O BERRO SECO

              Pau. Coio. Arame. Galla. Un aradiño de pau. Pasa paseniño un verme luceiro. Corre que te pillo, lebre que choutas por entre as toxeiras. Un coio branco no fondo do río. E un asubío que se escoita na distancia. Triste. Melancólico. Voa, papoia, bolboretiña, que eu teño as ás rotas e os pés cheos de calos. O arame arrodea os pensamentos dos que pensan, dos que se senten prisioneiros. Eu síntome libre con dúas ideas e catro palabras sobre un papel en branco. Cos puntos sobre os is. Cos acentos sobre as sílabas. Galla que racha. Do carballo. Do castiñeiro. Galla que sostén sementes eternas. De mazá. De piñeiro. Brinca o silencio nas noites de inverno.

              Frío. Noite. Sono. Soño. Oración polos que nunca morreron. Nugalla para o berro seco, para o berro que non se pode compartir. Luz que brilla cos ollos pechos. Debuxos que bailan por entre unha somnolencia que se deita no berro seco, no berro roto, no berro que esgalla. Silencio.

              Café Oren Express da Valenzá. Venres, 22 de novembro de 2013

CONFUNDIR INDUSTRIA CON CALIDADE

              A xente segue unha e outra vez coa ladaíña de que o cine español é unha carallada, que padece unha gran crise de ideas novas e de guións distintos, de que o cine ianqui acada éxito tras éxito en recadación. Imos por partes. Éxitos. Todos os anos hai, como mínimo, tres ou catro películas españolas boas. Moitos non as ven porque... puuufff, cine español! Todos os anos, que alguén busque máis desas tres ou catro no cine americano. Algún axiña choutará cos ránquines, coas clasificacións que se adoitan facer e, claro, só asoma unha ou dúas españolas. Pero, lembremos, son clasificacións económicas. E aí ninguén mete as ideas novas e os guións distintos polo medio. Porque, non analizaremos, por exemplo, Avatar como boa película, digo eu? O seu guión... o seu guión bebe de moitos outros. A moitos pásalles coma os que confunden o volume co son. Na crise do cine español confunden a industria coa calidade, coa arte. A eses agoireiros dígolles que hai tan bo cine en Irán, en China, en España, en Somalia, en Cuba, no Sahara, en Argentina... como en Estados Unidos. O que pasa é que se che meten polo ollo dereito cen películas e cinco polo esquerdo, é normal que gane o dereito. No cine, como no fútbol, como no éxito, como no poder, como na vida os cartos son os que mandan. E hoxe manda Avatar, con toda a súa “calidade”. Sen máis comentarios.

              Café Oren Express da Valenzá. Mércores, 27 de novembro de 2013

OS VINGADORES

     Onte vin en DVD a película "Os vingadores" (Los vengadores, 1972), de Daniel Mann; con William Holden, Ernest Borgnine, Woody Strode e Susan Hayward. Bastante normaliña. Non puiden vela en versión orixinal subtitulada porque non traía esa opción o DVD (son destes DVD´s que sacan os xornais a un prezo simbólico). E tampouco podo falar moito dela porque, aí pola mitade, quedei medio "grogui", é dicir, que pousei un chisco a corna, e perdín algunhas escenas. De todas formas sempre é un pracer ver a Holden, Borgnine e Strode.

DO SENTIMENTO Á CONCIENCIA DE GALICIA

     Onte acabei de ler o libro "Do sentimento á conciencia de Galicia", un librazo de mil cento e pico páxinas sobre a correspondencia que mantiveron dúas auténticas personalidades galegas como foi Ramón Piñeiro e aínda é Basilio Losada. As cartas abarcan desde 1961 ata 1984, toda unha época no rexurdir da lingua galega. Auténtica lección de historia cultural.

RUXERRUXE DE VAGUIDADES

              Alejandro Sanz vende non sei qué. Un neno arrastra unha cadeira pola cafetaría. Ruído no local. Fóra imaxino unha nube que se move a modiño. Imaxino, porque é noite, estou dentro e, polo tanto, non a vexo. Pero sei que o ceo está nubrado. Hai pouco que entrei e quedaba nubrado, bastante nubrado. Alejandro Sanz canta mentres unha parella baila. A pesar de ser case inverno e facer un frío do demo (para que rime), unha mosca anda voando por enriba da miña mesa. Estas non aletargan nunca, non morren nunca. Ata co frío amolan bastante. Ui, malo!; agora é Melindi quen asoma pola caixa boba. Síntoo, pero nin me gusta cantando nin me cae ben. Seica está falando en prata. Eu estou escribindo... por Deus!, nin eu mesmo sei cómo escribo. Peor co carbón. Menos mal que non son escritor, nin cantante. Canta un escornabois unha nana na que tan só se escoita un ruxerruxe de vaguidades. Como as palabras dun que nin é escritor nin é cantante.

              Café Oren Express da Valenzá. Xoves, 21 de novembro de 2013

O RÍO DA VIDA

              Dime o silencio que non faga ruído e eu cántolle unha nana sen son e sen ritmo. Catro ou cinco palabras mal aliñadas para que amortezan, para que debiliten o balbordo duns pensamentos que morren por si só. Cada liña, cada oración é coma unha balsa que navega polas augas mansas, polas augas tranquilas da conciencia. A inercia baixa calada polo río da vida. Dime o ruído que me quede en silencio, e eu fágolle caso. Calo. E penso. Penso no asubío dun suspiro que planou por entre os parágrafos dun conto mal escrito. Porque o maldito arado de pau facía os regos torcidos. Tan só nas mañás do monte Medo o silencio e o ruído, o ruído e o silencio acougaban á beira dun río sen auga, dun río con pozas de auga envelenada. Dime o tempo da infancia que eu, precisamente eu, crucei tres ríos que me mollaron os pés, a conciencia e a alma. O río da vida corre, non obstante, pola estrada da esperanza.

              Café Oren Express da Valenzá. Mércores, 20 de novembro de 2013

BOAS NOITES, NAI

SECCIÓN PELÍCULAS RECOMENDABLES

     O 6 de xuño de 1987 vin, no cine e en versión orixinal subtitulada, a película "Boas noites, nai" (1986), de Tom Moore; con Sissy Spacek, Anne Bancroft, Ed Berke, Carol Robbins e Jennifer Roosendahl. Música de David Shire. Auténtico drama psicolóxico, cun duelo interpretativo entre a Spacek e a Bancroft realmente espectacular. Gustaríame vela de novo.

Á CONTA DOS POMBOS

              En todas as partes cocen fabas! (en España fanse potaxes). Ata no PSOE... e no BNG, e en IU, e en UPyD. Sempre ataco máis ós do PP (hai que recoñecelo, son os que máis falcatruadas fan), pero non me caen os dentes se hoxe me boto enriba dos socialistas; a causa do alcalde de Corcubión. Os cartos son tan cobizosos que nos custa un ril (ou os dous) en botar man das nosas carteiras. Para que?, se sempre hai pombos que cargan co pandote, que pagan a desfeita. O alcalde de Corcubión, nunha desas noites en que o aire e as olas golpean con forza contra a súa costa, debeu dialogar coa almofada nos sinxelos termos en que sexan os pobres veciños os que paguen o meu litixio que manteño co electricista. Os avogados, coa fama que teñen, han cobrar o demo... e entre tantos veciños, tocan a pouco. Hai que ter moita cara e, por suposto, ningunha vergonza. Así calquera é político: para poñerse ricos á conta dos pombos. Repito un relato máis: hoxe, a política, é a mellor profesión do mundo mundial.

              Café Oren Express da Valenzá. Mércores, 20 de novembro de 2013

SETE ESPADAS

     Onte, pola TVE-2 e en versión orixinal subtitulada, vin a película "Sete espadas" (2005), de Tsui Hark; con Leon Lai, Charlie Yeung, Donnie Yen, Sun Hong-Lei, Lu Yi e Kim So Yeon. Típico produto para pasar o tempo, con bonitas coreografías de artes marciais. A gran anécdota estivo que, durante un cacho, tamén aparecían subtítulos relacionados con Silvio Berlusconi. Tiven que pasar á versión dobrada, pero por uns dous minutos tan só.

A BOA VIDA

     SECCIÓN PELÍCULAS RECOMENDABLES

     "A boa vida" (1996) é unha fermosa e emocionante película de David Trueba, con Fernando Ramallo, Lucía Jiménez, Luis Cuenca, Vicky Peña, Jesús Bonilla e Ramón Barea. Fermosa ollada sobre a adolescencia. Vina en vídeo o 15 de abril de 1999. A verdade é que xa teño ganas de vela de novo.

RESIDENT EVIL 4: ULTRATUMBA

     Deixei de ver o tempo de desconto do partido Ajax-Barça (2-1), para pasarme á 6ª e, nesta, ver, en versión orixinal subtitulada, a película "Resident Evil 4: ultratumba" (2010), de Paul W. S. Anderson; con Milla Jovovich, Ali Larter, Spender Locke e Sergio Peris-Mencheta.

     Típica trapallada ianqui con moitos efectos ó estilo de Matrix. Non ten máis historia.

UNHA PARÉNTESE ESCLARECEDORA

              A Xunta ameaza con expropiar o uso de todas as fincas que non se cultiven, polo que os propietarios deberemos elixir entre explotalas, arrendalas ou deixarllas ó Banco de Terras. Señor, Feijóo, hoxe en día e tal como está a situación, ou sexa, tal como cabalga sobre nós a crise, é dicir, a miseria, sei que moitos propietarios desexan de corazón traballalas. Pero... para que? Para vivir aínda máis miserablemente ca nos anos sesenta ou setenta? Quen as arrenda? Se as arrendan, para que as traballan? Pregúntelle a un gandeiro a cómo lle pagan o leite ou os becerros. Pregúntelle a un viticultor (a min mesmo) a cómo me pagan as uvas. Abro unha paréntese (Traballo unha leira dunha hectárea e teño outra da mesma extensión e con ganas de traballala, pero se estou a piques de abandonar a que traballo porque non me pagan as uvas como é debido, cómo podo traballar a desexada?) Pecho a paréntese para dicir que neste simple resumo está metida toda a súa “gran idea”.

              Café Oren Express da Valenzá. Mércores, 20 de novembro de 2013

AMIGO DE SEMPRE

              Queima. O café. Acouga, Quintín, e non sexas impaciente. Deixa que arrefríe. Quintín Bolsa Cestas mírame de esguello e nesa ollada xa me di todo. Que qué me importa a min a súa vida. Máis ou menos. Pero claro que me importa; é meu amigo. Amigo de sempre e de por vida, se entende. Si, ten xenio, pero é bo rapaz. O de rapaz é un dicir, claro, pois Quintín anda polos corenta e pico longos. É a inercia dos recordos; como somos amigos de sempre, somos rapaces. Eu tamén son rapaz, aínda que ando máis cerca dos sesenta ca dos cincuenta. Hoxe non toca falar de min. Hoxe o protagonismo é para Quintín que, quente ou frío, xa lle mandou dous tragos ó café. Raio de home, non ten sosego! É fillo do Marañas de Tordelpalo e da Azuleira de Rebordechau. Pero xa hai anos que lle morreron os pais. Eu tamén o sentín moito. Para min, tamén eran coma uns pais. É lei de vida, adoita dicir sempre cando lle falan deles. A Quintín chámanlle O Carretas. Pero non sei por que.

              Café Oren Express da Valenzá. Martes, 19 de novembro de 2013

DO PAVILLÓN Ó AUDITORIO

              Primeiro día de auténtico frío neste outono quente. Pero Camelia Flor Ricacho non lle tivo medo. Logo de deixar ó seu fillo no pavillón Paco Paz de Ourense, púxose ó camiño. Púxose ó camiño cun pouco de angustia; non sabía se lle daría tempo de ir andando ó auditorio municipal e volver nas dúas horas de adestramento do rapaz. Sobroulle unha hora xusta. Para iso imprimíralle velocidade ás súas pernas e axiña tivera que desabotoar a cazadora porque a calor facía que lle picase o corpo. A melena de Camelia Flor Ricacho ondeara ó vento e a música do seu móbil tronara nos auriculares metidos nos seus oídos. Cando chegara ó auditorio dera varias voltas para atopar as oficinas do festival de cine; non estaban no mesmo lugar do ano pasado. Xa a piques de desistir, unha amable vendedora de billetes conducíraa ata a pequena oficina do festival. Alí, un mozo déralle unha acreditación para poder ver as películas gratis. Sorte que ten Camelia Flor.

              Café Oren Express da Valenzá. Venres, 15 de novembro de 2013

OS “ACORDOS” MATRIMONIAIS

              Ábrese a porta do café e asoma a bonita cara da nena Ada, a filla de Bárbara Estranxeira, que casara co Teixugo de Alemparte. Non lle sei o auténtico nome porque eu sempre o coñecín con ese alcume. E iso que paso do medio cento de anos. Ada vén cun cacho de pan na boca e coa risa fácil. Aínda que, o da risa, era previsible, pois detrás dela aparece a súa nai xogando coa outra filla, con Calíope. Ese Teixugo ata era teixugo para os nomes. Si, sei de boa tinta que foi el o que lle puxo o nome á rapaza. Así o acordaran desde un principio; o primeiro nome dos fillos escollíao ela, e logo el. Como adoitan acordar todos os matrimonios; os pantalóns lévanos os homes, pero mandar mandan as mulleres. Faltaría máis. As tres mulleriñas sentan nunha mesa e sorrinlle ó camareiro. Dous refrescos para as pequechas e un café con leite para a nai. E mentres beberon, as nenas calmaron. Despois brillaron de novo os seus ollos.

              Café Oren Express da Valenzá. Mércores, 13 de novembro de 2013

DE NOITE, O SON VÓLVESE RUÍDO

              A algúns parécelle incrible que se xulgue a unha muller por ensaiar co piano. Unha veciña denunciáraa polo continuo ruído. Poida que a denunciante esaxere un chisco co ruído do volume e co tempo que a rapaza se tiraba ensaiando. Poida. Pero tamén habería que ver ou escoitar cómo eran os tales ensaios. Lembremos que hai que saber diferenciar entre volume e son, entre ruído e música. Aínda que a denunciante esaxere, eu enténdoa. Vivín nove anos en Madrid nunha pobre pensión onde, un día á semana, uns veciños xogaban ó bingo ata as tres ou as catro da madrugada. Prometo que eses día desexaba de corazón ser un Rambo para presentarme ante eses veciños e facerlles o que imaxinades. Con isto creo que resumo perfectamente a situación. E hai que lembrar que, de noite, todo son se volve ruído. Ó mellor erro, pero a un servidor non lle parece tan absurda a denuncia. Por desgraza pasei por esa gran molestia. E menos mal que só era unha noite á semana.

              Biblioteca da Valenzá. Mércores, 13 de novembro de 2013

A CULPA É DO CHACHACHÁ

              Chega con palabras soltas ou frases curtas sacadas de todos os xornais que lin o xoves (e algunhas da miña propia colleita) para entender todo o relato deste recuncho. Imos alá. Paripé. Teatro. De coña. Unha carallada. “A sociedade española correrá cos gastos e os galegos sufrimos os efectos e a contaminación” (un mariñeiro). A culpa é de Galicia por ter mar. A culpa é das Rías Altas por estar alí. A culpa é do barco por se afundir. Contaminar sae gratis. Ata nos países de fóra usaron palabras soltas: escándalo, incomprensión. Inxustiza. Vergonza. País idóneo para incompetentes. Pandemonio. Ignominia. Disparate. “Esta xente tivo o barco de paseo oito días e agora a culpa non foi de ninguén?”. A culpa foi do vento. Alucinante. Sorpresa. Falcatruada. Pasmo. Indignante. A culpa é do chachachá. A xustiza non está cos tribunais (claro, sempre estivo coas dereitas). Cachondeo. Burla. Moca. Paula Prado, portavoz do PPdeG: “Algúns quixeron facer carreira política con este accidente”. Neniña, algúns arrincaron no chapapote, envorcalláronse no chapapote e quixeron defender a Galicia da contaminación. Vós acabades de vos alegrar porque se contaminou. Isto si é miseria política. Mamalóns. Mangantes. A xustiza si é coma o Prestige... perde credibilidade a cachón, que é máis ca fiíños. A xustiza española está gangrenada; de aí que teñamos un país podre. Pero a culpa é do chachachá.

              Café Oren Express da Valenzá. Xoves, 14 de novembro de 2013

SON TAN BONITOS OS CARTOS!

              É certo que os funcionarios temos un posto fixo de traballo co seu correspondente soldo e que, algúns, incluso, ata vivimos ben. Pero tamén é verdade que a moitos... o soldo deixa moito que dicir. E traballamos toda unha vida por un soldo baixo. Por iso xa non é a primeira vez que digo que, hoxe en día, a mellor profesión é a de político. Os funcionarios; toda unha vida para nada. Os políticos; en catro anos atópanlle o teto á vaca ou fan boa feira ou levan bicada. Así é que non me estraña que Carmen Iglesias Sueiro non queira renunciar á súa acta de deputada, nin que a expulsen do partido. Madía leva! Neste país nunca foi tan fácil ganar uns bos soldos; ás veces chega coa simple presenza nos plenos. Certo, teñen que levantar unha man para votar e, a algúns, medio adormecidos, ata lles custa. De aí tamén que ninguén queira dimitir. Son tan bonitos os cartos! E o poder. Con este chegan os cartos. Que llo pregunten a certos “alcaldiños” que coñecemos todos.

              Café Oren Express da Valenzá. Mércores, 13 de novembro de 2013

PRÉSTAMO CON MOITO VOLUME

              Cando colleu o libro nas mans ata se asustou un pouco. Polo volume. Polo peso. 1164 páxinas en galego. Pero Pánfilo Amigo Núñez tiña ganas xa de ler algo sobre a historia recente de Galicia. E pensaba, e cría, e estaba seguro que a correspondencia que desenvolveron entre 1961 e 1984 Ramón Piñeiro e Basilio Losada debería ser un auténtico documento para a historia contemporánea do noso país. Pánfilo Amigo tocou, sobou, colleu e pousou no estante por varias veces o libro Do sentimento á conciencia de Galicia ata que, finalmente, lle dixo á bibliotecaria que llo apuntara en préstamo. A pesar do volume e de que aínda acababa de empezar a ler outro, saíu da sala de lectura máis contento ca un cuco. E con ganas de meterlle xa o dente. Porén, Pánfilo Amigo Núñez sabe que aínda lle quedan dous ou tres días para descubrir algo máis do que pensaban eses dous grandes persoeiros galegos.

              Biblioteca da Valenzá. Martes, 12 de novembro de 2013

O BERRO LIBRE

              Cala. Berra. Escoita. Mira. Tira cara á adiante. Non quedes quieto. Corre, incluso. Ou aínda mellor, voa. Voa por entre as estrofas da memoria e aterra no punto final do poema, dese poema que se escribe con ríos de tinta ou con val de lágrimas.

              Cuspe. Respira. Non afogues. Sorrí. Ou chora, como vexas. Ou aínda mellor, quéixate. Quéixate polos golpes dunhas ideas que ninguén che quere entender e cura esas ansiedades nacionalistas. Non teñas medo. Toma o asunto con calma e xa verás como ó final acadas o berro profundo, o berro libre, o berro que te fará rir e chorar. Pero chorar de felicidade.

              Calma. Sosego. Pensamentos deitados nunha novela. Ou mellor, nun relato. Son máis curtiños, máis íntimos. Máis independentes, non si? Isto é o que realmente queres. Xa está, aí o tes... o berro libre. Berra. Berra. Berra.

              Café Paco Paz de Ourense. Martes, 12 de novembro de 2013

SOÑOS VISUAIS

              Cando asistín á inauguración da exposición fotográfica do coruñés Román Montesinos na Casa da Cultura de Barbadás recoñezo que ía coa idea das típicas paisaxes ou dos típicos rostros de personaxes ou descoñecidos, é igual. Aínda que así fora, non tiña porque desmerecer tampouco a exposición. Todos sabemos que hai fotos con rostros ou paisaxes que marcan, que impresionan, que gustan. Mais cando entrei na sala, co aliciente de que o fixen un chisco antes, ou sexa, só e con tempo de contemplalas ó doután, a pracer; aí vin e descubrín que eran “outras” fotografías, que eran algo así coma soños visuais ou, como dicía o mesmo cartel de promoción, coma metáforas visuais. Ás veces preguntábame se serían reais, e o autor, máis tarde aseguraba e recalcaba que eran auténticas. Creo nesa autenticidade, porque así se me amosaban. Paga a pena perder unha tarde e achegarse ata A Valenzá antes do día 30. Prometo que gustarán as fotos.

              Café Paco Paz de Ourense. Martes, 12 de novembro de 2013

CATRO PALABRAS MAL ESCRITAS

              Ás veces chega con sentarme á beira da cama para que o abrigo dunhas palabras escritas ou duns pensamentos soñados me envolva nun relato diario. Hoxe quixen deitarme no medio do leito, pero as sabas con frases de flanela non queren nin encherme un parágrafo. Tremo coa ansiedade de non saber completar o relato e rincho os dentes con rabia cando me decato de que, algunhas veces, unha simple palabra é suficiente para imaxinar unha historia. (E non digo nada se en vez dunha palabra é unha frase). Pero hoxe, hoxe lin varios xornais, escoitei as novas pola radio do coche e ata puiden ver algunhas noticias tamén pola televisión (xantei só, polo que os rapaces non manipularon no aparato), e nin así. Hoxe podo dicir xustificadamente que a manta rascoume ata os ósos e a colcha esvarou cara ó chan. Quixen deitarme enriba da cama para soñar cun escrito hebdomadario, mais a almofada, polo que se ve, estaba dura, demasiado dura. É terrible notar tal ansiedade por catro palabras mal escritas. Pero, ás veces, non queda máis remedio que escribilas, que soltalas. Aquí quedan coa roupa da cama toda no chan. Nunca me sentira tan nu, tan espido e sen folgos para me tapar.

              Finca Fierro. Venres, 8 de novembro de 2013

AMIGOS DA VÍA

              Dime, neno, e ti de quen es? Son da Marujita da Calambraca. Sabe?, a muller de Rogelio, o Toupeiro. Ai, pois si; agora que o dis, seméllaste ben ó teu pai. É un bo home o teu pai. Fomos amigos, de cando andabamos traballando na vía. Que tempos aqueles! Recordo a forza que tiña. Erguía as travesas coma nada. E mira que pesaban de raio! Sempre lle quería axudar, mais el nunca me deixaba. Non, que te me podes herniar –dicía sempre-, e es aínda moi novo. Érao, por certo. Aínda non tiña 17 anos. Acababa de saír da escola. Naqueles tempos, neniño, os estudos non eran coma agora. Ó acabar a escola, ou ías para un colexio de curas ou te puñas a traballar, xeralmente nas leiras ou de peón de albanel. Escoita, neno, cando vexas os teus pais dilles que te atopaches con Nazario, o Boitorto, o fillo de Odón, o Pombo, o de Chaodarcas. Acordaraste, neniño? E estuda moito. Recorda que naqueles tempos o noso traballo era unha escravitude. Por certo, como te chamas? Coma meu pai.

              Café Paco Paz de Ourense. Martes, 5 de novembro de 2013

ARANDO PARA O MEU REGO

              Aburrido. Desanimado. O partido tamén está aburrido. Non é o mesmo ver un partido co rapaz que velo só. Hoxe estou só. Co rapaz sempre se fala algo, sempre lle comento xogadas, accións ou pareceres. É certo que adoito tirar para o meu rego. Pobre Xoel! Ten que aburrirse dos meus pareceres, das miñas opinións, dos meus comentarios. Porén, de cando en vez, aro un chisquiño para o rego del. Para que eu non lle caia moi pesado. Non sei por qué, pero imaxino que tan axiña como poida ver os partidos el só, a min vaime mandar para aquel sitio. Botareino de menos. Hoxe estou só e bótoo de menos. Tamén axuda o mal xogo do Barcelona. Si, Xoel só ve os do Madrid. Non, eu non son do Barça. Son dos galegos e antimadridista. Se quero que gane o Barça, tan só é para amolar, para xiringar ós do Madrid. Son antimadridista pero vexo os seus partidos; porque me gusta o fútbol e vexo todos os que podo. E se o Madrid xoga ben, recoñezo que así o fai... aínda que me amole. Mais, sempre busco algo para arar cara ó meu rego.

              Café Oren Express da Valenzá. Venres, 1 de novembro de 2013

OS ASUBÍOS DUN SOLDADO

              Un floreiro nun estante con flores artificiais. Cazadoras nun colgadoiro que hai xunto á porta principal. Imaxes de publicidade na televisión. Rapaces (e non tan rapaces) con móbiles a todo xogar. O ruído viaxa polo ambiente do local. Pestanexa unha muller á velocidade da luz, aínda que sexa unha esaxeración. Queren os bombardeiros da RAF arrasar toda unha cidade, pero o lobo solitario de Barricobos oulea con tanta forza que as bombas non conseguen caer, polo que non chegan nin tan sequera a estourar. Queren os asubíos dun soldado matar a todo unha compañía, mais a súa música é tan melancólica que o inimigo baila a un ritmo tan lento que a auténtica nugalla é a que gana a guerra. Hai guerras que case non existen na memoria colectiva, porque non hai tiros, porque non hai feridos, porque non hai berros, porque non hai mortos, porque non hai dor. Emporiso, quizais a guerra silenciosa sexa a peor de todas.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 30 de outubro de 2013

A MEDALLA DE HEROE

              Ai que tempos aqueles nos que un podía batallar contra as hostes inimigas! Ensináballes un sorriso malvado ou perverso, levaba o fusil ó ombreiro e pum! Se lle acertaba, o inimigo abría os ollos cun xesto de terror, de espasmo e caía ó chan coma gato coa barriga cara á arriba. Se non lle acertaba... dáte por morto, amigo! Como aínda estou vivo, presúmese que deixei a uns cantos nun requiescat in pace eterno. Logo, para máis aquel, nin tiña que enterralos. Alí se quedaban, podrecendo ou sendo festín de lobos ou alimarias. Que tempos aqueles nos que sobrevivín nunha guerra podre, nunha desfeita que iniciaron os que nunca foron ó campo de batalla. Fun algo así coma un heroe. Eu só conquistei o outeiro das almas solitarias e sen pegar un tiro. Non había ninguén. Eu mesmo me disparei a unha perna para simular a gran batalla,  gran combate. Doeu de carallo. Pero, hoxe, a medalla de heroe está gardada no faiado da casa. Que gran vitoria!

              Café Oren Express da Valenzá. Luns, 28 de outubro de 2013

CLARO QUE É DE INTERESE

              Aínda que estou un pouco canso (ou un moito) do asasinato da nena Asunta, ás veces non queda outro remedio que seguir lendo sobre el, só que sexa os titulares coas súas letras en grande, porque os medios seguen unha e outra vez sacando o tema. E como non queda máis remedio que botarlle unha ollada a esas letra grandes, atópome coa declaración da nai da vítima, na que di que “o falecemento da miña filla non é de interese para ninguén”. Penso que aí erra un pouco, e por moito que queiramos meter polo medio a intimidade das persoas. Creo que o interese pola morte dunha nena, de calquera cativo é normal que o sintamos. Aquelas persoas que teñan algo de conciencia teñen que sentir certa dor ou certo abatemento ante a noticia de calquera morte infantil. Iso por unha beira. E pola outra, a morte da súa filla Asunta pasou os límites da normalidade. E se nos impactaba, se nos impresionaba a morte natural dunha cativa, imaxinade se esa morte non é tan natural, tan normal. Xa digo que a estas alturas o asasinato da nena empeza a cansar de tanto saír nos medios, pero segue sendo unha morte acontecida en circunstancias especiais… era unha nena con toda a vida por diante. Señora Rosario Porto, claro que interesa a morte da súa filla. E moito. Só era unha nena, señora. Seres inocentes e indefensos.

              Finca Fierro. Venres, 1 de novembro de 2013