AS TROITAS BAILARON UN TANGO

               Ri, paspán. Do asubío que viaxa polo aire e vai caer no tímpano dun oído calquera. Chouta, saltón. E deixa que a inercia te leve polo leito do río que non leva practicamente auga. As troitas bailaron un tango mentres os amieiros caían ou se dobregaban, cada pouco, sobre os xuncos da memoria, de cando a vida non valía nin catro cadelas. Corre, pasmón. Non te quedes parado contemplando o bambán dunha conciencia, que vai dun pensamento nocturno a un ouleo no alto dun outeiro. Sabes que hai berros que pasan, que cruzan fronteiras. Sabes que hai fronteiras polas que berramos moi a miúdo, quizais demasiado a miúdo. Berra, animal. Por un recordo que quere marchar, que quere fuxir por entre as persianas do tempo e por un nacionalismo que non ten descanso. As troitas seguen bailando o tango e cen cabaliños do demo aterran na pobre charca existente no río que non leva practicamente auga. Asubía, Canta. Mira. Baila. Soña. Soña co paso de baile dun tango.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 23 de xullo de 2014

CONTEMPLANDO, QUE É XERUNDIO

               Engurro os beizos nun xesto de aburrimento, pero non me aburro. Contemplo. Contemplo o ir e vir dunha pomba por baixo da miña mesa. Anda na procura de faragullas que sempre caen dos petiscos que che poñen cando tomas algo na terraza de calquera cafetaría. Contemplo o titular dun xornal no que se afirma que a pobreza golpea nos fillos menores. Esta pobreza galega precisa dun relato á parte. É un tema demasiado forte para desenvolver en dúas liñas. Remexo a café para que se disolva, para que se dilúa ben o azucre, e bótome para atrás para que as costas acouguen un chisco sobre o respaldo da cadeira. O que significa que, mentres, deixo de escribir. E non escribindo, sigo contemplando. Contemplo o movemento das follas das árbores da beirarrúa e escoito o ruxerruxe do vento zoupando nesas follas. É un dicir; o meu oído non é tan fino. Contemplo unha viseira branca que teño á miña esquerda e que hai un cacho descansaba sobre a miña cabeza, porque andei lendo baixo un sol abafante. Contemplo o que deixo escrito.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 23 de xullo de 2014

MORBO POR UN LADO, PEDRAS POLO OUTRO

              Ás veces é complicado diferenciar o morbo da homenaxe. No aniversario do accidente de Angrois creo que houbo máis morbo que homenaxe. Por un lado enténdese, xa que somos moi amigos do morbo ou de querer ser sempre algo máis cos demais. Penso que a mellor homenaxe que se lle podía realizar ás vítimas e ás familias das vítimas nese desgraciado accidente era o silencio e non toda a trapallada que se montou desde hai tempo xa; tanto nos medios de comunicación como nas redes sociais e como na propia Xunta. Está ben lembrar o día e estar incluso ese día coas familias, pero, xa digo, en silencio e non esbardallando sobre tal ou cal cousa que aconteceu aquel día. Pero aínda nos queremos sentir heroes e opinamos sobre isto e aquilo sen importarnos a dor dos que realmente están sufrindo por culpa duns estamentos ós que non se lles consegue meter man. Ou non se quere.

              E segue o furacán, o xenocidio israelí lanzando bombas contra escolas en Gaza nas que se producen, por suposto, vítimas civís e, o que é peor, nenos. Mentres tanto, a comunidade internacional dedícase a “medio opinar”. Non pasa de aí. Normal. Calquera lle mete man ó neno bonito de Estados Unidos. Así, o xoves xa ían 730 mortos palestinos por 31 israelís. Como se ve, a diferenza é moi grande. Normal; pedras contra tanques.

              Finca Fierro. Venres, 25 de xullo de 2014

SOBRE OS INSULTOS POLÍTICOS

              Todos temos dereito a opinar e incluso a criticar. Despois, cada lector que pense o que queira. O periodista Roberto L. Blanco Valdés ten o mesmo dereito. Eu tamén teño o mesmo dereito. E segundo el badúa contra Beiras eu tamén podo esbardallar contra Blanco Valdés. Bótalle en cara ó veterano político os insultos que deixa escapar contra os parlamentarios do PP cando se pon a rebater calquera asunto. E Valdés escribiu “tan só” 75 palabrotas para emparellalas cos 75 parlamentarios galegos. Beiras seica lles chama “canallas” ós seus adversarios. Estou por apostar que se moita xente puidera, chamaríalles incluso aínda algo máis forte. Todos os insultos que nomeou o periodista asoman en calquera dicionario, e eu son dos que digo que todas as palabras que aparecen nos dicionarios son para usalas polo menos algunha que outra vez. E hoxe en día, na política, ata creo que se deberían usar máis a miúdo. Hai opinións políticas que deberían ir máis alá do insulto.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 23 de xullo de 2014

AS CABEZAS ÁS VECES NON REGULAN

               É sabido da miña afección e do meu amor polo fútbol, pero aínda así, isto non evita as miñas críticas cara á certos detalles do mesmo. Chego a entender a paixón de moitos polo deporte rei español, pero discrepo un pouco ou quizais un moito do fanatismo. Creo que existe unha pequena diferenza en que unha persoa asista, por exemplo, desde Alacante ata Madrid para ver un partido de fútbol no que xogue o equipo merengue e que esa mesma persoa asista á simple presentación dun xogador. Foi o detalle que vin (e non me gustou) o outro día na televisión cando se levou a cabo a presentación de James Rodríguez, a nova fichaxe estrela do Real Madrid. Seguín a este rapaz no Mundial e foi o que máis me gustou de todos, pero nin así creo que sexa merecente de que corras media España para velo tan só durante uns minutos. E non analizo o pensamento de moita xente hoxe en día: “ó mellor os fillos dese fanático están a pasar fame”. Ó mellor si; pero as cabezas da xente ás veces non regulan.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 23 de xullo de 2014

A PACIENCIA DO ÍMPETO

 

               Cala. Outorga. Pasea. Un bigote no labio superior dun home. Un globo bambeando na man dereita dunha muller. Un móbil pegado á orella esquerda dun home, o acompañante da muller do globo. Berra. Silencio. Corre. Un videoclip na televisión e un autobús que pasa. O tempo tamén pasa, xa sabemos que non se detén. Moita risa. Pouca calma. Algo de saudade na alma do que emigra. Por certo, volveu a emigración; se é que no noso país se detivo algunha vez. Entendede como noso país a nosa Galicia. Que ninguén pense que se me escapou o meu espírito nacionalista! Vaiche boa!. Un roscón. Un mosquito. Unha papoula. A papoula é bonita. Todas as bolboretas son bonitas. Como unha novela ben escrita ou unha película ben rodada. Non mires para arriba coa boca aberta, que che poden entrar moscas. Ponte a bailar no aro dunha peneira para que todos simulen unha festa que non é tal. Tampouco botes as poutas antes que as moutas, cando, na realidade, a calma é a paciencia do ímpeto.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Martes, 15 de xullo de 2014

MENOS QUE UN FOGO NO AIRE

 

               Bernabeu Profeta López tiña sede, moita sede. A calor apertaba e sombras, a verdade, non había moitas. Saíra a pasear ás tres da tarde e xa estaba un chisco arrepentido, pero Bernabeu Profeta non quería perder a sona do seu alcume: O Paseante. Todos os días saía de paseo a esa hora; caesen chuzos de punta ou abrasasen raios de sol, coma hoxe. Cando albiscou o bar a uns 50 metros deulle máis ritmo ós seus pasos e a pesar de botar o fel pola boca. “Unha cervexa ben fría”, berroulle xa desde a porta ó camareiro. E antes incluso de sentarse, a Bernabeu Profeta López duroulle a cervexa menos que un fogo no aire. Dun trago. Dun profundo e longo trago. “Outra”, rosmou case sen respirar. E cando o camareiro pensaba que, agora si, a tomaría con máis calma, zas, noutro suspiro, outro foguete no aire. Realmente tiña sede, moita sede. Bernabeu, O Paseante, pagou a consumición, díxolle adeus ó camareiro e liscou. Seguiu co seu paseo. Para iso era O Paseante.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Martes, 15 de xullo de 2014

GOLDRAR

              De rapaz, cada dous por tres, goldraba o río Arnoia polo alto da Pitediña para cruzar coas vacas para o monte de Pinouzos e, logo, goldraba o río de Tioira para pasar de Barricobos ó Río Vello ou da Tapada Nova a Portugalego. A primeira vez que usei a palabra goldrar, o ordenador axiña a subliñou cunha raia vermella, é dicir, erro, palabra mal escrita en galego. Arre demo!, pásame o mesmo que con atugar. Dicionarios ó canto. Nada. Google como táboa salvadora. Aquí apareceu algo. Pero non o significado que eu lle quería dar (o de cruzar un río descalzo, xeralmente co pantalón arremangado ata os xeonllos). Os significados que atopei versaban sobre “adobar as peles para que solten a pelambre” ou “pudrise ó sol unha substancia”, “facer cervexa o mar”, “escurrir, escoar o caldo”. Volve ser Elegio Rivas Quintas (por ser da miña comarca) o que se achega un chisco ó uso que lle dabamos a ese verbo; polo menos os de Baños de Molgas: “Salpicarse de auga e barro, atravesar sen reparo por lugar fangoso”

              Café Aitana 39 da Valenzá. Martes, 15 de xullo de 2014

UN ESCAPE Á REALIDADE

              Sen analizar moi a fondo os acontecementos da semana pasada, vemos que, practicamente, é o de sempre. Ou sexa, noticias que cabrean. Empezo a entender a esa xente (na que me inclúo) que usa o fútbol coma un escape á realidade. Aínda que o teu equipo perda (e polo que sofres, claro está), sempre lle podes buscar algún outro aliciente a esa perda; que tal xogada foi bonita, que tal parada foi impresionante, que se seguimos xogando así salvarémonos, etc. Pero que aliciente lle atopas á realidade de 458 nenos mexicanos escravizados por unha institución que os acollía, que os obrigaban a mendigar e que sufrían unha e outra vez abusos? Nin a súa liberación che pode alegrar a alma. Que aliciente lle atopas á situación do pobo palestino masacrado un ano si e outro e outro e outro tamén polos israelís? O xoves pola noite ían 230 mortos palestinos (45 nenos) por dous israelís. E tamén o xoves, o fillo putativo de Estados Unidos ordenoulle a 100.000 palestinos de Gaza que deixasen as súas casas porque, se intúe, pode haber “as de Dios es Cristo”. Que aliciente pode haber na nosa democracia cando ves que o PP se está cargando practicamente todo; desde a educación á cultura, desde a sanidade á propia liberdade. Hoxe existe máis censura ca nunca. Ante este panorama: viva o fútbol! e o cine! e a lectura! e a música! Un escape á realidade.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Xoves, 17 de xullo de 2014

ATUGAR

               Verbo atugar. Farteime de buscar en todos os dicionarios galegos que teño, e nada. Boteille unha ollada a todos aqueles que, sen ser meus, caeron nas miñas mans, e tampouco. E xa por último busquei na mellor e maior enciclopedia existente hoxe en día (o google), e nada de nada. Perdón, atopei unha acepción de Eligio Rivas: “Meter, enterrar unha cousa nun lamazal ou terra húmida”. Pois si, máis ou menos así é para min o seu significado. Cando as vacas se metían nun deses lameiros demasiado brandos: “vanse atugar”. Cando un carro cruzaba por eses lugares húmidos ou con bulleiro: “vaise atugar”. E non digamos xa se era un tractor, con todo o seu peso. E así se atugaba máis dun. Se querías espichar, por exemplo, unha estaca: “atúgaa ben”. Non entendo por que non asoma esta palabra nos dicionarios galegos cando non son eu só o que a uso. Pensaba que era eu o que usaba mal o verbo, a expresión, pero pescudei, comprobei que non. Quedo en paz coa súa escrita e coa súa pronuncia.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Martes, 15 de xullo de 2014

A RETRANCA GALEGA

              É mentira. Todo é mentira. Hai enquisas, datos, estudos que ás veces só queren chamar a atención e os xornais seguen o xogo coas súas publicacións. Non hai moito os medios de comunicación lanzaron ó vento a infelicidade dos galegos e cataláns. Que seica somos infelices coa nosa vida. Mentira cochina! Os cataláns son felices intentando independizarse. E os galegos… os galegos somos felices a velas vir!. Non temos paro. Traballamos as viñas para malvender ou regalar as uvas. Hai paz e felicidade nos estaleiros galegos. A gandaría están indo ó tacho. A Cidade da Cultura xa hai meses que non produce perdas. Os políticos, dun tempo a esta parte, fixeron acto de contrición e xa ningún malversa fondos nin acepta subornos. Nesta enquisa é onde se nota precisamente a retranca galega. Imaxino o entrevistado contestando coa infelicidade para presumir de sufridor, cando, na realidade, o galego, vive coma deus!

              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Venres, 11 de xullo de 2014

OS SUCOS DA MEMORIA

               Rella de ferro nun arado de pau. Os regos da leira son longos e os anos dun labrego murchan entre os sucos da memoria. A memoria dun labrego tan só ten dous obxectos identificados: pan e touciño. Hai cargas con feixes cheos de pensamentos que necesitan algo máis que unha albarda. Outros precisan dunha meda para que non se esborrallen cando a conciencia pesa máis que un cento de mollos de centeo. Eixe de carro que canta, que berra, que se queixa polos camiños de pedra que van dar, logo, a carreiras cheas de lama, de bulleiro onde a nostalxia se atuga ata que a melancolía asoma por entre os estadullos dunha vida feliz pero un chisco miserenta. Os sucos da memoria adoitan ser rectos nos momentos en que o sol se tumba sobre a almofada do horizonte; pero ás veces tamén se torcen porque o labrego sente e padece a perda dalgunha semente, dalgún froito que quedou atugado nos anos de máis pobreza. Hai soños que bordan os ladrais dun carro.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Sábado, 5 de xullo de 2014

COMO OS SETE PECADOS CAPITAIS

              Onte acabou o Mundial de Fútbol de Brasil. Onte designouse novo secretario xeral do PSOE. Pero este recuncho escribino o venres. Aínda non había campión nin tan sequera o premio de consolación (3º e 4º posto). Mais eu creo que sobre este evento futbolístico o día que realmente quedou marcado para a historia do balompé foi o pasado martes día 8, cando Alemaña lle encasquetou a Brasil (coma quen non quere a cousa) sete goles como se foran os sete pecados capitais, cinco deles nun alustro, nun ai. Nin o maracanazo furgou tanto na alma brasileira. Se ós españois nos fundiu Holanda con cinco goles, imaxinade sete a Brasil, na súa casa e “no seu campionato”.

              Hoxe hai secretario xeral socialista. Pero o venres, no momento de escribir isto, xa abriran as navallas uns e outros, con acusacións a Pedro Sánchez por estar na asemblea da Caja Madrid na época de Blesa. Como se ve, á hora da verdade, os cordeiros vólvense lobos.

              Outro asunto importante acaecido a semana pasada, e que nos compete ós galegos, foi o ruxerruxe causado pola designación de Xosé Filgueira Valverde como homenaxeado no Día das Letras Galegas do próximo ano, pola súa vinculación ó franquismo como alcalde de Pontevedra. Aínda seguen as críticas. E seguirán.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Venres, 11 de xullo de 2014

O AVANCE DO MUNDO LABREGO

               O que avanzou a agricultura, arre demo! Incluso o mundo labrego galego. Antes ías para as leiras cun arado de pau e a súa xunta de vacas, ou cunha fouce ou fouciño, ou cunha gadaña, ou cun sacho ou aixada. Agora vas cun tractor ou con algún deses aparellos mencionados e, por suposto, cuns auriculares para escoitar a música que cospe un MP3 ou o propio teléfono móbil. Para rematar o gran cambio, algúns xa levamos incluso unha cámara fotográfica (por se a do móbil é ruín) para inmortalizar animais ou produtos que afloran na nosa terra. Mentira!; é para subir, logo, ó facebook ou o youtube. Pois mira que si avanzou! Antes andabas arrastrado detrás de tres vacas e un burro e agora vas para a finca, para o eido nun coche último modelo (o de último modelo é un dicir, ou sexa, os que o teñan, claro). Mais o reverso da moeda está na subsistencia, nas ganancias; agora o gandeiro vende máis barato e compra máis caro. Tócate os...!

 

               Costa da Gándara en Ramiras (Castrelo de Miño).

Xoves, 10 de xullo de 2014

EN PRIMEIRA FILA

               Xa estou en posición. Para ver o partido Arxentina-Suíza. En primeira fila... da terraza, claro está; non do campo de fútbol. Son un fanático do fútbol, pero non ata o punto de gastar cartos nun partido. E podendo velo pola televisión. Certo, no campo é outra cousa, pero... Pero as aglomeracións nunca me gustaron; e detalles que vin de antigo aínda menos. Lembro unha vez no Santiago Bernabéu a principios dos oitenta, máis en concreto no marzo de 1983. Real Madrid-Celta (3-0). Un galego que pasaba por diante miña cunha bandeira galega e que se lle deu por izala ó vento, por abaneala un chisco... case se lean con el. Desde aquel día me dixen que non volvía máis ó fútbol. En partidos grandes, claro. De cando en vez vexo o Barbadás e unha vez coincidiume ver ó meu equipiño, o Molgas. Xa conectaron co Arxentina-Suíza. Hoxe son suízo. Onte fun alxeriano (contra Alemaña). Ó non estar España e, logo, Portugal, sempre vou co máis modesto. Oxalá ganara o Mundial Costa Rica, carallo, ou Colombia.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Martes, 1 de xullo de 2014

O QUE DI O NARRADOR

               Trae outro café cando queiras. Iso lle dixo Filomeno Arias Carracedo á camareira que pasaba naquel momento pola súa beira. Filomeno medía case dous metros, aínda que moitos dicían que pasaba dos 2,20. Claro, aquí hai un erro moi grande; non é o mesmo aquel case que este 2,20. Creo que os moitos son uns esaxerados, pois o que conta é o que di o narrador, que para iso é o que inventa o personaxe, non si? Definitivamente, Filomeno Arias Carracedo mide 1,98 e punto. Debido a esta estatura, o narrador tamén di que a Filomeno lle chaman O Longo. Nin O Largo, nin O Alto... O Longo. E outro punto. O narrador deixa de falar do Longo para contar que a camareira quixo axiña traerlle un novo café ó noso protagonista, ou sexa, ó personaxe que inventou o narrador; non esquezamos isto. E tróuxollo. Ó mesmo tempo xa lle cobrou e deulle as grazas. Grazas a ti, muller, por me servir o café. O Longo ensinoulle un sorriso dentífrico e pegoulle o primeiro sorbo ó café. Segundo o narrador, por suposto.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Domingo, 29 de xuño de 2014

QUEDA TODO NOS SOÑOS

               Queda o astronauta suspendido no tempo para que a inercia actúe por si soa. Esta leva a aquel de estrela en estrela ata que se estrela, ou seax, ata que se esnafra. Pobre astronauta; foi morrer ben lonxe, ben afastado do seu fogar. Penso, opino e creo que a anos luz. Tamén pode ser ano arriba ou ano abaixo. Mais, que é un ano nesa inmensidade? Incluso un ano luz?

               Queda o verme luceiro cruzando o atallo que vai dunha rúa a un camiño, ou viceversa. O atallo é aquel lugar polo que se atalla, do verbo atallar. O verme luceiro é o vagalume, o lucecú que resplandece, que alumea nas noites nas que eu paso polo atallo. Máis seguro que tamén resplandeza aínda que eu non camiñe polo atallo que se atalla.

               Queda o silencio facendo un oco onde hai ruído. Pouco a pouco consígueo. É tan bonito o silencio, tan harmonioso, tan calado. Silencio. Queda todo nos soños.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 25 de xuño de 2014

HAI QUE REMATAR AXIÑA

              Corre o aire. Vai fresquiño. Pero veño preparado; trouxen comigo unha chaquetiña. Por se as moscas, por se acaso, polo si ou polo non. O peor é se chove. Estou na terraza dunha cafetaría para ver un partido do Mundial, o que enfronta a Nixeria contra Arxentina. Asoman as primeiras imaxes na televisión. Demo negro!, son o único cliente!; tanto na terraza como na cafetaría. Pero intúo que por pouco tempo. Porque a cafetaría ten varias bandeiras do país latinoamericano. E sei que aquí adoitan achegarse arxentinos que viven na Valenzá. Empezan a saír os xogadores. Zoa o vento. Pasan os coches. O café está rico de carallo. Sigo só. É igual. Así tamén se oe mellor ós comentaristas. Van soar os himnos. Hai que rematar axiña o relato para prestarlle atención ó fútbol. Xa dixen neste mesmo xornal que un Mundial é un Mundial. Chegan clientes. Espero que non chova. Definitivamente, remato o relato.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 25 de xuño de 2014

A REBELIÓN DOS MODESTOS

              No momento en que escribo para este recuncho hebdomadario estou contemplando o partido de cuartos de final do Mundial de Brasil entre Francia e Alemaña, dous dos (presumibles) grandes do fútbol mundial. E aínda quedan como presuntos grandes o anfitrión Brasil, Arxentina e Holanda. O máis seguro é que gane o Mundial unha destas (supostas) grandes seleccións. Digo supostas porque, para un servidor, este Mundial está sendo o titular deste relato. Porque practicamente a todos os grandes lles custou moito ganar os partidos, incluso na fase clasificatoria. Non digamos xa os modestos dos oitavos, onde, dos oito partidos, cinco tiveron que ir á prórroga, e deses, dous, houbo que resolver o encontro, a clasificación a penaltis. Para o espectador, creo que para o espectador español (por aquilo de non estar xa a nosa selección) foi algo así como a nosa propia Liga; que os dous grandes estiveron a velas vir e foi un, máis ou menos, modesto o que a acadou. Non creo que isto suceda no Mundial, pero creo que nos chega con haber gozado dos oitavos de final e dos cuartos, onde Costa Rica, Colombia e Bélxica foron as nosas seleccións. Alguén dirá: non hai inimigo pequeno ou xogan once contra once. É certo, pero, a pesar de desexalo, as seleccións pequenas seguiron quedando ás portas… coma sempre, porque os cartos son os cartos, cos cartos mérquense estrelas.

              Finca Fierro. Venres, 4 de xullo de 2014

UN MÓBIL SILENCIOSO

               Un teléfono negro sobre a mesa. En silencio. É raro ver un móbil quietiño sobre unha mesa dunha cafetaría. Onte mesmo vin detalle que me impresionou: cando ía pola beirarrúa e ó pasar por diante dunha terraza había unha mesa ocupada por dúas parellas de mozos e os catro andaban dálle que dálle ó móbil. O meu pensamento foi para esa presunta cita, para a que imaxino que se chamarían ou se mandarían un whatsapp deses para quedar a tomar algo. Entendo que cando fas isto tamén é para charlar un pouco. Mais a imaxe que se amosaba nese momento non tiña nada de conversa, nada de amizade ou veciñanza ou camaradaría; cada un fochicaba no seu móbil e a cada un lle importaba un carallo os demais. A verdade é que hoxe en día hai exemplos destes a moreas. É raro, polo tanto, ver un móbil sobre unha mesa e que unhas mans non o manipulen. Alguén , se acontece iso, ata lle chamará parvo ó dono do móbil. Para que quere un móbil? Para velas vir? Pois aí segue; quietiño, silencioso, incluso sen vibrar.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Luns, 23 de xuño de 2014

UN RATO NA BARRIGA

               Sinto que me anda un rato na barriga e a debilidade é a causante de que me treman as mans. Cando isto sucede, pásoo mal, moi mal. A maiores do tremor de parte das extremidades superiores, empezo a suar e pouco a pouco quedo sen forzas. Sufro de tal maneira que se vou conducindo teño que deter o coche ou estar á espreita para que o vehículo non se me saia da calzada. Se estou traballando nas labores do campo, teño que acougar axiña e sentar. Se estou na casa, non me queda outro remedio que lanzarme ó primeiro alimento que pille a man. E cando isto acontece empezo a comer de tal maneira que nunca me sinto farto. E sigo, e sigo, e sigo. Chega un punto en que paro (a pesar de non sentirme farto), pois sei que dun momento a outro o meu estómago xa non notará o rato na barriga, senón que se sentirá como un bombo e empezarei a suar, agora si, a causa da fartura. Chega un momento no que penso en que será peor, se o remedio ou a enfermidade, se o rato ou o leirón.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Luns, 23 de xuño de 2014

O SÍMBOLO DE CURVA Á DEREITA

               Alguén (pénsase que foi o seu veciño) esparexeu uns carteis pola vila nos que se dicía que había que poñerlle un sinal de tráfico na fronte a Abel Asirio Salonde co símbolo de curva á dereita. Agora, entre os veciños da vila, estaba a dúbida do seu significado: porque Abel torcía un chisco o andar cara á dereita? ou porque Abel estaba a volverse das dereitas cando sempre foi un presunto nacionalista? O de torcerse cara ó lado dereito é certo. Desde rapaz ladeou para ese lado a causa dunha mala postura que lle puña ó pé. E o da cuestión política creo que tamén é verdade. Duns meses para acá, ou ben por liortas internas no seu presunto partido nacionalista ou ben porque sabía que nas dereitas se vive moito mellor, o caso é que se lle notaba a leguas que empezaba a cambiar de bando. Abel Asirio Salonde rosmaba polo baixo cada vez que se atopaba con ese cartel. E tiña que rosmar a miúdo, porque había folios esparexidos polo chan e cravados nas árbores das beirarrúas a esparto, a mareas.. Aínda así deulle un plus de inventiva e orixinalidade ó que descorreu o símbolo de curva á dereita.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Xoves, 19 de xuño de 2014

COMO AS ROSQUILLEIRAS

               Sobre o horizonte unhas nubes negras asoman con toda a pinta de querer descargar unha treboada. Pero a Macarena Maca Formigoso dálle igual. Ela anda ó seu, ou sexa, a buscar lugares ou grupos de persoas nos que poder meter baza, é dicir, que se apunta a todas como as rosquilleiras. Falando claro, que a Macarena Maca gústalle máis a troula e os contos que o traballo. E por iso case nunca está na casa; déixalle toda a carga a súa nai, tanto na casa como fóra dela. Macarena Maca Formigoso sempre foi así. Xa desde pequena andaba de roda en roda coa única intención de se informar de todo e non facer nada, nin tan sequera os deberes do colexio. E como a xente non é parva, como nas aldeas son máis listos cos allos, axiña lle buscaron o correspondente alcume: A Rosquilleira. É filla única de Oalla Formigoso Baria e de Xacobe Maca Primeiro. Teñen a casa no cabo de Trepalaspedras e unha galería que mira para o sur. A eles dálles igual de que lles dea o sol polo leste.

 

               Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 18 de xuño de 2014