UNHA PALABRA TRAS OUTRA

               Ninguén me di nada por que estou calado. Estou calado porque non falo. Non falo porque non teño nada que dicir. Dicir din aqueles que falan. Mais non sei que din. Hai xente que, aínda que fale moito, non se lle entende nada. O mesmo, o mesmo que o autor que escribe. Tamén é verdade que outros cunha palabra ou cunha curta frase xa expresan un mundo, xa se lles entende todo, tanto oralmente como na linguaxe escrita. A todo isto, que estou contando? Nada. Absolutamente nada. Tan só escribo palabras. Unha detrás doutra. E punto pelota. Deus, como odio esta expresión! A de punto pelota. E, non obstante, ultimamente estouna usando bastante a miúdo. Ou moi a miúdo. É igual. Teño que empezar a corrixirme. Vou ter que arrestala. Non procede soltar parvadas polo simple feito de soltalas. Xa; pero cando non hai inspiración ou cando non hai moitas ganas (ou ben por canseira ou ben polo que sexa), non queda outra que poñer unha palabra tras outra. E punto pelota. Procurarei que sexa a última vez. Xa, pero do dito ó feito...

MOMENTOS NEFASTOS PARA OS DESVALIDOS

Momentos nefastos para os máis desvalidos, para os máis malpocados, para os pobres de espírito. Algo máis de 70 refuxiados morreron asfixiados nun camión. Un cento de cadáveres (ou máis) na costa de Libia. Máis de 2.500 inmigrantes falecidos no Mediterráneo no que vai de ano. E o mundo sigue cos brazos cruzados, é dicir, mirando para outro lado, quizais para o Polo Norte. O sur e o este empeza a apestar.

Investigación policial a Convergència Democràtica de Catalunya (CDC) por presunta corrupción. Segurísimo que hai corrupción (hoxe, practicamente toda a política está corrupta), pero… a un mes da cita catalá coas urnas! Ui, isto cheira a podre, cheira a unha nova caza de bruxas, como a que se fixo contra Podemos. Hai medo, moito medo á independencia catalá.

Está a piques de empezar o curso académico, o que significa un enorme desembolso de cartos para moitas familias, e o que tamén significa que o Goberno pásase polo forro a Constitución Española. Lembro ler algún artigo que di algo así como que a educación no noso país é gratuíta. Un conto chino, señores, un conto chino! Menos mal que a economía seica vai xa vento en popa. Iso din. E se o din os políticos, xa sabedes, cando o río soa…

A ver se este pesimismo da semana que deixamos se transforma en ben, polo menos sentimental, coa semana que iniciamos encol da novena da Nosa Señora dos Milagres de Baños de Molgas. Que o optimismo roule por todo o val do Medo.

O TARAMBAINAS DO CHIMPAFOLLAS

               Quedo en silencio tras escoitar o ruxerruxe da miña propia respiración. Ás veces respiramos con tanta forza que ata facemos ruído. E se che din que o vaivén dun amieiro se debe a que pasou voando un saltón, enténdese que teña que respirar con forza. A ver, quen non queda pampo ante tal acontecemento! Un saltón é pouco máis que un bicho pequeno, que case non move unha simple herba. Como vai entón abanear un amieiro! Máis seguro que fose unha esaxeración de Dominico, O Chimpafollas. Sempre tivo fama de esaxerado. Eu, nun principio, respirei con forza porque semellaba que falaba en serio. Sempre lle tiven creto ó Chimpafollas. E iso que o meu pai moito me advertira: “non lle fagas moito caso a Dominico, que é un tarambainas”. Agora que víao tan modosiño, tan bo home, que crin o do saltón movendo o amieiro. Naquel mesmo momento vin como aterraba nun cardo molar un saltón dos máis grandes e a tal herba ou planta nin se moveu. Maldito Chimpafollas!, como ma meteu, pensei. Quedo en silencio e, agora, respiro compasadamente, polo que ningún ruído me altera o pensamento.

CAMIÑO DE NON VALER

 

               Non teño ganas de nada. Nin tan sequera de escribir. Pero escribo. Porque teño que facelo. Poño os anteollos e miro para a xente. Quito os anteollos e escribo esa última frase. Agora volvo poñelos para outear o panorama. Vaia traballo! Estes ollos!... que se cansan, coa idade. Todo vai a menos. É certo, imos camiño de non valer un carallo. Ó que máis medo lle teño é, precisamente, á vista. Por se non consigo ler. Por se non consigo escribir. O de escribir..., non sei, pero pode facelo alguén por ti. O de ler..., non sei, nunca me chistou moito que me leran. A atención íaseme por outros camiños. Necesito ver esas letras, percorrer esas liñas, asaltar os parágrafos. Non teño ganas de nada. Nin de escribir. Pero xa levo medio relato. A ver!, os compromisos obrigan. Poño e quito, poño e quito. Malditos anteollos! Maldita vista! Maldita idade! Xente que pasa. Follas que se moven impulsadas polo vento. Ruído de coches. Nenos que corren. Sigo o ritmo da música coas pernas. Bendita música! Síntome áxil! En todo; fisicamente e mentalmente. Tan só a maldita vista me fai pensar na idade. Síntome áxil xogando cos cativos. Síntome áxil cavando, sulfatando, andando, incluso correndo. Tan só a vista vai a menos. Tan só a vista cabalga cara á desesperación.

DESPOIS, PASA O QUE PASA

              Coxea a pomba. Quenta de raio. Un neno xoga na beirarrúa. Outro, nunha cadeira, ten o chupete na boca. Seguro que lle sabe a gloria. As dúas nais sentan na mesa contigua á miña. Estamos baixo a sombra dunhas antucas, pero a calor acumulada é moita; polo menos, polo menos uns corenta e pico graos, algo así coma se ardera o mundo. Arder arden os montes. Por culpa dos pirómanos, da Xunta e do Goberno. Algúns pensarán que esaxero, pero eu digo que non. Os nenos están a merendar. Outra pomba arredor de min. Acabo de botarlle as faragullas de biscoito que me puxeran co café. Gloria pura! Para ela, que está petiscando toda garbosa. A xente pasa toda acalorada. Dixen que quenta de raio? Pois iso. Noutra mesa, tres mozocos bebendo cervexa. Un deles coa mochila tirada no chan. Limpeille mellor o prato do biscoito á pomba. Petiscou, ergueu a cabeza e ben notei que me daba as grazas cos ollos. Os rapaces marchan. Outro deles leva unha bolsa onde chocan botellas. Adiviña, adiviñanza… botellón “á panza”. Pena. Demasiado novos. Despois, pasa o que pasa.

TEMOS A MEMORIA GANGRENADA

              Tan só temos memoria para o presente. Nunca nos acordamos do pasado. Memoria para o que nos interesa. Só buscamos os recordos bos. As falcatruadas pechámolas nese recanto no que a memoria adoita durmir unha sesta continua. París e Londres acordan novas medidas en contra da inmigración ilegal. Non se acordan da ilegalidade deles de cando invadiron e masacraron practicamente todo o continente africano. España non lembra a desfeita que fixo na conquista de América, pero si ten moi presente a eses “manteiros” chilenos e peruanos. Temos a memoria gangrenada. En todo. Se a analizamos incluso politicamente, vemos que esas promesas dos inútiles mitins, os cen días prometidos xa son auga de bacallau, xa o coitelo do esquecemento e do deixamento entra na memoria para que, pouco a pouco, a gangrena se apodere xa de todas as neuronas. Teñen neuronas os políticos? Vivimos nun ruxerruxe de promesas mentireiras, de mentiras ben estudadas. É igual, para que pensar no pasado! Deixemos que se gangrene todo. Total, os inmigrantes son todos uns apestados.

CINE EN SILENCIO

Aínda colea un pouco a polémica do rapaz que botaron fóra das salas de cine do centro comercial Ponte Vella de Ourense porque entrara cunha botella de auga. Xa hai uns meses pasara o mesmo cunha muller que quixera entrar con larpeiradas sen glute para o seu fillo. A ver, é certo que os cines son dunha empresa privada e que como tal ten a vara e a besta, aínda que ti pagues unha entrada (polo que deberías ter tamén algúns dereitos). Apoio ó rapaz e á muller por moito privadidade existente. Pero creo que xa todos sabedes que son partidario de que, por lei, debería estar prohibido comer e beber nos cines. Ti vas ver unha película, que non vas merendar ou cear. Para isto están as casas e os restaurantes. Hai que ter un pouco de educación cos espectadores (que pagaron a mesma entrada) que queren oír as películas en silencio. E ó comer faise ruído, vaia se se fai ruído. Agora un exemplo claro e categórico para un mesmo espectador: teatro Principal de Ourense. Sala que vale para teatro e para cine. Atrévese ese espectador a comer vendo a obra de teatro? Vistes a alguén comendo no teatro? Por que a xente aguanta sen comer dúas ou máis horas no teatro e non o fai nunha hora e pico no cine?. Agora mesmo, e xa que as administracións non se aclaran coas normativas, debería saír esa lei de “cine en silencio”. Pagamos para ver unha película e non para escoitar o estoupido de bolsas, o sorbido de bebidas, o mascar dos flocos de millo, e incluso para evitar o cheiro deses produtos. A ver se temos un pouco de consideración cara ó compañeiro.

HEROE NO MONTE MEDO

               Cans pola rúa. Nenos xogando. Unha nube cubre o sol. O autobús deixa exactamente a tres pasaxeiros. O aire ergue a esquina de La Región, que está dobrada sobre a mesa. Doulle a volta e cámbioa de posición. Neniño, quen teme ó lobo feroz? Sorrío porque penso nos meus cativos, pois cada vez que falamos do lobo sóltolle aquela historia de... “unha vez nun outeiro de Sudalomba pelexei co lobo”. Coñecen pouco de Baños de Molgas, pero prometo que o outeiro coñéceno ben. Ó ir ou ó vir dos Milagres nas Novenas, xa uns cantos metros antes son eles os que, agora, soltan aquilo de... “si, aquí foi onde pelexaches co lobo”. E todos rimos a cachón. A letra con sangue entra, dicían antigamente. A miña pelexa co lobo saíu da miña boca tantas veces que cheguei a aburrilos. Sinceramente, non pelexei co lobo pensando na morte da ovella; fíxeno por medo á nai... calquera lle chegaba á casa sen a ovella! Seguro que me zurraba, que me atizaba e me acusaba de descoidado. Sorrío outra vez porque esta historia xa foi contada e, imaxino, seguirase contando. A ver!, aínda que fose cagadiño de medo, por unha vez fun heroe no monte Medo.

HAI QUE APERTAR O SEDEÑO

 

               O silencio que reina entre as catro paredes dunha convivencia racha en reproches que semella que non teñen fin. Quizais estamos ante unha burbulla que, á forza, ten que rebentar. Porque hai palabras que doen e hai miradas que o din todo. Ninguén se salva dunha refrega cando a soga empeza a podrecer. Cóspense palabras que nin tan sequera imaxinamos que existen e botamos lume polos ollos porque a rabia avanza máis cá mente... e non sabemos que dicir.

               Sentas na beira da cama ou na cadeira da cociña e pensas nun tempo en que as relacións ían vento en popa, e pregúntaste unha e mil veces por que se torce a carga do carro. Quizais porque non se apertou ben o sedeño. Quizais porque o camiño é demasiado ladeado. Sempre houbo camiños cheos de fochancas e con atrancos de penedos. Para salvar eses obstáculos, todo consiste en aplanalo. Levaría tempo, mais pouco a pouco, a maioría das veces conséguese. Xa se sabe que tras a tempestade chega a calma e que o río sempre volve ó seu leito.