AIRE EN SOIDADE

Xa estamos os que estamos. Os que non quixeron estar, non están. Isto enténdeo calquera. Mais a realidade amósame que estou só. Así é que o plural, mal asunto. Estou só entre catro penedos contemplando unha mancha escura na cara que se ve da lúa (xa sabedes que ten a súa cara oculta). A cara que se ve da lúa é bonita de raio. Bonita e grande. Como me gustaría estar alá! Sei que algún día chegarei e tamén visitarei a súa cara oculta. Quero saber a ver que ten, que agocha.

Sigo só entre eses catro penedos, pero axiña me boto a correr por entre os toxos do monte Medo. Algúns déixanme sinais nas pernas. Quéixome, pero tiro para adiante. Ata chegar á zona onde só hai carpazas. Aí sento de novo. E sigo só. Intento buscar a unha laverca polo son da súa melodía. Está no quinto ceo, a condenada. Pero consigo vela. Sorrío. Incluso hai un momento no que me boto a rir. Porque estou só. Sen ninguén ó meu arredor. Tamén o sei pasar ben en soidade. Por exemplo, non fago nada e é coma se non existira. Que mellor opción que non ser nada. Ou ser simplemente o aire que respiro. Son aire en soidade que emprende o camiño, con parsimonia, con moita pachorra, cara á Baños de Molgas.

Finca Fierro. Sábado, 29 de decembro de 2018

POR PEDIR QUE NON QUEDE

Alá se vai o ano 2018. Que practicamente non me di nada. Levo uns días pensando que acontecementos puido haber para plasmalos precisamente neste Recuncho, e non me sae nada. Absolutamente nada. Nin tan sequera acontecementos deportivos ou cinematográficos, que xa é dicir. Minto un pouco; houbo un futbolístico que, para un servidor, é suficiente para vencer a todos os demais (se é que os houbo): a chegada a primeira división dun molgués, o fillo do Villar, don David Ferreiro militando no ascendido Huesca. O primeiro molgués que acada tal mérito. Pero fóra desa bomba, todo o demais, ou é que non mereceu a atención debida ou é que a min se me pasou tal acontecemento digno de quedar nos anais do 2018.

Donald Trump leva tanto tempo dándolle voltas ó muro que me dan ganas de mandalo a que xunte de novo a Pink Floyd. Sobre as desgrazas alleas, hai que diferenciar entre as acontecidas en países “desarrollados” e os outros. Que hai moita diferencia. Moita. Aínda hai pouco días asomou un tsunami por Indonesia e creo que só apareceu nos xornais dous días; un para dicir que acontecera e o outro para sinalar que aumentaran as vítimas. E acabouse o tema. Agora que se busquen a vida. Sobre Cataluña, ufff, aquí non opino nada. Porque sei que á inmensa maioría non traga, non comunga coas miñas opinións políticas. E como se adoita dicir, teñamos a festa en paz.

Que este día, o de hoxe, é para iso; para desexar todo o que se poida desexar, que despois, me cago no demo, case nunca se cumpre. Pero por pedir que non quede, non si? Así é que por iso rematamos sempre o ano vello con moita alegría, con moito barullo e con doce uvas ou doce badaladas nas que, en cada unha delas, adoita ir un pensamento, un desexo, un soño e, si, incluso tamén algunha realidade.

Ó momento xa empeza ese Ano Novo, ese ano 2019, que nos dará alegrías, frustracións, risas, bágoas, como calquera outro ano. Porque é lei de vida. Porque se miramos para atrás, vemos que todas as Noites Vellas sempre pedimos o mesmo e, despois, uns desexos cumpríronse e outros non. Mais como sempre temos esperanza (eu máis ca ninguén)... boa Noite Vella e Feliz Ano 2019!

Finca Fierro. Sábado, 29 de decembro de 2018

EU, UN SERVIDOR

Mentres a auga baixa polo río e o 69 punto g de Sabina asalta unha cociña, eu, un servidor, vivo porque vivo en min e non na carreira da Lama, por exemplo. Non é fácil vivir nun mesmo. Os propios diaños, ás veces, fanme unha falcatruada. Menos mal que só é ás veces. Eu, un servidor, son de risa fácil e cando quere asomar o demo mándoo para o Parlamento, que alá ten ben con quen pelexar.

Case sempre me obedece, polo que quedo feito un abril. E cando chega o maio, o mes das flores, xa río a cachón por entre os toxos e as xestas de calquera lugar do monte Pinouzos. Pero eu sigo a quedar co abril. É o meu mes. Será porque nacín nel; non sei. Eu, un servidor, quero e vivo feliz porque si, porque me dá a gana. Xa sei que a felicidade non existe, que tan só existen eses momentos nos que te atopas na gloria e xa pensas que alcanzaches a felicidade eterna. Mentres a auga segue correndo polo río e o jazz de Wes Montgomery se me sobe á chepa do entendemento, eu, un servidor, vivo para quen así o desexe e non me custa nada sorrir e rir incluso a un tempo porque vivo feliz, aínda que a miña vida ande ás topadas, a trancas e barrancas. Como a dos demais. Pois non son especial. Son simplemente eu, un servidor.

Finca Fierro. Venres, 28 de decembro de 2018

UNS EXPERTOS IGNORANTES

Canta inocencia hai no noso país! E tamén, canta ignorancia. Desde hai uns días seica se volven tolos algúns expertos porque están a investigar a bola de fogo que o sábado 22 cruzou polo norte de España. Eses expertos se leran as noticias que hai que ler, verían que o día da feira de Maceda, este mesmo xornal sacaba unha publicación na que eu me reencontraba co meu amigo extraterrestre; o alieníxena que aterrara na Pitediña de Baños de Molgas.

A feira foi o día 20. A bola de fogo foi o 22. Hai que ter un chisco de cabeciña para intuír que tal ovni era o meu amigo, que marchaba de novo para a súa casa. A datas cadran moi ben. É normal que botara uns días con el. Despois de percorrer millóns de quilómetros de anos luz, non lle ía dicir cando chegou que xa podía marchar. Leveino outra vez para que se bañara na auga da burga. Ensineille a capela de Santa Eufemia. Cando estabamos dando uns paseos pola Glorieta de Os Milagres quixo falar de política, pero aí pareille os pés, digo a lingua. Díxenlle: o noso país si que semella extraterrestre; non hai quen o entenda. Así lle dixen. Ó regresar para Baños de Molgas, botámonos a voleiriñas polo Outeiro do Corno abaixo. Agora é esa “bola de fogo” que “uns expertos” están a estudar. Ignorantes! Se leran La Región...

O REI

O rei é moito rei. O rei dos hunos. O rei dos sometidos. O rei dos aleutos. O rei do universo. Eu quero ser rei, pero o rei dos astronautas. Temos un rei que pide, aconsella, di, pero... e pensa? Temos un rei que vai e vén por entre os ditados duns e os desexos doutros. Eu quero ser rei, pero o rei dos iletrados, dos mansos. E quero sentar no trono dun reino imaxinario. Co bonito que é soñar esperto!

O rei é moito rei. O rei dos suevos. O rei dos fundidos. O rei dos touros vencidos e das vacas fanfurriñas. Temos un rei que viaxa en limusina polas estradas dunha vida amorfa e con cunetas cheas de barbarie. Temos un rei que sobe en ascensor cara á unha poltrona que está alá arriba, moi arriba. Eu quero ser rei, pero o rei dun reino que está máis alá do infinito. Moito máis alá. O rei é moito rei. O rei dos alanos. O rei dos parvos. O rei dos listos. O rei dun cacho de terra que está sen arar. E non hai bois que se poidan xunguir nin aradiños de pau que furguen polas marxes do seu reinado. Eu quero ser rei, pero o rei dos marcos das leiras. Para que ese rei que é moito rei non se pase nin un rego. Eu quero ser rei, pero o rei deses que pensan que non deberiamos ter rei.

Finca Fierro. Martes, 25 de decembro de 2018

TOLEA A ILUSIÓN DUNHA ETERNIDADE

Tolea o sol por cantar unha canción, pero é a lúa a que se impón. Tolean os sentimentos por choutar neste Nadal melancólico, pero a realidade é un ir e vir por entre as carballeiras da memoria. Cando pase polos Castros verei a lúa vella no seu máximo esplendor e será entón cando deixe escapar esa canción que lle roubo ó sol. Mentres, Aretha Franklin méteseme dentro cunha noite de paz que me mantén pegado a un soño invernal.

As noites xa non son como eran. Os días sempre furgarán por entre os recunchos da lembranza e os recordos camiñarán polos carreiros dos tempos que se foron e que xa nunca volverán. E será Elvis Presley o que poña a cada un no seu sitio cun “Silent Night” tan nostálxico que os ollos queren brillar nesta noiteboa que está a piques de entrar. Pero, por agora, aínda hai silencio nas almofadas das utopías. Tolea o verso por botarse fóra do poema, pero é o poeta o que o prende na asonancia da anterior estrofa. Tolea a ilusión dunha eternidade que navega por entre as nubes brancas dun firmamento no que apousento todo o meu tempo, todo o meu mundo. Tolea o silencio para poder escapar do ruxido.

Finca Fierro, Luns, 24 de decembro de 2018

PEGARSE COMO UNHA CARRACHA

A moza Rafaela Garda Suárez, ou sexa, a filla do Cantamañanas, corría pola estrada que vai de Baños de Molgas a Os Milagres e cando chegou á altura da ponte do Medo ou Ponte das Cabras, optou por sentar nunha pedra da caldeira que viña dos Lamas. Mentres Rafaela Garda colle folgos podemos dicir que é tan guapa que o seu resplandor afoga ás propias sombras dos amieiros do río Arnoia. Quizais por iso, por esa fermosura, nun airiño, sentou á súa beira Ignacio Fogoso Lumbreira, é dicir, o fillo da Satira. Tamén viña de correr e suaba a chorro. A filla do Cantamañanas, tan axiña como o sentiu, xa soubo ó momento quen era. Levaba máis dun ano que se pegaba a ela como un isqueiro ou como unha carracha, que é máis ou menos o mesmo. Ela sabía que era guapa. Ela sabía que o fillo da Satira era como era e, dentro do que cabe, aguantaba, soportaba o “acoso”; pero tamén se cansaba da maldita carracha. Así é que, con boas palabras, Rafaela díxolle que non falase moito, que non oía coa música que levaba nos auriculares. E sen máis, ergueu e seguiu correndo con dirección a Os Milagres. Ignacio Fogoso, aínda que era como era, deuse de conta do asunto, baixou a cabeza, ergueu e tamén se botou a correr, pero cara á Baños de Molgas. Levaba un triste mirar.

Finca Fierro. Domingo, 23 de decembro de 2018

QUE NOS ANEGUE A MELANCOLÍA

Dicía Víctor Hugo (que era un home moito máis listo ca min) que “a melancolía é o pracer de estar triste”. A Noiteboa penso que é unha noite melancólica, é dicir, case triste. Si, hai xuntanzas familiares, pero precisamente por iso, por ser familiares, ás veces vólvense tristes porque case sempre hai alguén que nos deixou. E se tiramos polo outro lado do rego, ou sexa, por esas ceas familiares que, tamén algunhas veces, acaban coma o rosario da aurora, xa non digo nada. Non hai nada peor que as liortas familiares. É verdade, hoxe non é o día apropiado para falar diso. Xa bastante chega con que asomen algunhas veces. Hoxe, aínda que a melancolía sexa o pracer de estar tristes, deixemos que nos invada, que nos anegue tal melancolía. Que será triste, pero é bonita, ten o seu aquel. Coma o Nadal. Cada vez máis xente rexeita estas festas, pero no fondo-fondo recoñecen que ten o seu aquel... quizais o ambiente, quizais as iluminacións, quizais as xuntanzas... O que si ten de verdade é o consumismo. Ai deus, que forma de enganarnos para que no mes de decembro empece xa a costa de xaneiro. E consumimos, e consumimos e consumimos tanto que, ó final, acabamos tirando a metade das cousas.

O Nadal tamén empeza a traer agora a guerra entre O Apalpador e o Papá Noel. Xa escribín algo sobre isto, pero, insisto: poida que nin por Ourense nin por boa parte de Galicia asomara nunca este personaxe, pero tamén digo que só que fose nunha triste aldea galega na que se celebrase O Apalpador, xa sería moito máis auténtico que todos os Papás Noeles anglosaxóns xuntos. En algunha aldea tivo que haber porque ninguén aparece así coma por arte de encantamento. E que non asomen por aí mexericas dicindo que os nacionalistas están a impoñer a ese Apalpabarrigas, cando levamos xa case ou sen case un século escravizados polo Papa Noel. Tampouco é de estrañar que na nosa terra se lle dea para atrás ó auténtico para apousentar na poltrona ó de fóra. Algo así moi semellante como á lingua, por exemplo.

Teñamos a festa en paz. Desde este recuncho, eu son o primeiro en desexarlles a todos moito ben, moita paz, moito amor, moitos soños e moitas desas caralladas das que ás veces recuamos, pero cando chegan deixamos que a felicidade nos empreñe a alma. Bo Nadal.

Finca Fierro. Sábado, 22 de decembro de 2018

O SILENCIO PERPETUO

Vexo A Coruña, vexo Lugo, vexo Ourense e vexo Pontevedra. Vexo a miña terra desde a Estación Espacial Afastada. Porque está lonxe. Pero aínda así vexo a miña terra. E se obrigo un chisco ós ollos ata consigo ver Baños de Molgas, que é o máximo da miña terra. Recoñezo que vexo a miña vila grazas á torre da igrexa de San Salvador. Os seus 30 metros destacan, fanse ver. Incluso desde a Estación Espacial Afastada. E vendo a igrexa de Baños de Molgas intúo o que foi a miña casa, a miña infancia, a miña vida.

Levo cinco anos encerrado nesa Estación Espacial. Eu só. Baixo unha soidade algo ruidosa por culpa de todos os aparellos que teño ó meu arredor. Aínda que, iso si, cando me apetece (que é moitas veces), pégome coma un chuliño un paseíño polo espazo, fóra da Afastada. E entón si, entón xa a felicidade flota polas miñas entrañas, porque, aí si, aí a soidade é absoluta, total. O silencio perpetuo. O silencio preñado de romanticismo. Cando se me dá (que tamén se me dá moitas veces), déixome ir, déixome ir, déixome ir e entón si que consigo ver a rúa da Igrexa de Baños de Molgas. A miña rúa. A éxtase. Logo destes paseos volvo cun sorriso nos beizos e encérrome na EEA coa melancolía brillándome nos ollos.

Finca Fierro. Venres, 21 de decembro de 2018

POÑERLLE AS ALBARDAS ÓS BURROS

Hai xente lista ou moi lista. Hai xente, que non é que sexa burra, pero si algo parrulos. Hai xente espelida ou moi espelida. Hai xente, que non é que sexa pasmona, pero si algo indiferente. Os empresarios vigueses (que no caso que vou a tratar serían os comerciantes) seica lle piden ó alcalde que manteña a iluminación de Nadal durante todo o xaneiro.

Ante esta solicitude hai que recoñecer que os listos ou moi listos e os espelidos ou moi espelidos son os empresarios ou comerciantes. E os case burriños ou parruliños e os case pasmóns ou indiferentes son todos os demais paisanos de a pé, porque, maioritariamente, serán os que paguen o presumible excesivo recibo da luz. Uns poucos vivindo á conta dos pombos e moitos dándolles de mamar ós aproveitados, ós sambesugas. Haille que recoñecer ó Caballero que deu o gran golpe neste Nadal 2018. Pero, claro, á conta de... E como el sabe toda a repercusión que carrexou o asunto, pois... que máis dá un mes máis. Sempre hai quen pague a factura da luz. Total, o de sempre neste país noso: que algúns saben moi ben como poñerlle as albardas ós burros. E os burros, claro, achantan e apandan coa carga.

Finca Fierro. Xoves, 20 de decembro de 2018

APROVEITANDO AQUEL SILENCIO

A febre pola lectura tívena sempre. E moita xente sábeo ben. Pero o que quizais non saiban é que houbo unha época, principalmente na mocidade, que buscaba lugares inverosímiles para ler sen que ninguén me molestase. Hai libros ou lecturas que merecen moita concentración. Sendo rapaz cheguei a fuxir dos amigos cando iamos para o monte coas vacas: se eles collían para o monte de Pinouzos, eu seguía cara ó Medo, ou cara ás fincas propias ou arrendadas. O caso era andar só.

Pero tiven unha etapa na que cheguei a largar para o cemiterio. Como o digo! Porque aí non me molestaba ninguén. Silencio completo, total. Algún grallar dalgunha pega e nada máis. Si, é verdade que a alguén lle poida semellar algo macabro isto. Pero, por que? Eu sentaba no borde dun nicho, non molestaba a ninguén e os mortos tampouco me molestaban a min. No cemiterio respecto, pero nunca medo. É máis, ata creo que eles saían tamén ganando. Porque, quéirase que non, algún recordo sobre eles sempre asomaba á miña cabeza. Ás veces o ruído da casa ou da rúa era molesto para os titulares dos periódicos ou para os parágrafos dos libros. Como non ía entón aproveitar aquel silencio!

Finca Fierro. Mércores, 19 de decembro de 2018

A VOLTA DO MEU AMIGO

No momento en que Alán e máis eu estabamos facendo os bocadillos para xantar sobre unha mesa de pedra das Mestras, oímos un ruído xordo procedente da Pitediña. Sen practicamente ver o que era, xa souben ó instante quen era. Era o meu amigo alieníxena que aterrara o mes de xuño de 2017 no mesmo lugar e que os meus veciños ataran a un carballo das Mestras, de onde eu o conseguira liberar.

Botei a correr para abrazar ó extraterrestre. E si, tiven que facelo con moito coidadiño porque, non sei se lembraredes que, o pobre, era moi pouquiña cousa. Faleille na linguaxe que nin eu mesmo coñecía para saber por que volvera e por que o fixera tan axiña. El tamén me falou nunha linguaxe estraña pero que lle entendía todo. “Pois nada, díxome, cheguei e volvín. Conteille catro cousas ós meus sete pais e ó momento xa empecei a chorar... porque te botaba de menos”. Quedei alucinado. Veña oh, non sexas esaxerado; así lle dixen. Insistiu de tal maneira que non me quedou outra que crelo. Presenteille ó meu fillo. O alieníxena sorriu a abalanzouse a Alán para darlle uns bicos. O rapaz, como non sente a miña paixón polo máis das estrelas, acochou detrás de min e tan só lle chocou a man.

Finca Fierro. Martes, 18 de decembro de 2018

A COR POLÍTICA

Non entendo nada. Ás veces les declaracións nas que te preguntas ó momento se alguén pensa que somos parvos. Les titulares que non che entran nin polas asaduras. E, despois, se se le a noticia enteira, ves que a desenvolven de tal maneira que non queda outra que admitir que... chapeâu pola paisana que levou a cabo o gran experimento, a gran tese.

Resulta que unha economista realizou unha tese, toda unha tese (con todo o que significa unha tese) na que relaciona a cor política co que reciben os concellos. A ver!, eu polo menos quedei alucinado, e foi aí cando pensei que nos toman coma paspáns. Unha tese para saber o que xa sabe hoxe un rapaz de 16 anos, por exemplo, e que intúa un pouco como se desenvolve a política no noso país. Non hai que ser linces para saber que o que domina reparte, sen miramentos nin rabo de gaitas, para os seus submisos, para os seus vasalos. Algúns ata incluso o espallan sen vergoña. Aí está, para que se saiba ben quen manda. Seguro que na nosa terra hai varios concellos (poucos, esa é a verdade, porque gobernan en poucos) que saben moito disto, que saben que non cheiran un euro ou unha obra porque son doutra cor política. A do desamparo.

Finca Fierro. Domingo, 16 de decembro de 2018

LISARDO GUEDE, DE MARZÁS A MÁLAGA

Hai uns días, escribindo sobre unha liorta -con morte incluída- na aldea de Marzás, no concello de Baños de Molgas, tamén me atopei co nome dunha persoa que me chamou a atención a causa dos libros que escribiu sobre Málaga e un incluso sobre Marzás (“Mi lugar: Marzás, y mi familia y vecinos”). Esta persoa era sacerdote e respondía ó nome de Lisardo Guede Fernández.

Segundo os que o coñecían ben era conciso na expresión e moi reservado nos sentimentos, polo que daba a impresión de certa antipatía no carácter, pero seica tiña un mundo interior moi rico en sentimentos e sensibilidade. Tan rico que, sempre que volvía de vacacións a Marzás e incluso cando unha vez tivo que interromper a súa formación sacerdotal (a maiores de axudarlle ós pais na labranza), dedicábase baixo a calor da lareira a ensinarlle a ler ós seus amigos e veciños.

Lisardo Guede Fernández nacera o 2 de agosto de 1925. Os seus pais, Emilio e Camila, á parte de sementar millo, centeo e patacas souberon sementar a fe cristiá en dous dos seus fillos, que se fixeron relixiosos.

Os primeiros anos da súa andaina devota viviunos na casa da Orde Mercedaria en Poio, Pontevedra. Ordenouse sacerdote o 22 de marzo de 1958 en Sarriá, na provincia de Lugo. Alí exerceu algúns anos ata que marchou para Madrid, onde botou moi pouquiño tempo. Chegou á Diocese de Málaga no 1969 e alá xa quedou para o resto da súa vida, que se viu truncada, logo dunha leve enfermidade, o luns de Pascua, 9 de abril de 2012, ós 86 anos de idade.

O seu cariño e amor polas terras malacitanas plasmouno nunha morea de libros sobre as aldeas, as ermidas e os personaxes máis ilustres do seu entorno. Cando xa viviu na cidade de Málaga dedicouse ós enfermos no Hospital Civil e desde o ano 1976 realizará a súa labor sacerdotal na parroquia de San Lázaro ata que pouco a pouco lle fallaron as forzas. No seu funeral, o delegado para o Clero, Antonio Collado, leu un pequeno poema que o propio Lisardo escribira e ó que titulara “Son Sacerdote”: “Medio século vai, Señor / que as miñas mans son o teu altar / os meus beizos, os teus pregoeiros / os meus pés, carro das túas grazas / o meu vivir, luz do teu pobo / eu, aquí teu sacerdote / E ti, meu Deus no Ceo”.

Finca Fierro. Sábado, 15 de decembro de 2018

TORNAR A AUGA

Hai que empezar a facer algo útil. Lanzo a aguillada con dirección ó ceo. Se cae de punta, collo un sacho e vou tornar a auga ó Río Vello. Se cae plana, collo o mesmo sacho e vou tornar a auga á Barxeliña. Antes de que caia xa sei que vou tornar a auga. Coidadiño, se por casualidade non cae, collo o susodito sacho e vou tornar a auga ó Pontón. Fixo que vou tornar a auga. A aguillada cae plana. Toca ir á Barxelina.

Tornar a auga na Barxeliña ten o seu aquel, porque ten tres regos. Se é luns só podo regar có rego de arriba. Se é mércores, có de arriba e có do medio. E ós venres si, ós venres, métolle tralla, doulle estopa ós tres regos: o de arriba, o do medio e o de abaixo. Hoxe é venres; toca, polo tanto, polos tres regos. Imos alá; collo o sacho e métome pola carreira de Bouzas. Ó chegar á Pontella atallo polas poulas dos veciños de Bouzas. A noite xa está enriba. O medo é libre. Pero eu, coma un heroe, sigo. Máis noite será ó volver, pero... Pero bótome a cantar para axotar o medo. Ó chegar ó lameiro da Barxeliña torno a auga e vixío un chisco a que as toupeiras non fagan das súas, que non me leven a auga para outros lares. Ó chegar á casa bótolle unha mala mirada á aguillada. Pero, agora, xa está.

Finca Fierro. Venres, 14 de decembro de 2018

A IMPOSICIÓN DO APALPADOR

Algúns están a queixarse de que por Barbadás non pasa nin semella que pasará o Papá Noel. E todo por culpa da concellaría de Cultura que seica trata de impoñer a tradición do Apalpador. Isto da imposición foi o que me chamou a atención, porque se me veu ó pensamento a eterna carallada e pallasada da “imposición do galego”. No caso desa queixa, fágome tamén a pregunta: quen impón a quen? Quen impón, quen impuxo o Papá Noel? É acaso castelán (ou español) o Papá Noel? Para un servidor, anos atrás, nin existía o Papá Noel nin existía o Apalpador. Tan só existían os Reis Magos. Pero todos sabemos que dun tempo para acá, tanto os ianquis ou anglosaxóns como os grandes centros comerciais, son os que ditan as imposicións de todo: desde o venres negro ata o día do pai, desde Halloween ata o día da nai, pasando por suposto polo día dos namorados. Non tardaremos en celebrar con eles o 4 de xullo ou día da independencia e o día de acción de grazas, por exemplo. Admitiría a imposición se dixeran os Reis Magos polo Apalpador, pero que poñan de exemplo o Papá Noel... isto non acaba de entrarme.

Finca Fierro. Xoves, 13 de decembro de 2018

POR UN CÁNTARO DE VIÑO

Hai vodas que levan a desgraza encima xa desde o primeiro momento. Tal como sucedeu en Marzás, no concello de Baños de Molgas, no mes de abril de 1921. Resulta que alí había a costume, como noutras aldeas, de que os que se casaban obsequiasen á mocidade do lugar. Pero Vicente Muñoz Delgado negouse a elo, a esa costume (quizais por non querer agasallar a ninguén) e sostivo co seu circunveciño Ramón Delgado Vila unha violenta disputa que acabou mal, moi mal. E todo por un simple cántaro de viño, que era o que lle reclamaba Ramón ó casado de Marzás.

Neses casos de veciñanza, de voda as tirapuxas case sempre se inician en broma. Logo, xa se sabe, as bromas acaban en caralladas. Ramón deulle a Vicente un golpe na cabeza cunha pedra producíndolle tan grave ferida que non tardou máis de catro horas en morrer. Ó agresor, solteiro e con 27 anos de idade, os mesmos que o seu xa defunto circunveciño, detívoo ó día seguinte do crime a Benemérita, que o entregou ó momento no xulgado municipal de Baños de Molgas. O que tiña que ser unha felicidade practicamente eterna para o casado, converteuse, por culpa dun arroutado, nun descanso eterno. Por un cántaro de viño.

Finca Fierro. Mércores, 12 de decembro de 2018

CABEZA DURA!

Se remato coa cabeza pode ser gol ou podo romper a parede. Mellor a parede, pois romper a cabeza, non creo. Téñoa dura, moi dura. E aínda que lle diga a todo que si, despois póñolle o rabo ás cereixas cando me peta, ou sexa, fago e desfago ó meu xeito. A ver se alguén vai pensar que me domea. A todos lles digo que si porque queda mellor. Eles quedan contentos, eu non dou máis explicacións, e, ale, despois... Deus dirá.

Pero a gran dureza da miña cabeza está no que escribo. Eu ben sei que a moitos non lles gusta o que escribo... politicamente. Cando me insinúan algo, pois o dito, dígolles que si; pero á volta da esquina, á volta da folla, do escrito, deixo que o bolígrafo risque eses pensamentos que, eu mesmo, ás veces, ata confeso que son algo retorcidos, revirados. Teñen que ser! Porque se ve cada cousa. Porque se le cada frase, cada sentenza. A testán non me gana ninguén. Ata a miña probe nai me dicía que lle era o máis rosmón. Falando claro: que lle saín torto. Eu, a ela tamén, máis que a ninguén -por ser nai- dicíalle que si... a todo. Despois xa outro galo me cantara. Cabeciña dura! Certo. Porque aínda que me censuren eu insisto. Unha e outra vez. Antes rompo a parede que a cabeza.

Finca Fierro. Martes, 11 de decembro de 2018

COBRAR OU NON COBRAR

Sigo co fútbol. Están os equipos estratosféricos. Están os equipos grandes. Están os equipos modestos. E están os equipos pobres ou equpiños. O Reus é destes últimos. As estrelas dos estratosféricos ganan cartos ata o infinito e máis alá. Os bos xogadores dos equipos grandes cobran moitos cartos. O cadro dos equipos modestos cobran... o van cobrando. Os xogadores dos equipos pobres cobran de cando en vez.. e cando cobran.

Os xogadores do Reus levan tres meses sen cobrar. Os xogadores do Reus teñen familias. E aínda que non teñan familias, teñen dereito a cobrar porque traballan o mesmo que os galácticos, que os bos e que os modestos. O outro día, no partido Alcorcón-Reus, quedaron achantados no campo durante o primeiro minuto, en protesta por un soldo que merecen coma outro xogador calquera. O fútbol é un xogo, pero é o seu traballo. O Alcorcón, nese minuto, puido marcar. Dedicouse a pelotear dentro da súa propia parcela en solidariedade cos seus compañeiros de traballo. Eu, agora mesmo, dáballe o famoso “xogo limpo” ó equipo madrileño. Eu, agora mesmo, collía ós responsables desa situación tan desastrosa e sacáballes os cartos das asaduras. Que non é un mes sen cobrar, señores, que son tres meses xa.

Finca Fierro. Luns, 10 de decembro de 2018

O PESADELO DO REAL MADRID

Sigo a traxectoria de David Ferreiro coma se fose un parente. Non é parente, pero é veciño (O meu concepto de veciñanza pode estar á altura do familiar). Intento ver os seus partidos para poder gozar do seu fútbol, que é moito. O domingo pasado, contra o Real Madrid, xa me sentei ante o televisor con media hora de antelación. Non fose que no café me pillasen as boas mesas. Tívenas todas á miña disposición. Despois, o mellor, estaba por chegar.

Chegou a actuación estelar do rapaz. Nin esaxero nin me deixo invadir pola emoción; pois tanto os comentaristas da televisión coma tres mozos que estaban na mesa de atrás e que eran do Real Madrid estaban de acordo, todos eles, de que o mellor do partido era David Ferreiro. Que estaba a ser o pesadelo do Real Madrid. Tan só lle faltou o gol (maldito Courtois!). Tamén foi moi triste que, a pesar da impresionante actuación de Ferreiro e de todo o equipo de Huesca, o Real Madrid saíse vivo do Alcoraz. O Huesca non só merecía o empate, senón incluso a vitoria. Pero xa se sabe o que pasa no fútbol... O estadio coreou o nome de Ferreiro. Un servidor deixa aquí plasmada a súa admiración por ese corre camiños de Baños de Molgas.

Finca Fierro. Domingo, 9 de decembro de 2018

QUE A VIDA TEN QUE SEGUIR

40 anos de constitución. 40 anos de presunta democracia. 40 anos de liberdade. Todo é moi relativo. 169 artigos que non se cumpre ningún, que non cumpre ninguén. O da democracia creo que é tan só sobre o papel. Por exemplo, hai máis censura ca nunca; da falada, da escrita e da divulgada polas redes sociais. Se falamos de liberdade... Liberdade para quen? Estamos máis escravizados ca nunca; das grandes empresas, dos Bancos e dos políticos.

Os tres grandes piares do Estado español están de capa caída: a educación, a sanidade e a xustiza. O da xustiza é un caso especial, un caso á parte. Non dá unha a dereitas. A Fiscalía ataca ós que debía defender e os xuíces... os xuíces ditan sentenzas co ollos pechos. A xustiza é tan cega que non ve como a balanza se inclina sempre máis para un lado que para o outro. A verdade é que non é tan cega; mira ben para quen ten que mirar. E xa coñecemos para quen. Menos mal que sabemos o que temos, e tiramos para adiante igual. Tiramos nós; sen axuda de ninguén. É máis, temos que arrodear ou choutar todos os atrancos que nos poñen... na educación, na sanidade, na xustiza. Que a vida ten que seguir.

Finca Fierro. Sábado, 8 de decembro de 2018

OS BIOSBARDOS QUEDAN EN MIN

Non sei se me pare a contemplar os coches que pasan pola rúa ou se indague nos biosbardos que asomaron na miña vida cando tiven un tempo no que soñaba. Agora mesmo venme un flash coa Nicolasa ourensá. Si, esa que estafou a unhas vinte persoas vendéndolles traballo dicindo que tiña influencias do PP. Ai, que terá este PP... Cando o río soa... Ó mellor son os propios biosbardos os que me levan a fixarme na romana da xustiza. Nunca está equilibrada. Nunca.

Non sei se pense nese alucine que collín cando souben de que en Suíza seica se celebrou un referendo para saber se se prefería que as vacas mantivesen ou non a cornamenta. E máis cabreo collín aínda cando lin que un gandeiro galego (e imaxino que algúns máis) é partidario de serrarlle os cornos ás vacas. Eu sei o que lle había que serrar a eles. E estou por apostar que non fai falta que lance un referendo. Os galegos, ás vacas, deberiamos de telas nun pedestal e non maltratalas desa maneira. Ó final, os biosbardos venceron á contemplación duns coches que corren e van e fan ruído e contaminan e detéñense e pitan e lévante. Os biosbardos quedan en min.

Finca Fierro. Sábado, 8 de decembro de 2018