miércoles, 31 de octubre de 2012

LÁGRIMAS DE CROCODILO



              Hai frases demoledoras. E hai frases que, con moi pouquiñas palabras, descobren todo un mundo. Hai uns días, cando o escritor Juan José Millás viu unha foto sobre a despedida de Esperanza Aguirre, na que a esta se lle ven os ollos chorosos e na que, por detrás e escorada á súa esquerda, asoma a cara compunxida e aínda máis chorosa de Lucía Figar; digo que ante esa foto, Millás espetou algo tan categórico e tan sinxelo como: “choran cando chegan, choran cando se van e en medio morren de risa”. Bestial! Auténtica! Real como a vida mesma. Como a vida do político, da maioría dos políticos. Choran de alegría e de emoción cando toman posesión dos seus cargos. Choran de pena cando os deixan. Pero fan e desfán á súa maneira mentres gobernan. Rinse de nós e sen lles remorder a conciencia. Ou sexa, lágrimas de crocodilo.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.
              Martes, 30 de outubro de 2012

lunes, 29 de octubre de 2012

ESPLÉNDIDO PASEO NOCTURNO



              Paseo nocturno coa muller polo casco vello de Ourense. Espléndido! O paseo e o casco vello. E a noite. A noite está de auténtica primavera a finais de outubro. Ambiente nas rúas. É venres; polo que se nota. Xa llo dixen á miña dona: agora nós tamén alternamos os venres. Coma se rematásemos esgotados a semana laboral e necesitásemos espallarnos. O causante deste espléndido paseo nocturno, deste alterne de fin de semana é Xoel. Adestra no Otero Pedrayo ata as once da noite. E non nos prace estar hora e media vendo como corren dun lado para outro ou de cómo lanzan balóns ás canastras. Solución: dar un paseo polo casco vello da capital e meternos, logo, a tomar o típico cafeciño que baixa coma os anxos. Hai tempo para as dúas cousas: bo paseo e rico café.

              Café Viena 17 de Ourense. Venres, 26 de outubro de 2012

sábado, 27 de octubre de 2012

DÚBIDAS QUE SALTAN POLO AIRE



              Hai moitos anos xa que logo dunhas eleccións municipais, autonómicas ou xerais me pregunto máis dunha vez se non serei eu o que erra nos apoios aos políticos e partidos. Antes sempre me farto de denunciar todo aquilo que fan mal, xeralmente, os partidos das dereitas e creo que, ante esas falcatruadas denunciadas, a xente tomará cartas no asunto e negaranlles os votos. Emporiso, xa antes de que remate o día das votacións, vexo con pena e rabia que as dereitas arrasan. E claro, dubido en se terei razón ou non cos meus pensamentos, cos meus ataques. Ao mellor son eu o equivocado. Menos mal que as dúbidas axiña saltan polo aire cando les que ata un organismo europeo tamén denuncia ao PP galego. Resulta que o Consello de Europa dálle paus a destro e sinistro ao noso presidente Alberto Núñez Feijoo porque desde que el goberna a nosa lingua, o noso idioma foi para atrás coma os cangrexos, incumprindo a Carta Europea das Linguas Minoritarias. Feijoo eliminou toda a prioridade que o bipartito lle dera ao galego na educación. Tamén denuncian a supresión das aulas de Educación Infantil, nas que se impartían clases case ao 100% en galego, así como as galescolas. Dúbidas fóra! Non estou só na loita!

              Finca Fierro. Sábado, 27 de outubro de 2012

viernes, 26 de octubre de 2012

Á CACHEA



              Déitase o caxato sobre o valado da leira e o fento deixa caer a súa semente sobre a herba verde. Hai momentos nos que un escornabois sae a percorrer os camiños e a tomar o sol. Mentres que os versos dunha grava forman un poema na Tapada dos Ferreiros. Alí, tres cativos vense sorprendidos polo garda forestal e amoestados porque, os inocentes, andaban á cachea de cando a seca bebeu toda a auga do río Tioira. Os peixes afogaban nos pozos que se formaran nos anos sesenta e setenta de tanta grava que se quitou. Era moi fácil collelos coas man. Hai poemas nos que non é necesario recitar os seus versos para descubrir todo un mundo infantil no que a inocencia se mesturaba coa placidez das vacas e no que o monte era o mellor libro de texto da escola.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 26 de outubro de 2012

OPERACIÓN LAGARTOS AO SOL



              O inspector de policía Evaristo Dáme un Misto contemplaba, acochado no seu coche, aos catro persoeiros que levaban tombados ao sol desde uns cantos días atrás; e segundo denuncia dun veciño que, alí, naquela actitude dos homes, ulía algo turbio. Logo de dous días espiando, Evaristo xa lle dera nome á operación: Lagartos ao sol. Varios días alí tombados, sen facer nada, polo que o inspector empezaba a cansar. E moito máis logo de descubrir, por fotos que sacou na súa vixilancia, que tales persoeiros eran todos políticos. Empezaba a entender o de non facer nada. E tamén entendía a denuncia do veciño; xente que vive como lagartos ao sol non é nada bo. De que viven? Por que falan tan só? Evaristo Dáme un Misto fixo unha última anotación, arrincou o coche e largou.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 26 de outubro de 2012

A CARREIRA DO SAPOCONCHO



              Ritmo nas patas do sapoconcho, que acelera cando ve a chegada inminente dun carro de vacas que, se non apura, pasará por enriba del. Se iso acontece, xa non podería contar nada máis, non podería seguir co conto. E aínda que xa acumula baixo a súa concha uns corenta e pico anos, ten a intención de vivir polo menos outros tantos. Sempre lle oíu contar á súa nai que, eles, os sapoconchos, vivían a tira de anos e máis, vivían ata que morrían. O sapoconcho, ante este último razoamento, botou a rir. E como quería vivir, pois non quería morrer. Así é que apertou o cu e nun último esforzo conseguiu que as súas patas aceleraran o ritmo ante a presenza do carro. Librou de morrer esmagado polos pelos.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.
              Xoves, 25 de outubro de 2012

lunes, 22 de octubre de 2012

FIN DE SEMANA ACIAGA



              Din que as desgrazas nunca chegan soas. Semella que é verdade. A fin de semana pasada foi aciaga ata máis non poder. Empecei o venres cunha operación dunha hernia inguinal, polo que toda a fin de semana estiven convalecente. Despois xa chegaron todas xuntas: perdeu o Celta, perdeu o Dépor, perdeu o COB, perdeu o Ourense, perdeu o Barbadás, perdeu o Molgas, perdeu o ABO do meu fillo Xoel, perdeu o Obradoiro, empatou o Lugo co Racing (menos mal, porque no Santander xoga un de Molgas, e se chegan a perder uns ou outros…) E perdeu o Bloque e as esquerdas. É igual; o meu ánimo non decae e xa estou ansioso ante outro partido do Celta, Dépor, Ourense, etc. e para seguir achuchando nas dereitas. Canto máis débil é a sociedade ou o deporte, máis os defendo. Levo toda a vida do lado dos vencidos. Non vou cambiar agora.

              Finca Fierro. Luns, 22 de outubro de 2012

jueves, 18 de octubre de 2012

PAPEIS MOLLADOS



              Ruído na cafetaría do pavillón e silencio na concentración do escritor. Todas as mesas completas; menos dúas. De xente lendo. De xente conversando. Mikel Erentxun cantando pola televisión. As bandadas dos estorniños planando sobre o parque dos Remedios. As nubes grises corren polo ceo ourensán. Nenos que entran e saen. Farois que se acenden. A noite que penetra nas entrañas da cidade. A voz de Chambao que se introduce, que se incrusta no silencio do escritor. Papeis mollados na súa canción. Cadernos cheos na vida do escritor. De calquera escritor. As mesas da cafetaría, pouco a pouco, quedan baleiras. O ruído vai a menos. A concentración remata. Papel medio escrito. Papel medio en branco. Papeis mollados de tinta no relato.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.
              Xoves, 18 de outubro de 2012

PLANTAS SEN NOME



              A claridade aínda non asoma pola ventá da oficina, porque o día está gris, tan gris que segue ameazando chuvia. Esperemos que non chove. Para auga chegou onte. Caeu a mares. Lucas Carroso Lapetra contempla ao mesmo tempo unha planta que ten sobre un arquivo. Verde brillante, pero sen saber o seu nome. Lucas Carroso Lapetra sempre estivo un pouco peixe para os nomes de plantas, bichos, herbas e árbores. Para el só son iso: plantas, bichos, herbas e árbores. Nunca pescudou os seus auténticos nomes; fóra dos típicos: xeranio, hortensia, vagalume, escornabois, carballo, castiñeiro. Ao contemplar a planta verde, cae na conta de que leva días sen regala. Tampouco as tres ou catro máis que ten por toda a oficina. Que tamén son plantas, a secas, sen máis nomes. Lucas Carroso Lapetra deixa de ver como amence e disponse a regar as plantas.

              Maceda. Xoves, 18 de outubro de 2012

miércoles, 17 de octubre de 2012

ESCRIBINDO BAGATELAS



              O paisano Ignacio Sotelo Latoso estira o seu brazo dereito para pillar un dos cinco bolígrafos que ten no estante dun pequeno armario da cociña. O bolígrafo é de cor vermella, ao que, logo de quitarlle o capuchón, lle pega tres simples meneos para marcar unhas riscaduras sobre un texto escrito sobre un pano de papel. Ignacio Sotelo Latoso escribe de cando en vez nas barras dos bares e logo todo iso trasládao a un blog ou bitácora dixital para que algún paspán lle lea os seus desvaríos que recitou neses momentos tan íntimos do café. Por se alguén non o sabe, o aroma e o sabor do café é un momento tan íntimo para Ignacio Sotelo Latoso que non deixa que ninguén lle dea a lata. Polo que se dedica a escribir lilainas, bagatelas.

              Finca Fierro. Mércores, 17 de outubro de 2012

UN ACENTO BEN POSTO



              As cousas ben feitas, ben parecen. E enténdense moito mellor. Por fin a Real Academia Galega púxolle os puntos sobre os is a toda unha Xunta por non acentuar as sinais, referíndose, claro está, a esas palabras maiúsculas que asoman nos indicadores das estradas. Xa hai moito tempo que veño denunciando o non uso do acento gráfico nas maiúsculas. E xa hai moito tempo que está estipulado que hai que acentuar todas as palabras que o precisen, sexan maiúsculas e, por suposto, minúsculas. Un acento ben posto aclara todo. O meu fillo non se chama Alan, que se chama Alán; nin facemos vida na Valenza, senón na Valenzá; e cando vou á aldea da muller é a Ramiras, non a Ramirás. Cambia ou non cambia a tonalidade? Antigamente poida que as máquinas de escribir non acentuasen as maiúsculas, pero hoxe xa todos os aparellos informáticos remarcan perfectamente a til. Botei un bo tempo escribindo no facebook en maiúsculas precisamente para acostumar á xente coas tiles, coas vírgulas. Outra cousa é que algúns non saiban moi ben ónde se poñen.

              Finca Fierro. Mércores, 17 de outubro de 2012

sábado, 13 de octubre de 2012

MÁIS ALÁ DUNHA ESMORGA



              Alá vai o burro coas noces! A selección española de baloncesto, segundo a FEB, “é un exemplo de comportamento e compromiso cos valores do deporte… así como cos proxectos sociais que apoia o equipo, como polas campañas desenvolvidas individualmente pola maioría dos seus xogadores”. O de exemplo de comportamento semella que o levou a burro coas noces; acaba de saberse que se “pasaron” un chisco (eu diría que un moito) no Parque Olímpico de Londres, causando auténticas desfeitas nos dous apartamentos que ocuparon. Como lle explicas agora a un neno que iso non o poden facer os seus ídolos? Como lle explicas que ese comportamento non concorda un carallo co premio Príncipe de Asturias que acadaron en 2006 polo “exemplo de superación ante as dificultades, de espírito de equipo, de sinxeleza e compromiso cos valores do deporte? Si, o compromiso poida que sexa co deporte, pero… e coa xente?, cos afeccionados? Entendo perfectamente que unha medalla de prata (para máis aquel, ante EE.UU.) saiba, neste caso, a ouro e que a alegría se desborde, incluídas algunhas falcatruadas, pero esnaquizar dous apartamentos xa vai moito máis alá dunha esmorga, dunha troula.

              Finca Fierro. Sábado, 13 de outubro de 2012

jueves, 11 de octubre de 2012

FENDA ESTREITA



              Fala o sol, chora a lúa e unha pinga de auga enchoupando a cordura. A cordura dun home que se filtra por entre a fenda dun caixeiro automático. O caixeiro automático cospe billetes de vinte e cincuenta euros que ninguén recolle porque o home desapareceu pola fenda. A fenda é tan estreita que, a excepción do home, xa non collen por ela os pensamentos máis perversos nin os recordos máis inocentes. Inocentes son os pasmóns que asisten aos mitins políticos pensando que van descubrir algunha promesa nova. Nova, nova segue a ser a cara do orador político que non se altera nin un chisco ante as falsidades que solta. Solta ti agora a vista deste relato porque aquí remato.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.
              Xoves, 11 de outubro de 2012

MOITAS REVIRAVOLTAS



              Quero escribir tres liñas con letra grega e saíu un debuxo coa cara de Marilyn Monroe. Intentei darlle cor ao debuxo e do folio asomou o retrouso dunha canción de Madona. Retrouso cantado por ela nese mesmo momento. Quixen meter o folio nunha carpeta azul e, ao abrir as solapas, saíu correndo como unha frecha Jordi Alba. O susto case me tira para atrás. Empecei a dubidar se non estaría soñando. Amoxetei o brazo esquerdo e foi Bruce Willis quen cuspiu un fucking que me fixo estremecer. Foi o estremecemento e os meus propios ronquidos os que me espertaron do pesadelo. Xa me parecía que había moitas reviravoltas.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.
              Xoves, 11 de outubro de 2012

ANACOS DA MEMORIA



              Deixa que o alacrán da miña memoria envelene os arados que abriron a terra que estaba erma. Mañás nas que as xeadas rachaban as tubaxes polas que corría a auga da infancia; e da inocencia. Grans de semente que caían mansiñamente sobre a educación duns labregos que non tiñan vida. Máis alá das terras só había soidade e silencio. E moita miseria. Deixa que o paspallás da miña alma plane polos outeiros dunha intelixencia que atravesaba os piornos e xestas, os arados e o carro. Hai anacos da memoria que non se van nunca, que nunca se perden. Aínda que esa vida estivese deitada sobre unha cama de toxos. Ás veces ata sería bo perder eses anacos da memoria. Non é o caso; a infancia, a inocencia sempre está presente.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.
              Xoves, 11 de outubro de 2012

COMO UN XUBILADO



              Fito & Fitipaldis “antes de que conten dez” terán que contar primeiro ata nove. Digo eu. Non estou moi posto nas matemáticas pero prometo que ata dez sei contar. Aínda que, iso si, nunca contei ovelliñas para durmir. Sempre me gustaba escoitar música e fumar o último cigarro. O do cigarro era xa unha manía; había que chuparlle do rabo á gata na propia cama antes de darlle ao interruptor da luz. Esmagaba a cabicha, calcaba no stop da tecla do radiocasete e apagaba a luz. Iso era antes. Agora levo vinte anos sen fumar e a tecla que manexo para apagar o aparato electrónico é a do mando da televisión. Un segredo: entre os rapaces que xa empezan a soltarse, a manexarse por si mesmos e a televisión na habitación, síntome como un xubilado. Pobriño de min!

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.
              Martes, 9 de outubro de 2012

miércoles, 10 de octubre de 2012

POEMAS INMATERIAIS



              Hai que ver cómo rima a espuma do leite coa cunca de porcelana e a luz do farol coa baldosa da beirarrúa. A espuma do leite quere verter e a luz do farol está a piques de fundirse. Leva un bo cacho acendendo e apagando, apagando e acendendo, e facendo ruidiño nas súas conexións. Hai poemas inmateriais que queren encher un libro, pero este xa está completo con palabras teatrais. Non hai quen entenda aos escritores que contemplan o ceo cheo de nubes grises para buscar unha inspiración que lle rime a cunca de porcelana e a baldosa da beirarrúa. Ao final, o poema non ten nis pés nin cabeza, polo que queda nun esperpento ridículo e escarallado. Hai escritores que soñan cun bolígrafo de tinta azul.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.
              Martes, 9 de outubro de 2012

martes, 9 de octubre de 2012

ENTRE COUSAS ANDA A PAROLA



              As túas cousas e as miñas cousas non son as mesmas. As túas cousas son túas e as miñas son miñas. Non é o mesmo un repolo que un bacallau. Así lle razoaba o saltón ao verme luceiro nunha tarde de outono. O verme luceiro non brillaba porque estaban a parolar a pleno sol. O saltón, polas noites, non se atreve a saír de debaixo da folla ou da herba sobre a que encaixa. Tampouco ten nada que ver unha nube cun peido, contéstalle agora o verme luceiro. Eu nunca dixen que as túas cousas e as miñas foran as mesmas. Tes toda a razón, replica o saltón; era tan só un dicir, unha forma como outra de iniciar contigo unha conversa. Ás veces es malo de pillar... como só se te ve de noite. Pois nada, agora aquí me tes e parolamos sobre o que queiras. Pero os dous quedaron mudos ata que chegou a noite. O saltón acubillouse baixo unha pedra e o verme luceiro marchou a brillar nos camiños.

              A Cervexaría de Maceda. Luns, 8 de outubro de 2012

lunes, 8 de octubre de 2012

CENSURA DITATORIAL



              Aos do PP non lles chega coa censura cultural, política e social, senón que se teñen que botar tamén á censura material ou física. Aconteceu na Bola, onde os do BNG quixeron realizar un acto reivindicativo sobre o peche da escola infantil. A mellor forma de que non levaran a cabo ese acto era nun deixalos entrar ao recinto no que ían parolar cos veciños. Que mellor forma entón que cambiarlle a pechadura á porta, á mesma porta da escola infantil. “Se non vos podemos pechar a boca, polo menos pechámosvos as portas”, digo eu que pensarían así. Actitude caciquil cento por cento. Censura ditatorial. A verdade é que son parvo intentando denunciar tal actitude; pois que se pode esperar dun partido que gorecía baixo as súas siglas a un home que confesa que as mulleres están para violalas. Aínda así, moitas delas seguirán a votalos para que sigan imperando, e censurando, e esbarrando.

              Maceda. Luns, 8 de outubro de 2012

sábado, 6 de octubre de 2012

RUÍDO NO TEMA MUSICAL



              Vexo a moto ao lonxe no vídeo musical. Axiña pasa como unha frecha. Como se quixese choutar da pantalla televisiva. Pero non chouta. Quen chouta é a muller que baila e canta. A escena cambia a uns transformers que se transforman. Fano nun cemiterio de coches. Hai cemiterios para todo… cemiterio de elefantes, de coches, humanos, etc. Agora os transformers ocupan toda a estrada, a mesma estrada pola que asomou ao principio a moto. Ruído, moito ruído no tema musical. Moito tremelicar das imaxes. Armas superpoderosas. Que te apuntan. Que disparan. Como na realidade no país dos ianquis. Máis e máis guerreiros que encaixan no vídeo musical. Algúns transformers ata voan como Supermán. Pero xa quixeran eles ser como Supermán! Remata o ruído. E as imaxes.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.
              Venres, 5 de outubro de 2012

POR COMPROMISO



              Hai que saber o que significa a palabra compromiso. Sinceramente, agora mesmo estou a escribir para este recuncho por compromiso. Pois por ganas, hoxe, estas brillan pola súa ausencia. Fundidiño por completo! A vendima. Tres días seguidos collendo centos de cestos e caixas. Agachado. Tres días seguidos cortando uvas. Agachado. Pero o que peor levo, o que máis me esgota é cargar os camións. Aí faise a un ritmo frenético. Para que non espere. E os meus brazos que son como palillos. E os riles que se dormen, que non senten xa nada. E a hernia inguinal que se incha como a barriga dun cabalo, con medo a que rebente. Pero o Recuncho hebdomadario de La Región está á espera, e hai que facer de tripas corazón para cumprir co compromiso. Sinceramente, estou baldado. Si, ao principio, todo empeza con bromas, con risas, incluso con cantos; estás en familia e con amigos íntimos. Pero xa polo mediodía do primeiro día notas cómo o sorriso se che apaga, como a boca se seca, como o cuspe xa non sae. Chega a noite e o propio cansazo non te deixa durmir ben. E volta ao ora pro nobis do día seguinte. Outro sufrimento: tres días sen ler os xornais. Síntome baleiro por non saber o que acontece no mundo. Maldita vendima! De bonita… nin un pelo!

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense
              Venres, 5 de outubro de 2012

miércoles, 3 de octubre de 2012

O PASPÁN CANTANTE



              Desastre de canción! Como se pode dicir que o silencio compartido é igual có ruído entre cabazos! Hai retrousos que se escribiron para repetir unha e outra vez e para que uns paspáns bailen ao ritmo do trequele-trequele. O cantante fai que canta pero non canta. O cantante tan só imita. Porque o retrouso é sempre o mesmo: o silencio compartido é igual ao ruído entre cabazos. Entón, o cantante mira á cámara, move os beizos e segue o ritmo da canción cuns pés que queren ser coma papoias, pero acaban sendo coma cascos de cabalo desbocado. Desastre de canción a que se desenvolve na mente dun paspán cantante.

              Finca Fierro. Mércores, 3 de outubro de 2012

martes, 2 de octubre de 2012

A GADAÑA DA MORTE



              Funga a morte por entre os castiñeiros da Cavada e un home corre por entre as leiras do millo dos Piuales. Quen avanza máis rápido, a gadaña segando vidas ou o medo correndo a cegas? O home respira forte, quizais demasiado forte xa, porque ve que a gadaña corta todo o que se lle pon por diante. Quere sentar nunha pedra calquera, pero ten medo. A distancia entre a morte e a súa existencia é cada vez máis curta. Unhas bágoas grosas empezan a asomar xa pola súa cara. Pero, como é normal, négase a morrer tan novo, non se quere deixar entregar. Sen loita. O home bota man dela (da loita) e acelera a súa carreira. Consegue acochar detrás dunha parede, moi preto da aldea. Espera ao fío da gadaña. Ao pouco ve como esta racha contra o campanario da igrexa de Baños de Molgas. Por unha vez, non houbo unha morte anunciada.

              Finca Fierro. Martes, 2 de outubro de 2012