TODO UN SENTIMENTO FUTBOLÍSTICO

Sen ser un personaxe tan famoso (e entendendo por famosos ós grandes actores, ós grandes músicos e a dous ou tres futbolistas), outro futbolista, Enrique Castro “Quini” está a levar todas as condolencias estes días e fóra incluso de xente desvinculada do mundo dese deporte. E vese, nótase a leguas que son pésames sentidos, moi sentidos. Iso ten que significar algo.

Significa que era unha persoa que se facía querer e que se deixaba querer. Hai grandes xogadores que son ególatras, soberbios e chulos. El era dos modestos (xogaba nun equipiño modesto) e dos humildes (no Barcelona seguía coa súa bonhomía asturiana). Era tan humilde e tan bo que lle chegou a perdoar ós energúmenos que o secuestraron durante 25 días. Aquí ata aquel presidente que tiña fama de badueiro, Joan Gaspart, cando lle preguntaron pola síndrome de Estocolmo de Quini, soltou unha sinxela frase: “era a síndrome de Quini”. Enrique Castro, Quini, O Bruxo, o cabaleiro do fútbol, que acadou cinco Pichichis en primeira división e dous máis en segunda. Coidadiño, non é nada fácil conseguir cinco Pichichis na liga española. Á parte de humilde, era bo. Á parte de humilde e bo era e é todo un sentimento futbolístico. Descanse en paz.

Finca Fierro. Mércores, 28 de febreiro de 2018

A SAGACIDADE DOS AXENTES MUNICIPAIS MOLGUESES

A policía nas películas (que é o mesmo que dicir en Estados Unidos) sempre chega tarde, sempre chega ó final da acción. En Baños de Molgas son máis agudos, máis espelidos. Dous axentes municipais desta vila, no mes de xullo de 1910, detiveron a un mozo de 20 anos, Benjamín Graña Borrajo, de Ramil Grande, no concello de Xunqueira de Espadanedo, a onde volvera logo de pasar un tempo en Portugal.

Os axentes, que eran listos como este molgués que escribe, sospeitaron del e levárono ante o sarxento-comandante da Garda Civil de Maceda, que o interrogou tan habilmente que, entre axusta e compón, entre tirapuxas, o tal individuo acabou declarando que lle dera morte a un home na mañá do 23 de xuño na cidade de Laguarda (Guarda), no veciño reino de Portugal. O moi pardal volvera para Xunqueira fuxindo da policía portuguesa. Mal pensaba el que se atoparía cos frechas, cos sagaces e raposeiros axentes municipais de Baños de Molgas. Estes non andaban con andrómenas de tanta película ianqui. Actuaron coma chispas. O sarxento, ó oír todo iso, non lle quedou outra que mandalo dereitiño ó xuíz municipal para que ingresase no cárcere. Ai logo!

Finca Fierro. Martes, 27 de febreiro de 2018

O ZALAPASTRÁN DUN SOÑO

Son o palafreneiro que coida do cabalo que non necesita coidados e son o fargallón que vai polas rúas porque na casa non sei que facer. Son o parágrafo dun escrito que aínda non se escribiu e o astronauta dunha nave espacial que está por construír. Son o zalapastrán dun soño. De que soño? Porque soñar é bonito, pero a realidade é unha zoupada na cara que te deixa bailando unha muiñeira sen gaita galega.

Que tempos aqueles nos que o son dun asubío variaba segundo para o que o usases. Non é o mesmo asubiar por un can que asubiar por alguén. Non é o mesmo seguir o ritmo dunha canción que moumear por entre os palleiros dunha aira e baixo unha néboa espesa. Son o zalapastrán dun soño. E quero soñar co coxote dun becerro, pero a realidade amósame o ovo grolo dunha pita choca. Hai realidades que van máis alá dos soños e das fantasías interestelares. Por iso é mellor que a ciobra, a xistra chegue dunha vez para asolagar esta seca que nos mantén esmirrados. Son o zalapastrán dun soño. Que soño co que quero ser, pero, a estas alturas, xa non hai volta de folla. Son o badanas desta ladaíña.

Finca Fierro. Luns, 26 de febreiro de 2018

EN CONTINUA INCONGRUENCIA

O ser humano vive en continua incongruencia. Donald Trump quere darlle armas e adestrar ós profesores para evitar os tiroteos. Ou para que sexan os profesores os que empecen a disparar. Os cables axiña se lles cruzan a calquera. E se tes con que cuspir toda a adrenalina que levas dentro... despois pasa o que pasa. Primeiro cunha man secamos as bágoas que caen dos ollos por esas traxedias, por esas masacres, pero ó mesmo tempo xa estamos estendendo a outra man para recibir a pistola, ou o fusil, ou a arma que mata. Somos así de incongruentes. Non hai quen lle meta man á Asociación Nacional do Rifle.

Miles de xubilados maniféstanse en toda España (e con razón) polas súas pensións, sen se decatar que a maioría deles, a gran maioría deles votaron, votan e votarán a eses que os están fundindo na miseria. É certo que as maiorías absolutas non se acadan só cos da terceira idade, pero si coa gran maioría deles. É o de sempre: moita manifestación, moito berro, moita rabia, pero ante unha urna de cristal axiña cambiamos a chaqueta, o parecer. Seguimos sendo así de incongruentes.

Finca Fierro. Domingo, 25 de febreiro de 2018

A CULPA É DOS CLUBS E DA UEFA

Segue a violencia no fútbol. E seguirá. Pero, coidadiño, non lle botemos só as culpas ós rusos, pois vin unhas imaxes na tele nas que eses radicais ían escoltados pola policía, mais ó chegar a certo lugar, zas, alí os estaban esperando os radicais bilbaínos. Conclusión: tal para cal. Remedio: se eu fora a UEFA suspendía automaticamente ós dous clubs de por vida. E que culpa terán os clubs? Toda. Polo menos para min. Os clubs saben perfectamente dos seus ultras. É máis, xa se sabe e tamén se viu como xogadores do París Saint-Germain se citaban cos seus ultras para alborotar o cortello en clara referencia ó partido de volta dos oitavos de final da Liga de Campións contra o Real Madrid.

Algún lector pensará que non se pode ser tan drásticos. Pero hai que lembrar unha vez máis que ó ser humano mentres non se lle meta man onde máis lle doe non é capaz de recuar. Temos o caso, por exemplo, da condución, que mentres non nos multan, non escarmentamos. Ós ultras radicais, se lles pomos partidos diante dos seus ollos van seguir facendo das súas. Algo semellante ó que acontece en Estados Unidos coas armas: que téndoas nas mans úsanas. Se non as tiveran... Se os seus equipos non xogaran... É a única acción que entenden. Así de simple e de sinxelo. Tamén se poden buscar máis culpables. Tamén. Porque xa había días que se sabía o que acontecería coa chegada dos rusos. Por experiencia. Porque son como son. E sabéndoo, por que non lles paramos antes os pés? Porque os intereses son os intereses, e despois, se pasa algo, botamos as mans á cabeza e axiña as baixamos. É como cando se pide perdón. É tan fácil pedir perdón, que dis “perdón” e xa está. Neses campos de batalla pasa o mesmo: botas as mans á cabeza e con ese xesto xa está. Xa cumpriches coa denuncia, coa pena, co pesar. E ata a próxima. Por iso seguirán os feridos e os mortos, principalmente no fútbol. Porque é o deporte que máis energúmenos atrae.

Finca Fierro. Venres, 23 de febreiro de 2018

NON COLLER NA CUNCHA

Nadia Rosende Sulfurosa tiña o sorriso nos beizos cando se sentou no mazadoiro da fonte da Aira da Igrexa. Os seus ollos brillaban de tal maneira que se apreciaba que o seu espírito non collía nunha cuncha. A razón: acababan de comunicarlle que a súa filla Ubalda sacara unhas notas excepcionais no colexio público de Baños de Molgas.

A súa filla cursaba primeiro de primaria. Orgullo de nai. Nadia Rosende Sulfurosa non collía na cuncha. Normal. Non todos os días che comunican novas boas. Novas das que presumir diante de Edelmira Suave Suave, que, por certo, de suave non tiña nada. Isto pensaba Nadia. Para esta, Edelmira era peor que un toxo arnal, tanto polo carácter como pola soberbia. Mais hoxe a nai de Ubalda non quería rosmar nada sobre a súa veciña, xa que cada vez que o facía agreábaselle o carácter. E hoxe non collía na cuncha. Así é que, en vez de pensar na palastrana da veciña, deixou que os seus ollos escrutasen os arredores da aira na busca da súa marabillosa e lista filla que estaba a piques de chegar do colexio; unhas veces subía polo Agro e outras pola rúa Manuel Santamarina. Seguiu esperando co sorriso nos beizos.

Finca Fierro. Xoves, 22 de febreiro de 2018

O AVE POR BAÑOS DE MOLGAS EN 1908

O AVE aínda non pasa por Baños de Molgas, aínda que poida que non tarde moito en facelo (xa veremos), pero o que a xente non sabe é que no mes de agosto de 1908 xa existía tal transporte desde Ourense a Baños de Molgas, pasando por Maceda. Non era en forma de tren, pero si de boas carruaxes, que cando son boas corren que nin o demo.

Resulta que a partir do 15 dese mes circulou un novo servizo de coches. Os donos da empresa non omitiron ningún sacrificio para proporcionarlle ós señores viaxeiros toda clase de comodidades, para o que mandaron construír carruaxes cómodos e elegantes ó mesmo tempo que adquirían gando inmellorable. É dicir, uns bos cabalos, ou burros, ou mulas; vai ti saber, naqueles anos. Non contentos con ese AVE, durante a temporada oficial de baños, ou sexa, o verán, e cando as circunstancias o esixiron, estableceuse un dobre servizo e houbo coches á chegada do tren mixto (entendo que de Madrid ou do Padornelo para alá) á estación de Ourense para recoller ós viaxeiros que desexaron continuar viaxe ata a miña vila. Que eran uns cantos, claro, porque as augas quentes (agora chamadas termais) de Baños de Molgas curaban ata ós mortos. É unha esaxeración, pero de algo hai que fardar. Digo eu.

Finca Fierro. Mércores, 21 de febreiro de 2018

MELLOR UNHA DE MARCIAL LAFUENTE ESTEFANÍA

“Patria”, de Fernando Aramburu. 642 páxinas. Cando estaba lendo na 175 chega unha mensaxe ó móbil de que ó día seguinte vence o prazo de préstamo. Eu tranquilo, xa o sabía. O día seguinte quixen renovalo e, zas, está reservado. Non podo renovalo. Imposible rematalo. O compañeiro díxome que me deixaba o del cando o acabase. Pois vale. Pero, que carallo!, a ver se me dá tempo Quedan case 500 páxinas, pero...

Pero nunca lera tanto na miña vida. Ata vin o Xetafe-Celta sen voz (só lla daba cando o Xetafe meteu os tres goles. Tiven que rematar o libro en menos dun día porque, o día da entrega, para máis caralladas, tocaba meterlle esterco á viña. Acabeino pero tamén acabei coa cabeza coma un bombo. E total para que?; se o que me contou Aramburu en 642 páxinas contábamo Marcial Lafuente Estefanía en tan só 96 nas súas noveliñas do Oeste, cando escribía, por exemplo, sobre o conflito entre os gandeiros e os ovelleiros. Así de simple, pois a de Aramburu, pódese dicir, é tal cal. Non explico nada máis a causa daqueles que aínda o queren ler. Sinceramente, esperaba unha análise moito máis profunda tocando o tema que toca. Para un servidor, demasiado bombo a unha novela moi voluminosa e moi simple.

Finca Fierro. Martes, 20 de febreiro de 2018

CON MÚSICA E CO ORDENADOR

Loito contra a dor das costas. E dos brazos. Loito contra o cansazo que está en min. Loito con música e co ordenador. Para plasmar sobre el ideas, pensamentos, esbozos, parvadas, nostalxias e o que caia. Agora mesmo dáseme polo rap escoitando “Mandrágora”, de VKR. Pero hai un cacho bailou sobre os meus oídos o “Conquest of Paradise”, de Vangelis. E despois desta eran Xil Ríos e Juan Pardo cantando aquilo de “Xirarei”.

Xirar xiran os meus lamentos, os meus queixumes, os meus latexos medio amorfos e moi doridos. Hai traballos que te deixan deslombado e baldado. Nin tiven ganas de ler a fondo o xornal e moito menos de ver o Alavés-Deportivo. Cama e lectura. E ó poñerme a ler, uff, íaseme a vida. Pero hai que aguantar coma os heroes. Como aguantarei ós EPMD co seu álbum “Strictly Business”. Como se ve, escoito de todo. É que me gusta a música, en xeral, e o jazz, en particular. As bandas sonoras xa son tema á parte. Hoxe ata pode que non toque nada de jazz. Teño os meus métodos para escoitar música cando estou co ordenador; as miñas rutas, os meus listados. Se non fora por isto, estaría escoitando sempre as mesmas bandas sonoras ou as mesmas cancións. Hai que escoitar algo de todo.

Finca Fierro. Sábado, 17 de febreiro de 2018

GALICIA SEMPRE ESTIVO ENFERMA

A semana pódese dicir que rematou coa masacre no instituto de Parkland de Florida, da que non penso escribir máis porque xa se lle fixen un Pingas e porque igual alento a algúns a mercar máis armas para defenderse. É que, logo dunha barbarie, dunha carnizaría destas, seica aumenta a venda de armas. Ou sexa, de mal en peor. Entón case é normal que digas, que penses que lles está ben empregado.

Galicia quédase en soidade. Galicia vólvese vella. Levamos un ritmo negativo realmente incrible. Cada vez somos máis vellos e, polo tanto, cada vez nos sentimos máis sós. E hai que lembrar que a soidade é quizais a peor enfermidade do mundo. Claro que, por unhas ou por outras circunstancias, Galicia sempre estivo enferma. E sempre estará. Temos que empezar a acostumarnos ó cheiro que deixa a nosa propia gangrena. Aquí nunca houbo “médicos” (políticos) que souberan poñer un antíxeno. Aquí os “médicos” (políticos) só poñen inxección letais, ou o que é o mesmo, inxéctanche veleno.

Hai políticos que soltan frases esperpénticas e quedan tan panchos, tan cargados de razón. Fíxoo Javier Maroto, o vicesecretario de política social e sectorial do PP, ó confesar que “co corrupto, tolerancia cero, nin media broma, botalo fóra e a por el”. Nin media broma, así é que o digo en serio: se se segue ó pé da letra a súa frase, o Partido Popular desaparece do panorama político español. Mira o que foi dicir. E quedou tan pancho.

Son antimadridista, pero catro ou cinco días antes xa lles dixera o meu rapaz e o sogro que moito coidadiño co Real Madrid ante o París Saint-Germain, que o equipo merengue, en Europa, recoñezo que se transforma, que é perigoso. Está a darme a razón. O que me confirma que, o fútbol, o 90% está na cabeza de cada un. Xa podes ser unha figura que como non te concentres... malo! Xa podes ser maliño que se lle pos ganas... malo será!

Finca Fierro. Venres, 16 de febreiro de 2018

NON HAI QUEN LLE ASUBÍE

Estou vendo as imaxes dun novo atentado nun instituto de Estados Unidos. E digo o de sempre: que o sinto polas vítimas pero son indiferente ante a acción, ante a propia acción do atentado. Ese rapaz, se non tivera armas, e aínda que fose un tolo ou un energúmeno, non lle quedaría outra que tirarse contra a parede ou, como moito, atacar con algunha arma branca, que aínda que fose mortal, non creo que alcanzase a cantidade dos 17 falecidos a base de balas e máis balas.

Segue agora mesmo a noticia pero falando xa da facilidade que existe para conseguir armas neses país. Ese é o gran problema. É certo que o gran culpable é a persoa, pero sábese que ás veces ou incluso moitas veces, por unhas ou por outras causas, crúzansenos os cables. E cando nos cabreamos ou cando queremos chamar a atención botamos man do máis mortífero. Non sinto aflición pola acción en si. Dóenme as vítimas. Eran mozos novos. Agora, os pais e os cidadáns que lles vaian bicar o cu ó presidente da Asociación Nacional do Rifle, James W. Porter II, e ós seus vasalos, principalmente políticos, por negarse a prohibir as armas. Non será o último atentado. Porque non hai quen lle asubíe á industria do armamento.

Finca Fierro. Xoves, 15 de febreiro de 2018

QUE O TEMPO SE FAGA SILENCIO

Non lle teñas medo ó ruído que pode facer un escornabois cando cruza a carreira da Lama. Nin tan sequera asubíes co ritmo que leva o merlo por entre as toxeiras da Rabaxoá. Non lle teñas medo a nada. A besta que ten medo mete o rabo entre as pernas e fuxe polos carreiros daqueles tempos que foron. Agora os tempos son outros.

Agora os camiños están asfaltados e os recordos mestúranse como enredadeiras que soben polas paredes dunha casa vella, dunha que está caendo por abandono. Como abandono hai na memoria cando o tempo pasa e o ruído que foi xa nin abanea, nin arrola ó silencio. Non lle teñas medo ós recordos. Pero quen se acorda xa daquelas agachadas pola Aira do Medio ou daquelas apuradas pola Aira da Maquieira. O tempo pasa e o ruído é un completo silencio. Porque un soño que se deita nun palleiro de palla da Aira do Pombal pasa pola vida en silencio cando a realidade nos leva polas corredoiras das Costelas. A realidade, hoxe, é a que é. E os soños xa non son os sentimentos enxebres que vivían en nós. Agora... agora tan só fai fume a casa que vive nunha señardade inmortal, eterna. E que o tempo se faga silencio.

Finca Fierro. Mércores, 14 de febreiro de 2018

NON CAGAR UN CORVO

Daciano Rañelo Roscón botou a correr polo Agro abaixo ó mesmo tempo que lle berraba a todo aquel que o quixera oír que lle acababan de tocar 50 euros na primitiva. Axiña o parou en seco Nabor Arameo Saltón para dicirlle que non era para tanto, que non era necesario que armara tal barullo, tal estrondo. “Ai, amigo, non os caga un corvo!”, lle soltou así de súpeto Daciano. Ó outro non lle quedou máis que quedar pasmado; non esperaba esa expresión do Rañelo (aclarar que a Daciano todos os veciños lle chamaban O Rañelo; polo apelido, claro), xa que pola contorna de Baños de Molgas nunca oíra o de “non cagar un corvo”.

Así é que non lle quedou outra que deixar ó Rañelo para que seguise pregoando ós catro ventos, ou sexa, a grito pelado e por todas as rúas da vila, que lle tocaron uns simples e miserentos 50 euros. Claro que para Daciano Rañelo Roscón non serían tan miserentos cando estaba a choutar e a berrar de alegría. Normal, nunca se viu con tantos cartos no peto. Era fillo de pobres e, el mesmo, era máis pobre que unha caixa das ánimas baleira. No seu caso é verdade que menos caga un corvo.

Finca Fierro. Mércores, 14 de febreiro de 2018

A PEOR DAS VIOLENCIAS

As rifas, ó final, case sempre acaban en violencia. Incluso, ás veces, as bromas. Estas empezan con toda a inocencia do mundo, pero cando a broma vai collendo o camiño da burla, aí xa empezan as expresións e os xestos a cambiar. E como un non se deteña a tempo, xa está: dos feitos á violencia non hai nin tan sequera un treito. Actuamos moitas veces sen pensar, ou, mellor dito, pensando ben: sacando o demo de dentro para que se saiba o que vale un peite. Tamén se sabe que as rifas familiares, as burlas familiares e a violencia familiar é a peor de todas. Practicamente case sempre acaba en drama, en auténtico drama.

Máis ou menos o que pasou no mes de decembro de 1906, que con data 18 e polo xulgado instrutor de Allariz incoouse sumario a consecuencia da morte de Gerardo Ferreiro Hermida, veciño de San Pedro de Ribeira (aínda que no xornal no que atopei a noticia pon, por erro, San Pedro de Ribadavia), termo municipal de Baños de Molgas, cuxa morte produciuse por unha puñalada que lle inferiu, que lle meteu no ventre o seu cuñado Antonio Fernández, veciño de Brandín, do mesmo concello. Aí está a peor das violencias: a familiar.

Finca Fierro. Domingo, 11 de febreiro de 2018

O SOÑAR DA MELANCOLÍA

Mira como pasa o tempo por entre os piornos dunha inocencia que xa non é tal. Hai etapas da vida que non deberían rematar nunca. Tamén as hai que non deberían existir. Todo está segundo como se mire, ou se sinta. O mesmo que o tempo, que unha veces voa e outras faise eterno. Mira como vai o neno por entre as rúas do barrio da Igrexa. Agocha entre os canastros da aira e chouta ós palleiros da infancia. Cando cansa senta se está só e se se atopa coa felicidade de quen lle sorrí, aí xa empeza outra aventura que vai e vén por entre os recantos escondidos de Baños de Molgas. A felicidade dun cativo consiste en catro minutos fóra e uns xogos que non o abandonan.

Mira como soña a melancolía dun instante que xa foi, dun momento que se recorda. Ás veces a nostalxia mestúrase con aquel tempo nos que os minutos eran poucos e os sentimentos, eternos. Mira como roxe un corazón que se mete polo Agro abaixo e senta no mazadoiro da burga para contemplar a vida pasar. Ou simplemente para deter o tempo. Porque aí, nese mazadoiro, o tempo é eterno. Aínda que pasen as horas, sobre el flutúan historias ou momentos que se contaron sen importar as circunstancias.

Finca Fierro. Sábado, 10 de febreiro de 2018

ERAN OUTROS ENTROIDOS

Estamos nas datas apropiadas nas que se perde un pouco a vergonza. A maioría. Xa que hai algúns que aínda a teñen incluso para disfrazarse; non vaia ser que os recoñezan. Pero é certo que no Entroido fanse cousas que nunca te imaxinarías facer. Perdes por completo o pudor. Ata hai momentos nos que te burlas de ti mesmo. Recoñezo que eu son deses algúns que non me disfrazo... por vergonza. Pero tamén, o ano que o fixen e que fun coa cara tapada pola Valenzá e por Baños de Molgas, desboqueime. E alporiceime de tal forma que ata suaba coma un carneiro. Ese ano perdín a vergonza toda. A ver, ninguén sabía quen era!. Foi aí cando me din conta das cousas que se fan porque ninguén che vai chamar a atención. Por iso me gustan bastante os carnavais. Porque, de cando en vez, é bo desbocarse, tolear, botar eses pequenos demos que levamos dentro, intentar emular o que nos gustaría ser, burlarnos do veciño ou do amigo, incluso do familiar, revirar a educación en escarnio, pero, iso si, con sentidiño, sen lle facer mal a ninguén.

Non obstante, sigo pensando que coma o Entroido de antes non hai. Era máis enxebre, máis auténtico, máis puro, máis xenuíno, máis íntimo. Agora festexamos o Entroido máis ben para a galería, máis en plan turístico, en plan vendible, en plan publicitario. Agora a forza está nos desfiles. E se non saes en algún medio de comunicación, principalmente a televisión, xa non existe tal carnaval para ese aldea, vila ou cidade. Os desfiles de agora eran antes os fareleiros, os corredoiros, que se desenvolvían por todas as aldeas. Agora, estes, acontecen no famoso triángulo ourensá, e para de contar. Aquel saír da escola e esperar a que saíran as nenas para pintalas con aquel carbón que había nas vías do ferrocarril... uuff, que gozada, que risas, que carreiras. Ou cando lembro o Salvador de Nocelo baixando coas súas chocas e eu acochándome detrás das pernas do pai, polo medo que lle tiña a aquel felo. Aquel ir de porta en porta buscando ás veciñas para botarlle os farelos ou para pintalas. Si, creo que eran outros entroidos. De todas formas, hoxe, viva o Entroido!

ENERGÚMENOS NOS CAMPOS DE FÚTBOL

Levamos unha semana falando dos xestos despectivos de Piqué celebrando o gol que lle meteu ó Español, pero ninguén fala dos auténticos energúmenos que, por desgraza, existen en todos os campos de fútbol españois. Hai uns días, un partido de alevíns na Coruña (ollo, alevíns, neniños) acabou coma o rosario da Aurora, porque o delegado e, ese día, adestrador do San Cristóbal cruzou todo o campo para propinarlle unha cabezada (como vaca que é) ó pai do árbitro. O árbitro tiña, ten 19 anos, é dicir, outro crío máis.

Pensade neste rapaz vendo como lle zoupan ó seu pai. Pensade nos neniños vendo correr a ese salvaxe. E as federacións de fútbol falan, discuten, estudan, analizan as declaracións de tal xogador ou os ademáns de cal outro. Hai pouco escribín sobre o pai dun xogador (tamén de nenos) que se dedicou vou parte do partido a insultar e ameazar a unha árbitra (tamén nena). Agora mesmo envelénaseme o sangue porque non sei que palabras usar para baduar contra esa chusma que en vez de ser exemplo para os seus fillos convértense en voitres na procura de despoxos, de prea, cando eles mesmos son os que realmente apestan. Ó adestrador apartárono do club. Pallasadas! Sacho e fouciño e a limpar os montes!

Finca Fierro. Mércores, 7 de febreiro de 2018

CANDO A CANSEIRA CHEGA

Cando a canseira chega, non queda outra que esperala cos brazos caídos. Como para esperala cos brazos abertos! Pero aínda así, cos brazos caídos, notas como se apoltrona nas asaduras dun espazo cheo de optimismo que xa non é tal. Cando a lasitude chega, non tes ganas de facer nada; nin tan sequera de tomar un café, nin de ler como se debería ler un xornal (coa fatiga les a metade dos titulares, das letras grandes e esquéceste xa dos subtítulos), moito menos de andar e ata incluso se che van as ganas de cear.

Agora mesmo, escribo por escribir; coa cabeza apoiada sobre a man dereita e pensando no calvario de ter que encher un parágrafo porque hai que cumprir. Menos mal que, coma sempre, a música alivia ou mitiga aqueles estados de ánimo que te queren levar polos carreiros do desacougo, do pesimismo. Pero non é pesimismo. É simplemente un cansazo que se apodera das vísceras e che fai doer todas as partículas musculares esparexidas por este pobre corpo que empeza a devecer pola nugalla. Que bonita é a nugalla cando estás fundido! Cando a canseira chega, nin tan sequera o asubío dun sentimento te mete na canción dun razoamento. Non razoas. Non pensas. Non sentes. Quedas quieto e en silencio.

Finca Fierro. Martes, 6 de febreiro de 2018

A RÚA DO PASEO DE OURENSE

A rúa do Paseo de Ourense. A rúa do Paseo de Ourense está mal nomeada. O rúa do Paseo de Ourense non ten nada de paseo. Nin, por suposto, é peonil. Un día que pasei por alí déuseme por contar o tráfico rodado que circulou, ollo ó dato!, só desde a entrada do parquin ata a desembocadura ou finalización do Parque de San Lázaro, ou sexa, un cachiño de rúa.

Pois ben, vin aparcados dez vehículos (pequenos e furgóns de carga) e pasáronme a dianteira outros dez. De peonil non ten nada. Nada de nada. Moito furgón descargando. Si, o da descarga... ata alguén pode pensar que teñen dereito para deixar os paquetes ou caixas de bebidas ou calquera outros aparellos ou materiais. A eses confésolles que eu, de rapaz, levaba feixes de nabos ó lombo desde a Lagoa ata a miña casa en Baños de Molgas, a máis de un quilómetro de distancia. E ollo ó que digo: nabos; que sendo como son eu puro óso, sen febras e, moito menos, sen sebo ou graxas, as cabezas dos nabos mancábanme de tal maneira que non conseguía poñerlle postura ó feixe no meu lombo. Así é que ninguén poña a escusa de transportar os vultos desde a distancia. A rúa do Paseo de Ourense non ten nada de paseo.

Finca Fierro. Luns, 5 de febreiro de 2018

O FRÍO

O frío métese polas corredoiras dun soño que, pouco a pouco, vólvese pesadelo. O frío case sempre che atrofia as ideas. Menos mal que coa música de Esbjörn Svensson Trío empezas a manexar os pés e a cabeza seguindo o ritmo dun sentimento eterno. A música sempre será eterna e vai moito máis alá que un sentimento, que moitos os sentimentos.

O frío escribe catro ringleiras que, se queres, lévante á neve por calquera carreiro que debuxes no teu pensamento. O frío está aí, penetra, fura nos ósos e desexas de corazón que o tempo pase, que axiña pase o inverno. Pero tamén é certo que, o frío, mata bichos que andan por aí soltos. E hai moitos bichos que andan ó seu albedrío. O frío vén cargado de saragana que cae, de saraiba que, algunhas veces, manca. E non valen as fogueiras que che quenten os pés, porque, por detrás, polas costas, o frío aguilloa a melancolía para que te poñas triste. Non obstante, sempre hai heroes que, a peito descuberto, tiran para adiante, para que a vida non se conxele nun simple momento. Hai que pensar que a vida, calquera vida abarca moito máis alá do inverno. Deixemos que o frío quede entón en silencio.

Finca Fierro. Domingo, 4 de febreiro de 2018

DOUS HEROES NA GUERRA DE ÁFRICA

Hai heroes nos soños. Hai heroes na cinematografía. Hai heroes na literatura. E hai heroes na realidade. O 30 de setembro do ano 1909, no Zoco El-Jemis de Beni-Bu-Ifrur, de Marrocos, feriron ó capitán de infantería don Celestino Rodríguez Salgado, que nacera en Calvelo, Baños de Molgas, o 8 de decembro de 1862.

Parece ser que os seus camaradas invitárono a que se retirara da liña de fogo, pero como bo militar que era, negouse rotundamente e seguiu animando ós soldados da súa compañía para facer retroceder ás tropas do Rif. Non obstante, unha segunda bala dos rifeños fixo branco no seu corpo, polo que deu con este no chan. Como seguía sendo bo militar, e baixo unha verdadeira descarga de balas, loitou con varios mouros que pretendían facelo prisioneiro. Axiña apareceu outro heroe: un soldado que cargou con el ás costas durante un bo traxecto. Mais o asunto da salvación, da tranquilidade semella que non estaba pola labor, xa que repentinamente víronse envoltos por seis mouros. Foi a partir de aí cando a acción case se pode dicir que foi de película: o soldado deixou en terra ó capitán e aproveitando os tres cartuchos que tiña do único cargador que lle quedaba, matou a tres inimigos; co coitelo da baioneta matou a outro; os dous restantes lanzáronse sobre el e entón o capitán de Calvelo deulle a súa pistola ó heroico rapaz e dous disparos dela remataron ós dous cabileños que quedaban. Cargou de novo ó capitán sobre as súas costas e levouno ata unha ambulancia. Alí, Celestino Rodríguez Salgado deulle unha espléndida remuneración e un forte abrazo (que menos!). Quixo seguir combatendo, pero as feridas non o deixaron; faleceu a causa dunha septicemia por fractura consecutiva do fémur dereito no hospital de Melilla o día 10 de outubro. A súa viúva, que residía en Baños de Molgas con seis fillos, chegou a tempo de asistir ós últimos instantes deste patriota molgués chamado Celestino Rodríguez Salgado.

Finca Fierro. Sábado, 3 de febreiro de 2018