PORQUE O SILENCIO É CALMA

Furga o ruído por entre as sabas brancas do silencio, pero a tarde non dá para moito máis que un simple latexo de esperanza. Queda o consolo de ver como Batman anda polos tellados dunha novela barata. Son o Robin que devece por un cacho das súas ás. E deixo caer unha pinga de orballo sobre un papel branco. Pouco a pouco choro sobre mollado. Non obstante, volve a esperanza de que o silencio aniñe no máis profundo dos meus sentimentos. Porque o silencio é calma, e a calma é nostalxia, e a nostalxia é un brillo na mirada. Ergo da cama e contemplo o día cheo dunhas nubes brancas que semellan unha película romántica. Pero non hai romanticismo nun berro que esgarra o silencio. Sempre hai que berrar un pouco polo medo. O medo é libre e treme o corpo ante a ignorancia dun desconsolo eterno.

Así é que berro por un xuízo que non me chega, por unha luz que non alumea e por unha nube negra, moi negra que asoma polo horizonte da serra. Detrás do berro volve o silencio. Ese silencio cálido, agarimoso, sentimental e cheo de soños en primeira persoa do singular que se reflicten na terceira persoa dun verbo sen igual. Non quero que volva o ruído, e tampouco quero berrar. Quero quedar en silencio para que o tempo non estoure á miña beira e para que a vida pase sen estrondo, sen meter ruído. Quero asubiar baixiño un verso que vai e vén por entre as estrofas da concordia, por entre dúas caras que se miran, que se miran, que se miran. Pecho os ollos, vexo as caras, e soño.

Finca Fierro. Luns, 30 de decembro de 2019

CONVERSA ESTRATOSFÉRICA

Quero sinalar que a distancia que hai desde o infinito ó máis alá é infinita. Así me dixo o alieníxena que sentou á miña beira. Tamén che digo que a liña máis mal escrita no libro máis pésimo leva as mesmas letras do dicionario que a liña mellor escrita sobre a máis impresionante novela. Deixoume aparvado. El ben que viu a miña cara de pasmo, xa que ó instante ensinoume un sorriso... estraño, quizais estratosférico, ou galáctico. Ora ben, o asubío que sae dos teus beizos nas mañás de néboa espesa dá voltas e máis voltas para atopar unha abertura pola que asome a luz do día. Está visto que o alieníxena ten ganas de parola. Segue prendido a min e coa confianza incluso me bota unha das súas mans polo meu ombreiro.

Mireino de esguello e cando me deu a impresión de que quería seguir coa súa leria, adianteime dicíndolle que que estaba a pasar, que todos os alieníxenas que chegaban a verme ou que chegaban a Baños de Molgas aterraban na Pitediña. Certo que lle ocultei que o “todos” eran tan só el e ese amigo que me visitou xa varias veces e que sei que estaba a piques de aterrar de novo. Tamén me mirou de esguello e soltoume aquilo de... e a ti paréceche que podo aterrar por entre os carballos das Mestras ou nos terreos dos Campos? A verdade é que non, a verdade é que o mellor sitio é na Pitediña ou na Chaira. Pero nesta, claro, para non escarallar o campo de fútbol... A ver, listo, pregunteille, canta distancia acabas de percorrer. Non me soubo dicir. Calou, deume un bico na fronte e despegou.

Finca Fierro. Domingo, 29 de decembro de 2019

SENTIDIÑO

O título deste Recuncho acaba de ser aclamado como o palabra do ano 2019 en Galicia, na nosa Comunidade. Penso que calquera palabra rematada en -iña ou -iño merece a máis grande distinción, porque hai que recoñecer que o diminutivo galego é o máis fermoso da nosa linguaxe e todas as linguas do mundo (que hai unhas cantas). Non obstante, para este espazo que me concede o xornal non vou a desenvolvela pola súa fermosura, senón polo seu significado, polo seu sentido.

Porque hai que ter moito sentidiño para analizar a política nosa de hoxe en día. En primeiro lugar, os propios políticos non teñen sentidiño ningún ante unha sociedade que os puxo aí para que formaran goberno. A día de hoxe non temos tal. Pero tamén é certo que nós mesmo non tivemos ningún sentidiño á hora de votar. Moitos votaron ó que saia, ás toas (eu, por certo, votei moi ben), e así asomaron partidos a moreas que, agora, para metelos a todos ou á maioría deles no mesmo feixe hai que buscar unha reata ou unha corda ben longa e ben consistente.

Falla o sentidiño na xestión da AP-9 con respecto á súa peaxe, que por aquilo de que quizais como somos galegos, é dicir, que somos o cu do mundo, castígannos coa maior subida de todas as autoestradas de España. Total, que son 21,20 euros se podes ir a fume de carozo desde O Ferrol ata Tui... Sentidiño nese Estado español que nunca mirou por nós. É igual, nós seguiremos a darlle sentidiño cos nosos votos (tan só eu voto ben)

Falta sentidiño para a tramitación dos nosos cartos. Acabo de ler neste mesmo xornal que o belén de Allariz realizouse por 4.000 euros. Fisicamente aínda non o vin, pero si conseguín velo en varias fotos que colgaron nas redes sociais, e podo asegurar que nin punto de comparación co de Ourense, ou sexa, moito pero moito mellor có desta cidade, que custou 18.000 euros e que, a maiores de feo, é pouquiña cousa. Pero como pagamos os pombos...

E xa para rematar, pido moito sentidiño para o día de mañá, para a noite de mañá. Sentidiño nesas saídas nocturnas, tanto en cuestión de tráfico como de “diversión”, así, entre comiñas. Desde este Recuncho, feliz 2020 a todos.

Finca Fierro. Sábado, 28 de decembro de 2019

A XEFA

Case nunca leo o Marca porque sempre fala de quen fala, e para saber de deportes chégame con ler esa sección dos xornais do día. Pero, ás veces, e debido a que xa lin os que tiña que ler, non me queda outra que botarlle unha ollada se non quero estar de paspán ante a barra dunha cafetaría. O outro día ata me mereceu a pena o botarlle a ollada, pois aparecía unha entrevista dese marabilloso xogador chamado Iñaki Williams, do Athlétic Club de Bilbao, que deixou unha frase que me fixo rir e que me encantou. Tanto que estou cun Pingas por culpa dela. “A miña nai é a xefa. Dáme dúas hostias e alixéirame”. Iso é unha nai, carallo! Fíxome graza porque, claro, ó momento xa pensei na miña.

Porque a miña nai dábame máis de dúas; dábame coas achas da leña, co rabo da escoba, coas cabezas dos nabos, coa vara do monte e se facía falta dábame incluso coa foucegata. E non pasou nada. Se nin tan sequera cheguei a sangrar, que xa é dicir. Sigo aquí, vivo e defendéndoa. Porque, ás veces, a unha nai non lle queda outra que poñerse seria. Necesita poñerse seria! E debemos entender que ten dereito a poñerse seria. Non podemos chegar a esa ridiculez de que cando vemos a unha darlle un azoute no cu, zas, denuncia ó canto. Por Deus bendito, que os cueiros de hoxe amortecen, debilitan de tal maneira o azoute que o cativo nin se decata. Antes non tiñamos cueiros! E caían lóstregos por todos os lados e en tal cantidade que non dabas feito a cubrirte. Aquí estou, feliz e queréndolle un montón á miña nai.

Finca Fierro. Xoves, 26 de decembro de 2019

COMER E CALAR

Dun tempo para acá queremos meternos en todo, queremos ser mestres dunha sociedade que sempre vai ó seu aire e queremos poñer o granciño de area precisamente nestas datas que semellan especiais para a maioría. Mesmo nos atrevemos a aconsellar os temas de conversación que temos que evitar nestas reunións familiares do Nadal. Aconsellan que non falemos de política nin de deportes. De que falamos entón no noso país? Das herdanzas? A ver quen é o chulo que move o marco dunha leira na nosa Comunidade. Pola política e o deporte berramos, discutimos, insultamos... pero polo marco ata matamos. Tamén podemos falar das relacións familiares. Todas as conversas sobre este asunto adoitan empezar sempre de broma. A broma axiña sobe de ton e, pouco a pouco, ponse da cor da bile ata que mesmo chega o momento en que rebenta.

Cantas máis persoas integren unha xuntanza, máis posibilidades hai de que todo se vaia ó garete, á deriva. Porque a todos nos gusta opinar e sempre queremos que os nosos criterios leven ou teñan razón. É complicado, moi complicado buscar un tema de conversación para estas datas. Ata creo que habería discrepancias co belén do Jácome, que xa é dicir. Algún ata o defendería como se defende el, é dicir, achacando que, polo menos, aínda que sexa mal, se fala de Ourense. Non obstante, é moi triste que queiras acaparar visitantes ou turismo por algo negativo. O primeiro ano, si, a novidade, pero ó seguinte... Así é que, mellor será comer e calar.

Finca Fierro. Mércores, 25 de decembro de 2019

O VIDENTE DE BAÑOS DE MOLGAS

Deixo de escribir no ordenador, pecho os ollos e deixo que a miña mente busque e rebusque o número que vai tocar no sorteo do Neno. Xa está, será o 77.777. Son o adiviño de Baños de Molgas (pitoniso, en galego, non existe; si pitonisa, ou sexa, que non entendo un carallo) e vai saber a vidente de Xinzo de Limia o que é acertar. Esta non atinou co número do Nadal porque seica fallaron as súas “malas vibracións”. Penso que quen realmente fallou foron eses inocentes que se ilusionan cun simple brillo nunha bola de cristal ou cunha pequena nube de fume.

Pero aquí estou eu, o médium de Baños de Molgas, que prognostica un futuro cheo de días por pasar; con nubes e raios de sol, con pingas de orballo e folerpas de neve (se non é no maio será no inverno), con ruídos do mar e silencios nos recunchos pechos, e con asubíos por entre as carballeiras e rezos dentro das igrexas. Profetizo que detrás do luns chegará o martes e detrás da vaca correrá o boi se quere aterrar no lombo daquela para, nun futuro inmediato, gozar. Somos tan inocentiños que, sabendo que o cravo está ardendo, agarrámonos a el. Por se aquel. Pero ese aquel non arrea. Ese aquel non se detivo en Xinzo polas malas vibracións da Lagoa de Antela. Non vos queda outra, amigos, que confiar no vidente de Baños de Molgas. Este di de corazón que o 77.777 será o número que vos ascenda ós ceos. Se por un casual, a cousa non se cumpre é por culpa dos americanos, que a un servidor nunca lle deixaron boas vibracións.

Finca Fierro. Luns, 23 de decembro de 2019

VANDALISMO E FORZA ESPACIAL

Ás doce e dez da noite voulle dar cheda ó alcalde de Ourense, vou romper unha lanza por Jácome, que ante o roubo do Neno Xesús dese belén esperpéntico, declarou que “poderá gustar ou non gustar, pero o que é intolerable é que, algo de arte na rúa, a quen no lle guste se dedique a empregar a forza” (o de arte na rúa é un dicir, sobra). Polo demais, ten razón: non se pode desfacer un traballo que é doutros aínda que non guste. A maiores do roubo do neno que estaba no colo da Virxe, realizáronse estragos en diversas figuras, e isto non se pode permitir. O vandalismo nas rúas debería estar máis perseguido. Papeleiras que se esnaquizan, farois que se rompen, contedores que se tiran, bancos que se arrincan; todo iso supón un gasto municipal que pagamos todos, incluídos os pais deses energúmenos, deses endiañados que non teñen dous dedos de fronte.

Ás doce e vinte e cinco da noite paso do Jácome a Donald Trump (uff, que parella), porque a este ianqui non lle chega con asoballar, incluso esmagar a diversos pobos da terra coas súas armas e as súas ideas (o de ideas tamén é un dicir), e agora quere crear unha Forza Espacial que, intúo (se non para que a quere), será para conquistar o espazo sideral, xa que o terreal semella que lle é pouco. E por se aquel, tamén quere reforzar a súa flota en Rota con dous buques de 600 mariños; non vaia ser que aterre por eses lares algunha nave extraterrestre. E nós, claro, deixaremos que a reforce. Non vaia ser que...

Finca Fierro. Domingo, 22 de decembro de 2019

TAMÉN TEÑEN DEREITO A SOÑAR

Sei ben que ó fútbol o catalogan coma o deporte das masas en plan despectivo. Quizais por isto é polo que o defenderei sempre. A maiores de que, no fútbol e en calquera deporte, tamén hai emoción; e non só polo xogo, por ganar ou perder, senón tamén polos actos. Gústame o novo formato da Copa do Rei. Lin nun xornal de tirada nacional unha frase que me gustou: “Achegar oportunidades á versión non profesional do fútbol, repartir máis diñeiro entre modestos e alumarlles sequera por uns días”. Iso é a nova Copa do Rei. Xogando equipiños na súa casa contra estrelas intocables. O de “na súa casa” é un dicir, xa que moitos tiveron que pedir prestados campos de fútbol porque os seus non estaban aptos para este torneo. Aínda que, e digo eu, e por que non? Por que para as súas ligas valen e para a Copa non, se é o mesmo xogo. Terán medo que unha estrela bata contra un cerrado. Se bate un modesto, que máis dá.

Pero non quero cortar ramallos da árbore caída. Quero falar da emoción deste novo formato. Imaxino que a noite antes do encontro, algúns xogadores “pobres” nin tan sequera durmirían ben; seguro que alumearían soños, porque soñar é bonito e soñar esperto aínda o é máis. Soñarían cun posible triunfo ou, aínda que fose cunha derrota, soñarían cun gol. Cun gol ó equipo poderoso! Hoxe, por exemplo, os de Xaén (un terceira) viron cumprido ese soño ó eliminar ó Alavés, que, certo, nun é un poderoso, pero é un primeira. Este fútbol modesto ten a súa emoción porque saen á luz datos que deixan a un coa boca aberta, como saber que moitos tan só cobran 100 euros ó mes, ou que outros tantos teñen que pedir permisos nos traballos para poder disputar o encontro. Cen euros ó mes; ata un xogador do equipiño máis modesto de primeira división os gana no tempo en que lle leva deixar escapar un esbirro. Con este novo formato ata teñen emoción actos dos equipos poderosos: a Real Sociedade invitou a toda a poboación de Becerril de Campos (754 habitantes) a presenciar, con todos os gastos pagados, un partido en San Sebastián. E non o fixeron por compaixón (a Real meteulle 0-8 ó Becerril), xa que tal invitación realizouse antes do propio partido. Ante isto, é normal que sintamos emoción; porque os pequenos temos dereito a soñar e os grandes saben que un día foron pequenos. Bo Nadal a todos.

Finca Fierro. Sábado, 21 de decembro de 2019

18.000 EUROS

As case dúas horas que pasaría na Farixa esperando a Alán non estaban para a lectura: fóra do coche, chovía; e dentro do coche, quedaría medio conxelado. Así é que optei por dar un paseo ata o centro de Ourense. Antes, parei nunha cafetaría a ler este xornal e a tomar o correspondente café. Na rúa do Paseo atopeime co de sempre: case máis coches que peóns (por certo, os coches non ocupan tanto ou máis cós manteiros?, onde están as protestas dos comerciantes?) Cando peguei a volta, á altura do parque de San Lázaro, e sobrándome moito tempo, acheguei ata a praza Bispo Cesáreo para contemplar os 18.000 euros (en números). Dezaoito mil euros (en letras) que o concello empregou nun belén raquítico, estraño, raro, insulso, anómalo e demais adxectivos relacionados coa estupidez ou asneira inventiva.

Quince figuras entre animais e persoas (Santas e non Santas), unha mesa, dúas cadeiras, cinco obxectos diversos, media ducia de cercas de madeira e uns quince metros de corda. Todo iso polo módico prezo de 18.000 euros. Unha ganga, unha bicoca e xa está o belén armado. Nin nos chinos ou nas feiras haberá un belén tan parco ou estrafalario. Claro que, nestes, ó mellor, o prezo vai moito máis alá dos dezaoito mil euros. Porque 18.000 euros dan para moito. Por iso non souben apreciar (entoo o mea culpa) o material co que están feitas as figuras. Debería ser bo. Por ese prezo xa ten que ser bo. Bañarían o ouro para disimular e para que ninguén arrample coas imaxes.

Finca Fierro. Venres, 20 de decembro de 2019

UNHA VILA GRANDE, ENORME, INMENSA

Botei a andar. Botei a andar polas rúas da vila. A vila era grande, enorme, inmensa. A vila estaba chea de rañaceos, por un lado, e de casiñas, polo outro. A vila deixaba un certo cheiro a humanidade. Aínda que as súas rúas estaban cheas de coches que ían e viñan, que corrían e que estaban aparcados en dobra fila. Aínda que as súas beirarrúas tiñan por aquí e por alá árbores pequenos e cans que mexaban neses árbores pequenos. Das súas necesidades maiores é mellor non falar... porque hai para dar e tomar. Unha casiña da vila deixaba escapar por unha televisión ou por unha radio ou por un aparato musical a voz de Patxi Andión. Imaxino que alguén estaba homenaxeando a súa morte. Descanse en paz.

Seguín andando polas rúas da vila. Crucei cun coñecido e solteille un ola. Un chisco máis adiante atopeime con outro e, a maiores do correspondente saúdo (nunca lle negarei o saúdo a ninguén), ensineille un sorriso aberto e agarimoso. Ollei para o rañaceos máis alto e perdéuseme a vista. Como notei axiña que me perdía polas rúas. Lémbrese que era unha vila grande, enorme, inmensa. Non se deberían deixar facer vilas tan grandes... perden a humanidade. Cheiran a humanidade, pero perden a humanidade. Sei que me entendedes. Na vila grande (acabo de dicilo cando me atopei con coñecidos) deixamos caer o saúdo e non imos máis alá. Mentres que nunha aldea... logo do saúdo, vai a silva que engarra, que engancha e non deixa seguir en tanto non paroles o habido e por haber.

Finca Fierro. Xoves, 19 de decembro de 2019

A SOMBRA DO FUTURO

Apértame a goma do pixama no cadril, pero aguanto coma os heroes. Sempre souben aguantar aquelas opresións coas que me quixeron castigar. Hai moito malnacido pola vida, ó que eu, por suposto, lle viro as costas. Sempre fun un heroe ante eses penedos que os malnacidos deixaron atrancados nos camiños. Cunha simple man apartábaos para as beiras. Os heroes teñen moita forza; incluso aqueles que son escuálidos como a fotocopia dun suspiro, ou como a contraluz dunha placa de raios infravermellos. Ás nove e media da noite síntome heroe escoitando a Andrew Strong ou dándolle ás teclas dun portátil á velocidade dos dous furabolos tan só. Non fai falta escribir á velocidade da luz para dicir catro trapalladas sobre un heroe imaxinado, suposto, inventado.

Podo escribir moi lentamente para dicir que o asubío que sae dos meus beizos viaxa por entre as corredoiras desa nenez da que sempre se esaxera algo. Ou moito. Sempre é bo deixar que os sentimentos avulten sobre a memoria do tempo. A ver!, non todos os días se pode ser heroes. Quero ser o heroe do infinito e máis alá, heroe do latexo que se oe ó lado e semideus dunha conciencia salvaxe á media distancia. Tiro da goma do pixama e alivio un pouco esa presión, de tal maneira que chego a dubidar da miña heroicidade. Pero ó soltala volvo aguantar a dor coma un auténtico heroe. Heroe de pouca monta, de pouca sonada. Pero son feliz pensando que a miña sombra é longa... e fraca. Algo así como a sombra do futuro.

Finca Fierro. Martes, 17 de decembro de 2019

PORQUE NON DEIXA DE CHOVER

Chove. Chove porque chove e porque non deixa de chover. Tamén debería chover sobre a conciencia dunha muller que xogou á lotaría nun grupo e non compartiu un millón de euros do premio. Debería ter conciencia, pero polo que se ve non a ten. Como tampouco a ten o Tribunal Supremo que semella que lle deu a razón. Non entendo nada. Á muller aínda menos, por suposto. Ó pertencer a un grupo dáse por sabido que se comparte todo. Todo o relacionado co asunto polo que se formou ese grupo, claro está. E non é necesario que se fagan contratos nin que se asinen os mesmos. Neses casos debería servir simplemente a palabra. A palabra, señora, a palabra. A palabra que se dá é sagrada. Antigamente chocábase a man, e punto e final. Valía máis ese xesto que todos os documentos notariais que se poidan imaxinar.

Chove porque chove e porque non deixa de chover. Tamén chove na cabeza dos tres ex xogadores do Arandina Club de Fútbol, na provincia de Burgos, que lles parecen excesivos os 38 anos ós que foron condenados pola violación dunha menor. Un deles queixábase nunhas declaración radiofónicas de que non matara a ninguén, como para merecer esa condena. A ver, rapaz, non fai falta matar a ninguén para ser igualmente un becho noxento. Moitas veces hai máis violencia nun simple xesto ou nunha soa ollada que nunha tunda de paus. Que violastes a unha menor, rapaces, a unha menor! Deberíasevos anegar, asolagar esa alma negra que tedes!

A Cervexaría de Maceda. Luns, 16 de decembro de 2019

OU É OU NON É

Creo que foi o sábado cando lin nos xornais certas críticas sobre o tráfico nas zonas peonais da cidade de Ourense por culpa dun accidente que causara un furgón. Penso que tamén xa máis dunha vez critiquei o mesmo incumprimento que adoita acontecer, principalmente na rúa do Paseo. Volvo a elo porque precisamente o día anterior a esas críticas, ou sexa, o venres, e aproveitando que tiña a un rapaz na autoescola, fun dar un paseo ata o centro desde Mariñamansa. Metinme, claro, polo casco vello. Axiña tiven que ir con cen ollos porque cada dous por tres aparecía un coche circulando. E cando cheguei á propia rúa do Paseo, a maiores de circular, eran os que estaban aparcados. Dun lado e do outro. A exposición automobilística daba para foto ou para un vídeo deses que tanto imperan nas redes sociais.

Cando cheguei á altura do Parque de San Lázaro dei a volta e, en vez de diminuír os vehículos, aumentaran. Aumentaran tanto que ata a propia policía local se subiu ó carro dos despropósitos. Si, xa sei que alguén dirá que pasarán de cando en vez para a súa correspondente vixilancia ou control. Pero tamén podían facer acto de presenza a pé, digo eu. É que é incongruente sinalizar unha zona peonil e despois ver que, incluso en certos momentos do día, haberá máis coches que xente. Ou é ou non é, e punto. Xa sei que os de carga e descarga... Ai meu Deus, se tiveran que facer o que faciamos nós cos feixes de nabos ou de ferraia para levalos das fincas ás casas. Ó lombo! E máis dunha vez ó día.

Finca Fierro. Domingo, 15 de decembro de 2019

ACORDO DE MÍNIMOS

O sábado pola mañá, camiño da aldea da muller, escoitabamos a radio e empezaron a falar da Cume do Clima, que acababa de rematar en Madrid. Semella que a un periodista se lle deu por botar man das hemerotecas dos xornais en relación ás últimas Cumes que se celebraran en distintos lugares do mundo. En todos ese anos consultados (non os lembro, pero dixo varios) os xornais tiñan todos o mesmo titular ou moi semellante: “Os acordos foron mínimos”. É dicir, que durante unha semana ou máis case 200 países e tras discursos de mandatarios (a Madrid semella que chegaron uns 50 xefes de Estado ou de Goberno), negociadores, científicos, activistas e empresas só adoitan chegar a uns mínimos acordos que (aquí está tamén o detalle logo de pasado o tempo), finalmente, non cumpre ninguén. Ou sexa, catro liñas que se redactan para que ninguén as realice. Algo así coma os políticos cando prometen... que non cumpren.

Ante isto, non queda outra que preguntarse a que veñen esas cumes, esas xuntanzas. Porque, ollo ó dato, eses case 200 países (nesta de Madrid seica estiveron invitados 196 países) traen consigo uns gastos enormes que, por suposto, pagamos todos. Tan só a nós, a España nos custa 86 millóns de euros. Si, alegan que se poderían recuperar uns 17 millóns. E os 69 restantes quen os paga? Ou sexa, que pagamos 69 millóns de euros para que todo siga igual. Porque si, moita convocatoria, moita reunión, moitos estudos, moitos análises, moitos parladoiros, moita visita e moita trapallada para nada. É normal entón que cada vez desconfíe máis destes eventos que duran moitos días e que traen unha morea de seres humanos. Porque hai que programalos e situalos, aloxalos... para nada. Porque non son capaces de poñerse de acordo nin uns nin outros. Porque intentan pasarse a pelota con tal de non admitir algo da súa culpabilidade (hai que recoñecer que todos, absolutamente todos somos algo ou bastante culpables). Despois tamén pasa o de toda a vida: que os que máis problemas poñen sempre, neste caso que nos ocupa, son os que máis contaminan. É igual; para a próxima cume seguirán de invitados para prometer o santo e mais a esmola, e asinar un... acordo de mínimos.

Finca Fierro. Sábado, 14 de decembro de 2019

FACENDO O QUE CRITICO

Acéndense e apáganse as luces dunha árbore de Nadal e un pardal peitea polo medio da praza. Marmaña e o silencio faise ruído ante o arrastrar dunha cadeira existente na cafetaría. O río Arnoia volve a desbordarse porque... chove. Mellor dito, choveu máis do que chove. Xa imperan de novo as súas imaxes polas redes sociais coma se nunca viramos unha chea. Agora a auga bótase fóra dun simple regato e xa temos unha inundación nos medios de comunicación. Dous coches vermellos están aparcados fronte ós meus ollos. Unha nena espera ante a farmacia, a non sei quen, ou a non sei que.

Penso que ó mellor ata me achego a Baños de Molgas para ver a chea, sacarlle fotos, subilas a unha rede social e dicir que estamos inundados, que a Venecia ourensá se debuxa, se retrata no Parque Ansuíña e nas Mestras. Despois, de listo, vou e critico as cheas dunha pequena caldeira que atravesa as Lamas. A ver, de cando en vez é bo aguilloarme a min mesmo. Separo a perna dereita (que a tiña cruzada coa esquerda) e penso neste día noxento que non me deixa ler. Seguen as luces da árbore de Nadal tumba que dálle ou zumba e dálle, e un servidor ve como os coches pasan a todo correr. A pantalla do móbil ilumínase e un guasap que chega cun chiste político. Odio os chistes políticos porque a maioría deles non comungan cos meus ideais, e tampouco os reenvío para non amolar a uns ou ós outros. Non son un santiño. A nena que esperaba ante a farmacia xa marchou. Nin sei con quen nin sei para onde.

A Cervexaría de Maceda. Venres, 13 de decembro de 2019

SUSPENDIDO NO AIRE

Subín ó campanario da igrexa coa intención de tirarme ó baleiro, pero collinlle medo. Dei de cabeza coas campás, peguei dúas voltas cheo de carraxe e alá fun. Boteime ó baleiro! Desde 30 metros de altura. Tan axiña como abrín os brazos, quedei suspendido no aire. “Veña xa, non me amoles!”, pensei. E por moitos xestos e esforzos que fixen para continuar coa caída libre, non houbo maneira. Ó mellor quedei así para que puidese contemplar o panorama. Vía alá no fondo, coma formigas, a uns cantos veciños esperando acontecementos e coas mans na cabeza, que axiña pasaron á expresión da boca aberta ó ver que eu non acababa de caer, que quedara suspendido no espazo e no tempo, e non sabían por que. Isto penso que era o que peor levaban, o de non saber o por que da miña suspensión.

Algúns, logo da primeira impresión, reaccionaron e chamaron ó 112 para que trouxeran unha colchoneta. Confiaban en que a miña suspensión fose moito máis alá dun instante para poder salvarme. Eu non quería que me salvara ninguén! Por iso berrei e berrei ante a impotencia de non caer. Quería esnafrarme no adro da igrexa. Eu, ó adro da igrexa queríalle moito, porque nel desenvolvín practicamente toda a miña infancia. Que mellor que rematar a miña existencia aí, precisamente aí! Pero nada, seguía suspendido no aire. Mais cando o reloxo deu as doce -quizais polo ruído-, collín camiño do chan que se achegaba á velocidade da luz. Rebotei coma un monicreque... na puta colchoneta!

Finca Fierro. Xoves, 12 de decembro de 2019

DE SANTIÑOS POLA VIDA

Moitas veces botamos a lingua a pacer porque non sabemos facer outra cousa ou porque simplemente queremos chamar a atención. Hai uns días, algúns empezaron a criticar a Javier Bardem pola súa asistencia ó Cume do Clima que se está a desenvolver en Madrid. Que quen era el para estar aí. Que fixera, que conseguira, que méritos tiña para tal presenza. Que carallo pintaba Javier Bardem no Cume do Clima.

Hoxe, eses mesmos algúns lanzaron ou exclamaron unha chea de repeticións de “Oh my God”, “Oh my God” admirativo ante a concorrencia do tamén actor Harrison Ford nese mesmo evento. Ante isto, que se pode dicir? Que eses algúns son parvos de remate? Que eses algúns levan á súa máxima expresión o pecado nacional, o da envexa? Sempre fomos un país de retorcidos, de envexosos.

Por certo, con respecto ó de que conseguira Bardem para a súa asistencia a esa xuntanza climática; pois en principio un Oscar que Harrison Ford non ten, por moito que sexa un gran actor (que o é) ou por moitas máis películas que rodara (se é que leva máis que Bardem, que non me paro a investigalo). E ollo ó dato, o de acadar ou non acadar Oscars non ten nada que ver co do Cume, pero xa que eses algúns queren usar os méritos... aí queda iso. Non é a primeira vez que defendo ós Bardem, porque me amola moito a forma en que os atacan: simplemente por non comungar coas opinións de certos persoeiros que van de santiños pola vida. Aínda mellor: por ser “roxos”. Sempre os tacharon de “roxos”.

A Cervexaría de Maceda. Mércores, 11 de decembro de 2019

DE INTERESE EN INTERESE

Teño o peto do pantalón cheo de papeis, de notas que pillo dos xornais, de listados cos libros que leo, de apuntes interesantes para consultar, pois a memoria non é o que foi. Vai frío. Vai un frío do demo. Nótoo nos pés, nos malditos pés. Dáme pena a rapaciña Greta Thunberg. Non sei, imaxínoa como unha boneca pasando de man en man, de interese en interese. Estanlle escarallando a infancia. E coa marcha que leva estragaranlle a adolescencia.

Tamén me dá pena o xabaril. Si, como oídes. Ou como ledes. Achácanlle que é unha praga porque causa case tres mil accidentes de tráfico ó ano e, por suposto, danos á agricultura. É certo. Pero antes, cando el xa estaba aquí, había carros de vacas e non coches. Pero antes, para arar un eido, levaba medio día e o xabaril non se achegaba a fozar. Agora, cun tractor, árase nuns minutos e xa abandonas a leira. O problema non é o xabaril.

Cada vez invadimos máis o seu espazo. Eu, por exemplo, agora, reduzo bastante a velocidade do coche moito antes de entrar a un centro de poboación porque sei que os porcos bravos se achegan máis e máis ás aldeas, que é onde poden acadar algo para o seu sustento. Xa que no monte, entre incendios e desaparición de moitas especies, o pobre, ten que buscarse a vida. Coma o ser humano. Claro que o ser humano é tan intelixente que só este é digno de merecer todos os espazos abertos. Incluso aqueles nos que nunca imperou. Así é que non queda outra que conquistalos. Ós demais que os parta un raio.

A Cervexaría de Maceda. Martes, 10 de decembro de 2019

O TREN

Collo o tren con destino ó conto de nunca acabar, aquel no que a néboa non deixa ver máis alá dun simple soño. Non se detén en ningunha estación, nin tan sequera na que abrolla unha poesía chea de sentimentos. Asento no segundo vagón e escoito o troupeleo das rodas para afirmar que o tren me leva polos raís da vida en suspensión. Máis adiante non sei que atoparei. Quero pensar que me encontrarei cunha ilusión que está moito máis alá dun desexo ou cun asubío que me marque o ritmo dunha nostalxia. Quizais dea de fociños co verso que perdín naquela adolescencia; de cando soñar era bonito. O tren segue vía adiante para penetrar nun túnel escuro e con medo de chocar contra unha parede de cristal na que se reflicte a alma morriñenta dun consolo. Eu, eu mesmo teño medo de que no meu reflexo non saiba quen son. Ás veces é moi difícil saber se estou flotando ou se teño os pés sobre a terra. Aínda que mellor é flotar que afundir. Tan só se afunden aquelas esperanzas nas que non se cre. Menos mal que eu... eu nunca perderei a esperanza. O tren empeza a frear no último capítulo do conto de nunca acabar, para deterse definitivamente na estación de Baños de Molgas, ese lugar no que máis de media vida se deita sobre as liñas escritas dunha novela que aínda non chegou á súa fin. Baixo do tren e espero a que alguén lle dea orde de partir. O asubío do convoi conmóveme o corazón e unha bágoa de pesadume quere asomar nesta noite pecha. Pero trago fel e deixo que o tren siga o seu destino.

Finca Fierro. Luns, 9 de decembro de 2019