Ai lamento de ollos verdes e
asubío de cu de pandeiro! Sempre hai xente que navega polas augas turbias dun
pensamento e que arrebola catro palabras de orballo no encerado dun recordo. Ai
soneto que acubillas versos de desconsolo!, de cando a luz do candil ensinaba
os soños dunha treboada no outeiro máis alto. Sempre hai silencios nas salas do
barullo e nunca deixarán as gaivotas de voar cara ó nordés. Que cada quen loite
contra unha canción de Adriano Celentano, por exemplo, a algarabía de Prisencolinensinainciusol.
Eran os anos 70, os da inocencia chea de nubes de algodón. Ai sentimento que
non sentes nada! Quizais algún día o espírito maligno dunha xogada mal levada,
meta gol na portería propia. Pero nunca seremos testemuñas do capítulo final
dunha novela. Ou da última escena dunha película. Ou do último acto dunha obra
de teatro. Toda arte precisa dunha intelixencia que vaia algo máis alá dunha
lectura sinxela. Ai lamento de tinta azul que esborranchas o latexo dun
pensamento!
martes, 30 de junio de 2015
lunes, 29 de junio de 2015
A COR DA NOSTALXIA
A liga de fútbol acabou, pero a
min aínda me dura a alegría da mesma. Non só porque o Celta e o Dépor seguen en
primeira (co Celtiña facendo un fútbol de case outra galaxia), senón polos
ascensos do Xixón e, principalmente, das Palmas. O Spórting pola veciñanza e
porque sempre foi un equipo que me caeu ben. E As Palmas... As Palmas pola
nostalxia. A tal nostalxia débese ás camisetas. Ou mellor dito, á cor das súas
camisetas. A ver, nos anos 60 e 70 era unha cor que chamaba a atención; ese
amarelo rechamante. Como defendín sempre a orixinalidade (naqueles tempos) da
camiseta do Elche (de aí tamén a alegría o ano pasado polo seu ascenso): aquela
franxa ancha de cor verde.
Volvo ó equipo das Palmas porque,
fóra da camiseta, tamén é unha entidade que se fai querer; non sei se por estar
tan afastada de nós ou porque son así de melosiños. Tan só hai que ver a
Valerón. Non quero dicir nada máis de Valerón porque este homiño, el só,
merécese un xornal enteiro. Oxalá o equipo amarelo aguante moitos anos. Para
ver a súa camiseta. A cor da nostalxia. Bo titular.
viernes, 26 de junio de 2015
A BLINDAXE DO TITULAR
Cada vez que hai unha masacre causada polas armas en Estados
Unidos, sempre pensamos que, por esta vez, si; por esta vez vanse tomar
medidas. Pero unha tras outra, as ocasións quedan no baúl dos recordos. Xa se
encarga a Asociación Nacional do Rifle (e imaxino que outras semellantes) de
que así sexa. Porque as armas, sóubose sempre, son o maior negocio do mundo
mundial. Incluso por enriba do petróleo. Iso creo. Hai uns días houbo de novo
algo así como tiros sen orde nin xeito e semella que, por fin!, chegan ó debate
electoral as armas e o racismo. A expresión “por fin” dá a entender ás claras
que ata agora o asunto, as mortes, as masacres, os exterminios de negros
importaban un carallo. Seguirá importando un pemento. Porque pasa o de sempre:
lánzase o titular para acadar uns votos e unhas poucas simpatías, e cando a
chea do río volva ó seu leito, volve asomar pola pantalla da televisión o
careto de Charlton Heston para dicir que non, que o cidadán de a pé merece
defenderse. E este faino, por suposto, a base de tiros e de mortes. Para elo,
os pais ensinan ós cativos cómo se colle un rifle, cómo se monta unha pistola e
cómo se dispara contra todo o que se move. Para os cachorros será coma un xogo
e para os pais coma un lavado de conciencia dunha realidade que ninguén quere
frear. O debate electoral seguro que tan só é a blindaxe do titular.
NA CORREDOIRA DUN SOÑO
Quero caer na inconsciencia dun
latexo e deitarme coa claridade dun lóstrego. Sempre haberá treboadas que
marquen o camiño da irrealidade e sempre haberá esperanza na corredoira dun
soño. Ou ninguén é digno de escoitar o silencio. Sempre se oíu mellor o
silencio có ruído.
Quero correr pola liña recta dun suspiro e
bailar ante os acordes dun asubío. Contemplar de noite a luz da lúa vella é
como escribir catro liñas de nostalxia e unhas frases de ansiedade. Cada pau
que terme da súa vela. E cada recordo que durma ou incluso que ronque no
recanto da memoria.
Quero dicir catro verdades na pantalla branca
dun cine, onde asoman sempre as mentiras que se visten de sinceridade. Quedan
postos os puntos sobre os is e agora que cada un lle cate a alguén as pulgas ou
que busque lóstregos furiosos nun mar en calma. Todo queda en silencio. Nada
fai ruído. Só o latexo do corazón golpea nun soño durmido.
jueves, 25 de junio de 2015
O LAGAS
E se tiveras que cantarlle un
rock and roll a unha procesión de formigas? Pero Lucero Mediodía Roupeiro non
lle canta nada a ninguén porque está medio durmido sobre o tallo do bar. Lucero
Mediodía Roupeiro, O Lagas, case se pode dicir que é alcohólico, que desde as
primeiras horas da mañá xa non se decata practicamente de nada. Érguese con
licor café, almorza con licor café e vive todo o día a base de licor café. De
aí o alcume; porque din que bebe máis que unha laga. E con todas as melopeas
que se colle, ou sexa, diarias, ninguén o viu caer nunca do tallo. Ladéase e
baballa, ladéase e baballa, pero nunca cae. Porque, segundo bebe, tamén dorme.
A súa vida é beber e durmir. Non fai máis. Non se mete con ninguén. Nin tan
sequera pide a bebida. Pon a moeda ou o billete sobre o mostrador e o camareiro
xa entende. Colle as voltas (se as hai) e nun santiamén volve pór outra moeda
para que o mozo entende. Este entende: unha nova copa de licor café sobre a
mesa. Pola noite, O Lagas colle unha botella de auga da burga de Baños de
Molgas e é co que subsiste. De mañanciña cedo está novo, e volta a empezar.
martes, 23 de junio de 2015
CADA UN É COMO É
Vou mercar dúas barras de pan. Sen
pan non sei comer. Outros non saben comer sen o viño. Cada un é como é. Non
todos somos iguais. Non. Uns somos máis parvos que outros, ou máis nugalláns,
ou máis traballadores, ou máis responsables. Cada un é como é e ás veces como o
deixan ser. Se queres ser atracador métente ó cárcere e pasas, entón, a ser preso.
Se queres ser intelectual, bótanche fútbol e máis fútbol pola televisión e pasas
a pertencer á masa. Iso din; o de que o fútbol coa intelectualidade lévanse
igual de ben que a carpaza co lume. Eu opino que non ten nada que ver; pero
ninguén me fai caso. Se queres ser habitante da lúa, poñen á túa disposición un
burro de carga e, ale, búscate a vida. En que te teletransportas? Ou o que é
peor: como alúas? Que casco lle pos ó burro? E se aterra el primeiro alá vai o
burro coas noces, é dicir, o de un pequeno paso para o home transfórmase nun
gran trote para o burro. Tamén hai que ser tortos: querer que vaia á lúa nun
burro. Certo, cada un é como é... ou como o deixan ser.
lunes, 22 de junio de 2015
A AGUANTARSE, E PUNTO
Ásanse os paxariños. Iso din
cando quenta moito. Agora mesmo pódese dicir que queima, que caen raios de lume
desde a estrela máis grande. Pero é igual, todo consiste un buscar unha sombra,
ou boquexar coma os peixes, ou tirarse ó río de cabeza desde a ponte romana de
Baños de Molgas. Meterse nun frigorífico non é solución. Nin comer xeados un
detrás doutro; estes só dan sede. O mellor de todo, incluso mellor cá sombra, é
aguantarse, e punto. A ver, non queda outra! Nin tan sequera queixarse. Se te
queixas moito pódeche caer o de “mira, tío, pégate un tiro!, ou búscate a vida!”.
Eu dígoo sempre: o verán é fodido! No inverno, por moi baixas que sexan as
temperaturas, podes botar unha ou máis mantas encima e xa máis ou menos vences
o frío. Pero no verán... no verán como non arrinques a pel a tiras! E quen é o
chulo que se fai así mesmo a camiseta do Atlético de Madrid. Agora mesmo vexo a
unha muller abanicarse. Nada, segue toda colorada, toda sufocada a causa da
calor. O dito, a aguantarse, e punto.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)