viernes, 31 de mayo de 2013

IGNORANTES QUE VIVEN COMA DEUS


              Hai unha película americana de 1982 interpretada por Robert Duvall titulada “Grazas e favores”. Así tiña que titularse tamén unha en España protagonizada por Ana Mato, a ministra de Sanidade, e coa trama Gürtel como argumento do filme. Xa sei que é un tema moi trillado e incluso cun chisco de aburrimento, pero os datos sobre a corrupción, os favores, as grazas, o ladroízo, as mentiras e a falta de xustiza neste país chegan a un punto en que, a min, persoalmente a min, me rebentan as entrañas, os fígados. Porque sei que se estas cousas saen á luz, axiña imaxino aquilo que non sabemos. Se nos alporiza todo o que está pasando por diante dos nosos ollos e, para máis aquel, vendo que a xustiza segue de brazos cruzados, non atopo palabras para describir todo aquilo que estarán cometendo ás agachadas. Non me estraña que empecemos a ter fama de corruptos. Somos corruptos! Despois de todos os beneficios económicos que teñen, andan polo mundo a gastos pagos, bebendo á conta dos nosos cartos e coa ousadía de proclamar aos catro ventos de que, por unhas ou outras cousas, non son culpables. Ana Mato non sabía nada. A infanta Elena non sabía nada. O noso presidente Feijoo non sabía nada de nada de Marcial Dorado. Aquí ninguén sabe nada. Son ignorantes, pero viven coma Deus.


              Finca Fierro. Venres, 31 de maio de 2013

OS DEFECTOS DE AARÓN


              Con tan só dúas fichas de dominó Aarón Mobile Sarreaus construíu un castelo de conto; no que un cabalo de cor branca brincaba no patio ante unha egua gris á que lle faltaba un dente. Ás veces, Aarón Mobile corría espido por todo o paseo da muralla e logo, cando chegaba a noite, loitaba contra os fantasmas que berraban pola chaira da aldea. Aarón Mobile Sarreaus nacera con tan só catro dedos na man dereita e, cousa rara, moqueaba polo oído esquerdo. A xente, ao velo, púñaselle pola outra beira para falar con el e para evitar o espectáculo dos mocos. Case se pode dicir que os seus veciños tan só coñecían a Aarón Mobile Sarreaus de perfil. Era raro velo de fronte; polos seus defectos e porque el non se deixaba ver moito. Vivía só no castelo e afastado das amizades, se é que tiña algunha. Co dedo furabolos furgaba no oído esquerdo e de alí saía o esterco co que abonaba a súa boca. Outro gran defecto.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Mércores, 29 de maio de 2013

jueves, 30 de mayo de 2013

NUN RECANTO DA MEMORIA


              Quen lle mete man á pedra labrada nunha tarde de silencio? Un punteiro golpea no medio dela e un lamento vaga por todo o monte Medo. Rexouba de catro pardais por entre uns codesos e o ouleo triste, lento e longo do lobo arrepía a todos os nenos. Quen asubía desde o alto da Lomba para deixar a unhas lavercas en silencio? Niño de azulenta nunha toxeira dos Currás e sapoconcho na laga da Tapada dos Ferreiros. Zigzaguea a serpe por entre as carpazas de calquera outeiro e un neno bótase a boleiras por unha pendente de inferno. Hai nubes brancas que pasan e un ruxerruxe procedente do monte de Pinouzos semella unha treboada de ruídos descoñecidos; pero tan só é unha bandada de patos que asoma alá por Portugalego. Quen se deita ao pé dun palleiro de herba seca? A infancia déitase a modiño nun recanto da memoria para que o presente e o futuro soñen en silencio e en calquera momento.


              Biblioteca da Valenzá. Venres, 24 de maio de 2013

miércoles, 29 de mayo de 2013

QUEN, SE NON!


              Non me estrañaría nada que, non tardando moito, este país rebentase dunha vez. O asombroso é que aínda non o fixese. Despois de todo o que nos están facendo e do que nos queren facer. Os políticos, claro, Quen, se non! O cabreo vén porque les a nova de que o congreso subvenciona as copas a deputados e invitados. O normal é que un se quede coa boca aberta, coma un pasmón, porque axiña te pos a pensar e asoman á túa memoria os soldos deses presuntos políticos, os choferes para eses supostos políticos, as axudas de custo para eses hipotéticos políticos; todo é ao seu favor e todo é a roubar nos petos dos pobres desgraciados que somos nós. Despois, claro, aínda somos máis desgraciados porque imos de papáns, de papamoscas e votámolos unha e outra vez. Moitos, logo de ler estas novas ou de oílas, aínda critican ao criticador porque seica son merecentes de todas esas axudas e subvencións. Os políticos, claro. Quen, se non! Vivimos nun país corrupto e cheo de ladróns.


              Maceda. Mércores, 29 de maio de 2013

martes, 28 de mayo de 2013

POR UN CACHIÑO DE PODER


              O tempo de bailar sobre a punta dun pé xa rematou. Agora díselle a calquera: “sobe a este dedo e baila”. O dedo é o dunha man e situámolo en situación vertical e cara arriba. Agora non temos educación. Botámonos para adiante sen importar a quen aldraxamos, a quen asoballamos. Perdón, si o sabemos. Atropelamos ao inocente, ao débil. Non somos parvos e non nos atrevemos cos máis fortes, cos máis poderosos. A estes, como se adoita dicir, facémoslles a pelota. Certo que é outra forma máis de tirar para adiante, aínda que sexa rebaixándonos, arrastrándonos. Por un cachiño de poder damos un mundo, sen vergonza ou con disimulo. É igual, o caso é ser máis ca aquel. E cando xa temos o poder (o poder mal conseguido, se entende), xactámonos del, presumimos del e pregoámolo aos catro ventos. O caso é facer ostentación dese poder para que ninguén nos rosme. E hoxe en día somos moitos desta maneira no noso país.


              Cafetaría Menfis de Ourense. Venres, 24 de maio de 2013

domingo, 26 de mayo de 2013

TENSIÓN NO CASTIÑEIRO



              Tensión no alto dun castiñeiro onde unha pega mira de mala maneira a un merlo. Quen o mandaría subirse aquí, pensa a pega. Mira qué fachendosa está e que pouco representa, remoe o merlo. Mentres, o aire, que bate forte alá arriba, move as colas das dúas aves e estas teñen que facer un verdadeiro esforzo para suxeitarse. Se o levara o demo, digo o aire, murmura a pega. O merlo torce a cabeza e disimula que peitea unha folla. A pega, de chula, quere algo máis forte e lanza o seu pico contra o cañotiño que amarra o ourizo da castaña á árbore, pero con tan mala fortuna que peitea no propio ourizo e dóelle. O merlo ri polo baixo e ponlle o cu á súa rival para evitarlle máis vergoña. As uñas da pega calcan con forza sobre a galla na que pousa. A rabia é grande. E desexa máis ca nunca algo para darlle na cara ao merlo. Xusto neses momento bótalle unha man un gabián que fai fuxir ao merlo, aínda que ela tamén larga… por se acaso.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.
              Xoves, 23 de maio de 2013

ACOSO E DERRIBO Á NOSA LINGUA



              Con confusión ou sen confusión; con razón ou sen razón, con fundamento ou sen fundamento, por unhas cousas ou por outras á nosa lingua galega sempre se lle deu para atrás desde a época de mariacastaña. Ou, polo menos, intentouse darlle para atrás. Aínda hoxe. É máis, agora mesmo, máis ca nunca. Ata os propios galegos (caso de Galicia Bilingüe) prefiren, por exemplo, o inglés á propia lingua galega. Tráfico quixo multar ás autoestradas por rotular os sinais en galego e non dixo nin mu por estar en inglés. Agora achacan que foi unha confusión. Entendo por confusión unha ou dúas ou, poñamos por caso, ata algunha sinal máis; pero seica foron aínda unhas cantas máis. Iso xa non é confusión. Iso é esmagar, perseguir, acosar e intentar derribar a nosa lingua na nosa propia terra. Tráfico volveuse atrás grazas ás protestas, se non creo que seguirían co acoso e derribo do noso idioma.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.
              Xoves, 23 de maio de 2013

SEMPRE PARA ADIANTE



              Xente que pasa. Coches que corren. Sol que aplana. Follas que se moven. Ruído de fondo. Silencio entre frase e frase. O reloxo marca as catro e tres minutos da tarde. Un birrio cruza o ceo a gran velocidade. A sombra que acompaña a figura dunha persoa. De calquera persoa. Da que pasa, por exemplo, nestes momentos pola beirarrúa. Tamén da que fai footing pola beira dun río ou por unha pista de terra. Agora, a xente ata fai footing esperando o cambio dun semáforo. Semella que estamos na época de correr sempre para adiante, aínda que nos esnafremos. Ás veces é bo retroceder un pouco e pensar. Pensar na forma de non esnafrarse, claro, cando continuemos cara adiante. Porque ao final sempre tiramos cara adiante. Ata a mesma morte. Aí paramos. Aí nin hai para adiante nin para atrás. Aí quietiños coma paxariños. Xente que segue pasando, coches correndo, ruído ao lonxe e silencio no punto final.

              Cafetaría Menfis de Ourense. Xoves, 23 de maio de 2013

viernes, 24 de mayo de 2013

SOBRE PEXAS, CEPOS E TRANCAS



              Por primeira vez na nosa terra, un xulgado de Pontevedra impón penas de prisión por usar cepos e trancas nos cabalos. O asunto ten o seu aquel. Nunca fun partidario de maltratar a un animal (cando araba co burro, empurraba eu máis no arado para que non sufrise o animal ca tiraba o propio asno), pero tamén entendo que os teñen que controlar dalgunha maneira. Certo que os cepos e trancas, ao ser de madeira, ou sexa, consistentes fan dano. Mais, antigamente, nós usabamos as pexas, tiras de coiro que se lles ataban ás patas dos animais, a unha de adiante e á outra de atrás, e sempre do mesmo lado. Algúns tamén lle ataban tal aparello ás dúas patas de adiante. Estes aparellos non adoitaban facer dano, pero se por un casual asomaba algunha ferida na pata da cabalaría, axiña lla envolviamos cun trapo calquera, máis ou menos o que facemos nós cando nos manca un zapato… que lle poñemos un apósito á ferida. As pexas tamén as podías alongar ou acurtar para deixarlle máis ou menos movemento ao animal. Vin a máis dun burro correr pexado, pero a unha velocidade que o collías sen dificultade. Penso que coa pexa non se maltrataba a ningún animal. Os que teñen cabalos nos montes deberían optar por este simple aparello, cómodo e inofensivo.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.
              Xoves, 23 de maio de 2013

UNHA DOR E UNHA BROMA



              Unha punzada de dor atravesa os cadrís de Xurxo Chamán Soltero. Non sabe se é a causa do lumbago ou porque botou todo o día sachando nas patacas que ten na leira da Pedradarca, do Cantinflas. Ao mellor xuntóuselle todo. Ao mellor ata puido coller unha mala postura na cama. O caso é que, ás veces, dóelle abondo. Tanto que, ao andar, semella que coxea, e cando fai algún movemento estraño é cando esas punzadas asoman. Neste caso, a súa cara cambia de expresión e algunha que outra vez algún laio tamén sae da súa boca. Cando está ben, axiña aparecen na súa mente as típicas bromas sobre o seu segundo apelido; que se está solteiro. Mira que hai xente retorcida e interesada. Emporiso, nunca deixou a ninguén sen resposta dicíndolles que levaba anos casado. Pero aquilo de comprar o apelido co estado civil é algo que xa o incomoda moito. Unha nova picada de dor bótalle por terra o pensamento da broma.

              Cafetaría Menfis de Ourense. Xoves, 23 de maio de 2013

jueves, 23 de mayo de 2013

LAMENTOS



              Suspiro de can ante unha caricia de carracha e berro de afogado ante unha lúa que baila por entre unhas nubes brancas. Sacho que cae sobre a terra dura dun país que se desangra e do que a semente duns versos deixou un libro cheo de queixumes, de lamentos. Quen puidera agatuñar polo estandarte da bandeira, da nosa bandeira! Lóstrego de luz sobre un arado na palleira. Raio de sol sobre unha pel labrega... que se queima. Todos os responsos dunha canción van por unha vidas que xa non son. Quen se deita na xeada branca dunha película que non se vai estrear nunca?. Ladra o can, oulea o lobo e a carracha fúndese no pelo do animal. Aí atopa o seu vivir. Aí intenta parasitar para sempre. O sacho remove na terra, tapa a semente e un labrego arrastra a súa vida por un país que o menospreza. Quen estea libre de pensamento que se tire contra un penedo. Pobre penedo!

              Cafetaría Menfis de Ourense. Luns, 20 de maio de 2013

miércoles, 22 de mayo de 2013

PRIVILEXIADOS



              O deputado ourensán Celso Delgado di que as viaxes pagadas en avión ou o iPad que lles facilita o Congreso son necesarios para o seu traballo. Señor deputado do PP, eu tamén traballo e, para máis aquel, teño que usar un coche (que a Xunta non me facilita) que está nas últimas, polo que chupa gasolina coma unha auténtica laga. Si, xa sei que se escudará coas responsabilidades que ten a súa categoría (que habería que analizar ben a fondo, pero é igual, que quede así a cousa), pero dígame vostede se lle dar de comer a unha familia de catro, hoxe en día, non é tamén unha responsabilidade de carallo? Non si? Pois xa digo, nin practicamente coche, nin taxi nin autobús á miña disposición, nin axudas de custo, nin móbiles e, por suposto, moito menos iPads. Así é que, por favor, que non lles pareza mal que os miremos de esguello. Recoñezan dunha vez que son uns privilexiados e que o 90% dos políticos non merecen tal privilexio.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.
              Martes, 21 de maio de 2013

martes, 21 de mayo de 2013

PALABRAS FÓRA DE CONTEXTO



              Candela Luz Asubía ten que darlle ao volante de súpeto porque a rúa pola que quere circular está cortada. Dos seus beizos saen palabras que axiña se sacarían de contexto, pero non lle queda outro remedio que dar varias voltas para pensar onde pode aparcar. Non é moi fácil de facelo pola zona na que anda. E non están os tempos para usar a carteira para un aparcadoiro, amais de que ata atopalo fartaríase de dar voltas e máis voltas. Ao final decide saír un chisco da zona e ir a aparcar a un lugar onde presume que pode atopar algún oco libre. Pero tampouco aí puido deixar o seu futingo. Foi a gota que bordou o vaso; definitivamente, os tacos saíron de contexto. Contra o rebentón do sumidoiro, contras as obras, contra os obreiros que non tiñan culpa ningunha (pero claro, por non apurar arranxando a desfeita), contra os políticos do concello, coma se foran os causantes do rebentón e, por suposto, contra a situación. Tivo que apartarse aínda un chisco máis da zona. Pero aparcou. As súas palabras volveron xa a ser dignas dun dicionario.

              Cafetaría Menfis de Ourense. Luns, 20 de maio de 2013

domingo, 19 de mayo de 2013

DE PURO NERVIOSISMO



              Aínda que o libro está aberto sobre a mesa da biblioteca, Uxío Costado Rabón non está a ler nel. Máis ben xoga cuns garabatos imaxinarios sobre unha das páxinas. Vese a leguas que o rapaz non ten moita ansia da lectura. Creo máis ben que está máis pendente dos ordenadores que están á súa esquerda, pero que están usando outros rapaces e unha señora. As pernas de Uxío Costado Rabón non acougan e tremen de puro nerviosismo. Olla para o reloxo que leva no pulso, pecha o libro, ergue e colle un periódico. Intenta ler, pero o seu mirar de esguello delata a súa impaciencia. Ata se lle poden ler os pensamentos: “malditos sexan, e non acaban!”. Se a súa ollada puidera matar, agora mesmo sería un asasino en potencia. Uxío bufa e mira de mala maneira á señora. Será que, pola idade, pensa que é a que ten menos motivos para manipular no ordenador. Uxío tan só pensa nos xogos. Non hai nada máis alá do seu universo.

              Biblioteca da Valenzá. Xoves, 16 de maio de 2013

O BECERRO DE OURO DAS LETRAS GALEGAS



              De que vale que todos os xornais galegos publiquen o día 17 de maio, Día das Letras Galegas, as súas portadas na nosa lingua? Cando o sorriso se che ilumina ante esta situación, axiña se esfuma, no tempo que tardas en virar a folla do diario; na seguinte páxina xa volve o castelán a ser dono e señor dos rotativos. De que vale que se tiren o que vai de ano, ou polo menos uns meses, falando deste evento tan importante para Galicia, se despois, e practicamente o 95% ou máis, se segue usando o castelán? A que vén entón tanta defensa da lingua, se ata na propia sección de Galicia ou nas seccións locais usan o castelán a torto e a dereito? Que envexa teño dos cataláns. Estes si semella que defenden realmente todo o que é seu. Nós dedicámonos a adorar ao becerro de ouro representado polo día 17 de maio. Aí, un simple número vermello pintado en algúns calendarios para que os políticos presuman do que non usan ( xa teño dito que, escoitándoos pola radio, case sempre falan en castelán) e para que a inmensa maioría dos cidadáns se freten as mans ante unha xornada laboral menos, ante un festivo no que se dedican a ler en castelán e a ver películas dobradas ao castelán. Antes usamos os anglicismos cá nosa propia lingua. Pobres letras galegas!

              Finca Fierro. Domingo, 19 de maio de 2013

viernes, 17 de mayo de 2013

PINGAS DE AUGA NO TEMPO



              Quedei canso de rachar na pedra dura do tempo cando as mañás de treboada pasaban lentas. Tempo que fulmina o desexo de querer ser e non poder. De querer ser escornabois e quedar en lerme que baballa palabras de auga. Pingas de auga que caen, e golpean, e escarvan, e rachan. Como unha tortura. Tempo que acouga sobre a almofada dun fento que vai e vén polas tardes de verán no Río Vello. De cando unha vara descargaba golpes unha e outra vez sobre os toxos porque a vida e obra de Goya non quedaba na memoria. Paseos para arriba, paseos para abaixo. Vareazos a unha xesta, vareazos a unha mala herba e o cadro da Duquesa de Alba e O Coloso quedaban por fin pegados para sempre nun recanto da mente. Tempo que non volve pero que está aí, no recordo. Para a lembranza. Para a melancolía. Pingas de auga no tempo que enchen un tanque, unha laga, unha canle que vai dar ao mar, ao meu mar.

              Biblioteca da Valenzá. Xoves, 16 de maio de 2013

DEMO DE TEMPO



              Demo de tempo. Mira que chover cando uns queren sol. Mira que quentar cando uns queren auga. Demo de tempo. Chove sobre a estatua de Concepción Arenal e sobre a fachada do Pazo de Xustiza. Brilla o sol sobre unha casa calquera de Motril e sobre o Loro Parque de Tenerife. Iso penso. Ao mellor tamén chove por aquelas terras. É igual. Sei que hai máis posibilidades de que por alá brille o sol. Máis posibilidades que por acá. Por acá, xa digo, chove. Chove sobre o colexio dos Salesianos e sobre a rúa Concejo, ultimamente máis coñecida por A Carreira. Hai carreiras de aldeas están ben mellor ca esta rúa. E non queren arranxala. Igual non hai cartos. Pode que se gastaran todos en cubatas. Demo de tempo; atmosférico e de duración. Atmosférico porque chove aquí e noutros lugares asoma o sol. De duración porque as cousas que se fan mal no pasado bótanse en cara no futuro. Demo de tempo. E iso que imos cara ao verán.

              Cafetaría Menfis de Ourense. Xoves, 16 de maio de 2013

martes, 14 de mayo de 2013

O MAPA DA INDIFERENZA



              Racha o mapa da indiferenza e divídese o mundo entre os que queren ser e os que foron. Nas beiras dos ríos apousentan os que teñen casa e os que non teñen onde caer mortos. Hai mortos que quixeron bicar a estratosfera dunha soidade enganchada a robustos carballos e hainos, os menos, que foron correndo ata a balaustrada dunha independencia que non chega. Pero que se desexa. Coidar do fogar é coma un kirieleison kristieleison que perdura desde a adolescencia ata o derradeiro suspiro. Aqueles que non teñen onde caer mortos, andan pola beira do río cos pés descalzos e evitando que un coitelo político, económico e relixioso lles esgace a pel. Porque o sangue flotaría nas augas brancas e perderíase no mar da nostalxia. O mapa da indiferenza, da apatía queda de exposición nunha parede chea de chinchetas. Coma un taboleiro de miseria.

              Biblioteca da Valenzá. Luns, 13 de maio de 2013

domingo, 12 de mayo de 2013

HEROÍSMOS DE PAPEL



              Penso coller unha nube negra e levala pola carreira da Lama para que deixe caer unhas pingas de auga na Pedradarca. Algunhas verzas agradecerán o xesto e compensaranme cuns feixes que viaxarán nas angarellas que levará o burro do Manolo da Lola da Amparo. Hai nomes que non precisan apelidos. Penso durmir por enriba dun feixe de herba e á beira do can Uriarte. Este, faltaría máis, lamberá a miña man e un servidor, por suposto, acariñará a súa cara. Hai cariños que non morren nunca. Penso berrar forte desde os penedos de Barricobos para que o lobo saiba que non lle teño medo. Aínda que tales berros son, precisamente, para espantar o medo. Hai anoiteceres escuros e heroísmos de papel que rachan cunha simple pinga de orballo. Chamo polo Uriarte e non deixo que se separe de min desde a Porfía ata a Pitediña.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.
              Martes, 7 de maio de 2013

ÁS VECES OS DEUSES BAIXAN Á TERRA



              Ás veces hai detalles e xestos que amosan a personalidade dun individuo e, abofé, que emocionan. O sevillano Gallardo que xoga nun equipo húngaro completamente descoñecido, e que estivo no Dépor, botou man dalgúns xogadores famosos do nos país para axudar ao seu porteiro e compañeiro Rakaczki, ao que lle diagnosticaron leucemia. En Hungría, se tes cartos, tes algunha opción de curar, pero alí non ganan nin o que alcanza o menos pagado da nosa primeira división. O español mandoulle camisetas a xogadores do Madrid e o Barça (a Alves por xogar con el no Sevilla e a Casillas por coincidir con el nas categorías inferiores da selección) e non só eses dous regalaron as camisetas, senón que as dúas entidades e a do Dépor, onde coñece a Marchena, asinaron as mesmas. As camisetas amosáronse nas televisións e Gallardo acadou 33.500 euros. Ao húngaro operárono e hoxe loita pola súa vida. Ás veces, os deuses de fútbol baixan á terra e cumpren co seu deber.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.
              Martes, 7 de maio de 2013

SUBVENCIÓNS A AGRICULTORES E GANDEIROS



              Politicamente, unha das noticias que máis destacou da semana pasada foi o éxito da folga que se levou a cabo o xoves sobre a educación. Se falamos deportivamente, está a guerra interna do Real Madrid, comandada polo capitán xeneral Mourinho e a conquista da liga do Barça. Se nos remitimos á cultura, destaca por triste a nova do falecemento dun dos mellores actores que deu a cinematografía nacional, don Alfredo Landa, que, para un servidor, deixou un personaxe inesquecible, o bandido e atracador Fendetestas, que cando quixo atracar unha casa, axudoulle a parir a unha vaca. Pero eu hoxe teño que falar dunha nova laboral que me concirne: que, por fin, rematei coas subvencións a agricultores e gandeiros, máis coñecida pola PAC (Política Agraria Común). Durante tres meses deixei os ollos ante a pantalla dun ordenador metendo leiras e máis leiras de raquíticas áreas para completar expedientes de ducias de hectáreas. O venres, derradeiro día do prazo, rematei ás dez e media da noite!; pensei de que tiña que durmir diante do ordenador. As nádegas xa levaban tempo durmidas de estar tanto tempo sentadas e a cabeza semellaba o zunido dun abesouro logo de bailar ante áreas e centiáreas e ante fotos de leiras amosadas polo Sixpac.

              Finca Fierro. Domingo, 12 de maio de 2013

martes, 7 de mayo de 2013

DEZ ANOS DE AGROGLAMOUR



              O festival de cine de Cans quizais sexa o máis orixinal de toda a historia cinematográfica. Pode que empezase como unha broma, pero hai que ter aquilo para levantar un proxecto a base de chimpíns, palleiras, galiñeiros e moito agroglamour. Todo empezou polo nome da aldea (Cans) e a súa semellanza na pronuncia do mítico festival francés de Cannes. Iniciouse cuns 500 asistentes e seica se espera pasar de 10.000 na edición que se desenvolverá do 22 ao 25 deste mes. Gustaríame asistir só que fose unha tarde para contemplar o alucine de estreas viaxando en limusinas con rodas dentadas e gordas, e as proxeccións nas bodegas e palleiras da aldea. Emocionarme co traballo dos propios aldeáns ante tal acontecemento; sei que todos poñen algo no evento. Coa orixinalidade alucinou xente como Emma Suárez, Sacristán, León de Aranoa, Gran Wyoming e algúns máis. Dez anos xa de agroglamour. Longa vida a Cans!

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.
              Martes, 7 de maio de 2013

BERRO LONGO



              Longa noite nos parafusos do tempo da auga. Que enroscan. Que apertan. Berro longo que xorde do medio da pedra caída na charca da auga. Que clama. Que sofre. Fino asubío que voa por entre as gargalladas da infancia e que se detén ante a imaxe altiva dun recordo. Dun recordo calquera. Que brota. Que fumega. Berro longo que cae seco e con dor nunha longa noite de silencio. Berro que brúa por unha independencia que non chega. Berro que esgaza as palabras dunha lingua que envelenan con herbicidas de indiferenza. Que mollan. Que mancan. Que matan. O asubío penetra por entre a néboa da xenreira e as gargalladas empezan a calar pola forza da tristura que asoma impulsada por unha sociedade amorfa e cruel. Berro longo dun país que morre aniquilado, maltratado pola súa propia xente. Que rosman. Que fungan. Que o negan. Berro longo na noite escura. Logo… o silencio.

              Finca Fierro. Martes, 7 de maio de 2013

domingo, 5 de mayo de 2013

NON ESCARMENTAN



              E non escarmentan. Seguen nas súas de ter as casas cheas de armas. E díxose sempre: as armas cárgaas o diaño. Agora tocoulle a unha nena de dous anos en Kentucky. O seu irmán, de cinco anos, matouna accidentalmente cun rifle calibre 22. Si, un accidente. Un accidente pódeo ter calquera, pero o que realmente me chama a atención do asunto foi que o tal rifle fora un agasallo para o neno. A ver se consigo asimilalo… como se lle pode regalar a un cativo de cinco anos un rifle que dispara balas, un rifle que mata! Agora achacan un chisco o accidente con que era un pequeno rifle para nenos. Pero rifle. Que dispara. Que mata. Non me entra na cabeza este agasallo. Por que non lle regalaron libros? Déronlle un rifle por, imaxino, se alguén asaltaba a súa casa ou, o máis probable, para que afixera ás armas. Empezou ben cedo. Pero aínda así, os ianquis seguirán sen escarmentar e seguirán coa fanática defensa da posesión de armas.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.
              Xoves, 2 de maio de 2013

A MISERIA QUE SE BAÑA EN SUOR



              Déixate levar polo sacho que cae desde os ombreiros e furga na terra na procura dun suor que molla, dun ril que doe e dunha semente que será vida cando o tempo pase a modiño e cando o sol bañe o seu froito. Déixate levar polo sacho que golpea o terrón seco, duro e en cada golpe vai un xesto de rabia, unha adrenalina que se bambea ante unha tensión acumulada en horas, incluso en días. Cada sachada é unha liberación, un verso necesario nun poema cheo de rimas entre as consonantes do propio sacho e as asonantes de calquera eixada. Déixate levar polo sacho que deixa os regos limpos de herbas que enmarañan a alma, de herbas que se pegan ás cepas coa ansiedade de esnaquizalas. Déixate levar por unha tarde escrava de sol e sofre a bóchega que rebenta, o calo que se endurece e a miseria que se baña en suor e que queima a pel. O traballo que te encolle, a miseria que axiña te volve vello.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.
              Xoves, 2 de maio de 2013

DE FAVORITOS A APESTADOS



              A semana pasada houbo unha nova no noso país que estivo por enriba incluso da lacra do paro e da ineptitude dos políticos que nos gobernan, tanto estatais como autonómicos. Estou a falar das semifinais da Liga de Campións. Nun suspiro coma quen di, pasamos de ser os dous grandes favoritos para xogar a final en Wembley a uns apestados futbolísticos, tanto en xogo como en declaracións. En xogo, porque o Barcelona, abofé que leva un tempo que xa non é o que era. Ao meu parecer, creo que iso é algo normal; leva uns cinco anos xogando practicamente co mesmo equipo; sabíase que chegaría un momento en que terían que rebentar, a maiores de que os contrarios cada vez teñen máis estudado o seu xogo. En declaracións, porque axiña choutou Morinho baduando contra todos os seus, como non podería ser doutra maneira. Desde que chegou ao Madrid nunca tivo culpa de nada. Os culpables sempre eran os outros: os árbitros, os xogadores, a UEFA, os periodistas e ata algunhas veces os propios afeccionados seus que non entendían nada de nada. Aínda que a estes estalles ben; cando non estaba no Madrid era un baboso, para pasar a ser un crack e, agora, semella que volve ser egocéntrico.

              Finca Fierro. Domingo, 5 de maio de 2013

viernes, 3 de mayo de 2013

UN VERSO ESCACHADO



              A expresión de cabreo na cara de Agapito Cristal Suárez era como un verso escachado no medio dunha novela. A súa dona, Agripina Lamas Calada, comunicoulle por teléfono que tiñan que mercar, o que significaba que Agapito tiña que deixar o seu traballo e presentarse inmediatamente na casa porque “a señora” non era quen de aparcar o coche no aparcadoiro do supermercado. O sangue de Agapito Cristal Suárez, como é normal, alporizouse. O seu pensamento rosmou a ladaíña de “dous coches na casa e había que levar a señora a mercar catro trapalladas”. Pero non lle quedou outra; sabía que se non facía de chofer, sería ela a que collería o típico cabreo de “no me pises que llevo chanclas”. E os cabreos de Agripina duran máis cás pilas Duracell, aínda que pareza unha verdade de pé de banco. Agapito Cristal Suárez deixou o traballo, fixo de chofer e non fixo nada por intentar rimar o verso dentro da novela. O asunto ten o seu aquel.

              Biblioteca da Valenzá. Martes, 30 de abril de 2013

jueves, 2 de mayo de 2013

POLOS VERSOS DO LOUREIRO



              Estou pendente da folla de loureiro que cae sobre a punta do meu pé dereito. Neste axiña baila unha mazurca impulsada polo vento. Deixa escapar o típico aroma que me enche o nariz de tal maneira que non quero marchar lonxe do loureiro. Hai cheiros que dulcifican o pensamento e hai momentos nos que unha mazurca amansa os latexos dunha ducia de amieiros. Din que a natureza é sabia e que asubía nas tardes de inverno e nas noites de silencio. O asubío fai ruído e os gatos negros refréganse contra os palleiros. De noite non todos os gatos son pardos; tamén os hai negros. Mentres os pensamentos ían e viñan polos versos do loureiro, a folla da que estaba pendente alzou o voo do meu pé dereito e foi aterrar sobre unha morea de codesos. Xusto naquel momento, un labrego púxolle lume á morea e cando pensaba que a folla de loureiro ardería, o vento meteuma nun peto do gabán. O cheiro, entón, xa foi eterno.

              Biblioteca da Valenzá. Martes, 30 de abril de 2013

INCONGRUENCIA TOTAL



              Na televisión recuperaron as misas católicas e as corridas de touros, pero rexeitan de forma sistemática as películas independentes e as proxeccións en versión orixinal subtitulada, co que axudaría hoxe a eses nenos que intentan aprender inglés e francés. Precisamente ante isto, existe unha incongruencia total; nos colexios implantan varios idiomas, pero na televisión pública eliminan as versións subtituladas. A pobreza cultural no noso país avanza a pasos axigantados. Por culpa do IVE pechan teatros, pechan cines, pechan bibliotecas, pechan librarías e ata pechan escolas; e para que a xente non pense nese IVE amosan touros e películas ianquis cheas de balas e porradas nas que van escritas a cultura bravucona e sanguenta. Agora tan só nos queda a “mobilidade exterior” de Fátima Ibáñez para ver filmes independentes e doutros países; porque tamén se fai cine noutros países. Moi bo cine. Descubrilo agora, nestes tempos, xa ten os seus bemoles.

              Biblioteca da Valenzá. Martes, 30 de abril de 2013