CANÍCULA

Cando hai moita calor, din que se asan os paxariños. Hoxe ásanse os paxariños. Vai moita calor. Tamén din, nestes casos, que vaias pola sombra. Á biblioteca fun pola sombra. E neses cachos nos que non existía tal (curtiños, iso si) non me quedaba outra que facer pantalla ou tornar o sol co libro que levaba para devolver e, á volta, co libro que collera en préstamo. Pero no traxecto que hai á entrada da Finca Fierro, aí nin libro nin rabo de gaitas; caía a canícula de tal maneira que incluso mirei se había ou non algún paxariño asado.

Menos mal que a rúa que máis uso na Valenzá con dirección a Barbadás é a da dereita, á que, polas tardes, lle dá sempre a sombra. Mais aínda así, ás seis e media da tarde, por exemplo, seguen a asarse os paxariños. É dicir, que vai moita colar. Moita. A verdade é que foi unha animalada o saír da casa, pero... os malditos libros! E non vale que teña aínda dous na casa pendentes de lectura! A ver se non me van gustar... E acaba de empezar a fin de semana... Non sexa o demo que... Así é que, por se aquel, boteime á rúa baixo unha canícula do carallo por tan só un libro. Minto. Tamén lin un xornal na biblioteca, merquei dúas barras de pan, tomei unha auga (si, unha auga, hoxe non tocou café) ó mesmo tempo que escribía este pingas.

Café Acordes da Valenzá. Venres, 31 de maio de 2019

A FONTE DA LAMEIRA

Hai uns días, dando un paseo polo meu barrio en Baños de Molgas, e vendo o carreiro que levaba á fonte da Lameira, déuseme por achegarme a vela. Pero co corazón nun puño. Porque levaba trinta anos ou máis sen ir a esa fonte. Unha fonte á que, na infancia e xuventude, ía practicamente a diario. Na infancia era máis ben para buscar auga para beber, porque era fresquiña e porque quedaba máis cerca que a fonte do Muíño. Na xuventude, aínda que de cando en vez, principalmente no verán, seguiamos colléndoa para beber, xa usabamos a da fonte que se fixo na Aira de Arriba, que viña, por certo, da fonte de Ligo, moi preto de Bouzas.

Pero aínda así, eu seguía collendo auga na fonte da Lameira porque, a uns cincuenta metros tiña unha finquiña bastante estreita, pero suficientemente extensa como para facerme realizar varias viaxes con cubos para coller auga e regar os produtos hortícolas. Mais desde que deixamos de traballar ese terreo, xa non volvín a poñer os pés por alí. Non obstante, atinei perfectamente dela, porque a verdade é que non ten perda; simplemente hai que seguir o carreiriño. Sempre lembrarei as píntegas ou salamántigas que estaban no fondo. Din que onde están estas, hai boa auga. A fonte da Lameira tiña e ten unha moi boa auga.

Finca Fierro. Xoves, 30 de maio de 2019

FÚTBOL FINXIDO

Non sei, pero dáme que a partir de agora, a partir deste barullo causado no fútbol a causa das apostas ilegais, este deporte imos ter que velo doutra maneira. Penso que nos temos que empezar a acostumar a ver un fútbol ficticio, finxido. O típico: cando falla un porteiro (que ten todo o dereito do mundo a fallar), será porque fallou realmente ou será por deixarse meter un gol? Cando un defensa se queda curto nun pase ó porteiro ou a algún compañeiro e o equipo contrario marca gol, será porque atinou mal na forza do pase ou porque realmente quería que a pillase o dianteiro? Si, vai ser moi complicado descubrir se é fútbol real ou ficticio, fútbol legal ou vendido.

A verdade que esta redada vaille facer moito dano ó fútbol. A non ser que optes polo ficticio... foi gol, e punto, que máis dá que fose desta ou daquela maneira. Non queda outra que optar por este desinterese. Porque se nun fallo empezas a pensar mal... mira que non hai fallos. Pero é que visto o visto, é coma para pensar mal. Xa se pode mover a Federación e castigar duramente estas falcatruadas, pois senón o fútbol vai quedar coma un deporte ancestral. Ata nas declaracións dos propios xogadores quedará agora a dúbida da verdade. Iso de por amor ás cores vai ser difícil asimilalo. Amor ós cartos, iso si.

Finca Fierro. Xoves, 30 de maio de 2019

TODO O QUE ENTRA SAE

Cando eu, precisamente eu, levo dous días sen escribir e case sen ler, malo! Algo non cadra. Non cadra a saúde neste corpo, hoxe, escarallado, griposo, nugallán e moi pero que moi cansado. Non teño ganas de nada. Ata nin teño ganas de soñar, que xa é dicir. Co que a min me gusta soñar esperto. Todo debeu empezar por un condenado cacho de sandía. A ver, a sandía se realmente está rica penso eu que é coméndoa fría, canto máis fría mellor. Na seguinte madrugada xa notei algo raro na gorxa. Axiña pensei na auga da burga de Baños de Molgas; ou sexa, de beber dela, que eu ben sei que, a ese respecto, é man de Santo ou man de curandeiro. Pero como asunto coincidiu en fin de semana, houbo que aguantar.

Logo da gorxa, asomou pola miña cachola unha dor tan forte que me imaxinei danzando o baile de San Vito. Era domingo. Non obstante, o periódico había que lelo, o cafeciño había que tomalo e o pan había que mercalo. O paseo foime bo, despexoume algo. Así é que dei outro paseo pola tarde. Pero ó meterme na casa, máis en concreto na cama, nin libro que valla nin ansias dun Pingas de Orballo. A gripe xa atacaba a esgalla: mocos e, hoxe pola tarde, voz tomada. Pero, coidadiño!... todo o que entra sae. Vaia se ha de saír! A testán non me gana ninguén.

Finca Fierro. Luns, 27 de maio de 2019

TRANSICIÓN HEBDOMADARIA

O título vai que nin pintado. Porque moitas veces éme moi complicado escribir este Recuncho pola transición que vai dunha semana a outra. A transición débese porque adoito escribilos, como máis tardar, os sábados pero non se len ata o luns. Nesta transición, neste intervalo hai unha nova (a máis importante de todas) que aínda non aconteceu, pero que, ó ler isto, xa está máis que solucionada. Falo das eleccións, por suposto. Tamén houbo outra á que si lle conseguín ver o punto final polo detalle de que esperei a que rematase o acontecemento. Falo da final da Copa do Rei entre o Barcelona e o Valencia, que acadaron os valencianos por 1-2. Sobre o asunto das eleccións, recoñezo que me amola bastante o non poder comentar nada porque nada sei. E estas, principalmente as municipais, si que me interesan bastante porque penso que son as que máis me poden influír, repercutir; en Barbadás porque é onde vivo e en Baños de Molgas porque aí empezou todo, é todo e será sempre todo. Na transición hebdomadaria direi que oxalá ganen os meus e que oxalá ganaran os meus. E se non ganaron os meus, polo menos que non ganaran os outros. A bo entendedor...

Da nova que si tiven tempo para pensar e preparar algo dela foi a consecución do segundo premio máis importante que se concede no festival de cine de Cannes (e olliño, que estamos a falar do festival cinematográfico máis importante do mundo, é dicir, que os Oscars comparados coa Palma de Ouro son unha trapallada): o premio do xurado na sección Unha Certa Mirada, que foi para a película “O que arde”, do Oliver Laxe. Vale, un premio, un premio moi importante. Pero o gran detalle está en que a película é galega e presentouse en galego, por moito que lles pese a algúns. Impuxemos o galego en Francia! Que empecen os de Galicia Bilingüe a clamar ó ceo.

Por certo, estes que tanto defenden o castelán por que non claman contra a TVE e a Federación Española de Fútbol, que en plena Copa do Rei (un torneo netamente español) anunciaban que tal xogador recibira unha Yellow Card (tarxeta amarela) e que por dúas veces houbo Cooling Break (pausa para hidratarse ou beber). Se o puxeran en galego dirían que ata a TVE impuña esta lingua.

Finca Fierro. Sábado, 25 de maio de 2019

MATANDO A ESPERA

Hai que matar a espera. Co que sexa. Por exemplo, escribindo. Tomando un café nunha terraza. Vendo pasar a xente. Ver pasar a xente entretén moito. Os coches tamén entreteñen, pero son máis molestos: meten ruído. O café xa o tomei. En tres tragos ou sorbos xustos. Nunha cadeira teño o libro que acabo de coller en préstamo na biblioteca. Á miña dereita anda unha pomba na busca de migallas de bica ou de madalenas. Sobre a mesa, un móbil de cor negra. Hai que matar a espera de que abra a panadaría. Teño que coller dúas barras de pan. Á forza, ademais. Porque un servidor sen pan non sabe comer; nin tan sequera con patacas.

Televisión proxectando imaxes e máis imaxes pero sen voz. Mente que pensa nas eleccións. Tan só foi un lóstrego de pensamento. Porque xa hai moito tempo (desde que teño uso de razón) que sei a quen botarei. Non preciso mitins nin coloquios nin entrevistas nin pasquíns nin debates nin rabo de gaitas. É que son moi listo. Hai que matar a espera. Que cada vez xa é menos. Menos tempo, claro. Menos tempo que queda. A pomba segue na procura de migallas. Xa remato. Agora vou quedar un cachiño contemplando a vida pasar. Cómo se pasa la vida, cómo se viene la muerte tan callando... É un dicir; porque eu tarde morro.

Café Paladium da Valenzá. Venres, 24 de maio de 2019

A COIRAZA DA INDIFERENZA

Ruído de sabres no Congreso. Ruxerruxe de carraxe nas miñas entrañas. Porque hai seres humanos ós que lles cae grande o de almas humanas. Só lles faltou coller os fusís. Porque non os tiñan alí. Ruído de improperios, de aldraxes nun recanto da nosa sociedade. Non recanto que nos debería representar e... vaia se nos representa! Aí, precisamente aí, descubrimos a besta, o diaño que levamos dentro. Ruído de versos que non riman e de bailes que nos atrapallan ou que nos pexan. Somos catro pasmóns furgando nun galiñeiro. Somos catro paspáns fozando nun formigueiro.

Ruído de palabras que veñen e van polas bancadas dunha cámara democrática. Dunha que? Dunha presunta cámara democrática. Golpes sonoros. Pés que zapatean impotencia e incapacidade. Algarabía no galiñeiro. Barullo nos asentos. Menos mal que opto por vestir a coiraza da indiferenza. Pero, iso si, cun sexto sentido posto en Portugal. Menos mal que opto por non ler declaracións de guerra escritas sobre os mastros dunha bandeira. Aínda que, iso si, cun sexto sentido buscando un paso para cruzar a fronteira. Ruído de olladas nas que ves que, máis alá do iris, da meniña dos ollos, hai moita xenreira. Moito ruído. Demasiado ruído. É difícil vestir a coiraza da indiferenza.

Café Paladium da Valenzá. Xoves, 23 de maio de 2019

ESTA SANTA RITA...

Quedei algo así coma medio fundido. E iso que aínda teño tres libros para ler; un deles, a medias. Pero por se aquel, por se non me gustan, por se pasa algo, por se a ver o demo... Non vaia ser que me quede sen lectura! Que desgraza, meu deus, morrería co desgusto! Entón, polo seu aquel, marchei á biblioteca de A Valenzá coa intención de coller en préstamo algún máis (é mellor que sobren ca que falten; moito mellor!). Pero quedei algo así coma medio fundido. Porque cando cheguei á biblioteca vin a persiana baixada e o cartel na porta. Santa Rita. Patroa dos funcionarios.

E mira que lera a noticia pola mañá cedo neste mesmo xornal! Pero... as ansias de lectura! Aínda que, o máis principal, a miña cabeciña! Porque xa polo mediodía me acontecera o mesmo: que quixen realizar uns trámites no concello de Baños de Molgas e ó intentar abrir a porta, a Santa Rita tamén colgara alí un cartel, un letreiro para advertir do peche das dependencias municipais. E mira que o lera pola mañá cedo! A miña cabeciña! Esta maldita idade! Un xa non é como era. O tempo empeza a pasar factura. Pois nada, mañá é outro día. E o libro que estou lendo xa sei que non o deixarei a medias, polo que ata mañá chégame ben. E o xoves xa non é Santa Rita. Que mira que me amolou hoxe...

Café Paladium da Valenzá. Mércores, 22 de maio de 2019

DEFLAGRACIÓN NA LIÑA FÉRREA EN MOLGAS

Aproveitando que temos aí o AVE á volta duns meses (poida que sexa un dicir), veume ó pensamento una nova que atopei do mes de xaneiro de 1930, nas obras que se levaban a cabo en Baños de Molgas, para a construción do ferrocarril Zamora-Ourense. Resulta que ó día seguinte do Ano Novo aconteceu unha tremenda desgraza que polas circunstancias e consecuencias impresionou en toda a contorna. Na caseta na que traballaban varias persoas da citada obra instalárase unha compresora de barrenar, e no mesmo recinto había gran cantidade de dinamita almacenada.

Un dos capataces quixo preparar varios barrenos, polo que se dedicou a quentar certa cantidade de dinamita, aproveitando a calor da compresora. Axiña, e sen saber ben como, unha chispa empezou a armar das súas ata que choutou todo polos aires, incluída a propia caseta. Na explosión morreu o citado capaz, Jacinto Rodríguez, de Vilela (Verín), de 26 anos e solteiro, e o axente de contribucións Juan Vila Incógnito, de Sanguñedo (Baños de Molgas), de 48 anos, que accidentalmente pasaba por alí. Tamén dous obreiros máis resultaron feridos, pero de pouca consideración. Ó lugar da deflagración axiña se presentaron os médicos da bisbarra e o Xulgado municipal para as correspondentes dilixencias.

Finca Fierro. Luns, 20 de maio de 2019

A BONDADE DA XENTE

Máis dunha vez teño comentado que vivimos nun lugar privilexiado, principalmente sobre o asunto climatolóxico, pois ás veces, no mesmo día, chove, sae sol, saragana, núbrase, xea e ata queren caer folerpas de neve. Pois, moitas veces, a sociedade galega é coma o tempo climatolóxico; tan ben matamos por un marco ou a galla dun carballo que traspasa as marxes da leira como lle damos chourizos e outros agasallos a un descoñecido que se perdeu polo camiño. Isto último foi o que aconteceu, máis ou menos, na aldea de A Devesa, pertencente ó concello de Vilardevós.

Polas súas estradas asomou un camioneiro checo que quedou atrapado nesas pistiñas non aptas para camións de moita envergadura. Os veciños, tan axiña como notaron a desesperación do pobre checo, empezaron a arrimar o ombreiro na procura dun condutor veterano que, como non, conseguiu revirarlle as tornas ó camión, e agasallando ó forasteiro con restras de chourizas e demais viandas. Espero, confío e desexo que os veciños de A Devesa non fagan agora coma o tempo: que do sol non pasen á neve, é dicir, que non vaian agora a matar por un marco ou unha galla. Co detalle dos chourizos, para min, xa alcanzaron o ceo. Ás veces é bo que nos descontrole o GPS; descubrimos a bondade da xente.

Finca Fierro. Domingo, 19 de maio de 2019

DIFERENZA ABISMAL

E agora que? No momento de escribir estas liñas aínda non rematou por completo a liga e xa teño mono de fútbol. O que significa que na publicación das mesmas, aínda o terei máis porque xa definitivamente a liga queda para o recordo, para as estatísticas e para a historia. E agora que? Porque para máis aquel, este verán non hai nin Eurocopa nin Mundial. Todo un verán sen fútbol! Eu mesmo recoñezo que a estas alturas estou saturado de fútbol, pero, ai deus, ata finais de agosto... uff. Si, aínda queda a final da Copa do Rei e a final de Liga de Campións. Esta, a moitos, poida que non lles interese porque non hai ningún equipo español. Pero, ai señores, é una final da Liga de Campións, que futbolisticamente falando, son palabras maiores.

Palabras maiores e alucinantes foi as que escoitei o sábado pola tarde pola radio do coche. Estaban retransmitindo e falando da final da Liga de Campións feminina entre o Olympique Lyonnais e o Barcelona, que ganaron as francesas por 4-1. E falaban da xogadora norueguesa Ada Hegerberg, actual ganadora do Balón de Ouro, comentando que non asistiría ó Mundial de Fútbol feminino por decisión propia. A súa selección semella que si vai. E tal decisión seica é para protestar pola desigualdade que hai entre o mundo futbolístico masculino e o feminino. Foi entón cando un dos cronistas dixo algo que me deixou alucinado: que por ganar unha Liga de Campións masculina, ó equipo vencedor (este ano o Liverpool ou o Tottenham) danlles 19 millóns de euros e, pola contra, ó Olympique Lyonnais acaban de recompensalo con tan só 250.000 euros. A ver, entendo que o fútbol feminino non xera os ingresos dun masculino; pero é que a diferenza é abismal. É que nin tan sequera alcanza o medio millón de euros! Como para dicir que, polo menos, algún millón. Pois nada, nin medio millón. Chapeâu para a rapaza esa, que, ollo ó dato, perderse un Mundial non é moco de pavo. Si, poida que algúns pensen que iso é unha pallasada (en referencia á protesta); pero moitos preguntaranse que por que non está nun Mundial toda unha Balón de Ouro? Que é o que está fallando? O que fallou, falla e fallará durante moito temo: o machismo en todos os ámbitos da nosa sociedade. E no deporte aínda máis. É triste, pero... aínda que nos custe admitilo: somos machistas.

Finca Fierro. Sábado, 18 de maio de 2019

E SE DIGO...

Día das Letras Galegas. Tarde nubrada. Ás veces caen pingas de auga sobre a terra mollada. O silencio ante o ordenador quedou rachado pola música de Ialma e, agora, pola de Xestreu e, máis tarde, pola de Guadi Galego. Hoxe toca todo en galego... a escritura, a música, a fala. Tarde silenciosa baixo uns grises pensamentos que veñen e van polos camiños da inercia. Dedos que calcan as teclas e palabras soltas que acabarán formando un todo. Aínda que hai cousas cheas que non nos din nada, ou nas que non vemos nada. Hai baleiros que te levan aboiando por entre as estruturas dos soños.

Día das Letras Galegas. Pombiña. Panxoliña. Ruliña. Andoriña. Parruliña. Palabras que soan a música celestial. A tarde nubrada, nun salouco, dálle paso a uns raios de sol que alumean a lingua que nos viu nacer. Quero matar o tempo mirando de aquí para alá e todo choca con muros de palabras estrañas. Pero furgo e busco os lamentos, as queixas, os salaios que me empurran para os sorrisos, os berros, os ruídos, os silencios. E se digo señardade penso na nostalxia. E se digo morriña penso na soidade. E se digo sentimento penso que non estou só. E se digo soño asoma o desexo por entre as pingas de orballo do meu pensamento, do meu intelecto. E se digo silencio quedo en silencio.

Finca Fierro. Venres, 17 de maio de 2019

ASÍ É QUE...

Case tres horas para fochicar no ordenador. Porque hoxe non teño ningunha película ata as doce da noite. Tantas canles, tantas canles e nada de nada. E se hai algunha película ás dez ou dez e pico é desas que xa levo visto centos de veces. Asómbrame as veces que as repiten. Así é que, non queda outra que dicir que fóra choveu e está de chuvia, que onte houbo un sol de carallo e que Galicia é única, climatoloxicamente falando, pois incluso hai veces que, no mesmo día, pasamos por catro ou cinco condicións climáticas. Díxeno sempre: vivimos nun lugar privilexiado. Así é que, aínda estou alucinado co asunto do futbolista Ivan Rakitic, que, o pobre, logo de caer eliminado polo Liverpool, marchou de rexouba a Sevilla. Pobre!; tivo que gardar loito. Coma se el fora o culpable da eliminación. Mañá mesmo, todos os xogadores do Huesca, do Raio Vallecano e do Xirona castigados durante meses porque os seus equipos baixaron de categoría. Imaxino no verán o recibimento a David Ferreiro en Baños de Molgas porque o carallán deixou baixar ó Huesca; é que non pasa do barrio da Estación! Recibímolo a paus; con aixadas, sachos e forquitas se fai falta. Así é que, non me queda outra que dicir que, en certos momentos, somos uns auténticos panocos.

Finca Fierro. Xoves, 16 de maio de 2019

A SANTÍSIMA TRINIDADE

Ruído na terraza. Quenta moito, case queima. Café sobre a mesa. Comín xa a galletiña que o acompaña. Agora císcolle o azucre, e remexo. O de remexo faime graza. Porque a palabra asimíloa axiña coa tradución literal: “me remejes el azúcar”. Certo, a que vén isto? Ai como estamos! Un libro galego sobre a mesa. Acabo de pillalo na biblioteca. Para o venres. O venres son as Letras Galegas. Para min, ese día é sagrado. Teño tres días no ano que son sagrados, coma a Santísima Trinidade: o 6 de agosto, San Salvador, patrón de Baños de Molgas; o 8 de setembro, o Día 8 en Os Milagres; e o Día das Letras Galegas.

Neste día só escribo en galego. Incluso no feisbuq (que adoito traducir certos comentarios), o 17 de maio e sentíndoo moito polos casteláns que me seguen, non hai tradución que valla. É o noso día. O día dos que amamos a nosa lingua. Eles enténdeno (os casteláns), moito mellor incluso que algúns que presumen de galegos. Pasan os coches. Os coches que pasan tamén fan ruído. A xente fai máis ruído. Temos fama de falar a berros. Os nenos que pasan aínda fan máis ruído. Pero son nenos. Ós nenos todo se lles pasa por alto. Eu polo menos. Gústanme os nenos. Gozo cós nenos. Amo os nenos. De algún lado chégame o son de Ennio Morricone. É un ruído. Pero os ruídos musicais son bonitos.

Café Brétema da Valenzá. Martes, 14 de maio de 2019

Finca Fierro. Mércores, 15 de maio de 2019

POR 97 METROS!

Se esbardallo ou se badúo aquí sobre certas noticias, algúns ata poden pensar que me saio de nai. Pero se les que unha nai ten que transportar á súa filla nunha carretilla para que chegue ata o colexio porque o autobús, por 97 metros, non pode desviarse da ruta, xa me diredes se pode un laretar ou non. É tan denigrante o asunto que cheguei a pensar se non sería un bulo, unha trola dalgún xornal para chamar a atención. Pero días máis tarde, asomou en máis xornais e iso xa acabou por me rematar. Por 97 metros! Nin tan sequera polos famosos 100 metros lisos.

Á Xunta debería caerlle a cara de vergonza (claro que a vergonza política hoxe en día...). Por certo, aínda que se negase a compañía transportista, por exemplo, tiña que contratar a Usaín Bolt para eses 97 metros. Deprimente. Tétrico. Por 97 metros! E se ó mesmo tempo se che dá por pensar neses coches que se poñen a disposición de catro pasmóns, de catro apaiolados que pensan que nos representan ou nesas axudas de custo que cobran por ir de aquí para alá cortando cintas ou pondo primeiras pedras en inauguracións, digo que se pensas nisto, a ver, quen non esbardalla, quen non latrica, quen non badúa, quen non desexa crucificalos, carallo, falando claro. Por 97 metros! Que triste! Canta carraxe!

Finca Fierro. Luns, 13 de maio de 2019

TOCA DOBRE SESIÓN

Hoxe toca sesión nocturna dobre de cine. É domingo. Todos os domingos adoitan deitarse sobre os meus miolos dúas películas; se é que merecen algo a pena. Algunhas veces, nin aínda que as busque coma agullas nos palleiros, aparecen. Ultimamente, as teles, todas as teles, acostuman a repetir unha e mil veces as mesmas películas. Repítenas tanto que incluso eu me sulfuro. Cando eu, precisamente eu, vexo as longametraxes unha e outra vez. Agora mesmo vou ver dúas que xa vin varias veces. E non me importa; porque case non me acordo para nada do que vin. Isto ten unha explicación: lembro que antigamente, de rapaz, cando vía unha película tirábame horas ou días pensando nela.

Agora, cando vexo unha película, no momento de que remata xa estou pensando noutras cousas, cando levanto a butaca do cine deixo que os personaxes, as escenas e os protagonistas se vaian á cama como me marcho eu. Por iso hoxe os meus rapaces se asombran de que non lembre tal ou cal secuencia que vimos, por exemplo, o outro día no cine. A eles pásalles o que me pasaba a min: que durante un tempiño viven por e para o filme que acabaron de ver. Pero a idade, ai a idade, esta vainos axustando ó seu ritmo, que, para certas cousas, avanza a gran velocidade. Vou coa primeira sesión.

Finca Fierro. Domingo, 12 de maio de 2019

A ESTRUTURA DE DOUS MARCOS

Son as doce e media da noite e teño ganas de importunar. Quero analizar a estrutura dun marco sobre a marxe esquerda da leira de Zaqueo Ostras Embrose, a que linda coa horta de Xacinta Flor Piolla. O marco, segundo os datos que proceden duns papeis que ten O Sacho, é dicir, Zaqueo, é de granito puro duns 90 centímetros, dos que 40 (centímetro arriba, centímetro abaixo) están enterrados.

E se tiramos unha corda (hoxe en día podemos dicir e usar unha cinta métrica), en liña recta e cunha lonxitude duns 50 metros, deberiamos de atoparnos con outro marco, que este lindaría co lameiro do Fulgencio, O Encendido, ó que ningún veciño da vila coñece porque de cativo marchou para Cuba (ou a Arxentina, a xente xa non lembra) ós poucos meses de nacer. Pero no catastro así constan os datos do propietario desa finca. E todos sabemos que as cousas do catastro son sagradas, incluso á unha menos cuarto da noite. Agora se analizo a estrutura deste marco, observo que non ten nada que ver co anterior (digo eu que será pola antigüidade), pois este é case un penedo rematado en punta que sobresae da terra tan só uns poucos centímetros, pero suficientes para velo. Polo demais, a ver quen é o chulo que o move.

Finca Fierro. Sábado, 11 de maio de 2019

PECARON DE INOCENTES

Xa sei que é repetirme o de falar unha semana máis da Liga de Campións, pero... doeume tanto o do Ajax! Moito máis que a eliminación do Barcelona, e por moito que quixese que pasase este á final. Sufrín horrores vendo o Ajax-Tottenham. Os holandeses pecaron de inocentes. Normal, eran e son rapaces. Xa llo dixera ó meu fillo antes de iniciarse o partido: como lles marquen un gol, non aguantarán a presión. A partir do minuto 58, cando o Tottenham marcou o segundo gol, os pobres rapaces non souberon cortar o ritmo do partido, a avalancha que se lles botaba enriba. A esa alturas xa podían optar por cambras nas pernas, ou simular algunha outra lesión, algún golpe, aínda que fose mentira. Simplemente para cortar o ritmo! Nada; eles a tirar para adiante. Collían o balón na súa área e lanzábanse coma feras, coma frechas cara á portería rival; iso aínda que só atacasen dous ou tres. Buscaban o gol e esquecíanse da pausa, da calidade tocando o balón, que a tiñan, e moita. Non eran capaces de devolverlle a pelota ó seu porteiro. Incluso na derradeira xugada, cando aínda o balón estaba preto da área dos inglés, non foron capaces de provocar unha falta. Que máis daba a aquelas alturas que a algún dos xogadores lle ensinasen unha cartuliña amarela! Pecaron de inocentes, de inxenuos, de falta de experiencia. Certo que estes golpes encalecen ou curten a un... Pero é que sería tan ilusionante verlle xogar unha final da Liga de Campións a un equipo de gardería... Si, é verdade que o equipo inglés fixo un gran segundo tempo, pero foi grazas á inocencia pura e... infantil do equipo contrario.

Empezaba o Recuncho Hebdomadario da semana pasada dicindo que por fin remataba toda a chafallada das eleccións e empezaba a Liga de Campións. E este Recuncho é ó revés: que o remato despedindo a Liga de Campión e que... volven as eleccións! Outras eleccións, pero coa mesma rutina, coas mesmas trapalladas das anteriores: páxinas e páxinas nos xornais, mitins, declaracións e, iso si, mentiras, moitas mentiras. Ou moitas promesas que, ó final, non se cumprirán. Polo que serán... mentiras.

Finca Fierro. Sábado, 11 de maio de 2019

O CONTROL DOS PERSONAXES

Non che sei dicir se o protagonista dun conto debería morrer ou non ó final do mesmo. Estou cansado de que os protagonistas sempre leven as de ganar. Claro que a culpa é do autor. Aínda que, tamén poderían revelarse algunha vez os personaxes, digo eu. Sería bonito ver ós personaxes das novelas andar na procura dos biosbardos, por exemplo, ou andar ás cegas. Ata o malo máis malo se lle podía poñer farruco ó autor. “Oe ti, ti a min non me matas, porque te fulmino”. Habería que ver a reacción do autor.

Tamén é verdade que hai autores que non saben controlar ós seus personaxes. Póñenos aí, entre as liñas ou os parágrafos, e ale, que se busquen a vida, que se escriban eles mesmos o guión. Entón case é normal que se descontrolen. Ou que nós, os lectores, non os saibamos atopar. Ou descubrir. Menos mal que o lector, a maioría das veces, adoita ser máis intelixente que o autor e incluso que os propios personaxes. E mirade que hai personaxes moi intelixentes. Tras esta esperpéntica parola, sigo a dicirche que realmente non sei que faría co personaxe principal do conto ou da novela. Hai que pensar na sensibilidade do lector. Se matamos ó protagonista, ó mellor o lector chora. E tampouco é plan de amargarlle o momento, a ilusión, a emoción. Así é que... ti mesmo.

Finca Fierro. Venres, 10 de maio de 2019

QUERO ESCRIBIR...

Quero escribir un refrán e penso nunha canción de Ray Charles e Betty Carter. Así me pasa moitas veces; a miña cabeza vai e vén polas corredoiras dos sen sentidos. Agora mesmo non sei moi ben se as corredoiras teñen sentido. Terán, digo eu. Poida que sexa eu o que non teña sentidiño ningún. É igual; o caso é bailar baixo a influencia dun tema de Milladoiro. Hainos que se bailan ben e hainos que simplemente hai que escoitalos; e punto.

Quero escribir sobre a inercia dun soño que me asoma todas as noites: que lle dou ó coche marcha atrás, que non consigo frealo, que non vexo un carallo e que me angustio porque, por lóxica, teño que darlle a algo ou pillar a alguén. Non obstante, nunca me pasa tal cousa; nin esnafro o coche nin mato a ninguén. Cando a ansiedade chega ó seu punto álxido, creo que esperto. Creo. Agora mesmo non o sei. Ó mellor ata poida que enlace con outro soño. Escribo unha corrección: ó asunto do coche non lle podo chamar soño, pois iso é máis ben un pesadelo. Os soños sempre son bonitos. Os pesadelos son agónicos. Quero escribir sobre a negrura da noite, pero se miro para fóra tan só vexo a unha rula pousada na punta máis baixa da lúa. Ó mesmo tempo, as dúas (a rula e a lúa) deixan escapar unha cantiga de berce de Fuxan Os Ventos. Quedo en silencio.

Finca Fierro. Xoves, 9 de maio de 2019

O AVOGADO DAS SILVEIRAS

Xacobe Hebraico Segundo era avogado. Pero tiña fama de avogado da lareira ou avogado de cagar entre o millo. Porque dicía que defendía ós pobre, e non sabía distinguir entre pobres e ricos. Xacobe Hebraico era fillo dunha humilde familia de labregos que tan axiña como chegou á universidade esqueceuse de onde procedía. Non fora o demo que... Así é que se deu unha certa importancia entre os círculos do seu barrio, que non eran outros que catro poetas, seis pedichóns e unha ducia de señoritos. El pensaba que eran señoritos. Pero a verdade era que simplemente se tiraban o día sentados ó sol e estaban a velas vir. Estes señoritos coñecían a Xacobe polo alcume de O Avogado das Silveiras. E creo que foi porque unha vez, ante catro cafés e media ducia de cervexas, confesoulle ós presentes que había no gran café do barrio, non sei que do marco que había entre unha silveira. Fíxoselles un chisco de historia sobre a simboloxía dos marcos nas divisións das leiras, que non era trompo na uña, ou sexa, moco de pavo; ata tal punto de asistir á xuízos por leas ou incluso asasinatos por un puto marco. Por certo, isto non lo confesou ós oínte, pero en todos os xuízos nos que participou sobre asuntos de marcos, perdeunos todos. Non obstante, el sempre tiraba para adiante.

Finca Fierro. Mércores, 8 de maio de 2019

BONITO MENTRES DUROU

Acabouse o que se daba. E non me refiro ó Barcelona na Liga de Campións (só que fose polo cuarto gol, xa merecía caer eliminado), senón que vou falar do pobre Huesca. Creo que se fixo querer en toda España. Eu, por partida dobre: por ser un equipo tan modesto e por David Ferreiro, por suposto. Rematou a aventura na primeira división daquel e deste. A alegría na casa do pobre sempre durou pouco, moi pouco. Pero tamén como se adoita dicir: foi bonito mentres durou. Moi bonito. E para un servidor, marabillosamente fermoso. Ver a un molgués traendo tolos ás mellores defensas de España (e se non que llo pregunten á do Real Madrid) é algo que, á forza, enche de orgullo.

Agora o seu descenso recoñezo que me dá pena. Non polo club (porque máis ou menos xa se intuía), senón polo meu veciño. Creo e estou seguro que ten a suficiente categoría para seguir en primeira división. Máis ou menos seguín as críticas, as estrelas, os corazóns e comentarios que se fixeron ó longo de toda a temporada e a maioría estiveron de acordo en que David Ferreiro era sempre un dos destacados do Huesca. E naqueles partidos que entraba de suplente, revolucionaba sempre o encontro. Sei que renovou polo Huesca, pero, a ver se... Oxalá!

Finca Fierro. Martes, 7 de maio de 2019

TEÑO A CONCIENCIA TRANQUILA

Teño a conciencia que se me quere lanzar contra un penedo. Non a deixo, claro; que se me esnafra. E eu mesmo recoñezo que a teño limpa, clara e dando esplendor. Teño a conciencia moi tranquila. Viaxa polas agullas do tempo e todos os segundos son inmaculados, impolutos. Baila sobre os nichos dos espíritos malignos e ó momento achéganse polas noites todos os gatos que son pardos. Deita na almofada do meu soño e vexo como se esconde no intelecto dun merlo ou no son dun asubío.

Logo de frear o desexo da conciencia, sentamos os dous ante o penedo e falamos dos pros e contras daquelas bondades que se volveron perversas e daquelas maldades que xiraron cara á benevolencia. Admito que estamos os dous un chisco filosóficos. Quizais influídos pola miña actitude ante o seu anhelo ou por notar que ela, a conciencia, estivo nun tris de malgastar a existencia. Hai conciencias que teñen conciencia, e a miña quixo rematar no recanto dun penedo calquera. Non a deixei, claro. E sentinme coma heroe que vixío por min mesmo. A ver!, se non miro eu por min... quen o vai facer? O meu raciocinio é capital para que a miña conciencia brille limpa, clara e dando tal resplandor que o Plus Ultra dos tempos lide co infinito e máis alá. Teño a conciencia tranquila. E limpa.

Finca Fierro. Luns, 6 de maio de 2019

FORON COMA UN CONSOLO

Aínda que as ganas non eran moitas (porque practicamente botara todo o día picando na leña), achegueime de todas as maneiras á Casa da Cultura da Valenzá para ver a obra da produtora teatral De Ste Xeito “Loló e Mamá”, interpretada pola carballiñesa Josi Lage e a madrileña Stephy Llaryora. E elas as dúas, ó instante, foron coma un bálsamo, coma unha pomada, coma un relax, coma un consolo para o meu cansazo, para a miña dor de costas e brazos. Porque a nai (Josi Lage) e a filla (Stephy Llaryora), a filla (Loló) e a nai (Margot), en momentos emocionáronme, en momentos fixéronme rir e en momentos fixéronme pensar moito máis alá dos meus propios pensamentos e sentimentos.

Obra de relacións, de reproches, de xogos, de recordos, de xenreiras; pero tamén de amor, de moito amor. A ver, quen non lle quere a unha nai! Que nai non lle quere a unha filla! Se todo amor de nai vai nun simple ovo fritido. Se todo amor de filla está na simple presenza da nai. Unha nai que quere cambiar o mundo e unha nena que quere ir a Madagascar. Dous seres do mesmo sangue que sofren e se aman. Claro que, xa se sabe, o amor é unha arma de dous fíos, pois canto máis se ama, máis se sofre. Ó final, o cansazo deixoulle sitio ós sentimentos por dúas actrices que só coa súa presenza encheron a miña vida. Graciñas.

Finca Fierro. Domingo, 5 de maio de 2019

POR UN BICO DO PEITO

 

(NOTA ACLARATORIA: A foto que adxunto non corresponde coa que me censuraron, xa que se a puxera, ó compartir o relato no feisbuq, volverían a censurarme. Se queredes ver a foto, vale con que poñades nas Imaxes do Guguel "Gil Evans Orchestra Plays Jimi Hendrix" e axiña a veredes)


 
Xa era hora de que alguén vixiase pola moral do paisano de a pé. O feisbuq castigoume hoxe, e creo que durante 24 horas, porque “esta publicación infrinxe as nosas Normas comunitarias”. A miña ousadía foi o querer compartir o álbum de jazz de Gil Evans Orchestra Plays Jimi Hendrix. Resulta que ó darlle, no youtube, a compartir, asomou a portada na que se amosan, entre outros personaxes (entre eles, Jimi Hendrix) os peitos de dúas mulleres. A unha apréciaselle ben o bico do peito esquerdo e á outra intúese o dereito. Imaxino que me castigarían por iso. Pola pornografía. Pola pornografía nun álbum de música, que é unha arte, e para máis aquel de jazz. Pola pornografía dunha fotografía, que é outra arte. E pola pornografía nunha pintura (a portada non sei se está pintada ou fotografada), que é aínda máis arte.

O marabilloso feisbuq vixiando a nosa moralidade. Non vaia ser o demo... Non vaia ser o demo que un bico do peito, unha mamila tan só nos empalme ós saídos que pululamos polas redes sociais. É mellor ver a nenos africanos mortos de fame ou a touros ensanguentados e exhalando o derradeiro suspiro nas prazas de España, ou deixando colgar vídeos de malleiras a persoas ou de acosos ós nenos ou de maltrato ós vellos. Por esa pornografía cumprirei a sentenza.

Finca Fierro. Venres, 3 de maio de 2019

ESTRELA QUE BRILLA, ESTRELA APAGADA

Rematada xa toda a chafallada política das eleccións (os pactos para formar goberno seguro que esperarán a que finalicen as municipais) e mentres uns lamben as feridas e os outros bailan sobre as tumbas daqueles, un servidor desconecta duns e doutros para falar de fútbol e do que cadre. Sen se queixar, por favor, que xa levaba moito tempo sen falar sobre o deporte das masas. É que rematadas as eleccións, asomou polas pantallas televisivas a Liga de Campións. A Liga de Campións que, en semifinais, xa son palabras maiores. A pesar de que haxa un equipo que xogue practicamente con menores, con nenos, que semellan máis unha gardaría que un gran equipo europeo. Pero non queda outra que asimilar que o Ajax, hoxe en día, é un xardín de infancia. Hai que ter perendengues que en plena semifinal do mellor trofeo das ligas europeas asome polos campos de fútbol un capitán de equipo con tan só 19 anos. Ata case me dan ganas de dicir que oxalá ergan o trofeo aínda que sexa en detrimento do Barcelona. Digo eu que será o Barcelona porque, grazas a un deus terreal, o máis seguro é que consiga chegar á final. E se non consegue pasar cun 3-0 a favor, será porque entón non merecerá tal mérito. Pero si sería bonito contemplar un partido, o partido da final, entre uns meniños e un deus. Por certo, non será necesario dicir o nome dese deus, ou desa estrela que brilla máis alá do propio firmamento.

E cambiando de terzo, comentarei que, aínda que el o levaba ben, ten que ser algo triste ser todo un personaxe e que ninguén te coñeza. Á estrela futbolística coñéceo todo o mundo, a esta cinematográfica case non o coñecía ninguén. Estou a falar de Peter Mayhew. De quen? De Chewbacca, o querido e entrañable peludo acompañante de Han Solo nesa serie galáctica. Peter Mayhew morreu o pasado martes na súa casa de Texas ós 74 anos de idade. Aínda que el era británico, nado en Barnes, Londres. Medía sobre 2.20 e empezara no mundo do cine como o Minotauro de “Simbad e o ollo do tigre” (1977). Ó rematar volveu ó seu traballo nun hospital, pero un dos produtores deste filme quedouse cos seus datos, que axiña pasaron a pertencer a todo unha icona galáctica: a Chewbacca.

Finca Fierro. Sábado, 4 de maio de 2019

NON SOMOS PERSOAS CIVILIZADAS

O ser humano é torto. É torto por natureza. E porco. E nugallán. E desinteresado. Levo uns días fixándome no aparcadoiro do Mercadona de A Valenzá e a xente deixa os carriños que usou para apañar a compra como lles dá a gana. Si, porque agora temos a vantaxe de que non lles puxeron as famosas cadeas de enganche e que tiñamos que desenganchalos metendo unha moeda, ou ben de 0,50 euros ou ben de 1 euro. Digo que temos a vantaxe porque, ás veces, non tiñas ningunha desas moedas e había que perder tempo cambiando billetes nas caixas. Non obstante, creo que esa vantaxe vai ser por pouco tempo; a non ser que nos portemos como persoas civilizadas. Como non nos portaremos como persoas civilizadas (porque non somos persoas civilizadas), os do Mercadona terán que retroceder de novo no tempo para engancharnos os carros. Pois se non o fan, os tortos, porcos, nugalláns e desinteresados deixaremos os carros polo aparcadoiro adiante, sen importarnos para nada que ocupen prazas nas que poderían meterse os coches. Imaxino a situación: “eu xa fixen a compra... o que chegue que se busque a vida”. Porque custa horrores, logo de meter as bolsas no maleteiro do coche, de levar os carriños ós lugares dispostos para a súa situación.

Finca Fierro. Xoves, 2 de maio de 2019