O BUFIDO DE LEONCIO

              Cada vez que Leoncio Flores Seoane tamborilea cos dedos da man esquerda sobre a mesa, o silencio deixa de ser silencio e convértese en ruído. Usa eses movementos porque empeza a aburrirse. Está á espera de que os seus rapaces saian xa da discoteca na que entraron hai máis de dúas horas. Primeiro estivo no coche onde escoitou música e ata deu unha cabezada. Logo sentou nunha terraza para tomar un café. O tempo nin pasaba nin voaba. Era o único cliente. A televisión estaba apagada. O silencio era total. Rompeuse co tambolireo dos dedos da man esquerda sobre a mesa. Ao pouco saíron os rapaces. Estes optaron por marchar andando. Leoncio Flores Seoane bufou.

              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Domingo, 29 de xullo de 2012

SEN VACACIÓNS

              Hai noticias periodísticas que, ao lelas, toman unha dimensión de enfado tal que te arrepintes un chisco de mirar o xornal. E en tempo de crise cabrean unha barbaridade. Por exemplo, os alcaldes das cidades máis importantes de Galicia teñen un cento de asesores. Normal!; ao ser alcaldiños que se lles vai pedir! Para máis aquel, eses asesores, claro está, pagámolos nós. Outro por exemplo; a crise castiga aos políticos sen vacacións. Vaia por Deus! Pero é peor ter vacacións e desexar que rematen canto antes, porque os que temos uns soldos un chisquiño, tan só un chisquiño máis baixo ca eles, temos que traballar arreo para intentar vencer esa crise que eles non conseguen atallar, que eles cimentan aínda máis. Agora mesmo, sen vacacións e coas baixadas dos seus soldos van quedar para o arrastre. Pobriños!

              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Luns, 30 de xullo de 2012

A TREBOADA PERFECTA

              Cinco marcianos viaxan pola galaxia na procura do raio abraiante e do trono perfecto. Dous marcianos levan auriculares no nariz para ulir o trono, outros dous usan lentes de sol nas orellas para escoitar o raio. E o quinto, o quinto marciano conduce a táboa de surf esquivando as estrelas, meteoros e naves espaciais que circulan pola vía láctea. Queren pousar en Marte pero ao final optan pola Terra. E xusto cando aterran no monte Medo de Baños de Molgas acontece o que esperaban; sobre o Outeiro do Corno semella que racha o ceo, e lóstregos e tronos sucédense en segundos. Gravan todo no casco do quinto marciano. Acampan en Sudalomba.

              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Domingo, 29 de xullo de 2012

VIVA O DEPORTE!

              Ciclismo, fútbol e motociclismo son os deportes que máis admiro. Por esa orde. Aínda que, o que máis practiquei quizais fose o frontón no colexio dos Milagres. Pero tamén confeso que me gusta case todo o deporte. Case todo do chamado minoritario. Por iso esta semana estou coma deus cos xogos olímpicos. Procuro ver todo o que podo, todo o que a viña me deixa e todo o que a xornada laboral me permite. Vin judo, volei praia, natación, balonmán, fútbol, baloncesto, ximnasia… Intentarei non perderme a David Cal, o noso homiño que pode bater a marca de medallas no noso país. O deporte é esforzo, valor, humildade, técnica, risco, corazón, vida. Non ten porque estar en loita con outras áreas da vida, como intentan criticar uns cantos. Pódese seguir un deporte “de masas” e ser o típico “intelectual” ao uso. Non teñen porque estar pelexados. Viva o deporte!

              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Domingo, 29 de xullo de 2012

O DEPORTE TAMÉN EDUCA

              A preparación de todo gran acontecemento adoita traer consigo unha certa (ou unha moita) dilapidación económica. E se esta dilapidación acontece nestes tempos de crise, axiña levantamos a voz clamando xustiza para que eses cartos vaian para outros mesteres. Cada vez que o acontecemento é deportivo, sempre choutamos con aquilo da cultura e da educación. Aconteceu co mundial de fútbol e imaxino que acontecerá cos xogos olímpicos. “Se eses cartos se destinaran a cultura ou a educación”. Eu tamén case son desa opinión. Ai ese case! Está o case ese que me fai opinar que hai certos acontecementos deportivos moi especiais que non deberían ser tan criticados porque se leven unha boa parte dos presupostos dalgúns países. É certo que con menos cartos faríase igual ou mellor eses eventos. Adoitamos usar sempre algúns máis porque sempre nos gustou meter man no alleo. Hai certos acontecementos deportivos que levan consigo a cultura e a educación. Os xogos olímpicos penso que amosan estas dúas ensinanzas en case todas as probas existentes. Chega con nomear o típico “saber ganar e saber perder” que lle intentamos inculcar aos cativos. Nestes xogos hai moito diso. E só que sexa por isto, xa valen a pena.

              Finca Fierro. Sábado, 28 de xullo de 2012

SEBO ÁS CANELAS

              Doce e dez da mañá e xa quenta de raio. Imaxino que pola tarde volverá a treboada. Coma onte. Onte quixo pillarme na viña, pero non me pillou. Non lle dei tempo. A ver!, tamén xa estaba ata o cocote de baixar ramas. Así é que foi a escusa perfecta. Nubes negras coma a escuridade máis escura. Vaiche boa!; a miña idade xa non está para un ballón, para unha chuvieira de auga. E menos para que caera enriba do suor que tiña no corpo. Solución sinxela: sebo ás canelas, ou bater cos pés no cu. Despois, a treboada non foi tan forte como presumía, pero… Unha menos dez da mañá e, claro, cada vez quenta máis. Tanto tempo para un relato? Non. Polo medio lin dous xornais.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Venres, 27 de xullo de 2012

POR DETRÁS DA FOLLAXE

              A batalla entre os raios de claridade que queren penetrar por entre a follaxe dos amieiros desenvólvese tan só a uns trinta metros. Cando o pouco aire existente consegue mover algunhas follas é cando algúns raios de claridade aproveitan para chegar ás meniñas dos ollos do narrador. Pero axiña retroceden, desaparecen cando as follas volven á súa posición inicial e a calma asoma unha vez máis nesta guerra de ver e non ver. Chega unha simple folla para tapar a vida que hai máis alá. Chega unha simple folla para deixar ver as moléculas de máis alá do infinito. E aínda que se mire para outro lado, sábese que por detrás da follaxe hai unha batalla entre o ser claridade e non ser claridade.

              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Luns, 23 de xullo de 2012

PARA EVITAR UNHA INSOLACIÓN

              O día en que este xornal lanzou a nova de que na nosa cidade se alcanzaron os 39,3º de calor e nos que daba uns consellos para evitar, por exemplo, unha insolación, digo que ese día, un servidor, ás catro menos cuarto da tarde, empezaba a baixar ramas e esfollar nas vides dunha viña na que, estou por apostar e naqueles momentos, subía a temperatura dos corenta. Está situada nun sitio tan especial que en tan só 200 metros notas unha diferenza bestial. Pero ás veces non queda máis remedio que apandar cos raios que nos botan. O gran consello do xornal era o de beber moito líquido e evitar o sol directo. Alí non hai auga, a maiores de que, se bebo, árdeme o estómago. O de evitar o sol directo… ha!, ha!, ha!, ha!, ha!... río a cachón.

              Cafetaría dos Carrís da Valenzá. Luns, 23 de xullo de 2012

A CALOR APERTA

              Súan os sobacos e uns nenos corren polo céspede da piscina municipal. A sombra tan só non deixa pasar o sol, pois, polo demais, segue a quentar de raio. O reloxo colocado nun lateral da mesa vermella marca as cinco e cinco da tarde. O café manchado xa hai un cacho que deixou un sabor a gloria no padal, no ceo da boca. Hai momentos na vida dunha persoa que a gloria consiste nun simple café. Pingas de suor asoman pola fronte e a barriga, iso si, nada xa nun mar de auga a causa de estar un pouco comprimida. Non obstante, este suor lévase mellor co que produce o traballo da viña. Madía leva! Abro un chisco os brazos e o fresco penetra nos sobacos, polo que imaxinas un suor frío que fai de manteigueiro, xa que a calor segue apertando.

              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Luns, 23 de xullo de 2012

AS INTERMEDIARIAS IMBATIBLES

              Que terán as Deputacións para que ninguén consiga botalas abaixo? Ano tras ano declárase que estes organismos provinciais sobran no panorama administrativo español; pero ano tras ano asoma no seu favor o panorama político. Creo que neste é onde está o seu auténtico poder, o auténtico poder político provincial. Agora, ata Marcelino Oreja aposta por reducir deputados e concellos, pero non nomea para nada as Deputacións. A miña ignorancia en cuestións políticas sei moi ben que é moita, pero creo entender que estas entidades son algo así como unha conexión dos concellos, como unhas intermediarias. E digo eu, por que os cartos e servizos que pasan polas Deputacións non van xa directamente aos concellos? Demasiada xente chupando do bote!

              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Martes, 24 de xullo de 2012

MARCANDO TERRITORIO

              Non só os animais irracionais? marcan o seu territorio; tamén o home (animal racional?) intenta marcar o seu. Así o fixo en Vigo un indixente, un esmoleiro cando marcou o seu territorio nun caixeiro automático. Resulta que ata tivo que intervir a policía porque non deixaba que os clientes fosen á caza dos billetes que cuspe esa máquina bancaria. Logo foi a propia policía a que lle marcou o seu novo territorio: o calabozo. Fóra dunha análise profunda, a noticia é simpática, é desas que se poden contar sen que nos alteremos, por moito que teña que ver coa lei da orde. Marcando territorio.

              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Martes, 24 de xullo de 2012

VIRARON AS TORNAS

              Unha herba do camiño bérralle a unha lerme que ve ao fondo: “Veña, compañeira, móvete un pouco! Mira que es lenta!” A lerme ruborízase e, con esforzo, exclama: “Que lle queres… vou a tope! Pero non dou máis!”. A herba agacha un pouco a punta en sinal de resignación e segue esperando a que a lerme chegue á súa altura. Cando isto acontece, o sol xa está na súa plenitude e a herba, a causa da calor, agostou e non tivo ánimos de leria coa lerme. Tiña intención de botar uns fogos artificiais pero era tal o seu desmaio que só puido levantar un chisco a súa punta para despedirse da lerme que, agora si, avanzaba a todo tren: “viraron as tornas, compañeira!”. A lerme baixou unha antena dando a entender o asunto.

              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Luns, 23 de xullo de 2012

CORREO CERTIFICADO

              Mandei de remite un salgueiro de Tras da Lomba e devolvéronme un piorno dos Currás. O reparto vai e vén polos montes do Medo e algún que outro certificado asoma nas caixas de correo dos veciños de Baños de Molgas. Hai certificados que che obrigan a coller unhas carpazas de Sudalomba e uns amieiros da Tapada Vella. O acuse de recibo asínase sempre nas oficinas existentes na Pitediña, a cincuenta metros xustos do río Arnoia e a cinco tan só da estrada que vai aos Milagres. Logo de asinar, gardei o piorno na palleira que teño á beira mesmo da igrexa de San Salvador de Baños de Molgas. Pero como son un pouco testán seguirei remitindo un salgueiro de Tras da Lomba, a ver se me devolven outro piorno dos Currás.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Luns, 23 de xullo de 2012

O PROBLEMA É OUTRO

              O problema en Estados Unidos penso que non estivo en que James Holmes se puxese no papel de malo cando viu a última película que se fixo sobre o home morcego: “O cabaleiro escuro: a lenda renace”. O problema en Estados Unidos creo que está na permisibilidade que hai en que calquera cidadán de a pé teña armas.Quen máis quen menos sempre nos puxemos no papel dalgún personaxe cinematográfico, incluso, si, de malo; pero aquí non habería tanta posibilidade de levar a cabo unha masacre como a que cometeu ese esquizofrénico rapaz. Vale, de acordo, pode acontecer algo semellante, pero sería un caso entre mil, por exemplo; mentres que en Estados Unidos é raro o ano en que non acontece unha masacre chea de mortos inocentes. Moitas veces a televisión e, por suposto, o propio cine amosan imaxes nas que se ve aos pais adestrando aos fillos pequechos no manexo das armas. Aínda que teñas ideas retorcidas, se non tes con que levalas a cabo, non poden acontecer as desgrazas. Sempre doen as vítimas, pero ás veces impórtache un carallo que esas cousas sucedan en Estados Unidos precisamente por esa defensa que manteñen por ter armas a moreas.

              Finca Fierro. Venres, 20 de xullo de 2012

OURENSE BERROU BASTA!

              Ás veces, ata nunha cidade pequena, onde semella que a xente vive baixo o xugo do poder (a maioría das veces corrupto), digo que ás veces a xente esperta do seu soño e levántase para denunciar as adversidades que ese poder botou sobre as súas costas. O xoves pasado levantouse, e berrou, e cantou con carraxe, e sinalou culpables, e prometeu máis guerra. Ata unha cidade pequena coma Ourense (e con todo o que representa Ourense para as dereitas) berrou basta! e peregrinou por unhas rúas atestadas de xente, bandeiras, estandartes, bucinas, trompetas e ruído, moito ruído. Sinceramente, nunca vira tanta xente xunta na nosa cidade. Por fin Ourense berrou basta!

              Finca Fierro. Xoves, 19 de xullo de 2012

O HOME ATLETA

              O home entra na cociña con parsimonia e bebe aceite de fígado de bacallau. Ponlle mala cara, pero aguanta o trago. Despois colle as chaves da casa, o móbil e introduce nos oídos uns auriculares de cor negra. Dálle ao MP3 e disponse a facer o percorrido de todos os días. Á carreira. Dez quilómetros entre ida e volta. Dez mil metros de suor e canseira. Pero faino feliz. Leva tres anos facendo o mesmo percorrido e sen fallar ningún día; nin tan sequera cando casou. Certo que para iso madrugou abondo, pero fixo a súa terapia de footing. O home é pequenote pero corre coma un galgo. Cada día lévalle menos tempo, cada día bate a súa propia marca. Cada día súa e cansa. Pero segue a correr un día detrás doutro. É a súa terapia.

              Finca Fierro. Domingo, 15 de xullo de 2012

POBRE DE SOLEMNIDADE

              Os anteollos están sobre a mesa, á beira mesmo dun móbil e dun mando da televisión. O reloxo marca as doce e vinte da noite. Un rapaz que bota auga fresca nun vaso e bebe. O libro “Alfred Hitchcock, a cara oculta do xenio”, de Donald Spoto, está á espera de que as mans que están agora mesmo escribindo e suxeitando o caderno sobre o que se escribe o collan para abrilo pola páxina 262. O marcapáxinas está plastificado e coa publicidade das impresoras Epson. Raño a cabeza e penso en algunhas palabras máis para ir enchendo o relato… que non sexan de política, que non sexan de fútbol, que non sexan de cine (xa chegou con nomear ese libro) O relato é pobre de solemnidade, pero xa se sabe que saír da miseria custa horrores.

              Finca Fierro. Luns, 16 de xullo de 2012

A ESTRELA E O CANTAR

              Leva na fronte unha estrela e no bico un cantar. O burro de Dionisio Rozado Salvaterra trota por Barricobos e a estrela do seu cabeceiro chouta ao ritmo das cabriolas, dos chimpacarneiros do animal. Cando calma, pega dúas ou tres voltas antes de deixarse caer no chan e envorcallarse para escorregar as mosca que o están triturando. O po non deixa ver ao burro de Dionisio Rozado Salvaterra, aínda que axiña dá sinais de vida cando ornea a canción “Bícame no cu que teño paxariños”. Pega tal brinco que o pobre Dionisio Rozado Salvaterra abre a boca de asombro e nin é capaz de lle berrar un “xo, burro, xo!” O animal volve trotar por Barricobos e chega incluso a cruzar o río de Tioira para acabar pacendo nuns toxos do Río Vello. A estrela campa quieta sobre a fronte e o cantar volve saír unha vez máis do seu bico.

              Finca Fierro. Luns, 16 de xullo de 2012

A BIBLIA DAS DEREITAS

              A semana que nos acaba de deixar deixou unha serie de noticias que penso que fixeron e que fan tremer os cementos da nosa sociedade. E son dos que digo que isto, en vez de ir a mellor, irá a peor, que xa é dicir. As medidas tomadas polo equipo que nos mal-goberna deixan tal pouso a maldade, a ignorancia e a caciquismo que non me estrañaría nada que isto rebentara en calquera momento. Pero sobre os famosos recortes hai xente que sabe opinar mellor ca min e a eles lles deixo o asunto. Eu sigo, non obstante, criticando aos mal-gobernantes porque vexo que non tardaron moito e facer uso do verbo censurar. Este verbo é unha das accións que sempre lastrou máis ás dereitas. A censura é algo así como a súa biblia. Pero a pesar desa fama, non lles importa usala ás primeiras de cambio. Acaba de acontecer en RNE; destitúen a un dos mellores comunicadores que temos (Juan Ramón Lucas), que estaba ao mando do magacín “En días coma hoxe”; teñen no punto de mira a Pepa Fernández, e Toni Garrido, como é un tipo listo, non seu programa “Asuntos propios” xa lle agradeceu aos seus compañeiros o traballo levado a cabo nos últimos anos “por se non teño oportunidade de despedirme”. Xa sabe o que hai.

              Finca Fierro. Sábado, 14 de xullo de 2012

O INDIO ARAPAHOE TRISTE SORRISO

              Esfúmase o cabalo de ferro ao lonxe e o indio arapahoe Triste Sorriso deixa asomar un sorriso bastante triste porque se lle escapou o asalto ao tren. Levaba días planeando tal atraco e para iso achegábase ata o outeiro no que estaba outeando o horizonte un día si e outro tamén. Así botou polo menos un mes e calculando o tempo e a velocidade segundo o piar dos paxaros e a súa fuxida das árbores que había á beira da vía do ferrocarril. Pero hoxe, precisamente hoxe, uns minutos antes do paso do tren, asomou por alí coma un lóstrego o vaqueiro Johnny Fusil, que non conseguía controlar moi ben aos dous cabalos que turraban da carreta na que ía sentado. Aquilo semellaba que os animais se desbocaran por algo. O ruído fixo que os paxaros fuxiran antes do paso do tren. E isto descolocou ao indio arapahoe Triste Sorriso. Non soubo que facer; só ensinar un sorriso bastante triste.

              Finca Fierro. Xoves, 12 de xullo de 2012

O CHUPETE ASASINO

              Mentres a cuñada pillaba algo para xantar no mercado, un servidor paseaba na cadeira a unha neniña que non deixaba de chorar. Cada dous por tres metíalle o chupete na boca e esperaba a que durmise ou que calase. A cativa, nada de nada; aínda choraba máis. A paciencia estaba xa tan alterada que chegou ao seu límite. Non arrebato de carraxe, de rabia collín o chupete e introducinllo na boca coma un berbequí; “toma chupete, carallo!”, coa intención de afogala. Claro, peor o remedio cá enfermidade. Non a afoguei e aí estivo a miña perdición; sempre me roubou a alma. Acaba de casar e agora si penso que alá vai a miña neniña, a que un chupete asasino non foi quen de afogar. Menos mal. Vai por ti, Iria.

              Maceda. Mércores, 11 de xullo de 2012

NON HAI VOLTA DE FOLLA

              Nazario Comesaña Saltón senta no banco da beirarrúa, abre o xornal e disponse a ler. Ao pouco saca os anteollos e refrega os ollos. Cada vez lle custa máis ler. A idade avanza e as ganas de facer cousas acomódanse na nugalla e non hai volta de folla. Opta, entón, por lear un cigarro e contemplar á xente que pasa. Axiña ve no horizonte ao seu amigo Lucanor Santiago Roldán. Ergue o seu brazo esquerdo e faille acenos coa man. Aquel levanta o caxato co que se apoia e deixa aflorar un sorriso amigable no seu rostro. Logo do típico saúdo, Lucanor senta a carón do seu amigo Nazario e empezan a arranxar o país, aínda que axiña chegan á conclusión de que tal país non ten arranxo. Rematan cun lacónico: Non hai volta de folla.

              Finca Fierro. Domingo, 8 de xullo de 2012

PROVEITO PARA A POMBA

              A pomba coxea da pata dereita. Intúo que é unha ferida de guerra. As pombas teñen moitas. Non sei cómo fan, pero o caso é que se ven ducias delas cos dedos das patas escarallados. Será por pousar nos cables da luz. Será por enredarse nos centos de redes que hai tiradas polos camiños, leiras, estradas e rúas. A pomba coxea, pero anda peiteando por entre as cadeiras da terraza da cafetaría. Algo sempre pilla. Algo moito. Nesa terraza adoitan poñer co café cachos de bica que, ao comela, esfaragúllase para o proveito da pomba que coxea, para o proveito doutras pombas e pardais.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Sábado, 7 de xullo de 2012

MAÑÁ CON MÚSICA

              A botella do leite está sobre a tarima da cociña á espera de que alguén se dispoña a preparar o almorzo. Por uns altofalantes a música de Milladoiro expándese por todo a casa. Fóra quere chover. Baldosas de cor branca e un bolígrafo vermello sobre a mesa da cociña. Para as simples anotacións, alguén usa esta cor. Para escribir adóitase usar tinta azul ou negra. É lei de vida, dende sempre. Unhas cantas mazás e dúas laranxas sobre un froiteiro. Un rapaz que se levanta da cama. Son as doce menos vinte e cinco da mañá, sábado. O longo tema de Milladoiro, “O noso tempo”, segue deixando caer a fermosa melodía sobre os oídos de quen o escoita. Hai temas musicais que paga a pena escoitalos unha e outra vez. Haberá que poñer o cazo con leite ao lume.

              Finca Fierro. Sábado, 7 de xullo de 2012

POLA CARA BONITA

              Imaxino que moitos ao ler a nova de que “o goberno fará públicos os soldos dos alcaldes e edís” pensarán que, por fin, empeza a haber claridade nas administracións locais, autonómicas e centrais. Intúo que iso pode ser algo así como un pequeno perdón para os que cobran. Pensarán que ensinando as súas contas será como unha bondade nunha profesión (a de político) que hoxe en día non está moi ben vista. Vaia parvada! Por moito que amosen ou por moito que publiquen os soldos, non os van baixar. É máis, algúns ata se fachendearán, se gabarán do que cobran e outros cantos aínda son capaces de aprobar en pleno (coa súa maioría absoluta, por suposto) algunha suba. Sinceramente, ás veces é mellor non saber o que se embolsan para que o sangue non se vexa alterado polas enormes cantidades, para non cabrearse. E principalmente neses alcaldiños e edís que coñecemos e que vemos que non moven unha palla, que tan só serven para erguer a man nas votacións dos plenos afirmando ou negando o que diga o seu xefe, o seu alcaldiño. Falando claro, que cobran tan só pola cara bonita.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Sábado, 7 de xullo de 2012

AS TENTACIÓNS DO DEMO

              Quere o demo apoderarse de Isaías Relojero Sampaio porque este leva na man un fouciño co que roza unhas cantas toxeiras na leira de Tras das Poulas. O demo anda a manexar de tal maneira o rabo que en calquera momento este enredarase no fouciño polo que en vez de cortar nos toxos, ao mellor, chouta cara ao brazo esquerdo de Isaías. Non obstante, e dándose de conta do que está a pasar, este non lle fai caso e cun sorriso malicioso espétalle de súpeto que ao mellor a onde chouta o fouciño é cara aos cornos de diaño. O demo, a pesar de estar no inferno, quedou frío e marchou coa rabo entre as pernas na procura de un que fora máis incauto. Estaba visto que ninguén se metía en serio con Isaías Relojero Sampaio. O paisano, cando rematou de xuntar as gavelas, envolveu o fouciño e marchou para a casa.

              Finca Fierro. Venres, 6 de xullo de 2012

O SILENCIO E A NUGALLA

              O silencio queda só porque a nugalla marchou con parsimonia cara á unha habitación na que unha cama a estaba esperando. O silencio non mete ruído. A nugalla déitase na cama e reza un kirieleisón pola paz que está a piques de chegar. Mentres non chega, viaxa pola estela do aire que mete ruído e esquiva os obstáculos que asoman polo camiño, unha árbore centenaria, un penedo escarpado e unha casa abandonada. Cando xa chegou a paza, a probe nugalla tamén queda en silencio e o ruído deixa escapar unhas bágoas silenciosas que producen un abouxado chop! ao caer sobre as baldosas da habitación. O silencio queda só porque a nin a nugalla fai xa ruído.

              Finca Fierro. Venres, 6 de xullo de 2012

O OLLO DO CU

              Xa sei que o teño dito varias veces e case podo asegurar que se está a converter na miña frase fetiche, a que di iso de “Galicia é o cu do mundo e Ourense é o ollo do cu”. Pero unha vez máis hai que pronunciala noutro relato porque este mesmo xornal anunciou que a Xunta é a administración que máis reduce a súa inversión en Ourense. O ollo do cu. E algúns poden pensar que precisamente é a Xunta á que menos lle importamos e sendo o noso presidente ourensán. Algo semellante ao cu do mundo, ou sexa, a Galicia; que mandando personaxes galegos, nunca miraron pola nosa terra, dende Franco ata Rajoy e pasando por Fraga. Pero é igual, somos tan inocentes que seguiremos confiando nos nosos paisanos porque nos mitins van de galegos pola vida... se ata defenden a Castelao, que xa é dicir.

              Maceda. Venres, 6 de xullo de 2012

SOBRE COCHES

              O rapaz ía pegadiño ao pai pola beirarrúa e non deixaba de lle dicir que tal ou cal coche era bo, que me gusta este, que me gusta aquel. O pai dicíalle a todo que si, pero tamén lle explicaba que para qué querían un cochazo se, á hora da verdade, non se podía correr. Como moito tan só se pode ir a 120, e a esta velocidade “aínda corre o noso velliño”. Certo que de uns a outros adoita haber algunha diferenza, por exemplo, na comodidade do habitáculo, pero o pai cre que o rapaz tira máis polo asunto da velocidade e incluso polo deseño e a forza, xa que cada dous por tres faláballe dos 4 X 4, dos todoterreo. Non era parvo o rapaz. O pai, aos poucos, soltáballe aquilo de “si, mercámolo mañá”. E botábase a rir.

              Maceda. Xoves, 5 de xullo de 2012

CON 9 E SEN 9

              Máis que alegría pola consecución da Eurocopa, sentín unha auténtica gozada polo xogo da selección española no último partido e para darlle na cara a aqueles agoireiros que empezaban a criticar xa tanto o xogo como as decisións do adestrador Vicente Del Bosque. É certo que o xogo nos primeiros partidos non foi o que namora, pero é normal; cada vez coñecen mellor a España e intentan apertala como poden. Por exemplo, antes a Iniesta cubríano dous, agora, tan axiña como pilla o balón, bótanse a el coma lobos uns catro xogadores contrarios. Logo estivo a ladaíña do maldito 9. E digo eu, para que queremos un 9 se temos catro ou cinco gnomos que marean, que esgotan a auténticos cabalos de batalla. Aí estivo tamén a grandeza de Del Bosque; primeiro esgotaba aos contrarios e logo rematábaos. Con 9 e sen 9 houbo xogo e goles. Todos temos un adestrador dentro, pero non nos respectamos.

              Maceda. Martes, 3 de xullo de 2012