SEGUIREMOS TROPEZANDO

               Aínda que nos cataloguemos como boas persoas, que, a maioría, penso que o somos, tamén é certo que a maldade asoma por calquera mexericada, polo que se chega á conclusión de que somos malos por natureza. Criticamos a eito e, o que é peor, somos malos criticadores. Sempre nos queixamos das famosas cuadrillas que forman os que mandan nos concellos cando están a piques de celebrarse unhas eleccións, e non caemos na conta de que os criticadores tropezan na mesma pedra, e non por contratar a moreas a xente que faga vulto para tal ou cal mester. Son os propios políticos ou a propia xente dos partidos políticos os que se xuntan en cuadrillas para percorrer os concellos na procura dos votos. Que diferenza hai entre as dúas cuadrillas, a dos obreiros e a dos políticos? Tanto a unha como a outra tan só se deixan ver en períodos electorais. Se nos rimos daqueles seis ou sete (ou máis) que están para facer tan só un buraco, por exemplo, por que non nos rimos deses catro ou cinco (ou máis) que andan de porta en porta para a mesma obra: a poltrona da alcaldía. É igual; seguiremos tropezando, é dicir, seguiremos criticando.

ATACANDO, QUE É XERUNDIO

 

               Atacar. Todo consiste en atacar. E non falo nin de fútbol nin de baloncesto. Atacar con balas, con bombas, con armas, con algo que faga dano, que mate. O caso é que mate. Aínda que sexan inocentes. Estados Unidos ataca a calquera país porque si, porque se sente poderoso e porque non quere que lle rosmen. Rusia ataca porque ataca Estados Unidos. Agora a Unión Europea quere atacar os barcos das mafias en Libia. O das mafias non está mal, pero, quéirase que non, sempre hai danos colaterais, mortes inocentes. Para atacar precísase dun despregamento enorme, tanto de homes como de máquinas, o que supón un gasto impresionante. Non sei canto, pero meto a man no lume defendendo que con ese gasto os inmigrantes ilegais deixarían de ser inmigrantes. Se ese gasto o empregasen en postos de traballo en África, seguro que non habería que atacar ningún barco. Os espectadores, xogadores e adestradores atacan ós árbitros. Os políticos atácanse uns a outros; sen armas, pero deixan feridas que as pagamos todos. Máis danos colaterais. Sinceramente, levamos a maldade dentro. Ataca, animal!

O XERGÓN DA ESPERANZA

 

               Déitate na almofada dos soños e pensa que o ourizo cacheiro pica pero non mata. Déitate no ruxerruxe dunhas sabas de flanela e xa verás cómo o pombo encrista á rula detrás dunha silveira. Non todos os ollos das curuxas están abertos. Algúns mouchos viven a vida dos soños, daqueles de irás e non volverás ou daqueles que nunca se converterán en realidade. Sempre é máis fácil soñar co verme luceiro da aurora que coa rañadura dun desconsolo. Déitate na sinxeleza dun lóstrego, dun alustre para que a treboada marque o ritmo ou as liñas de todas as rectas sen infinito. Hai miradas que van moito máis alá. Cando o escambrón che araña a roupa notas como o veleno dos tempos navega polo teu sangue amorfo. Sempre houbo nugalláns e moito máis que nugalláns. Os houbo que traballaron leiras sen sachos e escribiron libros sen tinta. Ás veces o pensamento é suficiente para querer facer e non levar nada a cabo. Déitate no xergón da esperanza e verás que todo ten o seu aquel. E vivirás baixo a batuta dos soños.

XUSTIZA PARA OS INDEFENSOS

               Outra agresión máis sobre os árbitros. E van?... Hai un días tocoulle ó que arbitrou o partido O Val – Mugardos, onde o adestrador daquel agrediu ó xuíz da contenda, e non chegándolle con este, botouse ademais a un dos seus asistentes. Aí atrás aparecía nos xornais unha enquisa de que á semana realizábanse 36 ofensas contra os árbitros e un era agredido cada 15 días. O das ofensas teñen que ser moitísimas máis. Dicindo pan por pan, aseguro categoricamente que esas 36 ofensas lánzanselle en tan só un partido. Digo ben: en tan só un partido. Imaxinade os partidos que hai, principalmente, durante as fins de semana. Imaxinade os deportes que precisan de árbitros. Porque se intúe, porque o sei, porque o vexo (no fútbol e no baloncesto, que é o que máis vexo e ó que máis asisto) as ofensas caen coma chuzos sobre un (no fútbol) ou dous (no baloncesto), sobre os seus asistentes  e incluso, por ofender, ata ofendemos ós da mesa (en baloncesto) cando tardan en subir unha canastra ó marcador. Somos lobos rabiosos, doentes que lle rillamos na conciencia a un ser humano que intenta facer o que sabe e o que lle deixan, xa que moitos xogadores tan só se dedican a intentar enganalos. E sigo opinando que, segundo se toman medidas drásticas contra a violencia de xénero, por que non se fai o mesmo con eses salvaxes que andan soltos por campos de fútbol e pavillóns deportivos? Por que nin as Federacións nin o Goberno actúan? Onde está a xustiza para eses indefensos?

NON ADIVIÑARON A RETRANCA

 

               Morriña e saudade ou señardade son palabras galegas sobre as que non descubro nada, nin polo seu uso nin polo seu significado. E neste lote, nesta partilla tamén podemos meter a retranca, con permiso do nabo de Lugo e do sempiterno e internacional carallo, o patrón de Galicia. Tanta retranca, tanta retranca para nada. Semella que os galegos estamos entre os españois con menos alegría e peor animo. Manda truco! Quen o ía dicir! Penso que na sondaxe, os enquisadores confundiron o touciño coa velocidade, o bacallau coas verzas. Non sei, pero creo que na análise botarían man desa morriña e desa saudade para chegar á conclusión de tristeiros, apagados. Non foron capaces de adiviñar a retranca neses mesmos substantivos. Simulamos que temos morriña e saudade para que... a eles que lles importa! Xa o teño dito con respecto ás famosas subidas e baixadas (o galego non sabe se sobe ou baixa) Sabemos, sabemos!; o que pasa é que non llo dicimos ós curiosos. Que lles importa a nosa vida! Somos alegres e temos bo ánimo, pero non llo dicimos. Sabinillos do carallo!

O FOL DUNHA MOSCA

 

               Uuiii, empeza a facer demasiado aire. Ó lonxe xa se ven os lóstregos. Ó mellor non tarda en caer a treboada. Ó mellor non descarga por aquí. A treboada vai por onde lle peta. Ou por onde a leve o vento. Vai ti saber; igual anda alguén por aí soprando. Ó mellor igual é o fol dunha mosca. Ós nenos, cando trona, dicímoslles que anda Deus a patadas co demo. Dicimos cada cousa. E dicímosllas ós nenos, coma se foran inocentes. Ás veces somos parvos de máis. Pensamos que un neno cae na trampa así como así. “Como van andar a patadas se non se suxeitan no aire”. “Polo aire só anda o Supermán”. Si oh, calquera engana a un neno. Volvamos á realidade; o aire semella que calmou. Tamén se di que logo do aire chega a auga. Vai ti saber; ó mellor todo sigue dependendo do fol dunha mosca ou das ás das bolboretas. Non entendo nada de nada. É igual. Chégame con oír os tronos e ver os alustros. Os tronos gústanme, os alustros xa non tanto; impoñen respecto... pola carga que levan consigo. A miña nai ría a gargalladas cando oía tronar. É que a miña nai era moi festeira.