Lin no libro “El último barco”,
do galego Domingo Villar, unha frase que lle soltaba un personaxe ó
inspector Leo Caldas que
me mandou de súpeto á infancia e, en concreto, a unha noite da
infancia. A frase viña a dicir que “un neno só necesita dúas
cousas para ser feliz: a primeira, un can e a segunda é unha nai que
lle deixe ter un can”. É certo! É verdade! Ó lela asomou, coma
un lóstrego no meu entendemento, o meu can Uriarte, que se debuxou
ante os meus ollos coma se o acabase de ver na realidade. Era un
cativo e queríalle tanto a este can (a realidade é que lle quero un
montón a todos os cans) que unha noite pedinlle á miña nai de
quedar a durmir xunto ó cadelo. A durmir nun espazo que tiñamos
preto do cortello dos porcos, no
que o chan era de cemento.
Ela, claro, intentou botarme para atrás; que se o cemento, que se o
frío, que se as carrachas, que se saca de aí, que se tal, que se
cal. Pero ante a miña insistencia, ante a miña ladaíña
acompañada, por suposto, nuns xestos disimulados de querer verter
bágoas, non lle quedou outra que chamarme
parvo e que fixera o que me dese a gana. E deitei
á beira do can, sobre unha gabardina vella que andaba por alí de
cando abrazamos os feixes dos nabos. O
que pasa é que a lóxica axiña imperou. Ás tres da mañá o corpo
asimilou de que o cemento era demasiado duro. Subín para a
habitación.
Finca
Fierro. Domingo, 30 de xuño de 2019
