lunes, 29 de abril de 2019

É IGUAL

Moitos xa respiramos. Algúns quedaron algo así coma baleiros. A trangallada toda da eleccións xa é historia (certo, por tan só un suspiro; as municipais xa están aí). Uns deixan escapar toda a tensión acumulada dos últimos días e outros pouquiños lanzamos, por fin, bombas de palenque porque os xornais volven á normalidade. Que queredes que vos diga; a min cánsanme, abúrrenme tantas páxinas adicadas ás eleccións. E moito máis cando sei, desde un primeiro momento, a quen vou votar, polo que non preciso saber nada máis. Agora, rematada xa a campaña, volvendo os xornais á rutina, tamén eu deixo de falar dunha política da que sempre digo que me aburre, que me cansa. Sei que non hai maior desprezo que a ignorancia. Vaia, estou a darlle ideas ó lector... que me ignoren. É igual; chégame con saber que me len tres ou catro, e que cinco andoriñas pousan sobre dous ou tres balcóns das casas de Baños de Molgas. É igual; eu escribo ó mesmo tempo que escoito a Vangelis. Ou a Milladoiro. É igual; mañá abrirei este xornal e xa non me atoparei con tantas páxinas sobre as eleccións. Abrirei outros xornais e, polo menos, xa lles lerei os titulares, pois estes días pasaba as páxinas da campaña á marcha de Usaín Bolt. É igual; por fin as andoriñas vótanse a voar.

Finca Fierro. Luns, 29 de abril de 2019

domingo, 28 de abril de 2019

A MOVIOLA MATOU A EMOCIÓN

Tal como está hoxe o fútbol son partidario do VAR. Pero este tamén ten fallos. Acabo de ver un fallo do VAR. Para ser fallo deste, primeiro tivo que fallar tamén o árbitro. Fallaron os dous. Partido Real Sociedade-Xefate. Minuto 72, creo. Penalti a favor do Xetafe que o árbitro non ve. Mata (o xogador do Xetafe ó que lle fixeron o penalti ponse medio tolo) e case obriga ó árbitro a que consulte co VAR. Os do videoarbitraxe din que non hai tal. Mal feito e mal mirado. Todos os que estaban vendo naquel momento a repetición da xogada vían perfectamente que o porteiro da Real Sociedade lle daba no xeonllo a Mata, polo que o derribaba. Polas protestas, Mata conseguiu levar unha cartoliña amarela. Para rematala. E sen culpa ningunha.
Estou a favor do VAR. Pero tamén erra. Creo que quen realmente matou a emoción o fútbol foi a moviola, a repetición das xogadas por parte das televisións. Quizais os erros arbitrais fosen moi clamorosos antes de repetir as xogadas, pero cometíanse para un lado e para outro (con tendencia, por suposto, a tirar en contra do máis modesto; porque o que ten o poder manda en todos os conceptos da vida). Sen repeticións, sempre quedaba a dúbida de se acertarían ou non. Ó mellor tiña razón o árbitro. Ó mellor vimos nós mal. Pero, agora, co VAR, si apreciamos máis os erros que cometemos uns e outros.

Finca Fierro. Domingo, 28 de abril de 2019

XORNADA DE REFLEXIÓN

Para que este Recuncho saia os luns, teño que escribilo os sábados. “Ou antes dos sábados”, me dixeron. É sábado. Xornada de reflexión. Un servidor reflexionou arrincando a pulso (coa axuda da muller, todo hai que dicilo) 104 postes de cemento de dous metros, os menos, e de 2,25, os máis. E enterrados todos eles a máis ou menos medio metro de profundidade. Aí, facendo forza nas..., digo nos brazos, reflexionei sobre o que fixeron e deixaron de facer. A balanza (aínda que eu prefiro a romana) estaba e está moi desequilibrada. En contra de todos eles, por suposto. Reflexionei principalmente sobre a agricultura, xa que estaba eu neses momentos enganchado a ela, é dicir, abandonando unha viña de case unha hectárea porque, simplemente, non merece a pena. Emporiso, teño que dicir que só reflexionei durante un minuto ou dous, porque, sinceramente, o da reflexión non vai comigo. Hai moitos anos que non reflexiono sobre quen teño que votar porque xa o sei. Como tamén sei a quen vou votar dentro de catro ou oito anos. Tal como está a situación no noso país non necesito reflexionar. Así é que lle dei ó reprodutor da música do móbil e aí si que empezou outra feira. Unha feira que, co seu ritmo, e sen esaxerar, ata levaba moito mellor o arrinque dos postes. Empuxaba con máis forza, con máis ansia, con máis ritmo. Aquilo era xemer un chisco e, ale, poste de cemento ó chan. Máis ou menos coma os programas electorais... todos á papeleira, ó lixo. Porque o luns (hoxe) todos os programas serán xa pasto do lume, do esquecemento. O luns (hoxe), acadada a poltrona, para que preocuparse máis: sentarse, mandar e esperar.
O luns (hoxe) xa sei que os meus non ganaron. Porque eu sempre vou cos vencidos, cos derrotados. Pero estou contento igual. Son feliz. Eu cumprín coa miña conciencia e creo que as minorías, ás veces, temos razón. No caso da maioría, opino que hai moito medo. A xente tenlle medo ó descoñecido, ó que pode chegar. Porque igual o fai peor que os que están, que os que estiveron. Pero... e se o fai ben, se o fai mellor? Ademais, todo é moi sinxelo: se ós catro anos non responde ás perspectivas... fóra con el. Así de simple. Non hai por que ter medo.

Finca Fierro. Sábado, 27 de abril de 2019

viernes, 26 de abril de 2019

É MOITO SENTIMENTO

Pechei os ollos e non vin nada. Para ver, o lóxico é ter os ollos abertos. Tamén é verdade que algúns, ou moitos, aínda que os teñan ben abertos non ven un burro ós tres pasos. Tamén é certo que, hoxe, é complicado ver burros. Xa non hai os que había. Agora xa non hai moitas cousas que había antes. Antes, por exemplo, na década dos 70. Ou o ano pasado. Dun ano para outro, dun día para outro desaparecen moitos recordos. Ata os sentimentos. Que xa é bastante grave. Sempre nos quedará “Blade Runner”. A Humphrey Bogart e a Ingrid Bergman quedáballes París. Que París é moito París.
Claro que tamén é certo que Sam non tocaba o piano nas Mestras, ou na Ansuíña. En Baños de Molgas, por suposto. Que se Bogie e a Bergman bailasen pola pista da Ansuíña, prometo que acaban abrazados ós carballos das Mestras. “Casabranca” é moita arte, pero Baños de Molgas é moito sentimento. “Tócaa outra vez, Chito”. E quizais unha das mellores películas de todos os tempos dálle paso a unha das vilas que vai moito máis alá dunha sensación con ollos pechados. Non digo nada xa cos ollos abertos. Cos ollos abertos tamén vexo “eses momentos que se perderán... no tempo... como lágrimas na chuvia. É hora de morrer”. Pero nin Blade Runner, nin Casablanca, nin Baños de Molgas morrerán nunca.

Finca Fierro. Venres, 26 de abril de 2019

jueves, 25 de abril de 2019

NOTO...

Teño frío na cabeza porque me rapei e nótoo. Tamén noto o aire fóra. Porque funga. Notar ata noto a presencia dun espírito que vai e vén por entre os compases da música de Milladoiro; neste caso, o espírito de “Rosalía”. Tamén noto como unha nube negra pasa empurrada por unha nube branca. De cando en vez hai nubes que se mesturan como as pingas de orballo cando caen sobre o asfalto. Noto un alento que aboia por entre as palabras dun verso. Quizais mellor dun poema. Noto, sinto, escoito, oio a trompeta de Chet Baker e deixo que os pés leven o ritmo polo liña recta dunha sensación. Hai instantes no tempo, na vida que non precisamos de curvas... e facemos o camiño dereito e longo. Noto a nostalxia que se pega na miña pel, ou mellor aínda, nun sentimento que baila por entre as follas dun salgueiro. Porque hai momentos nos que todo flúe tan mansamente que a señardade déitase sobre a cama da miña ánima. Noto como pasa o tempo e nada queda, nada se detén. Porque o tempo é un continuo ir e vir pola memoria de toda unha existencia; a miña existencia, a vosa existencia. Noto unha ansia que me arde no estómago e que me sobe polo peito para meterse nas páxinas dunha novela; da miña novela. Esta acouga no estante do meu tempo.

Finca Fierro. Xoves, 25 de abril de 2019

miércoles, 24 de abril de 2019

DÁNDOLLE Ó PENEDO

Dous debates políticos polas televisións. Non vin ningún. E xa podían celebrar un cento deles, que seguiría sen ver ningún. Eses catro candidatos non me representan. Polo que, por moito que os vise, non me convencerían. Porque xa teñen falado moitas veces e teñen ordenado outras tantas e aquí sigo, a velas vir. Se os vira cabrearíame; e a escritura, a lectura e ver películas fanme feliz. Optei por isto, claro. Non quero meter a man no lume (por iso de que non os vin), pero estou por apostar que ningún dos catro nomeou a Galicia para nada. Entón, por que os vou votar? Se nos deixarán das mans de deus. Sempre nos deixaron. Deixáronnos os que podían facer algo por ser galegos e nin así. Imaxino entón o que farán estes por nós. Despois si, despois queixarémonos de que Galicia é o cu do mundo e Ourense o ollo do cu. Coma sempre. Botaremos as mans á cabeza cando xa non hai remedio. E facémonos lume nos ollos e non vemos o que nos fixeron, o que nos fan e o que nos farán. E seguiremos, e seguiremos a dar cornadas ou zoupadas contra o mesmo penedo. Desde hai moitas décadas todos os telexornais de todas as canles deberían iniciar todas as súas edicións pedíndolle perdón a Galicia por todas as falcatruadas que nos fixeron. Pero nós seguiremos coma heroes dándolle ó penedo.

Finca Fierro. Mércores, 24 de abril de 2019

lunes, 22 de abril de 2019

HOMENAXE A JULIO LÓPEZ CID

Coincidencias da vida. Xusto ó día seguinte de acabar de ler un libriño titulado “Sombra tendida”, de Julio López Cid, a familia e algúns amigos realizáronlle ó autor do mesmo unha pequena homenaxe (morto hai uns meses) no Liceo de Ourense. Por que non ir? E fun. Ademais, creo que é á primeira homenaxe á que teño asistido dun autor ourensán. E fixen ben. Alí, entre uns cantos sobriños e algún amigo, desagregaron, esfollaron un chisco a vida e a obra do autor que foi íntimo do gran poeta Ángel Valente e de María Zambrano. Ó mesmo tempo, entre intervención e intervención, outro sobriño dáballe ó piano porque era unha das paixóns de Julio López Cid.
Léronse cartas e léronse poemas, e dixéronse palabras fermosas, como as de Pepe Bouzas, veciño molgués que foi, precisamente, o que me agasallara co libriño citado ó principio, e do que só se fixo unha tirada de 250 exemplares, numerados a man (o meu, por certo, é o exemplar número 187). Deste libriño recalco, faltaría máis, que foi prologado, maquetado e ilustrado por Bouzas. Seguindo coa homenaxe, alí se falou da súa tardanza na escritura (ós 33 anos) e da forma en que escribía (a impulsos), pero corrixindo moito. A gran anécdota estivo na forma en que oía algunhas pezas do sobriño ó piano: por teléfono, de cando Julio vivía en Suíza.

Finca Fierro. Luns, 22 de abril de 2019

domingo, 21 de abril de 2019

DARÍA MIÑA VIDA

Eu daría a miña vida, non por Roberto Carlos, senón pola levitación dun soño, ou polo voo dunha rula. O voo dunha rula sempre nos leva por esas corredoiras que se enchen de sentimentos entre portelo e portelo. Hai rulas que voan con tanta elegancia que non queda outra que amalas. Si, así de sinxelo. E de bonito. Eu daría a miña vida por bailar na crista dunha onda e desde ela axexar o sorriso de alguén que te aprecia. Sempre haberá alguén que está ó outro lado dos desexos. Aínda que despois, un salouco ou un lamento quede colgado por entre as nubes brancas do ceo. Pero mentres o salaio non asome, todo o demais é bonito. É tan bonito como a curvatura dun círculo.
Eu daría a miña vida para aboiar sobre as augas do Atlántico e que, pasiño a pasiño, onda a onda, milla a milla me leven ata o sur da miña esperanza. Din que a esperanza é o último que se perde. E quen falou de perdela! Perder só queda perdido o espellismo do que non imaxinamos. Pero, ai Deus!, co lindo que é imaxinar, supoñer, idear. Co bonito que é cantar versos que rimen sobre a concepción dun sentimento ou dunha sensación. Porque hai sensacións que me levan máis alá da levitación dese soño, do meu soño. Eu daría miña vida por afogar no alento dunha rula. E non son Roberto Carlos.

Finca Fierro. Sábado, 20 de abril de 2019

viernes, 19 de abril de 2019

O CLIXÉ DUN PERSONAXE MOLGUÉS

Sempre intento sacar á palestra boas novas sobre Baños de Molgas, pero entendo que, ás veces, non queda outra que contar tamén o revés do meu concello, o polo negativo dun desexo, dos meus desexos, é dicir, o clixé ou anverso dun personaxe molgués. Tal personaxe, Francisco Movilla, estaba de recluso no penal ou fortaleza do Hacho. A fortaleza do monte Hacho atópase a uns 200 metros de altitude sobre o monte do mesmo nome, dentro do termo territorial da cidade autónoma de Ceuta. Tal recinto semella que ten unha orixe antiga, quizais da época romana ou bizantina, os portugueses conservaron a edificación e a construción actual débese ós españois entre os séculos XVIII e XIX. No 1814, reinando Fernando VII, foi cando pasou a un penal. E no 1912 saíron del os derradeiros reclusos. O que significa que a historia de Francisco Movilla é de primeiros do século XX, antes do 1912.
En concreto, o personaxe molgués asoma nas crónicas o 2 de marzo de 1908. Porque uns días antes, cando o preso baixaba do Hacho co obxecto de que o recoñeceran no hospital penitenciario, seica armou a do demo e a mona, armou un desencravo. Logo das probas médicas e acompañado polo celador Francisco Ruiz decidiron entrar nunha taberna, onde beberon ata emborracharse a máis non poder. Cando saíron á rúa da Marina asomaron os típicos xestos e palabras da embriaguez, ou sexa, a liorta. Achegóuselles o confinado Sebastián Fernández para poñer paz na algarada. Mal feito!, foi o que máis cobrou. E cobrou dúas puñaladas dunha enorme faca que Movilla levaba consigo non se sabía onde. Naquilo, tamén chegou para calmar os ánimos e levalos ó penal outro celador chamado Vicente Vega. Pois semellantes feitos: dúas puñaladas da besta Movilla na rexión abdominal. Ós feridos trasladáronos ó hospital. Sebastián Fernández faleceu axiña e Vicente Vega entrou en estado agónico.
O suceso causou emoción e barullo en Ceuta, polo detalle de que non é normal que certos presos anden soltos polas rúas coma se foran persoas normais. E hai que recoñecer que Francisco Movilla, e a pesar de ser estudante de medicina, non era normal. Non podía ser normal cando estaba cumprindo condena por cometer a friorenta de nove asasinatos. Aí é nada!

Finca Fierro. Venres Santo, 19 de abril de 2019

jueves, 18 de abril de 2019

O MAR E AQUEL SITIO

Levaba días que quería ver o mar e... vin o mar. A iso das dez asomou a muller pola habitación para dicirme se non iamos a aquel sitio. Aquel sitio era Oia, para ver o mosteiro de Santa María de Oia, ó que eu lle tiña ganas. Que tempo vai?, quixen saber. O tempo está ben. Pois, ale, arreando. E fomos co rapaz máis vello. O máis novo semella que ten outras faenas. Chegando a Baiona xa ulimos o mar. Que marabilla! Logo dun pequeno calvario para aparcar e aproveitando que as nubes non traían auga, fomos escoitar o mar. Polo marabilloso paseo que arrodea a fortaleza. Escoitamos o mar. Vimos o mar. Ulimos o mar. Tiven que gravar un minuto e pico de vídeo, claro. Porque a min o que máis me fascina do mar é o seu ruído. O romper das ondas. Brillábanme os ollos coa emoción e sobrábame a cazadora cando saía o sol.
Logo de xantar en terraza marchamos para Oia. Todo o camiño á beira do mar. Coas ventás abertas para sentir o cheiro do mar, para oír o ruído do mar. Non son mariñeiro e non entendo moito, pero creo que o mar estaba algo bravo ou picado. Algo que sempre desexei; o mar gústame polo seu ruído e pola súa bravura. Un dos meus desexos é pasar unha noite de inverno á beira do mar. Pero hoxe tocaba ver ó mosteiro de Santa María de Oia. E vímolo fermoso; polo monumento en si e pola súa situación: á beira mesma do meu mar.

Finca Fierro. Xoves, 18 de abril de 2019

miércoles, 17 de abril de 2019

VIVA O RURAL!

Faime graza a preocupación dos políticos por todo. Agora. Agora preocúpanse que nin o demo. Incluso do despoboamento. Agora. Agora que a maioría dos concellos xa están practicamente despoboados. Incluso algunhas capitalidades dos mesmos, que xa é dicir. Agora asoman rictos de preocupación nos seus rostros pola supervivencia demográfica. Que tristura amosan! Ata semella que lles doe. A poucos días das eleccións caen da burra, botan as mans á cabeza e din: “andaaa, os donuts”. Digo, as aldeas. Que están quedando sen xente. Ata hai uns días aínda había suficiente xente como para deixar correr o asunto. E deixouse correr.
Tamén se deixan correr, por exemplo, cruces perigosos ou curvas moi pechadas nas estradas ata que hai u accidente, unhas mortes. Entón si, entón tamén botamos as mans á cabeza e poñemos un semáforo ou ensanchamos a curva. Agora conságranse tanto ó despoboamento que, oe, ata están a poñer o rural de moda. Agora o rural é unha bicoca. En poucos días tres ou catro agricultores mozos póñense de exemplo. Non miran para os 15 ou 20 agricultores maiores que deixaron as explotacións porque xa non poden coa alma. A estes políticos nosos como lles gusta o rural; apagan incendios, acariñan vacas, rapan ovellas, cortan na leña. Viva o rural!

Finca Fierro. Mércores, 17 de abril de 2019

martes, 16 de abril de 2019

CO BONITO QUE É TODO

Pois si. Pois xa estou aquí. Cheguei de ver o partido e non me quedei por aí. Hai xente que se queda por aí. Eu, despois de dúas horas e media, volvín. Que pintaba por aí! Na casa fago cousas. Quizais cousas sen importancia, pero sempre fago algo. É dicir, escribir, ler e ver películas. Coidadiño é, non é moco de pavo. Outros quedan por aí, e quedan a velas vir. Ou a beber máis da conta. Ou a berrar ata pelexar. Porque cando nos alteramos convertémonos en malas persoas. Co bonito que é ser un cacho de pan. Escoitar música. Por exemplo, a Procol Harum.
Mirar para as paredes tamén é bonito. E ver películas. Isto si, isto si é bonito. Ata é bonito ver películas malas. O caso é a opción esa de ver películas. Oh, as películas! As películas transfórmanme, lévanme por eses camiños que marcan uns guionistas ou uns personaxes. Certo, certo; a lectura quizais sexa aínda outra opción aínda máis bonita. Porque nas películas ves o que che ensinan, ves todo feito. Pero nos libros, ai nos libros; nos libros es ti o que imaxina todo. O autor pon aí un personaxe e ti, ó momento, xa o debuxaches na túa mente. Mover os pés ó ritmo de AC/DC tamén é bonito. Polo menos espallas o estrés por toda a casa. Quen ten estrés, oh, quen ten estrés? Co bonito que é todo.

Finca Fierro. Martes, 16 de abril de 2019

CHORARÁ POR UNHA ILUSIÓN

Un home chorará por unha ilusión que acouga entre nubes de algodón e refachos de esperanza. Non lle terá medo ó que dirán. E deixará escapar bágoas de orballo por un futuro que aínda non coñece pero que pensa que estará detrás do palleiro de herba seca; aquel no que puxo toda a súa paixón para que o vento non llo levara. O vento non llo levou e a ras do pé furgan os soños que entre lume e lareira asomaron por todas as noites de inverno da súa infancia. A infancia do home que chorará por unha ilusión foi dura e eterna, foi pobre e non tan pasaxeira.
Pero seguiu navegando por entre as nubes de algodón para buscar e, ó final, atopar un remanso de paz dentro dun furacán. Todo nesta vida consiste en buscar para poder atopar. Sempre se acaba atopando. Pobres daqueles que renuncian ó fervor dunha quimera e se deixan bater pola nugalla dunha congoxa. Non hai como bailar sobre un corno da lúa nova. Pero o home que chorará por unha ilusión deita sobre a inercia dun trastorno que lle vai e vén polos carreiros, polos vieiros dunha virtude que non quere ver, pero que a ten. Todo home merece unha inspiración para poder vivir aínda que só sexa unha pequena esperanza. Din que a esperanza é o último que se perde. O home que chorará por unha ilusión non a perde.

Finca Fierro. Luns, 15 de abril de 2019

domingo, 14 de abril de 2019

CAMIÑO DO MAR

Collo o camiño que me leva ó mar. Quero ver o mar. O camiño é longo. Dun par de días. Pero é igual. Paso a paso, legua a legua, marco a marco irei avanzando. Sentarei nos valados dos camiños ás sombras dos castiñeiros. Ou dos carballos. Négome a sentar ante uns eucaliptos! Paso a paso atoparei labregos cos sachos ó lombo. Legua a legua botareille algún bocado ó pan e touciño que levo no macuto. Marco a marco medirei, á ollo (que é a mellor medida do mundo, case sempre a máis exacta), as leiras de millo, ou de centeo, ou de patacas, ou deses terreos nas que sementamos de todo.
Pouco a pouco achégome ó mar. Quero ulir o mar. Quero ver o mar. Quero escoitar o mar. Baixo a música de Jerry Goldsmith cruzarei aldeas e regatos e pontes e estradas e vías de ferrocarril. Coa forza musical de Thee Blind Crows choutarei por enriba dos atrancos que me impidan seguir o camiño do mar. Porque nos camiños, coma na vida, sempre hai, sempre haberá atrancos que hai que sortear. Uns custarán máis que outros; pero cando a ansiedade é moita facemos o imposible por deixalos atrás. A miña ansiedade por ver o mar é inmensa. Para, ó chegar alí, quedar todo un día e toda unha noite en silencio... escoitando o ruído do mar.

Finca Fierro. Domingo, 14 de abril de 2019

sábado, 13 de abril de 2019

O MALTRATO ÓS MAIORES

As malas accións deberían ser penalizadas ou castigadas a conciencia. E despois intentar que non se volvan repetir. Pero vivimos nun país no que é moi complicado impartir xustiza E cando se imparte, moitas veces, é máis, a maioría das veces, faise mal. Non é de recibo que a unha persoa lle metan tres anos de cárcere porque en Oira seica acadou un botín de 200 euros, cando polo maltrato a uns maiores na residencia Los Nogales, no distrito Hortaleza de Madrid, tan só lles poden caer ós tres empregados que os maltrataban (Mónica Moya Pérez, Bryan Israel Noboa Calle e María Josefa Trueba López) entre dous e seis anos de cárcere. Non, así non se imparte xustiza. Pero como se vai impartir se xa desde un primeiro momento pechamos os ollos ante os acosos escolares e ante os tratos ás persoas da terceira idade. Sabemos que sucede todo iso. Os centros sábeno e miran para outro lado.
Segundo a Organización Mundial da Saúde (OMS) o 33% dos velliños de todo o mundo que están en xeriátricos sufriron abusos nos últimos anos. Moi triste o dato. Aínda que é moito peor o maltrato no propio fogar, nas propias familias. Deste fálase que pode alcanzar ata un 90%; que é moito máis triste o dato. Cando vemos que unha persoa non se defende ben, sempre tendemos a abusar dela. E non digo nada se nos altera os nervios, se nos rilla na paciencia. Ó non valerse por si mesmos, ós coidadores cústalles deus e axuda axudalos, valla a redundancia. Eu mesmo, cando coidaba ó pai con alzhéimer notaba que a paciencia, ás veces, era pouca. E berráballe. E rifáballe. Mais digamos que era tan só unha arroutada para descargar un chisco a impotencia. Pero de aí a zouparlle vai todo un mundo. Porque coas labazadas van os auténticos insultos e a auténtica rabia. Despois o peor aínda é saber que o entorno familiar ou os centros de maiores son coñecedores dese maltrato. Por iso me dá rabia que por auténticas accións desprezables, abxectas se castigue con tan pouca penitencia. E que por 200 euros te pases á sombra tres anos. Non, a xustiza non anda ben no noso país. A verdade é que nunca andou ben. E, ollo ó dato, non dixen nin mu sobre os asuntos políticos. Que con estes a xustiza... (puntos suspensivos)

Finca Fierro. Sábado, 13 de abril de 2019

EMOCIÓN NAS BÁGOAS

Son un sentimental. Debe ser a idade. Agora emociónome por todo. Principalmente coas películas. Ou con certos pensamentos. Axiña se me enchen de bágoas os ollos. Emoción nas bágoas. Eu que pensaba que era un tipo duro. Principalmente nas películas. Hai máis de trinta anos que me ría do meu irmán porque se emocionaba con “A casa da pradeira”. E agora, eu, acabo de emocionarme con “Peter e o dragón”, unha pobre película sentimental que quizais fose máis apta para as primeiras sesións das tardes.
Menos mal que os ollos adoitan brillarme con sentimentos bos, con emocións de alegría e non con momentos dramáticos ou tráxicos. Estes danme máis ben carraxe, moita carraxe. Menos mal que acostumo a ver as películas só, e que é de noite. Dá vergonza confesalo, pero é a realidade. Antes producíame risa, coma no caso que contaba da serie da familia Ingalls. Agora... agora amoso ás veces un sorriso porque penso precisamente niso, en como viraron as tornas. A ver, sempre me emocionei cando vía que alguén conseguía algo moi importante: algún trofeo, algún premio, algún abrazo necesitado, algún berro de ánimo. Pero é que agora chégame con pensar só niso e, zas, xa os ollos que brillan demasiado... ou que forman canos.

Finca Fierro. Venres, 12 de abril de 2019

jueves, 11 de abril de 2019

O BURACO NEGRO

Descubriuse un buraco negro a 55 millóns de anos luz da Terra. É dicir, á carreiriña dun can. Ou sexa, a un tiro de pedra. Agora porque xa non traballo a viña, que se o fixera, en catro ou cinco anos percorría eu esa distancia. E gustaríame, vaia se me gustaría! O de chegar ó buraco negro, non o de volver percorrer a viña con paseos e máis paseos sulfatándoa ou arándoa ou cavándoa ou diversos traballos máis. Chegar ó buraco negro en silencio (porque alí ten que haber un silencio impoñente, fantástico, melancólico, morriñeiro) debe ser o máximo para un astronauta. De todos é sabido que quero ser astronauta.
Claro que, dentro do buraco negro, que?. Se é negro non se pode ver nada. Non creo que a esas alturas nin nesas distancias existan vagalumes ou vermes luceiros que che ensinen o espazo, ou o infinito. Tampouco teño moi a favor meterme no buraco negro. Chegar alí si, pero meterme xa son palabras maiores. Todo o que é negro... A morte é negra. E a esta canalla non a quere ninguén. Certo, non mesturemos o allo co bugallo ou o cu coas calzas; non ten nada que ver a morte co buraco negro. En principio, eu quero ir ó buraco negro. Alá polo 2030. Tamén pode ser que sexa no 2032. Ó mellor paro polo camiño. Por aí ten que haber moita cousa para ver.

Finca Fierro. Xoves, 11 de abril de 2019

miércoles, 10 de abril de 2019

ÁS ESCURAS

Cheguei de ver o partido. É noite. Vin ás escuras. Pero non tiven medo. Medo eu! A min nin a lexión me mete medo. Medo, en tal caso, o tiven de pequeno. Cando andaba no Medo coas vacas, e por aquilo de presumir un chisco, non as tanguía ata que era noite pecha. Claro que, para vencer o medo, botaba a cantar practicamente todo o repertorio de Camilo Sesto e entraba en Baños de Molgas como se actuase en plena Eurovisión. A algúns velliños ata xa os espertaba. Porque ó mellor xa eran preto das once da noite.
Agora non, hoxe non; agora eran tamén as once da noite, pero crucei todo o atallo sen medo ningún. Ás escuras. Non crucei cantando. Pero si crucei escoitando a outros que cantaban. Porque, cando o camiño é algo longo, sempre poño música que traio no meu móbil. Agora mesmo non sei quen cantaba. Ó mellor era Bob Dylan. Ou Albert Hammond. Ou Tom Waits. Non sei; como teño toda a música mesturada. Houbo un momento en que pensei se andaría o xabaril por alí. É que unha noite seica se lle apareceu a un dos meus rapaces. Dixo que oíra un ruído. Vai ti saber; ó mellor era un gato. Os rapaces de agora, aínda que teñan medo, non saben cantar, non cantan como cantaba eu. Normal; agora as cancións non teñen case letras; só é ruído. Tempos aqueles...

Finca Fierro. Mércores, 10 de abril de 2019

martes, 9 de abril de 2019

NON ENTENDO ÓS INDECISOS

Non sei; ó mellor son demasiado listo. Ou burro e parvo de máis. Pero non entendo a eses que aínda teñen a dúbida de a quen votar. Non entendo a eses indecisos. Non estarán esperando ós programas ou propostas ou mitins dos partidos? Porque sempre prometen o mesmo e, despois, xa se ve o que acontece... promesas rotas. Para votar por uns ou por outros deberiades de mirar polo que fixeron, polo que fan, xa que esperar polo que dixeron... malo! Si, dixérono naquel momento. Pero foi naquel momento; hai tempo. E cando nos descoidemos xa temos outras eleccións enriba e sen haber solucionado nada.
Despois queixámonos nos bares, nas cartas ó director e nas redes sociais. Despois soltamos aquilo que o gran Xosé Lois puxo nunha viñeta na que o colega de bar de Carrabouxo quixo saber por que “ós vascos danlles as autoestradas e a nós non; que en que nos diferenciamos?”. Menos mal que O Carrabouxo, que é un auténtico sabio, e en tan só dúas palabras e un número resumiulle ó colega toda a arte das competencias do Estado coas Comunidades Autónomas: “En 7 deputados”. Aí queda iso! Con dúas palabras e un número dille ós galegos moito máis que en todo o que intentei dicir neste pobre relato. Aí están dúas palabras e un número para os que teñen dubidas. Nada máis.

Finca Fierro. Martes, 9 de abril de 2019

lunes, 8 de abril de 2019

NO REFACHO DE VENTO

Cando notei que se achegaba un refacho de vento subinme a el e con el marchei. A partir dese momento vin cousas que ninguén vira. Algunhas non se vían porque non existían. Simplemente que a miña imaxinación dicían que estaban aí. E estaban. O problema é voso non saber ver as cousas. Co fácil que é mirar. É moito máis fácil que falar, que a palabra. Subido ó refacho de vento pasei por lagoas que non tiñan auga e por mares que se quedaron sen peixes. A non ser que nas grandes profundidades os houbese invisibles, eses que non se ven.
Tampouco se ve moi ben a pinga de orballo que pende da flor do toxo. Non se ve ben, porque o refacho de vento fungaba a uns 523 metros de altura, que xa é moita altura. Pero eu si, eu sabía que naquela flor do toxo había unha pinga de orballo. Porque o imaxinaba. Porque vós seguides a ter problemas coa imaxinación. Co fermoso que é imaxinar. Eu sempre imaxino antes de empezar a durmir. Vin (non imaxinei) o escudo do Real Madrid que un paspán gravou alá polo 1976 sobre un penedo de Barricobos, que seica é un monte que pertence a Baños de Molgas. Unha vila que, vista desde o refacho de vento, semella fermosa. Claro que os que non teñan imaxinación nin tan sequera a saberán debuxar. Alá eles. Sigo montado no refacho de vento.

Finca Fierro. Luns, 8 de abril de 2019

domingo, 7 de abril de 2019

ALGO NON ENCAIXA

Que a xustiza se teña que valer moitas veces dunha persoa soa, sexa xuíza ou xuíz, non cadra, non encaixa. Que pasa se unha ou o outro ou os dous son incompetentes? Non é unha burrada o que digo. En todos os estamentos, traballos, organismos, ou como lle queirades chamar sempre hai algún incompetente. No periodismo, no fútbol, na política, na ensinanza, na sanidade... Ninguén é perfecto. Pero hai certos estamentos nos que habería que ter moito coidado. Sanidade e xustiza quizais sexan dos que máis dependemos.
Unha xuíza de Lugo sentenciou que certo acoso escolar a unha nena non era tal. Imaxino que a ela non a acosarían. Porque hai acosos nos que non son necesarias as malleiras; simplemente chegan con catro insultos ben lanzados e unhas olladas que atravesan. Con isto xa é suficiente para que unha nena ou neno sufra psicoloxicamente. Algúns, coidadiño!, ata as súas derradeiras consecuencias, ou sexa, ata o propio suicidio. Temos casos a darlle cun sacho. E creo que non é o mesmo unha secuela nun neno que nun adulto. Así é que certos asuntos non se deberían deixar nunha persoa tan só. Sabemos de xuíces que foron apartados das súas xudicaturas porque non eran competentes no seu cometido.

Finca Fierro. Domingo, 7 de abril de 2019

CÓS XEONLLOS FRÍOS

Xa sabía eu que tería frío. Teño frío. Nos xeonllos tan só. As orellas téñoas quentiñas porque uns grandes auriculares téñenas prisioneiras, é dicir, oprimidas, ou sexa, esmagadas. Fóra vai frío. Na casa... na casa porque está a calefacción. Estabamos mal acostumados; días atrás xa con camisas de manga curta e agora coa calefacción posta e a neve sobre a serra do San Mamede.
Joan Manuel Serrat canta “Epitafio para Joaquín Pasos”. Non sei se faría frío cando gravou esta canción. É igual; aínda que houbese frío, ó cantar éntrase en calor. Se non chega con cantar, báilase e xa está. Hai bailes que incluso te fan suar. Quen dixo frío, pode exclamar, por exemplo, Serrat. E ponse a bailar. Aínda que non debuxo moi ben a Serrat sobre unha tarima bailando. É igual; o caso é que cante. Tampouco imaxino a Simon & Garfunkel bailando, e menos coa canción “Bridge Over Troubled Water”, que en cristián adoita ser “Ponte sobre augas turbulentas”. Hoxe está o día como para caer sobre esas augas turbulentas. Incluso é mellor non cruzar ningunha ponte. Por se aquel. Podes caer ou virse a ponte abaixo e afogar conxelado. Se fóra vai frío, dentro dunhas augas turbulentas non che digo nada. Mellor, estar na casa. Coma min. Pero cos xeonllos fríos.

Finca Fierro. Sábado, 6 de abril de 2019

sábado, 6 de abril de 2019

NENOS

Os nenos. Os nenos son inocentes, son puros, son malos, son rabudos. Os nenos teñen todo bo, pero tamén son os que pagan o pato, os que cargan co pandote. O sorriso dun neno vale por todas as bágoas que deixaches escapar por algunha ou moitas das súas trasnadas. A ollada dun neno desármate de tal maneira que non queda outra que debuxar na boca a súa inocencia, a súa felicidade, os seus xogos. A maior parte da nosa vida transcorre baixo a influencia dos nosos nenos. Porque o teu fillo xa pode ter 70 anos que, como vivas, seguirás a chamarlle neno; será o teu neno. Polos nenos sufrimos horrores. E por desgraza vivimos nun mundo cheo de calamidades para os nenos. Nunha guerra son os que máis levan as de perder. Nun divorcio ou separación, por xeral, son as grandes vítimas. Nas secas africanas son os máis débiles. En calquera situación negativa creada polo home, polos gobernos, polos países, pola sociedade o que máis paus leva é o neno, é a criatura indefensa que, logo de mallala, bótase ós teus brazos para que lle deas calor e cariño. Vémolo na propia maldade deles mesmos; que son crueis de carallo cando queren, pero ós dous minutos xa xogan e se abrazan co presunto inimigo. A inocencia vencendo á maldade. A perversidade derrotada pola candidez ou inxenuidade. Emporiso, o neno é o gran derrotado pola nosa indiferenza, polo noso egoísmo, polo noso poder. A proba é que millóns de nenos son vítimas de violacións de practicamente todos os seus dereitos fundamentais, e o que é peor, polas institucións pensadas para a súa protección e, a miúdo, pola súa propia familia.

Por iso é que non queda outra que eloxiar, que gabar a iniciativa do CHUO ourensán (e a de un hospital de Bilbao) levando ós nenos ó quirófano conducindo eses cochiños que tanto lles gustan. Non lle curarán o mal, pero seguro que van máis tranquiliños, sen estrés, sen tensións e sen bágoas e, isto, xa fai por media anestesia. Polo menos que teñan un chisquiño de felicidade dentro da súa propia traxedia. A maiores de que ata os propios médicos traballarán con moita máis calma.

Finca Fierro. Venres, 5 de abril de 2019