NON VAIA SER QUE…

Nada de introdución. Entro xa a matar: Mariano Rajoy achácalle a Susana Díaz que por que convoca eleccións en Andalucía. Se esta señora, que nin me vai nin me vén, non as convocara, aposto medio recuncho a que a apremaría a facelo ou a dimitir. Sempre é o mesmo: o caso é facer oposición, aínda que sexa mala. E todos os partidos fan igual: cospen críticas a darlle cun sacho. Eu tampouco son menos. Sóltoas aínda que non teña razón. Menos mal que o recoñezo.

Cambio a expresión “entrar a matar” por “ai vai un disparo máis”: Facenda investiga agora, precisamente agora, ó número 3 de Podemos. A ver, desde que asomou este partido á palestra española, creo que é a primeira vez que o nomeo, que falo del porque… porque tampouco nin me vai nin me vén. A maiores de que, como aínda non tivo opción de facer algo, pois non podo poñer a man no lume por el. Mais aquí xa se sabe que somos moi propensos á crítica sen que o criticado houbese actuado tan sequera. Co sinxelo que é marcar o ritmo da política española: que os que mandan non o fan ben? Non se lles vota nas próximas eleccións, e punto. Din que Podemos tal e Podemos cal. Esperade. Que soben e o fan mal? Non se lles volve votar, e xa está. Pero claro, á criatura haille que cortar antes a cabeza. Por se medra. Non vaia ser que…

TODO ESTÁ ALÍ

 

               Quero pensar que o bulebule dun recordo é coma un asubío no monte de Pinouzos ou que o ruxerruxe dun instante é coma un aturuxo desde o alto de Sudalomba. Pero, que va!; nin punto de comparación. Porque non hai diferenza en nada. Porque todo é o mesmo. Porque a vida xa pode dar as voltas que queira, que todo está alí... en Baños de Molgas. Alí estiveron e, por suposto, están e, como non, estarán os recordos e os asubíos, os ruxerruxes e os aturuxos. En Baños de Molgas está o instante que foi, o momento que é e o tempo que será. En Baños de Molgas está a vida eterna e se algún día morro (que non sei, non sei) quero que parte das miñas cinsas se esparexan, se espallen por Sudalomba, onde “pelexei” co lobo, e en Barricobos, onde esculpín o escudo do Real Madrid (Manda truco!, e con todo o antimadridista que son agora). En Sudalomba pasaba as mañás e en Barricobos as tardes. En Baños de Molgas está todo: a inocencia, o medo, os xogos, a xente, os soños, as bágoas, o insomnio, as lecturas, as leiras, a miña vida e, faltaría máis, está o meu po, o meu espírito.

CONTRASENTIDO NO CÓDIGO PENAL

               Madalena Grega Castiñeira ri a cachón diante do xornal que ten aberto na barra do bar. Ri tanto que ten que botar as mans á tripa para calmar esa forte tensión que se forma naquela cando se comete un gran esforzo. Cando se ri a cachón hai que afirmar que se move incluso a alma e algo máis. Madalena Grega Castiñeira tardou un bo cacho en deixar de rir. Pero a nova que acababa de ler deixouna tan abraiada que non lle bastou coas gargalladas e quixo compartila coa dona do bar, Naila Grande Segundo, que, a maiores, era amiga íntima. “Escoita, escoita!”, berroulle aínda con cara de asombro e cun gran sorriso nos beizos. “Mira que contrasentido máis parvo. A ver cómo se bebe isto. Resulta que o Congreso aprobou a reforma do Código Penal sobre matrimonios e relacións sexuais (e aquí ben o bo), poñendo as vodas ós 14 anos e a virxindade ós 16. É para rir a cachón, non si?”, preguntouse para si mesmo e para a súa amiga. Agora foi Naila Grande Segundo a que case cae ó chan partíndose de risa.

MALDITO GROMO DE CARROUCHOS!

               “Maldito fútbol!”, semella que dixeron algunhas nais cando viron que lle levaban ós fillos arrestados polas pelexas dos ultras en Madrid naquela loucura, naquel desatino de hai xa uns meses. Entendo a rabia e as penas das nais, pero o fútbol non ten culpa ningunha. O fútbol é tan só un deporte que, ós que nos gusta, vémolo, gozámolo e sentímolo. Despois hai uns cantos (por desgraza aínda ben deles) que din que lles gusta, pero é mentira; estou por apostar que non saben nin tan sequera que é un defensa libre ou incluso qué forma xeométrica ten un balón. A culpa non é do fútbol. A culpa está na educación que recibiron eses que presumen de afeccionados acérrimos. Se lles gustara o fútbol, que facían entón entre esa marabunta de animais? Unha marabunta, un formigueiro de mozos e non tan mozos, de energúmenos casados e con fillos que se citaran precisamente para ensinarlle ó mundo a educación que os pais (que agora se queixan) lles ensinaran. Maldito fútbol!. Non quedará mellor dicir: maldito brote ou broulla ou gromo de carrouchos sen sentido!

A METÁFORA DAS CORENTA

               E de verdade que lle cantaches as corenta?, preguntoulle Clodomiro, O Xordo, a Salomón, O Cego. Claro!, por que non llas ía cantar!, respondeu este. E como fixeches?, insistiu aquel. Pareces parvo, sorprendeuse Salomón; pois xuntei o cabalo e o rei de trunfos e xa está. Serás mameluco!, foi agora O Xordo o que se sorprendeu ante a resposta; eu refírome a outro cante. Ahhh, ese de cantarlle as verdades?. Si, Salomón, si; ese. Só lle dixen que era peor ca unha cagada de mosca e que oxalá as lombrigas lle premesen o cu a fondo. Home, Salomón, por Deus; nin tanto nin tan pouco. E durante un bo cacho, Clodomiro, O Xordo, e Salomón, O Cego, falaron da metáfora das corenta. E falaron a berros, claro, porque Salomón non oía un carallo. Si, digo ben, porque O Cego era o que oía mal, mentres que O Xordo tampouco é que vise máis alá dun burro a tres pasos. Unha vez máis a inventiva, a retranca da xente das aldeas ten o seu aquel. Seguro que ó máis lento da aldea lle chaman o Fitipaldi. Que dis, O Fitipaldi? Ese cando che solta unha frase fáiseche noite!

O PROBLEMA DO GALEGO

               O conselleiro de Educación, Jesús Vázquez, sitúa o problema do galego en que non se emprega ó saír da escola. Certo. Pero, canto se usa na escola? Cantas materias se dan en galego? O inglés é unha materia e non sabemos o seu idioma. Se estudamos o galego só na materia do galego, apañados imos! Tamén sitúa o problema na caída da natalidade nas zonas rurais, que son nas que se concentra a poboación que fala máis galego. Certo tamén. Pero por que cae a natalidade no rural? Por que se deixou caer? Se se quixera aínda se estaba a tempo de recuperar o rural... e o galego. Pero non se quere.

               Vedes? Neses dous puntos doulle a razón, ten toda a razón, o que demostra que, por falar, sempre falan moi ben, mais do dito ó feito vai un treito. Os medios de comunicación tampouco axudan moito. Outra gran verdade. Entón, por que se seguen subvencionando? Os medios de comunicación usan o Día das Letras Galegas tan só para disimular. Disimulan coas portadas ou titulares e, ale, xa cumpriron. O problema do galego ten solución... se se quere. Pero non se quere.

FAN A FESTA, BOTAN OS FOGUETES (Non publicado, é dicir, censurado)

 

Vaia, vaia, vaia!; non conseguimos erradicar a corrupción, nin no noso país, nin da nosa sociedade, nin tan sequera destes relatos. Debe estar tan metida na nosa alma que, esta, xa cheira. Normal; ten que estar máis ca gangrenada. O peor de todo é que, agora, para máis aquel, algúns ata se mofan dela, ata se rin nas nosas narices polas falcatruadas que cometeron. Como sucedía e sucede co caciquismo: que cho refregan pola cara e cun sorriso nos beizos. Luis Bárcenas saíu do cárcere e o primeiro que dixo foi que lle fixera caso a Rajoy: que fora forte. Eles fan a festa e eles botan os foguetes. Nós pomos as “varillas”, a mecha e o chisqueiro. De cando en vez, para disimular esa chulería, calquera politiquiño (neste caso seguinte o noso presidente Feijoo) presume do cese de Luis Lamas, o xa ex presidente de Sogama, e pono, claro, como exemplo do seu código ético. Arre demo!; entón se quere gabarse dese código teralle que dimitir a práctica totalidade do seu partido, incluído el mesmo. Porque, é certo que corruptos tamén os hai en todos os demais partidos, pero no seu sáenlle implicados ata debaixo das pedras. É igual; saben que non lles vai pasar nada. A xustiza é a súa mellor aliada. Sempre se di que “hai, se Franco levantara a cabeza”. Eu digo “hai se Valle-Inclán asomara por estes lares”. Os seus esperpentos son bálsamos comparados cós de agora.

LIBERDADE ENGRUÑADA

               Déitome na nube negra do conto máis escuro. Quero soñar co raio de sol dunha novela nunca escrita, pero a apocalipse sorrí por entre as escenas dunha obra teatral. A vida é toda un teatro. Teatro burlesco, pero teatro.. A vida déitase no xergón das gaiolas de ferro, mentres a liberdade se engruña no recanto máis negro. Quero upar un cachiño de esperanza, mais pesa coma unha pedra labrada. Non é fácil acadar un soneto no que os seus versos rimen cun silencio eterno. Ó mellor é porque a alma dalgúns é negra. Corro sobre o ruxerruxe dun carballo. Tan só as pegas rompen o silencio e as doniñas acóchanse por entre as silveiras da indiferenza. A vida é un toco escuro no que o medo afoga os latexos dun poema que nunca se escribirá. Quen vai escribir dereito cando todos os regos están torcidos! Xa ves, aí está: tinta negra derramada sobre un guión que ninguén quere rodar. Tan só queda esperar en silencio e rezar para que a sociedade esperte. Para que, polo menos, uns cantos berren. E que berren forte por unha vida que nos queren asfixiar.

MISERENTOS DE ESPÍRITO

               É que me parto de risa polo asunto do caso Bárcenas, ou mellor, pola súa liberación, ou aínda máis en concreto, pola busca e captura de 200.000 euros para que poida abandonar o cárcere. Pobriño; calquera xunta tal cantidade! Eu mesmo, nin tan sequera a cheirarei na miña vida. E el... e el, claro, como os vai atopar se os ten perdidos alá por Suíza. Está botando man dos familiares, ós que lles custa, seica, unha barbaridade conseguir tanto montante. Deberon dilapidar todo o que aquel lles regalaría. Porque a ver se van pensar que nos metemos os dedos nos ollos. Igual que o de que non atopa, o de que non ten os 200.000 euros. Xa. Vivimos nun país de arrastrados, de miserentos de espírito. Non se sabe quen minte máis; se el co asunto de que non ten esa cantidade ou o PP intentando facernos crer que xa non ten nada que ver co seu ex tesoureiro. Xa! E cando entrou no presidio, o noso presidente do Goberno mándalle un “sé forte, Luis” polo móbil. O dito: miserentos de espírito. Normal que ninguén confíe na xustiza do noso país.

POR ENTRE AS ACHAS DAS LAREIRAS

              Atrás non queda nada. Cara adiante a vida racha en berros secos que deixan os niños dos sentimentos cheos de realidade e soños que loitan por acougar nun papel. Cara adiante un país amósase co sangue fervendo e con responsos nocturnos que bailan baixo a calor dunha lareira. Sempre chegará o día no que quereremos berrar en silencio. Pero hai berros que non conseguimos botar fóra. Atrás non queda nada. Tan só un pasado que ninguén quere recordar e uns mortos que caeron en silencio, sen berros. Un berro é coma o son dunha trompeta rota, dunha guitarra esgazada. Cara adiante a vida é unha tromba de auga que quere afogar as penas. Pero estas nadan por entre as achas das lareiras e por entre as conversas da xente labrega. Cada pinga é unha estampa de ansiedade e un berro mollado que enchoupa a conciencia dos que non están calados. Atrás non queda nada. É o futuro o que intenta navegar por entre uns carrouchos que se degrañaron nas noites de silencio. Hai mortos nas cunetas e berros secos por entre as rúas escuras de varias aldeas. Atrás non queda nada. Só o pasado.

OUTRA INCONGRUENCIA MÁIS

              Xa quixen falar do asunto cando escribín a crítica da película “A esmorga”, pero por falta de espazo, o tal asunto, quedou para outro momento, para agora. Resulta que ó ser unha película tan nosa, tan ourensá e realizada por unha persoa á que coñezo un chisco, pois sempre lle seguín un pouco máis “os pasos”. Todas as críticas que lin dela pódese dicir que foron boas, pero nas que non podía faltar esa incongruencia que tantas veces denuncio. Falaban do valor de Ignacio Vilar por rodala en galego e, por suposto, porque “A esmorga” non se podía rodar noutra lingua, “do que nos alegramos infinito”, remataban. Pero a incongruencia estaba en que todas as críticas que lin (e foron bastantes) estaban escritas en castelán. Como o digo! Moito valor, moito atrevemento, pero, eles, cagadiños. A mesma incongruencia que levan a cabo moitos pais cos nomes dos seus fillos: nomes en galego, pero á hora da verdade “el mi niño bonito” viaxa, baila por entre as catro paredes das casas. Incongruencia. Esperpento. É igual. Somos parviños ata a extenuación.

VOLVE A CULPA DO CHA-CHA-CHA

              Recordo o título coma se o escribira onte e, non obstante, xa hai un tempiño que o fixen: “A culpa é do cha-cha-cha”. Tamén é verdade que só recordo o título. Non sei de qué ía. Aínda que imaxino que sería sobre asuntos políticos, máis en concreto, sobre os políticos que nos mandan. E dáme igual que sexan de España ou de Galicia porque é o mesmo. Porque tanto uns coma outros, cando non saben saír do atranco no que se meteron, sempre lle botan a culpa a alguén. Lembro, iso si, que cando acontecera o desastre do Prestige, e coa retranca que nos caracteriza, algúns dixeramos que a culpa fora das rías galegas por estar precisamente alí. A quen se lle ocorre; tiñan que haber estado en Australia! Agora a culpa volve ser do cha-cha-cha, é dicir, que a Sanidade, a nosa sanidade galega corresponsabiliza ós pacientes do colapso nas urxencias a causa da gripe porque non se foron vacinar, que é o mesmo que dicirlles “que por que carallo se puxeron malos!” É que non temos ningún aguante, vaia!

A LECTURA É UN SENTIMENTO

Ai atrás fíxose unha enquisa sobre a lectura e os seus hábitos. Tan só se me quedou un dato: que a metade dos enquisados só mercaran un libro no último ano. A ver; creo que os tempos non estiveron nin aínda están como para mercar algún máis. O meu caso mesmo. Vai se me gustaría ter libros e máis libros, pero desde que me dei de baixa de Circulo de Lectores non volvín mercar ningún (se exceptuamos algún dicionario) Porque, repito, os tempos non están para elo e porque (cada vez me doe máis) é moi triste ver agora cómo están morrendo de aburrimento e criando po uns dous mil libros ou máis nunhas caixas acochadas no faiado. Non obstante, leo máis ca nunca. Boto man das bibliotecas, e como estas che marcan uns prazos non queda máis remedio que ler e ler para intentan non superar esas datas. De todas formas, a gran pena desa enquisa, a maiores de que se merquen ou non se merquen libros, é que cada vez se le menos. Algúns porán a escusa da internet, na que si se le cando se buscan datos e máis datos, pero… Pero a lectura creo que non é unha liña, un parágrafo, un chiste, unha viñeta, un comentario, unhas instrucións dun xogo… A lectura é unha historia, un libro (con máis ou menos páxinas), un xornal detrás doutro, uns sentimentos. A lectura é soñar e debuxar na imaxinación o que alguén escribiu. A lectura é vivir por ti mesmo coa axuda doutros.

E PUNTO PELOTA!

               É o que comento sempre: o caso é dicir algo. O caso é botar a lingua a pacer, e a ver qué acontece. Os políticos pensan que a maioría das veces somos coma pombiños. “Ó mellor ata son capaces de non rosmar nada”, pensarán. Ademais, pedir perdón, pedir desculpas é tan fácil. Perdón. E xa está. Xa quedan coma uns benditos. Dan a entender que fixeron algo ou que están a elo, pero que erraron. É igual, lanzámoslle un perdón, e punto pelota! Feijoo pide desculpas polo caos das urxencias a causa da gripe. Perdón. Xa está. Os de Sanidade sabemos como está o asunto, pero... nesta época xa se sabe o que acontece. No verán adoita pedir perdón pola lacra dos incendios. A ver!, asomou un verán tan seco que... quen o esperaba! No inverno dedicámonos a estudar o monte. Só a estudar. Non o imos limpar porque, ó mellor, este ano non arde e, ademais, sería un gasto enorme. No verán estudamos a gripe, a ver cómo vai atacar. Cando o faga engadimos máis camas, e punto pelota! Malo será que entre os corredores e as salas de espera non nos collan todos os pacientes. O caso é facer que facemos. Que saíu mal?... Perdón. E punto pelota!

BEBELAS COMA O CALDO

              O pai está a berrarlle, pero o rapaz non lle fai ningún caso, non se dá por aludido. O rapaz responde ó nome de Ramón Protector Adivino, e todos lle chaman O Adivino. E non porque sexa o seu apelido, senón porque seica adiviña bastante as cousas, principalmente as noticias, as noticias políticas. “Adivino, que vai pasar mañá no Parlamento?”, pregúntanlle cada dous por tres, e el contesta cun rotundo “o de sempre, ou sexa, que van discutir moito e non acordar nada”. Efectivamente, nada se acordou porque o país vai a peor. “Este mamón bébeas coma o caldo”, rosma o seu pai, porque segue a mostrarse indiferente. Ramón Protector Adivino atende á televisión e memoriza as novas dos telexornais, para así estar máis ou menos ó día con todo o que acontece no noso país e, como non, para presumir logo ante os seus veciños. Aínda que non adiviñe todo, é certo que está “ó loro” dos asuntos políticos. “Bébelas coma o caldo”, bérralle o pai. E xa o dá por imposible. Normal, O Adivino nin caso.

PARA QUE NON AS LEVARA O VENTO

              Ata a min mesmo me entrou un pouco a risa cando me dediquei a escribir a iso das seis e pico da tarde, xusto ó acabar de traballar na viña. Mentres deixaba os aparellos na chabola e pechaba esta, estábanme roldando pola cabeza unhas ideas sobre os Reis Magos para un relato. E como desde a viña ata a casa non quero perder o tempo (sempre vou lendo pola estrada de Ramiras), tiña medo entón que mentres lese as ideas as levara o vento. Así é que, como sempre traio comigo un bolígrafo (incluso na roupa labrega) e como naquel momento tiña a miña libretiña metida no libro Monte Louro, de Luís Rei Núñez, collín o boli e a libretiña e alí mesmo, xunto á porta da chabola, empecei a escribir. A Nea quedou pasmada e empezou a ladrar para advertirme de que xa era hora. Eu nin caso. Seguín escribindo. Trasladadas as ideas ó papel, saín da viña. Pero tan axiña como pechei a cancela da finca, máis ideas na cabeza. Outra detención para escribilas. E a Nea desesperada. Tiña medo a que mas levara o vento.

O HUMOR NUN ESPELLO

O humor é coma un espello: o seu reflexo é dramático. O humor sempre ten un fondo serio. O humor é coma a verdade: que a maioría das veces doe moito. O semanario francés “Charlie Hebdo” era de humor, ou sexa, serio, é dicir, que satiricamente cantaba ou, mellor dito, debuxaba as verdades. E estas doéronlle a uns fanáticos que se escudaron, que se escudan na relixión para levar a cabo un atentado con varias vítimas mortais. Pensaban eles que con esa acción ían enmudecer a un periodismo satírico, a unha sociedade con medo a unhas balas. Pero nunca se falou tanto dese semanario e das súas caricaturas en cuestión. Nunca se desprezará tanto a uns individuos, presuntamente relixiosos, que, coa súa barbarie, o único que fan é meter nun mesmo paquete a toda unha comunidade, a todo unha doutrina, a toda unha raza. Non debemos caer nesa trampa; nin todos os islamitas son terroristas nin todos os musulmáns son islamitas. Nin todos os vascos eran terroristas cando actuaba ETA. Nin, agora, todos os nacionalistas somos terroristas, como intentan clasificarnos algúns. Non deixemos que tres “mataos” nos corten os sorrisos cando certas caricaturas din máis que todo unha novela. Hai censuras que se intentan impoñer con sangue. Xa chegan ben aquelas que se atopan nas corredoiras da liberdade, cando algúns poñen atrancos para que a maioría non saiban das verdades.

TIÑAN QUE ESTAR PROHIBIDOS!

              Alá foron! As festas e os Reis Magos. Os Reis Magos. Tiñan que estar prohibidos! Si, moi bonitos. Para os que os reciben. E aqueles nenos que non levan nada, que? Lembro de rapaz cómo se me ían os ollos, cómo se me ía a vida véndollos “ós da carretera”. Porque, para máis aquel, os moi cabritos, levaban os agasallos, os xoguetes á misa, tan só para amolar ós do barrio da Igrexa, “ós das vacas”, ós labregos, ós pobres. Iso era moi triste! Xa chegaba ben pola mañanciña, que deixabas os zapatos no balcón a noite anterior, e cando ías correndo o día 6, zas, aqueles estaban cheos de xeada. Despois, xa digo, para rematala: “os da carretera” amosaban aqueles sorrisos que doían un carallo.

              Iso pasaba cando era rapaz. E agora de vello, que? Agora de vello os Reis Magos agasállanme cuns alicates para que manipula no arame da viña. Porca miseria! Tiñan que prohibilos por lei! Polos nenos, ós que se lles vai a vida vendo o que non alcanzan, e polos que somos escravos incluso nesas festas.

SABER FILMAR A SOIDADE

              Pensei que xa se me escapaba. Pero non se me escapou. Xa quixen ver “A esmorga” o día da súa estrea no Festival de Cine de Ourense, pero claro, foi imposible. Despois, por unhas e outras cousas, foron pasando os días e non había unha data apropiada para vela. Porque tamén a quería ver o meu fillo máis vello. Eu, así coma quen non quere a cousa, dixéralle que o máis seguro é que no colexio o obrigasen a ler o libro. “Ah, pois entón vexo a película, que así resúmoa mellor” (Non lle gusta ler). Chegounos a salvación cando empezaron a proxectala no auditorio. Fomos xa o primeiro día. Non falei dela o sábado porque había que facer o resumo cinematográfico anual.

              Hai que ter bemoles para trasladar ó cine o novela de Eduardo Blanco Amor. Primeiro quixo telos Gonzalo Suárez, pero fallou no intento. E agora tocoulle a quenda ó noso director Ignacio Vilar. Este pódese dicir que seguiu de pe a pa a novela do escritor ourensán e haille que recoñecer que soubo plasmar perfectamente o mundo “blanco-amoriano” (tamén os da Academia de Cine pensan o mesmo, xa que acaban de incluír o filme nos Goya, no apartado de Guión Adaptado).

Todo o mundo fala marabillas das actuacións do trío protagonista (e con razón), pero “A esmorga” vai máis alá. Vai incluso máis alá desas típicas borracheiras que poden ser fáciles de filmar e interpretar, pero tamén hai que saber filmar a soidade, e o filme ten momentos de auténtica soidade que se ve e se le nos ollos de calquera dos protagonistas. É fácil soltar unha gargallada, pero hai olladas que doen, que mancan. Por iso “A esmorga” penso que é auténtico cine negro, pero feito en Galicia.

Ignacio Vilar amosa unha moi lograda atmosfera na que se ve un excepcional traballo de ambientación, acompañado dunha boa fotografía e localizacións que tiñan que ser á forza esas, precisamente esas. No filme vese o universo murcho, desesperado, amargo e desolador de Eduardo Blanco Amor. Non É unha simple historia de borrachos. É unha historia de amor, de inquietudes, de dúbidas e de destrución. Cataclismo que se intúe xa desde o principio. Gran cine, non só galego, incluso español. Oxalá a maioría das ianquis foran como esta pequena xoia.

NO DESCANSO DO PARTIDO

               Mesas ocupadas por xente que está vendo o partido.. Mostrador ocupado por xente que está tomando algo. Fóra vai un frío do demo. Descanso no partido. E no descanso, o que adoita acontecer dun tempo para acá: que os móbiles suplen ás xogadas do fútbol con outros xogos informáticos. Ou con guasaps. Ou con vistas e mensaxes polas redes sociais. A nai dunha nena limpa a mesa cun pano de papel, pois a pisada do vaso de laranxada deixou alí unha boa marca. Dous vellos conversan. Xoel manipula no móbil. Un servidor escribe. Xente que entra e xente que sae. Para mirar ó lonxe poño os anteollos. Para escribir, quítoos. É lei de vida. Perdón, de idade. Pouco a pouco os anteollos van a menos. Outro perdón, o que vai a menos é a vista. É o gran medo que tiven sempre; que, se por un casual, chego ós 123 anos, conseguirei ler ata alá? Creo que se me falta a lectura fáltame todo. E a escritura? Pois o mesmo. Aínda que esta podo ditarlla a alguén. Si, tamén me poden ler, pero non é o mesmo. Necesito abrir o libro, pasar as páxinas, ler mentalmente e, por suposto, imaxinar, debuxar o que leo.

A IGNORANCIA DA ADMINISTRACIÓN

              Hai novas que, ó lelas, queda tan só no pensamento o titular. Este poida que chame un chisco a atención pero, a volta de páxina, xa queda acantoado no esquecemento. Os lobos matan e devoran a un becerro de 250 quilos en Maceda. Xa está. Un bo becerro. Un ataque devastador. Pobre! E xa está. Aí acaba todo. Pasa páxina. Pero hai que poñerse na pel do gandeiro, nos gastos que ocasiona a crianza dun xato e no que che pagan por el; máis ou menos o mesmo dos anos sesenta e setenta. A Xunta protexe o lobo. Paréceme ben. A Xunta subvenciona os danos que este ocasiona. Sub que? Entendo que non lle pareza ben ó gandeiro, porque as cantidades son ridículas. Por desgraza eu mesmo cubrín esa solicitude de subvención e vin, notei, sentín, intuín o sufrimento do gandeiro, a rabia do gandeiro, a angustia do gandeiro, as penas do gandeiro; como notas e intúes a ignorancia da administración ante certas situacións. Intúes despachos nos que se toman medidas sen facer estudos de campo, estudos sobre o terreo. A administración nunca protexeu ó gandeiro nin ó agricultor.

VIVIMOS NUN PAÍS DE INCONGRUENCIAS

É o normal. É o de sempre. Que cada vez que remata un ano, aplicámonos nos desexos do próximo, nos bos desexos. E sentenciamos que oxalá o 2015 non sexa peor có 2014. Iso é o que queremos. Pero nunca se cumpre. Por moito que a moitos lles vaia ben, sempre haberá uns cantos ós que lles vai peor. Por exemplo, a Obama iralle ben porque xa deixou dito que necesitaba o campo de golf onde quere xogar xusto o día no que unha parella do exército tiña intención de casar nese club militar de Hawai. Nin brancos nin negros, nin xitanos nin paios, nin cristiáns nin ateos, nin occidentais nin orientais; cando alguén ten o poder úsao ó seu antollo, para as súas comenencias. O desexo de Obama cumprirase, mentres que os desexos da parella quedará en auga de bacallau.

Por exemplo, o noso presidente Feijoo pídelle ó novo ano unidade para “limpar a vida pública”. E pídea en plural, é dicir, a todos nós, coma se foramos os que embulleiraramos a vida pública. Agora temos que loitar contra a corrupción. Que loiten os do seu partido, que son a inmensa maioría dos que luxaron a nosa sociedade. Vivimos nun país de incongruencias: piden limpeza precisamente os que emporcan. Tanto el coma os demais presidentes autonómicos, coma o Rei mesmo, son os menos indicados para solicitar bos desexos. Farano para disimular.