domingo, 29 de septiembre de 2013

FAMILIAS NUMEROSAS


              Quítalle ferro ó asunto. E Fabiano Pelicán Asador quitou o ferro que atravesaba a porta da habitación. Sería o maldito rapaz o que o atravesou daquela maneira. Como foi capaz de encaixalo entre a pechadura e a bisagra do medio! Se tan só ten tres anos o maldito crío. Xa sabemos que o de maldito dío en forma cariñosa, porque o tal crío é seu fillo. Fabiano Pelicán ten dous máis e pertence, entón, ó grupo de familia numerosa. Quen llo diría a el!... De neno lembraba as grandes familias da súa vila, de oito fillos para arriba; e agora, con tan só tres, estaba á altura daquelas familias. Como cambiaron os tempos! Sen cartos vivían familias que ían máis alá da categoría numerosa; agora, con cartos ou sen eles, non viven familias con dous ou tres fillos. Que atraso! Que desvalorización!. Fabiano Pelicán Asador meteuse na habitación, tombouse na cama e deixou de pensar naqueles tempos. Axiña se puxo a roncar.


              Café Paco Paz de Ourense. Venres, 27 de setembro de 2013

XOGANDO CO CATIVO


              A cadeira do rapaz roda lentamente pola beirarrúa. Detrás, quen a empurra, é o propio rapaz. Unha pomba pega un saltiño para deixar pasar a cadeira e, cómo non, para fuxir do cativo. Ela non é parva e sabe que o neno, tan axiña como a vexa, esquecerá a cadeira e correrá detrás dela. Dito e feito, o cativo persegue á pomba unha e outra vez. Esta deixa que se achegue e, ale, un saltiño. Espera un chisco máis e outro saltiño. Como o neno tampouco semella parvo, axiña cae na conta de que a pomba está xogando con el, de que nunca a collerá. E axudado polas chamadas da nai, deixa de acosar á ave e volve empurrar na cadeira. Tamén cansa disto e acaba pedindo colo. A nai, nin caso; o que fai é sentalo na cadeira e ser ela quen empurre. Cando chegan á altura dunha rotonda que hai ó final da rúa, volven sobre os seus pasos.


              Café Aitana 39 da Valenzá. Domingo, 22 de setembro de 2013

sábado, 28 de septiembre de 2013

OS CHIBOS EXPIATORIOS


              É certo e normal que moitas veces nos botemos as mans á cabeza cando algún “louco” fai algunha falcatruada cunha arma cargándose a xente porque si. Pero tamén é certo (e case normal) que, ás veces, un se volva “tolo” ante decisións que toman algúns estafermos, algúns papafilloas políticos. Eu mesmo, nestes momentos, non me importaría facerme o “louco” e poñer unhas bombas de neutróns ou soltar gas sarín nalgúns Parlamentos. O soldo dos empregados públicos (son empregado público) quedou conxelado por cuarto ano consecutivo. A perda do poder adquisitivo desde hai tres anos rolda xa o 15%, e sen contar para nada a subida dos impostos (e mirade que soben de raio!). Despois, para máis aquel, os funcionarios da Xunta, ou sexa, un servidor tamén, sufrirán a maiores o impacto do recorte nas extras. A ver se dan ou non dan ganas de poñer uns cantos petardos exterminadores. Fomos, somos e seremos sempre os cabezas de turco, os chibos expiatorios duns incompetentes que, iso si, para si mesmos os soldos en vez de baixalos, sóbenos, amosando, ante isto, unha preñea de chulería e burla desapiadada.


              Café Paco Paz de Ourense. Venres, 27 de setembro de 2013

miércoles, 25 de septiembre de 2013

O CASO É MANDAR


              Cando subía á oficina de correos, Dalmacio Avispado contemplou como o seu amigo e veciño Edmundo Santos segaba a herba do parque que había no medio da vila. Dalmacio parou a latricar un chisco con Edmundo e insistíndolle en que lle dixese ó concello que lle mercase unhas ovellas para que foran elas as que fixesen a limpeza e así el evitar o esforzo de arrastrar unha segadora. “Xa, e así eu vou ó paro”. “Qué va, home; ti gardas as ovellas. É máis, que che merquen tamén un can e xa nin estás pendente delas. Chegarache con mandar no can”. E a palabra mandar deixouna caer Dalmacio cunha retranca que Edmundo non pillou nun principio, ata que o seu amigo lle comentou aquilo de que “no noso país manda todo o mundo”. “O caso é mandar, Edmundo”. Os dous riron a cachón e Dalmacio Avispado seguiu camiño da oficina de correos.


              Café Paco Paz de Ourense. Mércores, 25 de setembro de 2013

CHACARITAS SEN CONCIENCIA


              Deixo correr o silencio polas gallas da memoria mentres unha pinga de café cae sobre o asubío dun instante. Ó lonxe, entre outeiros, oulea o lobo a canción triste dun soldado que se perdeu nunha guerra que ninguén quixo, pero que estoupou entre catro políticos que se riron da inconsciencia. Hai chacaritas que presumen do que non son e que soñan felices coas súas inocentadas. Deteño o ruído que procede das gallas dos recordos mentres un chiscar de ollo debuxa a felicidade dun folio en branco. Co paso do tempo, e sobre este folio, choran agora os chacaritas políticos por levarnos a un instante con moito cheiro a podre. Crise que rebenta nun plano familiar. Crise que estoupa nunha pobre educación. Crise que gangrena unha economía creada por catro parvos de molde e uns chacaritas de renome. Mordo o silencio, masco no ruído e a lúa asoma por entre os outeiros dun poema a medio escribir polos alumnos dos chacaritas sen conciencia. Algún día seremos libres e agromarán os recordos.


              Café Paco Paz de Ourense. Martes, 24 de setembro de 2013

martes, 24 de septiembre de 2013

CAMIÑANDO


              Camiño pola rúa das silveiras e non deixo que os toxos me piquen. No medio do camiño atopo unha pedra redonda na que axiña penso que o seu destino é rodar e rodar. Así foi. Empurreina con forza co meu pé dereito. Quedou unha marca na chanca, pero a pedra rodou e rodou. O peor é agora ó chegar á casa, e cando a nai vexa a marca na chanca… acabada de estrear. E co que lle custaron. Mercáraas onte na feira e rogoume de corazón e de contado que tiñan que durar todo o inverno. Seguín sorteando os toxos pola rúa das silvas e case afogo no regato que se cruzou no meu camiño. Despisteime ó choutar dun pasal ó outro e dei co cu e con todo o corpo no regato das Lamas. Case afogo; máis polo susto que polo de non saber nadar. A auga subíame pouco máis arriba dos xeonllos. Púxenme de pé nun santiamén… para non afogar e para que non me vise ninguén naquela apurada. Que vergonza, caer duns simples pasais grandes de pedra. Da rúa das silvas pasei á explanada das xuncas.


              Café Paco Paz de Ourense. Xoves, 19 de setembro de 2013

ANÉCDOTA SOBRE TARXETAS VERMELLAS


              Cada vez que se inicia unha nova tempada dun deporte ou dun acontecemento importante, os xornais adoitan descubrir ou escribir sobre asuntos que van máis alá dese acto. Cando se iniciou a de fútbol atopei unha anécdota simpática. Versaba sobre as tarxetas vermellas que acumulan algúns xogadores. O récord téñeno Xavi Aguado e Pablo Alfaro con 18. Pois ben, un día xuntáronse con Fraile, que tamén era dos duros, e montaron unha pándega en Ibiza con Kiko, Michel e Aguilera. Antes do partidiño, Aguado soltoulles a bomba: “Entre os dous temos 36 vermellas, de verdade queredes invitarnos?”. Agora, o tal Aguado confesa con humor que espera que o supere Sergio Ramos, que seica leva 12. Aínda que non creo que o faga, pois o defensa madrileño non é dos grandes duros nin dos moi protestóns. Son antimadridista, pero recoñezo que, co paso do tempo, é máis profesional e mellor persoa.


              Café Paco Paz de Ourense. Xoves, 19 de setembro de 2013

sábado, 21 de septiembre de 2013

SEN ANDAR CON DÍAS SANTOS


              Cando lles interesa, “hai que respectar as institucións  e as sentenzas da xustiza”. Cando non lles interesa, e como di o Beiras, “mexan por riba do tribunal”. O Tribunal Superior de Xustiza de Galicia acaba de ditar que o Goberno de Feijóo ten que acatar no prazo máximo dun mes as sentenzas que anulan parte de dous artigos de “decreto do plurilingüismo”. Pois ben, sen andar con días santos, a Consellaría de Educación xa presentou recurso contra o auto, é dicir, xa se dispón a gastar unha morea de cartos, que saen dos nosos petos, con tal de non abdicar. Porque nos recursos gástase unha morea de cartos; empezarán a formar comisións de investigación, comisións de seguimento, comisións de análise, comisións de estudo. E seguirán así. Porque así fixeron sempre… tirar pedras contra o propio tellado. O Partido Popular o que quere é discriminar a nosa propia lingua. O que queren é implantar normas para que supoñan un retroceso no uso do noso idioma. Xa a moitos dos propios galegos nos custa “dejar el castellano”, como para que a Xunta lle pegue un empuxonciño máis á súa desaparición. Mais hai que facer coma eles; se acusaban ó bipartito de impoñer o galego, un servidor acusa ó PP de impoñer o castelán. Certo, a min non me respectarán… mexarán por riba de min.


              Finca Fierro. Venres, 20 de setembro de 2013

jueves, 19 de septiembre de 2013

O MACARTHISMO DE FEIJÓO


              Entendo, sei e tamén afirmo que os pirómanos son uns criminais e que os hai que tratar desta maneira. Pero ós auténticos, non ós presuntos. É moi grave o declarado polo noso presidente Feijóo para que se anoten as matrículas dos coches que saian dos bosques galegos. Acaba de poñerse á altura de McCarthy, aquel senador que lanzou a vergonzosa “caza de bruxas” americana. Señor presidente, paso moitas noites por unha zona inmensa chea de piñeirais e non son un pirómano e, moito menos, un criminal. Póñase agora nesta situación: paso o piñeiral unha noite e, por un casual (perdón, por un pirómano criminal), empeza a arder o bosque. Alguén, seguindo a súa caza de bruxas, anota a matrícula do meu auto; en que situación me vexo?. É moi fácil poñerse serio ou farruco na época incendiaria, cando sabe perfectamente que os lumes apáganse no inverno. Non queren limpar os montes no inverno por non pagar cuadrillas, e agora resulta que pagan brigadas, avións, helicópteros, soldados e, para máis aquel, quedámonos igual sen montes. A súa política contra o lume é paupérrima. Resúltalle máis fácil iniciar unha caza de bruxas.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Mércores, 18 de setembro de 2013

POLOS CERROS DE ÚBEDA


              Demo de can! Mira que querer mexar na roda do coche! Marcha can! E o can fuxiu co rabo entre as pernas. Anda que... se non chega a marchar, ía saber de qué leña era vara que levo na man. De Baldomero Sillón Ruiz non se ri nin un can!. Eu son o tal Baldomero, fillo da Cuca, por mal nome. A miña nai, en realidade, chámase Isolda Ruíz. Perdón, chamábase. Hai anos que morreu, a pobre. Hai tantos anos que, ás veces, esquézome que está morta. Perdón, naiciña, pero... Pero, ó mellor, a ver se esa enfermidade con nome tan raro está facendo xa das súas. “Baldomero, non te vaias polos cerros de Úbeda”, di o meu pensamento. Ou polo Outeiro do Corno, que me queda máis a man. Ves, ves, algo regula mal xa na miña cachucha; empecei co can e xa ía en Xaén. Pois anda que non correu o can de carallo! Cando cheguei á beira do coche, vin que o can non conseguira mexar na roda. Por pouco, pois ó lado o chan estaba mollado. O can era de Caio, o Toxeiro, veciño da miña aldea. Son de aldea. “Baldomero, os cerros de Úbeda”. Perdón.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Mércores, 18 de setembro de 2013

martes, 17 de septiembre de 2013

O LÍDER DO COLEXIO


              Corvea o corvo desde o alto dun fío da luz e Abdías Lucero mira de esguello pola fiestra do coche. Vai camiño da aldea coa música a todo volume, mentres deixa escapar os pensamentos á época de cando estudaba no colexio que estaba á beira do mar. Era un colexio con mestres estritos e con rapaces bastante delincuentes. Os pais adoitaban internalos alí para que, precisamente, non lles desen moito traballo. O medo imperaba os primeiros días e o paso do tempo puña a cada un no seu sitio. Axiña sabían ata ónde podían chegar nas súas trasnadas. Abdías Lucero foi dos que primeiro pillou o ambiente que se vivía alí. E tamén foi dos primeiros que crearon cuadrillas para a distribución do tabaco furtivo. Eran tempos nos que fumar era un luxo, e máis sendo cativos coma eles. Os castigos aí si adoitaban ser fortes, duros, pero Abdías era medio raposeiro para todo e nunca o pillaron co tabaco, nin tan sequera cometendo ningunha outra falcatruada. Non tardou en converterse no líder do colexio.


              Café Paco Paz de Ourense. Venres, 13 de setembro de 2013

viernes, 13 de septiembre de 2013

A MAIORÍA SILENCIOSA


              Ás veces ata eu mesmo me teño que quitar o sombreiro ante os do PP. Polo que traballan (buscan os votos nas cociñas dos veciños e instalan farois ou acondicionan patios) e polo listos que son. Demasiado listos. Tan listos que inventan o concepto da maioría silenciosa. Podía ser o título dunha película. É o título deste relato. Sempre teñen por onde escapar; ou ben botándolle a culpa ós demais ou ben botando man daqueles españois ós que a apatía os mantén nas casas ou ós que pasan olimpicamente da política; pero non querendo dicir isto que non saiban o que está a pasar no noso país. A ver, señores do Partido Popular, a maioría silenciosa existirá sempre, aínda que se debata a fin do mundo. Poño o exemplo do fútbol ou Olimpíadas (entendo que son os acontecementos que máis xente moven); analicen as audiencias televisivas (12 millóns?) e verán que tamén aquí hai maioría silenciosa (porque ata os corenta e pico millóns, quedan uns cantos, non si?). Con respecto ás manifestacións, máis do mesmo; non todos podemos asistir ás mesmas, pero aínda que non se asista, non quere dicir que non se estea de acordo co asunto a debater. O caso é que din co corazón aberto o da maioría silenciosa. Agora viren un pouco as tornas, ou sexa, cando afirman algo non pode haber unha maioría silenciosa que está en contra? Ou nas súas afirmacións non e nas dos outros si?


              Café Paco Paz de Ourense. Venres, 13 de setembro de 2013

Á SOMBRA DUNHA NUBE


              Marráns que se envorcallan na lama para que as moscas busquen unha substancia que queda ó descuberto. Ruído na aira da aldea. Unha nube proxecta a sombra sobre a billa dunha fonte seca e un pardal pousa xusto nesa billa. Xabier Papel Masi lanza unha pedra contra o pardal. Non lle dá, claro. Pero asústao e o paxaro fuxe para unha matogueira que hai nunha leira a uns vinte e cinco metros. A leira é de Zacarías Salmerón, que lle puxo tres espantallos á beira dos chícharos. Como unha burla do esperpento, o pardal emprende de novo o voo para pousar precisamente no brazo esquerdo do espantallo. Desde alí vixía a Xabier Papel, que sentou xusto na sombra da nube. Este conversa polo baixiño cun dos porcos enzoufados coma se fose unha persoa. Á sombra da nube tamén está xa hai tempo un caracol que Xabier non viu. O molusco ten dispostas as antenas para que Xabier non se pase de mexeriqueiro. Se hai que fuxir, fóxese. Non están os tempos para ser un valente.


              Café Paco Paz de Ourense. Mércores, 11 de setembro de 2013

jueves, 12 de septiembre de 2013

NON ME CAE A CASA ENCIMA


              Un chisquiño amazocado a causa da canseira que traio comigo, logo de ler andando preto dunha hora. Pero síntome tan a gustiño lendo. Síntome tan a gustiño andando. Aínda que despois me queixe dos pés. Pero agora xa estou descansando, diante dun café, escribindo e contemplando, unha vez máis, a fin dunha etapa da Volta Ciclista. Á miña dereita, e fóra da cafetaría, claro está, adestra Xoel ó baloncesto. Son unha mestura de xogadores do ABO e do COB. Este ano seica chegaron a ese pacto; o baloncesto de base estará composto do ABO e do COB. A min dáme igual; o caso é que xogue, que compita, que faga deporte, que se entreteña e non se tire dúas horas diante dunha maquiniña, ordenador, móbil ou televisión. Certo que tanto el coma Alán me traen coma unha marioneta, pero xa teño dito que isto me gusta... con tal de non estar pechado na casa. Xa mo dicía sempre miña nai: “a ti non che cae a casa encima, non oh”. Eu, sinceramente, procuro que non me caia.


              Café Paco Paz de Ourense. Mércores, 11 de setembro de 2013

miércoles, 11 de septiembre de 2013

A BANDEIRA GALEGA NOS ANEIS DE SATURNO


              Bailan os planetas polo confín do universo e unha nave espacial coa bandeira galega ó vento viaxa cara ós aneis de Saturno. O piloto da aeronave é Valdo Dulce Saleroso, o fillo de Luz, a Laverca, que se fixo astronauta porque sempre quixo ir nos avións que vía pasar por enriba do Alto da Lomba, no monte Medo de Baños de Molgas. Unha tarde presentouse ante o mestre da escola e espetoulle de súpeto: “Don Graciliano, eu quero viaxar un día ás estrelas”. “Pois terás que estudar para astronauta, meu rei”. E Valdo Dulce Saleroso fincou os cóbados nas mesas e, se facía falta, no carro das vacas, para dedicar media vida a estudar o espazo, o universo. Agora mesmo está a pasar moi preto de Xúpiter. Non lle queda moito para chegar ós aneis de Saturno. Desde que despegou non pensou noutra cousa que en fincar a bandeira galega en todo o confín do universo. Cando o fixo lanzou o himno popular galego: manda carallo no espazo!


              Café Paco Paz de Ourense. Martes, 10 de setembro de 2013

viernes, 6 de septiembre de 2013

VITICULTORES SEN BODEGAS


              Hoxe non me queda outra opción que escoller unha noticia tan só da semana pasada, e non é sobre a futura guerra con Siria. Aínda que a palabra guerra case a podo encaixar na loita que imos manter máis dun cento de viticultores coas bodegas e coa Xunta de Galicia. Porque esta é a auténtica nova que máis me angustia hoxe; que moitos aínda non temos bodegas ás que lle vender as uvas e estamos nun tris de deixalas colgadas nas cepas e de abandonar as viñas. O que máis doe é que estas te avisen con tan só dous meses de antelación da vendima, cando xa gastaches a tira e máis de cartos nas viñas (xa non digo nada do traballo de cada un). Despois algúns pasmóns sairán nos medios dicindo que no Ribeiro todo vai vento en popa. É certo, vento en popa van as adegas; que sempre queren negociar os prezos á baixa, e resulta que, segundo algún sindicato, desde 2006 o prezo da uva baixou un 50%. Señores responsables da Xunta, como en quince días isto non teña solución, aí lles quedan centos de miles de uvas tiradas e unha morea de hectáreas abandonadas para o futuro pasta das lapas. E non vale que á última hora as recollan, porque se sabe que se o fan, as van a pagar a 20 céntimos. A este prezo, señor Feijoo e señora Rosa Quintana, quedan colgadas ou estrulladas na propia viña, porque non estamos dispostos a que, aínda por enriba, se rían de nós. Haberá que empezar a pórlle nome ás bodegas e a certas marcas.


              Maceda. Venres, 6 de setembro de 2013

jueves, 5 de septiembre de 2013

A MALDITA REUMA


              Demo de rapaz!. Mira que dicirme que son vello. Porque me apoio nun caxato a causa da reuma. Eu, Tadeo Simple Rollo, fillo de Nuria Rollo, a Toupeira, teño tan só 50 anos e non son un vello. O rapaz o que ten é moita malicia e moita mala uva. Eu, que corrín e aínda corro polas corredoiras de Tallós detrás dos xabarís, que nadei coas troitas do río Arnoia pola presa das Lamas, e que choutei desde as gallas dos castiñeiros do Carril... cómo vou ser un vello se aínda me ferve o sangue. Así mo di sempre a señora Moraima Sandiós, de alcume A Mora, “ai, neniño, como che ferve o sangue!”. E chámame precisamente neniño! Só o mocoso do rapaz me di que son un vellorro. A Mora semella unha moura; pero é unha boa muller. A min chámame neniño. Teño 50 anos e tamén son fillo de Ubaldo Simple, o Intelixente. Vaia alcume do carallo! Será polo reverso do adxectivo; a súa intelixencia brilla pola súa ausencia. Eu si son intelixente, acabo de formar un pareado. Non son un vello. Demo de rapaz! É a maldita reuma!

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Martes, 3 de setembro de 2013

O VENTO PASA E CALA


              Sei como se lle di adeus ó vento. Adeus, vento. Porque o vento pasa. Case sempre de présa. E como non se detén, tan só se lle di adeus, vento. Ás veces quixera ser coma el, pero é imposible. Son un simple toxo que está prisioneiro de dúas enormes rochas que non me deixan mover. Estou só, completamente só e nin un paxaro é capaz de pousarse en min. E non digo nada xa de que me queira comer un burro. Non podería. Baixo de min hai máis dun cento de metros de precipicio. Nesa posición o vento zoa os catro zoares. Só me queda o consolo de dicirlle adeus, vento. Máis dunha vez me pregunto cómo puiden asomar entre esas dúas rochas, e vendo como ós meus arredores non existe absolutamente nada. Se ata as propias rochas non teñen nin tan sequera liques. Alí só existimos as rochas e eu. E o vento, claro. Adeus, vento. Pero este nunca se detén. O vento pasa. Quedo só. Porque as rochas non contan. As rochas téñenme prisioneiro para que diga unha e outra vez “adeus, vento”. E o vento pasa e cala.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Martes, 3 de setembro de 2013

miércoles, 4 de septiembre de 2013

BENVIDAS AS VOLTAS E REVIRAVOLTAS


              Sempre me queixo da trasfega cos rapaces, pero a verdade é que xa tiña mono da mesma. Por fin volveron as voltas e reviravoltas ós adestramentos de baloncesto. Empezan as présas. Un rapaz, a un pavillón; o outro, a outro . Xoel, tales días. Alán, outros. Este, a tal hora; aquel, a tal outra. Ansiedade polo aparcamento. Isto, isto é o peor de todo ese baile. Pero todo ten a súa recompensa. A miña consiste en case ou sen case dúas horas para a lectura e a escritura, ou de parola coa muller, aínda que a esta téñolle un chisco de medo, por aquilo dos paseos vendo escaparates. Outra recompensa consiste en botarlle unha ollada ós propios adestramentos e ver cómo evolucionan os rapaces. A éxtase final chega co propio partido, no que estou por apostar que me divirto eu máis cós fillos, no que gozo animando ó ABO. Sempre me gustou exteriorizar os meus sentimentos e son dos que animo con ganas e de corazón. Benvidas sexan as voltas e reviravoltas. Que raio!, eu son a salsa do ABO!

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Martes, 3 de setembro de 2013

martes, 3 de septiembre de 2013

HEROES DO DEPORTE


              Os ciclistas empezan a subir o porto, un porto calquera. Empeza o máximo esforzo. Empeza a facer o corazón blum-blum, blum-blum e os músculos das pernas ténsanse de tal maneira que semellan correas. Tres escapados. O pelotón a un minuto e trinta segundos. Unha moto diante deles e outra, cunha cámara televisiva, detrás. O helicóptero enfoca desde as alturas o pelotón. Un encoro na imaxe. Algún dos ciclistas xa empeza a rinchar os dentes. E aínda quedan máis de doce quilómetros de subida. Os esforzados da ruta amosan as pernas e os brazos de cor negra, medio queimados. Como queiman as calorías nesas subidas que rebentan, que fan botar espuma pola boca. Ás veces soben auténticos muros! Deporte sacrificado. Deporte bonito. O que máis me gusta. Incluso máis có fútbol. Once quilómetros para a meta. Non lles queda nada! Subindo. Retorcéndose nas curvas. Subindo. Paisaxe áspera xa. Subindo. Outros tres que saltan do pelotón. Hai que deixar de escribir para atender, para ver a estes heroes do deporte.


              Café Pacp Paz de Ourense. Luns, 2 de setembro de 2013

PEGADO Á PAREDE


              Quedo pegado á parede. O medo paralízame. Un dinosauro da época... xa sabedes, daquela época está a cheirarme o embigo. O meu embigo anda ó aire. Porque naquela época aínda non había camisas de nailon. Quero cuspirlle nun ollo ó dinosauro, pero éntranme as dúbidas en cal cuspirlle; no dereito ou no esquerdo? Se lle cuspo no dereito igual lle parece mal. Se lle cuspo no esquerdo igual me chapa dun bocado. Cagadiño de medo. Procuro non respirar. Ó mellor o maldito dinosauro ten boa vista (ata poida que vexa mellor por un ollo que polo outro) e se ve cómo a miña tapa torácica sobe e baixa (a causa da respiración, aclaro), é capaz de chaparme tamén por isto. O dilema é grande. Que dilema? O de respirar? O de saber por que ollo ve mellor? Pois non sei. O único certo é que sigo pegado á parede cagadiño de medo. O dinosauro, canso de uliscarme o embigo, esbirrou con tanta intensidade que me puxo perdido. Duchoume coas súas baballas e xa pensei que afogaba. Niso marchou. Deixei escapar o aire e desapeguei da parede.


              Café Paco Paz de Ourense. Luns, 2 de setembro de 2013

MASOQUISMO FÓRA DE CONTEXTO


              Somos raros. Máis do que pensamos. E recreámonos, deleitámonos coas desgrazas. Envorcallámonos coma porcos nos infortunios, nas calamidades. Resulta que estes días dedicámonos a facer turismo a Angrois. Xa nos quedan pequenas as praias, montañas e cidades. Agora queremos ver o lugar da catástrofe; a maldita curva, a puta vía do tren. Non é por nada, pero eu a isto chámolle masoquismo, perversión, con algo incluso de sadismo. E digo tamén que somos uns hipócritas, unhas pobres persoas que queremos vivir realitys a diario e de corazón. Entendo perfectamente que se coincide pasar por Angrois, lembres o accidente, te acordes dos mortos e sufras por eles, é dicir, que lle botes unha ollada ó lugar; pero ir a pé feito contemplar a puta curva e a maldita vía do tren, creo que se sae de contexto. Deixemos en paz ós mortos. Podémolos recordar e incluso rezar por eles sen analizar in situ o lugar, as imaxes, o desastre, os berros, as queixas, a dor...


              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Venres, 30 de agosto de 2013

lunes, 2 de septiembre de 2013

A TEORÍA DAS LINGUAS MINORITARIAS


              Xa hai tempo que lin a noticia, pero nunca é tarde para comentala. Porque é desas noticias polas que non pasa o tempo, incluso irá a peor. Pois todos sabemos que o débil, o minoritario sempre será atacado. Pero os mesmo que atacan cometen logo a incongruencia de pedir a salvación, de pedir perdón. Aí vai a nova: “Os eurodeputados piden que se aprenda a lingua minoritaria desde idade temperá”. Igualiño, igualiño que o que lle acontece ó galego; lingua minoritaria que ata os propios galegos renegamos dela.. E temos unha Xunta apropiada para defendela desde a infancia; reducíndoa de tal forma que non tardará en ser tan só unha casa, un cadrado nas estatísticas. Algúns pais, tan só algúns, marcarán a casa  da ensinanza en galego, pero xa se encargará a Xunta (coa felicitación, por suposto, de Galicia Bilingüe) de pasar polo arco da vella a lingua nai. Estou por apostar que eses eurodeputados están en Bruselas para soltar, teoricamente, a frase. A práctica xa é outro cantar.


              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Venres, 30 de agosto de 2013

O MATADOIRO CLANDESTINO


              Unha bandeira que baila impulsada pola forza do vento. Unha ferida que sangra, que doe. O soldado aperta a perna con forza e con xestos de dor. Está tombado entre dúas xestas e con medo a que o inimigo dea con el. Non quere morrer. Nin tan sequera ser prisioneiro. Nunca quixo ir á guerra, pois sempre cualificou a esta coma un matadoiro clandestino. Non sabe cómo se lle ocorreu ese nome, pero gustoulle. Agora chámalle así a todas as guerras. E sabe que hai moitas guerras. Nesta, na que está, viuse obrigado polo seu pai. Quería que se fixese home; non quería que fose un macaco. “Ti es un macaco”, sermonáballe unha e outra vez. Agora está a piques de que o maten. Acochado entre dúas xestas que xa lle empezan a semellar piornos e con medo a que lle vexan a bandeira. Unha bala penetrou na perna esquerda. Árdelle a ferida. Réxenlle os dentes. Pingas de suor baixan polo seu pescozo. O soldado nota que se lle vai a vida. Desmaia. Soña co matadoiro clandestino.


              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Venres, 30 de agosto de 2013