martes, 29 de marzo de 2016

AS BEIRAS DO GAIO



 
               Es o soño deitado nun recanto da miña memoria. Es a realidade sentada no meu corazón. A rula quedou pampa ante a lectura dos ollos do gaio apousentado na póla dun castiñeiro. Ó momento pensou que, o maldito, quería facerlle as beiras. A ela! A rula do conto por escribir. Un gaio! Un maldito gaio! Se aínda fora un pombo. Pero non, un gaio que, para máis aquel, estaba medio desplumado e coxeaba un chisco da pata dereita. Hai que ter ousadía e atrevemento! E, mira, non se lle caen as plumas! Manda truco! Eu non sei se largue ou lle pegue unhas picadas.


               Es o vento ferido que acariña a miña pata coxa. Es o raio de sol que brilla sobre o meu pico. Pero, e isto! O maldito segue abordándome! Quere que lle acariñe a pata coxa! A pata coxa! Se aínda fora a punta da cola... O gaio non se corta. Mira, mira como chouta de póla en póla. Quererá que me fixe no seu bater de ás. A rula empeza a acochar por entre a silveira. Non quere que o gaio, o maldito gaio, se creza. É capaz de escribirme un poema!

               Es o latexo que cae sobre o niño dos meus recordos. Es o suspiro que vai e vén por entre as entrañas da miña soidade. A rula nota un salouco no seu peito e deixa que unha bágoa de emoción asome polo seu ollo dereito. Encolle, acocha e non di nada. Queda en silencio.

               Café Perla 6 do Campus Universitario de Ourense.
               Mércores, 23 de marzo de 2016

lunes, 28 de marzo de 2016

KOVIFEY, DEBUXANDO SURREALISMOS



               Xa hai máis de tres meses que aconteceu. Pero lembro a data coma se fora onte.. Porque o asunto tivo o seu aquel, o acontecemento foi bastante estrambótico ou esperpéntico. Resulta que a certa hora se inauguraba unha exposición de debuxos dun tal Kovifey. Resulta que a esa hora, un servidor estaba nunha reunión da ANPA do Instituto dos rapaces sobre a problemática do transporte escolar. Resulta que quería coñecer ó pintor ourensán. Resulta que saín como unha frecha da reunión para que me presentaran a Kovifey, que en realidade é Ovidio José Feijóo Oliveros. Choqueille a man, pilleille o correo electrónico e, xunto con Alán (o meu rapaz), ollamos ós debuxos á velocidade do AVE. Porque ós dez minutos, máis ou menos, volviamos estar na reunión. O dito: inauguración esperpéntica.

               Claro que, despois, con máis calma (non lembro o día) pasei de novo pola exposición e con parsimonia espalleime, estendinme  na contemplación dunhas pezas elaboradas con material de tinta en pluma e rotuladores gráficos. E con moita cabeza, iso si. Debuxos quizais surrealistas, combinados coa arte zandagle. Predominan as cores branca e negra. Ás veces, Kovifey tamén xoga coas cores prata e ouro dos marcadores gráficos e cos fondos coloreados.
               Aseguro que non é un principiante. A mellor proba é que xa ten participado en varios certames de artes plásticas e exposto os seus cadros nunha ducia ou máis de salas e cafetarías. Coñecéndoo agora, sei que seguirá expoñendo ata que canse. Mais como lle gusta o que fai, non cansará. Seguro que non.
               Ovidio José Feijóo Oliveros naceu o 16 de abril de 1969 no barrio Ponte Pelamios, en concreto na rúa Carriarico, e por alí pasou a infancia da maneira en que se pasaba a infancia daqueles tempos, que nin punto de comparación cos de agora. Vaiche boa! Estudou o parvulario e a EXB no colexio Sueiro, que se atopaba na rúa Parada Justel, pegadiña mesmo á Alameda. Foi xa neste colexio onde a inclinación artística empezou a aflorar, pois axiña se decatou de que se lle daban moi ben o debuxo e a plástica. Claro que, pola contra, as demais materias seica lle fixeron pensar que se estaba convertendo nun nugallán. Ó mellor foi por isto polo que se trasladou ó instituto Otero Pedrayo, aínda que, segundo confesión propia, “seguín sendo un estudante do montón”. Rapaz, ninguén é perfecto. Que llo pregunten a un servidor.
               O seu era a pintura e o debuxo. Empezou a dedicarse en serio ó que lle gustaba. Para elo meteuse na Escola Provincial de Artes e Oficios da Deputación de Ourense onde tivo a tran sorte de recibir clases do mestre Corral Díaz, quen con paciencia e tesón puliu a explosión artística de Ovidio, de Kovifey. Foron sete anos de aprendizaxe, de marcarlle os regos dereitos do estilo, de especializalo na semente e na recolleita do debuxo artístico.
               Como di el: “aí empezou a miña carreira artística”; e axiña colaborou no deseño de carteis para obras de teatro, nos bosquexos de postais do Nadal, con debuxos para o que cadrase. A súa actividade artística era e é tan frenética que debuxaba en calquera lugar... no patio do instituto, na rúa, nos panos de papel dos bares e cafetarías, onde non lle tremese o pulso. (Algo semellante á miña afección a escribir, que cheguei a facelo por terra, mar e aire... e ata na misa). Agora mesmo, Kovifey, convalecente dunha enfermidade e mentres esta llo permite, segue debuxa que te debuxa para reflectir a natureza, o progreso e as emocións do ser humano, é dicir, del mesmo. E vaia se reflicte ben!

               Café Perla 6 do Campus Universitario de Ourense.
               Mércores, 10 de febreiro de 2016

Publicado en La Región o venres, 25-03-2016

domingo, 27 de marzo de 2016

A FERVENZA DE AUGACAÍDA


              A Semana Santa dá para moito. E estou a referirme tan só a eses catro últimos días, os dous festivos  e a fin de semana. Eses días deron para practicar a nugalla e a lectura (xoves en venres); para usar a mellor terapia que existe para vencer ó estrés, indo á leña o sábado; e para facer turismo a tarde do domingo de Pascua. Turismo á fervenza de Augacaída, na parroquia de Vilar de Ortelle, concello de Pantón. A verdade é que lle tiña ganas. Xa intentaramos ir unha vez, pero non atinaramos dela. Este domingo pasado, baixo outras indicacións, a muller e máis eu iniciamos a aventura. Sabía algo do seu perigo no seu tramo final. Incluso lera que unha corda servía de apoio para a baixada. Aseguro que, hoxe, coa humidade existente nunha parte do tramo, hai o risco de dar co cu no chan. A baixada é realmente bonita e a catarata, impresionante. E nestas datas, o volume da auga fai aínda máis espectacular a paisaxe para as fotos. Houbo fotos, claro. Remato cun hip, hip, hurra! pola miña muller porque, estando como está, atreveuse á baixada e, no caso dela, á subida. Cumpriu como unha heroína. Ela mesmo confesou despois que mereceu a pena. Preciosa fervenza!


              Café Oren Express da Valenzá. Domingo, 27 de marzo de 2016

sábado, 26 de marzo de 2016

NA SEMANA DE PAIXÓN



            Mortes. Semana de mortes. Será porque estivemos na Semana Santa, na semana de paixón. Empezouse co accidente de autobús en Tarragona, no que faleceron 13 estudantes estranxeiras. É igual, coma se foran españolas. Foron 13 vidas rotas, 13 crucifixións que quedarán para sempre no monte Calvario dos familiares.

            O martes. O martes, morte familiar que se sigo comentando debería de dar para infinidade de relatos diarios que non proceden, porque en cada un deles a emoción bañaría os meus ollos, e xa chegou ben ese día e cando os recordos asomen á miña mente que, temo, será bastante a miúdo.
            O martes, o mesmo martes dobre atentado islamita no metro e no aeroporto de Bruxelas, no que máis de 30 vidas rotas e centos de feridos quedarán tamén para a dor e os recordos de toda a humanidade. Porque hai accións, hai actuacións que van máis alá do entorno familiar. Para uns é fanatismo, para outros é vinganza e para uns cantos… daqueles pos, estes lodos. Para as familias, unhas crucifixións sen sentido ningún.

            E o Xoves Santo outro día máis de paixón para todo un personaxe, no bo sentido da palabra. Morría Johan Cruyff, o home que revolucionou o fútbol. A ver, houbo e hai catro grandes no universo futbolístico: Di Stefano, Pelé, Maradona e Messi. Un perfecto póker de xogadores (pero quedaron aí, como xogadores tan só). Mais o comodín para formar o que queirades é, ten que ser Cruyff, pois, a maiores de ser un excelso xogador, que se pode dicir como adestrador. Hoxe o Barça é o que é grazas a el.

            Hai semanas que non deberían asomar nos calendarios.

Finca Fierro. Venres, 25 de marzo de 2016

lunes, 21 de marzo de 2016

NO SILENCIO DUNHA PRIMAVERA



               Rula que choutas e que baixas da gaia de salgueiro e emprendes o voo cara ó baúl dos recordos. Rula que vives nas ás brancas dun soño, que soñas sobre un encontro que apareceu de repente ou que estaba durmido na copa dun castiñeiro. As nubes asoman alá, ó lonxe,, pero os raios de sol caen con nostalxia sobre o peteiro da túa infancia. Queda o silencio furgando por entre o salgueiro no que acomodaches un instante. Aínda cheira a melancolía. Din que a melancolía é o pracer de estar triste. Ou non. Ó mellor é o pracer de sentir o bambán dun sentimento que vai e vén.
Rula que te pousas no alto dun outeiro. Desde alí outeas os tempos que foron e os recordos dun tempo que será. Houbo tempos nos que a soidade imperaba sobre o ruído e hainos nos que o ruído é un simple silencio. Rula que aniñas entre as follas dos sabugueiros. Un par de ollos mirarán para ti e será entón cando a néboa se abrirá nun claro inmenso e cheo de palabras que completarán unha carta con aires de señardade. Rula que estás aí. Rula que aniñas. Rula que voas. Rula no silencio dunha primavera eterna.

               Café Paseo de Ramoleox da Valenzá. Venres, 18 de marzo de 2016

sábado, 19 de marzo de 2016

PORQUE XA TODO SE CONTOU


A semana pasada foi un rapaz meu de excursión. De que? De excursión. Que é iso? Agora as excursións xa non son o que eran. Na miña época, no colexio, nin tan sequera se durmía. Lembro que faciamos garda pola ansiedade aquela de que chegara o momento da saída. Lembro que intentabamos almacenar todo na memoria, para, á volta, ó chegar ó colexio ou ás casas, contar todo minuto a minuto, desde a saída ata o regreso. Agora… agora as excursións son radiadas. Por culpa do bendito e maldito guasap. Onde vas agora mesmo? Quen está sentado ó teu lado? Corre moito o condutor? Falta moito por chegar? Que tal é o hotel? Imos en tal sitio. Á miña beira teño a Loliño Cachamuíña. Non, o condutor vai ben, só nas rectas acelera un pouco máis. Creo que imos na metade do camiño. O hotel, por fóra, está ben. Non sei por dentro que aínda estamos entrando.
Seguro que moitos rapaces non ven os monumentos ou non gozan das atraccións porque teñen que perder o tempo contestando os guasaps. Estamos vendo a casa do concello que está no medio e medio da cidade. Despois marchamos a ver a ponte esa colgante sobre o río. Si que é grande a cidade, é enorme. Por agora, vai sol. E así un día detrás doutro. Ata o último guasapeo: estamos entrando en Ourense. Os pais danlle uns bicos ós fillos, preguntan un que tal… e xa rematou todo. Nada se conta porque xa todo se contou. Ai aquelas excursións de antano!


Cafetaría do Pabellón de Ourense. Venres, 18 de marzo de 2016

jueves, 17 de marzo de 2016

SUBIDA Á PONTE DO MILENIO


              Por fin! Pensei que non o conseguiría nunca! Tardei 15 anos en conseguilo! Tanto eu como Alán tiñámoslle ganas. O de subir á ponte do Milenio de Ourense. Fixémolo o outro día. Fomos con tempo para o adestramento del no pavillón dos Remedios. Cando iamos na metade do camiño, foi o rapaz o que se acordou da ponte do Milenio. Pois veña, imos alá, que temos tempo.
E déuseme por contar os chanzos. No primeiro tramo creo que había 87. Alí sacamos as típicas fotos e o rapaz, cando xa pensaba que baixariamos, quedou un chisquiño amolado cando lle dixen que diso nada de nada, que había que dar a volta por completo. Baixamos, subimos e baixamos. No segundo tramo da subida déuselle por pasarnos un deses que se dedican a correr e, claro, subía correndo e, claro, aquilo empezou a tremer un chisco e, claro, o sorriso xa se borrou un pouco dos beizos… non sexa o demo. Pero, sen o demo, non pasou nada. Aquilo aguantou. Cando chegamos arriba do segundo tramo, hai que recoñecer que non sei que carallo pasaba nas coxas. É dicir, que custa, vaia se custa! E un servidor, acabado de chegar da sementeira das patacas. Hai que ter vicio de raio. Ah si, por certo, 480 chanzos. Banzo arriba, chanzo abaixo. Que non son cagallóns que se encamban. Creo que a torre da igrexa de Baños de Molgas ten 103 e xa me parecían unha animalada.


              Finca Fierro. Xoves, 17 de marzo de 2016