O UBRE DOS ESPAÑOIS

              Non teñas medo, rapaz, que España é rica. Iso di Podemos. Estou de acordo. Debemos ser o país máis rico de Europa e ata creo que do mundo mundial, porque todos os políticos chupan dos nosos tetos e seguimos, e seguimos, e seguimos a dar leite. Temos uns ubres tan grandes que non necesitamos hormonas. Tamén creo, rapaz, a José Manuel Baltar cando solta que “estamos a evolucionar a unha velocidade superior á prevista”. Seica hai uns agoireiros que din que a comarca de Ourense perde forza, poder en industria, tecnoloxía e servizos, algo hoxe en día máis que esencial. Pero, xa che digo, rapaz, son uns agoireiros. Imos polo bo camiño en todo. Dannos feixes de trevo e así nos medran os ubres para que uns cantos (ó mellor son uns moitos) nos espreman os tetos e, nós, obedientes, soltemos lastre. A ver, rapaz, para que estamos! Non entendo porque queren tomar medidas, entón, contra a corrupción, nin que intenten chegar a pactos. A non ser que nos pidan que engordemos aínda máis os ubres. Son algo inocentes, rapaz, xa que se o fixeran (pedirnos que engordemos) xa nos verías a nós correr para os lameiros para pacer máis trevo. Non teñas medo, rapaz, nin os nosos ubres van rebentar nin moito menos as conciencias deles. Nin collendo mamitis van deixar de munguirnos. Para que vexas, rapaz! Ánimo e a soltar leite, a soltar lastre. Estou contigo, rapaz.

COA PORTA NA CARA

               Hai xente que non se corta nin ante os amigos máis íntimos. Fátima Doncela Carqueixa deulle coa porta na cara á súa íntima amiga Gala Gobernadora Guaje, máis coñecida polas Tres Ges. Lóxico. Pero por que lle deu coa porta na cara? Porque lle quixo vender unhas rifas para unha excursión. A ela!, que non tiña onde caer morta. A súa amiga, as Tres Ges, non é que fose de excursión (a ver, para onde iría esa alma cándida con case 70 anos no lombo!), pois quen realmente ía gozar con días de ocio era o seu fillo Narciso Preguiceiro, de mal nome O Carracho. O alcume víñalle por parte do pai. A nai, a maiores das Tres Ges, tamén lle chamaban A Lareta. Por algo será. Moitos veciños, cando a ven, intentan acocharse ou escapar dela porque igual te podes tirar dúas horas e pico escoitando os seus lamentos. Para máis inri, só fala dos seus lamentos, das súas penalidades. Mais nin punto de comparación coas penalidades de Fátima, que é ben certo que vive na máis absoluta miseria. É normal entón que mandase á súa amiga a mornear as augas. Querer sacarlle cartos para que se divirta O Carracho!

POLAS CORREDOIRAS DA NUGALLA

               Quita o piollo da cabeza e pensa no vaivén da folla do amieiro. Está aburrido. Sentado xunto á presa da Porfía, alá polo monte de Pinouzos, non cre que o día vaia máis alá dalgún sentimento máis. De súpeto, ergue e colle cara Baños de Molgas. Xa está canso de contemplar os biosbardos. Ó mellor na casa fai algo. Non sabe qué, pero algo caerá. Leva trinta anos sen saber qué facer. Ten corenta. A súa vida consiste en ir e vir polas corredoiras da nugalla. Nacera nunha familia da estrada principal, “da carretera”, e iso xa eran palabras maiores. Familias acomodadas. Déranlle todo feito e el aproveitou sempre as ocasións: esperar a velas vir. Só pensaba nos biosbardos e transitaba día tras día polas corredoiras da nugalla. Sentía que non era feliz, pero tampouco intentaba buscar outros camiños que o levasen aínda que só fose a unha actividade espiritual. Pensaba na canseira que iso tiña que supoñer. Chegou á súa casa da rúa principal e, definitivamente, decidiu facer algo. Tombouse no sofá. Custoulle deixarse caer pero alí sigue  pensando nos biosbardos.

AUGA MILAGREIRA

               Cando Maldras Rei Cachazudo mirou para as escaleiras de pedra que baixaban á burga de Baños de Molgas pensou que o mundo se lle viña encima. Viunas tan pendentes e tan perigosas que botou un paso para atrás e tardou en reaccionar. A ver, as escaleiras non son perigosas porque incluso por alí baixaban as vacas cando se enrellaban nun pezuño e había que meterlle a ferida na auga bicarbonatadosódicas para que lle curase en pouco tempo. O que era un perigo era o propio Maldras, que se cambaleaba como unha vara de vimbio a causa do licor café que aniñaba xa nas súas entrañas. O noso protagonista bebía de raio. Empezaba de mañá cedo e percorría todos os bares existentes na estrada principal de Baños de Molgas. E eran uns cantos. Claro que, antigamente, eran outros cantos máis, e outros, e outros; case se dicía... cada casiña, seu bar. Eran outros tempos. Maldras Rei botoulle peito e baixou, a modiño, pero baixou, con perigo pero baixou. Bebeu tres grolos do cano e... coma un milagre, pasoulle a borracheira!

POR QUE PREGUNTAS POR QUE?

               Por que preguntas por que?, di un cantante deses melosos. Imaxino que porque non entenderá algo. Cando se pregunta un por que entendo que é porque non se entende o que che dixeron. Tamén pode ser para zafarse un chisco da cuestión e ganar tempo. Aínda que penso que preguntou o por que porque debe ser galego. Non din que os galegos temos fama de contestar sempre cunha pregunta? Pois iso. Estamos na mesma situación que na de se sobe ou baixa. Neste caso sempre digo qué lle importará á xente o que fago ou deixo de facer. Hai que aplicarse o conto no do por que. O que pregunta quere saber, pero se o outro non quere que se saiba é normal que responda con outro por que. A xente é curiosa de raio! E interesada, moi interesada. Por que preguntas por que? A ti que che importa! Quedaches contento? Queremos arranxar a vida dos demais cando a nosa está máis que escarallada. Estou seguro de que queremos saber para tan só discernir se son algo máis ca nós ou se se envorcallan na merda. Por que preguntas por que? Anda que te zurzan!

QUIXO IR DE LISTIÑO

               Un pontevedrés intentando que lle quitaran unha multa de aparcamento porque o sinal estaba en galego. Manda truco na Habana! Pois resulta que o sinal non só ten palabras escritas na nosa lingua, senón que ten números que todos entendemos e, o máis importante, un disco circular azul cruzado por aspas vermellas, que, se non erro, significan prohibido. Se ves algo prohibido e ves uns horarios, non hai que ser moi listos para intuír o seu significado. O que pasa é que o pontevedrés non foi de listo... foi de listiño, de espelido, de cara lavada. O máis rechamante de todo é que é un pontevedrés!, ou sexa, un galego! Que non saiba ler en galego, vale; pero que non o entenda? Poño a man no lume a que un castelán sabe a tradución de “laborais” e “servizos”. Poida que non saiba o significado de “agás”. Pero ante aquelas dúas, os horarios e o disco de prohibido son suficientes para que un de Laponia entenda que aí non se pode aparcar. Un xuíz rexeita a reclamación do listiño. Menos mal. Algúns queren ir de chulos pola vida.

É FELIZ PORQUE SI

              Chove miudiño. Pero molla coma se chovese a cachón. Chove miudiño. Pero leva tempo chovendo desa maneira. Polo que todo está empapado, mollado. A auga molla. A rapaza Edna Vences Tormenta intenta evitar as fochancas coas que se atopa baixando pola rúa da Igrexa de Baños de Molgas. Non leva paraugas porque non ten como levalo. Resulta que ten as dúas mans ocupadas con cadanseus caldeiros de plástico. A súa nai dixéralle hai uns minutos que fora buscar auga á burga para os porcos. Non é o mesmo acomodar con auga morna que con auga fría. Ata os propios marráns o agradecen. Edna Vences Tormenta xa está mollada. Pero non lle importa. É nova e é feliz. Porque si. Porque incluso chovendo detense á parola con outras rapazas coma ela. Tamén felices. Tamén molladas. Ó final, Edna Vences chega á casa enchoupada. A nai bótalle unha pequena rifa. Ela solta catro bágoas de crocodilo e axiña sae de novo a xogar pola rúa do Agro. Total, xa está mollada!

COMA OS CARANGUEXOS

              Funga o vento por entre os canastros da Aira de Arriba de Baños de Molgas e as películas proxectadas na última edición do Festival de Cine de Ourense xa quedan para o recordo. De noite trotan os gatos pardos polas rúas molguesas e a duquesa de Alba descansa eternamente. Amén. Amén por gozar das súas posesións acadadas á conta dos pombos. É normal, entón, que sexa a novena riqueza do país, do país dos apandados. Oulean os cans por entre os palleiros da Aira do Pombal. Oulean por eses animais que se atopan nos Parques Nacionais, xa que o Goberno permitirá a súa caza ata polo menos o ano 2020. Si, máis ou menos o que se comenta: que volvemos ós tempos da “escopeta nacional”. Xa hai moito tempo que andamos coma os caranguexos. É igual. Xa o temos asumido. Xogan ás agachadas os nenos de Baños de Molgas por entre o embarcadoiro da estación do ferrocarril porque eles non entenden de ideoloxías políticas. Non así a alcaldesa da Bola, que, como entendida, deixou o BNG porque este grupo seica se está a radicalizar, é dicir, está a un paso de ser terrorista. De aí tamén que o novo delegado do Goberno en Galicia queira loitar contra ese termo violento. Teralle medo ás bombas de palenque. Mais como cans de caza ulimos polas carreiras da Pillamadoira e sabemos que detrás da decisión da alcaldesa da Bola hai sombras demasiado longas.

A GRAN OBRA MESTRA

 

               Tanto vai o cántaro á fonte que acaba rompendo. Normal; se vai moitas, moitas veces é lóxico que caia algunha vez. A ver, quen non ten algún tropezón na vida? Ou ben porque engarras nun caxato, ou ben porque tropezas nunha pedra, ou porque che fan a cambadela, ou ben porque te desequilibras por entre os regos dunha leira, ou ben porque incluso alguén te empurra un chisco e ti atrapállaste cos pés e caes. Pero o bonito dos tropezóns está en que, logo, érgueste e punto. Punto non; se é punto tes que parar, acougar. Ó erguerte bótaste a andar de novo e xa está (Xa está vai mellor ca punto)... ata que volves tropezar, ata que esgazas de novo outro cántaro porque che caeu. Ou porque lle deches unha patada; vai ti saber! Pero de novo, unha vez máis, colles outro cántaro, e outro, e outro, e os que fagan falta. Porque a vida sigue. E ata que non teñamos o rebentón final, hai que levantarse unha e outra vez... porque a auga da fonte está fresca e hai que bebela. Ou sexa, a vida é a gran obra mestra e hai que vivila; con feridas causadas polos tropezóns, pero con sorrisos que curan. Sorriamos.

CHEGOU SEN FACER RUÍDO

               Xeralmente opinamos que o tempo pasa voando, máis veces que se comentamos que isto ou aquilo avanza con lentitude. É certo que o tempo pasa voando menos para un servidor cando se fala do Festival de Cine de Ourense. Deus, semella que non chega nunca tal evento! E, non obstante, chegou. E como chega! Seica con máis calidade e, o que é mellor, sen polémica. Case se pode dicir que chegou silencioso, que chegou sen facer ruído. O que demostra que tal ruído non procede do propio cine, senón dos politiqueos que se desenvolven coma se fosen guerras de guerrilla. Este ano parece ser que as navallas quedaron nas casas, ou aínda que anden nos petos da roupa, están pechadas. Oxalá os fíos das mesmas non asomen durante estes nove días e que todo transcorra a base de fotogramas, charlas, actividades, foros, reunións, presentacións, estudos...

               Sobre a calidade é certo que se saberá tan só ó final. Pero hai que confiar un chisco neses olladores, neses programadores que presumen de que si vai haber calidade este ano. Dáme que vai ser verdade. Quizais porque amo tanto o cine que me chega cunha simple boa escena para quedar contento. É que hai escenas, ou frases, ou olladas cinematográficas, ou encadres, ou actuacións, ou argumentos que valen por todo un mundo.

               Temos 218 longametraxes de 70 países (51 pertencentes a España), nos que haberá que descubrir algo dese momento que vale un mundo. Seguro que algún instante aparece entre tanto filme! E, xa digo, con pouquiños momentos síntome feliz.

               E de prórroga, principalmente para aqueles que anden á caza de “famoseo”, aínda nos queda o poder contemplar e escoitar a Carlos Bardem e a Emilio Martínez-Lázaro. A maiores, ou ben por medio de xuntanzas ou ben por medio de estudos, sempre nos quedará o bico doce de saber algo máis da importancia da sétima arte. Ale, a vivir durante nove días nesta fábrica de soños cinematográfica.

COMER COMO UNHA GAIVOTA

               O reloxo marcaba a unha do mediodía e Lázaro Elezar Suárez tiña présa, moita présa. Dentro dunha hora tiña que chegar ó Outeiro Miau para cortar uns piornos na leira que estaba á beira dereita da estrada. Estaba a máis de 30 quilómetros de Nocelo, no concello de Baños de Molgas. Así é que Lázaro dispúxose a comer como unha gaivota, ou sexa, ás présas. Non sei se o conseguirá. O de comer como unha gaivota. Porque Lázaro Elezar Suárez era, quizais, a persoa máis lenta comendo de toda a contorna. Incluso, para máis aquel, entre prato e prato, adoitaba fumar un cigarro. Pero neses momentos o noso protagonista deixou aparcado o paquete de tabaco e tan só puxo sobre a mesa un prato de caldo, con algunhas codias de pan á beira. Non sei se o homiño coñecía as gaivotas (era do interior, interior dunha aldea dunha provincia sen mar), pero si aseguro que hoxe comeu coma elas; e a pesar de que o prato de caldo fumegaba de carallo. Claro que cando rematou, Lázaro Elezar suaba coma un carneiro. Ós 50 minutos empezaba a cortar os piornos de Outeiro Miau.

O REI DO UNIVERSO

               Dille o gaio ó vento: non me sopres que me desguedellas. O vento quedou abraiado. Nunca tal oíra. É máis, nin tan sequera sabía que un gaio puidese falar. Este gaio falaba, e semellaba que tiña mala uva. O vento viulle algo raro nos ollos e, por se acaso, pasou a modiño por entre as patas do gaio.

Díxolle o esquío ó vento: non me sopres que me fas esbirrar. O vento quedou máis que abraiado. Todo aquilo xa empezaba a enfadalo. Non estaba disposto a que lle rosmasen animais ós que nunca vira nin oíra falar. E estaban a subírselle ás barbas, a poñérselle arrichados, farrucos. A el, precisamente a el!, que cando quería era o rei do universo. Movía as augas, escorrentaba o lume e domaba incluso os penedos a base de desgastes. Mais resulta que uns simples animais que non avultaban máis que un bugallo estaban a darlle ordes. A el, ó rei do universo! Pero como hoxe andaba manso non quixo facer unha guerra dunha simple batalla. Fixo coma co paxaro: pasou a modiño e seguiu o seu camiño cara ó norte.

UN RESPONSO POLA CONCIENCIA

 

               Sinto que teño que berrar polos mortos daquel verán. De que verán? Daquel no que houbo moitos. Sempre hai moitos. Pero hai mortos e mortos. Hai mortos asasinados e mortos suicidados. Hai mortos de morte doce e mortos de morte violenta. Hai mortos afogados e ata mortos románticos. Pero todos, absolutamente todos son mortos mortais. Requiescat in pace para o defunto.

               Mais o peor de todo é que hai vivos que están mortos. Que andan pola vida coma defuntos masacrados, coma zombis escarallados. Ás veces ata pensamos se non sería mellor que tamén estiveran mortos pero ben mortos.

               No reverso da moeda tamén nos atopamos con mortos que están vivos. Aqueles que non te deixan nin a sol nin a sombra, é dicir, nin baixo dous palmos de terra. E o seu recordo machúcache unha e outra vez o cerebelo, polo que case temos que cantar un responso pola nosa conciencia. Esta bulebule unha e outra vez por esa morte que non te deixa. O mellor é lanzarlle un R.I.P. ós recordos.

AS AIRAS DA MELANCOLÍA

              Auga quente. Coiro de pita. Copa de viño. Gol no partido. Conciencia tranquila e pura na carballeira dunha vida chea de altibaixos. Quere o sermón do crego ser lección de esperanza, pero hai parolas que ninguén entende e o tempo, así, pasa voando. Porque cando non entendes nada, ti mesmo fas a película á túa maneira. Cadeiras recollidas debaixo dunha mesa. Catro gatos que andan á xaneira. Fume no forno comunal e palleiros de centeo na aira da melancolía. De cando a malla era a festa chea de suor e o po compañeiro do labrego. Na aira da melancolía circula a infancia nocturna de catro nenos que andaban a velas vir e que lles servía de acocho á dureza da vida familiar e labrega. Cantos ruxerruxes se levaron a cabo entre os palleiros da inocencia! Cantos ruídos e cantos silencios en tan só uns minutos! Hai airas que non deberían desaparecer nunca. Xa quedan poucas. Agora son prazas cheas de barbarie política e de incomprensión veciñal. Onde están as airas da melancolía?

A TRISTURA DOS PIORNOS

              Non hai silencio no espazo do ruído. Tampouco hai parafusos en paredes de formigón nin a flor do toxo no alto dun castiñeiro. Non hai ruído na soidade dun nicho. Ou dunha tumba. Aí si que tan só hai silencio. Nin tan sequera o renxer dos ósos ó descompoñerse fai ruído. É como as noites de lúa vella nas que os lobos oulean de pena. Por moi profundo e triste que sexa o ouleo non consegue romper o silencio da noite. Porque hai noites que, a pesar de todos os ruídos, transcorren en silencio, caladas, calmas. Din que a melancolía é o pracer de estar triste. Por iso os piornos teñen a aparencia de tristeiros; choran de melancolía porque saben que a flor do seu compañeiro toxo ten máis fama cá súa. Non lle alcanza para pensar que o burro adoita comer o toxo. Non hai silencio polo leito do río Arnoia, e iso que cando transcorre por Baños de Molgas faino paseniño, calmo; pero chegan as burbullas das augas á altura da burga para que o ruído asome aínda que sexa en silencio.

SOBRE A CALIDADE DOS CÁTERING

              Seguen as queixas das nais e dos alumnos de colexios e institutos sobre as comidas que se lles ofrecen. Agora tocoulle ó instituto Xesús Ferro Couselo de Ourense (o Quinto) ó queixarse sobre o cátering que lle distribúen. Ó mellor non son o máis apropiado para criticar tal calidade, por ser parte interesada no asunto, xa que teño nese centro ós dous rapaces. Mais podo usar para a crítica as dúas caras da moeda: por unha cara está un rapaz que, a verdade, non é de bo bico, polo que debo absterme un pouco da súa opinión sobre a calidade do xantar dos luns, xa que para el todo é noxento (ollo!, o mesmo di sobre a comida da casa). Pero na outra cara asoma o outro rapaz que, como se adoita dicir, come a Deus polos pés, e de todo. Emporiso, cando este me di que o cátering é máis que noxento, teño, entón, que crelo. Moitos pais seica asistiron o pasado luns ó xantar (invitados pola propia empresa) e as críticas seguíronse alzando sobre a mala calidade dos alimentos. Mala calidade ese día que asistían os pais, imaxinade como será cando ninguén analiza a fondo o que se sirve. Educación parece que empeza a estudar o asunto. Isto aínda ten máis pecado có deixamento da empresa (ó fin e ó cabo anda ó negocio), pois sábese xa desde hai tempo que os comedores andan tan mal que algúns institutos fixeron folgas e sentadas por un bo servizo. A Consellaría de Educación empeza a estudar a situación, como se as protestas xurdiran de súpeto. A administración sempre vai uns pasos por detrás da realidade. En todo. E na educación xa non digamos. Hai que recortar para que outros teñan de onde mangonear.

OS APELIDOS DO PROTAGONISTA

               Teclea o paisano sobre o portátil negro e unha voz de muller asoma pola porta da cafetaría. O paisano chámase Héitor Pobo Rexedor porque o trae marcado na fronte. É un dicir. Sei o seu nome porque é veciño e porque é fillo do Silabario. O Silabario, que en realidade chámase Ignacio, ten de apelido Pobo. A nai de Héitor responde ó nome de Dánae e ó alcume de A Subela, porque ninguén conseguía chamarlle Dánae. A algúns escapábaselle Danae, sen o acento na esdrúxula, e como ela engurraba o fociño ante tal chamamento, a xente, coma en calquera aldea galega e española, axiña optou polo alcuño. A Subela era máis fácil de dicir. Todo o mundo galego sabía o que era unha subela. Sabía. Agora non creo que o saiban. A xuventude de agora non sabe nada das ferramentas que máis se usaban antigamente. Dicía que Dánae, A Subela, levaba de apelido Rexedor. De aí os apelidos do noso protagonista. O de protagonista tamén é un dicir, simplemente está escribindo nun portátil mentres eu tomo un café e mentres a muller que falaba ó entrar na cafetaría xa sentou nunha cadeira e toma outro café.

FALTA COMUNICACIÓN ORAL!

               Pensei que a medida sería máis contundente, pero quédase a medio camiño. A Xunta vai prohibir o uso de teléfonos móbiles nas aulas. Hai moitos colexios e institutos que xa prohiben iso. Son partidario da súa prohibición en todos os recintos escolares, e non polo feito de prohibir, se non pola comunicación que se está apoderando de nós. A ver se me explico; hai máis comunicación ca nunca... por medio de guasaps, feisbuq, tuiters, etc. Pero falta a comunicación oral. E nas olladas e nas falas está a esencia dunha persoa ou case da propia vida. Quen se comunica agora cun berro? Ninguén! Antes berrabamos desde un outeiro de Sudalomba e contestábannos desde Portugalego ou a Tapada Nova. Quen asubía agora cos dedos? Ninguén! Asubiábaslle a alguén desde as Costelas e contestábanche co mesmo medio de comunicación desde as Lagoas. Se te comunicas con alguén polo guasap non lle estás mirando ós ollos. E ó falar haille que mirar ós ollos ó interlocutor para ver a súa reacción. Hoxe, demasiada comunicación para non entendernos de ningunha maneira.

A EMBARGARLLES A ALMA

               Xa dicía nun dos meus escritos que ó mellor había que volver á corrupción. Volvo escribir sobre a corrupción. Porque está á orde do día. Porque, en vez de amainar, vai a máis. O PSOE e o PP son incapaces de pactar contra a corrupción, din os xornais. E dis ti e digo eu: que teñen que pactar? Que os corruptos non vaian ó cárcere? Porque outra cousa... Aínda que son capaces de pactar coa dimisión dos corruptos por un soldo vitalicio para estes. Ou se deixades o escano, ou a alcaldía, ou a concellaría, ou o sindicato, ou a patronal, ou calquera poltrona (porque neste país tododeus está untado) buscámosvos un bo sitio na empresa tal ou na compañía cal. Pobriños, non ides quedar sen nada. Sinceramente, non entendo qué pacto queren facer, a que queren chegar. Tan só aceptarei que pacten máis medios a disposición da xustiza para que esta “espabile” e nun santiamén consiga meter a todos os corruptos no cárcere, despois de devolver todo o que roubaron, por suposto. E se xa dilapidaron todo, pois a embargarlles a alma, se fai falta.

O SOÑO PERFECTO

               Sempre sentín fascinación polo espazo sideral, polo universo, por esas alturas, polo silencio que ten que imperar por ese lares, pola frase de Buzz Lightyear: ata o infinito e máis alá. E como este personaxe de Pixar voaba, eu imaxino o infinito (e máis alá) pois por esa bóveda celeste, por ese espazo misterioso e creo que fermoso. Hai 470 millóns de anos un obxecto de 200 quilómetros de lonxitude seica chocou entre as órbitas de Marte e Xúpiter, polo que se desfixo en varios fragmentos. Dous destes cachos viaxaron xuntos durante 12 millóns de anos ata que chocaron na Terra. A causa do choque parece ser que asomou a actual Suecia. Como me é imposible poder vivir eses millóns de anos, opto por un soño no que daría todo un mundo por poder viaxar con ese obxecto e, despois, con calquera deses fragmentos que se espallaron polo universo. Non pido de viaxar os millóns de anos, pero si o de ir a cabalo dos elementos para contemplar a magnitude dese espazo no que a visión do infinito e a calma do silencio sería como o soño perfecto.

NUNHA SIMPLE PINGA DE URINA!

               Ata agora case sempre falei da podremia da clase política, porque sinceramente o merece. Pero hoxe vou falar doutra clase de podremia: a da nosa saúde. Non sei se non estaremos aínda máis podres cós propios políticos. Resulta que cunha simple pinga de urina pódense desvelar ou descubrir máis de cen enfermidades. Máis de cen enfermidades! Nunha pingueira! E eu que mexo de aquí a mañá! Se nunha gota hai o que hai, imaxinade nun regato de mexo. Ata os vermes se asustarán ante tanta podremia! E, non obstante, síntome coma un boi tirando do cambón. Ó mellor é a mala uva que teño dentro a que contrarresta esa contaminación que levo na urina. Emporiso, hai que tocar madeira; as enfermidades logo aparecen. Ás veces demasiado axiña. Lembro que o 13 de novembro de 1980 á unha do mediodía estaba ben e á unha da noite xa me quitaran un cacho de bandullo; perforación de estómago. Seguro que foi unha simple pinga de urina!