Logo de
rematar os estudos, todos os estudos que teño no colexio dos Milagres, estiven
sobre ano e pico ou dous parado, sen facer nada. Isto, por suposto, é un dicir,
pois a finais da década dos 70 unha familia con tres vacas, un burro e uns
cantos porcos nunca está parada. Ou sexa, que lle botaba unha man os pais. Pero
iso non era vida. Así é que non quedaba outra que estudar unha oposición.
Debido a que en Madrid tiña e aínda teño un irmán, para alá marchei a intentar
a preparación dun futuro sustento. É outro dicir, xa que en vez de ir á
academia, facía que ía: metíame no Metro e, ale, a ler en libros ou nas novelas
do Oeste. A oposición, claro, non a aprobei. Normal.
Agora
mesmo creo que o único beneficio que saquei daqueles tres meses que botei na
casa do irmán e da cuñada foi a amizade duns veciños seus. A primeira cousa que
me sorprendeu desa amizade foi o medio co que nos comunicabamos con eles: uns
suaves toques na parede divisoria dos pisos (ou o que é o mesmo, no tabique, xa
que o de parede...) Tantos toques: pasade a tomar café. Tantos toques: estades
aí?
Ese foi
o inicio. A continuación foi o cine. Porque o veciño, Eugenio Martínez del Rey,
traballaba no cine Carlton, máis en concreto, era o operador. E claro, tan
axiña como soubo da miña afección á sétima arte, o primeiro que fixo foi
abrirme as portas de par en par do seu cine e incluso dos outros pertencentes á
súa empresa, que eran uns cantos; algúns deles no chamado Pequeno Broadway na
rúa Fuencarral, ós que, anos máis tarde (cando marchei definitivamente para
Madrid), entraría eu coma Pedro pola súa casa.
No cine
que traballaba Eugenio non me chegaba con ver a película, senón que tan axiña
como aparecía pola porta xa me estaba esperando para que subise con el á
cabina. Como sempre ía con moita antelación puñámonos os dous dándolle á parola
sobre o mundo cinematográfico. El asombrábase do que eu sabía de cine e eu
alucinaba cando me contaba todo o que botara desde que empezara a traballar no
Richmond, alá polo ano 1961, cómo lle chegaban as bovinas, cómo eran as
máquinas e diversas anécdotas máis.
Por
certo, hai xusto uns días que acabei de fotocopiar tres cadernos nos que
Eugenio tiña anotados todos os datos das sesións que se proxectaban en cada
sala que estivo. Auténticas xoias!, pois non só anotaba o título do filme,
senón os NO-DOS ou as curtametraxes que proxectaban antes, cos seus minutos de
duración (tanto duns coma de outros), as súas distribuidoras, o sistema da
película, a cor, o son etc. Non sei, imaxino que algún día farei algo con todo
iso. Lémbrese que antigamente as películas botaban meses ou algunhas incluso
anos na mesma sala. Descubrir hoxe iso ten que ser algo así coma un alucine.
Así
mesmo, lembro as dúas ou tres maratóns que levou a cabo nas súas salas e nas que,
como non, asistía eu coma un heroe cinematográfico, aínda que na realidade non completei
ningunha maratón porque asomaban polo cine o irmán e a cuñada e largábame con
eles. Unha vez creo que chegara a ver cinco ou seis películas xuntas.
Que
gozada estar con Eugenio na cabina. Ás veces tan só ía para estar con el, para
falar de todo o habido e por haber e, por que non, para entretelo un pouco.
Tres ou catro sesións diarias era estar moito tempo de Cristo encerrado; e só.
Nesas parolas souben da súa aldea, Tordelpalo, en Molina de Aragón (Guadalaxara),
a onde me levou unha vez e quedei pampo, alucinado, non pola aldea en si, senón
polo silencio reinante.
Nesa
aldea naceu o 15 de novembro de 1938. Estudou na súa escola e tamén na de
Molina de Aragón, de onde o tiveron que sacar porque seica se dedicaba a xogar
ás bólas, ó guá. Fixo a mili en Madrid, volveu a Tordelpalo, pero ós dous anos
xa marchou definitivamente para a capital do Imperio. Coñeceu á súa muller,
unha asturianiña cun corazón de ouro, practicamente no cine Richmond, xa que
ela traballaba naquel bloque de edificios e, claro, de tanta ida e volta, de
tanto subir e baixar, de tanto ola-que tal pasou o que pasou.
Hoxe
sería unha gozada poder botar uns días con el, pois viviu todo o que se pode
vivir en relación ás salas cinematográficas; desde o seu máximo apoxeo ata a
súa decadencia; de salas enormes pasaron a minisalas, de salas espectaculares
pasaron a salas de xogos. O homiño sufriu vendo como pechaban as grandes salas.
Normal, foron máis de 40 anos vivindo nelas, soñando nelas, porque o cine fai
soñar a calquera.
Café
Brétema da Valenzá. Xoves, 18 de agosto de 2016
Publicado en La
Región o venres, 09-09-2016
Eu, que queredes que vos diga: que estou con el. Quizais porque o atacan a morte
e sempre defendín ó máis asoballado. Pero a miña maior defensa é porque non
deixe gobernar “ó outro”.
Fallou na súa declaración
en voz alta, ou mellor dito, en voz escrita, pero acertou no pensamento de
moitos. Verdade que si?
Rematadas as eleccións, volves falar por aí e
resulta que ninguén os votou. Negámolo tanto e votamos o contrario que ás veces
ata me pregunto se eu mesmo non votaría ó PP. Me cago no mundo!, xa me está
entrando a dúbida.
