NUN TRONCO DE CARBALLO

Sento nos restos dun tronco de carballo camiño do muíño do Dositeo e dáseme por pensar nun neno africano cruzando o Mediterráneo. A vida ás veces dá labazadas que te enterran. Ou que te afogan. Sinto o canto da rula e deixo que o meu pensamento choute do neno africano á fermosura do paxaro. Como cambian os soños en centésimas de segundo! Ou nun impo. Por moito que tratemos de pensar no anverso da moeda, en algún momento, aínda que só sexa nun salouco, tamén asoma o reverso. Ou viceversa. É certo aquilo dos prós e contras, do bipartidismo, do si ou non, do branco ou negro, do amor ou xenreira.

Empezo a mover os pés porque un tema musical de Vangelis viaxa polos auriculares e a música calma ás feras. Ou che deixa a mente en branco e desaparece por fin a imaxe do neno africano cruzando o Mediterráneo. Miro de novo para a esquerda e alí segue a rula ollándome desde unha pedra da parede. Desa parede chea de mofo na que recosto as costas e deixo que o asubío do aire me leve polo carreiro que baixa ata o muíño do Dositeo. Antes chifra un tren na estación de Baños de Molgas para, nun amén, notar como penetra no túnel que hai antes da ponte das Cepas. Ergo do tronco do carballo, espanto á rula e alá se acabou a inspiración, o anhelo, o desexo, o devezo.

Finca Fierro. Martes, 26 de febreiro de 2019

PROMESAS SEN FEITOS

Estamos na etapa das promesas. Das promesas que se lanzan ó vento. Despois, a realidade dinos que os feitos traen tempestades. Ai esta política nosa! Ou estes políticos nosos. É un dicir iso de chamarlles políticos. Menos mal que temos a Paquiño Sinatra que, de cando en vez, sosega moito as tensións. Polo menos a min axéitame ese estrés que me entra cando escoito, cando vexo ou cando leo o que din a maioría dos políticos. É un dicir iso de chamarlles políticos. Certo que a eles non lles preocupan os nosos pensamentos, eles van e veñen por toda a xeografía española para lanzarnos esas promesas que nunca chegarán a feitos. Certo que durante a campaña electoral percorren o demo e máis de sitos. Percorren tantos que cansan e, despois, durante catro anos xa se esqueceron por completo deses lugares. Ou sexa, que sempre se acordan de Santa Bárbara cando trona. Logo de deixar de tronar, e dicir, logo das votacións só se acordan do patrón dos nugalláns; uns din que é San Isidro e outros que Santo Domingo. É igual, vós ben sabedes por onde van os tiros. Realizan debates, berran nos mitins, inauguran se fai falta refachos de aire ou arames de alta tensión para que pousen os paxaros. O caso é cortar cintas. Estes políticos... É un dicir iso de chamarlles políticos.

Finca Fierro. Luns, 25 de febreiro de 2019

UN SENTIMENTO ETERNO

Quero ver o mundo desde o alto dunha verza e observar o inferno somerxido entre catro palabras de auga e tres descansos eternos. Sempre haberá por quen rezar uns responsos de afliximento. Aínda que algúns lanzarán foguetes ó ceo. Quero facer malabarismos sobre o sedela dunha cana e berrar ós catro ventos que algún día, quizais algún día, todos seremos uns bichos trotando sobre os lameiros dun lamento. Quen chora. Quen ri. Que canta. Quen berra. Quen queda en silencio. En silencio contemplo as ondas do mar que veñen e van, ó mesmo tempo que noto que un sentimento, que un salouco navega polo Atlántico abaixo.

Quero escoitar a Amancio Prada neste día rosaliano e pechar os ollos para que catro versos e un poema se deiten na miña inercia poética, no meu corazón rebentando por un asubío perdido no tempo. Agora sinto que a verza se abanea, que o sedela se leou entre as gallas dun amieiro e que Rosalía é un sentimento eterno. Negra sombra que me asombras e follas novas nesta noite na que quixera tomar a xustiza pola man. Quero ser un verso, ou aínda mellor, un poema para sentir o zume dunha nostalxia que me arrabuña a alma. Como chove miudiño polos carreiros dunha vida que vai, e vén, e nunca se detén. Quen non xeme?

Finca Fierro. Domingo, 24 de febreiro de 2019

OS FADOS DE MARLENE RODRIGUES

A semana pasada, no noso país, desenvolvéronse as mesmas lerias que na anterior, é dicir, maquinaria electoral en marcha, o asunto de Guaidó, Maduro e o pobo venezolano e, como non, o xuízo polo tema catalán. Un servidor, como politicamente é torto, pasa un pouco de amolar á xente “ben entendida”, principalmente no asunto catalán, a maiores de que tamén, o mesmo servidor, recoñece que hai periodistas ou informadores que si entenden moito máis ca el na materia. Entón, para que enfadar á inmensa maioría. Co sinxelo que é aparcar a política e falar doutros asunto que, incluso, poden emocionar. Como unha boa actuación musical, por exemplo, rematando precisamente a semana, o venres. De fados vai a cousa. O tango leva a fama, pero coidadiño co fado. O fado xa sabemos que é todo un sentimento, toda unha nostalxia.

Os fados interpretados por Marlene Rodrigues case encheron o auditorio de Barbadás e emocionaron de tal maneira que, ó final, aquilo era máis unha festa que unha propia actuación. Marlene estivo acompañada por Rui Beirão na guitarra portuguesa, por Alex Marques no baixo e por Dario Rocha coa viola de fado. Foron 20 fados de todas as cores. Abrollaron 20 fados dos que, dous, foron instrumentais e os 18 restantes saíron dunha voz doce e portentosa, sentimental e forte, melancólica e retranqueira, portuguesa e marabillosa. Si, a voz de Marlene Rodrigues, por sorte, xa a coñecía. Porque xa a vira actuar por dúas veces con Xardín Desordenado. Aínda que por esta vez descubrín unha nova faceta dela: a súa simpatía. Con Xardín Desordenado... non sei, semellaba que non se soltaba; pero agora, sendo ela a raíña, amosaba todo un potencial simpático e incluso trouleiro, algo carallán. Ou sexa, que nos fixo rir.

Marlene Rodrigues, fuches a autovía do fado pola que, as letras, circulaban á velocidade permitida, pero os sentimentos lanzáronse moito máis alá dos 120, incluso con risco de multa. Pero quen non paga unha multa por certas emocións. E o venres emocionaches, emocionastes a todo un auditorio posto en pé para rachar con aleluias unha actuación exemplar. Obrigado, moito obrigado, Marlene. De coraçao.

Finca Fierro. Sábado, 23 de febreiro de 2019

O BIRLIBIRLOQUE DUN CONTO

Rapidiño e correndo. O birlibirloque dun conto está na forma de contalo. Podo contalo cos dedos das mans ou a través dunha canción de Cyndi Lauper. Así de simple. Tamén podo oulear desde un outeiro facendo de lobo pero sen ser lobo. Non é tan fácil ser lobo! Facemos mellor de cordeiros. Somos máis mansiños. Queren e desexan que sexamos máis mansiños. Así de sinxelo. E nós, por arte de encantamento, facemos maxia bailando sobre a punta dun dedo, é dicir, ó son que nos tocan. Xa quixera eu saber tocar o son de Miles Davis, por exemplo.

Rapidiño e correndo miro o reloxo e vexo que é tarde, moi tarde. A unha menos cuarto da noite. Así é que non queda outra que dicir que todo ten o seu principio e a súa fin. Isto empezou e tamén acabará. Que remedio! Tamén empezan e a acaban os temas ou as bandas sonoras do mestre Morricone. Tan só non quero que acaben os contos, aínda que non os saiba contar, ou aínda que os conte de distinta maneira. É bonito que algunhas cousas teñan dúas versións. Tamén é un crime que a algunhas obras mestras lles fagan unha versión ou continuación. Menos mal que eu nunca deixarei caer sobre o papel nin tan sequera un chisme ben contado; polo que, cando remate aquí, rematará para sempre. Rapidiño e correndo xa foi. Ou xa o contei.

Finca Fierro. Venres, 22 de febreiro de 2019

GRAZAS, INMA LÓPEZ SILVA

Chámome Tais Valente Madeira. Son muller. Síntome muller. Ou iso pensaba. Logo de ler o libro de Inma López Silva “Chámame señora, pero trátame coma a un señor”, dubido moito de que, ata agora, me sentise muller. Asimilaba aquelas olladas de esguello como algo lóxico, como algo que estaba aí de toda a vida. Intuía que me desexaban. Agora vexo que de mais. Penso na liberdade de ser muller e sei que estiven prisioneira dunha sociedade apegada a un patriarcado inmoral e podente. Se quería quedar nunha verbena, era puta. Se quería escribir, imposible porque non tiña intelecto. Soñaba por entre os palleiros da Aira de Arriba, mais axiña me cortaban as ás coa típica frase de “tes paxariños na cabeza”.

Non obstante, agora, coa idade, son e síntome muller. E mírolle ós ollos a esa lascivia que asoma pola meniña dos seus ata que acaban agachando a vergonza. E escribo catro poemas ben compostos sobre a indecencia, sobre a obscenidade duns machos que se teñen por moi machos. E berro forte e claro que son muller. E quero que todas as mulleres do mundo sexan e se sintan mulleres. Son Tais Valente Madeira, a filla precisamente da Parrocha. Que quede moi clariño de onde procedo! E son libre. E síntome libre. Grazas, Inma López Silva.

Finca Fierro. Xoves, 21 de febreiro de 2019

CON BOAS PALABRAS

Traidor! Traidor!, berroulle un a non sei quen. Os dous botaban lume polos ollos e fume pola cabeza. E non eran dragóns. O narrador quedou alucinado vendo as súas maneiras. O que facía de non sei quen tiña unha fouce gata levantada e con sinais de deixarlla caer na cabeza do que facía de un. Este arremangou as mangas da camisa e colleu o fouciño que tiña á súa beira e con sinais, tamén, de arrebolarllo a non sei quen. Ó narrador non lle quedou outra que admirar as veas inchadas dos brazos do que facía de un. A máis gorda semellaba o río Arnoia e as outras eran algo así como o regato das Lamas, a caldeira dos Lamas e a caldeira das Pedradarcas.

A acción desenvólvese en Baños de Molgas. Porque un é do Lugar e non sei quen é da Carretera. Mentirán! Mentirán!, era agora non sei quen o que lle berraba a un. As ferramentas cada vez estaban máis cerca das caras dos dous. O narrador estaba a velas vir, pero tamén vía que a cousa podía moi perfectamente pasar a maiores. Dáballe rabia, porque tanto un coma non sei quen eran veciños. E para o narrador a veciñanza é sagrada. Así é que, ó narrador, non lle quedou outro que meterse por medio, cun simple bolígrafo nas mans, e con boas palabras apazugou o incendio. Onde estea a palabra...

Finca Fierro. Mércores, 20 de febreiro de 2019

UN NO PAPO E OUTRO NO SACO

Nadir Oposto Restrón era cómodo, moi cómodo. Facía que facía pero non facía nada. Quería levar todos os méritos, e a maiores que lle deran o traballo feito. Falando claro: quería un no papo e outro no saco. Sentaba sempre ó pé dun canastro vello que había preto da aira, e estaba a velas vir. Despois, para máis aquel, aínda se mofaba dos veciños cando estes lle dicían que que ben vivía. El esbardallaba e seguía co pito na boca para rematar rindo a cachón. Nadir era fillo do Vergallán (de caste lle vén o galgo), o señor Octavio da Tarsila, e nunca quixera nin estudar nin traballar as leiras.

Ás veces incluso abusaba un chisco dos seus pais. Estes andaban arrastras e el sentado sempre ó pé do mesmo canastro, o canastro da Paxarela, a señora Ulla do señor Paio, os que vivían porta con porta con Nadir. “Ai, neno, ti sempre quixeches un no papo e outro no saco”, dicíalle a señora Ulla. A esta respectábaa moito. Moito máis que ós seus propios proxenitores. Nadir mesmo ás veces pensaba no sacrificio deles e aínda que lle remoía a conciencia de cando en vez, era tan só nese suspiro, xa que axiña volvía á súa preguiza e a acender un cigarro detrás doutro. “Que non traballen tanto”, dicíase para si. Como a el lle daban todo feito

Finca Fierro. Luns, 18 de febreiro de 2019

AS ALBARDAS DOS BURROS

Non temos perspectiva de futuro. Vivimos estancados no pasado. Resulta que a día de hoxe, algo máis do 45% dos votantes españois aínda non sabe a que grupo político lle vai dar o seu voto. Que esperan... a que os convenzan? É que me parto de risa! O que van predicar uns e outros xa o sabemos todos. Aquel que dubida dun partido ou outro... malo!, creo que é porque lle dá igual unha cousa coma outra. Vivimos amorfos no pasado e apandamos con todo o que nos cargan encima. Somos as albardas dos burros.

Rimos as grazas dunha comitiva nunha inauguración, por exemplo. Un corta a cinta e unha ducia de pasmóns aplauden como un pobre obreiro deixa caer unha pada de terra. Rimos a mofa que se desenvolve moitas veces no Congreso. Ou no Senado. Presúmese que nos están representando. Ben dito: presúmese. Do dito ó feito vai un treito. Case a metade dos españois dubidamos en darlle o voto a aquel que dorme nos plenos, ou a aquel que cobra axudas de custo por desprazamento tendo casa en Madrid, ou a aquel que arremeda contra os escotes e as faldras das mulleres, ou a aquel que confesa que a sanidade non está tan mal e que a educación vai vento en popa. Votaremos tan mal que non queda outra que seguir sendo as albardas dos burros.

Finca Fierro. Domingo, 17 de febreiro de 2019

PENSO, LOGO EXISTO

Unha menos cuarto da madrugada. Penso, logo existo. Normal. Se non existira, non pensaría. Existo desde hai case 60 anos. Este Descartes... Sabina non se cansa de falarlle a Carmela. O bolígrafo vermello marca unha e outra vez as cancións que escoito, as cancións que subo a unha rede social. É noite pecha. Normal. Vai ser a unha menos dez da madrugada. Non hai présa. Para deitarse. Para durmir. Ademais, aínda que me deite, non creo que me durma xa. Son dos que tardo en durmir. Xa teño o corpo acostumado a durmir pouco. Catro ou cinco horas, máis ou menos.

Coloco ben os cascos sobre a cabeza porque, ás veces, dáselles por bailar. E son un fanático de escoitar a música ben. Non quero oíla só por un oído. Un tal Jon Secada di que xa non pode máis. Será mentira. Porque el segue cantando. Penso, logo existo. Claro que existo, non vou existir! Eu existo sempre. Aínda que sexa en silencio. Sabedes que me gusta o silencio. Pero tamén me gusta berrar. E berrar forte. Berrar desde un outeiro. Como cando lle berraba ás vacas. Polo Uriarte asubiaba. Os cans entenden mellor polos asubíos. Co Uriarte, cando me aburría, xogaba a pelexar con el. Máis dun xersei me rompeu cos seus dentes. Pero eu feliz. Por certo, naqueles tempos tamén pensaba e tamén existía. Unha en punto da noite.

Finca Fierro. Sábado,16 de febreiro de 2019

A MELLOR MANIFESTACIÓN

Xa hai moito tempo que as campañas electorais fanse eternas e son eternas. Duran sempre. Porque os políticos prometen continuamente cousas que logo nunca cumpren. Pero a auténtica maquinaria electoral adoita ser tan axiña como se anuncian certas eleccións. O venres deuse o punteirazo de saída para as xenerais no noso país. Será o 28 de abril. Ese día teremos a opción de menos manifestacións e máis sentidiño. A mellor manifestación é o voto útil. E digo útil. Con sentidiño. Aínda que, claro, seguiremos tropezando coa mesma pedra. Votamos ós que votamos e, logo, concentrámonos. Con todo o dereito do mundo, pero... repito, mellor manifestarse diante dunhas urnas, e non despois nas rúas. Que a estas alturas da nosa democracia xa deberiamos saber a quen hai que votar realmente. E se alguén ten dúbidas que vaia ós mitins, pero co subconsciente dicindo que todo o que vai escoitar é mentira. Eu non penso ir a ningún mitin. Porque xa sei a quen vou botar. Tamén sei que mentirán, pero menos cós outros, porque hai mentiras e mentiras. Tampouco penso ir a ningunha manifestación, porque, se se celebra algunha será, por suposto, por nosa culpa. Moito sentidiño, por favor.

O que non ten sentidiño ningún é o Donald Trump. Segue dálle que dálle co muro. E ata eu penso que o vai conseguir. Porque está veña que dálle e acabará aburrindo ós seus compatriotas ata o punto de que lle darán carta branca. Con tal de non oílo.

Sentidiño tamén deberían ter os donos das autoestradas da nosa Comunidade. Pero non o teñen. Ata para eles Galicia é o cu do mundo. Seica en diversas Autonomías hai rebaixas de peaxes menos neste lugar onde as costas perden o seu honesto nome, ou sexa, na nosa comunidade. O de ser os últimos monos, iso xa queda desfasado. É moito peor ser o cu do mundo. Somos o cu do mundo. E para corroborar a definición presentámonos ante as urnas e votamos como votamos. Ó mellor este ano, con novos partidos e novos políticos, cambia a cousa, imaxinamos. É un dicir, digo eu.

Do xuízo político ós presos políticos cataláns non falo. Que molesto. E deus me libre de molestar alguén! Co bo home que son. Co sentidiño que teño.

Finca Fierro. Sábado, 16 de febreiro de 2019

CADA DÍA QUE PASA

Cada día que pasa a auga do río non se detén e o latexo do tempo corre polo pavimento dos soños. Quen máis quen menos soña. Ou berra. Ou queda en silencio. Baixo o fogo de Jerry Goldsmith zapateo a melancolía dunha banda sonora que sempre me mantén vivo. Quero ser o astronauta dun berro seco para, cando pase a exosfera, quedar en silencio. Porque o silencio non molesta, non abouxa. Porque o espazo figúrase limpo e eterno e infinito e luminoso. Porque por esa dimensión quero bailar o valse de José Vélez ou ceder ante a Space Oddity de David Bowie.

Non hai coma o espazo, cando entre un obxecto e outro non hai nada, cando entre o campanario da igrexa de Baños de Molgas e o chan hai unha caída libre de 30 metros que máis seguro que te mande ó descanso eterno, ó terreo negro dunha sepultura na que tan só hai silencio. Cada día que pasa o sol asoma pola serra de San Mamede e acocha tras a almofada do outeiro de Brandín. Cada día que pasa o silencio chega logo do ruído. E o ruído pégase á planta dos pés do astronauta para perderse no silandeiro cosmos do infindo. Quen máis quen menos quere saltar por entre as estrelas para poder observar unha ducia de cometas. Cada día que pasa o barullo axeita o seu pesebre para facerse silencio.

Finca Fierro. Venres, 15 de febreiro de 2019

ESCOITAR O SON DO MAR

Miro para o móbil. É negro. Escoito a Madonna. Outras veces escoito a Fuxan os Ventos. Ou a Paquiño Sinatra. Ou a Charlie Santana. Procuro oír sempre música. Pretendo ler a todas as horas. Intento ver cine todos os días. Escoito a radio cando viaxo. Asubío cando camiño por entre a néboa. Ás veces boto un aturuxo porque me dá a gana. Ou subo a un outeiro e berro. Berrar é tan bonito como estar en silencio. Pero nada hai máis bonito que escoitar o mar. Agora escoito a Sabina. Sentarme nun acantilado e escoitar o ruído do mar có Sabina pegado na orella ten que ser a éxtase total. Tamén nese mesmo acantilado podo escoitar, a maiores, a Bach ou a Leonard Cohen. A música é tan bonita. A música é coma o 14 de febreiro pero no mes de abril, ou de setembro. Ata o 31 de decembro cambiaría as uvas e as badaladas por escoitar o son do mar. Quero escoitar o mar desde o faro Fisterra. Tampouco me importaría que fose desde o faro de Lariño. O caso é escoitar o mar. Deus, se por min fora, ata escoitaría o mar desde o alto de Sudalomba, alá no monte Medo, en Baños de Molgas. Miro o móbil. Non cambiou de color. Quero morrer á beira do mar, que me depositen xunto ós penedos de Barricobos e que me enterren en plena Sudalomba. No buraco, un disco eterno co son do mar.

Finca Fierro. Mércores, 13 de febreiro de 2019

EXERCER A LIBERDADE

Dicía Clara Campoamor que a liberdade apréndese exercéndoa. Seguro que si. Pero no noso país, en moitos aspectos, a algúns aínda nos entra a risa ante esa definición. A ver se pensades que porque vivamos en democracia xa somos libres. Como digo, en moitas cuestións aínda nos pechan as bocas e ata poida que incluso os sentimentos, que xa é dicir. Mira por onde se me dá hoxe, pola liberdade. Cando son un paxaro engaiolado entre catro parágrafos mal escritos. Ou un reo na cela de castigo por dicir cousas que non se poden dicir.

En moitos lugares do noso país aínda non se poden dicir cousas. Ou sexa, palabras. Hai palabras que mancan. Hai palabras que matan. Hai palabras que, principalmente, doen, doen moito. Hai palabras que te funden. Por dicilas e tamén porque chas din. A palabra é fodida. Sempre o foi. E dona Clara Campoamor creo que o sabía ben. A liberdade apréndese exercéndoa. Si. Pero o peor é cando non cha deixan desempeñar ou cultivar. Ese é o gran problema de hoxe en día. E de sempre. Pois mira que estás negativo ti hoxe. Negativo, negativo... non será tanto. Pero ó mellor si é aceptable dicir que estou realista, que son realista. A liberdade debería ser a cúspide, o cumio, o cénit dunha persoa... cando lla deixan exercer. Viva a liberdade!

Finca Fierro. Martes, 12 de febreiro de 2019

A FLOR DO TOXO

Alguén quixo acusarme máis dunha vez de que son flor dun día. A min!, precisamente a min!, que son toxo de todo un inverno. Hai xente que non sabe distinguir unha fouce dun fouciño, nin as dereitas das esquerdas, nin unha frieira dunha penca, nin unha romana dunha pesa, nin unha presa dunha présa. Si, aínda alucino co asunto da flor co toxo. Se aínda fora a flor do toxo. Por certo, a flor do toxo é bonita. É ben bonita. E é nosa. Xenuína. Galega-galega. É riquiña. É amarela. É saborosa. É vistosa. Ver unha ladeira dun monte chea de toxos, chea con flores de toxos; iso non ten prezo!

Por certo, a ver se agora alguén vai pensar que eu son un toxo. Dixen o do toxo por iso de que é noso. Eu, realmente, son bo coma o pan, son un forno de leña, un verme luceiro, un sapoconcho ó sol, un lagarto de color. Eu son a auga quente da burga de Baños de Molgas, e a torre da igrexa parroquial, e a Aira de Arriba, e a estación do ferrocarril, e a altura da ponte das Cepas, e a base da ponte vella. Sei que son flor dun día en certos pensamentos. Pero tamén son o asubío desde calquera outeiro, o rabo do can Uriarte, os cornos das vacas, os libros da biblioteca e, tamén, as novelas de Marcial Lafuente Estefanía. Non son toxo. En tal caso, a flor do toxo.

Finca Fierro. Luns, 11 de febreiro de 2019

POBREZA DE ESPÍRITO

Pobreza de espírito na observación dunha raza humana que ás veces está amorfa e outras demasiado espelida. Para elo, lánzome en paracaídas desde o Alto do Corno e deixo que o vento me leve ata o infinito e máis alá, é dicir, ata a Chaira, onde aterro, con moita suavidade e cun sorriso non beizos. Penso para min mesmo que son un profesional. Son un profesional para todo. Son pau para calquera culler.

Pobreza de espírito do meu pobre espírito. Porque alucino en colores ante os meus propios soños. Porque me sinto heroe sen capa nin espada, sen floco nin forza. Pero son o heroe dos tempos nos que a raza humana nin tose nin moxe, simplemente contempla e queda pensando nos biosbardos. Que bonitos son os biosbardos! Somos o espírito que dorme o soño dos xustos. De que xustos, oh, de que xustos? Quen estea libre de pecado, que tire o primeiro cantazo. Pobreza de espírito nunha ladaíña que quere dicir todo e non di nada. Quere que a raza humana se erga, se levante contra a forza infame, abxecta dun poder apoltronado e ruín, moi ruín. Pero aquí estou eu, pobre de espírito, para rebentar o universo infinito. Como un heroe que vai e vén pola galaxia e séntese perdido. Síntome perdido. Pobreza de espírito nun sentimento que quere salvar a raza humana. Non ten salvación.

Finca Fierro. Domingo, 10 de febreiro de 2019

A ESPERANZA DO LABREGO

Estou coma se me pasara un tractor por encima. Aínda así quero correr polo espazo horario da unha da noite e choutar dunha idea a un pensamento, ou dunha filosofía a un proxecto. Estou baldado. Pero imaxino o ruído do mar e sinto que todo está por chegar. Que o astronauta que quero ser está tan en cirolas que só me queda a opción de despegar nunha folla de loureiro. Estou canso. Salto polos penedos de Barricobos e deixo que o xogo da cireixola durma aquel tempo baixo a miña sombra. Sento á beira do escudo do Real Madrid e non me sinto capaz de reescribir a historia. Todo ten o seu momento. Aquel foi de cando as lavandeiras rebulían baixo os fociños das vacas.

Estou fundido. Pero o son de Milladoiro arrástrame polo santo da pólvora e o ritmo da perna esquerda marca a distancia que vai entre a aflición e tres aleluias. Nunca deixarei que ninguén marque o meu camiño. Aínda que sempre viaxarei polo carreiro que alguén debuxa sobre as miñas veas. Ou sobre o meu sangue. Maldita escravitude nestes tempos de liberdade! De que? Nada. Tan só era un soño, un sentimento. Estou esgotado. De dar coa machada sobre anos de coidados. De agachar as costas sobre sementes de fatigas. De cavar co sacho regos de esperanza. Pero a esperanza do labrego é efémera, pasaxeira.

Finca Fierro. Sábado, 9 de febreiro de 2019

INVERSA TEATRO E A VIOLENCIA MACHISTA

Só sei que nada sei. Iso é moi relativo. Ou non. Sei do maltrato, da violencia machista, pero quizais na realidade non saiba nada. Menos mal que o venres a compañía Inversa Teatro me amosou algo máis desde as táboas da Casa da Cultura de Barbadás. “Sofía e as Postsocráticas” é unha obra que che intenta abrir os ollos (e o consegue) sobre esa lacra que maioritariamente só sabemos polos xornais, pero que existe. E existe de verdade. Existe de tal maneira que as mortas case caen a diario e os acosos a cativos nos colexios segue á orde do día. Non obstante, e como reflectían na obra cun exemplo no que nos fixeron participar as tres actrices da representación, o maltrato e o acoso tamén dependen do ollo con que os queiramos ver.

Hai maltrato en certos silencios. Hai maltrato en todos os berros. Hai maltrato na culpa. A maltratada, a violada, a acosada, moitas veces, pasa a ser a culpada... por deixarse levar, por asomar ó principio un sorriso confiado, por unha ollada que provoca. Hai maltrato pola indiferenza do espectador, que ve e pecha os ollos ou mira para outro lado. Hai maltrato nunha ollada. Hai maltrato nunha simple palabra. Hai acoso nun xesto, nun ademán, nun sorriso burlón.

O 16 de xaneiro de 2016 (fixo xa tres anos) publicouse neste xornal unha reportaxe miña sobre Inversa Teatro, que a remataba co seguinte parágrafo: “Paul Newman deixou unha frase para a eternidade: `Actuar é como baixar os pantalóns; expós a túa intimidade´. Marta Pérez expón en `Fémina Sapiens´, durante un longo cacho, toda a súa intimidade e representa aí, reflicte aí un carácter de actriz inmensa e de muller que che abre os ollos de admiración polo seu compromiso social. Espero con ansia unha nova produción súa”.

A nova produción chegou, por fin!, coa representación de “Sofía e as Postsocráticas”, aínda que, por esta vez, Marta Pérez estaba acompañada por María Roja e Silvia Penas. Aquí non expuxo a súa intimidade física, pero si nos amosou, nos amosaron toda a súa intimidade, interioridade mental. As tres, realmente inmensas e filosofando sobre un asunto que, aínda que moitos non o queiramos ver, está metido xa nas nosas entrañas. Inversa Teatro reflícteo perfectamente.

Finca Fierro. Sábado, 9 de febreiro de 2019

QUERO UNHA REVOLUCIÓN!

Cando eu era pequeno desexaba que chegara a revolución. Agora que son maior desexo que chegue a revolución. Pero a revolución non chega nunca. Vimos baixo a bota opresora dun poder cobizoso e inicuo. Vivimos tiranizados e asoballados entre sorrisos falsos de algodón e leis que se cospen por bocas famentas de fame. Fame de poder. Quero que chegue a revolución! Quero ser eu a bota opresora e a cadeira de brazos na que descansen todas aquelas ideas que se xungan coas miñas. As ideas opositoras metereinas nunha formigoneira para amasalas e que se podrezan entre elas.

Vivimos baixo o ollo de falcón que nos marca o percorrido dun sometemento rastreiro e baballoso. Agora desexo que chegue a revolución. Pero esta non ten un guía que flote por entre as conciencias amorfas dun pobo que morre. Eu quero erguer o espírito guerreiro, mais nin tan sequera consigo acumular lume nos ollos nin carraxe nas veas. Nin tan sequera teño unha machada para cortar as súas ideas. Tampouco habería cemiterios para albergar tantas cabezas. Vivimos baixo o poder duns malnacidos que nos cospen nese desexo revolucionario que non asomará nunca. Que nunca deixarán que asome. Por deus bendito, quero unha revolución! Necesitamos unha revolución!

Finca Fierro. Venres, 8 de febreiro de 2019

ENTRE OS NICHOS DA CANCIÓN

Alguén me dixo unha vez que un verso que se alonga poida que non teña fin. Tamén é verdade que un verso longo pode ser un infortunio. Como un asubío dentro dunha igrexa ou por entre os nichos dun cemiterio. Non obstante, non habería mellor lugar para un concerto labial: todo sería silencio. E a música, calquera música, como mellor penetra, é en silencio. Alguén me dixo unha vez que o niño dunha anduriña era como o anel de Saturno. Non sei que pinta Saturno aquí, repliqueille. O mesmo que pinta no universo: nada. O que nada non afonda. A cousa xa empezaba a pasar da raia. Nin os comentarios semellaban apropiados e moito menos as preguntas ou respostas. Estabamos a embarullar o asunto alguén e máis eu. Teñamos a festa en paz, berrounos a pobre anduriña. Quedamos pampos, claro.

Ese alguén colleu un libro de poesías e púxose a recitar sobre os intervalos das fases da lúa. Eu collín un simple poema, mirei para a anduriña e nos seus ollos vin pura poesía. Para que recitar entón! Quedei en silencio e moi devagariño marchei para o cemiterio. Alí, sen importarme os mortos daquel verán, asubiei un requiescat in pace pola alma dos que nunca compuxeron unha canción, dos que nunca escribiron uns versos. Alguén marchou sen facer ruído e eu soñei entre os nichos da canción.

Finca Fierro. Martes, 5 de febreiro de 2019

A CEGUEIRA DOS MERENGUES

Estou alucinado co asunto de Benzema. Faime graza que a xente empece a descubrir agora a Benzema. Ata os propios periodistas deportivos, que se entende que son uns profesionais, uns especialistas na materia deixen escapar agora ríos de tinta sobre o xogador francés. Cando desde o primeiro momento (si, desde que chegou ó Real Madrid), foi o mellor xogador que tivo. Para un servidor, por enriba do Modric e por enriba do Cristiano Ronaldo. E dío un servidor que é antimadridista. Non valía que lle explicaras ós fanáticos merengues de que Benzema non é un goleador (para iso tiñan ó portugués), de que é un xogador completo, técnico, inmenso, alucinante, cunha clase que este antimadridista levaba tempo sen ver.

Prometo que non me estou subindo ó carro do seu momento actual. Teño ó fillo de testemuña, ó que lle predicaba ó oído unha e outra vez que Karim Benzema era e é o mellor xogador que tivestes e que tedes. Ó oído porque, no café, se te oía alguén ata te podía mirar de mala maneira. Porque non marcaba goles. Agora si, agora coma leva unha boa racha de goles, xa “case” é mellor có Cristiano Ronaldo. Este é certo que é un goleador nato, pero no Madrid marcou moitos grazas ás marabillas de Benzema. Triste que un antimadridista lle abra os ollos ós merengues.

Finca Fierro. Luns, 4 de febreiro de 2019

BOTEI DE MENOS A LUIS TOSAR

Cando nomearon na gala dos Goya ó actor galego Luis Zahera recoñezo que berrei coma cando a Celta mete un deses goles tan necesitados. Luis Zahera hai moito tempo xa que se merece un premio dos grandes. Pero onte botei de menos a Luis Tosar. Porque onte, entre tanta representación galega como houbo este ano nos premios do Cabezón, non se escoitou unha palabra en galego. Ata tiven envexa de Antonio de la Torre reivindicando a súa Andalucía natal. Segue dándonos corte falar en galego do Padornelo para alá. Sempre nos deu apuro. Onde estás, Luis Tosar! Polo demais, a gala tivo os seus momentos emocionantes. Eu, persoalmente, destaco o momento da homenaxe a Chicho Ibáñez Serrador, con grandes directores no escenario.

Así mesmo, emocionante empezou sendo o discurso de Jesús Vidal, pero axiña se converteu nun grazas tan repetitivo e tan longo que non quedou outra que esquecerme das primeiras emocións. Este segue a ser o gran problema destes premios: os agradecementos. Non acaban nunca. Son sempre os mesmos. Non hai orixinalidade. E cando empeza a haber algunha, algúns esténdena ata o infinito e máis alá. A gala deste ano, a min, resultoume aburrida, fóra incluso da carraxe galeguista esa. Ai si, un punto a favor: descubrín a Rosalía.

Finca Fierro. Domingo, 3 de febreiro de 2019