NA BEIRA

     Practicamente toda a tarde lendo para rematar o libro "Na beira", de Rafael Chirbes. Bo libro. E xusto onte entereime de que os críticos do suplemento de El País, Babelia, declarárono como o mellor libro do 2013. Repito, gustome, pero tamén recoñezo que cansa un chisco cos seus experimentos literarios, é dicir, parágrafos eternos, incluso de varias páxinas; frases sen puntos, sen comas. Estes experimentos xa hai anos que os inventara Camilo José Cela e que, agora, usan xa bastantes escritores... pero cansan. De todas formas, merece a pena lelo, retrata ben a sociedade actual, o momento da crise, a condición humana.

     CONTRAPORTADA:

     "Na beira" é o retrato novelado dunha crise. Unha historia que nos obriga a mirar cara á ese espazo lamacento que sempre estivo aí, aínda que durante uns anos ninguén semellaba disposto a asumilo, á vez lugar de uso e abismo onde se ocultaron delitos e se lavaron conciencias privadas e públicas.

     SOLAPA DA PORTADA:

     O hachado dun cadáver no pantano de Olba pon en marcha a narración. O seu protagonista, Esteban, viuse na obriga de pechar a carpintaría da que era dono, deixando no paro ós que traballaban para el. Mentres se encarga de coidar o seu pai, enfermo en fase terminal, Esteban pescuda nos motivos dunha ruína que asume no seu dobre papel de vítima e de verdugo, e entre cuxos cascallos atopamos os valores que rexeron unha sociedade, un mundo e un tempo.

     O benestar e o seu reverso inseparable, a cobiza e os falsos proxectos, convertidos en materiais de derruba. O espello no que se mira a vida de Esteban, á súa maneira un home sen atributos, devolve unha imaxe feita de soños rotos e de ilusións perdidas. Nada se librou da voracidade. O amor, a familia, a amizade e os códigos sociais tamén formaron parte do menú neste banquete duns poucos.

     SOLAPA DA CONTRAPORTADA:

     Nado en Tavernes de la Valldigna (Valencia) en 1949, Rafael Chirbes trasladouse a Madrid para estudar Historia Moderna e Contemporánea e máis tarde, durante a transición, dedicouse á crítica literaria e ó periodismo. A súa primeira novela, "Mimoun" (1988), quedou finalista do premio Herralde de Novela e seguíronlle "Na loita final" (1991), "A boa letra" (1992) e "Os disparos do cazador" (1994). Por estas datas, comezaron a editarse as súas obras en Alemaña cunha aceptación da que non gozaba no seu propio país, as súas novelas "A longa marcha" e "A boa letra" mereceron o premio SWR-Bestenliste. Escritor insubornable, crítico e alonxado dos ouropeis mediáticos, ocupa un lugar de primeira orde na actualidade literaria española con libros como "A caída de Madrid" (2000), "Os vellos amigos" (2003) e, sobre todo, "Crematorio" (que tamén lin), polo que recibiu o Premio Nacional da Crítica 2007.

A ANDRÓMENA DOS RECORTES

              A xente semella que protesta, que se manifesta porque lle gusta saír á rúa, porque goza berrando, porque… como non temos nada que facer, ale, ímoslle montar un cristo, por axemplo, á Xunta. Deixamos os nosos traballos e as nosas casas e imos berrar por aí. Como vivimos na gloria e non temos outra cousa que facer… As últimas grandes manifestacións que houbo foron pola sanidade e pola educación. Agora o noso presidente Feijóo vai e solta iso de que “a sanidade e a educación están moito mellor que no ano 2009”. O que significa que os recortes, tanto nunha coma na outra, foron unha auténtica farsa, unha andrómena que denuncia a oposición e pola que a xente saíu á rúa porque hai moita nugalla neste país e, ante o aburrimento, ale, a bailar e a berrar ante as Consellarías ou ante as Xefaturas Territoriais. A ver cando caemos da burra e recoñecemos dunha vez por todas os méritos de Feijóo e dos seus acólitos. Ou por que raio están aí! Por listos!

              Café Oren Express da Valenzá. Xoves, 19 de decembro de 2013

O TOURMALET NO OTERO PEDRAYO

              A maioría dos humanos usamos un gran acontecemento para escenificar o noso auténtico gozo. E adoitamos lanzar a memoria a un Mundial de fútbol ou a uns Xogos Olímpicos. Se o noso equipo ou o noso atleta alcanza o cénit, nós tamén alcanzamos a éxtase co seu triunfo. E esperamos meses ou anos para unha nova éxtase, para un novo triunfo. Non nos decatamos que, ás veces, un gran acontecemento pode ser un simple instante diario. Por exemplo, o pasado xoves, a partires das nove e pico da noite, no pavillón O Pompeo do instituto Otero Pedrayo. Torneo de baloncesto organizado polo COB. Partido de cadetes entre o COB e o Blanco Amor. O equipo de Xoel empezou, como moitas veces, perdendo; pero, aí pola metade, iniciouse o instante, a éxtase, o momento no que te dás conta que non precisamos dun David Cal ou dunha selección de fútbol para saber o que é o auténtico goce, coa súa tensión incluída. Porque o partido semellaba pero non estaba ganado. Para que demo agardo un Mundial ou un Tour ou un Roland Garros, se o meu Tourmalet estaba ese día no Otero Pedrayo! Logo, para máis aquel, a éxtase, a gozada volveuse facer patente ó día seguinte ganando dous partidos máis e plantándose na final do sábado. Non precisamos de grandes atletas, cando temos os nosos heroes na casa.

              Finca Fierro. Venres, 27 de decembro de 2013

A PROFESIÓN DE XACINTO MITOLO

              Quedei farto de mentiras, dixo Xacinto Mitolo. Pero ninguén lle contestou. Ninguén quixo caer no garamelo. Todos sabían por onde ían os tiros. Todos coñecían a Xacinto, O Radical. Pódese dicir que a súa profesión era a de protestar sempre. Contra o que fose. Contra quen fose. Se lle chaman O Radical era, como non, polas súas ideas políticas, é dicir, que non tiña ideas; tan só barallaba contra todos os políticos. Porén, non caían no lazo por protestón, senón polas formas. Tiña mal perder. Nunca aceptaba un consello e moito menos unha alusión ás súas ideas. Púñase coma un basilisco! Se fose eu quen mandase…!, e miraba de esguello para os oíntes que había na barra do bar. Esta é outra; só barallaba nos bares. Fóra deles, Xacinto Mitolo nin tan sequera saudaba ós seus veciños. Coma se fose mudo. Todo o mundo dicía xa que, co seu silencio, estaba a argallar as sentenzas que botaría cando entrase noutro bar. Pensaba poucas porque axiña entraba noutro.

              Biblioteca da Valenzá. Xoves, 19 de decembro de 2013

LIÑAS DEREITAS

              Quen di que o fento verde bota fume? Co bonito que é levantar unhas baldosas de cemento cun aradiño de pau!. Corre. Chouta. Asubía. E quizais o bolígrafo percorra as liñas dun caderno cuadriculado. Liñas dereitas. Sen comas. Sen puntos. Sen parénteses. Sen significado. Pero liñas que van ata o infinito e máis alá. Quen se atreve a gravar o ruxerruxe dun verme luceiro ou dun sapoconcho na Tapada dos Ferreiros? Co bonito que é subir ós carballos desde os pinallos dos carros! Berra. Escoita. Chora.  Cala. Demo de rapaz, non te me sulfures por catro trapalladas que che escribo. Non queiras torcer as liñas nin os regos da túa vida. Nunca penses que un penedo vai rodar para arriba, cando na realidade non hai ninguén que o empurre. Mira. Xoga. Reza. Perdón, non reces. Para que? Ama. Odia. Acouga. Aloumiña. Por que non deixas que os teus pensamentos remansen un chisco no leito da túa infancia? Aínda es moi novo, rapaz, para recitar todo un poema. Cala. Queda en silencio. Durme, meu neno.

              Biblioteca da Valenzá. Xoves, 19 de decembro de 2013

COA BOCA ABERTA

              Unha hora e cinco minutos coa boca aberta. Así estivo Fabiola Derivado Sarna no dentista. Cando este rematou, ela ergueu do aparello no que estivera tombada e pensou que caía, que lle fallaban as pernas, o corpo todo. A tensión fora grande. Mentres o dentista furgaba e furgaba na súa boca, ela enlazara as mans, tensara os músculos e non se relaxou para nada en toda esa hora. Cansara. E iso que houbo un momento no que chegou incluso a topenear; pechara os ollos e asustouse un chisco cando o dentista lle dixo “abre máis a boca”. O susto fíxolle choutar un chisco as pernas, polo que soubo nese momento que acababa de quedar un cachiño durmida. Normal. A esas horas... as tres e pico da tarde, logo de xantar. A esas horas, a Fabiola Derivado Sarna íaselle un pouco a vida. Está acostumada a dar unhas cabezadas logo de xantar. Desde aquel momento non volveu pechar os ollos. Que vergonza! E así tivo tempo para contar os flexos, as manchas do teito; e todo elo... coa boca aberta. Unha hora e cinco minutos. Máis ou menos.

              Biblioteca da Valenzá. Xoves, 19 de decembro de 2013

BLACK WATER

     Por aquilo de que os domingos, un se levanta da cama un chisco máis tarde do habitual, despois, pola noite, nunca hai sono. Así é que, tanto a muller e máis eu, seguimos vendo a televisión e, repasando as canles televisivas, vin que todas as películas que proxectaban máis alá das doce da noite xa as vira, a excepción da que saía pola 6ª 3, que lle estaba dedicando o día a animais raros, estrambóticos, de terror, etc. E a esas horas déuselle por emitir a película australiana "Black Water" (2007), dirixida por Andrew Traucki e David Nerlich; con Ben Oxenbould, Maeve Dermody e Diana Glenn.

     Esta vai dun crocodilo que, ñam, ñam, ía cazando os parvos correspondentes. Antes incluso da metade da película, xa estaba desexando que se merendara a todos e que rematara dunha vez esta "cousa" cinematográfica.

NEVE

     Rematei de ler "Neve", do escritor turco e premio Nobel Orhan Pamuk, con traducción para o galego de Bartug Aykam e María Alonso Seisdedos.

     A verdade é que me custou bastante o seguila. Pero tamén recoñezo que cando puña os cinco sentidos nela ata chegaba a entreteñerme. Pero, repito, a maioría das súas 604 páxinas non me encheron por completo.

     CONTRAPORTADA:

     Un poeta exiliado, chamado Ka, volta a Turquía e viaxa á melancólica cidade de Kars. O seu propósito é escribir sobre unha vaga de suicidios de mozas ás que se lles prohibiu levar veo. Rodeado dunha branca nevarada e da desconfianza xeral, Ka obsesiónase coa beleza de Ipek e coa figura dun terrorista carismático.

     Publicada no ano 2002, "Neve" é unha das obras mestras de Orhan Pamuk (Istambul, 1952), unha novela concibida cun calculado suspense na que farsa e crueldade, poesía e violencia, forman un tecido narrativo inesquecible.

BUSCANDO CABEZAS DE TURCO

              Tres pasos para adiante e catro para atrás. Así avanzan as promesas dos que sempre queren ganar. Os que se presentan a algo. Na nosa sociedade, xeralmente, os políticos. Ruxerruxes. Promesas. Trapalleiros. Pero valen para enganar. Teñen boa labia. Sóbense ó púlpito máis alto e cospen restras de desexos, de obras, de leis. E acenan coas mans. E deixan ver sorrisos de Profident. Aínda que despois, a algúns, lles caian os dentes ante os golpes, os sopapos de certos erros. Mais non cansan, nin escarmentan. Nin aprenden. Porque volven unha e outra vez. Volven subir ás tribunas para máis ruxerruxes, para máis promesas e, claro, para máis trapalladas. Pasa o tempo e xa son dous pasos para adiante e catro para atrás. Todo vai de mal en peor. Emporiso, non conseguen asumilo. Sempre lle botan a culpa a alguén. Poden levar anos mandando que son incapaces de corrixir un erro dos anteriores. E como son incapaces, si son capaces de lles botar a culpa a aqueles. Fano con tanta confianza que non lles importará incluso botarlles a culpa ós “roxos”, por exemplo. E ollade que xa choveu. É igual; alguén ten que facer de cabeza de turco. Se non son os máis achegados, a ver!, por que non poden ser os “roxos”. Os tempos, máis ou menos, son os mesmos. Ditadura. Censura. Inquisición. Cunetas. Volverán as cunetas.

              Café Paco Paz de Ourense. Venres, 20 de decembro de 2013

OS PAXAROS

     Onte vin pola primeira canle e en versión orixinal subtitulada a película "Os paxaros" (1963), de Alfred Hitchcock; con Tippi Hedren, Rod Taylor, Jessica Tandy, Suzanne Pleshette, e Veronica Cartwright. A música é do gran mestre Bernard Herrmann. E, por suposto, don Alfred Hitchcock tamén sae coa súa típica esceniña.

     Falar a estas alturas deste filme é unha parvada, xa que todo o mundo coñece este clásico. E se por un casual non o coñece, sinceramente, non merece pertencer ó círculo dos amantes do cine, ou incluso aqueles que ven tan só catro o cinco películas ó ano. Non ver "Os paxaros" é cometer un pecado mortal cinematográfico. E punto.

SORRIR POR NON CHORAR

              Mentres adestran os rapaces, escribo. Escribo que toda a oposición galega semella que é ignorante de todo, pois das máis de 1.200 emendas que presentou ós presupostos galegos, non lle foi aprobada ningunha polo PP. Nin a primeira! Dedución: oposición, burra; PP, listos. Outra dedución máis real: que as maiorías absolutas son coma ditaduras. Raño a cabeza porque me pica e sigo escribindo. Escribo que en todo o ano subiu a luz cinco veces... e baixaron os soldos, e negáronse as extras, e aumentou o paro. Agora solto unha boqueada, pero non me prohibe seguir escribindo. Escribo que o fiscal acusa o xuíz de perseguir á infanta Cristina por ser filla do rei (se é infanta será porque é filla do rei, non si?) e non polo caso Nóos. Me cago no demo!, ela mete a man e a culpa vai ser do xuíz ou do chachachá. A fiscalía, en vez de atacar ós corruptos e ladróns, ponse agora a defendelos. Sorrío por non chorar e por non insultar a este país, por aquilo de que agora está penado. Pero, merece ou non merece un insulto?

              Café Paco Paz de Ourense. Mércores, 18 de decembro de 2013

GALA + DEPORTE

     Aproveitando que os rapaces foran invitados polo COB a asistir á 12ª Gala Premios + Deporte, que convoca o xornal La Región, tamén a muller e máis eu decidimos asistir, polo que non houbo película cinematográfica pola noite, xa que a tal gala rematou pasadas as dez e media, e aínda houbo que cear.

     A gala pareceume bastante amena. Nela premiáronse ós mellores deportistas ourensás durante o ano 2013. De todas formas, o mellor de todo foron as actuacións do clownman Peter Punk, que nos fixo rir abondo.

LERIAS EN SOIDADE

              Si, si, si, se eu vou para abaixo... ti irás para arriba, digo eu. Conversas de rúa. Agora a xente fala moito polas rúas. Pero fala en soidade, é dicir, por medio duns móbiles que están a rebentar coa convivencia veciñal. Agora xa nin temos amigos. Agora o noso único confidente é o móbil, ou a taboíña, ou o ordenador. A quen carallo se lle vai ocorrer que existe a lareira. Moitos xa non saben o que é unha lareira, o que significan as conversas nas lareiras. Si, si, si, me fui por los cerros de Úbeda... e volviches polo outeiro do Corno. Pero a persoa que latrica vai soa pola beirarrúa e un chisco máis adiante outra coa orella pegada ó móbil. E outra máis, E outra. Ata unha parella, collidos da man, pero coas outras ocupadas nos malditos móbiles. Incrible! Non estarán falando dos chourizos colgados do lareiro?. Ó mellor igual quedan a botar unhas risas xunto á lareira. Andas cen metros e todo son lerias. Pero lerias en soidade. Imaxes tristes. Imaxes duras. Ai a calor dunha lareira!

              Biblioteca da Valenzá. Martes, 17 de decembro de 2013

XOÁN DOS MORTOS

     Onte vin pola segunda canle a película cubana "Xoán dos mortos" (2011), de Alejandro Brugués; con Alexis Díaz de Villegas, Jorge Molina, Andrea Duro, Andros Perugorría e Antonio Dechent. A música é de Sergio Valdés.

     Tolea simpática, divertida. Aínda que non é unha película redonda, ten o seu aquel con toda Cuba. Paródica. Salvaxe.

O SILENCIO DA NEVE

              O silencio da neve é como unha raia que se torce cando atopa un recordo no medio dun soño. A crema, a nata do leite que se forma pola mañá cedo deixa caer un debuxo na cunca dos momentos que nunca pereceron. Xa sabemos que hai momentos que duran sempre e outros que corren ata máis alá do cabo do mundo, ata máis alá do infinito. Quere a risa ser bágoa de can, pero o silencio da neve acouga no ruído das almas que non senten nada. Hainas que non senten. Queda o reloxo da melancolía marcando unhas horas que non aburren, que non cansan, para chegar a un mañá no que a idiosincrasia dun suspiro vai máis alá ca un latexo dun asubío. Aí é nada. Os asubíos poden ser nostálxicos; se van acompañados dun silencio que non se oe. Ás veces saen dos labios con certo ruído e dan a sensación de viaxar pola algarabía dunha tarde calquera. Cando penso que me deito na area do deserto, axiña esperto coa roupa mollada por estar tombado na neve. Nesta tan só hai silencio.

              Biblioteca da Valenzá. Martes, 17 de decembro de 2013

XXX 2: ESTADO DE URXENCIA

     Vendo a primeira media hora do partido Valladolid-Celta e intuíndo que o Celtiña ía perder, non quixen asistir ó sufrimento e paseime á primeira canle, onde proxectaban a película "XXX 2: estado de urxencia" (XXX 2: estado de emergencia; 2005), de Lee Tamahori; con Ice Cube, Samuel L. Jackson, Willem Dafoe, Scott Speedman e Peter Strauss (o home rico daquela famosa serie "Home rico, home pobre"). A música é de Marco Beltrami.

     Pois ben; case fora mellor ver o sufrimento do resultado do Celtiña, xa que a película consistiu e moitas armas e, polo tanto, moitos tiros. Nada máis.

NON A VOU DEIXAR PODRECER!

              Algúns, os que non me coñecen, quédanse mirando cando me ven coa anorak do Real Madrid. Outros, os que me coñecen, teñen dúas opcións para pensar: de carallada ou de cambia chaquetas.. Os que non me coñecen pensarán que son un fanático dos merengues (porque a anorak resalta de raio: na esquerda, arriba, o escudo; na dereita, arriba tamén, as iniciais R. M. e na chepa, todo o nome: Real Madrid; todo ben ás vistas), e os que me coñecen preguntaranse o motivo de levala posta. Son antimadridista total. Porén, o asunto ten o seu aquel: Xoel pediuma por medio dunha oferta que fixo un xornal deportivo. Agora non se atreve a poñela; imaxino que por vergonza ou por burla dos compañeiros. Entón, a ver!, non vou deixar que podreza nunha percha. Póñoa eu e así tamén gasto a broma de que: “é para ensuciala e, así, ó lavala, a ver se a gasto, se desgasto aínda máis ó Real Madrid”. Polo demais, impórtame a min ben o que pense a xente! Non está a vida como para deixar podrecer unha prenda de vestir.

              Café Oren Express da Valenzá. Luns, 16 de decembro de 2013

ACEIRO PURO / NA MENTE DO ASASINO

     O sábado, en Antena 3 e en versión orixinal subtitulada, vin a película "Aceiro puro" (2011), de Shawn Levy; con Hugh Jackman, Dakota Goyo, Evangeline Lilly, Anthony Mackie e Kevin Durand. A música é de Danny Elfman. Chatarra, ferralla sentimental, que nin tan sequera Hugh Jackman a salva do desastre.

     E onte, domingo, tamén por Antena 3 e tamén en versión orixinal subtitulada, vin "Na mente do asasino" (2012), de Rob Cohen; con Tyler Perry, Matthew Fox, Edward Burns, Jean Reno, Rachel Nichols e Giancarlo Espósito. Música de John Debney. Esta película aínda é peor ca que vin o sábado. Auténtica trapallada ianqui.

UNHA MULLER LIMPA

              Edita Riqueza Combate está farta dos seus anteollos. Farta porque os ten que limpar de cando en cando. Maldito po. Maldita caspa. Non, non é que teña moita caspa, pero de cando en vez si cae algo dela en algún cristal. E iso moléstalle moito. Edita Riqueza Combate é unha muller limpa, aseada. A ver se por iso que dixen da caspa, vai pensar alguén que é unha porcallana, unha descoidada. Non, repito, é limpa. Todos sabemos o que é a caspa. Aclarado o asunto da caspa, pasamos á descrición da procedencia da nosa protagonista. Edita Riqueza Combate naceu en Bembibre, é de León e vive na Coruña. Así de simple. É de León porque alí viviu practicamente toda a súa vida. O de nacer en Bembibre foi tan só un accidente, e o de vivir na Coruña... só leva dous anos na cidade herculina. Pero xa sabe galego dabondo, incluso o fala bastante. Si, iso, o de cursos intensivos. Edita Riqueza Combate limpa de novo os anteollos, abre un libro (en galego!) e ponse a ler. Así calquera aprende axiña.

              Café Viena 17 de Ourense. Venres, 13 de decembro de 2013

DON DE LINGUAS

     O venres acabei de ler "Don de linguas", de Rosa Ribas e Sabine Hofmann. Gustoume, gustoume o libro. Cunha trama moi ben pensada e desenvolvida.

     CONTRAPORTADA:

     "Alí estaba Mariona. Blanca, rubia, carnosa e morta."

     SOLAPA:

     Barcelona, 1952: quedan poucas semanas para o Congreso Eucarístico, e a consiga oficial é dar unha imaxe impoluta da cidade, pois está en xogo a lexitimidade internacional do Réxime. Ana Martí, novata cronista de sociedade de La Vanguardia, atopará no encargo de cubrir o asasinato de Mariona Sobrerroca, unha coñecida viúva da burguesía, a súa oportunidade para escribir sobre temas serios. O caso encomendóuselle ó inspector Isidro Castro da Brigada de Investigación Criminal , un arisco policía de doroso pasado, que terá que aceptar de mala gana que Ana cubra a investigación. Pero a moza periodista axiña descubrirá novas pistas que se apartarán da versión oficial dos feitos e recorre á axuda da súa curmá Betriz Noguer, unha eminente filóloga.

     O que nun principio semellaba unha inofensiva consulta lingüística sobre unhas misteriosas cartas atopadas entre os papeis da defunta convertirase no inicio dunha serie de revelacións nas que están implicadas persoas moi influentes na sociedade barcelonesa... En medio dun ambente hostil poboado de funcionarios e políticos corruptos, porteiras entrometidas, policías violentos, prostitutas e ladróns de bo corazón, a intelixencia e a afouteza de Ana e os coñecementos lingüísticos e literarios de Beatriz serán as súas únicas armas para resolver o caso.

     CONTRASOLAPA:

     Rosa Ribas. Naceu en 1963 no Prat do Llobregat (Barcelona). Estudou Filoloxía Hispánica na Universidade de Barcelona, e desde 1991 reside en Fráncfort. Ata a data publicou seis novelas: O pintor de Flandes (2006), A detective miope (2011), a historia por entregas "Miss Fifty (2012) e os tres libros que compoñen a triloxía policiaca protagonizada pola comisaria hispano-alemá Cornelia Weber-Tejedor, traducida con gran éxito ó alemán.

     Sabine Hofmann. Naceu en 1964, en Bochum, Alemaña, e na actualidade reside na pequena cidade de Michelstadt. Estudou Filoloxía Románica e Xermánica, e traballo varios anos como docente na Universidade de Fráncfort. Alí coñeceu a Rosa Ribas, e empezou entre ambas unha longa amizade que a escritura conxunta de Don de linguas afianzou.

O ESPERPENTO EN ESTADOS UNIDOS

              Valle-Inclán fixo famoso o esperpento, pero este non se dan tan só en España; tamén o hai noutros países, incluso no que se entende que é o máis avanzado do mundo, é dicir, Estados Unidos. De esperpento é a nova coa que me atopei o pasado venres: que un neno de seis anos foi acusado e expulsado, por dous días, dun colexio de Colorado por acoso sexual. De seis anos! O acoso debeuse a un bico que lle deu nunha man a unha compañeira súa e outro nunha meixela uns días antes. Riquiño meu! Os outros nenos levaron a cabo a profesión infantil por antonomasia: o acuseta. Chiváronse á profesora de música. E esta (con mentalidade aínda máis infantil) tamén se chivou ó director. Expediente ó canto. Por acoso sexual. Aí é nada! Con todas as da lei! Porque seica existe unha norma sobre o tema en todas as escolas públicas dese gran país. Agora están analizando tal norma. Fan ben. Unha cousa é educar ós nenos contra os acosos e abusos e outra, moi distinta, é castigalos desa maneira, cando o propio neno lle recoñecía a nai que non sabía o que significaba a palabra “sexual”. O esperpento en Estados Unidos está aínda máis arraigado ca en España; e se non aí temos tamén o uso indiscriminado das armas, que os propios pais ensínanlles ós fillos pequechos a disparar. Se isto non é tamén un esperpento…

              Café Viena 17 de Ourense. Venres, 13 de decembro de 2013

CAXATOS CON ESTÉTICA DE CÓMIC

              A pesar de ser practicamente veciños (de Montederramo), teño que recoñecer que non coñecía de nada a Xosé Manuel Rodríguez Mojón, un tallista de madeira que se lle deu por caer hai uns días pola Casa da Cultura da Valenzá, cunha exposición de pouco máis dunha ducia de pezas e de deseños que, como se adoita dicir, deixáronme co bico doce. Pois ata agora, un estaba acostumado a ver pezas grandes de madeira esculpidas; e Moxom (así asina as súas obras) opta, non obstante, por simples caxatos ou gallas máis ou menos delgadas que recolle por aquí e por alá. E cos caxatos fai virguerías. Virguerías influenciadas por unha estética de cómic e polo seu gusto cinematográfico. Case vexo a Moxom paseando polas carballeiras da serra e cos ollos atentos a algún que outro caxato para que, logo da súa escolleita, sexa a súa propia imaxinación a que debuxe a que esculpa aquel personaxe que axiña tallará. O seu proceso creativo é realmente orixinal: caxato morto no chan, caxato vivo nas súas mans.

              Café Paco Paz de Ourense. Mércores, 11 de decembro de 2013

THE MATADOR / VIDAS Ó LÍMITE

     O mércores vin na Sexta 3 en versión orixinal subtitulada a película "The Matador" (2005), de Richard Shepard; con Pierce Brosnan, Greg Kinnear e Hope David. A música é de Rolfe Kent.

     Empezou con certa graza, pero axiña se foi desfacendo ata que chegou en non gustarme practicamente nada.

     E onte, xoves, vin en DVD e VOS a película "Vidas ó límite" (1995), de Agnieszka Holland; con Leonardo DiCaprio, David Thewlis, Romane Bohringer e Dominique Blanc. A música é de Jan A. P. Kaczmarek.

     Outra que tal... prometía, pero resulta que o único recordo que queda dela é o bo traballo de DiCaprio.

A INUTILIDADE DOS PARLAMENTOS

              Entendo perfectamente o enfado de Yolanda Díaz. A deputada de Alternativa Galega de Esquerda (AGE) confesa que o Parlamento non serve para nada. Iso hai moito tempo que o digo eu tamén, aínda que ela refírese máis a que quen toma realmente as decisións políticas son a Comisión Europea, o Banco Central Europeo e o Fondo Monetario Internacional. Iso tamén. Pero eu sempre tirei máis por aquilo das maiorías absolutas que, ben sexa no Parlamento ou ben sexa en calquera concello, póñenlle os rabo ás cereixas á súa maneira, polo que é imposible debater e rebater algún asunto. Tamén asoma moitas veces outra opción que nos amosa a inutilidade dos Parlamentos: as cabezadas, adurmiñadas ou incluso ronquidos dos presuntos deputados. Vótalos para que te representen, para que defendan os teus intereses e, logo, velos que o están facendo... en soños. Así é que, amiga Yolanda, non só non vale para nada en cuestión de tomar decisións, senón que nin vale para deixalas expoñer.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Martes, 10 de decembro de 2013

NOS BURACOS DA MISERIA

              Raza de voitres, de egoístas espallados pola fervenza da manipulación. Loita a morte entre unha subela e unha tira, unha correa de coiro para que unha xogada de pasmóns tiren dun carro cheo de ideas falsas. Hai cargas que pesan moito máis ca un carro de toxos. Aterra un pensamento retorcido no canto, no bordo dunha folla en branco, polo que a portada e a contraportada do libro non din nada. Nunca dixeron nada. Soños de cabestro nun tempo de censura e de aniñar acochados nos buracos da miseria. Hai buracos que non se cegan nunca e hai miserias que son eternas. Cada quen que analice a súa nostalxia e verá que sempre hai algún momento no que a vida ten a memoria envelenada. Sempre correremos cara adiante aínda que nos atopemos con penedos cheos de remordementos. Os buracos da miseria nunca cegan. Incluso, ás veces, e co paso do tempo, fanse aínda máis fondos, máis negros. A miseria sempre foi negra.

              Café Viena 17 de Ourense. Luns, 9 de decembro de 2013

NUNCA ME RESULTOU SIMPÁTICA

              Non sei como esperaron tanto tempo. Se tiveran conciencia de galegos, terían que haber dimitido hai xa tempo, ou mellor dito, xa non deberon constituírse. Estou a referirme á nova que sae nos xornais sobre a dimisión da cúpula galega de UPyD, porque a dirección nacional deste partido non amosa sensibilidade cara Galicia. Inocentes! Rosa Díez nunca amosou sensibilidade para a nosa terra. É máis sempre se dedicou a criticar os nosos asuntos. Sinceramente, nunca me resultou simpática esta muller. E sei que ten caché suficiente para subir nas enquisas dunhas próximas votacións. E vaia se sobe! Pero porque creo tamén que moita xente erra votándoa. Non é de confianza unha persoa que, ó momento de botarse fóra do seu partido (o PSOE), empezou a cuspirlle críticas a eito. Que as merecía? Pode que si. Pero ela acababa de pertencer a el, polo que algo de culpa tería tamén, sendo como era unha das dirixentes. E con respecto ó meu país galego, desde o primeiro momento esbardallou na nosa contra. Non merece o meu aplauso.

              Biblioteca da Valenzá. Luns, 9 de decembro de 2013

O REPERTORIO DE VALENTE

              Mequetrefe. Badulaque. Pamemo. Mexericas. Pasmón. Valente Sanitas Mínguez solta todo o repertorio e non sabemos por que nin a quen vai dirixido. Está sentado nun banco branco da Deputación. Todos os bancos que hai pola súa vila son da Deputación. Todos os bancos son brancos. Aínda que a Valente Sanitas Mínguez dálle igual a cor. Nin tan sequera está a pensar na cor dos bancos. El, polo que se ve (perdón, polo que se oe), anda ó seu; buscando grosarías, definicións mal soantes para dirixirllas a non sabemos quen. Piollo. Malnacido. Parvo do cu. Furabolos do carallo. Valente Sanitas tose. Tose con forza. Con tanta forza que semella que vai botar os bofes. Semella que se trousa, que rebenta. Deixa os ollos en branco e el mesmo pensa que se lle bota o mundo enriba. Bota unha man ó peito e coa outra golpea no banco branco da Deputación. Pouco a pouco acouga, a tose vai a menos e os insultos volven ir a máis. Chimpafigos. Porcallán. Paspán. Babeco. Logo empeza a topenear. Axiña dorme.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 4 de decembro de 2013

CAZADORES DE MENTES / UNHA VIDA POR DIANTE

     O luns pola noite, na Sexta 3 e en versión orixinal subtitulada, vin a película "Cazadores de mentes" (2003), de Renny Harlin; con Val Kilmer, Ll. Cool J., Christian Slater, Patricia Velasquez, Johnny Lee Miller e Kathryn Morris. A película é unha trapallada. Había unha moi boa na segunda canle "As irmás da Magdalena" pero había pouco tempo que a vira. E cando cambiei de canle acababa de empezar "Cazadores de mentes", polo que non vin os títulos de crédito e non souben ata o final que a dirixía Renny Harlin (creo que foi ex de Geena Davis) Se o sei ó principio, vería unha das miñas en DVD e non perdía o tempo con "Cazadores de mentes".

     E onte vin, en DVD e en VOS, "Unha vida por diante" (2005), de Lasse Hallström; con Robert Redford, Jennifer Lopez, Morgan Freeman, Josh Lucas, Camryn Manheim e Damian Lewis. A música é de Deborah Lurie (por certo, preciosa música). Creo que hai moito tempo que teño este DVD, pero se ata agora non o vira foi porque me retraía moito Jennifer Lopez. Pero como sigo, máis ou menos, unha orde para ver os meus DVDs (ó ter tantos e dubidar moitas veces cal ver, dixen desde un principio que os vería por orde alfabética, e así ó que lle tocase, tocáballe -son un fanático da orde alfabética-). Así é que, a pesar da Lopez, non me quedou máis remedio que ver a película. E, mira, pois tampouco está tan mal. Estraño western contemporáneo cun bo traballo de Robert Redford. E que segue sendo un pracer ver a Morgan Freeman.

UN PRESUNTO PROFESIONAL

              Alucinado estou co segredo profesional do doutor Narciso Carrero. Que, sen andar con días santos, confesa media historia clínica de Rosario Porto, a nai de Asunta Basterra, a nena asasinada hai xa meses e que tal asasinato xa me ten máis aburrido ca unha lesma na chepa don camelo. Non quero defender a Rosario Porto (tamén ó meu parecer é a asasina da súa filla), pero o quid do asunto está no detalle do doutor que a atendeu en 2009 cando aquela ingresara no sanatorio La Robleda.

              Era rarecha. Era fuxidía. Era estraña. E demais definicións. Non quero poñer a man no lume, pero estou por apostar que se a tal Rosario fora inocente, o incrible “doutor”? confesaría que era linda, que era riquiña, que era simpática. De todas formas, un profesional coma el non pode saír nos medios confesando as opinións ou os pareceres dos seus pacientes. Agora mesmo teño claro o currículo do doutor: presunto profesional. Non admite outros méritos. Iso non se fai, señor Narciso Carrero.

              Café Aitana 39 da Valenzá. martes, 3 de decembro de 2013

MENTALIDADE QUE VAI A MENOS

              Quixo camiñar polo fío do arame, pero, pobriña, era tan babiola que nin coas dúas pernas mantiña o equilibrio. Caía, Erguíase. Volvía caer. E a esperanza rodaba pola carballeira dos soños. Dalia Val Rincón aparentaba vinte e pico anos, pero, mentalmente, tiña cinco ou seis. Nin a fixeron nin nacera así; un simple golpe que deu contra unha cadeira volveulle o pensamento ó revés. Estaba no descanso da escaleira e a súa irmá Edenia atopábase sentada nunha cadeira do comedor. Por aquilo das bromas, o seu pai díxolle que lle daba dez euros se se botaba á súa irmá. Non o pensou dúas veces; Dalia Val Rincón lanzouse coma unha chispa. Mal pensaba ela que Edenia ía choutar da cadeira para non levar o trompazo. Foi Dalia quen o levou. Todos riron. Ela mesmo riu tamén. E ó lembrar o golpe rían todos. Pero os días pasaban e os actos, os pensamentos de Dalia retrocedían. Agora sómese nunha mentalidade infantil, nunha mentalidade que vai a menos.

              Café Oren Express da Valenzá. Luns, 2 de decembro de 2013

O COMETA DESESPERADIÑO

              Hai días que leu a noticia e Ulises Mito Castiñeira está intranquilo. Non volveu saber nada do cometa suicida. Seica ía a unha velocidade incrible para espetarse contra o sol. Hai suicidas e suicidas; uns tíranse de pontes e outros bótanse ós trens. O cometa Ison dixo que nones, que o seu era ir correndiño e zoscarlle unha hostia ó sol. Hoxe, Ulises Mito Castiñeira non sabe se aguantou os cinco mil graos de temperatura ós que se viu sometido o estrambótico suicida. Xa é temperatura de raio, pensa Ulises. Como aínda non sabe nada, o noso amigo aínda ten a esperanza de que os de Tráfico o parasen antes de esnafrarse contra o sol... a ver, non se pode circular a esas velocidades aínda que sexa polo espazo sideral!. Como o colleran, a ese cáelle unha boa multa. Ben desesperadiño debía estar; correr desa maneira para suicidarse. Ulises alegraríase moito que se salvara. Gústalle o nome do cometa. Ulises Mito Castiñeira cre que todos os cometas teñen nomes bonitos.

              Café Oren Express da Valenzá. Luns, 2 de decembro de 2013

INVICTUS

     Onte vin en Antena 3 a película "Invictus" (2009), de Clint Eastwood; con Morgan Freeman, Matt Damon, Tony Kgoroge, Julian Lewis Jones e Adjoa Andoh. A música é de Kyle Eastwood e Michael Stevens. Non é o mellor Eastwood, pero si se lle nota emoción ante o personaxe ó que está retratando. E, como non, sempre é un pracer ver actuar a Morgan Freeman e a Matt Damon.

INSISTINDO NA INDEPENDENCIA

              Como me gusta atopar motivos para desexar, para pedir, para solicitar a independencia de Galicia! O Goberno négalle a beca a unha investigadora por solicitala en galego. E moitos pensarán que, efectivamente, a negativa ten razón de ser, que no Goberno central a lingua oficial é o castelán. Porén, o máis rechamante do asunto é que o Ministerio de Economía, ó que lle estaba dirixida a solicitude, confirmoulle a Carlos Callón (presidente da Mesa pola Normalización Lingüística) que si se tramitaría se esa ou calquera outra entrase nas súas dependencias escrita en inglés. Mátame, camión!. Inglés si, galego non. Como non vou insistir na independencia de Galicia! Co ben que estariamos nós soíños! E tampouco podo, agora mesmo, ofender a España porque me cravarían 30.000 euros de multa. E se non recoñezo a España como país?. Non o podo dicir moi alto, que, hoxe, a represión está á orde do día; axiña che meten unha multa ou te mandan ó cárcere. Ademais, como non son banqueiro...

              Café Aitana 39 da Valenzá. Sábado, 30 de novembro de 2013

SOBRE O GALEGO

     Sigo co libro "Do sentimento á conciencia de Galicia". Agora saco extractos dunha carta que Basilio Losada lle escribiu a José Luis Varela (galego de Ourense) en 1964:

     Dice usted que el gallego está en una "situación funeraria". En esta situación lleva 500 años. Es un muerto con muy poca vocación. Un cadáver con muy buena salud. Sin escuelas, sin prensa, sin ninguno de olos vehículos de expresión que cualquier lengua necesita, sin protección, haciendo frente a interesadas campañas de descrédito. Ha sabido resistir la vanidad de nuestra burguesía, la deserción de los intelectuales, la sistemática violencia de los gobiernos -no solo del actual- y aún vive. Y aún habla en gallego toda nuestra población campesina y marinera. No es una lengua muerta...

ANÉCDOTA DUN LIBRO

     Cando lin o libro "Do sentimento á conciencia de Galicia", correspondencia que levaron a cabo Ramón Piñeiro e Basilio Losada entre 1961 e 1984, houbo un detalle, unha anécdota que me divertiu, que me chamou a atención:

     Conta Basilio Losada falando dos traballadores da televisión no 1965: Hai un rapaz con 20.000 pesetas ó mes e outro tanto por "traballos especiais", co que me ocorreron anécdotas inauditas. Faláballe eu dun personaxe e dicíalle que tiña que saír vestido do século XVIII porque morreu en 1788, e vai o home e dime: "Entón é do XVII non do XVIII". Tívenlle que explicar como se contan os séculos.

     Outra anécdota (e segue falando Basilio Losada): Preparei un programa no que saía María Pita dicindo: "¡a ellos!". E preguntoume o xefe: "Ese ¡a ellos!, ¿va con hache?". Cousas como estas a moreas, dicíalle nunha carta a Ramón Piñeiro.

DO QUE ESTOU A FALAR CANDO FALO DE CORRER

     En todo o domingo lin o libro "Do que estou a falar cando falo de correr", do xaponés Haruki Murakami, traducido ó galego por Mona Imai e Gabriel Álvarez Martínez. Precioso e orixinal, mesturando carreiras, escritura e música.

     CONTRAPORTADA:

     En 1982, tras deixar o local de jazz que rexentaba e decidir dedicarse a escribir, Haruki Murakami (Kioto, 1949) tamén comezou a correr. Ó ano seguinte percorrería en solitario o traxecto que separa Atenas da vila de Maratón. Despois de participar en ducias de carreiras de longa distancia e en triatlóns, o novelista reflexiona neste libro sobre o que significa para el correr e como influíu na súa maneira de escribir. Os adestramentos diarios, a súa paixón pola música, a conciencia do paso do tempo, os lugares ós que viaxa, acompáñano nun relato no que escribir e correr se converten nun xeito de vida.

PARENTES COA CONCIENCIA GANGRENADA

              Canto máis achegados, peor situación. As miserias familiares, doen, impresionan. E se esas miserias se concentran en seres discapacitados, aínda afunden máis a un. Xa hai un tempo que sucederon, pero lembro que un xornal deu as dúas noticias xuntas, unha enriba da outra. Na de arriba, pai e tío dunha discapacitada violárona durante vinte a catro anos. A noticia de abaixo: pagaba cinco euros por cada abuso a un parente diminuído.

              Case é normal que entren ganas de vomitar. Máis no primeiro caso. Non chegaba con unha, dúas ou tres violacións, non; vinte a catro anos. Así, lendo… unha simple cantidade, grande, pero simple ou case normal. Pero hai que pensar en ano tras ano, en violación tras violación. Centos de violacións? Miles de violacións? A unha diminuída? Hai pais que teñen a alma podre e parentes coa conciencia gangrenada. Ben baixo cae ás veces o espírito familiar!

              Café Oren Express da Valenzá. Luns, 2 de decembro de 2013

O PERDÓN DO PORTUGUÉS

              Quere cravarlle a espada no centro do corazón. Pero non se atreve. Ten ó seu inimigo chantado contra a parede, mais se lle mira para os ollos dálle non sei que e non se atreve a matalo. Nos ollos do inimigo asoma o terror máis puro, que leva escrito a palabra morte. Sabe que non ten salvación, aínda que tamén detecta a dúbida nos outros ollos, nos do mozo que o ten achantado contra a parede. O mozo vitorioso responde ó nome de  Sabino Luceiro Dasilva, O Portugués. Pero hai xa tantos anos que loita baixo as ordes do duque español que se sente mais deste país ca portugués. Sabino Luceiro ten fama de agresor e vingativo; non obstante, nese momento, vai ter razón o home acurralado: a dúbida asoma nos ollos do portugués-español. Rincha os dentes. O inimigo ve chegar a morte. Pero tamén nota que a presión contra o seu pescozo afrouxa. Séntese libre. Está libre. Ninguén sabe por que Sabino Luceiro deixou libre a un inimigo. Nin el mesmo o sabe.

              Café Oren Express da Valenzá. Venres, 29 de novembro de 2013

O RÍO DO EDÉN

     Onte acabei de ler "O río do Edén", de José María Merino. Marabilloso! Que historia tan bonita! Este libro pedinllo á biblioteca de Ourense por medio da da Valenzá.

     CONTRAPORTADA:

     "Din que un ser humano tarda pouco máis de oito segundos en namorarse, e mentres mirabas e escoitabas a aquela rapaza, sentiches cara á ela ese invencible afán de promximidade con que o amor se reviste cando xorde".

     Na compaña do seu fillo Silvio, Daniel percorre as paraxes do Alto Texo, lugar lendario no que pensa esparexer as cinsas da súa muller. Son os mesmos lugares en que o home e a muller, na súa primeira xuventude, compartiron unha forte paixón amorosa. Ó fío da camiñata, o home lembra a súa emocionante historia de amor, traizón e arrepentimento.

     Narrada desde unha "segunda persoa" que compón á vez un fluxo de conciencia e unha narración obxectiva, esta nova novela de José María Merino volve a confrontar os ámbitos alleos e indiferentes da natureza -os espazos naturais- con ese desacougo sentimental e moral que está na substancia mesma do ser humano.

     "O río do Edén" conforma un drama amoros e familiar moi propio dos tempos que vivimos, e que non obstante mantén vixentes aspectos da realidade que foron permanentes estímulos para a ficción literaria.

     AUTOR:

     José María Merino naceu na Coruña en 1941 e vive en Madrid. Comezou escribindo poesía e deuse a coñecer como narrador en 1976 con "Novela de Andrés Choz". O escorregadizo da identidade, as súas conexións co mito, o soño e a literatura, e moitos elementos da tradición fantástica, caracterizan a súa obra narrativa. A súa novela "A beira escura" ("La orilla oscura") acadou a Premio da Crítica. Despois acadaría varios premios máis con outras obras, a salientar "As visións de Lucrecia" (Premio Miguel Delibes), "O herdeiro" (Premio Ramón Gómez de la Serna) e "O lugar sen culpa" (Premio Gonzalo Torrente Ballester). É membro da Real Academia Española.

NAS CUNETAS DA INDIFERENZA

              Pinga de auga nun caixón da memoria. Fento verde nun círculo que se debuxa entre catro palleiros mal postos. Hai movementos continuos nos latexos dun balón de fútbol pateado por corazóns adolescentes. Raio de sol nunha artesa que garda os poemas dun pipiolo, de cando o silencio era a sombra da censura, de cando as ideas durmían deitadas entre unhas raias torcidas. Non se pode alterar o tempo. Non se pode loitar contra o momento. Materias sinxelas en catro libros de texto. Títulos en negriña e o demais… o demais en falsa cursiva, con palabras que non din nada e parágrafos desconformes.

              Gota de suor que cae na caldeira da ignorancia. E todos tan felices. Porque o tempo é o camiño que tira cara adiante. Non hai retroceso. Non toquemos a memoria histórica. Para que? Quen quere fantasmas?. Deixemos que o que foi quede en silencio. Para que facer ruído?. Co ruído ninguén se entende. Gota de ansiedade que cae sobre unha novela barata. Escrita con catro parvadas que remata nunha frase lapidaria: os mortos daquela época dormen nas cunetas da indiferenza.

              Bágoas que caen por entre os panos brancos dunha memoria que nunca esqueceu a verdade, pero que a durmiron a base de represión, silencio, moito silencio.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Xoves, 5 de decembro de 2013

A CHAFALLADA DUNHA OPOSICIÓN

              Ben burros eran os once opositores que se presentaron a unha praza de técnico superior na Administración Financeira e Tributaria, que convocara a Deputación de Ourense. Suspenderon xa no primeiro exame. Tan só aprobou a filla do actual director do Servizo Público de Emprego estatal en Ourense, que seica é un dos cargos máis importantes do PP na provincia. Aaahhh carallo!, a cousa tenche o seu aquel. Agora entendo o asunto. Polo menos non son tan burro coma os outros once. Axiña caín da burra. E si que eran ben burriños, xa que algúns ata tiveron un cero de nota, que xa é dicir; tanto estudar para sacar un cero. Ou sexa, que non sabían nada de nada. Para que se presentaron? E ela, tamén, para que se presentou ó segundo, terceiro e coarto exame se era a única?. Ah si, por iso da chafallada. Porque non me diredes que isto non é unha trangallada, un paripé! Que lista a nena do ex alcalde de Ribadavia! Deixou ós seus contrincantes fóra de combate ás primeiras de cambio. Home logo!, non ía quedar ela soa na familia sen traballo. Seica a nai dela, tías e demais familia ou parentes están tamén ben colocadiños. Faltaría máis! Tan listos eles! Tan burros os outros seleccionados! Mira que sacar ceros a estas alturas! Para as oposicións á Deputación hai que fincar os cóbados, ou pensades que se entra polo bobilis-bobilis

              Biblioteca da Valenzá. Xoves, 5 de decembro de 2013

IN VINO VERITAS

     En tres tardes tan só lin este libro galego "In vino veritas", de Francisco Castro. Está ben.

VATEL

     E onte pola noite vin, en DVD e versión orixinal subtitulada, a longametraxe "Vatel" (2000), de Roland Joffé; con Gérard Depardieu, Uma Thurman, Tim Roth, Timothy Spall, Julian Glover e Julian Sands. A música é do mestre Ennio Morricone.

     A película pasou sen pena nin gloria polos cines, pero é unha excepcional película, con fermosa fotografía e interpretacións espléndidas, principalmente de Uma Thurman. Que actriz! É destes filmes que merecen unha reposición nunha pantalla grande... pola súa fermosura.

28 SEMANAS DESPOIS

     O martes pola noite, pola 2ª canle e en versión orixinal subtitulada, vin a película "28 semanas despois" (2007), de Juan Carlos Fresnadillo; con Robert Carlyle, Rose Byrne, Jeremy Renner e Harold Perrineau. A música é de John Murphy. Moi boa secuela de "28 días despois", cunhas primeiras escenas realmente espectaculares.

BUSCARLLE TRES PÉS Ó GATO

              Ramiro Guerreiro Guerrero retira os lentes e refrega os ollos con forza. Está canso. Pero non fisicamente, máis ben mentalmente. Botou practicamente toda a tarde lendo e iso cansouno. Porque tiña que moverse para non conxelar co frío. A tarde, aínda que resplandecía co sol, estivo fría de raio. Volve fretar os ollos e loita contra o pensamento que o manda unha e outra vez ós seus apelidos. Todo o mundo lle fai o típico comentario: anda, en galego e en castelán!. Aínda que o peor chégalle cando os escribe; sempre llos poñen mal ou sempre o chaman para confirmar cal é o auténtico. A xente pensa que Ramiro Guerreiro Guerrero cometeu un erro ortográfico ó escribilos. Non sabemos por que, pero todos tenden a imaxinalos iguais, dobres; ou Guerreiro Guerreiro ou Guerrero Guerrero. Non conseguen asimilar que se apelida Guerreiro Guerrero. Moitas veces buscámoslle tres pés ó gato, buscamos erros onde non os hai. O noso amigo coloca as gafas no nariz e sorrí ante o seu propio pensamento.

              Café Oren Express da Valenzá. Xoves, 28 de novembro de 2013

NOITE ESCURA

              Taconea a esperanza e cala a rebeldía dun suspiro. Noite escura. Corre a inercia pola beira esquerda do río Arnoia. Anda a modiño o latexo dun corazón ferido pola carreira da Porfía Golpes nunha sinal de tráfico. É o vento nordés. Quere o pardal ser rabo de gaitas, pero as rodas dun carro de vacas esmagan, destripan o verme luceiro da aurora. Árdelle o eixe á parsimonia dun asubío. Chouta unha ra en catro metros cadrados da Pitediña e o palán golpea a billarda para que corran detrás dela dúas andoriñas. Baila o rei do polo frito sobre a punta dun aloumiño e canta o silencio a nugalla dun recordo. Por que temos medo cando oímos o ouleo dun lobo, cando nel viaxa un momento melancólico? Ou triste. O ouleo arrepía coa súa tristura, pero é bonito de carallo. Móvense os pensamentos por entre as lagoas dos tempos de neno e a nostalxia acouga nunha lareira con catro chourizos e moitas conversas.

              Café Oren Express da Valenzá. Martes, 26 de novembro de 2013

POLO ESPAZO SIDERAL

              Quedei coa boca aberta de tanto contemplar o universo. É grande de raio! Está cheo de silencio, de calma, de sosego. Orbitei por todos os planetas e fixen parada e fonda nun satélite calquera. Como hai tantos, non sei cal era. A lúa, non, porque esa coñézoa. Xa estiven alí varias veces. Mentres descansei, oín varios asubíos que rompían ese silencio. Un sentino tan cerca que ata me meteu o medo no corpo. Pero vin o que eran... cometas que pasaban a gran velocidade, coma lóstregos acendidos de luz e cor. Que susto, meu Deus! Quixen seguir un coa mirada, pero non foi posible; tan só acadei ver un ronsel de luz e, iso si, moita cor. Que bonito! Ata por isto xa merece a pena o susto, o sobresalto. Cando cansei de asentar, de campar no satélite descoñecido, emprendín de novo camiño polo espazo sideral para coñecer novos mundos. Nada, tan só planetas, satélites, cometas e silencio, moito silencio. Que bonito! Aínda sigo coa boca aberta. É tan grande o universo!

              Biblioteca da Valenzá. Martes, 26 de novembro de 2013

O ÚNICO

     Onte vin pola Cuatro e en versión orixinal subtitulada a película "O único" (2001), de James Wong; con Jet Li, Carla Gugino, Delroy Lindo e Jason Statham. Unha "cousa" que quere ser película, que quere ser unha mestura de Matrix e Bruce Lee, pero que queda niso... nunha "cousa" de golpes, acrobacias, efectos especiais e tiros, moitos tiros. Pero non había outra película que ver na televisión.