avanza o amencer. Empezou cunhas nubes de cor laranxa que, minuto a minuto, tornaban á cor vermella. Agora mesmo, ás nove menos cuarto, xa todas son grises, anunciando un día nubrado e con ameaza de chuvia. E Joaquín Sabina que lle canta a unha tal Rosa de Lima. Hai mañás nas que o silencio se ve asaltado por unha mestura de cancións gravadas e gardadas por orde alfabética. Así, os temas non aburren; non estou sempre escoitando a un mesmo autor. E dun tema de rock chouto a un blues con pinta de jazz, de Luar Na Lubre paso a unha banda sonora ou a Manolo Escobar. Agora mesmo é Claudio Baglioni que fala dun “sábado pola tarde”. Que pena, é venres pola mañá. A música acompáñame unha vez máis mentres unha bandada de paxaros plana polo val do Medo. O ceo segue gris.

              Maceda. Venres, 23 de novembro de 2012

NOITE PECHA

              Xente lendo os xornais. Xente falando. Xente tomando cafés. Xente berrando. Ruído, moito ruído. E a noite que cae sobre a cidade das burgas, sobre o parque no que os estorniños fan parada e moita algarabía. Auténtico enxame deles. Non me estraña que a xente se queixe polos excrementos desas aves. Teñen todo o dereito a cagar, os pobres; pero cando son bandadas deles, a súa merda salpica por toda a contorna. Xente que entra. Xente que sae. A muller que le La Región. Eu xa a memoricei de mañanciña, moi cedo. É cando máis presta ler os rotativos, cando aínda parece que as novas cheiran a tinta. Agora mesmo, momento de silencio na cafetaría. E os estorniños, os chirlomirlos tamén acocharon entre as follas das árbores dese parque con demasiados excrementos. Xa é noite pecha.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.

              Mércores, 21 de novembro de 2012

ERRO DE DESTINO

              Félix Canuto Pardo limpa os lentes cun pano das mans mentres o coche se lle quenta un chisco, porque a mañá é fría de raio, é desas mañás de outono secas e cortantes. Félix Canuto Pardo garda o pano das mans e emprende camiño cara ao seu destino. Un destino que, sinceramente, non nos incumbe saber, ou el non quere que se saiba. Pero como un non é parvo, dispoñémonos a seguilo pola estrada que vai a Cachamuiña. Xusto ao entrar nesta aldea pregunta pola casa de Lorenzo Sanginés Sanginés. Ninguén o coñece. E por moitas explicacións que dá (sabe que nas aldeas moita xente é coñecida polos alcumes e, ao mellor, ninguén o coñece por Lorenzo), os veciños seguen sen coñecelo. Pero isto non é Chaodarcas? Ante o erro de destino, pegou a volta e colleu a estrada cara Chaodarcas. Non o seguimos. Que vaia para onde queira.

              Maceda. Martes, 20 de novembro de 2012

COMO UN CONAN

              Un anuncio televisivo di que pense nun coche e non sei qué máis. Eu penso no meu Filomeno e recoñezo que me emociono cando o fago. Media vida con el e segue a portarse como un Conan. Ai se non fora polo seu volante e as súas xanelas! Mover o seu volante ao aparcar é todo un mundo, ou sexa, un esforzo descomunal para os meus débiles brazos. Non, non ten dirección asistida. Tampouco ten elevacristais eléctrico. De aí o ter que lle dar á manivela, que tamén me ocasiona un sobre esforzo. E máis desde que unha noite (penso que) forzaron a xanela esquerda, porque, agora, cara ao fondo, ten aí algo que hai que bufar para que siga baixando e, despois, por suposto, subíndoa. Fóra deses dous inconvenientes, non cambio o Filomeno polo Gervasio.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Sábado, 17 de novembro de 2012

IMAXES DA FOLGA XERAL

              Hai imaxes da folga xeral acaecida a semana pasada que quedarán na retina, na memoria dalgúns durante un tempo. Para os do Partido Popular, as imaxes serán as dos piquetes de folga, nunca as dos crebafolgas. Para os partidos de esquerda e nacionalistas, serán as das moreas de xente nas concentracións. Pero para un servidor hai tres imaxes a destacar: a dun neno sangrando en Tarragona, a dun energúmeno lanzando un obxecto contundente contra un escaparate nunha rúa de Ourense, e unha frase do ministro de Asuntos Exteriores. A do neno amosa que ninguén está libre da forma ditatorial que teñen os gobernos (centrais e autonómicos) para disolver as manifestacións. A do energúmeno afea por completo a unha sociedade que tan só quere un cambio, un salvamento a esta situación que nos afoga. E coa frase de José Manuel García Margallo entendo que non chega a ministro calquera; que antes hai que fincar os cóbados para licenciarse en Dereito e así poder soltar coa toda pachorra do mundo, en referencia á folga, por suposto: “vexo absoluta normalidade, aínda que non teño datos”. Non ten datos, pero sabe o que hai. Comprendo que sexa ministro de Exteriores... ve moito máis alá.

              Maceda. Venres, 16 de novembro de 2012

A IMPARCIALIDADE DOS XORNAIS

O gran problema dunhas folgas ou dunhas manifestacións chega cando rematan. Aí empeza unha guerra de cifras moito máis dura cá propia manifestación ou cás propias perdas económicas. Nesa guerra de cifras, un consegue apreciar ás leguas a politización dos xornais españois; pois segundo para uns as cifras non pasaron dos tantos miles, para outros van máis alá incluso dalgún millón. Se para uns foi un éxito, para os outros, lóxico, un fracaso. E aos que amamos os xornais, aos que non sabemos vivir sen lelos, aos que esperamos auténtica información, isto dóenos a máis non poder. Porque entendes e esperas que os periódicos, calquera periódico tería que ser imparcial. Imposible! Hainos de esquerdas e de dereitas. Hainos nacionalistas e fascistas. Sinto pena por non coñecer ningún totalmente imparcial.

Maceda. Xoves, 15 de novembro de 2012

MEDO AO MEDO

              Folga xeral. E Veneranda Soutomaior Pastilla vixía ao piquete de folga que ten enfronte por medo a que lle rompan a crisma se ergue a persiana do seu negocio. O seu negocio é un pequeno recanto no que ten almacenados catro estrofas e un relato. Estrofas que falan de infancias compartidas entre casiñas de papel e monecas de porcelana. O relato fala dunha xuventude paupérrima na que a súa vida non era de cor rosa. Veneranda Soutomaior Pastilla pasou tanto medo na súa vida que, agora mesmo, día de folga xeral, non quere ser valente por medo a non saber saír da situación. Tenlle medo ao medo. Unhas bágoas de impotencia baixan polas súas meixelas e escribe un relato máis na escuridade, por non subir a persiana.

UN INDIO LISTO

              O indio que cabalga pola meseta do Medo ten os dentes brancos e a alma negra. Hai un dito popular dos harapahoes que di que os que teñen os dentes brancos tamén teñen a alma negra. O indio desta historia chouta do cabalo e acocha detrás dunha verza. Axiña pasa un tropel de xinetes do Sétimo de Cabalaría Non viron ao indio porque este procurou non abrir a boca nin sorrir para que non se lle viran os dentes brancos. Son as doce do mediodía e brillarían a unhas sete leguas. O indio que cabalgou pola meseta do Medo aínda non quería morrer ás mans dos rostros pálidos. Hai indios que, aínda que teñan a alma negra, son listos de raio. Cando pasou o perigo, o indio dos dentes brancos, montou no cabalo, pegou unha reviravolta e marchou para o seu campamento.

              Maceda. Martes, 13 de novembro de 2012

TENSIÓN NOS CHANZOS

              Tensión nos chanzos. O silencio roto tan só polo bote duns balóns e polos berros dun adestrador. Xa non é silencio. Un refacho, unha lufada de sol penetra por unha fiestra e chega incluso a molestar. Silencio na parella que está sentada no chanzo. Silencio por unha foto invisible. Ruído por un partido que está a piques de iniciarse. Chanzos anchos de cemento. Parqué multicolor a causa das raias que o atravesan, que o circundan, que o arrodean, que o marcan. Típicos exercicios de adestramento. Tensión nos chanzos, na parella. E o sol que vai baixando, polo que cada vez é máis molesto. Tensión na parella, nos chanzos. O tempo borrará a foto invisible.

              Pavillón do IES Blanco Amor de Ourense.

Domingo, 4 de novembro de 2012

DOUS CADROS

              Esperando. Nun bar de Xinzo de Limia. Esperando a que empece un partido de baloncesto de categoría infantil. O ABO contra o equipo local. O bar ten folios colgados nos que di que hai tostadas. E colgados tamén ten dous cadros, estreitos, moi longos. Un amosa a dous xogadores sobre unha mesa de billar, un home que está mirando e unha muller loura que, desde a distancia, aseguro que é Marilyn Monroe e que está sentada sobre a mesa citada. O outro cadro, tamén das mesmas características ou medidas, deixa ver a cidade de Nova York en branco e negro, menos o Empire State, que ten unha cor rosa porcelana. Deixo de escribir porque a miña dona pechou este xornal e dixo: “cando queiras, imos”. E xa se sabe que os seus desexos son ordes. Imos ver ao rapaz.

              Café Vai Ben de Xinzo de Limia. Venres, 2 de novembro de 2012

TRÍO DE NOVAS HEBDOMADARIAS

              Por esta vez creo que teño fácil o resumo das novas hebdomadarias acaecidas nesta semana pasada. Conforman un trío que, ademais, pódese dividir polas seccións que adoitan facer os xornais; ou sexa, internacional, nacional e local; ou o que é o mesmo, Obama, Madrid Arena e Festival de Cine de Ourense.

              Barak Obama, que semellaba que o tiña complicado, acabou ganando sen sobresaltos as eleccións norteamericanas. O de Madrid Arena ten para dar e tomar; pero a gran conclusión que se saca despois do suceso é a que se comete cada vez que acontece unha desgraza… que logo desta é cando realmente se toman medidas. Ten que morren alguén (ou mellor dito, varias persoas) para que se tomen cartas no asunto. Moi triste pero é así. E con respecto ao acontecemento local, que queredes que vos diga… pena de que rematara o festival de cine e esperanza de que o tempo corra axiña para que chegue unha nova edición; esperemos que sen tantos sobresaltos como a deste ano. Para iso, lembrade que o fútbol é un dos eventos que máis subvencións recibe, e moi pouquiños se queixan. O cine é cultura. Nada máis.

              Finca Fierro. Venres, 9 de novembro de 2012

LÁGRIMAS DE CROCODILO

              Hai frases demoledoras. E hai frases que, con moi pouquiñas palabras, descobren todo un mundo. Hai uns días, cando o escritor Juan José Millás viu unha foto sobre a despedida de Esperanza Aguirre, na que a esta se lle ven os ollos chorosos e na que, por detrás e escorada á súa esquerda, asoma a cara compunxida e aínda máis chorosa de Lucía Figar; digo que ante esa foto, Millás espetou algo tan categórico e tan sinxelo como: “choran cando chegan, choran cando se van e en medio morren de risa”. Bestial! Auténtica! Real como a vida mesma. Como a vida do político, da maioría dos políticos. Choran de alegría e de emoción cando toman posesión dos seus cargos. Choran de pena cando os deixan. Pero fan e desfán á súa maneira mentres gobernan. Rinse de nós e sen lles remorder a conciencia. Ou sexa, lágrimas de crocodilo.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.

              Martes, 30 de outubro de 2012

ESPLÉNDIDO PASEO NOCTURNO

              Paseo nocturno coa muller polo casco vello de Ourense. Espléndido! O paseo e o casco vello. E a noite. A noite está de auténtica primavera a finais de outubro. Ambiente nas rúas. É venres; polo que se nota. Xa llo dixen á miña dona: agora nós tamén alternamos os venres. Coma se rematásemos esgotados a semana laboral e necesitásemos espallarnos. O causante deste espléndido paseo nocturno, deste alterne de fin de semana é Xoel. Adestra no Otero Pedrayo ata as once da noite. E non nos prace estar hora e media vendo como corren dun lado para outro ou de cómo lanzan balóns ás canastras. Solución: dar un paseo polo casco vello da capital e meternos, logo, a tomar o típico cafeciño que baixa coma os anxos. Hai tempo para as dúas cousas: bo paseo e rico café.

              Café Viena 17 de Ourense. Venres, 26 de outubro de 2012

DÚBIDAS QUE SALTAN POLO AIRE

              Hai moitos anos xa que logo dunhas eleccións municipais, autonómicas ou xerais me pregunto máis dunha vez se non serei eu o que erra nos apoios aos políticos e partidos. Antes sempre me farto de denunciar todo aquilo que fan mal, xeralmente, os partidos das dereitas e creo que, ante esas falcatruadas denunciadas, a xente tomará cartas no asunto e negaranlles os votos. Emporiso, xa antes de que remate o día das votacións, vexo con pena e rabia que as dereitas arrasan. E claro, dubido en se terei razón ou non cos meus pensamentos, cos meus ataques. Ao mellor son eu o equivocado. Menos mal que as dúbidas axiña saltan polo aire cando les que ata un organismo europeo tamén denuncia ao PP galego. Resulta que o Consello de Europa dálle paus a destro e sinistro ao noso presidente Alberto Núñez Feijoo porque desde que el goberna a nosa lingua, o noso idioma foi para atrás coma os cangrexos, incumprindo a Carta Europea das Linguas Minoritarias. Feijoo eliminou toda a prioridade que o bipartito lle dera ao galego na educación. Tamén denuncian a supresión das aulas de Educación Infantil, nas que se impartían clases case ao 100% en galego, así como as galescolas. Dúbidas fóra! Non estou só na loita!

              Finca Fierro. Sábado, 27 de outubro de 2012

Á CACHEA

              Déitase o caxato sobre o valado da leira e o fento deixa caer a súa semente sobre a herba verde. Hai momentos nos que un escornabois sae a percorrer os camiños e a tomar o sol. Mentres que os versos dunha grava forman un poema na Tapada dos Ferreiros. Alí, tres cativos vense sorprendidos polo garda forestal e amoestados porque, os inocentes, andaban á cachea de cando a seca bebeu toda a auga do río Tioira. Os peixes afogaban nos pozos que se formaran nos anos sesenta e setenta de tanta grava que se quitou. Era moi fácil collelos coas man. Hai poemas nos que non é necesario recitar os seus versos para descubrir todo un mundo infantil no que a inocencia se mesturaba coa placidez das vacas e no que o monte era o mellor libro de texto da escola.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 26 de outubro de 2012

OPERACIÓN LAGARTOS AO SOL

              O inspector de policía Evaristo Dáme un Misto contemplaba, acochado no seu coche, aos catro persoeiros que levaban tombados ao sol desde uns cantos días atrás; e segundo denuncia dun veciño que, alí, naquela actitude dos homes, ulía algo turbio. Logo de dous días espiando, Evaristo xa lle dera nome á operación: Lagartos ao sol. Varios días alí tombados, sen facer nada, polo que o inspector empezaba a cansar. E moito máis logo de descubrir, por fotos que sacou na súa vixilancia, que tales persoeiros eran todos políticos. Empezaba a entender o de non facer nada. E tamén entendía a denuncia do veciño; xente que vive como lagartos ao sol non é nada bo. De que viven? Por que falan tan só? Evaristo Dáme un Misto fixo unha última anotación, arrincou o coche e largou.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 26 de outubro de 2012

A CARREIRA DO SAPOCONCHO

              Ritmo nas patas do sapoconcho, que acelera cando ve a chegada inminente dun carro de vacas que, se non apura, pasará por enriba del. Se iso acontece, xa non podería contar nada máis, non podería seguir co conto. E aínda que xa acumula baixo a súa concha uns corenta e pico anos, ten a intención de vivir polo menos outros tantos. Sempre lle oíu contar á súa nai que, eles, os sapoconchos, vivían a tira de anos e máis, vivían ata que morrían. O sapoconcho, ante este último razoamento, botou a rir. E como quería vivir, pois non quería morrer. Así é que apertou o cu e nun último esforzo conseguiu que as súas patas aceleraran o ritmo ante a presenza do carro. Librou de morrer esmagado polos pelos.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.

              Xoves, 25 de outubro de 2012

FIN DE SEMANA ACIAGA

              Din que as desgrazas nunca chegan soas. Semella que é verdade. A fin de semana pasada foi aciaga ata máis non poder. Empecei o venres cunha operación dunha hernia inguinal, polo que toda a fin de semana estiven convalecente. Despois xa chegaron todas xuntas: perdeu o Celta, perdeu o Dépor, perdeu o COB, perdeu o Ourense, perdeu o Barbadás, perdeu o Molgas, perdeu o ABO do meu fillo Xoel, perdeu o Obradoiro, empatou o Lugo co Racing (menos mal, porque no Santander xoga un de Molgas, e se chegan a perder uns ou outros…) E perdeu o Bloque e as esquerdas. É igual; o meu ánimo non decae e xa estou ansioso ante outro partido do Celta, Dépor, Ourense, etc. e para seguir achuchando nas dereitas. Canto máis débil é a sociedade ou o deporte, máis os defendo. Levo toda a vida do lado dos vencidos. Non vou cambiar agora.

              Finca Fierro. Luns, 22 de outubro de 2012

PAPEIS MOLLADOS

              Ruído na cafetaría do pavillón e silencio na concentración do escritor. Todas as mesas completas; menos dúas. De xente lendo. De xente conversando. Mikel Erentxun cantando pola televisión. As bandadas dos estorniños planando sobre o parque dos Remedios. As nubes grises corren polo ceo ourensán. Nenos que entran e saen. Farois que se acenden. A noite que penetra nas entrañas da cidade. A voz de Chambao que se introduce, que se incrusta no silencio do escritor. Papeis mollados na súa canción. Cadernos cheos na vida do escritor. De calquera escritor. As mesas da cafetaría, pouco a pouco, quedan baleiras. O ruído vai a menos. A concentración remata. Papel medio escrito. Papel medio en branco. Papeis mollados de tinta no relato.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.

              Xoves, 18 de outubro de 2012

PLANTAS SEN NOME

              A claridade aínda non asoma pola ventá da oficina, porque o día está gris, tan gris que segue ameazando chuvia. Esperemos que non chove. Para auga chegou onte. Caeu a mares. Lucas Carroso Lapetra contempla ao mesmo tempo unha planta que ten sobre un arquivo. Verde brillante, pero sen saber o seu nome. Lucas Carroso Lapetra sempre estivo un pouco peixe para os nomes de plantas, bichos, herbas e árbores. Para el só son iso: plantas, bichos, herbas e árbores. Nunca pescudou os seus auténticos nomes; fóra dos típicos: xeranio, hortensia, vagalume, escornabois, carballo, castiñeiro. Ao contemplar a planta verde, cae na conta de que leva días sen regala. Tampouco as tres ou catro máis que ten por toda a oficina. Que tamén son plantas, a secas, sen máis nomes. Lucas Carroso Lapetra deixa de ver como amence e disponse a regar as plantas.

              Maceda. Xoves, 18 de outubro de 2012