Hai uns días andou en boca de todos porque foi o
pregoeiro das festas patronais do Barco de Valdeorras. Estou a falar de José
Luis Gómez Álvarez, seica máis coñecido por Victoria, adestrador de baloncesto.
Aínda que é dous anos máis novo ca min, non me queda outra que chamarlle señor.
Porque O Victoria é un señor. Ó que cataloguei como tal nun chiscar de ollo o
día que o vin por primeira vez nun pavillón deportivo do Barco. Eu andaba
arrastrado por pavillóns e lugares (como todo pai que ten fillos facendo
actividades) detrás dos meus fillos e detrás do seu club de baloncesto, o ABO.
Non sei con que rapaz foi (ata creo que foi cos dous, polo que contarei máis
adiante), pero tan axiña como nos enfrontamos ó Muebles Victoria e tan pronto
como vin a aquel señor falar cos seus cativos, ou mellor dito, ver os xestos e
as formas en como se dirixía a eles, souben ó momento que era un adestrador que
baballaba polos seus pupilos. Viñéronseme á cabeza o adestrador de fútbol
Arsenio Iglesias e o adestrador do ABO das categorías infantís Carlos Abellás,
que tanto un coma o outro trataban ós seus xogadores coma se foran fillos seus.
Non me estraña entón que O Victoria sexa un home tan querido polos seus.
Desde aquel primeiro partido, foi un dos candidatos a
encher os dous folios dun Testemuñas da Memoria. Pero como xa teño confesado
neste xornal máis dunha vez, a maldita timidez miña… En cada partido, zas:
“para o próximo falo con el”. Tiven un día no que lle faltou un tris para
decidirme. Incluso xa lle dixera á muller que ía falar co adestrador do Barco
“para unha reportaxe”. Foi un día no que me volveu demostrar a súa humanidade,
a súa xenerosidade. Resulta que un rapaciño dos nosos mancárase nun pé e o
seguinte partido de Alán ou de Xoel, ou viceversa (cando se vai ó Barco de
Valdeorras, e por iso da distancia, inténtase que varias categorías dos clubs
xoguen ese mesmo día), era noutro pavillón, do que nós non sabiamos onde quedaba.
Foi saír José Luis Gómez pola porta do pavillón e abalanzarnos a el de boas
maneiras para que nos indicase a localización do outro polideportivo. El axiña
se decatou da situación do rapaz e ofreceuse ó instante para levalo no seu
coche (coma un pai), e a nós, claro, explicounos o sinxelo traxecto. E digo que
aí tiven case a ocasión de “entrar a matar”. Pero había demasiada xente ó meu
lado e… non houbo maneira. Demo de vergonza!
Cando Xoel pasou á categoría de sénior e non tendo esta
categoría o ABO, empezaron, os dous, a deixar o baloncesto de lado e alá se
esfumou a ocasión de falar con José Luis Gómez. Pero aínda así o seguín
intentando. Por medio dun veciño e moi amigo molgués que traballa nos xulgados
do Barco. Polas explicacións que lle daba (moi sinxelas: adestra ós nenos de
baloncesto desa vila) non me soubo dicir nada. Ata que asomou nos xornais por
iso do pregón das festas do Cristo. Mandeille un guasap ó amigo: José Luis
Gómez Álvarez, O Victoria. Contestoume ó momento co número de móbil. A iso
chámaselle eficacia!
Confeso que aínda non botei man dese número. Porque penso
que non é necesario molestalo para esta pobre reportaxe. Xa digo que me chegou
cuns simples xestos seus e con ler un chisquiño sobre o que atopei del pola
Internet e polos xornais para seguir pensando e dicindo que debe ter un corazón
coma unha trabe de ouro e que vive por e para “os seus nenos” e “as súas
nenas”. Hai persoas que, cunha simple ollada ou cun simple aceno, descobren
todo un mundo. Chégalles unha palabra ou unha pequena frase para amosarnos todo
un libro de sabedoría, de dignidade, de nobreza e de saber estar. E por
algunhas declaracións, sei que “os seus nenos e nenas” adórano e tráeno en
andas. E con razón. Repito: a min chegoume o primeiro partido para saber que aí
había e estaba todo un señor, todo un “pai”.
José Luis Gómez Álvarez, O Victoria, naceu no Barco de
Valdeorras no 1961 e o alcume non lle vén polos partidos que puido ganar no
baloncesto, senón polo negocio familiar, que respondía ó nome de Muebles
Victoria (o mesmo que agora levan todos os seus equipos). Case 40 anos sendo a
cabeza visible, a alma máter, a esencia do baloncesto en Valdeorras. E iso que,
como practicamente todos os rapaces daquela época, non era o seu deporte
favorito (o cume xa se sabe que é o fútbol). El empezou no balonmán cando, ós
10 anos, tivo que marchar a estudar ós Agustinos de León. Foi volver ó Barco,
sete anos máis tarde, cando os seus amigos o instigaron para que xogase ó
baloncesto. Foi a partir dese momento cando empezou a súa auténtica vida, a súa
paixón. Penso, non obstante, que esa paixón polo baloncesto era máis ben unha
escusa, un pretexto para entregarse ó que realmente anhelaba: o trato ós
cativos.
Agora mesmo teño ganas de coñecelo… ben, a fondo,
persoalmente. Confío en facelo. Xoel parece que volve a este deporte e igual,
algún día, ten que ir xogar ó Barco; ou senón xa estarei eu pendente dos
partidos dos seus “pequenos tesouros”, como lles gusta chamar. Malo será que
non xoguen algún partido no Otero Pedrayo, por exemplo. E, agora, guindados,
lanzados xa estes sentimentos meus no papel, a vergonza xa non é tanta, polo
que sei que o saudarei como se xa fora un amigo desde o ano da polca ou desde o
tempo dos mouros.
Café O Chicote da Valenzá. Luns, 2 de outubro de 2017
Publicado en La
Región o venres, 20-10-2017
Resulta que, segundo esa “letra
pequena”, houbo máis que unha simple labazada; polo menos segundo a acusación e
o propio xuíz. O autor dos feitos, o pai, nega tal acusación. Semella que debe
ter razón o xuíz, conforme ós partes médicos que lle achegaron. Ó mellor o pai excedeuse.
Ó mellor o fillo digamos que se autolesionou. Non sei. Pero si sei que o
titular dá a engano. Algúns periódicos deberían de saber que, ás veces, tan só
hai tempo para ler os titulares, e, claro, se les un coma ese, non che queda
outra que pensar que tanto a acusación como o xuíz actuaron mal, porque… por
unha labazada. Así é que non queda outra que aconsellar o que facemos cando
falamos dos Bancos: coidadiño coa letra pequena! Oe, por que será?
