PODE SER…

              Víctor Coyote di que pode ser. O que? É igual. Que máis dá! Pode ser calquera cousa. Pode ser que vivamos nun país corrupto ou que corramos polas corredoiras da ignorancia… aínda que non sexamos ignorantes. Queren facernos ignorantes. Pero non o somos. Á veces disimulámolo. Mais, iso si, sempre apandamos.

              É agora Rita Braga a que nos di que estamos baixo a lúa (Under the moon). Certo. Estamos baixo a lúa vella e contemplámola coma pasmóns, mentres pola súa cara oculta algúns “espabilados” meten man nas nosas faldriqueiras e corren cara ós paraísos fiscais. Pode ser. Por que non?

              Pode ser que non existan nin corruptos nin caciques no noso país. Que tan só sexa imaxinación miña ou “envidia cochina” (para que rime). Pode ser que o verme luceiro lle alumee tan só a aqueles que se senten un pouco cegos. Pode ser que do outro lado da lúa non haxa nada e que os paraísos fiscais sexan pompas de xabón que se dilúen nun soño soñado. Pode ser.

NA SALA DO DENTISTA

              Estamos catro esperando na sala do dentista. Perdón, acaba de entrar unha parella máis. Levo xa media hora de espera. E o que aínda me queda, penso eu. Hai un cacho había un completo silencio, roto tan só ás veces polo ruxerruxe dos aparellos da clínica. Acaban de chamar a unha señora. Quedamos polo tanto cinco. Outra señora quéixase da dor que padece na boca. Non obstante, parola co señor de bigote que ten á súa beira. Eu tiven que deixar de ler porque me tentaba o sono. As catro menos cinco da tarde é unha mala hora para ler sentado. Estás coa dixestión, en silencio e, repito, sentado. Isto é o que mais me mata. Se me puxera a andar non me durmiría, pero dáme vergonza: ler nunha pequena sala de espera andando dunha esquina a un recanto, dunha parede ata a porta. A parella que acabou de chegar botoulle, primeiro, unha ollada a unha radiografía que traían consigo e, agora, xa están co móbil a voltas. Acaban de chamalos. Eu sigo esperando.

HAI CONDENADOS E CONDENADIÑOS

Que vaia por diante que, aínda que vin na pantalla da televisión a figura do rei, non o escoitei. Porque estabamos de parola familiar e porque non me interesaba. Non me interesaba o que dicía. Para que? Pouco vale que predique se, despois, quen realmente ordena é o Goberno. Pero, ós dous días, non quedou máis remedio que ler os xornais. E seica arremeteu contra a corrupción. Vaia novidade! Quen non arremete hoxe contra esta lacra política (porque, si, é máis política ca outra cousa) Ata o último lacaio está contra eses ladróns. Por certo, o outro día un político do PP tamén arremetía contra os de Podemos ós que acusaba de “pijos disfrazados de progres”. Non sei, poida que o sexan, mais creo que é peor ser ladróns e corruptos. E aínda que destes hai en todos os partidos, hai que recoñecer que a gran maioría son do PP.

Volvo ó discurso do Rei. Falou do Estado do Benestar. De que Benestar? Do deles? Do da súa irmá? Desta non dixo nin mu. Axiña imos saber en qué queda a súa falcatruada. Pois no que se di sempre: que a xustiza non é igual para todos. Vaiche boa! Hai condenados e condenadiños. Hainos que dimiten e hainos que aínda seguen cobrando en B, e estando incluso en algún sumario. Pensarán que, aínda que os imputen… condenados e condenadiños. É dicir, entran pola porta lateral e saen pola principal.

NESE PAÍS TAN CIVILIZADO

 

               Algún lector pensará que xa está ben de tanto neno e de tantas mortes de nenos, dos e das que levo falado, polo menos dúas veces, neste xornal. Pero hai que dicir que o mes de decembro deu para iso e para outras novas sobre cativos que deixei escapar ou que simplemente non vin, pois aínda que intento ler todos os días os máximos xornais que poida, hai días nos que só consigo ler un ou dous, e hai novas que asoman nos que non lin. Incluso nos lidos, ás veces, se me escapan algunhas porque, por unhas ou por outras causas leo o xornal, os xornais con moita présa ou quizais pensando nos biosbardos.

               E todo ese parágrafo caeu aquí, nesta páxina, a causa dun neno negro que o executaron en 1944, en Carolina do Sur, nese país tan civilizado, tan importante e tan líder no que aínda hoxe, e na maioría dos seus Estados, existe a pena de morte. Pero 70 anos despois descubriuse, demostrouse que era inocente. Aí está “a gran vantaxe” da pena de morte. Non é a primeira vez que acontece isto. Non será a última. Pero que máis dá!: era negro. A maioría son negros. Negra vida!

AS PESTES QUE COSPEN OS PAIS

               Teño dous fillos de 13 e 16 anos. É dicir, uns cativos aínda. No medio desas idades atópase Guillermo Ávila, outro cativo de 15 anos que se lle deu por facerse árbitro, o que significa que se lle deu por ofrecerse a recibir labazadas de energúmenos que hai espallados pola nosa España, e sei que hai uns cantos, o que tamén significa que hai moitos, pero moitos. Moitos que son pais de familia e que algún fillo deles pode atoparse nas mesmas circunstancias nas que se atopou Guillermo arbitrando o partido  de alevíns entre o Calahorra e o Salvador Allende. Un directivo daquel agrediu ó rapaz, ó cativo. Agrediuno física e oralmente, ameazándoo coa morte e con tiralo ó río como ó do Deportivo. Un home feito e dereito zoupándolle e ameazando a un cativo que podía ser seu fillo. Demostración palpable de que a quen realmente hai que educar nos deportes é ós pais e non ós cativos. Estes bastante teñen con correr e berrar de alegría cando acadan un tanto. Hoxe pasas por calquera campo e ves a realidade: o bo comportamento dos rapaces entre eles e as pestes que cospen os pais. O mundo ó revés.

SEGUEN MORRENDO OS MÁIS INDEFENSOS

Non hai moito escribín sobre as mortes dos nenos nas guerras, no gran holocausto que se comete con eles. Certo que é unha bestialidade e que non existe ningunha escusa para rebater tal barbarie. Non obstante, e se alguén quere achar, atopar unha fenda a esa masacre inocente e infantil, pode usar o termo “danos colaterais”, e a ver se así lle queda a conciencia máis tranquila. Pero axiña se atopa un con actos que non teñen nada que ver con danos colaterais e nos que, como non, seguen morrendo os máis indefensos. Como por exemplo, o outro día en Paquistán o terror talibán cebouse coas criaturas. Nunha matanza que levaron a cabo, dun total de 141 persoas, 132 eran escolares, ou sexa, cativos. Semella que seica foi unha simple vinganza. E claro, foron polos máis débiles. Para que lles fose máis fácil.

Tampouco é necesario fochicar nas guerras para seguir atopando mortes infantís. O venres pasado, dos nove inmigrantes que se afogaron cando quixeron cruzar a España, tres eran bebés. Onde si é necesario fochicar é na conciencia de algunhas persoas, e con maior motivo se esa conciencia pertence á propia familia. Tamén o venres, unha nai australiana matou a oito nenos a puñaladas (sete eran seus). Sinceramente, non sei cómo lle podo chamar nai.

O MEDO É LIBRE

               O medo é libre. E tanto! Eu de rapaz tirábame as noites cantando ó volver do monte coas vacas por culpa do medo. Se me ía cedo para a casa, medo á nai. Se me ía tarde, medo á escuridade, ó descoñecido. Unha nena de 13 anos, de Curtis, durmiu fóra, nunha canteira, por medo ós exames. Chego a entendela. Eu, por medo ás notas (perdón, por medo á Lola ó saber das notas), pateaba a miña rúa na espera da Pilar do Eligio, a carteira, para que me dese a min a carta e romper a carta. Sabía que subiría por tan só dúas rúas: a da Igrexa ou a do Agro. Ía dunha á outra coma un garda xurado facendo a súa rolda. E rezando, claro, para que aparecese axiña, no momento ese no que eu podía vixiar. Se as notas caían nas mans da nai, e cos suspensos que tiña sempre... ai,. Deus, que malleira! A Lola tiña a man lixeira. O medo é libre. Tan libre como estar máis de media hora enriba do burro na estación do ferrocarril de Baños de Molgas facendo tempo, coma quen que fora ó muíño do Dositeo levar o saco do millo. Pero calquera cruzaba aquela carballeira espesa a iso das dez ou as once da noite. O medo é libre.

SOLDOS DESORBITADOS, SOMBRAS INFORMATIVAS

               Hai xa uns días asomou en todos os medios de comunicación habidos e por haber que o Goberno abrira o seu portal de transparencia e aparecían unha restra de cargos políticos co que cobraban. Sinceramente “pasei olimpicamente” de ler esas columnas. Para non cabrearme, claro. Mais o caso é que ma cabreei igual porque ó poñer a radio non quedou máis remedio que oír o que dicían. E non quero pensar nesas sombras informativas que, seica, aínda non están ó noso alcance. Que haberá nesas sombras? En algunhas, seguro que a conxelación dos soldos dos funcionarios! Noutras sombras estarán o IVE cultural, os aforros da Sanidade, e da Educación, e dos Servizos Sociais, e do... Para! Para! Paro. Para que o cabreo non vaia a máis. E sen ler as listas! Ai se chego a lelas! De todas formas anoxa, atufa un chisco que se sintan orgullosos por abrir ese portal. Non caen na conta na dor que lle produce á maioría dos españois o ler esas cantidades desorbitadas. Perdón, si saben o que pensamos, pero impórtalles un farrapo de gaita.

A SRA. PERFECTA E O SR. PASMÓN

               Deixa de enlear a palangre que xa temos problemas abondo, díxolle o Piollo á Piolla cando ían de paseo polos carreiros dos Piuais. O Piollo era Paris Mitos Mixto e A Piolla chamábase realmente Lara Laureana Sacaúntos. Eran matrimonio e vivían na rúa do Agro de Baños de Molgas. Eran aínda mozos pero xa tiñan os seus problemas encima, as súas discusións; coma calquera matrimonio, novo e vello. Falaban das visitas ó colexio onde tiñan os dous cativos, de cinco e sete anos. A Piolla era desas mulleres que levaba sempre a voz cantante en todos os lugares ós que ía ou ós que ían os seus fillos. Mentres que O Piollo era, como dicía ela, un pousón. Todo lle daba igual. Se ós fillos os castigaban no colexio... será porque o merecen. Se chovía no tellado... xa escampará. A Lara Laureana fervíalle o sangue ante a parsimonia do seu home. A Paris Mitos asomáballe un sorriso burlón cada vez que vía ou notaba a desesperación da súa muller. A señora Perfecta, chamáballe el. O señor Pasmón, contraatacaba ela. Cando chegaron ó eido que tiñan no Piual xa se colleran da man. E sorrían.

COMA SEMPRE. IGUAL CA SEMPRE

               Coma sempre. Igual ca sempre. Desde que o mundo o mundo ten que acontecer unha desgraza para que empecemos a tomar medidas sobre o momento, a forma, o resultado, a acción, o motivo de tal calamidade. Se un coche se vai nunha curva perigosa ensanchamos ou quitamos a curva cando hai un morto. Se o tellado dun colexio ou dun pavillón se vén abaixo, apuntalámolo con boas vigas cando ocorre unha masacre. Agora, todos os policías que patrullen as rúas terán chalecos antibalas a mediados do 2015. Agora que pasou o que pasou no asalto a un banco en Vigo. E se para dentro duns meses se pode, por que non se puido ata agora? Non sairán con iso de que non alcanzaba o presuposto? Ou si? Cómo será que as partidas presupostarias sempre alcanzan para as axudas de custo dos deputados, ou para os parques móbiles aínda que os coches non se usen nunca, ou para os soldos vitalicios daqueles que xa non teñen que realizar o traballo polo que lles pagaban? Para isto si alcanzan. E para máis cousas que non sabemos. Que máis dá!, chega con botar as mans á cabeza cando acontece a desgraza.

SE NON É...

               Se non é o pequeno... Se non é o pequeno, será o grande. Digo eu isto. Aquilo dicíano por aquí, polo meu lado, á miña beira. Din que se non é boi é vaca. Claro. E se non é branco, é negro. Mentira! Pode ser rosa, por exemplo. Ou amarelo. Si, ou amarelo. Pero xa dixera por exemplo. Semella que non entendes un carallo. Certo, ó mellor son eu que me explico mal. Nunca tiven moita facilidade de palabra. E iso que non calo un segundo. Son un latricas do demo. Se non é de día, é de noite. Se non é xaneiro, é setembro. Outra mentira. Si, xa sei, pode ser outro mes calquera. Pero, entendiches ou non entendiches? Trinta días ten novembro, con abril, xuño e setembro; vinte e oito ou vinte e nove ten un, que é febreiro; e os demais trinta e un. A lúa é mentireira. Explico. Cando ten forma de C semella que di que está en cuarto crecente, que crece, e se ten forma de D semella que decrece, cuarto minguante. Pois como é mentireira é ó revés. C de crecer, ó revés, decrece. D de decrecer, ó revés, crece. Nunca te deitarás sen saber unha cousa máis. Se non é pe é pa. Ata mañá.

AÍ ESTÁ: O GRAN HOLOCAUSTO!

              Guerra. A palabra guerra semella só iso: unha palabra. Pero ten un fondo triste, doloroso, angustioso e, por suposto, mortal. Falar de guerra é falar de calamidades, de destrución, de maldades, pouquiñas veces de heroísmo. Quizais os auténticos heroes sexan os superviventes. Guerra. Que angustia! Guerra. Canta dor! Guerra. Mortos e máis mortos! E xeralmente morren os que non teñen idea de por que se fai, de por que hai tal guerra. A guerra civil siria cóbrase máis de 200.000 vidas, 10.000 delas son de nenos. Aí está: a gran putada!, o gran holocausto! Os máis inocentes. Os máis débiles. É unha cantidade inmensa para unha acción na que nin tosen nin moxen. En todas as guerras sucede isto: morren demasiados nenos. E cando declaramos unha guerra sabemos que van pagar os máis inocentes. É igual; hai que ir á guerra por uns pozos de petróleo, por uns enclaves estratéxicos, por unha mingurria de nada. Temos a alma envelenada. Guerra. Para que caian os inocentes. Guerra. Para que morran os nenos.

O ESPÍRITO MALIGNO NON TEN CONCIENCIA

Desde o pavillón do Campus Universitario ata o fondo da Avenida da Habana. Andando. E pensando. Pensei na CIA. Non por saber dela nas películas, senón por asomar nos medios de comunicación cos seus brutais interrogatorios tras o 11-S. Isto xa o intuïamos e agora xa o sabemos seguro. A CIA. Eses que, nas películas, son heroes porque descobren sempre o espírito maligno dos contrarios. Dos contrarios a eles, claro; que adoitan ser practicamente todos porque, eles, os ianquis, son únicos, e honrados, e valorosos, e guapos.

              Pensei nas agresións por violencia machista. Porque o luns pasado houbo cinco mortos por esta causa, entre asasinados e suicidados. Pero por que non se suicidan primeiro, por Deus! A verdade é que esta lacra en vez de diminuír, vai en aumento. Estes machistas de pacotilla si que teñen un espírito maligno dentro.

              Pensei nas críticas do PSdeG do Carballiño cara ó seu alcalde porque seica felicitou o Nadal en castelán. Ai, amigos, es que El Carballino no te es una villa cualquiera. En serio, é moi triste ver cómo estamos tirando pedras contra o noso tellado. Esta semana pasada mesmo saíu un informe sobre o “afundimento”, sobre o retroceso da lingua galega. Ante actitudes coma as de Marnotes é lóxico que a nosa lingua retroceda. Os concellos e os colexios deberían ser os grandes defensores do galego, e non sei se non serán precisamente os que máis en contra están do seu uso. O espírito maligno non ten conciencia.

A XENTE DAS ALDEAS

               Chora o silencio bágoas de pan centeo para que un escornabois se meta por entre uns fentos da Tapada Nova. Pero logo de andar uns cantos metros, o escornabois sente que está só e chora bágoas de toxo rozado. A campaíña, a choca dunha vaca soa na distancia e axiña asoman uns cornos por entre unhas silveiras. Brúa a Garbosa, ornea o burro e oulea o can. No outro lado do río, ou sexa, en Portugalego berra o fillo da Pita, a muller do Raposo, e dúas rulas que aniñan entre catro paus de salgueiro foxen espavorecidas cara á Outeiro Barbeiro. O fillo da Pita chámase Olegario, segundo a partida de nacemento, pero, fóra da familia, ninguén o sabe porque sempre foi O Poleiro. Hai que recoñecer que a xente das aldeas é mala de verdade: Pita, Raposo, Poleiro. Hai que ver!

               Baila o silencio ó son do asubío de Olegario, O Poleiro. Asubía ben o rapaz. Está sempre asubiando. Todos pensan que é para correr o medo. Pero... coidado coa maldade da xente das aldeas.

CON MÁIS FOLGOS CA UN SAPO

               Antes, durante e despois da derradeira fin de semana de novembro non se falou doutra cousa nos medios de comunicación que non fose do “Black Friday”, que seica vén significando algo así coma “unhas rebaixas loucas” en tan só un día ou dous. A súa tradución real, se o meu pobre inglés non me falla, é “venres negro”. Pois ben, nin real, nin imaxinaria, nin de ningunha maneira conseguín ler algún comentario de Galicia Bilingüe, esa asociación á que lle amola sobremaneira (por non usar outra expresión) que o castelán perde forza en Galicia. Aínda nunca lin un comunicado de Gloria Lago na que recoñeza que, na realidade, quen está fundindo ó castelán é o inglés e non o pobre galego. Penso que si sabe do asunto, pero como o idioma británico é “máis internacional” ou “máis culto” dálle igual que o castelán perda forza. Outra cousa é que a perda por culpa dunha pobre lingua morriñosa, lírica e que ten o diminutivo máis riquiño de todas as linguas. Unha lingua que ten que loitar con máis folgos ca un sapo contra dous monstros, como son o castelán e o inglés. Certo, non tardaremos en loitar tan só contra este último.

TRANSFUGUISMO CON CONCIENCIA

               Achéganse as eleccións municipais e como o poder é tan cobizoso, os tránsfugas saen ata debaixo das pedras. Que teñan conta; igual lles pasa o que lle sucedeu a un, que pensou que ó cambiar de chaqueta a festa tería outro baile. E, hoxe, pobriño, vive un pouco no esquecemento. Agora outro socialista tamén cambia de chaqueta para “recibir axudas da Xunta e da “Deputación”. Con isto está dito todo: que a súa nugalla é monumental por non acadar nada por si mesmo para o seu concello. Se todos esperamos por subvencións... apañados imos! Penso que quen o peor o tivo foi, hai anos xa, Anxo Quintana, que era do BNG e en todas as institucións gobernaban os contrarios e, aínda así, conseguiu levantar Allariz. Traballe, señor alcalde, traballe e non busque os cartos baixo as faldras do PP. Este partido non tardou un telexornal en “fichar” a outra alcaldesa. Esta era fácil de fichar: quería fuxir canto antes do radicalismo do BNG... e largou para o radicalismo das dereitas. Ai, neniña, como se che vía a plumiña! Agora Cortegada terá novos postos de luz e A Bola vivirá tranquila sen terroristas. Transfuguismo con conciencia.

OS NERVIOS... Á FLOR DE PEL

 

               Mans de manteiga. O balón que se perde. Volta a empezar. Corren para recuperalo. Suor nas frontes. Berros nas bancadas. Silencio ante o ruído. Corren para adiante. Corren para atrás. Canastras que se fallan. Puntos que soben ó marcador electrónico. Tempo morto. Debuxos nun encerado. Xestos de rabia. Xestos de comprensión. Berros de ánimo. Palmas que ferven.

               Ruído na cancha. Moito ruído. Falta persoal. Tiros libres. Silencio. Alegría ou decepción. É igual; os nervios seguen á flor de pel. Descanso no partido. Calma nas ansias dos pais. Ruxerruxe na afección. Comentarios sobre tal ou cal xogada. Recordos sobre momentos que puideron cambiar o resultado. Pero aínda queda outro tanto de partido. Quecemento suave. Probando tiros. Fallos. Acertos. Risas. Árbitros conversando. Tensión no novo inicio. Suor. Faltas. Perdas de balón. Mans de manteiga. Tripla que fai rebentar a gorxa dun pai, dunha nai. Rebotes. Mates. Berros. Final do encontro. Corazóns que se calman. Saúdos amigables. Ata a próxima tensión.

SOBRE FONTES E PASEOS

              Case sempre me poño a andar porque me dá a gana. E cando algo sae das entrañas, o mellor é deixar que flúa. Tamén flúe a auga dunha fonte. Aínda que hai fontes que secan; ou ben porque non chove ou ben porque tampouco lles dá a gana. Hai uns meses fixen varios intentos para afondar unha poza existente á beira dunha pequena fonte, e esta condenada deixaba de fluír porque, penso, que lle daba a gana. Debeume ver con ansias de cavar, de afondar e de poñerme coma un divino cristo, que era como se dixese: ai si, pois hoxe seco e, ale, que afunda máis. Por certo, por onde andaba cando inicie o relato? Xa lembro… que me puxera a andar porque me dera a gana. E estou andando. E cruzo vales e montañas, valados e aramados, leiras e lameiros. Sigo andando. Creo que xa percorrín uns non sei cantos quilómetros. Moitos. Porque un val non se percorre así como así. E non digamos xa unha montaña, coas súas subidas e baixadas. Normal. Ó subir hai que baixar e ó baixar hai que subir; non si?

COMA QUE NON OEN

              Aquí Radio Macuto. Desde os estudios da clandestinidade informamos que: Rajoy seica exculpa á ex ministra Ana Mato e nega que exista corrupción xeneralizada. Puxémonos en contacto co correspondente que temos máis alá da realidade e soltounos un exabrupto: que dixo que!. Vale, ten razón; non é xeneralizada: ti e máis eu e catro máis non somos corruptos, pero para de contar, vale? O correspondente preguntounos se Rajoy dixera iso con cara seria ou se se rira polo baixiño. Nós, claro, dixémoslle a verdade: rírase polo baixiño. Xa me parecía a min…!

              Radio Macuto no seu dial. Unha maldición está a perseguir ó BNG do concello de Ourense. De un tempo para acá dimitiron xa varios dos seus compoñentes por ser ou estar imputados nunhas ou noutras causas. Mais, segundo as novas que coñecemos, ningún deles foi aínda culpado de algo. Contactamos agora co correspondente que leva os asuntos dos concellos de toda España. Aí, aí, aí é onde se demostra a categoría duns e doutros. Os do BNG, ante a menor insinuación, dimiten; mentres que os dos outros partidos fan coma que non oen. E mira que hai unha morea e un cento máis de imputados!

              E para que non se nos alporice máis o correspondente, pasamos a unha cuña publicitaria. Aquí paz e despois gloria. Para que imos revolver a feira política?

A RESPONSABILIDADE DOS REXEDORES

               Ante os afogamentos intentamos buscar coma sexa unha táboa salvadora e agarrámonos, se non a atopamos, incluso á orellas. O caso é salvarse das augas. E as augas, na política, sempre andan revoltas e, hoxe en día, asoman torrencialmente. O candidato do PP en Petín quere entrar, sen mollarse, na alcaldía do seu concello. Paréceme moi ben. Pero que tampouco intente empapar ós demais. Culpa ó ex presidente Aznar da alta débeda municipal, e por aquilo de que este é do seu partido, intenta lavar un chisco a imaxe culpando tamén a Felipe González (xa choveu) e a Zapatero, ós que acusa por non controlar os concellos. Quen xestiona os concellos? Quen gastou de máis para acumular tal débeda? Imaxino a todos os alcaldiños gastando a todo tren, principalmente nos períodos electorais, porque despois xa nos axudará o Estado. Ti incha os presupostos. Incha as facturas. Xa sairán dalgún lado; ó mellor incluso debaixo das pedras. É certo que todos os presidentes teñen a súa responsabilidade, pero tamén os rexedores teñen a mesma co seu concello.

DEITARSE CO SOL

               Idalia Sol Querubín di todos os días que se deita co sol porque, seica, tamén todos os días, madruga moito. Iso é o que di ela. Eu nunca a vin antes das once da mañá. Tamén é verdade que eu érgome sempre a esta hora. Idalia Sol Querubín naceu por enriba dunha corte, moi preto da igrexa parroquial de Baños de Molgas. Hoxe a tal corte non existe. Ela non quere dicir a idade, pero toda a vila sabe que anda máis cerca dos sesenta que dos cincuenta. Agora, en Baños de Molgas, practicamente non queda ningunha corte, tal como se entendían antes as cortes. Agora seguirá habendo, iso si, algúns cortellos. Idalia Sol Querubín, cando chegan as nove da tarde do verán e as oito da noite do inverno dille a todos que se vai durmir. Si, xa sei que me deito co sol, pero é porque madrugo moito, adoita dicir sempre. Tampouco o seu veciño Naftalí Loito Compresas a viu nunca antes das once. Pero é que este nunca se levanta antes da unha do mediodía. Lacazán! Son as oito menos cuarto da noite de finais de novembro. Idalia Sol Querubín prepárase para ir á cama.

BERRO QUE RACHA

               Berro seco. Ouleo de can. Pasan as nubes devagariño e o silencio na pedra do outeiro vólvese ruído co estrondo dun trono. Ninguén pode presumir de correr polas cores do arco da vella; tan só deixamos que os ollos debuxen un verso sobre, por exemplo, a cor rosa. O poema enteiro acouga na flor do toxo.. A novela asenta na cama da carqueixa.

               Berro forte, e longo. Carreira de coello. Parsimonia da tartaruga. Cando miras para arriba e ves o lóstrego na distancia, pensas que o asubío do vento viaxa ata a cara oculta da lúa. Quen puidera ser astronauta nesa película que se rodará en tres dimensións para que as estrelas non se acochen detrás dunha luz sideral.

               Berro que racha. Berro que é berro. Berro que mete ruído. Berro que rompe o silencio. Berro de rabia e de compromiso, de envexa e de ineptitude. Berro político. Berro deportivo. Berro social. Berro que berra para rachar o silencio. Berro que queda escrito entre as corredoiras da nostalxia e os camiños da infancia. Berro por entre os piornos do monte Medo. Berro que racha o silencio.

QUE SE ZURZAN AS BACTERIAS!

               Un bico longo, máis ou menos duns dez segundos, transfire 80 millóns de bacterias. Aí é nada! E alá vai o burro coas noces! Non se pode mexar porque en cada pinga de urina seica asoman máis de 100 enfermidades. Agora non podemos “darnos o lote” porque as bacterias acirran, empurran por todos os lados. E digo eu: se en vez de ser un bico longo “morreamos” tan só cun biquiño? Que serían, 40 millóns de bacterias? Aínda son bacterias de carallo! Castidade, xentiña! Moita castidade! Pero que é a vida sen un bico? E non me refiro ás mostras de cariño, senón a eses bicos longos coma os días de maio. As neuronas ínchanse, o sangue bule, e a autoestima aumenta. Guerra ás bacterias con “longos” desexos de felicidade! Dentro de nada algúns quererán meternos o medo no corpo con tantas pestes no seme que, claro, aniquilarán os espermatozoides. Vaiche boa! Sería o que nos faltaba! Co bonito que é o sexo! E este empeza, como non, cuns bicos longos. Así é que... que se zurzan as bacterias! Por non dicir outra palabra sexual.

O UBRE DOS ESPAÑOIS

              Non teñas medo, rapaz, que España é rica. Iso di Podemos. Estou de acordo. Debemos ser o país máis rico de Europa e ata creo que do mundo mundial, porque todos os políticos chupan dos nosos tetos e seguimos, e seguimos, e seguimos a dar leite. Temos uns ubres tan grandes que non necesitamos hormonas. Tamén creo, rapaz, a José Manuel Baltar cando solta que “estamos a evolucionar a unha velocidade superior á prevista”. Seica hai uns agoireiros que din que a comarca de Ourense perde forza, poder en industria, tecnoloxía e servizos, algo hoxe en día máis que esencial. Pero, xa che digo, rapaz, son uns agoireiros. Imos polo bo camiño en todo. Dannos feixes de trevo e así nos medran os ubres para que uns cantos (ó mellor son uns moitos) nos espreman os tetos e, nós, obedientes, soltemos lastre. A ver, rapaz, para que estamos! Non entendo porque queren tomar medidas, entón, contra a corrupción, nin que intenten chegar a pactos. A non ser que nos pidan que engordemos aínda máis os ubres. Son algo inocentes, rapaz, xa que se o fixeran (pedirnos que engordemos) xa nos verías a nós correr para os lameiros para pacer máis trevo. Non teñas medo, rapaz, nin os nosos ubres van rebentar nin moito menos as conciencias deles. Nin collendo mamitis van deixar de munguirnos. Para que vexas, rapaz! Ánimo e a soltar leite, a soltar lastre. Estou contigo, rapaz.

COA PORTA NA CARA

               Hai xente que non se corta nin ante os amigos máis íntimos. Fátima Doncela Carqueixa deulle coa porta na cara á súa íntima amiga Gala Gobernadora Guaje, máis coñecida polas Tres Ges. Lóxico. Pero por que lle deu coa porta na cara? Porque lle quixo vender unhas rifas para unha excursión. A ela!, que non tiña onde caer morta. A súa amiga, as Tres Ges, non é que fose de excursión (a ver, para onde iría esa alma cándida con case 70 anos no lombo!), pois quen realmente ía gozar con días de ocio era o seu fillo Narciso Preguiceiro, de mal nome O Carracho. O alcume víñalle por parte do pai. A nai, a maiores das Tres Ges, tamén lle chamaban A Lareta. Por algo será. Moitos veciños, cando a ven, intentan acocharse ou escapar dela porque igual te podes tirar dúas horas e pico escoitando os seus lamentos. Para máis inri, só fala dos seus lamentos, das súas penalidades. Mais nin punto de comparación coas penalidades de Fátima, que é ben certo que vive na máis absoluta miseria. É normal entón que mandase á súa amiga a mornear as augas. Querer sacarlle cartos para que se divirta O Carracho!

POLAS CORREDOIRAS DA NUGALLA

               Quita o piollo da cabeza e pensa no vaivén da folla do amieiro. Está aburrido. Sentado xunto á presa da Porfía, alá polo monte de Pinouzos, non cre que o día vaia máis alá dalgún sentimento máis. De súpeto, ergue e colle cara Baños de Molgas. Xa está canso de contemplar os biosbardos. Ó mellor na casa fai algo. Non sabe qué, pero algo caerá. Leva trinta anos sen saber qué facer. Ten corenta. A súa vida consiste en ir e vir polas corredoiras da nugalla. Nacera nunha familia da estrada principal, “da carretera”, e iso xa eran palabras maiores. Familias acomodadas. Déranlle todo feito e el aproveitou sempre as ocasións: esperar a velas vir. Só pensaba nos biosbardos e transitaba día tras día polas corredoiras da nugalla. Sentía que non era feliz, pero tampouco intentaba buscar outros camiños que o levasen aínda que só fose a unha actividade espiritual. Pensaba na canseira que iso tiña que supoñer. Chegou á súa casa da rúa principal e, definitivamente, decidiu facer algo. Tombouse no sofá. Custoulle deixarse caer pero alí sigue  pensando nos biosbardos.

AUGA MILAGREIRA

               Cando Maldras Rei Cachazudo mirou para as escaleiras de pedra que baixaban á burga de Baños de Molgas pensou que o mundo se lle viña encima. Viunas tan pendentes e tan perigosas que botou un paso para atrás e tardou en reaccionar. A ver, as escaleiras non son perigosas porque incluso por alí baixaban as vacas cando se enrellaban nun pezuño e había que meterlle a ferida na auga bicarbonatadosódicas para que lle curase en pouco tempo. O que era un perigo era o propio Maldras, que se cambaleaba como unha vara de vimbio a causa do licor café que aniñaba xa nas súas entrañas. O noso protagonista bebía de raio. Empezaba de mañá cedo e percorría todos os bares existentes na estrada principal de Baños de Molgas. E eran uns cantos. Claro que, antigamente, eran outros cantos máis, e outros, e outros; case se dicía... cada casiña, seu bar. Eran outros tempos. Maldras Rei botoulle peito e baixou, a modiño, pero baixou, con perigo pero baixou. Bebeu tres grolos do cano e... coma un milagre, pasoulle a borracheira!

POR QUE PREGUNTAS POR QUE?

               Por que preguntas por que?, di un cantante deses melosos. Imaxino que porque non entenderá algo. Cando se pregunta un por que entendo que é porque non se entende o que che dixeron. Tamén pode ser para zafarse un chisco da cuestión e ganar tempo. Aínda que penso que preguntou o por que porque debe ser galego. Non din que os galegos temos fama de contestar sempre cunha pregunta? Pois iso. Estamos na mesma situación que na de se sobe ou baixa. Neste caso sempre digo qué lle importará á xente o que fago ou deixo de facer. Hai que aplicarse o conto no do por que. O que pregunta quere saber, pero se o outro non quere que se saiba é normal que responda con outro por que. A xente é curiosa de raio! E interesada, moi interesada. Por que preguntas por que? A ti que che importa! Quedaches contento? Queremos arranxar a vida dos demais cando a nosa está máis que escarallada. Estou seguro de que queremos saber para tan só discernir se son algo máis ca nós ou se se envorcallan na merda. Por que preguntas por que? Anda que te zurzan!

QUIXO IR DE LISTIÑO

               Un pontevedrés intentando que lle quitaran unha multa de aparcamento porque o sinal estaba en galego. Manda truco na Habana! Pois resulta que o sinal non só ten palabras escritas na nosa lingua, senón que ten números que todos entendemos e, o máis importante, un disco circular azul cruzado por aspas vermellas, que, se non erro, significan prohibido. Se ves algo prohibido e ves uns horarios, non hai que ser moi listos para intuír o seu significado. O que pasa é que o pontevedrés non foi de listo... foi de listiño, de espelido, de cara lavada. O máis rechamante de todo é que é un pontevedrés!, ou sexa, un galego! Que non saiba ler en galego, vale; pero que non o entenda? Poño a man no lume a que un castelán sabe a tradución de “laborais” e “servizos”. Poida que non saiba o significado de “agás”. Pero ante aquelas dúas, os horarios e o disco de prohibido son suficientes para que un de Laponia entenda que aí non se pode aparcar. Un xuíz rexeita a reclamación do listiño. Menos mal. Algúns queren ir de chulos pola vida.

É FELIZ PORQUE SI

              Chove miudiño. Pero molla coma se chovese a cachón. Chove miudiño. Pero leva tempo chovendo desa maneira. Polo que todo está empapado, mollado. A auga molla. A rapaza Edna Vences Tormenta intenta evitar as fochancas coas que se atopa baixando pola rúa da Igrexa de Baños de Molgas. Non leva paraugas porque non ten como levalo. Resulta que ten as dúas mans ocupadas con cadanseus caldeiros de plástico. A súa nai dixéralle hai uns minutos que fora buscar auga á burga para os porcos. Non é o mesmo acomodar con auga morna que con auga fría. Ata os propios marráns o agradecen. Edna Vences Tormenta xa está mollada. Pero non lle importa. É nova e é feliz. Porque si. Porque incluso chovendo detense á parola con outras rapazas coma ela. Tamén felices. Tamén molladas. Ó final, Edna Vences chega á casa enchoupada. A nai bótalle unha pequena rifa. Ela solta catro bágoas de crocodilo e axiña sae de novo a xogar pola rúa do Agro. Total, xa está mollada!

COMA OS CARANGUEXOS

              Funga o vento por entre os canastros da Aira de Arriba de Baños de Molgas e as películas proxectadas na última edición do Festival de Cine de Ourense xa quedan para o recordo. De noite trotan os gatos pardos polas rúas molguesas e a duquesa de Alba descansa eternamente. Amén. Amén por gozar das súas posesións acadadas á conta dos pombos. É normal, entón, que sexa a novena riqueza do país, do país dos apandados. Oulean os cans por entre os palleiros da Aira do Pombal. Oulean por eses animais que se atopan nos Parques Nacionais, xa que o Goberno permitirá a súa caza ata polo menos o ano 2020. Si, máis ou menos o que se comenta: que volvemos ós tempos da “escopeta nacional”. Xa hai moito tempo que andamos coma os caranguexos. É igual. Xa o temos asumido. Xogan ás agachadas os nenos de Baños de Molgas por entre o embarcadoiro da estación do ferrocarril porque eles non entenden de ideoloxías políticas. Non así a alcaldesa da Bola, que, como entendida, deixou o BNG porque este grupo seica se está a radicalizar, é dicir, está a un paso de ser terrorista. De aí tamén que o novo delegado do Goberno en Galicia queira loitar contra ese termo violento. Teralle medo ás bombas de palenque. Mais como cans de caza ulimos polas carreiras da Pillamadoira e sabemos que detrás da decisión da alcaldesa da Bola hai sombras demasiado longas.

A GRAN OBRA MESTRA

 

               Tanto vai o cántaro á fonte que acaba rompendo. Normal; se vai moitas, moitas veces é lóxico que caia algunha vez. A ver, quen non ten algún tropezón na vida? Ou ben porque engarras nun caxato, ou ben porque tropezas nunha pedra, ou porque che fan a cambadela, ou ben porque te desequilibras por entre os regos dunha leira, ou ben porque incluso alguén te empurra un chisco e ti atrapállaste cos pés e caes. Pero o bonito dos tropezóns está en que, logo, érgueste e punto. Punto non; se é punto tes que parar, acougar. Ó erguerte bótaste a andar de novo e xa está (Xa está vai mellor ca punto)... ata que volves tropezar, ata que esgazas de novo outro cántaro porque che caeu. Ou porque lle deches unha patada; vai ti saber! Pero de novo, unha vez máis, colles outro cántaro, e outro, e outro, e os que fagan falta. Porque a vida sigue. E ata que non teñamos o rebentón final, hai que levantarse unha e outra vez... porque a auga da fonte está fresca e hai que bebela. Ou sexa, a vida é a gran obra mestra e hai que vivila; con feridas causadas polos tropezóns, pero con sorrisos que curan. Sorriamos.

CHEGOU SEN FACER RUÍDO

               Xeralmente opinamos que o tempo pasa voando, máis veces que se comentamos que isto ou aquilo avanza con lentitude. É certo que o tempo pasa voando menos para un servidor cando se fala do Festival de Cine de Ourense. Deus, semella que non chega nunca tal evento! E, non obstante, chegou. E como chega! Seica con máis calidade e, o que é mellor, sen polémica. Case se pode dicir que chegou silencioso, que chegou sen facer ruído. O que demostra que tal ruído non procede do propio cine, senón dos politiqueos que se desenvolven coma se fosen guerras de guerrilla. Este ano parece ser que as navallas quedaron nas casas, ou aínda que anden nos petos da roupa, están pechadas. Oxalá os fíos das mesmas non asomen durante estes nove días e que todo transcorra a base de fotogramas, charlas, actividades, foros, reunións, presentacións, estudos...

               Sobre a calidade é certo que se saberá tan só ó final. Pero hai que confiar un chisco neses olladores, neses programadores que presumen de que si vai haber calidade este ano. Dáme que vai ser verdade. Quizais porque amo tanto o cine que me chega cunha simple boa escena para quedar contento. É que hai escenas, ou frases, ou olladas cinematográficas, ou encadres, ou actuacións, ou argumentos que valen por todo un mundo.

               Temos 218 longametraxes de 70 países (51 pertencentes a España), nos que haberá que descubrir algo dese momento que vale un mundo. Seguro que algún instante aparece entre tanto filme! E, xa digo, con pouquiños momentos síntome feliz.

               E de prórroga, principalmente para aqueles que anden á caza de “famoseo”, aínda nos queda o poder contemplar e escoitar a Carlos Bardem e a Emilio Martínez-Lázaro. A maiores, ou ben por medio de xuntanzas ou ben por medio de estudos, sempre nos quedará o bico doce de saber algo máis da importancia da sétima arte. Ale, a vivir durante nove días nesta fábrica de soños cinematográfica.

COMER COMO UNHA GAIVOTA

               O reloxo marcaba a unha do mediodía e Lázaro Elezar Suárez tiña présa, moita présa. Dentro dunha hora tiña que chegar ó Outeiro Miau para cortar uns piornos na leira que estaba á beira dereita da estrada. Estaba a máis de 30 quilómetros de Nocelo, no concello de Baños de Molgas. Así é que Lázaro dispúxose a comer como unha gaivota, ou sexa, ás présas. Non sei se o conseguirá. O de comer como unha gaivota. Porque Lázaro Elezar Suárez era, quizais, a persoa máis lenta comendo de toda a contorna. Incluso, para máis aquel, entre prato e prato, adoitaba fumar un cigarro. Pero neses momentos o noso protagonista deixou aparcado o paquete de tabaco e tan só puxo sobre a mesa un prato de caldo, con algunhas codias de pan á beira. Non sei se o homiño coñecía as gaivotas (era do interior, interior dunha aldea dunha provincia sen mar), pero si aseguro que hoxe comeu coma elas; e a pesar de que o prato de caldo fumegaba de carallo. Claro que cando rematou, Lázaro Elezar suaba coma un carneiro. Ós 50 minutos empezaba a cortar os piornos de Outeiro Miau.

O REI DO UNIVERSO

               Dille o gaio ó vento: non me sopres que me desguedellas. O vento quedou abraiado. Nunca tal oíra. É máis, nin tan sequera sabía que un gaio puidese falar. Este gaio falaba, e semellaba que tiña mala uva. O vento viulle algo raro nos ollos e, por se acaso, pasou a modiño por entre as patas do gaio.

Díxolle o esquío ó vento: non me sopres que me fas esbirrar. O vento quedou máis que abraiado. Todo aquilo xa empezaba a enfadalo. Non estaba disposto a que lle rosmasen animais ós que nunca vira nin oíra falar. E estaban a subírselle ás barbas, a poñérselle arrichados, farrucos. A el, precisamente a el!, que cando quería era o rei do universo. Movía as augas, escorrentaba o lume e domaba incluso os penedos a base de desgastes. Mais resulta que uns simples animais que non avultaban máis que un bugallo estaban a darlle ordes. A el, ó rei do universo! Pero como hoxe andaba manso non quixo facer unha guerra dunha simple batalla. Fixo coma co paxaro: pasou a modiño e seguiu o seu camiño cara ó norte.

UN RESPONSO POLA CONCIENCIA

 

               Sinto que teño que berrar polos mortos daquel verán. De que verán? Daquel no que houbo moitos. Sempre hai moitos. Pero hai mortos e mortos. Hai mortos asasinados e mortos suicidados. Hai mortos de morte doce e mortos de morte violenta. Hai mortos afogados e ata mortos románticos. Pero todos, absolutamente todos son mortos mortais. Requiescat in pace para o defunto.

               Mais o peor de todo é que hai vivos que están mortos. Que andan pola vida coma defuntos masacrados, coma zombis escarallados. Ás veces ata pensamos se non sería mellor que tamén estiveran mortos pero ben mortos.

               No reverso da moeda tamén nos atopamos con mortos que están vivos. Aqueles que non te deixan nin a sol nin a sombra, é dicir, nin baixo dous palmos de terra. E o seu recordo machúcache unha e outra vez o cerebelo, polo que case temos que cantar un responso pola nosa conciencia. Esta bulebule unha e outra vez por esa morte que non te deixa. O mellor é lanzarlle un R.I.P. ós recordos.

AS AIRAS DA MELANCOLÍA

              Auga quente. Coiro de pita. Copa de viño. Gol no partido. Conciencia tranquila e pura na carballeira dunha vida chea de altibaixos. Quere o sermón do crego ser lección de esperanza, pero hai parolas que ninguén entende e o tempo, así, pasa voando. Porque cando non entendes nada, ti mesmo fas a película á túa maneira. Cadeiras recollidas debaixo dunha mesa. Catro gatos que andan á xaneira. Fume no forno comunal e palleiros de centeo na aira da melancolía. De cando a malla era a festa chea de suor e o po compañeiro do labrego. Na aira da melancolía circula a infancia nocturna de catro nenos que andaban a velas vir e que lles servía de acocho á dureza da vida familiar e labrega. Cantos ruxerruxes se levaron a cabo entre os palleiros da inocencia! Cantos ruídos e cantos silencios en tan só uns minutos! Hai airas que non deberían desaparecer nunca. Xa quedan poucas. Agora son prazas cheas de barbarie política e de incomprensión veciñal. Onde están as airas da melancolía?

A TRISTURA DOS PIORNOS

              Non hai silencio no espazo do ruído. Tampouco hai parafusos en paredes de formigón nin a flor do toxo no alto dun castiñeiro. Non hai ruído na soidade dun nicho. Ou dunha tumba. Aí si que tan só hai silencio. Nin tan sequera o renxer dos ósos ó descompoñerse fai ruído. É como as noites de lúa vella nas que os lobos oulean de pena. Por moi profundo e triste que sexa o ouleo non consegue romper o silencio da noite. Porque hai noites que, a pesar de todos os ruídos, transcorren en silencio, caladas, calmas. Din que a melancolía é o pracer de estar triste. Por iso os piornos teñen a aparencia de tristeiros; choran de melancolía porque saben que a flor do seu compañeiro toxo ten máis fama cá súa. Non lle alcanza para pensar que o burro adoita comer o toxo. Non hai silencio polo leito do río Arnoia, e iso que cando transcorre por Baños de Molgas faino paseniño, calmo; pero chegan as burbullas das augas á altura da burga para que o ruído asome aínda que sexa en silencio.

SOBRE A CALIDADE DOS CÁTERING

              Seguen as queixas das nais e dos alumnos de colexios e institutos sobre as comidas que se lles ofrecen. Agora tocoulle ó instituto Xesús Ferro Couselo de Ourense (o Quinto) ó queixarse sobre o cátering que lle distribúen. Ó mellor non son o máis apropiado para criticar tal calidade, por ser parte interesada no asunto, xa que teño nese centro ós dous rapaces. Mais podo usar para a crítica as dúas caras da moeda: por unha cara está un rapaz que, a verdade, non é de bo bico, polo que debo absterme un pouco da súa opinión sobre a calidade do xantar dos luns, xa que para el todo é noxento (ollo!, o mesmo di sobre a comida da casa). Pero na outra cara asoma o outro rapaz que, como se adoita dicir, come a Deus polos pés, e de todo. Emporiso, cando este me di que o cátering é máis que noxento, teño, entón, que crelo. Moitos pais seica asistiron o pasado luns ó xantar (invitados pola propia empresa) e as críticas seguíronse alzando sobre a mala calidade dos alimentos. Mala calidade ese día que asistían os pais, imaxinade como será cando ninguén analiza a fondo o que se sirve. Educación parece que empeza a estudar o asunto. Isto aínda ten máis pecado có deixamento da empresa (ó fin e ó cabo anda ó negocio), pois sábese xa desde hai tempo que os comedores andan tan mal que algúns institutos fixeron folgas e sentadas por un bo servizo. A Consellaría de Educación empeza a estudar a situación, como se as protestas xurdiran de súpeto. A administración sempre vai uns pasos por detrás da realidade. En todo. E na educación xa non digamos. Hai que recortar para que outros teñan de onde mangonear.

OS APELIDOS DO PROTAGONISTA

               Teclea o paisano sobre o portátil negro e unha voz de muller asoma pola porta da cafetaría. O paisano chámase Héitor Pobo Rexedor porque o trae marcado na fronte. É un dicir. Sei o seu nome porque é veciño e porque é fillo do Silabario. O Silabario, que en realidade chámase Ignacio, ten de apelido Pobo. A nai de Héitor responde ó nome de Dánae e ó alcume de A Subela, porque ninguén conseguía chamarlle Dánae. A algúns escapábaselle Danae, sen o acento na esdrúxula, e como ela engurraba o fociño ante tal chamamento, a xente, coma en calquera aldea galega e española, axiña optou polo alcuño. A Subela era máis fácil de dicir. Todo o mundo galego sabía o que era unha subela. Sabía. Agora non creo que o saiban. A xuventude de agora non sabe nada das ferramentas que máis se usaban antigamente. Dicía que Dánae, A Subela, levaba de apelido Rexedor. De aí os apelidos do noso protagonista. O de protagonista tamén é un dicir, simplemente está escribindo nun portátil mentres eu tomo un café e mentres a muller que falaba ó entrar na cafetaría xa sentou nunha cadeira e toma outro café.

FALTA COMUNICACIÓN ORAL!

               Pensei que a medida sería máis contundente, pero quédase a medio camiño. A Xunta vai prohibir o uso de teléfonos móbiles nas aulas. Hai moitos colexios e institutos que xa prohiben iso. Son partidario da súa prohibición en todos os recintos escolares, e non polo feito de prohibir, se non pola comunicación que se está apoderando de nós. A ver se me explico; hai máis comunicación ca nunca... por medio de guasaps, feisbuq, tuiters, etc. Pero falta a comunicación oral. E nas olladas e nas falas está a esencia dunha persoa ou case da propia vida. Quen se comunica agora cun berro? Ninguén! Antes berrabamos desde un outeiro de Sudalomba e contestábannos desde Portugalego ou a Tapada Nova. Quen asubía agora cos dedos? Ninguén! Asubiábaslle a alguén desde as Costelas e contestábanche co mesmo medio de comunicación desde as Lagoas. Se te comunicas con alguén polo guasap non lle estás mirando ós ollos. E ó falar haille que mirar ós ollos ó interlocutor para ver a súa reacción. Hoxe, demasiada comunicación para non entendernos de ningunha maneira.

A EMBARGARLLES A ALMA

               Xa dicía nun dos meus escritos que ó mellor había que volver á corrupción. Volvo escribir sobre a corrupción. Porque está á orde do día. Porque, en vez de amainar, vai a máis. O PSOE e o PP son incapaces de pactar contra a corrupción, din os xornais. E dis ti e digo eu: que teñen que pactar? Que os corruptos non vaian ó cárcere? Porque outra cousa... Aínda que son capaces de pactar coa dimisión dos corruptos por un soldo vitalicio para estes. Ou se deixades o escano, ou a alcaldía, ou a concellaría, ou o sindicato, ou a patronal, ou calquera poltrona (porque neste país tododeus está untado) buscámosvos un bo sitio na empresa tal ou na compañía cal. Pobriños, non ides quedar sen nada. Sinceramente, non entendo qué pacto queren facer, a que queren chegar. Tan só aceptarei que pacten máis medios a disposición da xustiza para que esta “espabile” e nun santiamén consiga meter a todos os corruptos no cárcere, despois de devolver todo o que roubaron, por suposto. E se xa dilapidaron todo, pois a embargarlles a alma, se fai falta.

O SOÑO PERFECTO

               Sempre sentín fascinación polo espazo sideral, polo universo, por esas alturas, polo silencio que ten que imperar por ese lares, pola frase de Buzz Lightyear: ata o infinito e máis alá. E como este personaxe de Pixar voaba, eu imaxino o infinito (e máis alá) pois por esa bóveda celeste, por ese espazo misterioso e creo que fermoso. Hai 470 millóns de anos un obxecto de 200 quilómetros de lonxitude seica chocou entre as órbitas de Marte e Xúpiter, polo que se desfixo en varios fragmentos. Dous destes cachos viaxaron xuntos durante 12 millóns de anos ata que chocaron na Terra. A causa do choque parece ser que asomou a actual Suecia. Como me é imposible poder vivir eses millóns de anos, opto por un soño no que daría todo un mundo por poder viaxar con ese obxecto e, despois, con calquera deses fragmentos que se espallaron polo universo. Non pido de viaxar os millóns de anos, pero si o de ir a cabalo dos elementos para contemplar a magnitude dese espazo no que a visión do infinito e a calma do silencio sería como o soño perfecto.

NUNHA SIMPLE PINGA DE URINA!

               Ata agora case sempre falei da podremia da clase política, porque sinceramente o merece. Pero hoxe vou falar doutra clase de podremia: a da nosa saúde. Non sei se non estaremos aínda máis podres cós propios políticos. Resulta que cunha simple pinga de urina pódense desvelar ou descubrir máis de cen enfermidades. Máis de cen enfermidades! Nunha pingueira! E eu que mexo de aquí a mañá! Se nunha gota hai o que hai, imaxinade nun regato de mexo. Ata os vermes se asustarán ante tanta podremia! E, non obstante, síntome coma un boi tirando do cambón. Ó mellor é a mala uva que teño dentro a que contrarresta esa contaminación que levo na urina. Emporiso, hai que tocar madeira; as enfermidades logo aparecen. Ás veces demasiado axiña. Lembro que o 13 de novembro de 1980 á unha do mediodía estaba ben e á unha da noite xa me quitaran un cacho de bandullo; perforación de estómago. Seguro que foi unha simple pinga de urina!

BONDADE PARA DESCONFIAR

              O certo é que a política dá para diversos escándalos, incluso para moitos escándalos. Hoxe o que impera é o da corrupción, da que xa falamos unha morea de veces e ata poida que haxa que volver falar. Pero estes días tamén asomou ós xornais, principalmente ós xornais galegos, un novo escándalo (que xa é vello, pero… os medios de comunicación sempre se “escaquearon” un chisco del), o de carrexo de votos. Sobre isto, o pasado venres lin neste mesmo xornal unha das frases máis “bonitas” e máis “inocentes” pronunciadas por un político, polo expresidente do PP lugués, ó que citaron nos xulgados por un suposto delito electoral: el só “axudou a empurrar unha cadeira de rodas”. Inocencia pura e auténtica dunha bondade encomiable. Tanta bondade nun político é para desconfiar! E tanto! Porque o señor José Luis Iravedra empurraba a cadeira dunha persoa para que lle metese o voto na urna. Unha persoa da que se fala que tiña alzheimer, é dicir, que lle daba igual votar a Mengano que a Zutano. Pero para iso estaba o homiño alí, para facerlle caso ás monxas que foron as que, segundo verbas del, o chamaran para realizar esa obra de caridade. Faltaría máis! Do carrexo de votos no medio rural creo que sei un pouco… en coches, en autobuses, incluso en taxis. Pero claro, o que gana non vai sacar unha lei para erradicar ese virus. Non procede o asunto!

TAN SÓ UNS MINUTOS

               Teño tan só uns minutos para escribir algo, para escribir sobre algo. Mais este é o problema: que non sei sobre que. Quizais sobre o birlibirloque da esperanza ou sobre o ruxerruxe do ruído ou sobre a entraña, a bile dun suspiro. Aínda que o mellor que me sae é a quietude do silencio ou o silencio propio. Porque quedas caladiño e xa está; non fas nada, non hai ruído, tan só pasmas co infinito ou co máis alá do infinito. Vai ti saber! O asunto é como ir ata máis alá do infinito. Porque para máis aquel, non son Buzz Lightyear. El si ía ata o infinito e máis alá. Un auténtico heroe. Os minutos pasan, o relato vaise completando, pero, vaia por Deus!, aínda non dixen nada. Tamén é certo, por que teño que deixar caer unha mensaxe? Por que se presume que un presunto escritor ten que dicir algo, contar algo? As trapalladas tamén hai que soltalas de cando en vez! O silencio mudo. A soidade calada. O ruído sonoro. O ruxerruxe da algarabía. Remataron os minutos. Punto final.

CULPABLES... OS DEMAIS

               Ruído na rúa. Porque pasan os coches. E fan ruído. Aínda que ás veces o ruído amortece. Porque os coches deixaron de pasar. Algún semáforo os detivo. Xeralmente sempre se deteñen ante un semáforo en vermello. Hai algúns que non lle fan caso, e despois pasa o que pasa... tres cousas. A primeira é que pasen e non aconteza nada. A segunda é que provoquen un accidente. E a terceira que os multen. Se os multan, nas conversacións dos bares, sempre teñen a culpa os de Tráfico... porque, os maricóns, non ían estar alí, precisamente alí, xusto cando pasei. Nunca din a culpa foi miña por saltarme o semáforo. E o mesmo que cando te pillan co radar... mira onde estaban acochados. Ou cando te pillan sen o cinto... ían a por min. Se fora devagar e se levara posto o cinto, non o multaban. Os culpables sempre son os demais. Somos incapaces de asumir os propios erros. Sigue o ruído na rúa porque seguen pasando os coches co semáforo aberto. Espero que se deteñan todos co semáforo vermello. Só que sexa para non lle botar a culpa ós demais.

POBRE BUSCADOR DE CONTOS

              Quero ser o Alien de Ridley Scot para meterme nunha desas naves que viaxan polo espazo sideral na busca de planetas que aínda non teñen nomes. Quero ser o Mad Max de Mel Gibson para envorcallarme con eses malvados que rouban gasolineiras nos desertos australianos. Quero ser o James Bond de Sean Connery para choutar de aquí para alá buscando espías camuflados nas embaixadas de todos os países comunistas, antes, e islamitas, agora. Quero ser o Spiderman de Tobey Maguire para trepar polas paredes dos edificios máis altos e enlear nas miñas redes a eses ladróns de andar por casa. Quero ser o Superman de Christopher Reeve para levar á miña dona polos ceos molgueses e, de paso, atopar o escondedoiro dese alien que viaxa nunha nave espacial por toda a galaxia. Quero ser un heroe cinematográfico, pero son un pobre buscador de contos para reflectilos nun papel en branco que non ten final. Nin tan sequera me sae o primeiro capítulo.

O NÚMERO

               Xa teño o número escrito no caderno. Que número? Non sei. Non o entendo. Agora vexo que é un garabato debuxado de calquera maneira.. A ver se vai ser un número de circo, dime alguén ó oído. Nin é de circo, nin é arábigo, nin é romano. Será un número de exemplares? De que?, volve ladrar alguén por detrás. Pero quen rosma ás miñas costas! Covarde, sae de aí, covarde!, berro. Ui, rapaz, que mal te vexo. Agora o son xa me chega por todos os lados. Menos mal que me concentro de tal maneira que deixo de oír ruídos e tan só contemplo o número. O número que non entendo. Pouco a pouco empezo a pensar se non será mellor que escriba outro. Pero, e se tampouco o entendo? Sei ler os números pero cústame moito escribilos. Tan só quero escribir un. Empezo a suar. Ui, rapaz, mira que te vexo mal de verdade. Esa voz... esa voz xa me empeza a amolar. De todas formas, imos alá. Escribo o número. Que número é? Non sei. Non o entendo. Tiro o lapis, rompo o caderno e deixo que catro bágoas baixen dos meus ollos.

O ENCERADO E O LAPIS DE LOUSA

               A vida é como unha liña escrita nun encerado cun lapis de lousa; que se queremos borrámola dunha gadoupada e punto. Na escola a sucidade quedaba na man; agora quedaría sucia a conciencia. Nomear encerado e lapis de lousa é volver atrás polas corredoiras da memoria e polos regos dos recordos. Agora tamén sempre haberá camiños cheos de atrancos. A vida é como un caderno de aneis, ó que lle metes follas e lle quitas follas. Podes meter todos os latexos do corazón que queiras que tamén tes que botar fóra todos os ruxerruxes que che estorban. Algúns bótanos suspirando e outros berrando de carraxe porque, a vida, non é o que parece, ou mellor dito, o que un desexa e quere. A vida, ás veces, é unha puta barata que se afoga nun simple vaso de auga. O mellor é gardar o encerado e o lapis de lousa (a pizarra e o pizarrín) na carteira que as mochilas son para os cadernos. Antes eran carteiras ou maletíns. Agora son mochilas. Antes chegaba coa Enciclopedia. Agora son unha ducia de libros e outros tantos cadernos..

CHORAR A MORTE DA BECERRA

               Aquel día Camiño Ladeira Corredoira chorou a morte da becerra. Que día?, pregúntalle Gastón Hospedaje Iglesias ó narrador. É igual, Gastón, non preguntes. Que máis dá o día! Un día calquera e punto. O caso é que a rapaza Camiño fora á feira co seu pai e alí venderon a becerra rubia que tiñan desde facía pouco máis dun ano. Incluso xa a botaran ó monte e de aí que a nena lle collera cariño. Chamáballe Cereixa, aínda que ela quixera poñerlle Shakira, pero non se imaxinaba os seus pais chamándolle Shakira ó animal. Sabía que na aldea había as Marquesas, as Garbosas, as Rubias, as Gallardas, incluso as Turinas. Shakira non procedía. E optou por Cereixa. Pobriña! A becerra. Porque cando Camiño Ladeira Corredoira lle viu aquela tristura nos ollos ó pobre animal ó verse encerrada no camión que a levaba vai ti saber a onde, non lle quedou outra que darlle á bagulla. Para onde ía o animal?, preguntou Gastón Hospedaje. Que máis dá, Gastón!, díxolle o narrador. O asunto era que, para a nena, foi coma se morrese a becerra.

TEMOS O FEL CORROMPIDO

              Dá medo coller os xornais á primeira hora da mañá. A corrupción. A verdade é que semella un tema xa aburrido; que cansa incluso. É nisto precisamente onde vai estar a nosa perdición. Que cansa. Porque todos os días, a todas as horas, en todos os xornais, en todas as cadeas televisivas sempre les ou escoitas o mesmo: que tal alcalde está sendo investigado, que tal ministro é un corrupto, que tal político cheira a podre. E, claro, o tema aburre, cansa, desmoraliza (como hai tantos…) Pouco a pouco empezas a pasar do asunto e empezas a asumir que é o que hai, incluso acabas asegurando que o político que non é corrupto é un parviño de carallo. Desde o concello máis ruín, ou sexa, máis pequeno ata a administración máis grande, é dicir, ata o propio Goberno e pasando por todas as Comunidades Autónomas, a corrupción aflora polos catro recantos dos despachos e dos móbiles. Xa a temos tan asumida que nin tan sequera se nos dá por querer rebentar o mundo. A situación do noso país está tan ulcerada e nós tan emporcallados na merda que o seu cheiro, como se adoita dicir, esváranos. Ata nos parece ben que ninguén vaia ó cárcere. Para que? Tamén as prisións se volverían corruptas. Vivimos nun país acovardado. Isto non rebenta nin arrincándonos o fígado. Temos o fel corrompido, ulcerado.

HAI QUE MIRAR ÓS OLLOS!

               Levo moi mal aquilo de que me chamen señor ou de que me traten de vostede. Algúns, cando estou cos rapaces, pensan que son o avó. Deberían de saber que se pode ser pai a unha idade avanzada. Un profesor dun dos meus fillos, cando nos viu un día ós dous xuntos, seica lle preguntou logo se xa estaba xubilado. Ostra puta! Dille que aínda me quedan dez anos! É certo que o meu físico non representa a eterna xuventude: pelo branco, acne que me escarallou a cara e moito traballo na agricultura (por moi funcionario que sexa); primeiro arando e sachando leiras de millo e patacas e, logo, sulfatando, atando, enramando, esfollando, estercando, cavando unha viña dunha hectárea. O traballo no campo queima. Mais a pesar desta imaxe maltreita, avellentad penso que a xente non sabe mirar a unha persoa; tan só se basea no físico e non atende ós ollos. Os meus botan chispas infantís. Acaso non reflicto sempre nos meus relatos a infancia molguesa? Vivo ancorado nela. Chamádeme de ti, son un rapazolo de 55 anos e gozo da vida como un crío.

NIN DE DEREITAS NIN DE ESQUERDAS

               Escoita o ruxerruxe do vento polas ladeiras do monte Medo. Que vento?; se está o sol caendo de plano sobre o campanario da igrexa de Baños de Molgas. A ver, oh!, é para meterlle algo de emoción ó conto, e se falo do vento xa sabemos que este sempre deixa algo para dicir; ou sexa, que pode abanear o cabelo dunha muller ou pode arrincar unhas tellas de calquera tellado ou incluso arrincar un amieiro da beira esquerda do río Arnoia ou... E por que non da beira dereita? A ver, home; sabes que non son de dereitas. Ti non te fixas que cando escollo un lado sempre o fago segundo a bondade ou a maldade do asunto a tratar? Por exemplo, se me queixo, digo sempre que é algo do lado dereito, porque a dor é mala; e se me alegro de algo lateral pois digo a parte esquerda, porque a alegría é boa. E a ver se me entendes; non son nin de dereitas nin de esquerdas, pero aquelas déixanme un resentimento que non me gusta nada. Digamos que son nacionalista e xa está. Pero iso é peor que dicir dereitas e esquerdas. Vaia, pois é verdade! Arre demo!

EMIGRACIÓN VOLUNTARIA

               Sucede moi pouquiñas veces, pero hai días nos que a prensa escrita se lle dá por sacar noticias simpáticas ou polo menos curiosas. A ver!, tamén os rotativos pensarán que non todo é un val de lágrimas nesta nosa sociedade. Resulta que un loro anglofalante, máis en concreto ianqui, fuxiu da súa casa e cando se lle deu por volver, logo de catro anos, chegou... falando castelán! Non sei, imaxino que marcharía para estudar idiomas. Ou ó mellor pensou que se algún día tiña que emigrar (nunca se sabe, por moi país rico que sexa Estados Unidos), qué mellor que facelo con estudos lingüísticos. E segundo non foi parvo para fuxir e para aprender outro idioma, tampouco foi parvo para escoller o tal idioma, un dos máis estendidos do mundo. E como animal tropical que é, qué mellor lugar que América Latina. Non sei por que pero dáme que esa “emigración voluntaria” realizouna a un país con fala castelá. Tamén o imaxino, agora, polas noites, practicando na lingua de Cervantes mentres os seus amos americanos dormen a perna solta. Calquera día volve largar.

CHOVE SOBRE MOLLADO

               Ai oh, chove de carallo! Por chover ata chove sobre o sentimento dun suspiro e sobre o paraugas que ten aberto Justino, O Grilo. Por pouco tempo o paraugas está aberto, xa que un refacho de cicloxénese mándoo a tomar vento fresco, nunca mellor dito. O normal, entón, en que pola boca de Justino, O Grilo, saísen pestes. Saíron máis ca pestes. Saíron baballas de tal magnitude que lle habería que poñer aqueles rombos televisivos dos anos de matusalén. Por certo, bonita escusa a dos rombos para mandar os nenos á cama. Chove sobre a idiosincrasia dun sono e os ronquidos de Basilisa, A Cagahostias, navegan polo charco de auga que se formou á beira da fiestra. O alcume de Basilisa xa se entende de onde vén; seica anda todo o día cagándose niso. Outra á que semella que lle hai que poñer rombos na fronte, porque pode ferir a sensibilidade do oínte. Pero, hoxe en día, temos algo de sensibilidade? Non sei, non sei. Chove sobre mollado. Pois que chova!

O PODER, O CUME DO EGOÍSMO

              Saúde, diñeiro e amor. O que teña estas tres cousas, que lle dea grazas a Deus. Vaia trapallada! O poder! Todo o asunto está no poder. O poder é o cume do egoísmo. O poder adóitase ter con diñeiro, pero incluso hai pobres que ó ter o poder fan e desfán á súa maneira. Todo está no poder. Blesa e Rodrigo Rato tiñan poder e por iso fixeron o que lles deu a gana coas tarxetas opacas. Teñen o poder e por iso non irán ó cárcere. O Goberno exipcio pon man dura no control da Universidade para que os estudantes non se desmadren… a ver se lles van quitar o poder. Non digamos xa o que pasou nas manifestacións estudantís de Hong Kong, onde os estudantes piden democracia. Demoqué? Sempre se dixo que, a saúde, a saúde é o principal nunha persoa. Mentira! Ata para a saúde conta máis o diñeiro e o poder. O ébola seica hai máis de trinta anos que anda “de maleante” por aí, pero ninguén fixo nada ata que empezou a amolar ós poderosos do primeiro mundo. Os negriños de África nin teñen cartos nin teñen poder. O amor supónselles, pero son tan pobriños… O cume do egoísmo é que canto máis tes, máis queres. Canto máis intimides ó contrario, máis importante te sentes. E quen non quere ser o becerro de ouro? O poder das ditaduras. O poder político, onde a corrupción, a malversación e o ladroízo asentáronse nese altar de supremacía e que, para máis aquel, asumimos xa como algo ordinario nas nosas vidas.

LINGUA VIPERINA

               Púxeno a andar, díxenlle cousas que lle chegaron ó oso. Díxenllas a Fabricio Artesa Palleira. Ola. Chámome Adaia Adorno Floresta e teño unha lingua viperina. A ver, non deixo que ninguén me asoballe! Moitos pensan que porque son muller son fácil de manexar. Vin perfectamente que Fabricio Artesa viña cara min coa mente sucia. Se se lle vía a leguas nos ollos! Con razón lle chaman O Saído! Sempre anda á espreita a ver se caza algo. Como se foramos trofeos. Sempre ten a man dereita metida no peto do pantalón e todos saben que é para tocar as súas partes. Ai meu Deus, que fará de noite na cama! Pero eu nunca lle andei con lerias: “Mira, Saído, nin tan sequera me mires, que che mando tal labazada que se che encolle a pixa de golpe”. Claro, a xente, cando me oe, di que teño a lingua viperina. Mais eu o único que fago é defenderme. A min non me aldraxa ninguén! E moito menos ese macaco que só sabe fregar e rañar a súa gaita! Que lle vaia tocar as tetas á súa nai! Púxeno a andar ó momento. El que pensa...!

MATALAS EN VIDA

 

               Falar de cifras é moi sinxelo. Chega con escribilas e xa está. Tan só nos fixamos no número escrito, pero tardamos moito en asimilar a cantidade. Se escribimos 100 vemos un 1 e dous 00, e seguimos lendo. Non nos entra o valor da cantidade real na cabeza. Así, se lemos que cada 3 segundos obrigan a unha nena a casarse, os nosos ollos tan só ven un 3 e seméllanos unha cantidade ben pequeniña. Tardamos en relacionar ese pequeno número cos segundos. E cando xa asimilamos isto, non queda outro remedio que compadecerse das 39.000 nenas que as obrigan a casarse cada día. Esta cantidade si empeza a asustar xa, porque empezas a sumar días. E, como non, asusta aínda máis a escravitude que padecen 14 millóns de rapaciñas de entre 5 e 18 anos. Porque esta obrigación si é unha escravitude. O matrimonio ata, os fillos non te deixan respirar, pero a situación desas nenas en países subdesenvolvidos é de auténtica crucifixión. Sabemos o que lles obrigan a facer nas súas casas. Que sabe unha nena de seis anos da vida? Iso é matalas en vida.

O DÓ DE PEITO

               Por un lado: obras son amores. Creo que di así o refrán. Por outro lado: o que se di sempre; que se teñen que celebrar eleccións todos os anos (ou todos os días) para que a Xunta, o Goberno, os concellos, as administracións solten o dó de peito para contentar ós cidadáns. A nosa sociedade, hoxe en día, confórmase con simples arranxos ou parches por aquilo de que sempre hai medo a “podía ser peor”. Entón, fregámonos as mans cando nos decatamos de que nos están arranxando unha estrada, por exemplo. E si, chéganos cun simple parche nunha fochanca á que xa non se lle vía o fondo. “Polo menos arranxárona”. Que é o que conta. A fochanca volve ser focha tan axiña como se recollen as urnas das mesas electorais. Pero que máis dá!, dentro de dous anos o dó de peito dos políticos (de calquera ideoloxía) volve contentarnos con outra partida de euros para inverter, para empregar en camiños municipais. Somos tan mansiños que nos chega cun simple moco de cemento ou de asfalto. E ata as próximas votacións!

O MONICREQUE

               Se soubera dicirlle catro cousas a un monicreque dicíallas. Pero non sei. Tan só sei mirar para el e esperar a súa reacción. O monicreque non reacciona porque é monicreque. Nin me ve. Nin me oe. Nin se move. Maldito fantoche! Non obstante, achégome a el e sóltolle as catro cousas: ti es un monicreque! Así, con forza, todo cabreado, mais el sigue impasible. Pego media volta, ando uns pasos e volvo sobre estes. E outra vez con carraxe, case con bágoas nos ollos, espétolle de novo: oíches, es un macaco! Outra catro cousas, ou sexa, outras catro palabras. Outra impasibilidade por parte do monifate. Xa non sei que facer. Achégome máis a el, crávolle unha ollada asasina nos seus propios ollos. Nada. Nin pestanexa. Incluso chego a collelo pola solapa e aí si que se abanea un chisco, pero non se defende nin se descoloca. Os meus nervios xa non son nervios; son varas de sabugueiro que rosman de carraxe e impotencia. Emporiso, finalmente actúo: mándolle tal labazada ó monicreque que, agora si, déixoo K.O. Puto monicreque!

O QUE FAI POSIBLE O IMPOSIBLE

               Chove sobre a preñez dun suspiro e sobre a trapallada dunha roda que se desinfla. Haberá que darlle aire. Cada pinga de auga que cae sobre a baldosa da beirarrúa molla a conciencia da sombra que se reflicte sobre o chan. Pero se chove, como vai haber sombra!: non a hai, pero hai que intuíla, pailán, hai que intuíla. Imaxina que en vez de chover, son os raios de sol os que caen sobre a terra. A imaxinación, rapaz, a imaxinación é o que fai posible o imposible. Imaxina agora mesmo a un alien cos ollos pechos, sen oídos e coa lingua moi longa e xa tes aí a un político calquera, que non ve, que non oe e que desbarra con promesas rotas. Chove sobre a imaxinación dun escornabois e sobre a teta dereita dunha porca que saíu a dar unha volta. Ó mellor é que anda á ganancia. A porca, claro. Se chove moito tempo cada pinga de auga forma unha lagoa na que farán parada e fonda as sambesugas dunha conciencia estival. A chuvia, ás veces, complica o pensamento.