sábado, 31 de agosto de 2019

A ETERNA PEREGRINACIÓN

No momento en que estás a ler este Recuncho levamos xa tres días de novenas no santuario da Nosa Señora dos Milagres, no concello de Baños de Molgas. Eu aínda non fun nada. Pero non necesito ir para saber o que representan para min e o que representan para a contorna. As novenas na honra á Santiña do Medo son o gran acontecemento anual de case toda a provincia de Ourense e parte do estranxeiro. Nestes dez días (nove de novena e un de festa maior) asoman por esa localización do Medo persoas de todas as razas e condicións, uns máis crentes que outros, pero todos coa ilusión de que se cumpra algo. Algúns nin saberán o que, pero é igual: soben ata o santuario por se acaso, non vaia ser que... Outros subimos porque temos que subir. Porque sempre subimos. Porque, aínda que non subira, teño que subir á forza. E subirei. Achegareime dous ou tres días ou os que sexan, pero hai que cumprir coa tradición, co afán e, por suposto, cos recordos (recordos de tirarme aí boa parte da infancia e toda a xuventude). No meu caso tamén teño que cumprir coa familia, pois só que sexa pola miña nai, non queda outra que plantarme ante ese marabilloso santuario e pensar en quen me pariu. Porque a Virxe dos Milagres para a miña nai son xa palabras moi pero que moi maiores. Sempre lle quixo máis á Santiña que ó propio San Salvador de Baños de Molgas, e a pesar de telo e visitalo a dous metros da súa casa.
Dez días de devoción nos Milagres, que se poden resumir este ano en tan só tres: os dous domingos e o Rosario das Antorchas. Que ás novenas lle caian dous domingos faise notar, principalmente na afluencia dos peregrinos. E logo, para máis aquel, se un dos domingos é o propio Día 8, non hai palabras para a descrición da afluencia. O Rosario das Antorchas é a noite máis bonita do ano. Logo tamén hai outro día que está fóra deses tres pero que tamén é especial: o Rosario da Aurora, onde cada parroquia peregrina de madrugada ata o recinto santo.
Penso que ano tras ano se vai perdendo aquilo que tiña de místico, de relixioso, de católico; pero tamén creo que vai ganando de folclórico, de turístico, de simplemente ir ver a ver que hai. Dunha ou doutra maneira, estes días Os Milagres son a eterna e bendita peregrinación.

Finca Fierro. Sábado, 31 de agosto de 2019

viernes, 30 de agosto de 2019

NA TERRAZA

Coches que dan voltas na rotonda. Mozas que pasan barullando. Cadeiras de nenos que circulan pola beirarrúa. Tempo que está. Tempo que foi. Tempo que virá. Son as sete e cuarto da tarde. Corre un pouco de aire. Nubes brancas no ceo. Ruído dunha moto á que lle xeme o tubo de escape. Cousas sobre a mesa. Mesa na beirarrúa, na terraza dun bar que está aquí, en fronte mesmo dos meus ollos. Porque eu estou na terraza. Escribindo. E esperando. Mentres espero, desespero. Mentira! Porque eu, mentres espero, mato o tempo. Escribindo.
O sol que se acocha por detrás dos edificios que tamén teño de fronte. Catro mesas ocupadas. Coche dunha autoescola que pasa. Risas dun grupo de mozos que están algo afastados, á esquerda. Unha muller que lle conta a outra non sei que dun límite e dunha área de descanso. Conversas ás que non quero atender, pero os tons das voces... Xa se sabe a fama que temos. Din que falamos moi alto. Confírmoo. Eu mesmo falo alto. Porque ás veces é bo rachar o silencio que nos arrodea. Aínda que, iso si, sempre é marabilloso estar en silencio, vivir en silencio, xemer incluso en silencio. Para iso non me importa matar o ruído. Porque onde hai silencio hai pensamentos que flúen con calma, con sosego. Son as sete e media da tarde. Tempo que está. Tempo que foi. Tempo que virá.

Bar A Pedreira da Valenzá. Mércores, 28 de agosto de 2019

jueves, 29 de agosto de 2019

A ÚLTIMA MONA

Dicía o primeiro titular de La Región do xoves 29 que “a normalidade climatolóxica dálle un respiro ó agro tras tres anos de crise”. Agora, carallo! Agora que abandonei a viña! Precisamente no momento de escribir estas liñas hai dous anos que tivemos que vendimar xa porque dous días antes (o 28 de agosto) caera a pedra de tal maneira e fixéralle ás uvas tanto dano que non quedou outra que collelas para que non podrecesen. E iso que aínda estaban bastante verdes. Pero o esperpento do asunto está en que o 28 de abril viñera unha xeada tan grande que a esnaquizou por completo, polo que tivemos que podala enteira de novo. É dicir, que no mesmo ano a climatoloxía escarallouna dúas veces. Así é que a viticultura deume máis desgustos que satisfaccións. Iso pola parte climatolóxica.
Pero se collo agora a parte, chamémoslle “bodegueira”, teño que dicir que un ano unha bodega díxome a tan só 10 ou 15 da vendima que non me podía coller as uvas. Púxenme tolo buscando bodega. E cando atopei unha, mellor fora non atopala. Para poder cobrar (no 2017!) a colleita do 2014 tiven que ameazalos con sacar o asunto na prensa. E un ano máis tarde, para cobrar a do 2015, xa non quedou outra que botar man dun avogado. Así anda o agro no noso país. A agricultura é a última mona de todos os Gobernos que, por suposto, non nos gobernan. Só gobernan para as súas poltronas e as súas contas bancarias.

Pizzaría Vivaldi da Valenzá. Xoves, 29 de agosto de 2019

miércoles, 28 de agosto de 2019

CORAZÓN DE PAPEL

Corazón de papel nunha pinga de auga que aboia sobre a intelixencia dun pobo e que racha ante a forza dun consolo. Aínda que hai momentos nos que a calma, o sosego se deita sobre a morriña da memoria, sobre a señardade da nenez. Quen máis quen menos latexa sobre un verso que se escribiu sobre a codia dun amieiro e o miolo dun sabugueiro. Corazón de papel que voa empurrado polo vento e con cada sentimento co que se atopa acouga un chisco para rimar máis versos. Despois que cada quen opte por furgar, por escaravellar por entre os poemas que esconderei detrás das paredes do meu tempo. Todo o que se oculta, ó final, sempre sae á luz, sempre se descobre.
Corazón de papel que calquera esmaga sen querer (ou querendo) con pés de chumbo que andan polos camiños da indiferenza. Eu sempre procuro andar polas carrilleiras que case non se ven pero que sinto coma lapas pegadas nesa idade na que aínda non tiña conciencia. Case podo dicir que, mesmo hoxe, son pura inocencia. Non obstante, de cando en vez, a cara de ferruxe fai acto de presenza. Pero por pouco tempo. Son dos que deixo asomar axiña un sorriso, para que debuxe un corazón neste mesmo papel no que escribo. Corazón de papel que vai e vén para acabar aterrando sobre o niño da rula, desa rula elegante e bonita á que miro... e me mira. Aí queda por fin quieto. E feliz.

Bar A Pedreira da Valenzá. Mércores, 28 de agosto de 2019

martes, 27 de agosto de 2019

O DÍA A DÍA DO LABREGO

Alguén lle preguntou a un gandeiro como era o seu día a día. Iso case é coma preguntarlle a un nugallán como é o seu vivir. Que pouquiña cabeza hai para certas preguntas! Iso non se lle pregunta a un labrego! Se lle preguntase se tiña algún día de lecer... Seguro que coa súa contestación xa lle estaba dando resposta á anterior. O labrego non ten acougo, non ten repouso! Polo que o día a día normal é o de erguer cedo e non parar de traballar ata o momento en que se vai á cama. Non hai horarios nin treboadas nin sol que abrasa nin, por suposto, ganancias; tan só sangue, suor, ás veces bágoas e volta a empezar.
Hoxe mesmo caio na conta de que o traballo do labrego é esgotador, case un inferno. Ás seis da tarde quenta aínda que nin o demo. Pois ben, se non deixase a viña como a deixei, agora mesmo andaría baixo este sol enramando ou dando o sulfato. Porque levo algo así coma un diario e leo que durante estes días ou, mellor dito, desde outubro ou novembro, desde que se empeza a poda, practicamente todas as tardes andaba alá traballando, e cando tiña esas mañás de permiso por asuntos propios, pois ídem de ídem; para a viña marchabamos a suar e, ás veces, deixar sangue. O día a día do labrego nin ten horarios e nin ten descanso. Por non ter, non ten nin tempo para soñar esperto. Cae na cama esgotado e reza unha oración para que a climatoloxía se porte.

Café O Chicote da Valenzá. Martes, 27 de agosto de 2019

lunes, 26 de agosto de 2019

RÍOME DA TREBOADA

Ríome eu da treboada que quere caer sobre a aldea na que vivo desde hai media década, ano arriba ano abaixo. A min a chuvia tenme medo. Por iso eu avanzo e ela ou torce para un lado (dá igual o esquerdo coma o dereito) ou queda atrás. Tenme medo. Ás veces ben vexo que descarga onde menos fai falta, pero eu aí xa non podo facer nada. Non obstante, si me gusta que de cando en vez pingas de auga caian sobre a miña cabeza. É aí cando deixo que se me achegue (tamén me dá igual por que lado sexa), ou incluso son eu mesmo o que vou na procura dela. Isto só adoita acontecer no verán, neses momentos nos que abafas e desexas de corazón que unha pequena treboada caia sobre a túa alma. Porque hai calores que matan.
Mais, agora mesmo, cando o tempo nin me chista nin me fede, non me apetece mollarme, e chegou unha simple ollada cara ás nubes negras que asomaban polo horizonte para que estas torcesen para un lado (en concreto, o dereito) e me deixasen en paz. Elas foron coa música a outra parte, digo coas pingas de auga e eu si quedei co “American Woman”, de Guess Who. A min a chuvia sempre me tivo moito respecto; ou ben porque me acollía debaixo dun castiñeiro ou ben porque lle cantaba un “cara el sol” que tremían todas as pingas de auga do universo. Hai melodías que deixan a un tremelicando.

Finca Fierro. Luns, 26 de agosto de 2019

domingo, 25 de agosto de 2019

DO XABARIL Á RULA

Remataron as vacacións políticas e volve o barullo da investidura. Unha barafunda tal que empeza o asunto a ser un pouco esperpéntico. É máis, ó final vai ser que si, que haberá novas eleccións, que teremos que votar de novo; co risco, por suposto, da abstención: porque a xente, penso, que empeza a cansar de tanta trapallada de pactos, de declaracións e de medias verdades ou mentiras enteiras. Menos mal que sempre nos quedará París, digo o xabaril. Porque anda a cousa quente no medio rural pola desfeita do porco bravo. E, por que non, tamén xa no medio urbano: empeza a campar a pracer, á vontade, ás súas anchas por vilas e cidades. Case xa é amigo noso. Vémolo nunha viaxe, por exemplo, e aminoramos a marcha do coche para contemplalo. Vémolo fozando nun lameiro á beira dun río e sacamos o móbil para fotografalo e ensinalo nas redes sociais. Os agricultores e gandeiros queren batidas para exterminalo. Pero, o pobre, que culpa ten; el xa vivía neste mundo antes de chegar nós. Ten que buscarse a vida coma calquera ser vivo. E cada vez ten menos onde vivir; porque o ser humano avanzou, avanza e avanzará sempre na conquista do que non é seu. E quen di o xabaril, di o lobo. Ollo ó dato, non vou en contra dos gandeiros e labregos (profesión á que pertencín, pertenzo e pertencerei sempre), pero creo que hai outras opcións para que eses dous animais non nos fundan na miseria e sen ter que aniquilar a eses dous bichos ós que pouco a pouco lles roubamos o seu territorio.
De exterminios vai seguir este Recuncho. Porque a Xunta de Galicia lávase as mans ante a caza da rula, unha ave en perigo de extinción. Unha ave que ten o seu aquel na nosa comunidade; non xa só como animal en si, senón incluso polo seu nome: apelación cariñosa que adoitamos usar para esa muller á que queremos, á que amamos, pola que sentimos algo máis que agarimo. A nosa Xunta prefire pagar a multa que lle imporá a Comunidade Europea, que, por suposto, sairá do noso vivir. Porque esta si ten intención de protexer a esa ave que, a maiores do seu nome, usa ese canto tan significativo e realiza eses niños que me asombraron sempre: que con poucos caxatiños xa cumpre para asentar os ovos e criar a súa prole. Ningún animal é imprescindible. Todos son necesarios.

Finca Fierro. Sábado, 24 de agosto de 2019

sábado, 24 de agosto de 2019

AS MENIÑAS DOS OLLOS

A preocupación quere arrabuñarme os fiordes do pensamento. Dun tempo para acá noto como a xenreira se quere instalar na meniña do ollo dereito e o amor na meniña do ollo esquerdo. Axiña pensei que tal asalto moi ben se podía dar a causa das miñas ideas políticas. Pero resulta que cando lle peta, a meniña do ollo dereito vese asaltada polo cariño e, non obstante, na meniña do ollo esquerdo quen quere furar, penetrar é a hostilidade. Non entendo nada. Ou si entendo que esas transformacións, eses cambios non teñen nada que ver coa política. A verdade é que quedei un chisco aliviado. Pero claro, só con respecto a esa materia, pois iso de que as meniñas dos meus ollos anden bailando con certos sentimentos déixame algo así como preocupado, inquieto.
Eu lembro que antes, antes dese tempo para acá, mirábame ó espello e vía as meniñas grises e bailando en tal caso de felicidade ou, algunhas veces, de sono; pero nunca con certa substancia gris que me deixou, que me deixa apampado ou frío coma eses fiordes que descansan na miña intelixencia (se é que a teño). É normal entón que teña unha certa preocupación. Quéirase que non, os ollos son para ver e mirar, pero nunca para intentar dilucidar en que lado está a bondade da vida ou a maldade da conciencia. Ou en tal caso, cando se pechan, non lles queda outra que soñar. Agora mesmo, as meniñas dos meus ollos están pechadas e... soñando. Porque soñar e bonito.

Finca Fierro. Sábado, 24 de agosto de 2019

jueves, 22 de agosto de 2019

DÍA DE PRAIA

Estou algo cansado. A praia cansa bastante. Aínda que, mellor dito, o que esgota é o sol. Por iso eu nunca fun moito de praias. Eu son máis de montaña, máis rural. Certo que, de cando en vez, ir un chisco á praia non está mal. Perdón, quizais debería dicir: o mar. Isto si, isto xa é outra historia, outro cantar. Podo facer coma hoxe: ir á praia e acompañar á muller, que como non pode tomar moito o sol, axiña nos puxemos os dous á sombra dar árbores que hai á beira da praia. E desde alí foi cando me atopei na gloria... porque escoitei o mar. Esta si que é unha gozada! Escoitar o ruído do mar! Por iso tamén dei un paseo, goldrando; para refrescar os pés e escoitar con máis forza o ruído do mar, desas ondas que veñen e van. Desas ondas que, se mirabas moito para elas, mareaban. Pero que bonita sensación. Ata ó calo lle notei melloría! O resto do tempo: estomballado á sombra, durmindo, comendo bocadillos e, como non, lendo. Lendo de tal maneira que cando fun buscar o libro ó coche (xa lera dous xornais), aparecín con dous. É que un sabía que o remataría alí mesmo. E alí mesmo o rematei. Non empecei o outro porque axiña apareceron os rapaces para rematar “o día de praia”. Pero, e se tardan máis? Como ía estar moito tempo sen ler! Póñome moi nervioso se non teño nada para ler. Agora estou canso (do sol, de conducir, de estar sentado), pero feliz (por escoitar o mar).

Finca Fierro. Xoves, 22 de agosto de 2019

martes, 20 de agosto de 2019

VINDO DE CAMIÑO

Vindo de camiño para o lugar no que estou déuseme por determe sobre unha baldosa concreta para contarlle os cadriños do seu debuxo. Tiña exactamente 64. Nin 63 nin 65; xustos 64. Déuseme por aí. Ás veces fago cousas sen sentido (si, ás veces perdo o xuízo). Outras, e aínda que as faga con sentimento, con conciencia, rematan non tendo tampouco sentidiño ningún. A ver, non todos somos perfectos. Xa o dicía un dos protagonista de “Con saias e a rachar”. A vida é complicada para moitas cousas. Para case todas. Menos mal que a vida é tan só un suspiro. Se non, estariamos perdidos. Logo de contar os cadriños da baldosa e cando me cansei de estar sobre ela, pois tamén se me deu por poñerme en marcha. Fíxeno e camiñei... pois, non sei, uns bos metros.
Ata que me atopei cunha pomba que bulía de aquí para alá, na procura de algo, dunhas migas de pan ou duns mosquitos asasinados polos frontais dos coches para levar ó seu bandullo. Case quixen falar con ela, coa pomba, pero deume vergonza. A vergonza, coma o medo, é libre. E dándome vergonza falar co animal, non me quedou outra que contemplala tan só. Era bonita. Todas son bonitas. Claro que, comparándoa cunha rula... A rula é moita rula. Púxenme de novo ó camiño e cando cheguei ó lugar no que estou sentei a tomar un café e esquecinme de todo. A vida, ás veces, tamén debe ser un esquecemento perpetuo. Se non, estariamos perdidos.

Café Brétema da Valenzá. Martes, 20 de agosto de 2019

lunes, 19 de agosto de 2019

PRENDIDO DUN SENTIMENTO

Nove e media da noite. Noite fresca. Escoitando a Chet Baker e Stan Getz. O caso é escoitar algo. E se é a estes dous monstros do jazz, para que dicir máis. O que pasa é que o tema xa rematou. Agora tócalle a Palito Ortega con “Te vas a enamorar”. Ufff, vaia cambio. Como o da noite ó día. É igual. Hai que escoitar de todo. Para saber o que é bo e o que é malo. Ás veces é certo que sen escoitar ou ver intuímos o que é bo e o que é malo. Incluso sobre as propias persoas. Chega unha ollada para catalogar a alguén. É certo que ás veces erramos. E seino por experiencia. Sei dalgún caso no que, a simple vista, semelloume que aquel individuo non me caía simpático, así de claro. Logo, ó tratar con el, xa non opinaba da mesma maneira. Nove e trinta e tres minutos da noite. Noite fresca. Escoitando a Vangelis. Outro cambio radical. Do jazz a Palito Ortega, de Palito Ortega a Vangelis. Que viva a música, carallo!
Pola tarde fun a Baños de Molgas. Isto si, isto si que é música celestial nos meus oídos. Chega con dicir Baños de Molgas para que o corazón baile unha muiñeira, ou un agarrado, ou un fandango, ou unha xota, ou o folk de Milladoiro coa axuda de Ana Belén. Dez menos vinte da noite. Noite fresca. Xa non digo nada máis, porque ó asomar Baños de Molgas en escena foi coma se o mundo se detivera e o lugar quedase prendido dun sentimento. Do meu sentimento.

Finca Fierro. Luns, 19 de agosto de 2019

domingo, 18 de agosto de 2019

ESTES AMERICANOS...

Estes americanos... Gregory Peck quería comprar Alasca na película “O mundo nas súas mans” (1952), que desenvolvía a súa acción no 1850. Agora é Donald Trump o que quere mercar Grenlandia. Estes americanos... Pois ben, conseguírono e poida que o consigan. No caso de Alasca lográrono, pois dezaseis anos máis tarde da acción da película, ou sexa, no 1867, un alto funcionario estadounidense mercoulle a Rusia o territorio de Alasca por 7,2 millóns de dólares.
E con respecto a Grenlandia, tamén nese 1867 o presidente Andrew Johnson quixo dar os primeiros pasos ou polo menos as primeiras ideas para a compra da maior illa do mundo (entendendo que Australia é a parte continental de Oceanía), pola súa situación estratéxica. Foi no 1946 cando asomou unha “oferta” formal por Grenlandia. O expresidente Harry S. Truman ofreceulle a Dinamarca 100 millóns de dólares, en ouro, que este rexeitou. E agora Trump volve ás andadas, volve ó vezo. Ó final conseguirano. Ata penso que se non é polas boas, será polas malas. Sempre foron moi botados para adiante; ou ben polo poder dos dólares ou ben pola forza das armas. Son eles os tales... como para deixar de adquirir todo aquilo que realmente desexan. Se non compran, conquistan. Se non conquistan, arrasan. Se non arrasan é porque non lles vale para nada. Estes americanos...

Finca Fierro. Domingo, 18 de agosto de 2019

sábado, 17 de agosto de 2019

NON TEMOS HUMANIDADE

O venres pasado acabei de ler o libro (por certo, moi bonito) “A filla esquecida”, do autor cubano Armando Lucas Correa, que aínda que é unha novela, está baseada sobre feitos reais que aconteceron na Segunda Guerra Mundial, máis en concreto, sobre o holocausto. Rematada xa a novela, o autor explicou un pouco o asunto sobre o buque que na noite do sábado do 13 de maio de 1939 levantou áncora do porto de Hamburgo con destino á Habana. Ían no barco 937 pasaxeiros e a maioría deles, por suposto, refuxiados xudeus alemáns. Semella que estes refuxiados tiñan os permisos para desembarcar que emitira o director xeral do Departamento de Inmigración de Cuba. Mais resulta que o presidente cubano, Federico Laredo Brú, emitiu o decreto 937 (nomeárono así precisamente polo número de refuxiados) invalidando os citados permisos. Empezou aí a peregrinación duns seres vivos que simplemente fuxían da guerra e dese cancro alemán chamado nazismo. Estados Unidos tamén lle negou a entrada ó buque, ós refuxiados. O mesmo fixo Canadá. Así é que ó Saint Louis non lle quedou outra que regresar a Europa, ou sexa, naquel momento, ó inferno. Tiveron sorte os 287 que aceptou Gran Bretaña. Porque, os demais, recollidos por Francia, Bélxica e Holanda, caeron nas mans das SS, cando a Hitler se lle deu por querer conquistar todo o que puido de Europa.
Toda esta odisea entra neste Recuncho porque, na actualidade, estase desenvolvendo outra moi semellante co buque da ONG Open Arms, que leva máis de 15 días esperando para poder atracar cos seus inmigrantes. Ningún país europeo quería dar os permisos. Precisamente países que viviron nas súas carnes o éxodo masivo de emigrantes ou de refuxiados de guerras. Países que, non hai moitos anos, masacraban ós africanos polas súas terras, polos seus produtos, polos seus minerais. Chupáronlles o sangue e agora non son quen de darlles só que sexa unha codia de pan ou un lugar onde durmir. Non temos humanidade. Nunca a tivemos. Os Gobernos europeos ven esta calamidade máis en plan político que en plan humanitario. Sábese que a política dá mellores réditos. Miseria humana!

Finca Fierro. Sábado, 17 de agosto de 2019

MÁIS FORTE CÓS BURACOS NEGROS

Quere caer o universo sobre min. Pero son máis forte que o buraco negro que apareceu na galaxia máis afastada do tempo. Porque o tempo, tanto alá como acá, é infinito, é eterno. Son máis forte que unha estrela da fartura ou que unha estrela fugaz. A estrela fugaz pasa nun lóstrego, que para iso é fugaz. Eu duro moito máis. Eu, prometo, que serei eterno. Eterno como unha canción que non ten fin e a pesar de non contar con ningún retrouso. Eu canto por cantar. Porque, verdadeiramente, cantar non sei cantar ben. Xa mo dicía miña nai: “ai, neno, que mal cantas”. Pero as miñas cancións quedan na memoria do monte Medo e na intelixencia das vacas, de cando entraban de noite polas rúas de Baños de Molgas.
Fose por medo, fose porque me gustaba cantar (aínda que cantase ben mal), eu entraba pola Cagalla cun concerto na boca que, á forza, tiña que penetrar nas grandes cabezas dos animais vacúns, e nas daqueles veciños que xa estaban co primeiro sono. Canto por cantar. E as cancións viaxan polo espazo sideral ata penetrar no buraco negro da miña conciencia. Sempre tiven unha boa conciencia, aínda que ás veces o espírito maligno quería deixar pegada nese universo que quería caer sobre min. Pero eu son moito máis forte que todos os buracos negros dalgúns pensamentos, dos vosos pensamentos. Sinceramente, hai pensamentos negros, moi negros.

Pizzaría Vivaldi de A Valenzá. Venres, 16 de agosto de 2019

miércoles, 14 de agosto de 2019

A CULPA NON É DO PAPELAME

Ten o seu aquel o funcionamento cara ó público da oficina da Xerencia Territorial do Catastro de Ourense. Entrei e atopei a típica maquiniña de dar cita coas súas correspondentes seccións: información, rexistro xeral, certificacións, etc. Como levaba papeis que pensaba que podían estar ben, pois para que perder tempo pedindo cita para Información se xa podía rexistralos. Así fixen: saquei directamente número para rexistrar. Había creo que seis mesas para atender. Tocoume a 2. Non levaba todo ben. Vale, de acordo. A pedir cita para Información. Unha boa cola, claro. Esperando, vexo que as seis mesas atenden todos os asuntos. Polo que a mesa 2 tamén atendía os asuntos de información. E digo eu: se tamén informa, por que non me informou xa?
Para máis aquel, e cando xa me tocou ir á mesa 1 (que moi ben me puido tocar a 2), tal información consistía en avisarme que me faltaba a declaración de herdeiros. Só isto. Á da mesa 1 (muller, si) conteille o mesmo que ó da mesa 2 (home, si) e lanzoume a frase da declaración de herdeiros. Nada máis. E volvo dicir eu: só era unha maldita frase!, que a puido dicir desde un primeiro momento o da mesa 2. Traballei toda a vida na administración, sei como vai isto e por iso sempre lle tiven pánico ó papelame administrativo. Claro que, ás veces (digo, moitas veces), non é culpa do papelame, senón de quen tramita tal papelame. Con razón, uns que estaban por detrás miña na espera se queixaban dos funcionarios e a min doíame na alma (porque fun funcionario), pero, moitas veces, hai que darlles a razón.

Finca Fierro. Mércores, 14 de agosto de 2019

lunes, 12 de agosto de 2019

A ASCENSIÓN Ó CEO

Terrible a ascensión ó ceo daquel que pensaba que todo era subir. Non se imaxinaba que todo o que sobe, baixa. Por moito fillo que fose de quen era. Non tardou en baixar, claro. E a aterraxe foi aínda máis tremenda do que se pensaba. Non se pode ir pola vida arrastrando fama de listo, espelido e intelixente. Todos caemos desde as alturas se non temos a que agarrarnos. Todos temos medo ante o descoñecido. E todos presumimos ante aqueles que se senten inocentes. Aínda que ás veces, estes, saben disimular a súa inocencia. Pero os soños... Como soñar é tan bonito.
Ascendemos se fai falta ata o sétimo ceo ou ata máis alá do universo. Logo, a realidade ponnos no sitio apropiado, nesa aterraxe que nos esmaga os miolos, a intelixencia, a presunción e a bravura. Unha coraxe falsa, claro. Porque xa no medio da ascensión entendemos que, máis tarde ou máis cedo, hai que caer. Que non queda outra que encomendarse ó espírito da salvación, por se esta chega. Pero hai certas alturas que van máis alá dunha hipotética salvación. O trompazo será de primeira división. Ou de desfeita humana. Deberiamos analizar mellor os nosos actos antes de lanzarnos á aventura daquilo que non coñecemos a fondo. Ir de bravos pola vida, ás veces, ten os seus reveses, ten as súas aterraxes nese campo de aviación chamado a realidade. É bonito ascender ó ceo pero cun bo paracaídas no entendemento.

Pizzaría Vivaldi de A Valenzá. Luns, 12 de agosto de 2019

domingo, 11 de agosto de 2019

PERCORRIDO DE NECESIDADES

Antigamente a máxima potestade nunha provincia caía no Gobernador Civil, e cando este se dedicaba a visitar zonas, concellos ou lugares ía acompañado, por suposto, por un gran séquito de autoridades, ás que había que tratar digamos que demasiado ben. Así, o xoves 7 de agosto de 1958 o xefe provincial do Movemento, ou sexa, o Gobernador don José María Quiroga de Abarca, aproveitando que inauguraba a luz eléctrica na parroquia de Zorelle e Maceda, percorreu así mesmo os concellos de Paderne de Allariz, Baños de Molgas e Vilar de Barrio.
Ó meu concello, ou sexa, ó de Baños de Molgas chegou xa de noite, pero aínda así puido contemplar como eramos de bos como anfitrións cando viu polas rúas arcos triunfais con pancartas e inscricións de agarimo e benvida. Os meus veciños (eu aínda non nacera) esperárono como auga de maio, así como certas comisións parroquiais, eclesiásticas e a corporación municipal, encabezada polo alcalde don Eduardo Laherrán de La Sota. Este, no discurso de salutación, axiña nomeou as principais necesidades e problemas do termo municipal que “quedou moi atrasado no progreso”. A contestación foi de promesas, claro, “para que Baños de Molgas se incorpore rapidamente ó concerto dos demais concellos da provincia”. Pero as necesidades eran tantas que, as promesas... Iso si, despedímolo con vivas mostras de afecto e entusiasmo. Faltaría máis!

Finca Fierro. Domingo, 11 de agosto de 2019

AS ETAPAS DA VIDA

Vive feliz o ser humano? Pero realmente feliz? É libre? Vive libre? Seica nos tiramos 19 anos estudando, no sistema educativo. Si, de acordo, a infancia e a adolescencia, as que se pensa ou se cre que son as etapas máis bonitas da vida. E penso que con razón. Pero, a verdade, se analizamos a fondo esas dúas etapas, hai que chegar á conclusión de que, efectivamente, estamos máis prisioneiros que libres. Entre os colexios e os deberes pouco queda. E precisamente por iso, hai que deitarse cedo para madrugar ó día seguinte. Ou sexa, facer os días moito máis curtos. Certo que a liberdade e a felicidade deses dez, trinta minutos cos que gozamos nesas dúas etapas, non ten prezo. Pero é moi pouco tempo para unha idades, ás veces, bastante inocentes. Logo, ó pouco de rematar os estudos (algúns nin esperan a rematalos) xa casamos ou nos achegamos, polo que a liberdade... ufff, e aínda que ó principio a felicidade semella auténtica, verdadeira, axiña empeza a rutina a facer estragos. Cando aparecen os fillos, entón si, entón aí esquecémonos xa definitivamente da liberdade. E a felicidade, pois como na infancia e adolescencia, ós cachos, dez, trinta minutos estás coma en éxtase de contento, de feliz. Pero o resto do tempo asoman as angustias de que farán, por onde andarán, como se comportarán, por que non estudan, en que traballarán. A conclusión non é outra que, nin somos libres nin somos completamente felices. Aínda que, iso si, eu agora mesmo, síntome o home máis libre e máis feliz do mundo. Xa sei que son algo raro, pero...
Xa que neste Recuncho toquei esas tres etapas da vida, vou logo coa derradeira, coa etapa final. Ten que ser, é moi triste morrer en soidade. Porque xa é moi triste vivir en soidade. Sobre isto, sobre o de vivir en soidade sei algo. Porque me tirei nove anos e pico vivindo na capital do Imperio, nunha pobre pensión que, aínda que era feliz nesa cidade, había que pasar alí horas e horas metido nela. Pero si, moito peor é vivir en soidade de vellos e, por suposto, morrer en soidade. Na nosa terra, en pouco tempo, xa van preto de 20 persoas que deixaron este mundo sen que ninguén mirase por elas. É moi triste. Porque, para máis aquel, non sabemos como realmente faleceron. Como se adoita dicir: que Deus nos acolla confesados.

Finca Fierro. Sábado, 10 de agosto de 2019