FELIZ DE POR VIDA

 

            Se algunhas veces ou moitas veces quero que chegue o inverno, non é porque xa estea farto do sol ou por esta chuvia que tanto se fai de rogar. Que va! Se quero que chegue o inverno é para poder cear o caldo. Ai o caldo! E dá igual que sexa da verza do país, da verza branca ou de repolo; o caso é que sexa caldo de verduras, destas verduras nosas, das do inverno.

A ver, o caldo pode ou poderase comer cando nos pete, pero é certo que meter algo quentiño no estómago nestas noites de cero graos ou menos é algo que te deixa algo así como feliz de por vida. E unha sopa non é o mesmo que o caldo. Vaiche boa! Acabo de cear un bo prato del. De aí este relato. Agora estou co ordenador, pero antes rematei de ler o libro “O desxeo”, de Lize Spit, e tiven que facelo paseando pola cociña, para que me baixara un pouco a barriga. Antes do prato de caldo comera outras cousas, o meu estómago é máis pequeno que o de outra persoa normal e, entón, claro, se lle ataco despois hai que baixalo, para non suar toda a noite, por moito que esteamos moi cerca dos cero graos. Iso si, o sabor do caldiño aínda o noto na miña boca.

            Finca Fierro. Xoves, 30 de novembro de 2017

O ÚNICO PASAXEIRO

 

            A Xudas Pallés Cazpacho non lle asenta o cu no mazadoiro da burga. Cada dous por tres, ergue, dá uns pasos e volve sentar. Ó pouco, ergue, contempla a burga de Baños de Molgas e volve sentar. Nun arrinque de rabia, ergue e sobe coma un lóstrego cara á estación do ferrocarril. El mesmo soltou ós catro ventos, coma se o oíra alguén, que ía recordar tempos.

E en voz alta empezou a numerar as veces que collía o expreso para ir á capital do Imperio. Case sempre subía só cargado coa súa maleta, porque como o tren non chegaba ata pasadas as doce e media da noite, non quería que os seus pais estiveran a velas vir na plataforma da estación, cando á mañá seguinte tiñan que madrugar. Os pais de Xudas Pallés madrugaban sempre. Antigamente, os labregos madrugaban sempre. Agora tamén. Sacaba o billete e, como sempre ía coa suficiente antelación (non fora o demo…), non lle quedaba outra que ou sentar ou pasear. El, como diciamos ó principio, non lle asentaba o cu en ningún lado, polo que non lle quedaba outra que pasear, e pasear, e pasear. Porque, para máis aquel, Xudas Pallés, o fillo do Tristeiro, era o único pasaxeiro que subía ó tren na estación de Baños de Molgas.

            Finca Fierro. Mércores, 29 de novembro de 2017

MESTURAR SAPOS CON BOLBORETAS

 

            O día que Secundino Grande Vilaquente non fale ante calquera dos seus veciños, malo!; algo grave lle ten que pasar. Secundino Grande, o fillo do Pachorras, é dese homes que fala sen parar, practicamente sen respirar, e non pola bebida –que bebe de carallo-, senón porque el é así. Claro que tamén é verdade que, ó falar, podía facelo de cousas con xeito; pero é aquí onde falla abondo.

O fillo do Pachorras non tarda dous minutos en mesturar sapos con bolboretas. Tan ben está falando de como se pode arar unha leira, como salta ó momento poñendo un exemplo dunha aliñación de fútbol ó comentar que nese rego vai de porteiro un garavanzo, na defensa metería unhas cantas fabas, na media irían feixóns, nas bandas verza branca e de dianteiro centro, faltaría máis, un bo repolo. Así é Secundino Grande Vilaquinte, mesturando sapos con bolboretas. Cando alguén lle comenta que non faga dun peixe un chourizo ceboleiro ou dun chourizo de boche unha troita, el bótase a rir. Durante pouco tempo, porque axiña lle volve dar á tarabela para mesturar os sapos coas bolboretas.

            Finca Fierro. Martes, 28 de novembro de 2017

QUEN QUERE A XAN, QUERE O SEU CAN

 

            Camiño do traballo e escoitando as noticias de Radio Nacional de España, cando chegou o momento da sección das novas máis destacables dos principais xornais españois, un destes seica sacaba en portada que os políticos lanzábanse á busca e captura do voto musulmán en Cataluña. Manda truco na Habana! A onde chegamos!

Resulta que, ata agora, dicir musulmán era dicir yihadista. Falar deles era como alentar, como aguilloar o terrorismo. Falar da burka era como provocar á nosa inmaculada sociedade. Falar do velo islámico ou hiyab era como botar os fígados por unha prenda que, nós, non hai moitos anos usábamos cada vez que as mulleres entraban nunha igrexa. E agora resulta que por uns cantos votos levantámoslles pedestais a todos eses emblemas odiados e vilipendiados. Temos ou non temos bile na conciencia? “Por el interés, te quiero Andrés”. Ou, quen quere a Xan, quere o seu can. Tamén, desta auga non beberei. Masacrados a máis non poder, pero por unha boa poltrona dáselle a volta á tortilla, é dicir, non lles importa que viren as tornas.

            Finca Fierro. Luns, 27 de novembro de 2017

GRAZAS A DOUS VECIÑOS

 

            Se mal non recordo, desde que empecei a escribir cousiñas de Baños de Molgas dos últimos anos do século XIX e primeiros do século XX, fíxeno xa sobre dous afogados nas augas do río Arnoia ó seu paso pola vila. Pois ben, hoxe toca falar dunha “medio afogada”, dunha que estivo a piques de que se lle encheran os pulmóns de auga e de que rematara os seus días nese mesmo río e nesta mesma vila. Se non afogou foi grazas á afouteza de dous veciños.

Contan as crónicas do mes de xullo de 1902 que “un acto altamente humanitario e verdadeiramente heroico realizaron hai pouco os apreciables mozos don Samuel e don Salomón González Movilla, alumno de medicina o primeiro, salvando dunha segura morte a Marina Iglesias, que estando lavando no río de Baños de Molgas, caeu, efecto dun desgraciado accidente, á auga”. Seica foi nun sitio de gran profundidade, o que me fai pensar que sería polo Pozo da Grade. Se non fora pola coraxe e rapidez con que eses señores correron no seu auxilio, a señora Marina non o contaba. Pero contouno e seguiu lavando no río Arnoia porque, a ver!, naqueles tempos era o que había: auga, pedra e xabón.

            Finca Fierro. Domingo, 26 de novembro de 2017