PARA SEMPRE

              Para sempre. Para sempre Gael Mito Gales escribe catro palabras cheas de melancolía nun caderno de cor rosa. Coa man dereita bota  o seu longo pelo para atrás e, para sempre,. intenta recollelo cunha goma elástica nunha sinxela coleta. Ela, Gael Mito, segue escribindo mentres lle dá algún que outro sorbo á Coca-cola que ten sobre a mesa. Para sempre intenta plasmar no papel os pensamentos que navegan polos recantos da súa memoria. Unha e outra vez, aqueles, vánselle ós seus pais, ós que hai tempo que non ve. Hai anos xa. A filla da Cirolla e do Lucero, nun arrinque de rabia que tivo, díxolles que largaba da casa para sempre. E da súa vida. Coa dor no peito, coas bágoas nos ollos e coas maletas cheas, marchou. Non volveu a vista atrás. Pero, agora, a cinco anos daquelo está a dubidar da súa expresión, da súa ladaíña “para sempre”. Non sabe cánto aguantará, nin se aguantará. En principio, segue deixando caer palabras para que queden no caderno para sempre.

              Café Oren Express da Valenzá. Venres, 24 de xaneiro de 2014

SICKO / MÁIS ALÁ DA MORTE

              Antonte, 29-01-2014, vin en DVD e en versión orixinal subtitulada a película-documental “Sicko” (2007), de Michael Moore. Impresionante denuncia do sistema sanitario ianqui, pero que, como película, deixa bastante que desexar. De todas formas, só que sexa por ver a situación médica da inmensa maioría dos americanos, xa merece a pena vela. Incrible que un país tan avanzado como é Estados Unidos non teñan unha sanidade pública e que a privada estea chea de corruptelas e de ladróns.

              E onte, 30-01-2014, vin pola Sexta 3, tamén en versión orixinal subtitulada, a longametraxe “Máis alá da morte” (Más allá de la muerte, 2009), de Agnieszka Wojtowicz-Vosloo; con Liam Neeson, Christina Ricci, Justin Long e Josh Charles. A música é de Paul Haslinger. Sinceramente, o único aliciente desta película (se se pode dicir así) é ver a Liam Neeson e a Christina Ricci. Polo demais, unha de tantas que intentan meterche o terror dentro, pero que non o consegue.

QUE DURO É FACERSE O DURO!

              Os fillos dan traballo e causan crebacabezas, pero quéreselles a morrer. Emporiso, hai momentos nos que non queda outro remedio que poñerse duros ou, polo menos, facerse o duro. E lánzaslle ameazas a eito, con tanta rotundidade que nos lles queda outra que facer o que se lle ordena. Inocentes! Mal pensan eles que se seguiran teimudos e aguantaran un chisco a bategada, ese amor de pais sería o causante do futuro perdón. Quéreselles a morrer. Máis de cando en vez é bo amosarlle polo menos un lado da cara chea de xestos duros, impertérritos, aínda que no outro lado as faccións colguen fláccidas e debuxen incluso ese cariño, ese amor que se sente por eles. Amosémoslle o lado escuro da lúa, pero sen perder a calor do sol do outro lado. Mais qué duro é facerse o duro con eles. E canto doe! Queda un máis fundido có propio sacrificado. Imaxino que co tempo entenderán todo, pero ata ese momento seremos os malos da película. É igual; que todo sexa polo seu ben.

              Café Paco Paz de Ourense. Mércores, 22 de xaneiro de 2014

O TREN PASA PRIMEIRO

              Acabo de rematar o libro “O tren pasa primeiro” (2005), de Elena Poniatowska. A verdade é que se me fixeron amenas as 506 páxinas das que consta. Nelas retrátase moi ben parte da historia de México e da loita dunha persoa polo ben dos demais.

              CONTRAPORTADA:

              “Tiven fame e frío, sentín que ningún lume, ningunha aperta me quentarían, pero sei que se un só home loita e non se deixa morrer, a vida vale a pena”

              Este era un home que naceu nun pobo do sur de México. Nunca sairía del, pero un día o tren pasou fronte ós seus ollos e no ruído desa máquina escoitou o relato da súa vida; soubo o porqué da indomable ansia de saber que o empurraba sempre máis alá dos seus límites. E en efecto, a Trinidad Pineda Chiñas, o persoeiro central desta novela, o tren levouno a todo: a lugares que nunca imaxinou, a incontables saberes, oficios, persoas, posibilidades e, sobre todo, ó instante en que lles falou ós seus compañeiros ferroviarios con tal ardor e convicción que os converteu en vangarda da loita dos traballadores. E puxeron de cabeza ó país e ó réxime.

              O tren é a vida. E se ser ferroviario é asunto de homes, ningún deles é nada sen as mulleres. Nais, esposas, mestras, amantes, rieleiras, transitan por estas páxinas con poderosa presenza, coa forza inabarcable que latexa dentro de cada unha. Son o que os homes non alcanzan a ser, ou nin sequera imaxinan.

              SOLAPA DA PORTADA:

              Para saber a vida da escritora Elena Poniatowska, remito ó lector ó relato titulado LEONORA

ERA E SENTÍASE GALEGO

              Limpa e esplendorosa. A bandeira. Pero non unha bandeira calquera. A galega. Faltaría máis!, pensa Dalmiro Bello Germes. E sorrí ante o seu propio pensamento. Aínda que ás veces tivo os seus máis e os seus menos con aqueles que atacaban a súa independencia, o seu nacionalismo. Dalmiro Bello era galego e sentíase galego. Faltaría máis!; así remataba case sempre as súas frases, ou mellor dito, as súas afirmacións. Cando escoitaba o himno galego, coma un resorte, púñase de pé. Estivese onde estivese e estivese con quen estivese. Era dos que enchía os organismos rexionais de escritos de reclamación se oía que neles non estaba exposta a bandeira galega e, logo, por suposto, de poñer a caldo ás altas esferas dese organismo. Faltaría máis! Dalmiro Bello Germes, nos bares e cafés, facía súa a frase de Castelao: “A miña patria é a miña lingua”. E a miña bandeira, remataba ensinando a insignia que levaba na solapa da chaqueta. Limpa e esplendorosa. A bandeira galega.

              Café Brétema da Valenzá. Martes, 21 de xaneiro de 2014

PROVOCACIÓN ESTRAFALARIA

              Aquí en Galicia todos sabemos da procura dos votos cando se presentan unhas eleccións, é dicir, buscalos incluso debaixo das pedras, ou sexa, de cociña en cociña e de patio en patio cos seus postes de luz. Pero tamén os hai (incluso fóra de Galicia) que, aínda non buscando votos, tratan de todas as maneiras de prexudicar ó contrario para que a xente are para o seu rego. E usan formas autenticamente estrafalarias. Así, o gobernador de Nova Jersey seica ordenou provocar atascos de tráfico para prexudicar a un alcalde demócrata. Era a gran esperanza republicana para as eleccións presidenciais do 2016. Agora, claro, esa esperanza foi ó tacho. (Por certo, en Estados Unidos dimiten; aquí, a maiores de provocar atascos, ata picarían as rodas dos coches, xa que sabemos que en España non dimiten nin os imputados). A verdade é que pensándoo friamente, ata fai un pouco de graza a forma que tivo o homiño de amolar ó alcalde; nin mitins nin aparición nos medios, nin nada semellante; atascos que é algo que desespera moito.

              Café Paco Paz de Ourense. Martes, 21 de xaneiro de 2014

CORRER

              O venres pola noite (24-01-2014) rematei de ler “Correr”, de Jean Echenoz, un libriño de tan só 149 páxinas pero que é marabilloso. Aínda que semella unha biografía sobre o corredor checo Emil Zátopek, é unha novela moi ben escrita e cunha certa ironía.

              CONTRAPORTADA:

              Nos Xogos Interaliados de Berlín, en 1946, ó ver detrás do cartel de Checoslovaquia a un só atleta torpe, todo o mundo se ri. E cando ese atleta, que non se decatou de que o convocan para participar na súa proba, atravesa o estadio coma un tolo berrando e axitando os brazos, os periodistas sacan veloces os seus cadernos. Pero despois, cando nos cinco mil metros e xa cunha volta de vantaxe acelera sen parar e cruza a meta en solitario, os oitenta mil espectadores estallan nun clamor.

              O nome dese mozo rubio que sempre sorrí non o esquecerán nunca: Emil Zátopek. O seu aire dócil e amable é unha trampa: desde que descubriu que correr lle gusta, xa ninguén o puido parar. O feito é que sempre quere saber ata onde se pode apurar. O estilo non lle importa: corre coma un escavador, a cara deformada por un ricto, sen aspirar á elegancia. É simplemente un motor excepcional sobre o que se esqueceron de montar a carrozaría.

              En poucos anos e dúas Olimpiadas, Emil convértese en invencible. Ninguén pode paralo: nin sequera o réxime checoslovaco, que en vano o espía, limita os seus traslados e distorsiona as súas declaracións. Emil corre, corre sempre. Corre contra a súa decadencia, e sorrí. Incluso nas minas de uranio onde o desterran porque apoiou a Dubcek, e tamén mentres segue con breves zancadas o camión que recolle o lixo de Praga. Nin sequera Moscú pode paralo.

              Como unha película proxectada a cámara rápida, a nova novela de Echenoz atravesa corenta anos dun destino excepcional e non obstante misteriosamente semellante ó noso, sobrevoa os golpes de mar da Historia, apaixónanos e conmóvenos. E agasállanos cunha escritura extremadamente limpa, encrespada desa impagable ironía que para Echenoz é só un pudoroso efecto.

              “Cada capítulo é un prodixio de ritmo, co autor acelerando e botando o freo, cun swing na escritura digno dos máis grandes libros de Echenoz” (Baptiste Liger, Lire).

              “Como sucede coa impresionante Ravel, en Correr, un libro espléndido, e non menos metafísico que aquel, nada é inventado. Pero non nos atopamos ante unha biografía. Trátase, pura e simplemente, dunha novela, vibrante, elíptica, irónica” (Nathalie Crom, Télérama).

              “En que pensa Echenoz cando escribe a vida de Emil Zátopek? Sen dúbida na mentira estalinista, no fascismo olímpico, na indecencia do poder, nas mitoloxías en venta, na avidez e a vaidade que intentan corromper ata o talento máis inocente e, por enriba de todo, na beleza do deporte e a flexible resistencia dun home a todo isto. Correr é un libro sobre a inocencia, exemplar en todos os sentidos da palabra” (Philippe Lançon, Libération).

              SOLAPA DA PORTADA:

              Jean Echenoz (Orange, 1947) publicou dez novelas nesta colección (Anagrama): “O meridiano de Greenwich”, “Cherokee” (Premio Médicis), “A aventura malaia”, “Lago” (European Literary Prize, outorgado en 1999 por primeira vez), “Nós os tres”, “Rubias perigosas” (Premio Novembro), “Voume” (Premio Goncourt), “Ó piano”, “Ravel” e “Correr”. No Salon du Livre de París de 1988, Jean Echenoz foi galardoado co Premio Gutenberg como “a maior esperanza das letras francesas”; así mesmo, nunha enquisa realizada por Le Nouvel Observateur, Jean Echenoz foi elixido o novelista internacional máis relevante das década dos noventa. A súa carreira posterior confirmou plenamente os prognósticos. Con “Voume” acadou un triunfo moi grande: a unanimidade entusiasta da crítica e medio millón de lectores nun ano. Tamén no noso país gozou dunha excelente acollida e Echenoz obtivo numerosos novos seguidores. En canto a “Ravel”, foi posiblemente o libro máis aplaudido e lido: “Apaixoante libro sobre o popular autor da emblemática peza musical  Bolero” (Cayetano Sánchez, Canarias 7  ); “Non é ningunha novela histórica. Moito menos unha biografía. E aí radica o interese deste espléndido libro que consegue darlle ós xéneros literarios un novo alcance” (Jacinta Cremades, El Mundo)

POÑÉNDOLLE O RABO ÁS CEREIXAS

              O gran artigo das portadas dos periódicos sabemos todos que, xeralmente, versa sobre a política. Mais esta semana (en concreto, o venres), o fútbol desprazou a outros asuntos, e non por triunfos, senón por… ladroízos?, por enganos?, por falsidades? A dimisión do presidente do Barcelona poida que pillase por sorpresa a tantos e tantos afeccionados, fosen culés ou incluso inimigos, pero, por todos os Santos!, xa era hora de que Facenda, a xustiza ou quen sexa empecen a meter man nun dos maiores espolios do noso país. Gústame a fútbol, incluso penso que son un fanático do fútbol, pero cando te decatas de todo o que está a ocorrer en todo o seu entorno (e economicamente falando), entón exclamas un quieto parado!, para rematar buscándolle tres pés ó gato e desexar que alguén  poña firme ó gran neno bonito da nosa sociedade. E semella que, ben por denuncias, ben por iniciativas, alguén quere penetrar por esas fendas que, quéirase ou non, sempre quedan cando as cousas se fan polas agachadas. Penso que o mérito da gran noticia non está na dimisión de Sandro Rosell, senón que por fin (dunha ou doutra maneira) alguén intenta poñerlle o rabo ás cereixas. Non é de recibo que os clubs deban a tira e máis ou que fagan contratos que son auténticas falcatruadas, mentres paisanos de a pé son desafiuzados ó mellor por catro cadelas.

              Café Oren Express da Valenzá. Venres, 24 de xaneiro de 2014

A VIAXE DE CHIHIRO

              Onte vin en DVD e en versión orixinal subtitulada a película de animación xaponesa, “A viaxe de Chihiro” (2001), de Hayao Miyazaki e con música de Joe Hisaishi.

              Para ser un filme de debuxos animados e cunha duración de máis de dúas horas (124 minutos), paseino coma un anano. Brillante, tenra, terrible, pero sen a violencia gratuíta da típica animación xaponesa. Auténtico monumento á animación. Así é que non me estraña que acadara Oscar á mellor película de animación no 2002.

UN SERVIZO CRITICADO

              Algúns políticos pensan que con facer cousas chega para gabar os seus intereses e amólalles que alguén critique as súas obras. Un alcalde da nosa provincia queixouse ante as críticas que recibira dun colectivo Pro Animais, porque denunciaron a falta de controis nunha canceira. “Primeiro esixíase este servizo e agora que o hai, critícase”, foron as súas palabras. Ten toda a razón do mundo. Ou non. Porque, se efectivamente acontece o que se denuncia, de pouco vale facer algo se non vai servir para moito. Pódense facer obras, actividades, pero se se fan mal... é cometer o erro por dúas veces (xa que habería que rectificalo). Podemos pedir unha ponte sobre un río, mais se construímos unha pasarela, entenderanse as críticas, non si? Xa sabemos que é moi fácil criticar, porén, cando o facemos, penso que por algún motivo será. E ninguén se pode escudar nos actos ou nas obras realizadas, se esas mesmas están mal feitas. Ás veces, por cumprir con algúns, condenamos ós outros. Se esiximos un servizo será para que este funcione.

              Café Oren Express da Valenzá. Luns, 20 de xaneiro de 2014

A MEMORIA DA CHOIVA

Onte pola noite (xoves, 23-01-2014) acabei de ler o libro galego “A memoria da choiva”, de Pedro Feijoo, que escribiu o ano pasado (2013) e publicou Edicións Xerais de Galicia. Foron 469 páxinas de auténtico goce, cuns personaxes incribles e cunha historia que te mantén, no aire, en suspense ata o mesmo final. Logo, para máis aquel, asoman por aí os versos da miña amada Rosalía de Castro.

              CONTRAPORTADA:

              Cando Xosé Carneiro, coñecido psicanalista e polémico colaborador televisivo, aparece co peito aberto no seu piso da compostelá rúa República do Salvador, son dúas as cousas que chaman a atención do xornalista Aquiles Vega e da profesora Sofía Deneb. A primeira é a brutalidade, a violencia extrema con que o crime foi levado a cabo. A segunda, ese detalle que non encaixa na escena: unha estraña peza de ferro chantada no corazón.

              En realidade, a de Carneiro non é máis que a primeira dunha cadea de mortes en serie, unha carreira contra o reloxo na que Aquiles terá non só que comprender que é o que está pasando, senón cal é o papel que en toda esta historia xoga un dos nomes máis importantes da nosa literatura, aquel sempre rodeado de misterio e escuridade. E, sobre todo, terá que saber quen é Adriano...

             

              Logo do éxito recibido pola súa primeira novela, “Os fillos do mar”, regresa Pedro Feijoo cunha nova aventura, desta volta chea de versos, de sangue, de amor e de odio, pero mantendo intacta a súa máxima por bandeira: ante todo, o entretemento e o pracer de lectores e lectoras.

              SOLAPA DA PORTADA:

              Pedro Feijoo (Vigo, 1975). A súa formación é filolóxica, aínda que ó longo dos últimos anos exerceu profesionalmente como músico, levando a cabo unha intensa traxectoria como produtor, compositor e membro dalgúns dos máis salientables proxectos musicais galegos.

              No ano 1997 publicou o seu primeiro libro, Cousas do “Galicia”, por Castelao, ensaio no que se explica a importante relación do autor de Rianxo co xornal vigués que dirixiu Valentín Paz-Andrade entre os anos 1922 e 1926. No ano 2005 publicou Viva o Fu Remol! (Xerais), unha crónica desde a que se tenta botar unha pouca luz sobre os moitos problemas dos que adoece o panorama musical galego. En 2011 publicou o relato “O segredo do viaduto” no libro XII Certame Literario de relatos curtos Os Viadutos (Xerais 2012). Como novelista publicou Os fillos do mar (Xerais 2012, Premio “Arcebispo Juan de San Clemente” 2013), traducida ó castelán, e A memoria da choiva (Xerais 2013).

ENTRETIDO PERO CANSO

              Cansado. Traballando desde as once e pico da mañá ata as cinco da tarde. Só parei un chisquiño para xantar un bocadillo na propia finca. É a primeira vez que xanto na Costa da Gándara. Iso fíxome lembrar a infancia, de cando iamos á sega da herba á parcela do Medo; levabamos o xantar porque a parcela estaba a tres quilómetros de Baños de Molgas e, claro, entre ida e volta perdíase moito tempo. Ah si, é que antes segábase coa gadaña, e levaba o seu tempo. Hoxe tan só andei espichando estacas e atándolle, logo, os arames. Chegoulle ben o que padecín; levo unha semana cunha costela rota e ás veces doía, vaia se doía!. Andei só todo o tempo. Perdón, coa música e cunha parella de cans: o Rufo e a Nea. A música é a que máis me entretén. Que sería de min sen a música! Cando me ven cos auriculares, dinme se escoito a radio. Que va! Popurrí de cantantes e cancións, de grupos e de bandas sonoras; desde Sabina ata Pink Floyd, desde Verdes são os campos ata Érase unha vez en América. Entretido pero canso.

              Café Paco Paz de Ourense. Venres, 17 de xaneiro de 2014

UNHA TARDE PERDIDA

              Quixo traballar pero o tempo non o deixou. Calímaco Combate Valor marchou á aldea coa intención de fochicar un pouco nos eidos, pero as treboadas aparecían cada dous por tres. E por esta vez non eran desas treboadas que pasaban axiña e que, logo, resplandecía o sol, co asomo do arco da vella incluído. Por esta vez, as treboadas duraban moito máis do normal e con moito frío por medio, tanto que se notaba a leguas que todo o que estaba a chover era neve esluída. Calímaco Combate Valor non tivo nin opción de ir á primeira leira; tan só puido cambiarse de roupa, pero nin as botas que tiña na palleira foi quen de poñer; a auga volveu asomar e de nada valeu a espera a que amainase. Canso de mirar cómo as pingas caían nos charcos xa formados e impotente por non poder facer nada, ou o que é peor, por unha tarde perdida, Calímaco Combate Valor cambiouse de novo de roupa, subiu ó coche e regresou á cidade medio cabreado. Maldita chuvia! Maldito tempo!

              Café Oren Express da Valenzá. Xoves, 16 de xaneiro de 2014

EVA

Onte vin pola segunda canle a película española “Eva” (2011), de Kike Maíllo; con Daniel Brühl, Marta Etura, Alberto Ammann, Lluís Homar e Claudia Vega. A música é de Sacha Galperine e Evgueni Galperine.

              Bonita película, intelixente, con personalidade e cun futuro que é crible. Tres premios Goya: director novel, actor secundario (Lluís Homar) e efectos especiais.

DOEN OS SENTIMENTOS

              A típica broma de cando un está lendo un xornal é aquela que di ”qué, cantas mentiras conta”. Poida que algunha vez solten algunha que outra argallada. Pero tamén é certo que, por pouco que busques, sempre atopas unha nova que chama a atención, ou ben que te fai rir ou ben que manca, que doe de raio. “Volve ó club ou pago 500 euros para que che rompan as pernas”, díxolle o encargado dun club lugués a unha prostituta que traballaba para el. E díxollo no servizo de urxencias onde acudira ela, enferma do ril. Que forte! 500 euros para que lle rompan as pernas. A el había que romperlle agora a alma! Logo de enganalas para que viaxan ó noso país, explótanas a máis non poder. Aínda que, segundo un siga lendo, volven doer os sentimentos cando ves as declaracións de algunhas apoiando ós seus explotadores: “aínda que semella un home duro, ten un gran corazón; sempre presta diñeiro a quen lle fai falta”. O medo ou a necesidade séguenas atando ante esa presunta caridade.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 15 de xaneiro de 2014

CINE NA MEMORIA COLECTIVA

              Bebe o pardal da auga que non debería beber e Fred Astaire baila un tango na punta do seu pé dereito. Cada paso de baile é coma un tiro de pistola nunha película de debuxos animados. Tan só John Ford era tres veces John Ford na boca de Orson Welles. Quen era Orson Welles? Bailan as teclas do teclado porque Glen Ford se encarga de batelas, de golpealas coma se fosen as meixelas de Rita Hayworth. Quen era Margarita Carmen Cansino? Quedan os revólveres botando fume nunha do Oeste, porque os sete magníficos optaron por impartir xustiza onde non había xustiza. Que pena que en España non exista nin tan sequera un magnífico. O coiote corre detrás da dilixencia na que viaxa un mociño chamado John Wayne que ía na procura dun ducado... e atopouno. Mira que ser o Duque! Hai cine na memoria colectiva dun grupo de cinéfilos que miran unha pantalla grande e branca para soñar imaxes que se pegan na memoria. E Richard Burton bica a Elizabeth Taylor para sempre.

              Café Brétema da Valenzá. Martes, 14 de xaneiro de 2014

PENSAR QUE PENSABA

              Un libro. Uns anteollos. Media ducia de mesas. Varias cadeiras. Dúas televisións. Pingas de auga que caen sobre a beirarrúa. Chove. Outra media ducia de persoas. Ruído na televisión. Silencio nos pensamentos políticos. Un bolígrafo. Unha culler; pequena. Unha cunca; pequena. Un soño. Un ronquido. Un xornal. A onde vas, Marcial? Marcial anda perdido polas carballeiras dos pensamentos. Pensar que pensaba e non pensei nada. Un cadro de fútbol. Un coche que pasa. Unha espera que desespera. Uns ollos que van unha e outra vez a un reloxo que non avanza. Demo de tempo! Raio de vida! Un calo que pica. Unha costela rota. Que doe. Que molesta. Mira que querer trepar polas paredes do tempo. Coma se o tempo fora un rañaceos. Ou a fachada dunha palleira calquera. Pensar que pensaba; pero a mente está en branco, ou mellor dito, escura, negra, amorfa, ou sexa, que aí non hai nada. A nada produce silencio. O silencio dorme no camiño.

              Café Oren Express da Valenzá. Luns, 13 de xaneiro de 2014

O ANIVERSARIO SECRETO

     Á media tarde do domingo, 19-1-2014, rematei de ler o libro "O aniversario secreto" (El cumpleaños secreto), que Kate Morton escribiu en 2013. Non é por nada, pero foron 476 páxinas de auténtico pracer e cun final cheo de sorpresas. De verdade que me gustou.

     CONTRAPORTADA:

     "Máis tarde, Laurel preguntaríase se todo sería diferente de acontecer un chisco máis amodo. Se, quizais, puidera evitar ese suceso horrible de ser máis coidadosa. pero non o foi, e non o evitou. Ía a toda présa e por iso sempre se culparía a si mesma do que ocorrería a continuación."

     SOLAPA DA PORTADA:

     1959

     Nun caloroso día de verán, mentres a súa familia se vai de pícnic ó arroio da súa granxa en Suffolk, a adolescente Laurel acóchase na casa da árbore da súa infancia, fantaseando cun rapaz chamado Billy, unha fuxida a Londres e un futuro grandioso que agarda con impaciencia. Non obstante, antes de que esa tarde idílica chegue á súa fin, laurel será testemuña dun horrendo crime que o cambiará todo.

     2011

     Sendo xa unha actriz célebre, Laurel verase abafada polas sombras do seu pasado. Asexada polos recordos e o misterio do que viu aquel aciago día, volve ó fogar familiar e comeza a desenlear cada recanto da súa memoria na procura daquela historia. Unha historia que fala de tres descoñecidos procedentes de mundos moi diferentes -Dorothy, Vivien e Jimmy- que coinciden en Londres dos anos da Segunda Guerra Mundial, e cuxas vidas quedarán unidas de forma funesta e inexorable.

     SOLAPA DA CONTRAPORTADA:

     Kate Morton naceu en 1976 en Berri, Australia, e é a maior de tres irmás. Viviu de pequena coa súa familia en Tamborine Mountain, onde asistiu a unha pequena escola rural. Licenciada no Triniy College London, asistiu a un curso de verán sobre Shakespeare na Real Academia de Arte Dramático en Londres. Posteriormente, graduouse en Literatura inglesa pola Universidade de Queensland, e completaría a súa formación cunha tese sobre a traxedia na literatura victoriana. Se ben se consagrou ó estudo dos elementos góticos na narrativa contemporánea, Kate Morton obtivo un fenomenal éxito de ventas coas súas novelas, "A casa de Riverton" (2006), "O xardín esquecido" (2008) e "As horas distantes" (2010), que foron publicadas en case corenta países. "O aniversario secreto" é o seu libro máis actual.

COMA CALQUERA MORTAL

              Baile de salón na punta dunha galla dun carballo. Aínda que non sei se non será dun castiñeiro. É igual. O caso é bailar. Si, pero quen sobe ata alá arriba. Se aínda fora un rapaz. Mais xa non son un crío. Tampouco é que me sinta vello, pero non teño aquela axilidade dos quince anos. Ou dos dezaseis. Agora, con setenta e pico, en certas cousas, tan só a cabeza vale para dar ordes. Non obstante, como se adoita dicir, do dito ó feito vai un treito. Creo que podo chegar a aquela galla de carballo ou de castiñeiro para poñerme a bailar, agora que, cando o intento… non hai tu tía. Nin tan sequera alcanzo as primeiras pólas. A forza física vai no quinto inferno. A mental aínda está presente. Emporiso, a mente non fai as cousas, tan só pensa. É igual. Como soñar é bonito, eu sempre soño que podo alcanzar o inalcanzable. Unhas veces consígoo e outras non. A ver, son coma calquera mortal!; que cando cospe, ás veces babállase; que cando fala, ás veces recorda; que cando actúa, ás veces erra; que cando soña, ás veces esperta. É igual; gústame dicir o que penso, aínda que moitas veces no sei como dicilo. Se o digo en verso, escríboo en prosa. Se leo teatro, vexo unha película. Se penso nun verme luceiro, atópome cun caracol a ritmo lento. De todas formas, é igual; son coma calquera mortal.

              Café Brétema da Valenzá. Venres, 17 de xaneiro de 2014

DEREITO DE PERNADA

              Antes tiñan dereito de pernada e agora téñeno... de que o teñen?, dereito de mangantes?, de ladróns? Estase a debater se a princesa Cristina de Borbón ten que percorrer a pé os corenta metros que seica hai para entrar ó xulgado. Semella que hai dúas entradas. Semella que a de a pé é a do escarnio, a do populacho. E claro, unha princesa non é calquera cousa; os seus delitos bendíceos Deus, a igrexa e o propio Goberno, que é o que máis insiste en que non é merecente de tal mofa, coma se “o meter man” non é o mesmo para uns coma para outros. Certo, hai categorías: a aristocracia e o populacho. Neste país non é o mesmo meterlle man a 500 euros, por exemplo, que a miles deles e demais favores. Non é o mesmo facer a declaración da renda cun bolígrafo BIC que cunha pluma estilográfica de marca. Non é o mesmo pasear polos metros do escarnio que chegar nunha limusina con dereito a que os séquitos dobren o cernizo. Aclaramos: agora teñen dereito de pernada, de mangantes e, como non, de indulto.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 15 de xaneiro de 2014

A ESTACIÓN DO CADRO

              O cadro amosa unha estación do ferrocarril e Baltasar Pascuas Baal contempla a media ducia de arcos que o levan ós tempos de cando el collía o expreso camiño da capital do imperio. Eran tempos nos que, na despedida, se xuntaban uns cantos mozos para facerlle máis amena a espera a Baltasar. Eran tempos nos que, cando te ías, non era por uns días, senón por uns meses ou incluso anos. Tempos nos que a espera lle formaba un nó na gorxa porque atrás deixaba todo o que era seu. Baltasar Pascual Baal, vendo a estación do cadro, rememora aqueles trens vellos que, a maioría das veces, non tiñan calefacción e que, cando a tiñan, os apartamentos eran coma fornos veciñais. Rememora aquelas vacacións de Nadal onde os corredores do cabalo de ferro ían a tope e con xente tirada polo chan intentando dar unha cabezada. As noites no expreso eran demasiado longas, demasiado incómodas e demasiado tristes. Baltasar Pascuas sorrí, agora, vendo a estación de Baños de Molgas, a do cadro.

              Café Oren Express da Valenzá. Luns, 13 de xaneiro de 2014

ASALTO Ó DISTRITO 13

O martes, 14-01-2014, vin pola Sexta e en versión orixinal subtitulada a película “Asalto ó distrito 13” (2005), de Jean-François Richet; con Laurence Fishburne, Ethan Hawke, Maria Bello, John Leguizamo, Gabriel Byrne e Brian Dennehy. A música é de Graeme Revell. A película é un remake de “Asalto á comisaría do distrito 13” (1976), de John Carpenter, que á súa vez estaba inspirada en “Río Bravo” (1959), o gran clásico de Howard Hawks. A que vin onte... pssss, nin fu nin fa, ou o que mellor podo dicir dela é que é o típico produto para pasar o tempo nunha noite de inverno, co aliciente de que sinto unha certa debilidade por Maria Bello.

LEONORA

Onte acabei de ler “Leonora”, de Elena Poniatowska. Foron 508 páxinas de boa literatura. Aproximación libre á vida dunha artista fóra de serie chamada Leonora Carrington. O libro acadou o Premio Biblioteca Breve 2001. Gustoume, a dicir verdade, gustoume moito.

              CONTRAPORTADA:

              Unha muller indomable, un espírito rebelde. Estaba destinada a crecer como rica herdeira dun magnate da industria téxtil, pero desde pequena soubo que era diferente, que a súa capacidade de ver o que outros non vían, de conectar cos animais, convertíana en especial. Desafiou as convencións sociais, ós seus pais e mestres, e rompeu calquera atadura relixiosa ou ideolóxica para conquistar o seu dereito a ser unha muller libre, persoal e artisticamente. Leonora Carrington é hoxe unha lenda, a máis importante pintora surrealista, e a súa fascinante vida, o material do que se nutren os nosos soños.

              Fantasiosa e excéntrica na súa infancia, desafiante na súa adolescencia, Leonora viviu a máis turbulenta historia de amor co pintor Max Ernst. Con el mergullouse no remuíño do surrealismo, e relacionouse en París con Salvador Dalí, Marcel Duchamp, Joan Miró, André Breton ou Pablo Picasso; por Max toleou cando o enviaron a un campo de concentración. A Leonora confinárona nun manicomio de Santander, do que escapou para conquistar Nova York da man de Peggy Guggenheim. Instalouse en México e alí culminou unha das obras artísticas e literarias máis singulares e xeniais.

              SOLAPA DA PORTADA:

              Elena Poniatowska naceu en París en 1932, pero con tan só nove anos trasladouse a México, onde se nacionalizou mexicana. A súa carreira iníciase no exercicio do periodismo, disciplina que nunca abandonou. Por esta labor déronlle en 1978 o Premio Nacional de Periodismo en México. Nomeárona Doutor Honoris Causa por oito universidades e galardoada co Premio Nacional de Lingüística e Literatura en 2002. Entre as súas novelas destacan “Lilus Kikus” (1954), “Ata non verte Xesús meu” (1969), Premio Xavier Villaurrutia, “Querido Diego, abrázate Quiela” (1978), “A flor de lis” (1988), “Tinísima” (1992), Premio Mazatlán, “A pel do ceo” (2001), Premio Alfaguara, e “O tren pasa primeiro” (2007), Premio Rómulo Gallegos. Tamén escribiu contos, reunidos en “De noite vés” (1979) e “Tlapalería” (2003), libros de entrevistas, ensaios e crónicas. A súa obra traduciuse a máis dunha ducia de idiomas e a súa traxectoria como periodista e escritora recoñeceuse con múltiples premios nacionais e internacionais. Acaba de obter o Premio Cervantes 2013.

CLEANER

     Onte vin pola Sexta 3, e en versión orixinal subtitulada, a película "Cleaner" (2007), de Renny Harlin; con Samuel L. Jackson, Ed Harris, Eva Mendes, Luis Guzmán e Robert Forster. A música é de Richard Gibbs.

     Pódese dicir que vin esta película sen saber que existía, sen saber de quen era e sen saber de que ía. Recoñezo que, despois, cando vin o nome do director, fóiseme a alma ós pés; temía o peor. Menos mal que axiña se me aliviou un chisco a decepción cando lin o nome de Ed Harris, un dos mellores secundarios (ou sexa, dos mellores actores) existentes hoxe en día no cine mundial. Tampouco me desgusta nesta película Samuel L. Jackson. E a fermosura de Eva Mendes sempre é un pracer para os ollos. O filme é o típico thriller cun final que xa se ve vir desde a metade da cinta.

NOS RECANTOS DA MEMORIA

              Déitate no asubío dunha saba branca para que a folla do loureiro baile polas beirarrúas dunha discordia. Escribe. Soña. Mira para arriba. Corre para abaixo. E berra no medio e medio dun poema. Sorrí entre as catro paredes dunha caixa de axóuxeres para que a vida pegue media volta e retroceda ata os soños dun conto que nunca foi. Le. Acouga. Tose. Cuspe. Déitate ó lado do silencio.

              Deixa que os parafusos furguen nos recantos da memoria e que o lóstrego dunha treboada acubille o ruído dun trono. Queda cos pensamentos deitados no buraco dunha cereixola e que rachen os penedos nos que os golpes esculpiron unha infancia de moito medo. Pensas que non sempre é martes de entroido, e a realidade amosa un suspiro que non acaba nunca, un toxo que se crava na almofada de calquera tarde de inverno. Tangue as vacas para o monte da inocencia e busca os niños dos verderolos neses recantos da memoria. Berra. Cala. Xoga. Escoita. Durme, meu neno, durme. E soña.

              Café Oren Express da Valenzá. Luns, 13 de xaneiro de 2014

OS HOMES QUE MIRABAN FIXAMENTE ÁS CABRAS

            Onte vin pola primeira canle da TVE, e en versión orixinal subtitulada, a película “Os homes que miraban fixamente ás cabras” (2009), de Grant Heslov; con George Clooney, Ewan McGregor, Kevin Spacey, Jeff Bridges e Robert Patrick. A música é de Rolfe Kent.

              Unha sátira agradable, quizais absurda, pero con graza. Ás veces decae, pero neses momentos pensas en algúns actores dos que traballan e xa dis que, aínda así, merece a pena toda a película. Incluso creo que ata chegaría con ver tan só a Jeff Bridges. Xenial!

O TEMPO CORRE DE PRÉSA

              Ri a cachón. Semella feliz. Gabriela Forma Suárez faille carantoñas ó mozo e segue a rir. O mozo, Abdón Deus Demo (arre demo!), queda pampo e non sabe qué facer coas mans. Porén, opta por coller o paquete de tabaco, sacar un cigarro e poñerlle lume. Bótalle o fume á cara de Gabriela, que o recrimina. Que axiña pasou do sorriso á seriedade. Pero foi tan só durante un suspiro; Gabriela Forma Suárez volver rir e a burlarse de Abdón Deus Demo. A Gabriela coñécena pola Rata. Abdón ten de alcume O Rato (arre demo!). Son noviños; dezaoito ou vinte anos. Agora mesmo, ela monea coa cabeza; el dálle voltas na man dereita a un vaso de cristal. Ela pon a man esquerda baixo o papo; el enlaza as dúas sobre a mesa de mármol. Non se atreven a tocarse; aínda que cos ollos pódese dicir que xa hai tempo que están abrazados. Son noviños. Rin os dous a cachón. Semellan felices. Pero non avanzan. De golpe, bícanse (arre demo!). Ás veces o tempo corre de présa.

              Café Oren Express da Valenzá. Xoves, 9 de xaneiro de 2014

UN FASTÍO E UNS LADRÓNS

              Non hai maneira! Cada vez estou máis convencido de que as críticas non valen para nada, de que quedan en auga de bacallau. Hai tempo critiquei o espazo que lle dedicaban os medios de comunicación ó caso do asasinato da nena Asunta. Repito, hai tempo xa. Pois ben, o tema aínda segue, e segue, e segue. Estou farto de Rosario Porto, de Alfonso Basterra e, que Deus me perdoe, da nena Asunta. Todos os días, un detrás doutro, dúas ou tres páxinas co mesmo tema. Xa teño ganas de que acabe todo e de que condenen a quen teñan que condenar. E que algún xuíz bondadoso condene tamén ós medios por bombardearnos con tanto morbo. A min tamén, por suposto, pois estou contribuíndo a que se siga falando do asunto. Prometo que a partir de xa! non volvo tocar o tema.

              Agora, como se adoita dicir, “a otra cosa, mariposa”. Suíza. Suíza é un país bonito que os galegos, por desgraza, coñecen ben e España, por sorte, tamén a coñece ben. Os galegos, pola emigración. E España… España porque está poñendo a Suíza rica coas súas contas. Cada día asoman máis e máis ladróns que teñen grandes contas no país helvético. Ladróns que acumulan os seus capitais á costa dos pombos, que somos nós. Tranquilos, pagarán unha pequena multa ou serán indultados. Máis ou menos é igual.

              Café Paco Paz de Ourense. Venres, 10 de xaneiro de 2014

BRÚAN OS PENSAMENTOS

              Química na ollada dunha cadela que contempla o buraco que hai un cacho fixo detrás dunha cancela. Pés humanos que trepan polo tronco e as gallas dun amieiro á beira esquerda do río Arnoia. Libro que se abre por unha páxina calquera porque un refacho de vento chegou con ruído e marchou con ímpeto de mal tempo. Xa quixeran algúns viaxar polo espazo sideral da conciencia. Ou da melancolía. Ou da nostalxia. Física nas patas dun boi tirando dun carro cheo de gavelas. Ou de herba. Ou de millo. Ou de leña. Ás de paxaro que planan polos penedos de Barricobos e polos lameiros do Río Vello. Canción que xeme un retrouso porque un rapaz labrego intenta correr o medo nunha noite calquera. Xa quixeran uns cantos acougar nun sofá de veludo para contemplar a vida con certa nugalla. Ou con parsimonia. Ou con lentitude. Ou con desgana. Brúan os pensamentos mentres o sono chega. Se chega. A ver cándo chega.

              Café Oren Express da Valenzá. Xoves, 9 de xaneiro de 2014

LIBROS POR TODOS OS LADOS

              Outro máis. Fara Alegre Servilleta acaba de ler outro libro máis da súa propia biblioteca. Non sabe se algún día conseguirá rematar todas as lecturas da mesma. Centos de libros, miles de libros apousentan nos estantes do salón, nos estantes das cinco habitacións que ten a casa e incluso nun estante que hai na propia cociña. Na terraza hai caixas cheas de libros. No cuarto de baño ten dous ou tres “para as ocasións”. Fara Alegre Servilleta adoita ler tombada no sofá, polo día, e na cama, pola noite (négase a instalar unha televisión na habitación). Sempre está lendo. Ata polas mañás na propia oficina cando non ten traballo. Aínda que o máis estrambótico desta afección súa a ler desenvólvese en algúns semáforos da cidade na que vive. Sabe daqueles semáforos que se eternizan un chisco ou un moito e, como leva sempre no coche algún libro, devora algún que outro parágrafo na espera. Fara Alegre Servilleta colle un novo tomo e empeza, sen máis dilación, a súa lectura.

              Café Paco Paz de Ourense. Mércores, 8 de xaneiro de 2014

O SEÑOR DOS ANEIS

                  Aquí están... as tres,  a triloxía. Durante uns días, os rapaces e máis eu vimos a triloxía de “O señor dos aneis”. Digo durante uns días porque eles non aguantaban as tres horas de cada película, principalmente Xoel, que sabía que se as vía enteiras, non tiña, logo, tempo para xogar coa súa Xbox. Eu xa as teño visto (en versión orixinal subtitulada), pero foi Xoel o que quixo velas porque ve que todos os seus compañeiros falan dos personaxes e el séntese perdido ante tanto nome.

              Que dicir desta triloxía... a primeira (“A comunidade do anel”) 4 Oscars; a segunda (“As dúas torres”) 2 Oscars; e a terceira (“O retorno do rei”) 11 Oscars. Triloxía máxica, espectacular, asombrosa. Espectáculo puro.

                   Dirixidas por Peter Jackson e interpretadas por unha morea de actores: Elijah Wood, Ian McKellen, Viggo Mortensen, Sean Astin, Sean Bean, John Rhys-Daves, Orlando Bloom, Dominic Monaghan, Billy Boyd, Cate Blanchett, Hugo Weaving, Liv Tyler (fermosísima), Ian Holm, Christopher Lee, Andy Serkis, Miranda Otto, Karl Urban, Brad Dourif... A música é de Howard Shore.

A MEDRA DOS PROXENITORES

              “Os pais medran despois de morrer”, opinión de Carlos Mella no seu libro Memorias dun ninguén. E canta razón ten! Ás veces xa medran incluso cando non se defenden por si mesmos. Porque pensas que é incrible que, despois do que fixeron por un, non se desenvolvan como antano. É neses pensamentos cando os proxenitores se agrandan e cando entendes realmente o significado do amor de pais a fillos. Ata eses momentos, eran uns simples pais que miraban por ti porque era lei de vida, incluso algunhas veces che daba un pouco de rabia que estiveran sempre tan encima dun, tan pendentes dun. Agora, cando non poden mirar por ti ou cando faltan, é cando realmente os botas de menos. Agora entendes as súas loitas, os seus sacrificios. E iso sen poñerme a analizar os tempos nos que viviron, nin a situación, nin o país. Dicir que se arrastraron por un é pouco. Espero, confío e desexo que saiban que, despois de mortos, medran a máis non poder. Creo que o saben.

              Café Paco Paz de Ourense. Mércores, 8 de xaneiro de 2014

MIQUIÑO MEU

          

          Onte acabei de ler o libro “Miquiño meu´. Cartas a Galdós”, de Emilia Pardo Bazán. Edición de Isabel Parreño e Juan Manuel Hernández. Editorial Turner Publicacións, SL, 2013.

            Foron 223 páxinas de amena lectura e cunha historia de amor que non imaxinaba da Pardo Bazán. Especialmente simpáticos os diminutivos con que se dirixía ó seu amante Galdós. Bonito libro.

              CONTRAPORTADA:

              “Miquiño meu”.

             “Meu ilustre mestre e amigo”, escribe Emilia Pardo Bazán a Benito Pérez Galdós en 1883. “Querido e respectado mestre”, un ano máis tarde. “Amigo querido”, en 1886, asinando “son de vostede amiga, admiradora e compañeira” trinta e tantas cartas despois. “Miquiño meu da alma” dille en maio de 1889, avisándoo de que o sábado seguinte poderá “bicar a miña escultural `geta´ galega”, se se atopan por causalidade. Un ano máis tarde, xa Galdós pasou a ser o seu “caro roedor literario” e, ben entrado o século seguinte, asina aínda as misivas “a súa invariable amiga Emilia”.

              Máis de 90 cartas escritas en 32 anos contan a amizade, o amor e a admiración entre dous xenios do seu tempo, que compartiron coitas creativas, avatares editoriais e algunha escapada ocasional. Unhas cartas nas que a personalidade de Pardo Bazán –apaixonada, clara, guerreira, maternal- brilla tanto como o seu dominio da linguaxe, a súa graza e a súa orixinalidade.

              Todo un festín para amantes da literatura, espíritos románticos e cotillas literarias de onte e de hoxe.

              Con prólogo, cronoloxía e notas.

              Inclúe reproducións de cartas e fotografías.

              SOLAPA DA PORTADA:

              Emilia Pardo Bazán naceu na Coruña en 1851. Casada ós dezasete anos e nai axiña de tres fillos, separouse do seu home na trintena e desde entón loitou por vivir do seu traballo literario. Ganou fama como conferenciante e cronista, gozou do gran éxito da súa novela “Os pazos de Ulloa” e relacionouse cos mellores talentos da súa época, pero nunca acadou a súa gran ilusión de entrar na Real Academia e tivo que enfrontarse a polémicas, desprezos e difamacións. Feminista precoz, fundou en 1892 a colección “Biblioteca da Muller”. Morreu en 1921, un ano despois que o seu “miquiño adorado”, Benito Pérez Galdós.

COA NUGALLA NOS OLLOS

              Zenón Consagrado Aguilar contempla o local con parsimonia. Catro mesas mal postas. Cortinas da cor da mel. Baldosas brancas. Un can de palleiro que entra, cheira polos catro recantos e mexa sobre as patas dunha mesa. Zenón Consagrado Aguilar rincha os dentes e intenta zoscarlle unha patada ó can. Este non é parvo, pega un brinco e tamén lle rincha a Zenón os dentes, pero acaba largando co rabo entre as pernas. O home ergue da cadeira e vai pechar a porta. Porta de carballo. Rexa. Pesada. A claridade apágase segundo a porta se vai cerrando. Axiña queda a escuras o local. Pois, aínda que é de día, as ventás están todas pechadas. Zenón Consagrado diríxese, ás apalpadelas, á que ten máis preto. Ábrea e volve asomar a claridade polo local. O noso amigo senta de novo, pero agora noutra cadeira; acende un cigarro, fai un cruzamento de pernas algo estrambótico e volve contemplar o local con tanta parsimonia que se lle nota a nugalla ata nos ollos.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Luns, 6 de xaneiro de 2014

UNHA BOA MEDIDA

              Ós concellos non lle están os tempos como para arranxar todas as estradas do seu territorio; porque non teñen cartos e porque os que teñen xa sabemos todos cómo empregan a maioría dos mesmos... soldos desmesurados. Criticado xa isto, falemos hoxe dos arranxos das estradas. Moitas destas escarállanse porque hai demasiados piñeiros ás súas beiras. As raíces destes están moi á de riba e levantan o asfalto de tal forma que chegan incluso a rebentalo nun santiamén. Hai un concello que vai obrar en consecuencia. O de Cenlle obriga a talar os piñeiros máis próximos ás estradas para evitar a caída deles (tivemos a mostra nestas festas de Nadal, Aninovo e Reis a causa do temporal que azoutou a nosa terra, que caeron uns cantos) e para que non rebenten ese asfalto que comentaba. Adoito pasar moi a miúdo co coche por estradas entre piñeirais e aseguro que os parafusos do vehículo roxen a máis non poder. Por iso opino que é unha boa medida a adoptada por ese concello e que moitos ou todos deberían copiar.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Luns, 6 de xaneiro de 2014

INTEMPERIE

                 

                Acabo de ler “Intemperie” (2013), de Jesús Carrasco. Foron 189 páxinas de moi boa literatura, dunha preciosa historia e dunha emoción sen límites. Marabilloso libro! Curto e fácil de ler.

            CONTRAPORTADA:

            “Preto xa do home, volveu dubidar e considerou a idea de non roubar o zurrón. Simplemente agardaría xunto ás brasas a que espertase. Logo amosaríase ante el como o que era: un neno indefenso que non lle ía supoñer ningunha ameaza. Pensou que, con sorte, o home sería un pastor doutra comarca, chegado ata alí na procura dos restos da última sega. Acostumado á soidade, incluso poida que agradecerá a súa compaña. O home ofreceríalle un pouco de comida e algo de beber e logo cada un seguiría o seu camiño”.

            SOLAPA DA PORTADA:

            Un neno que fuxiu da casa escoita, acazapado no fondo do seu escondedoiro, os berros dos homes que o buscan. Cando a partida pasa, o que queda ante el é unha chaira infinita e árida que deberá atravesar se quere afastarse definitivamente daquilo que o fixo fuxir. Unha noite, os seus pasos crúzanse cos dun vello cabreiro e, a partir dese momento, xa nada será igual para ningún dos dous.

            “Intemperie” narra a fuxida dun neno a través dun país castigado pola seca e gobernado pola violencia. Un mundo pechado, sen nomes nin datas, no que a moral escapou polo mesmo sumidoiro polo que se foi a auga. Nese escenario, o neno, aínda non do todo malogrado, terá a oportunidade de iniciarse nos dolorosos rudimentos do xuízo ou, pola contra, de exercer para sempre a violencia que mamou.

            SOLAPA DA CONTRAPORTADA:

            Nado en Badaxoz en 1972, Jesús Carrasco licensiouse en Educación Física e formouse como profesor de secundaria, pero que a penas exerceu como tal. Durante un tempo compaxinou o seu traballo como redactor publicitario coa carreira de Filosofía, aínda que finalmente decidiu abandonar os estudos. A súa vocación literaria vén de antigo, dado que leva máis de vinte anos escribindo novelas e relatos infantís, que emporiso nunca viron a luz. “Intemperie” supuxo un dos debuts máis sorprendentes dos últimos anos no panorama literario internacional, e os seus dereitos de publicación foron adquiridos por prestixiosas editoriais de trece países. Despois de residir durante doce anos en Madrid, en 2005 Jesús Carrasco trasladouse a Sevilla, onde vive na actualidade.