SEMPRE A MÚSICA

Sento na cadeira de catro patas para escribir. Abro o ordenador. Conecto os auriculares. Meto o jazz de Greg Osby. Fochico, primeiro, un chisco polo feisbuq. E alá vou: Escribo sobre a conciencia dun mosquito, que nin tan sequera sei se a ten. Escribo sobre o son dunha gaita que toca máis alá da nosa terra, quizais naquel planeta onde, seguro!, xa hai un galego. Escribo sobre o sorriso dunha bubela, porque, hai que ver!, como se pon a condenada cando atopa as bostas das vacas.

Disimuladamente, fago que o meu corpo, principalmente a cabeza, se mova ó ritmo da música de Greg Osby. Escribo sobre a música, que racha a tristura por uns acontecementos da natureza que non puiden evitar, que amansa a impotencia que quere rañarme a alma e que me inspira para dicir que sigo escribindo, xa co ordenador aberto, sentado nunha cadeira de catro patas. E escoitando música, claro. Sempre a música poñéndome no lugar que me corresponde: o da calma, o do sosego, o do acougo.

Finca Fierro. Domingo, 30 de abril de 2017

BESTAS SEN CONCIENCIA

Somos como animais para as guerras. Somos bestas paras as pelexas. Somos malnacidos para os insultos. Somos cafres, máis ben monstros, para nós mesmos. Pois ben, todo isto ata chego a soportalo e aguantalo. Pero o que sempre se me pon costa arriba, ou aínda máis, o que non soportarei nunca son al maldades contra os nenos. Sei que verteremos sempre frascos de veleno nos vasos da súa inocencia.

Está aumentando a desaparición de nenos que chegan sós a Europa. Tal desaparición é porque caen en redes de trata de persoas. Ó ler isto sempre exclamaremos aquilo de "por Deus, que só son nenos!". Moitos dos que exclaman isto pertencen a esas redes. É lei de vida que esa maldita hormona que temos chea de pezoña se descargue sempre contra o máis inocente, contra o indefenso. E non digo nada se tal trata de persoas vai acompañada de maletíns de diñeiro, que por suposto que vai. Ó haber diñeiro por medio, hai mafias. Negocio lucrativo para bestas sen conciencia.

Cafetaría Perla 3 de Ourense. Venres, 28 de abril de 2017

XA CASE DÁ IGUAL

O venres pola tarde escribía encol das redes sobre trata de persoas, máis en concreto de nenos, coa intención de mandar o escrito a este Recuncho Hebdomadario; algo que tiña intención de facer pola noite. Pero, non sei por que, dei pé a que chegara o sábado. Este día, ata a noite, non podo facer nada (nin escribir nin tan sequera acender o ordenador para mandar escritos ó xornal), porque hai que marchar para a aldea ou o que é o mesmo ir traballar á viña. Xa ía sobre aviso (os sogros estiveran comigo o venres pola tarde) da desfeita que a xeada do xoves pola mañá fixera na viña.

De camiño pensaba en que ó mellor non era para tanto, que en tal caso atrasaría o crecemento das vides, pero nada máis. A proba é que ía armado coas "grampadoras" coa intención de atar, xa que a rama, en cada día que pasa, medra e medra a máis non poder. Cando a muller e máis eu, incluso xa antes de entrar na viña, a uns 50 metros da mesma, vimos unha negrura inmensa, axiña notamos como a alma se nos caía ós pés. E foi entrar na finca para darse de conta de que os sogros se quedaran curtos coa análise da catástrofe. Non esaxero se digo que a puta xeada liquidioume a viña toda, queimouma enteiriña. Absolutamente toda. Non se salvou ningunha cepa das máis de 3.000 que ten a Costa da Gándara. Catástrofe incrible! Ruína total! Logo de xemer coa impotencia, non quedou outra que largar a mercar algún sulfato especial para mirar a ver se hai opción de recuperar algo; que non creo. Acababa de sulfatar cinco días antes. Volvina sulfatar xa pola mañá con Sipfol Max e Orthocide. A ver que pasa. Pero xa case dá igual; a tristura, a amargura, a consternación e a carraxe déixanme totalmente apático.

Finmca Fierro. Sábado, 29 de abril de 2017

ACTUAR DE OFICIO

Acabo de ver pola televisión, por dúas veces, unhas imaxes dun presunto afeccionado do Betis golpeando en Bilbao a unha persoa porque si, porque lle deu a gana. Había tres mongoloides (non se merecen outro nome) actuando nos feitos: o que zoupaba, o que se ría e o que gravaba desde un móbil.

A Ertzaintza xa sabe quen son, pero seica non poden facer nada porque o golpeado non denunciou. Manda truco en Baños de Molgas! Ó mellor non denuncia pois, por exemplo, por medo (xa sabemos que o medo é libre) ou porque non quere verse envolto en tales barafundas. Pero hai certas actuacións, certos actos nos que, aínda sen delacións, a fiscalía tiña que actuar de oficio e meterlle un castigo exemplar a eses energúmenos, incluso meténdoos no presidio. Primeiro meténdolle man á economía de cada un (que é onde máis nos doe) e, logo, a polos a rezar de xeonllos na praza da cidade ata que se quedaran sen nos ósos. É que se non se lles fai nada, volverán actuar. Polo que dicían, creo que o atacante xa actuara máis veces. Así, normal.

Finca Fierro. Xoves, 27 de abril de 2017

MOEDA Ó AIRE

O Silabario Bendito dubida entre coller á dereita pola pista da Lama ou das Pedradracas ou seguir de fronte pola estrada que vai a Os Milagres. Queda parado un bo cacho. Dá un paso para un lado. Dá un paso para o outro lado. Opta por botar unha moeda ó aire. Botouna con tanta forza, tan arriba que temos tempo para dicir que O Silabario Bendito non é outro que Filemón Garrido Cangallo.

Ninguén sabe de onde lle veu o de Silabario. E menos o de Bendito, porque de Santo, Filemón non ten moito. Mais tampouco imos quitarlle a conduta, é dicir, poñelo coma unhas nabizas. A ver!, chega ben con que sexan os veciños os que saiban de que pé coxea, polo que tampouco é para pregoar os defectos de Filemón. Quen non ten carencias? Pois mira que tarda en caer a moeda! Este Silabario... Aínda nos vai caer a nós na cara. Por se acaso ímola vixiar, non vaia ser o demo. Aí vén! Aí vén! Aí vén! Chapouna ó voo. Mirou e viu que saíra cara. Pero claro, cal sería o desexo do Silabario Bendito? Debeu dicir: se sae cara, collo á dereita. Porque o noso amigo púxose a andar cara ás Pedradarcas. Boa viaxe, Silabario.

Finca Fierro. Martes, 25 de abril de 2017

NO DÍA DO LIBRO

No día do libro a xente asomou polas redes sociais coas típicas felicitacións e desexos dun bo día á beira, por suposto, dun libro. Eu recoñezo que tamén puxen algo, é máis, puxen isto: "O mellor desexo deste día do libro é coller un e poñerse a lelo. Eu téñoo enriba da mesa e mentres se prepara a muller para ir tomar o cafeciño domingueiro, vou a abrilo pola páxina 266 e a seguir...". Iso fixen. Ó volver do cafeciño seguín de novo con el ata que me chamaron para xantar.

Logo da típica cabezada ou pequena sesta que me gusta botar, baixei para a rúa para seguir lendo andando, unhas veces, e sentado nun banco, outras, ata que o rematei. Subín para a casa, tombeime na cama e, zas, iniciei xa a lectura dun novo libro de case 700 páxinas ata que chegou a hora do clásico. É dicir, gran parte do día lendo; o que entendo que é a mellor felicitación ou celebración deste día tan importante. Tamén entendo que souben compaxinar o fútbol coa cultura. Pódese, vaia se se pode!

Finca Fierro. Domingo, 23 de abril de 2017

ESQUECENDO AS MISERIAS CORRUPTAS

Xa sei que non se fala doutra cousa que non sexan as detencións dunha morea de pepeiros madrileños (de quen?) ou das bágoas de crocodilo de Esperanza Aguirre (por certo, a eses reptís nunca os oín, pero sei seguro que choran moito mellor, moito máis convincentes), digo que non se falará doutra cousa, pero eu hoxe só teño a cabeza no Celtiña. Tanto Madrid, tanto Barcelona, nin que nabo de Lugo! Xa está ben! No noso país hai outros equipiños que, si, fan un xogo moito máis bonito cós grandes, pero fáltalles o aquel, é dicir, o euro para poder fichar unha ou dúas estreliñas que, hai que recoñecer, adoitan marcar a diferenza. Non obstante, sen estreliñas nin andrómenas, o noso Celta aí está, percorrendo Europa cun fútbol máis que bonito. Desde os tempos daquel Súper Dépor, os galeguiños, futbolisticamente falando, andabamos de canga baixa polos campos extranxeiros, ou sexa, non andabamos. Mais aquí está xa este Celta que, por uns momentos, é capaz de facernos esquecer as miserias corruptas que estamos a vivir.

Aínda que o de miserias é un dicir, pois sigo repetindo que temos a corrupción tan metida nos fígados que xa a asumimos como compañeira diaria, algo así pois coma o propio fútbol, que te metes nun bar e falas do partido tal ou do equipo cal. Agora falamos do Canal Isabel II e dos políticos corrompidos entre xogada e xogada futbolística, ou sexa, coma se fora unha xogada máis: mira que ben regatean á xustiza!; a falta que Esperanza Aguirre lle fai a Francisco Correa é clamorosa (coma se non o coñecera); aí vai!, que golazo acaba de marcar o PP! E o público, todo o estadio posto en pé para aclamar o gol! Coma no fútbol: defendendo ó equipo aínda que faga un partido noxento.

Finca Fierro. Sábado, 22 de abril de 2017

ANDREA LÓPEZ, ESCRITORA DESDE CATIVA

Cada vez admiro máis a esa xente que se lanza a peito descuberto, que é o mesmo que lanzarse ó baleiro, coa intención de sacar adiante aquela idea ou ideas que lles roldan pola cabeza. Son dignas de meter nese caixón dos heroes anónimos, eses heroes polos que sempre sinto e sentirei certa paixón. Despois hai certas actividades nas que a admiración vai incluso máis alá do heroísmo, porque ata se pode dicir que é unha actividade cruel para quen empeza e, para máis aquel, sendo muller e noviña, nun mundo no que aínda que nos custe recoñecer segue a ser machista: a da publicación dun libro, do primeiro libro que se escribe.

Escribir, a algúns ata lles pode parecer e resultar fácil. Escribir é bonito. Quen máis, quen menos empezamos a escribir de adolescentes; ou ben porque os versos brotan dos fortes sentimentos, ou ben porque as fantasías viaxan ou navegan por unhas ideades nas que nos sentimos os reis do mundo. Quen non soñou cos latexos dun corazón deitado nun papel? Quen non soñou con ser o Capitán Trueno ou o Supermán para que o mundo seguise o seu curso? Escribir é bonito. Pero é moi difícil publicar. E aquel, mellor dito, aquela que o consegue por primeira vez imaxínoa cun halo de explosión semellante a esas ansiadas bombas de palenque no día do patrón de calquera parroquia. Quen de rapaz non esperaba esa bomba de palenque? Era a éxtase festiva.

Imaxino a Andrea López Saborido o día que lle comunicaron que lle publicaban a súa primeira, e por agora, única novela: “No sin ti”. Admito que alcanzase a éxtase ou que sentise que subía ó sétimo ceo para veu estoupar a bomba de palenque. A ver!, era como romper o cordón umbilical. Parira a novela e había que soltala para que se espallase polas librarías e bibliotecas.

Non hai moito, o 17 de febreiro, chegou ela mesma para esparexela pola libraría Eixo da nosa cidade. Alí, a súa íntima amiga Antonia Opazo Otero divulgou, propagou varias páxinas, estendeu un pequeno resumo dunha novela fresca, de moi fácil lectura. “No sin ti” amosa a unha licenciada á que lle ofrecen traballo nunha axencia de detectives en Londres e axiña se verá inmersa nunha trama de acción para demostrar que o seu obxectivo é un asasino. Nora busca vivir unha experiencia e non sabe onde se mete. De repente as circunstancias supérana e iso dá lugar a que ela se atope nunha encrucillada na que se xuntan o amor, o medo e o misterio. A mestura perfecta para que a novela engarce, prenda nun. De verdade que engancha.

Polas páxinas de “No sin ti” asoman descricións realmente incribles con escenas que case se pode dicir que son cinematográficas. Outro dos puntos fortes é que o personaxe principal aparece tan só en dúas ou tres escenas, está como ausente, non obstante, séntelo de continuo. E, pola contra, o personaxe secundario do libro seica será o que protagonizará a súa seguinte novela, que xa ten medio argallada na cabeza, “pero isto non quere dicir que sexa a segunda parte de “No sin ti”, recalcou Andrea López na súa presentación.

Andrea López Saborido naceu en Vigo o 24 de xuño de 1984 (a piques de cumprir 33 anos). Cursou os seus estudos primarios, secundarios e de bacharelato no colexio Salesianos da cidade olívica. Despois xa lle deu ós estudos de administración e dirección de empresas. Traballou durante algúns anos no sector das artes gráficas. Auténtica devoradora de libros e escritora de pequenos relatos desde moi pequeniña, que, a xente, ó lerllos, foi a que acirrou nela para que iniciase a súa primeira obra longa.

E, segundo palabras dela, iniciouna na súa época de embarazada, cando tiña que estar en repouso. Debuxou dúas ou tres escenas na cabeza e axiña pasou a desenvolvelas. Logo xa lle chegou a época da tensión (como a da novela), do calvario, do heroísmo que comentaba ó principio: o da súa publicación. Mandou a novela a catro editoriais e, logo de catro anos!, unha delas, Ediciones Atlantis contacta con ela para lanzarlle cara ó ceo literario a bomba de palenque. Viuna estourar e está contenta, moi contenta. Normal, despois de vivir unha auténtica angustia durante catro anos. Iso é heroísmo ou non é heroísmo?

Café Paseo de Ramoleox da Valenzá. Xoves, 2 de marzo de 2017

Publicado en La Región o venres, 21-04-2017

A EMOCIÓN GALEGA

Gústame o fútbol. Gozo co fútbol. Pero ás veces que mal o paso vendo o fútbol. Partido de volta dos cuartos de final da Liga Europea entre o Genk e o Celta. Se marcaban os belgas quedaba eliminado o Celta. Pero marcou o Celta. Canta alegría!

Mais a alegría na casa do pobre dura pouco. Axiña marcaron os belgas. Aínda pasaba o equipo galego (en Vigo quedaran 3-2), pero, outra vez, se marcaba outro máis os do Genk, adeus Celtiña! Quedaban aínda 29 minutos. Longos, dolorosos, eternos. Canto sufrimento, por Deus! Cada vez que os belgas atacaban, o corazón dálle que dálle; a bombear angustia, a bombear medo. Cada vez que os olívicos perdían o balón o sorriso dáballe paso ó desacougo e seriedade. E non digo nada xa cando os contrarios mandaban os balóns á área. A miña cara imaxino que sería todo un poema. Os cinco minutos de desconto foron coma un cravo para que, carallo!, para que me desangrara. No asubío final xa todo volveu á normalidade e o sufrimento deu lugar á emoción... á emoción galega que levo dentro.

Finca Fierro. Xoves, 20 de abril de 2017

POLA RUTA DOS ESCORNABOIS

Quixen coller o ruta dos escornabois, pero non me quedou outra que navegar polo río que non levaba auga. Hai ríos que durante certas épocas do ano non levan auga. O río Aí Vou non leva auga. Por iso non entendo para onde vai.

Mais morto o conto, logo de navegar por el, acouguei debaixo dun castiñeiro que alguén me quixo contar que non era tal, que era un amieiro. Por suposto que non lle fixen caso! Coma se eu non soubera o que é un castiñeiro!; todo forte, e rexo, e inmenso, e, co tempo, oco por dentro. Uff, mira que non me metía eu de rapaz dentro deses castiñeiros vellos! Por certo, o que me quixo enganar coa clase da árbore, díxenlle que mollase os pés no río que non leva auga. O moi paspán miroume de mala maneira! Pensaría que, como ía mollar os pés se non había auga. Pero, eu que sei, iso xa son cousas del, xa é un problema seu. Lanceille un sorriso traidor, ou retranqueiro (xa non sei moi ben), erguín e, por esta vez, si fun pola ruta dos escornabois.

Finca Fierro. Mércores, 19 de abril de 2017

O RUÍDO DO MAR

O mar. Que é o mar? O mar é unha enorme cantidade de auga que fai ruído. Algunhas veces ponse medio tolo e outras vólvese calmo, manso, sosegado. Pero sempre con ruído. Aí está o choio: o ruído do mar.

Cando a xente, no verán, fala das vacacións todos os pensamentos tiran cara ó mar, pero coa mente posta nas praias. A min non me gustan as praias. A min gústame o mar, o ruído do mar. As prais, meu Deus!, con toda esa area apegada á pel!, que non sae nin cunha boa ducha. Mentres que se me sento na peneda dun outeiro ou no bordo dun acantilado, ai amigos, aí, en silencio, escoitando o mar, o ruído do mar. E ten cada son! Contemplo, si, esa infinidade; pero chega o momento en que a ollada xa non dá máis de si, mentres que o ruído, o estrondo ou o ruxerruxe desas ondas que van e veñen está aí de continuo. Canto me gustaría pasar unha noite de inverno nunha aldeíña da Costa da Morte, por exemplo, para escoitar o ruído... o ruído do mar.

Finca Fierro. Luns, 17 de abril de 2017

ELOY GAYÁN, COAS MULLERES LOITADORAS

Moitas veces, ou xeralmente, ou case sempre, ou sempre, a literatura é coma o cine ou unha novela é coma unha película: poden facerche crer mentiras que son verdades ou verdades que son mentiras. O que si sei seguro é que, dunha maneira ou doutra, fante soñar. O escritor ovetense Eloy Gayán condúcete por unha viaxe que desborda mentiras e traizóns pola súa novela "Las damas silenciosas" que presentou o 17 de marzo nunha libraría da nosa cidade.

Na presentación, na que interviu tamén o seu compañeiro de traballo e íntimo amigo Eduardo Cabreiros Álvarez (profesor de Historia de Dereito na Universidade da Coruña, ourensán, do barrio do Couto, como seica lle gusta pregoar), achegáronnos a un cántico á muller audaz, combatente, solidaria, a través da historia dunha moza que loita pola subsistencia nun mundo de mentiras e desigualdade. Ambientada nun século XIX ben recreado, onde, por certo, hai que destacar a descrición das vestimentas, amósanos á protagonista envolta nun remuíño de mentiras, traizóns e unha gran amizade próxima ó amor, e na que o autor lle dá perfecta voz a todas as mulleres loitadoras, a esas mulleres que tratan de emular a sinxeleza, a solidariedade e o altruísmo das beguinas, movemento feminino que xurdiu no século XIII e que se mantivo ata ben entrado o XX, alcanzando un poder, incluso de palabra, e que chegou a inquietar á propia Igrexa, sendo perseguidas e incluso acusadas de bruxería. E naqueles séculos xa sabes a que eran condenadas as bruxas.

"Las damas silenciosas" está tan ben escrita que un dos mellores motivos para abrir as súas páxinas é que se le con moita facilidade, que é tan amena que, aínda que non queiras, vaite enganchando capítulo tras capítulo e desexando que non remate nunca. Á pesar de que non está catalogada como unha novela histórica, porque é unha simple historia dunha muller, iso si, infatigable, activa, aí está parte da historia de hai dous séculos. Novela escrita de forma sinxela pero con perspectiva de ensinar, de deixarlle a mente ó lector bulindo para que se interese polo máis alá do que se conta.

Como todos os que empezan e como xa teño analizado nestas Testemuñas da Memoria, o gran hándicap, o gran viacrucis, o gran atranco literario (ata pode que incluso máis que a propia escritura de calquera obra) é a súa publicación, a loita que ten que levar o escritor, o autor co mundo editorial para que o seu traballo vexa a luz. "O mundo editorial é moi difícil", acabou confesando Eloy. E créoo a pé fixo.

Eloy Gayán Rodríguez naceu en Oviedo en 1964. Realizou os seus estudos nos Maristas da súa cidade. E tamén nesta fixo os universitarios, onde se licenciou en Dereito no ano 1988 para cinco anos máis tarde obter xa o título de doutor nesa materia. Foi no 1993 cando se desprazou á Universidade da Coruña para obter a praza de profesor titular de Dereito Internacional Privado, que segue ocupando na actualidade. E foi decano desta facultade de Dereito desde 2005 ata 2008, que o pillou co cambio do plan de estudos de dereito, que databa de 1953, ó chamado sistema Bolonia.

Como anécdota particular conta que foi "a miña paixón pola literatura" a que case lle pon en perigo a súa tese doutoral. Cando lle enviou os primeiro 50 folios desta tese ó seu director, este devolveullos con grandes palabras escritas en vermello e que lle dicían que "estás facendo unha tese, non literatura; é unha tese, non unha novela". Eloy Gayán, pola conta que lle tiña, tivo que adaptarse á linguaxe técnica, tivo que ocultar esa faceta literaria que lle permitiu publicar a novela que presentou na libraría Eixo. Era a terceira presentación que facía en xeral de "Las damas silenciosas".

Confesa que escribe para entreterse e porque, así, tamén se sae un chisco da rutina diaria da súa docencia. Ademais, así tamén soña. Como soñamos todos cando queremos escribir mentiras para que pensen que son verdades, ou viceversa. Confesa que non lle importa escribir con todo o barullo ó seu arredor, referíndose en concreto á súa muller coruñesa e á súa filla de nove anos cando a elas se lles dá por rebulir polo seu cuarto. Iso é digno de admiración, xa que creo que é raro concentrarse desa maneira. Estou escribindo isto ante un café (que me inspira abondo, por moito que diga que as musas chegan fincando os cóbados), pero co ruxerruxe da televisión, dunha carreira de motos que, de cando en vez, desconcéntranme algo. Claro que para iso Eloy Gayán consegue publicar unha bonita novela sobre mentiras e traidorías, e un servidor confórmase con relatiños insípidos ou reportaxes que... eu que sei, aí están. E aquí queda unha máis.

Café Oren Express da Valenzá. Domingo, 9 de abril de 2017

Publicado en La Región o venres, 14-04-2017

AS SETE VIDAS DOS GATOS

Sete vidas ten un gato. Non sei, non sei. Por en canto, asoman mortos máis dos que se quixera polas estradas galegas. Penso que, estatisticamente, é o primeiro ser vivo que atopa o seu final en atropelos. Despois creo que lle segue o ourizo. E por que non digo ourizo cacheiro? É máis bonito. A min o de cacheiro encántame.

E xa postos, se me refiro a nomes, temos cada cousiña: bolboreta, papoia. E que me dicides da papuxiña ou xoaniña. A ver!, xoaniña está ben; pero onde estea a papuxiña! "Papuxiña de Dios, cóntame os dedos e vaite con Dios". Quietos parados!; acabo de descubrir os nomes do vagalume, ó que nós lle chamamos verme luceiro. Aí van, é unha morea deles e algún máis: bicho carozo, bicho da luz, bicho de alumar, bicho do lume, bicho sen cú, ciroque, corcoño, coroceiro, luceiro, lucencú, lucerna, pirilampo, vella do caldo, vella dos valados, vella facendo as papas, vella facendo o caldo, vella sen dentes, verme canteiro, verme carpinteiro, verme da luz, verme da noite. Mira ti!, a onde nos levaron as sete vidas dos gatos.

Finca Fierro. Domingo, 16 de abril de 2017

OS CLÁSICOS DO CINE MUDO

De cando en vez asoman polas redes sociais ou mándanse por guasap curtametraxes de Charles Chaplin. Véndoas non queda outra que pensar naqueles anos nos que TVE botaba practicamente todos os días algo desta xente, é dicir, de Charlot, Buster Keaton, Harold Lloyd e O Gordo e O Flaco, entre outros.

Eran curtas que nos facían gozar a máis non poder. Agora... agora pregúntaslle a un cativo (e non tan cativo) quen era esta xente e non teñen nin idea. E, non obstante, con eles naceu o cine. Por lei tería que haber un día polo menos á semana no que algunha televisión proxectase películas deses cineastas, así como os colexios terían que amosarlle ós estudantes toda unha época do cine mudo que, aínda que non se falase, entendíase todo. Cada vez que penso en Buster Keaton, aquel actor que nunca se ría pero que te facía escachar coa risa; ou no zapato que comía Charlot en "A quimera do ouro", que o dicía absolutamente todo. Queremos ver ós clásicos do cine mudo!

Finca Fierro. Sábado, 15-04-2017

NON QUEDA OUTRA QUE EMIGRAR

Case se pode dicir que non tardou nin un suspiro. En deixala caer. A bomba. Donald Trump lanzou en Afganistán a bomba non nuclear máis potente do mundo. Non nuclear. Pero bomba. Que estoura. Que rebenta. Que esboura. Que escachifa. Que desfai. Non obstante, aquí paz e despois gloria, ou sexa, morra o conto. Para que dicir nada. Se son islamistas, musulmáns, mongoloides, outra raza. Que non é a nosa. Que non son persoas, que son coma animais. Ós animais xa se sabe que se lles dá paus a esgalla, a darlle cun sacho. Rosmades por un misil de nada... tomade artefacto! E tampouco unha bomba calquera; a máis potente. Para que non haxa enganos. O dito: aquí paz e despois gloria.

Ante este panorama non me queda outra que emigrar. E vaia se vou emigrar! Agora xa teño onde vivir. Está lonxe, pero é igual; hai moito tempo xa que me sinto astronauta. Resulta que Encelado, unha lúa do planeta Xúpiter, seica reúne os ingredientes necesarios para a vida. Rapidiño e correndo: marcho porque teño que marchar. É que xa me vexo noutra dimensión. Alá, no espazo sideral, onde reina o silencio (espero) e onde non haberá guerras (a non ser que xa haxa humanos). Que gozada verme alá! Aínda que este Donald Trump, non sei, non sei; se sabe que me vou para alá, seguro que apunta un foguete espacial para dicirme que onde hai patrón non manda mariñeiro. E o que vaia no foguete será para collelle medo. Trump non se anda con bagatelas, con prosmadas. Se hai que lanzala, lánzase.

Finca Fierro. Venres, 14 de abril de 2017

A MALDADE NA BILE

Seguen as noticias analizándose como cadra, ó mellor desde unha soa perspectiva, cando a realidade nos leva por outro carreiro da análise, do entendemento. Alguén lanzou a pregunta de se hai violencia no fútbol ourensán. Claro que hai violencia! En calquera lugar!; non só en Ourense. En calquera deporte ou actividade!

Porque a violencia non está no fútbol, nin no recreo, nin en calquera outra profesión ou actividade, sexa deportiva, cultural, política, social, artística, etc. A violencia. amigos meus, está nun mesmo, na persoa, no ser humano. Pelexamos nunha sala de plenos, na casa, diante de cativos, diante incluso da propia policía. A violencia está nas nosas entrañas ou asaduras, na podremia que temos no fel. E non hai deporte nin actividade nin familia nin ostras en vinagre que nos free. As bombas estouran porque alguén as tira. Nós estoupamos porque nos empurrou un xesto, unha actitude, unha simple palabra, un sorriso burlón. E rebentamos porque levamos a maldade na bile.

Finca Fierro. Martes, 11 de abril de 2017

ASESORAMENTO SOBRE A SAÚDE

Quéirase que non case todos os días se atopa un na prensa con algunha noticia que chama poderosamente a atención, e fóra xa dos, chamémoslle, circuítos políticos ou deportivos, que creo que son os que máis se seguen. O outro día atopeime con que o 60% dos galegos buscan pola Internet asesoramento sobre a saúde. Case me entra a risa! Porque non precisan da Internet! Que me consulten, que se dirixan a min.

Que se empezas a tusir: dous traguiños de auga da burga de Baños de Molgas e quedas coma novo. Que se tes unha ferida, por exemplo, dunha fouce: colocas a ferida baixo o cano da burga de Baños de Molgas e deixas que a auga quente limpe toda a infección. Faino nun chiscar de ollo. Que se tes reuma: uns baños coa auga da burga de Baños de Molgas, e ó pouco corres máis ca un galgo. Asesoramento pola Internet. Que Internet nin que rabo de gaitas! Auga da burga de Baños de Molgas e xa verás como non morres nunca.

Finca Fierro. Luns, 10 de abril de 2017

IMOS ALÁ

Veña, imos alá. A dicir o que non se ten que dicir. A mirar o que non debemos mirar. Se digo que chove, minto. Porque vai un sol do carallo. Se miro para as plumas do paxaro que vai de carballo en carballo, seguro que son as patas dunha bolboreta que pousan sobre unha coíña do camiño.

Veña, imos alá. A sentarnos no valado dun tempo que xa non volve. A bambearnos nunha galla de castiñeiro que o tempo converteu xa nun esquelete natural. Porque o tempo pasa e todo cambia. Ata cambiamos do lugar no que estamos para o que imos. Veña, imos alá. Imos imaxinar que estamos en Siria e que catro bombiñas de nada caen porque teñen que caer, porque as mandan caer. Imos imaxinar que estamos en Estocolmo e que un Fittipaldi de merda altera o vivir de moitos que non saben de que vai o conto. Imos imaxinar que a vida é o que é e que non queda outra que vivila, estando quietos ou en movemento continuo. En principio, hai que moverse. Imos alá.

Finca Fierro. Domingo, 9 de abril de 2017

OS FEITOS DANME A RAZÓN

Ai logo!; ás veces poida que sexa un pamemiño, pero pouco a pouco os feitos empezan a darme a razón. Hai moitos anos que veño dicindo aquilo de que Galicia é o cu do mundo e Ourense, o ollo do cu. E unha vez máis outro episodio está claramente aí para corroborar as miñas sentenzas: o AVE circulará desde Taboadela por un trazado provisional ata o ano 2024. Trazado provisional. Ano 2024. É dicir, o dos atrasos iso non é nada. Atraso é, por exemplo, o ano 2019. Pero o ano 2024!? Que son cinco anos máis? Nada... un lustro e punto. Que si di axiña: lustro. E xa está. Un suspiro.

A verdade non sei de que me queixo; hai xente que ten o cu bonito. Galicia é guapa e como tal ten un cu lindo. Ourense... xa non digo nada de Ourense; coas súas augas quentes, que cheiran... coma o ollo ese. E agora xa en serio: coidadiño con ese 2024. Cando sae á palestra a noticia, e por experiencia, eu aínda lle botarei ó mellor outros cinco anos máis. Temos a proba da autoestrada A52 e a da propia liña do AVE; que se remataban en tal ano ata que concluíron e rematarán unha tira de anos despois. E algún máis. O de que somos os últimos monos, iso xa hai tempo que quedou desfasado. Xa o temos tan asumido que... que vivimos coma Deus na selva. É coma a corrupción; témola tan recoñecida que ata nos parecerá xa mal que haxa por aí algún pamemiño que non sexa corrupto. Será parviño! Pois o dos retrasos nas obras (e en todo) a Galicia, puuuffff, que máis nos dá cinco anos arriba como cinco anos abaixo. E dentro de Galicia está Ourense, que xa é outra feira, moito máis feira. Ale, a poñer o cu. Para iso.

Finca Fierro. Venres, 7 de abril de 2017

CULTURACTIVA, DISTRIBUIDORA DE SOÑOS

Que bonito é soñar espertos! Díxeno, dígoo e direino sempre. Algúns facémolo vendo unha película, outros lendo un libro, algún máis escoitando música e, por que non, tamén os hai que soñan co imposible. O caso é soñar. E hoxe aseguro que, ou ben dunha maneira ou ben doutra, Culturactiva fainos soñar a todos con calquera das súas actividades. É máis, xa leva no que vai deste mes de abril facéndonos soñar en algunha das cinco localidades coas que planificou unha aventura que imos destripar nesta reportaxe. Por certo, as cinco localidades son Allariz, A Rúa, Baños de Molgas (coidadiño!, palabras maiores), Barbadás (palabras especiais pero máis pequenas) e Verín.

Durante este mes de abril a distribuidora Cultuactiva, Sociedade Cooperativa Galega, xunto co mago Teto, sacaron á palestra, ou sexa, a esas vilas o programa Terra Máxica, que, como o seu nome indica, xa imaxinades de que van os soños. Porque a maxia... a maxia vaia se fai soñar!; moito máis incluso que coas artes que dicía no anterior parágrafo. O soño desas artes, máis ou menos, imaxínalo. Pero o soño da maxia é que o ves!

Culturactiva é unha distribuidora de espectáculos teatrais, circenses (anda que non fai soñar o circo!) e musicais. Así mesmo, desenvolven proxectos propios coma, por exemplo, o Festiclown, ou o que é o mesmo, o Festival Internacional de Clown de Galicia que, pouco a pouco, xa se espallou por todos os territorios non só españois, senón tamén mundiais. Esta distribuidora pode sentirse orgullosa de darlle a coñecer ó respectable a xente coma Guadi Galego, Leilía, Coanhadeira, Sergio Pazos, o incrible Leo Bassi e Fran Rei, que, este, a maiores de facernos soñar coa súa maxia, xa nos fixera soñar na propia Valenzá co espectáculo "Falar sen Cancelas", nesta ocasión acompañado de dos monstros chamados Isabel Risco e Pedro Brandariz, e que, faltaría máis, tiveron a súa correspondente reportaxe neste Testemuñas alá polo 30 de setembro pasado.

A Cuturactiva ocorréuselle o programa de Terra Máxica pensando precisamente que Ourense é unha provincia na que non hai moita programación cultural fóra do que é a cidade (e se só fora iso...). Así é que seguiron o lema de Mahoma: se a montaña non pode ir a Mahoma que vaia este á montaña. Ou ó revés. É igual. Culturactiva colleu e mandou ós seus profetas para que espallasen a palabra de Deus polas vilas ou os soños dos nenos e non tan nenos polos concellos. E niso están.

A mellor proba: que o pasado domingo, día 2, xa iniciaron a súa andaina, o seu camiño dos soños polas terras da Rúa, onde actuou o mago Paco co seu espectáculo "Ledicias". Nesta localidade terán as actuacións os domingos. Tamén os domingos 9, 23 e 30 haberá actuacións ou soños na Casa da Cultura de Allariz. Para Verín escolleron o Auditorio Municipal e optaron polos sábados, 8, 22 e 29, nos que saltarán á palestra Fran Rei e os magos Teto e Xacobe.

Que si, que xa fixen adrede deixar para o final os dous concellos que se escriben, que os escribo con palabras especiais (maiores e máis pequenas) porque... Barbadás xa case se pode dicir que é o meu concello de adopción e Baños de Molgas, ai Baños de Molgas!; a estas alturas non precisa ningunha presentación pola miña parte. Dádevos por resabidos dos meus sentimentos cara á esa vila que me pariu e me criou. Na Casa da Cultura Manuel María de Barbadás os de Terra Máxica actuarán os venres 7, 21 e 28.

A Baños de Molgas pásalle practicamente o mesmo que comentaba parágrafos atrás sobre a provincia de Ourense: que non hai moita cousiña, que somos pobres, e punto. Porque en Baños de Molgas só haberá unha actuación, a de Dani García, que o fará o venres 14 (Venres Santo) ás seis da tarde. Actuará no edificio multiusos da Estación. Que significa iso? Que polo lugar no que actúa e en compensación por haber tan só unha actuación na miña vila!, na Venecia ourensá!, estou seguro que Dani García ou ben fai desaparecer os vagóns de tren que haxa xunto ó aparcadoiro ou nun amén máxico fai que pase o AVE coma un lóstrego,coma un suspiro por diante dos narices do respectable. Ese instante será único e irrepetible en Baños de Molgas. Será o celme, o gran soño dunha vila inmensa. Entón, para que carallo queremos máis días!

Bromas á parte; chapó para Culturactiva por levar soños a concellos que, aínda que semella que non existen, están aí, que sempre estiveron aí. Grazas por facer soñar espertos a nenos e non tan nenos coa maxia que os levará a máis alá duns xogos internautas e duns aparellos de labranza, que de todo hai na viña do Señor.

Café Oren Express da Valenzá. Venres, 31 de marzo de 2017

Publicado en La Región o venres, 07-04-2017

ESCOITANDO UN ÁLBUM

Estou escoitando o álbum "Cosmopoly", de Andreas Vollenweider e a verdade é que relaxa abondo. Ás veces incluso tanto que penso que vou flotar. O que demostra que a música é unha arte máis que marabillosa. Un tema pode poñerte frenético e o seguinte tranquilizarte. Cun tema podes bailar pegadiño e co seguinte choutar como as cabras e sen vir a conto. Un tema musical pódelo escoitar coa conciencia tranquila e o seguinte pode a carraxe subirche polas entrañas.

A música amansa ás feras. É verdade. Pero tamén é certo que pode converter a un nun salvaxe con catro metais e moitas ganas de desbocarse. Tamén se ten dito que cada momento ten o seu tema musical ou algúns temas musicais teñen o seu momento. Poida que si. Hai momentos nos que a música non pode ser outra que catro baladas ben cantadas ou catro trompetas ben tocadas. En "Cosmopoly" reina a tranquilidade nesta noite de primavera na que os seus temas relaxan o meu corpo logo dun día de moito bregar, de moito labrar.

Finca Fierro. Martes, 4 de abril de 2017

CONTEMPLAN A VIDA PASAR

Sei de dous lagartos que contemplan a vida pasar. Desde o alto dunha casopa perdida entre os outeiros da soidade. Un deles outea, esculca os confíns do monte mentres o outro segue os seus movementos. Móvense por entre as tellas derruídas, por entre as paredes esborralladas e de cando en vez deixan que as súas barrigas temperen as ansiedades dun soño.

Pero non sempre a calma é total nas horas nas que máis sol vai. Ás veces oen ruídos e ven movementos que non saben se son dun reloxo que anda ou dun tempo que morre sinxelo e en silencio. Eles mesmos procuran non arrastrar os rabos para non facer ruído polas tellas. Nun chiscar de ollos, o máis pequeno chouta de tal maneira que mesmo semella que participa nas olimpiadas dunha tarde pachorrenta e aborrecida. A acción pon ó outro frenético e foxe coma can con vincha ó rabo ata o outro recanto da chabola. Ó unísono erguen os pescozos, asexan e, pouco a pouco, acougan, sosegan para contemplar a vida pasar.

Finca Fierro. Luns, 3 de abril de 2017

QUE GOZADA O RECORDALOS!

Logo de ler un cacho pola estrada que vai de Baños de Molgas a Os Milagres, opto por subir, andando, pola "Calle" ata o barrio da Igrexa. Pero xusto ó chegar á entrada da vila lémbrome daquelas noites nas que chegaba do monte cantando. Sempre cantando.

Antes de chegar á altura da Pitediña cantaba, que carallo, por medo, para correr o medo. A ver!, sempre me gustou dar a nota chegando de noite pecha; había veces que tiña que botarme a correr para ver onde ía a primeira vaca, pois desde a cola da fila que armaban (si, só eran tres vacas, pero non ían todas ó mesmo paso) non alcanzaba a ver o principio. Logo da Pitediña xa cantaba para, por que non, presumir un pouco. "Aí vén o Chito. Mira que lle gusta vir tarde do monte". E, ó mesmo tempo, para dar a coñecer as cancións de Camilo Sesto, Víctor Manuel e Juan Pardo, os grandes daquela época para este molgués. Estamos a falar dos anos 70. Tempos que foron e que xa non volverán, pero que gozada o recordalos!

Finca Fierro. Domingo, 2 de abril de 2017

UN NÓ DE ANGUSTIA E XENREIRA

Desde hai moitos anos ou o que é o mesmo, desde que os fillos se apoderan da vida de cada un, non volvín ver "o parte" ou "as noticias" en condicións. Porque, ante a mesa (enténdese que os telexornais proxéctanse máis ou menos nas horas de xantar e cear), eles foron e aínda son os donos e señores do mando a distancia. E tamén se entende que como cativos e como adolescentes, para eles, as noticias nin fu nin mu. Así é que de moitas cousas non me decato. Perdón, non as vexo; xa que os xornais si os leo todos os días.

Non obstante, o outro día mentres tomaba o primeiro café da mañá cheguei a ver e a oír a testemuña dunha muller maltratada. Neses momentos estaba lendo precisamente este xornal e non me quedou outra que erguer a cabeza, poñer os anteollos e escoitar a terrible declaración dunha muller á que case non se lle entendía nada por culpa dos saloucos que deixaba escapar. De verdade que se me puxeron os pelos de espeto e un nó de angustia e xenreira subiu ata a gorxa. Logo, deuse a casualidade que á media mañá volvín ver e escoitar a noticia noutra televisión. E,o que son as coincidencias, volvín a escoitar eses saloucos, eses terribles choros ás tres e pico da tarde nun café de Baños de Molgas. En cada unha das veces, e como se adoita dicir, puxéronseme de gravata. Como serían os maltratos que non lle quedou outra que tirarse por la ventá, quedar parapléxica e o malnacido a seguir mallando nela porque non se movía. Para unha vez que vexo a televisión (ás noites só atendo ás películas), vexo o que non debería ver en tal cantidade. Oxalá non volva presenciar nin escoitar outra noticia desta índole. E oxalá, por suposto, ese malnacido, ese infame, ese levado do demo pague polo que fixo.

Finca Fierro. Sábado, 1 de abril de 2017