O VIRUS

              Queda o silencio facendo ruído e unha ameaza do espazo sideral está a piques de chegar á terra. Asoma nunha pota fervendo e penso eu que é un virus con furúnculos de burra parida. Aínda que, no lugar de máis alá das estrelas, non se saiba que haxa algunha burra. Mete ruído o obxecto que cae e rebenta cando tropeza contra o penedo de Barricobos. Alá foi ao carallo o gravado do escudo dun equipo de fútbol. Agora si queda todo Barricobos en silencio e a memoria retrocede trinta e seis anos para debuxar sobre a retina unha tarde de frenesí. O virus matou a toda unha ilusión esculpida en tan só unha tarde de soidade e silencio. Queda o silencio, agora, en silencio.

              Finca Fierro. Domingo, 30 de decembro de 2012

E DIGO BAÑOS DE MOLGAS

              Un río que fai de funil ao chegar á vila e unha estación de ferrocarril que, agora, é un museo e, no futuro, será museo e recordos de cando o expreso facía parada para as xentes que entraban e saían. Eran recordos de cando Madrid quedaba moito máis alá da serra do San Mamede. Agora Madrid queda nun suspiro de automóbil. Digo Baños de Molgas. Unha torre que semella unha bravata, unha fanfurriñada de 30 metros cara ao ceo e unha burga que fumega auga quente da infancia. Digo Baños de Molgas. Unhas airas aptas para o marro e unha Ansuíña na que se bañan os sorrisos de toda unha nenez. Un monte Medo no que as mañás eran a mellor lareira das conversas e un monte de Pinouzos no que as tardes semellaban algarabías de vacas e rapaces. E digo Baños de Molgas, o meu soño, o meu recordo.

              Finca Fierro. Domingo, 30 de decembro de 2012

DEDÍCANSE AOS BIOSBARDOS

              Anda circulando polas redes sociais e, o venres, polos xornais unha foto de dous deputados madrileños do PP na que se dedican a xogar nunha tableta e nun móbil mentres se debatía a privatización da sanidade pública. Os lectores e usuarios das redes sociais ao ler e ver isto, imaxinarían axiña, e con lóxica, que a eses dous deputados (home e muller) lles importaba un pito tal debate. E agora digo eu, de que se asombra a xente?, por que colgan iso na internet? Iso, señores, é lei de vida na práctica totalidade dos debates. Por Deus, señores, se ata neses plenos de concellos pequenos está o típico que se deica ás musarañas. E sabedes por qué? Polas maiorías absolutas! Porque cando hai maiorías absolutas todo se resolve cunha simple palabra: votación! Do que se deduce que, a gran maioría dos representantes do partido ditatorial (sempre direi que unha maioría absoluta é unha ditadura) van aos plenos tan só para erguer a man. É para o único que valen. É un pouco triste e deprimente, pero esa é a realidade. Mentres non erguen a man, dedícanse aos biosbardos. Por sorte ou por desgraza (aínda hoxe non o sei ben), estiven de oposición nunha lexislatura e dou fe da ditadura dunha maioría absoluta. Boa noite e feliz ano 2013… a todos.

              Finca Fierro. Sábado, 29 de decembro de 2012

A MERENDA DAS VACAS

              A cada poucos pasos, o neno José Salceda Dapena, o Pepiño,, apousenta o cubo da auga e pega un respiro. É moi pequeno para tanto peso. A auga aínda fumega. Non hai dous minutos que a colleu na burga de Baños de Molgas. A súa nai, como castigo por non querer estudar a materia que lle puxera o mestre Saleroso Rodríguez, mandouno á burga para que lle trouxera un cubo de auga para as vacas. No inverno adoitaban darlle de beber ás vacas un pouco de auga quente mesturada con fría e unha lata das sardiñas de fariña. Era parte da merenda das vacas. O Pepiño baixaba todo contento pola rúa da Igrexa, “a carreira”, porque mentres ía á burga non estaba na casa. O peor chegaba despois ao ter que subir cargado. Pero pouco a pouco, a base de descansos, chegaba á casa e con tan só mirar á súa nai, xa sabía que tiña que ser el o que lle puxese de beber aos animais.

              Maceda. Xoves, 27 de decembro de 2012

O MALO E O BO SEN PISTOLA

              “A única cousa que frea a un tipo malo cunha pistola é un tipo bo cunha pistola”, sinala a Asociación Nacional do Rifle americana. Non estou de acordo. Realmente a mellor solución sería que nin o tipo malo nin o tipo bo tiveran pistola. Se non hai pistola, non hai disparo. Se non hai disparo, non hai morte. Se non hai morte, non hai dor. Logo, para máis aquel, a tal asociación de lunáticos pide vixilancia armada nos colexio. E quen vixía aos vixilantes? Porque dáse a coincidencia que, moitas veces, o que comete a masacre, ata ese momento, era un cidadán exemplar (coma os vixilantes), pero que, por unhas ou outras cousas, volveuse tarumba e empezou a dispara a cachón. Por que non se pode volver tarumba un vixilante? Sigo dicindo que a mellor opción sería que non houbese armas nas casas, nas familias, nin que estas, por suposto (en caso de telas), ensinasen aos fillos a usalas. Pero claro, como é un auténtico negocio (se non erro, creo que lin hai uns días que o fusil que usou a asasino de Newtown subiu nas ventas como a escuma), nin Obama nin ninguén de Estados Unidos conseguirá eliminar a posesión indiscriminada de armas nas casas. E así, claro, seguirá pasando o que aconteceu hai unhas semanas. O mal será para os mortos.

              Finca Fierro. Sábado, 22 de decembro de 2012

O PORCO EN CASTELÁN

              Agarrar un bicho deses ten a su historia, eh. Así comenta un cliente que está á miña dereita e que conversa con tres amigos. A conversa, faltaría máis, e sendo como é na capital das burgas, desenvólvese en castelán. Como ten que ser! Dá máis señorío, máis distinción. Aínda que estean a falar do porco. Agora entendo a primeira frase... agarrar un porco para sacrificalo. E empezo a imaxinar unha matanza do porco falando en castelán. “Agárrale del hocico”. “Córtale la cachucha”. “Chamúscale el pelo con la palla del centeno”. “Lávale el bandullo”. “Sácale unas asaduras”. “Hagamos unas filloas”. “Mira que buen raxo tiene”. A conversa xa se desvía ás lareiras das cociñas, penso que pola inercia de curar os chourizos. “Trae un lareiro y cuélgalos en él”. “Pon el lareiro en el fumeiro”. A verdade é que o porco en castelán dá para unhas risas.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Xoves, 20 de decembro de 2012

AMORES QUE FUNDEN NA MISERIA

              Non hai moitos días falaba da figura da nai e do que representa para cada fillo. Pero tamén recoñezo que hai excepcións, aínda que pareza mentira (recórdese, unha nai sempre é unha nai). Resulta que en Holanda, unha nai tan só lle dá de comer ao seu fillo produtos crus. O rapaz, de 15 anos, sofre un retraso no crecemento pola fame que pasa. Normal! Por moitas froitas, noces e verduras que meta no seu corpo, calquera organismo precisa de practicamente todo o demais, chámense pescados, carnes, pan, pastas, etc. A causa disto, a nai está a piques de perder a custodia do fillo, pois, a maiores dese auténtico problema, súmase o do colexio, ao que non asiste polas burlas dos outros compañeiros ante a comida que levaba sempre. Unhas abarrotan aos seus rapaces e outras mátanos de fame. Nin tanto nin tan pouco. Hai amores de nai que te funden na miseria.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Xoves, 20 de decembro de 2012

EN CLASE TURISTA

              É normal que ás veces a rabia se nos suba “ás entendedeiras” cando lemos ou oímos comentarios de certos personaxes que pensan que son os amos do mundo. Estes días acaba de meter a pata coas súas declaracións o presidente do Consello Xeral do Poder Xudicial, Gonzalo Moliner, ao lamentar viaxar en clase turista “porque non é a mellor imaxe” que pode causar ante os paisanos de a pé. Non sei o que lle aconteceu a moita xente, pero a un servidor, cando oíu e leu estas declaracións, tan só lle saíron bocaladas, blasfemias que aquí non se poden reproducir. Señor Moliner, a mellor imaxe que pode amosar ante os “turistas” é impartir xustiza, aínda que, ante a súa xesta, tamén imaxino que aí diferenciará entre ricos e pobres, entre o poder e a miseria, entre o elegante e o baldroeiro. Hai que ter perendengues... en clase turista!

              Maceda. Xoves, 20 de decembro de 2012

BALAS SILENCIOSAS

              Balas que rebentan cabezas. Choros que se acubillan nas penas. Saloucos que bañan as almas. Dor que corroe os nervios. Armas que matan. Despois do ruído chegan os lamentos. Logo dos lamentos volven os negocios. E os sentimentos cúranse a base de deixar pasar o tempo. E a rabia amansa baixo unha promesa de control de armas. Promesas rotas. Os revólveres son un capital. Os fusís de asalto, un salvoconduto económico dunha morea de almas sen conciencia. Armas que matan. Miseria na sociedade de certos países. Buscan a tranquilidade con armas distribuídas por toda a casa, á man de mozos que soñan un día con emular a personaxes aloucados, que pensan que a fama se acada con centos de tiros mal dados. Balas silenciosas que penetran nos corazóns de cativos que non chegan nin a soñar con algún heroe que os salve. Armas nas casas. Desgrazas anunciadas.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Martes, 18 de decembro de 2012.

              Maceda. Mércores, 19 de decembro de 2012.

A FIGURA DA NAI

              A miña nai chamábase Lola, a Lola da Amparo. O meu pai chamábase, Manolo, o Manolo da Lola. Eu son o Chito da Lola. E os meus irmáns son os fillos da Lola. E os netos serán sempre os netos da Lola, da Lola da Amparo. Coma nós, infinidade de familias; o que demostra que practicamente todo nesta vida está baseado na figura da nai. Que terá unha nai para que estea sempre na cúspide de cada un. A lingua nai. Rosalía de Castro, a nai dos galegos. Cando nos queixamos: Ai, mamaíña! Cando nos sentimos perdidos: miña nai querida!Sempre as nais polo medio. Sempre. E cando non están polo medio, o baleiro que notas ao te arredor é inmenso. Nótaste desvalido, perdido, desamparado, cego, so. Nai que as pariu!, como se botan de menos! Menos mal que non as esquecemos nunca.

              Maceda. Martes, 18 de decembro de 2012

A MÁIS ARREPIANTE MASACRE

              A mellor forma de evitar unha masacre é non tendo os utensilios necesarios para cometer a mesma. Estados Unidos está chea armas nas casas, nas familias e así, de cando en vez, incluso moi a miúdo, bota logo as mans á cabeza cando as masacres se suceden en colexios, institutos, cines, etc. A masacre acaecida en Newtown é a máis arrepiante de todas porque nela, a maiores de haber moitas vítimas, a gran maioría eran nenos de moi pouquiños anos. Os nenos sempre son os maiores protagonistas nas nosas vidas (para o bo e para o malo). E tras isto, Estados Unidos seguirá sen reaccionar, debido tamén a que a sombra da Asociación Nacional do Rifle é longa e chega ata onde chagan as balas, ata o corazón dos que pensan que as armas nas casas son unha boa defensa, pero que, na realidade, liquida a máis xente ca que morre nas propias guerras dos ianquis.

              Finca Fierro. Domingo, 16 de decembro de 2012

A GRAN CAGADA

              Penso que foi un bo alcalde para A Coruña. Penso que foi un bo político e un excelente orador. Pero tamén penso que, ás veces, chocheaba bastante cando falaba en contra do nacionalismo galego e da nosa lingua. Non obstante, a gran cagada de Paco Vázquez chegou o outro día cando declarou que non había diferenza entre “un xudeu cunha estrela amarela perseguido polos nazis e un neno catalán castigado por falar castelán no patio do colexio”. “Non hai diferenza, é unha opresión”, rematou. Pola idade que ten tivo que vivir á forza a opresión do castelán sobre o galego, a non ser que “en La Coruña”, nos seus tempos e no seu colexio, tododeus falase xa o castelán. Pero eu, que son máis novo ca el, tiña que falar á forza o castelán na maioría dos sitios con algunha significancia; chamáranse escolas, colexios, igrexas e, incluso, personalidades. “É inconcibible que un neno sexa castigado por utilizar a súa lingua materna”. Pois si era castigado, señor Vázquez… por falar o galego. O BNG díxolle que se mirase ao espello, algo que cabreou aos compañeiros de Paco e pídenlle a aqueles unha rectificación. E digo eu; non sería o propio Paco Vázquez o que tería que rectificar a gran cagada cometida.

              Finca Fierro. Sábado, 15 de decembro de 2012

VELENO NA PEL

              Os de Radio Futura din que “tes veleno na pel”. Cando oín isto quedei abraiado. Como poden coñecer a Emiliano Robles Machada? Teñen que referirse a el! Porque o meu veciño Emiliano ten veleno na pel. Por iso ninguén ousa tocarlle. Cando o vemos (e eu como non lle nego un saúdo a ninguén), berrámoslle xa desde lonxe. “Ai oh, Emiliano!, como che vai a vida?”. Moito non nos achegamos a el. Non vaia ser que nos queira chocar a man. E, quéirase ou non é un corte negarlle tal ofrecemento. Unha vez, un veciño de Xeado de Arriba chocoulla e aos dous días saíronlle unhas virulencias que o mandaron de seguida ao hospital. Lucanor Saias Pérez non morreu porque no hospital xa sabían do veleno da pel de Emiliano e tiñan o antídoto a man. “Carallo, aí vén!”. O Emiliano. Cruzo a rúa e fago que non o vexo. Non vaia ser o demo...

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Xoves, 13 de decembro de 2012

EL NOMBRE DE RADAMEL

              Decepción ante el comentario casi despectivo sobre la persona de Radamel Falcao en su edición del martes, 11 y en la columna de opinión El Acento. En ella hablaban de las “estrellas divergentes” del fútbol y en las dos veces que nombraron a Falcao, usaban su nombre como una peste familiar: “crucificado por sus padres colombianos con el nombre de Radamel” y, en otro apartado, “(¿quién perpetraría tal bautismo?”. ¿Qué pasa con el nombre de Radamel? ¿Les parece raro? ¡Pues a mí me encanta! Si la crítica al nombre partiera de una firma concreta, entendería perfectamente el menosprecio hacia el mismo, pero era una editorial que, pienso, debería de ser neutral. Y más refiriéndonos a los nombres, donde, los padres, intentan buscarlos por medio de algún acontecimiento o cariño o parentesco o afición o relación que marcaron sus vidas. Piensen un poco; ¿cómo les sentará a sus padres leyendo este artículo? ¿Y al propio Radamel Falcao? ¡Es su nombre! Radamel puede ser tan bonito o más que Luis, Gervasio, Gumersindo, Filomeno, Antonio, Blas, Roberto, Iker, Cristiano, Lionel, etc. De todas formas, gracias por el relato; el nombre de Radamel será protagonista de uno de mis relatos para el periódico local en el que escribo.

              Maceda. Mércores, 12 de decembro de 2012

NA DEFENSA DUN NOME

              Si, xa sei que cada vez que digo que me chamo Radamel, todo o mundo salta con aquilo de “home, igual que Falcao!”. Pero precisamente aí está a diferenza, no apelido. Eu non me chamo Radamel Falcao, senón que me chamo Radamel Carreia Callejón. De todas formas, cansado xa de tanta comparación, fago coma que disimulo e pregúntolles quen é Falcao? “Home, por Deus, non me digas que non sabes quen é Falcao!”. Sei perfectamente quen é Falcao. Hai outros que se burlan un chisco dos meus pais por poñerme ese nome, entre eles, toda unha institución como é o xornal El País, pero xa lles mandei unha carta sobre a fermosura dese nome. Non me digades que Radamel non é bonito? Radamel Carreia Callejón. Aí queda iso! E non Radamel Falcao, que cambia moito o asunto. El é famoso (e rico, digo eu) Eu son... un de tantos e coa crise na chepa.

              Maceda. Xoves, 13 de decembro de 2012

A ESTRADA DO POLÍGONO

              Desastre de estrada! A do polígono de San Cibrao das Viñas. Ou a coñecida como rúa número 1, ou rúa principal. Fochancas. Desniveis. Afundimentos. Buracos. Parches. Pero, o peor de todo, sen pintar ou, aínda que estea pintada, as raias hai xa tempo que non se ven. Os que adoitamos cruzar o polígono todos os días polas mañás, moi cedo, ou sexa, a escuras, sabemos o que iso significa: auténtica aventura para conducir porque é rara a mañá na que, nesa zona, a néboa é dona e señora da paisaxe. Nunca é un pracer conducir con néboa, nin con chuvia, nin coa densidade de tráfico existente. Hai pouco parchearon un bo cacho dun carril, pero quedou peor que estaba. A proba é que os vehículos axiña se desvían para o outro carril e así evitar os bambeos dos coches e os berros dos parafusos. Desastre de estrada! O peor é... ata cando?

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Martes, 11 de decembro de 2012

DÁNDOLLE Á BEBEDEIRA

              Queda a xeada facendo das súas na horta de Clodomiro Segovia León e un rato acocha debaixo do palleiro de Anastasia Santurce Rodríguez. A noite é fría. O movemento demóstrase andando. Luis Soriano Sanjuán anda pola carreira que o leva desde un punto de inicio ata un punto final. O inicio está na Aira do Forno e o final, seguro que se atopa en algún bar da vila. Luis Soriano Sanjuán dálle de carallo ao “alpiste”; desde a mesma mañá ata a noite. Despois amansa a bebedeira cantándolle ás vacas que ten na corte e dándolle algún que outra vareada cando nota que non lle fan caso. A uns metros da corte de Luis está a casa de Anastasia Santurce, que escoita todas as barrabasadas que cospe o seu amigo e veciño. A ela tan só lle queda rezar e tapar os oídos. Acocha entre as mantas e, ao mesmo tempo, escapa do frío.

              Café Viena 17 de Ourense. Luns, 10 de decembro de 2012

O GRAÑA, O HOME

              Cando leo os xornais pola noite non adoito prestarlle moita atención aos titulares; non sei, xa non apetecen as noticias. Este sábado lin un titular polo que pasei, claro, de corrido… ata que vin unha foto. Era a do Graña. Volvín ao titular e xa devorei o artigo de Lalo Pavón. O Graña, o home que revolucionou todo un colexio. Algo tiña xa ese personaxe cando, en vez de chamarlle “o cura”, lle chamo “o home”. A súa vida xa a reflectiu moi ben o colega deste xornal. Eu paso ás anécdotas (dúas tan só entre un cento nos oito anos que convivín con el). A capela do colexio, na súa cabeceira, ten un Cristo enorme de aceiro ou ferro (xa non lembro), colgado de dos arames potentes, e nunha das súas homilías, volveuse cara el e espetou aquilo de “porque aí tedes a ese manazas…”. Verdadeiramente as mans do Cristo son descomunais. Pero, que cura lle falaba así á máxima autoridade relixiosa a principios dos setenta! Era “raro” este cura. Claro, era “o home”. Tamén se dicía que lles botaba unha man nas súas labores aos gandeiros da serra. E sabendo como era el, créoo perfectamente. Despois, o poder e a propia igrexa disparou balas de incomprensión contra el ata que o botaron. Pero o Graña, o home, xa deixara a súa marca de liberdade.

              Finca Fierro. Domingo, 9 de decembro de 2012

EQUILIBRAR A BALANZA

              Raio de presidente! Querer equilibrar o castelán co galego! Foi a palabra que lle oín pola radio ao noso presidente da Xunta, a do equilibro. Ademais, repetida varias veces... equilibrio, equilibro, equilibrio. A min, o do equilibrio faime pensar que a balanza estaba moi torcida para o lado da nosa lingua. Digo eu. Senón non pediría o equilibrio. Se pides equilibrio na túa terra, enténdese que algo domina unha barbaridade. Neste caso a lingua. E xa sabemos todos cómo impera o galego sobre o castelán. De aí que haxa que equilibrar a balanza... máis gramos de castelán, máis materias en castelán, máis publicidade en castelán, máis publicación en castelán. Non vaia ser que se escaralle a balanza e o galego lle salte na chepa ao castelán. E non pode ser; o señor Feijóo ten que chegar á Moncloa sabendo moi ben o castelán, que é o que realmente lle interesa... a Moncloa e o castelán.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 5 de decembro de 2012

CAOS

              Caos na mente do poeta cando disimula uns versos mal feitos e sen punto final. Ruxerruxe nas follas dun libro que ninguén le. Si, unhas mans pasan esas páxinas e uns ollos percorren as liñas escritas por un autor que non soubo dicir as cousas e por un lector que nin tan sequera as le. Caos na vida dun estudante que empeza e na vida dun soldado que marcha. Hai palabras que matan como as balas; pero nin o estudante as sabe usar nin o soldado as sabe disparar. Caos en certas idades e en certas ordes que reflicten a impotencia dunhas mentes aínda inocentes. Caos na relación entre un verso e unha batalla, entre un poema mal escrito e unha guerra mal levada. Todas as guerras están mal levadas. Caos.

              Biblioteca da Valenzá. Luns, 3 de decembro de 2012

É UN DICIR

              Case sempre digo o que quero dicir, aínda que non o diga. É un dicir. Digo que o birlibirloque da esperanza é unha pegada que deixa o ruxerruxe da algarabía. Digo que os aparellos que están colgados no lateral dunha inocentada serven para xunguir as ideas dunha nostalxia á beira dunha lareira. Non digo que o verme luceiro da aurora choute desde o carballo da Castiñeira, porque realmente baila sobre unha raíz que atravesa os camiños da Costela. Non digo que o dixomedíxome dos veciños sentados na Aira do Pombal insultaran ao fantasma que vagou polas rúas de Baños de Molgas, porque nas noites de inverno os espectros non saen ao frío. Certo, todo isto é un dicir.

              Café Aitana da Valenzá. Sábado, 1 de decembro de 2012

MISERIA CULTURAL

              Seis cadeiras verdes arrodean unha mesa longa, tamén verde. A mesa ten as patas de ferro, de cor negra. Ás cadeiras pásalle o mesmo. A mesa está limpa, non hai nada sobre ela. É a mesa dunha biblioteca; baleira. Baleira a mesa, que a biblioteca... A biblioteca tamén está case sen ninguén. Que pena! Só estamos tres. Un home lendo un xornal. Un rapaz manipulando un ordenador. E un servidor escribindo. Ninguén máis. Ningún neno lendo. Ninguén pillando libros en préstamo. Dá pena ver o espazo practicamente baleiro. E dá aínda máis pena ver todos os libros nos estantes criando herbas ou arañeiras. É normal, entón, que haxa silencio. Tan só de cando en vez, as teclas do ordenador rompen esta miseria cultural. É dicir, que entre esas pastas dos libros hai miles de soños que ninguén quere descubrir.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 30 de novembro de 2012

O SAL DA DISCORDIA

              Déitate no saleiro da carne e enzóufate co sal da discordia. Intenta imaxinar a estrutura dunha gaita sen fol para que alguén baile ao compás duns puntos e comas ben postos. Todo queda na escritura dun monicreque manexado por catro fíos de arame. Hai cercados que non te deixan ir máis alá dunha liberdade que pensas que ganaches a pulso, pero que cha censuran cun sorriso de complicidade. Déixate caer no bulleiro da ansiedade e verás cómo se pegan a ti os pesadelos que compartiches nos invernos da infancia. Hai cortes que agariman os recordos e hai calor baixo a influencia de tres vacas e dúas becerras. Senta no relato que se escribiu nunha tarde de silencio e baixo o influxo dunha sarabia que semella neve.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 30 de novembro de 2012

CANTA RIQUEZA PERDIDA!

              Os meus ollos contemplan un póster sobre a campaña de fomento da lectura. Pero a xente non le. Xa non lía moito antes, menos le agora. Cos teléfonos móbiles sendo donos e amos das nosas vidas. Non vexo a ninguén nunha parada de autobús, ou nun parque, ou no propio autobús cun libro aberto. Agora tan só contemplo dedos que se moven a velocidades vertixinosas sobre raquíticos teclados, ou tan só escoito voces por detrás que incluso ás veces te volves pensando que che fala alguén, pero é un descoñecido que latrica por un celular. Lin moito, moitísimo. En cada aldea, vila ou cidade nas que estiven, os veciños axiña me coñecían porque andaba polas estradas e rúas lendo. Cando ía para o monte acochaba os libros ou novelas do Oeste na barriga para que non as descubrise a nai. A ela ensináballe as materias do colexio. En Madrid coñecíanme en todos os cines porque adoitaba chegar media hora (ou máis) antes de que empezase a película e pateaba todo o vestíbulo lendo. E andando, por suposto. Sempre gocei máis lendo andando que sentado. Ía ás novenas aos Milagres lendo e volvía lendo. Hoxe cóntanse os lectores cos dedos das mans. Canta riqueza perdida! Cantos soños abandonados! Ao ler soñas á túa maneira.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 26 de outubro de 2012