martes, 30 de junio de 2015

INOCENCIA DE ALGODÓN


 
               Ai lamento de ollos verdes e asubío de cu de pandeiro! Sempre hai xente que navega polas augas turbias dun pensamento e que arrebola catro palabras de orballo no encerado dun recordo. Ai soneto que acubillas versos de desconsolo!, de cando a luz do candil ensinaba os soños dunha treboada no outeiro máis alto. Sempre hai silencios nas salas do barullo e nunca deixarán as gaivotas de voar cara ó nordés. Que cada quen loite contra unha canción de Adriano Celentano, por exemplo, a algarabía de Prisencolinensinainciusol. Eran os anos 70, os da inocencia chea de nubes de algodón. Ai sentimento que non sentes nada! Quizais algún día o espírito maligno dunha xogada mal levada, meta gol na portería propia. Pero nunca seremos testemuñas do capítulo final dunha novela. Ou da última escena dunha película. Ou do último acto dunha obra de teatro. Toda arte precisa dunha intelixencia que vaia algo máis alá dunha lectura sinxela. Ai lamento de tinta azul que esborranchas o latexo dun pensamento!

lunes, 29 de junio de 2015

A COR DA NOSTALXIA



 
               A liga de fútbol acabou, pero a min aínda me dura a alegría da mesma. Non só porque o Celta e o Dépor seguen en primeira (co Celtiña facendo un fútbol de case outra galaxia), senón polos ascensos do Xixón e, principalmente, das Palmas. O Spórting pola veciñanza e porque sempre foi un equipo que me caeu ben. E As Palmas... As Palmas pola nostalxia. A tal nostalxia débese ás camisetas. Ou mellor dito, á cor das súas camisetas. A ver, nos anos 60 e 70 era unha cor que chamaba a atención; ese amarelo rechamante. Como defendín sempre a orixinalidade (naqueles tempos) da camiseta do Elche (de aí tamén a alegría o ano pasado polo seu ascenso): aquela franxa ancha de cor verde.
               Volvo ó equipo das Palmas porque, fóra da camiseta, tamén é unha entidade que se fai querer; non sei se por estar tan afastada de nós ou porque son así de melosiños. Tan só hai que ver a Valerón. Non quero dicir nada máis de Valerón porque este homiño, el só, merécese un xornal enteiro. Oxalá o equipo amarelo aguante moitos anos. Para ver a súa camiseta. A cor da nostalxia. Bo titular.

viernes, 26 de junio de 2015

A BLINDAXE DO TITULAR



Cada vez que hai unha masacre causada polas armas en Estados Unidos, sempre pensamos que, por esta vez, si; por esta vez vanse tomar medidas. Pero unha tras outra, as ocasións quedan no baúl dos recordos. Xa se encarga a Asociación Nacional do Rifle (e imaxino que outras semellantes) de que así sexa. Porque as armas, sóubose sempre, son o maior negocio do mundo mundial. Incluso por enriba do petróleo. Iso creo. Hai uns días houbo de novo algo así como tiros sen orde nin xeito e semella que, por fin!, chegan ó debate electoral as armas e o racismo. A expresión “por fin” dá a entender ás claras que ata agora o asunto, as mortes, as masacres, os exterminios de negros importaban un carallo. Seguirá importando un pemento. Porque pasa o de sempre: lánzase o titular para acadar uns votos e unhas poucas simpatías, e cando a chea do río volva ó seu leito, volve asomar pola pantalla da televisión o careto de Charlton Heston para dicir que non, que o cidadán de a pé merece defenderse. E este faino, por suposto, a base de tiros e de mortes. Para elo, os pais ensinan ós cativos cómo se colle un rifle, cómo se monta unha pistola e cómo se dispara contra todo o que se move. Para os cachorros será coma un xogo e para os pais coma un lavado de conciencia dunha realidade que ninguén quere frear. O debate electoral seguro que tan só é a blindaxe do titular.

NA CORREDOIRA DUN SOÑO


 
               Quero caer na inconsciencia dun latexo e deitarme coa claridade dun lóstrego. Sempre haberá treboadas que marquen o camiño da irrealidade e sempre haberá esperanza na corredoira dun soño. Ou ninguén é digno de escoitar o silencio. Sempre se oíu mellor o silencio có ruído.
Quero correr pola liña recta dun suspiro e bailar ante os acordes dun asubío. Contemplar de noite a luz da lúa vella é como escribir catro liñas de nostalxia e unhas frases de ansiedade. Cada pau que terme da súa vela. E cada recordo que durma ou incluso que ronque no recanto da memoria.
Quero dicir catro verdades na pantalla branca dun cine, onde asoman sempre as mentiras que se visten de sinceridade. Quedan postos os puntos sobre os is e agora que cada un lle cate a alguén as pulgas ou que busque lóstregos furiosos nun mar en calma. Todo queda en silencio. Nada fai ruído. Só o latexo do corazón golpea nun soño durmido.

jueves, 25 de junio de 2015

O LAGAS


 
               E se tiveras que cantarlle un rock and roll a unha procesión de formigas? Pero Lucero Mediodía Roupeiro non lle canta nada a ninguén porque está medio durmido sobre o tallo do bar. Lucero Mediodía Roupeiro, O Lagas, case se pode dicir que é alcohólico, que desde as primeiras horas da mañá xa non se decata practicamente de nada. Érguese con licor café, almorza con licor café e vive todo o día a base de licor café. De aí o alcume; porque din que bebe máis que unha laga. E con todas as melopeas que se colle, ou sexa, diarias, ninguén o viu caer nunca do tallo. Ladéase e baballa, ladéase e baballa, pero nunca cae. Porque, segundo bebe, tamén dorme. A súa vida é beber e durmir. Non fai máis. Non se mete con ninguén. Nin tan sequera pide a bebida. Pon a moeda ou o billete sobre o mostrador e o camareiro xa entende. Colle as voltas (se as hai) e nun santiamén volve pór outra moeda para que o mozo entende. Este entende: unha nova copa de licor café sobre a mesa. Pola noite, O Lagas colle unha botella de auga da burga de Baños de Molgas e é co que subsiste. De mañanciña cedo está novo, e volta a empezar.

martes, 23 de junio de 2015

CADA UN É COMO É




               Vou mercar dúas barras de pan. Sen pan non sei comer. Outros non saben comer sen o viño. Cada un é como é. Non todos somos iguais. Non. Uns somos máis parvos que outros, ou máis nugalláns, ou máis traballadores, ou máis responsables. Cada un é como é e ás veces como o deixan ser. Se queres ser atracador métente ó cárcere e pasas, entón, a ser preso. Se queres ser intelectual, bótanche fútbol e máis fútbol pola televisión e pasas a pertencer á masa. Iso din; o de que o fútbol coa intelectualidade lévanse igual de ben que a carpaza co lume. Eu opino que non ten nada que ver; pero ninguén me fai caso. Se queres ser habitante da lúa, poñen á túa disposición un burro de carga e, ale, búscate a vida. En que te teletransportas? Ou o que é peor: como alúas? Que casco lle pos ó burro? E se aterra el primeiro alá vai o burro coas noces, é dicir, o de un pequeno paso para o home transfórmase nun gran trote para o burro. Tamén hai que ser tortos: querer que vaia á lúa nun burro. Certo, cada un é como é... ou como o deixan ser.

lunes, 22 de junio de 2015

A AGUANTARSE, E PUNTO



 
               Ásanse os paxariños. Iso din cando quenta moito. Agora mesmo pódese dicir que queima, que caen raios de lume desde a estrela máis grande. Pero é igual, todo consiste un buscar unha sombra, ou boquexar coma os peixes, ou tirarse ó río de cabeza desde a ponte romana de Baños de Molgas. Meterse nun frigorífico non é solución. Nin comer xeados un detrás doutro; estes só dan sede. O mellor de todo, incluso mellor cá sombra, é aguantarse, e punto. A ver, non queda outra! Nin tan sequera queixarse. Se te queixas moito pódeche caer o de “mira, tío, pégate un tiro!, ou búscate a vida!”. Eu dígoo sempre: o verán é fodido! No inverno, por moi baixas que sexan as temperaturas, podes botar unha ou máis mantas encima e xa máis ou menos vences o frío. Pero no verán... no verán como non arrinques a pel a tiras! E quen é o chulo que se fai así mesmo a camiseta do Atlético de Madrid. Agora mesmo vexo a unha muller abanicarse. Nada, segue toda colorada, toda sufocada a causa da calor. O dito, a aguantarse, e punto.