SOBRE UN LIBRO EN BRANCO

Boto a correr polo outeiro abaixo e esnafro contra os toxos que se atrancan no camiño. Como cando un se esnafra cos soños. Pero levanto, claro; teño que erguer e seguir perseguindo os anhelos, as ilusións que nunca se van. Que ninguén pense que me vou sentir derrotado. As derrotas só chegan cando non loitas. Eu sempre loito. Aínda que só sexa coa imaxinación. Fun un guerreiro dos tempos da covardía. Pero tampouco me importa ser un guerreiro dos tempos da bravura, dos tempos da intrepidez. Que para iso vou e veño polo universo infinito, polas carballeiras da inocencia e polos barullos da miña conciencia. Esta, hai que dicilo, furga moito. Por entre os feitos que foron, por entre os actos que puideron ser e por entre a esperanza que será.

Pego un salto para alcanzar aquela nube de algodón na que descansarei logo dunha loita continua por un doce que é, por un sabor que será. Hai latexos que rebentan por unha flor amarela. E gustos que deixan un sorriso nos beizos. Bailo sobre a punta dun folio en branco para enchelo con intuicións que, baixo un soño nostálxico, sempre se cumpren. Como cando contemplo a estampa dunha rula... que está aí, que voa e eu sigo o seu voo coma se perseguise os desexos, os meus desexos. Deixo de correr, deixo de saltar, deixo de bailar e quedo quieto para ler os sentimentos que escribín sobre un libro en branco. Que un tamén ten sentimentos.

Finca Fierro. Luns, 30 de setembro de 2019

IDEOLOXÍAS POÉTICAS

Balla Elocuente Sandero emprendeu camiño rumbo ó ignoto. Deixaba atrás un berro impulsado por unha gorxa esgazada, por unha gorxa rota. Que berrou desde a impotencia, desde a incapacidade dun físico estragado e irrisorio, grotesco. Balla Elocuente era guapa, guapa ata a extenuación, ata o afogo. E por iso foi ó encontro dun ronsel que lle marcaron. E por iso deixou atrás un ouleo que doía, que mancaba. Un xemido, un lamento que estouraba ós catro ventos. Hai encontros que deixan ver unha luz e, ó mesmo tempo, amosan unha escuridade negra, incluso cega. Balla Elocuente Sandero correu, correu na procura dunha felicidade eterna. Correu para vivir, correu para soñar. Pero tamén deixou atrás un silencio roto, un sentimento que vertía bágoas de desconsolo.

Balla Elocuente encontrou o sinal, a pegada, a marca o ronsel que lle deixaran. E notábaselle un brillo especial nos ollos, un ritmo de acordeón nas palabras. Mentres, ó outro lado da existencia, ó outro lado do túnel escuro coma boca de lobo, estaba o asubío que non saía, o berro que xa non era berro, a mágoa de tanto morder silencio. E tan só nun recanto da memoria quedaba a luz dunha tatuaxe que mantiña a esperanza dun soño. Balla Elocuente Sandero chegou feliz ó punto de partida. Merecía esa felicidade. Aínda que polo camiño deixase espallados latexos que rebentaban de aflición. Pero hai ideoloxías poéticas que non morren nunca.

Finca Fierro. Mércores, 25 de setembro de 2019

AMANSANDO A REBELDÍA

Nove da noite. Contemplo o ordenador e penso. Pero non sei que pensar. Quizais na banda sonora de “O caso Slevin” ou no ruxerruxe do alieníxena que aterrou nas Mestras. Penso que a sociedade vai de aquí para alá porque, recoñezámolo, somos coma monicreques que nos deixamos influenciar, coma monifates porque berramos cando nos din que berremos, coma fantoches porque nos quedamos quietos. Quietos ante as adversidades, ante as inxustizas, ante a ignominia, ante a iniquidade. Penso que estou rebelde hoxe. Non sempre é bo ser coma un boi de machado. Ás veces cómpre ser codia de pan. Nove e cuarto da noite. Contemplo toda a trapallada que teño sobre a mesa e penso que, ó mesmo tempo, fago moitas máis cousas que escribir. Por exemplo, intento domar, amansar a rebeldía que me asoma de cando en vez para estudar a forma de comunicarme, con parsimonia e sen malos feitos, co alieníxena das Mestras. Si, creo que a mellor solución vai estar en preparar un bo discurso para lanzarllo a semana que vén desde o alto dunha das mesas do merendeiro. Tamén estudo a opción de levar un tocadiscos para poñerlle a Guadi Galego, por exemplo, ou a Bruce Springsteen. Ata lle podo deixar caer un cacho dunha habanera da Coral Ansuíña de Baños de Molgas. A ver, xa que o asunto se vai desenvolver nas Mestras, que menos. Nove e media da noite. Deixo de pensar.

Finca Fierro. Luns, 23 de setembro de 2019

A PEITO ABERTO

Estou enrabechado. Porque as cousas non saen como un quere. Cando quixen asubiar, saíume un berro. Cando quixen berrar, unha gran emoción embargoume os ollos. Cando quixen escoitar a Ella Fitzgerald saíu polas ondas Camilo Sesto. Estou encabuxado. Porque non todo é o que parece. Ó mellor é porque estou mal acostumado. Non o sei. Quixen correr pola beira do mar e resulta que me vin goldrando un regato no paseo que estaba a realizar. Hai instantes na vida nos que soño con que todo vai vento en popa, pero en dúas chantadas, ou sexa, nun alustre, a felicidade encalla nun banco de area e xa me quedo sen meta.

Estou enrabechado polos atrancos que alguén me pon no camiño. Non obstante, e a peito aberto, é dicir, sen reservas, eu tiro para adiante. Sempre tirarei para adiante. A min non me achanta ninguén! Nin catro palabras escritas nin dúas olladas benditas. Se nada sae a dereitas, collo polas esquerdas e seguro que, agora, si chego á meta. Hai metas polas que merece a pena loitar. E eu, como nunca perdo a esperanza, seguirei erre que erre, volta e dálle mentres teña un cachiño de alento. Empezo a anoxarme por non estar tan encabuxado como pensaba. Axiña se me pasa o malestar. E se me lanzan catro palabras ben escritas e dúas olladas ben vivas, reviro os malos pensamentos e ata podo bailar xa sobre a punta dun dedo.

Finca Fierro. Domingo, 22 de setembro de 2019

O CONTO

Cando a parella chegou á altura da ponte que ían cruzar, Galez Galaico mirou ós ollos de Acacia Grega e díxolle que o día de mañá tiña que chegar. “Tamén o día de onte xa pasou”, acabou confesando. Acacia sorriu ante o gran descubrimento do seu amigo, pero non se quixo burlar del. Colleulle unha man e apertoulla. Galez Galaico púxose coma un tomate, mais non soubo arrincar. Cruzaron a ponte e agora foi Acacia Grega a que mirou ós ollos do amigos e confesoulle que esperaba ser feliz o día de mañá. O paspancillo de Galez non soubo coller a indirecta. A proba é tampouco soubo que dicir. Seguro que non entendeu nada.

Coñecía a Acacia desde hai anos e cada vez que se cruzaba con ela notaba un ruxerruxe no cerebro e uns golpes acelerados no peito. Non sabía por que. Ou si o sabía, pero intuía que esas apuradas nunca terían recompensa. Non obstante, detrás dunhas olladas chegaron uns sorrisos e, máis tarde, unhas palabras. O tempo foinos achegando. Acacia Grega, ó principio, nin se decataba de que alguén a miraba de esguello. Claro que despois, de tanta ollada e de tanto cruzamento, un ceo moito máis claro asomaba por enriba dos tellados. Agora, sentados xa ante un carballo, notaron como as mans estaban suadas a causa da intensidade con que as apertaban. Sen se decatar achegáronse os seus corpos e cando semellaba que se bicarían, Galez Galaico esbirrou, Acacia Grega riu e aí acabou o conto.

Finca Fierro. Sábado, 21 de setembro de 2019

TODO É POLÍTICA

Sabemos que cando acontecen varias desgrazas ou calamidades seguidas adoitamos dicir aquilo de que “non saímos dunha e xa estamos noutra”. O mesmo, o mesmo que coa política (que, por suposto, polo menos a nosa, é unha calamidade), pois por fin rematamos co esperpento da asignación de presidente, pero metémonos de cheo xa nunha nova campaña electoral. Fartos de rexouba, entramos na carallada. E ante tanta algueirada xunta, a xente vai dicindo por aí ou subindo ás redes que rexeitemos un pouco ou un moito as votacións. A ver, tampouco é así; votar hai que votar. Pero hai que saber a quen se vota. E con moito coidado, xa que despois pasa o que pasa: os amigos pactan cos teus inimigos, os teus inimigos traizoan logo ós amigos e sentan o cu na poltrona precisamente ós que nunca votarías na vida. Ai a política...

Tamén tivo que haber algo de política na nacionalidade dese rapaz chamado Asun Tati, que con 16 anos, está na boca de tods por xogar ben ó fútbol e por querer que xogue cos nosos nacionalizados. Seguro que calquera paisano de a pé dá máis voltas que un sarillo e durante un bo espazo de tempo para acadar unha nacionalidade desexada desde, ó mellor, anos ha. Pero claro, cando o cu aperta dámoslle mil voltas ó mundo. Perdón, a algúns chégalles cunha reviravolta.

Tampouco sei que política pode haber para que na nosa cidade existan dous equipos de fútbol co mesmo nome. Si, xa sei que se diferencian pola UD e pola CF. Pero eu, agora mesmo, teño que botar man do San Guguel para saber que o Unión Deportiva Ourense é o ex CD Ourense e que o Ourense Club de Fútbol é o ex Ponte. Entenderedes que o que non podo facer, cada vez que leo este xornal, é consultar o Guguel para saber cal é un e cal é o outro. Tamén sei que se fora un gran fanático do noso fútbol provincial, non me debería ocorrer iso. Pero un chega ata onde chega, ou sexa, a desvivirme polo trunfo de todos eles, pero sen furgar máis. Non se lle podería cambiar o nome a un deles? Ata penso que quedaban moi ben os das súas orixes. Claro que se hai algunha política metida no asunto, aí xa non dou máis de min.

Finca Fierro. Sábado, 21 de setembro de 2019

PERDIDO NO TEMPO

Xemen as gallas dos amieiros cando se rozan entre si e un lóstrego furga nun penedo coma se quixera buscar o punto vermello do inferno. Toda treboada ten o seu momento. Berra o gaio de tal forma que semella que remata o mundo e a páxina dun libro conta historias para que alguén intente soñar coa forza do vento sobre un viraventos ou sobre un bambán cheo de ilusións. Non todo corre na mesma dirección. Cae unha bágoa de alacrán sobre a antena dun saltón, mentres un astronauta contempla o ir e vir das ondas do mar, o ir e vir do centeo que se dobrega, que se cimbra, que se abanea. Quero voar sobre a congoxa dun pensamento. Quero sentir o agarimo dun neno. E quero quedar de pasmón ante a escala musical do silencio.

Corre un can polo lameiro abaixo e catro palleiros levan a cabo un baile nocturno na aira do concello. Bastará tan só un seitureiro para eliminar as matogueiras dunha novela barata. Non todas as novelas contan historias para envolverte ou para involucrarte nunha aventura. Menos mal que un simple sentimento xa é toda unha aventura, unha andaina. Intento cruzar o río Arnoia por onde é máis fondo. Afogo. A auga arrastra os recordos que foron e sepulta a inocencia do que fun. Pido que ninguén chore por min. Que nin tan sequera se me recorde. Porque todo o que fun quedará perdido no tempo. E o tempo, moitas veces, é efémero, pasaxeiro, curto, pasadío...

Pizzaría Vivaldi da Valenzá. Venres, 20 de setembro de 2019

PODO FACER E DESFACER

Se quero podo facer perfectamente todo o que me dea a gana. Así de simple. Ninguén manda en min. Ninguén me aconsella e tampouco me deixo aconsellar. Para que? Se alguén te aconsella é baixo o seu prisma. Penso eu. Podo escoitar a Richard Gere no musical “Chicago” ou a Los Guajiros del Puerto en “Veo, veo”. Podo coller camiño de A Valenzá e mirar de esguello para a rúa A Canella, por exemplo, ou podo botar a correr ata a rotonda da Familia. Quen me vai dicir que non faga tal cousa? Quen me vai parar os pés? Teño liberdade para facer e desfacer. Liberdade para berrar! Liberdade para pensar! E penso, vaia se penso! Tamén teño liberdade para soñar! E soño, vaia se soño!

Podo escoitar a Nina Simone en “Feeling Good” ou a Jerry Goldsmith cos títulos finais da película “O premio”. Podo lanzar un asubío que se oia incluso en Lobios ou podo quedar en silencio para asimilar certo asunto moito mellor. Quen me vai prohibir a min que soñe cunha estrela que viaxa polo espazo sideral e deixa un ronsel que abraia, que apampa. Quen me vai prohibir que lle pegue unha patada ó mundo ou que baile sobre a á esquerda dunha rula. Se quero podo escoitar a Billie Holiday ou confiarlle catro desexos a un espírito libre, por exemplo. Hai por aí espíritos libres que te escoitan, que te queren aconsellar incluso (se é que me deixo aconsellar, claro) e que te ven coma un libro aberto que, vaia por Deus, haberá que pechar. Péchoo, por se aquel.

Finca Fierro. Venres, 20 de setembro de 2019

CHOVE SOBRE UN BERRO QUE ESGAZA

Chove. Chove sobre o sentido duns diálogos que caeron nun ir e vir de oracións, de frases auténticas e sinceras. Pero ó mesmo tempo brillan eses diálogos baixo uns sentimentos que se soltan, que rabuñan na intelixencia de cada un. Chove sobre a rúa mollada. Chove sobre mollado. Chove e aí vai o lixo, a xenreira, a ansiedade, a pesadume do que foi. Non obstante, uns poucos raios de sol baten contra esas pingas de auga para que se reflicta un silencio melancólico, un instante eterno e unha beleza que vai e vén por toda a conversa. Chove nos soños que se soñan e nas realidades que non se inventan.

Chove sobre a rotonda do meu peito, e de tantas voltas que dan os latexos sinto unha dor, un anhelo que me deixa sen alento. Chove sobre o que se escribiu e sobre o que non está escrito. Chove sobre un berro que esgalla, que esgaza, sobre un xogo ou partida que vai máis alá de ganar ou perder, sobre atrancos que hai que retirar para poder pasar, sobre silencios cheos de saloucos e sobre ruídos cheos de silencio. Chove congoxa pola mañá, chove medo pola tarde, chove angustia pola noite e chove ansiedade a todas as horas. Pero locen pensamentos que non caen en saco roto. Pensamentos que sobrenadan nas pingas de auga e que brillan baixo unha luz que namora. Chove e a alma queda limpa de impurezas. Chove e unha bágoa esvara pola meixela abaixo. Chove e un sorriso deita sobre un retrato.

Cafetaría Babalú de Ourense. Xoves, 19 de setembro de 2019

BERRANDO SENTIMENTOS

Senta nun penedo que hai á beira do camiño e contempla a vida pasar. Porque a vida pasa tal como flúe, como discorre a auga dun río, de calquera río. Tamén os pensamentos aboian mentres o sol se pon por detrás dun outeiro. Pensamentos que van e veñen por unha pel que latexa e súa ante unha ansiedade que está aí, que sempre estivo aí. E deita en silencio apegado a esa pel que o reconforta, que o fai xemer, que o eleva silandeiro por un desexo eterno. Olla o pardal que acocha por entre unhas toxeiras e vese melancólico ante unha ollada que lle lanzan desde unha foto. Debuxa un compás de espera nesa soidade que o aperta. E mentres un gaio voa para cruzar ese río calquera, voan os seus soños na procura dun tacto suave e húmido, na busca dun instante platónico, sentimental.

Berra por ese latexo que nota no seu peito e por esa sensación que lle chega de cando o berro queda en silencio. O home ergue do penedo e busca o horizonte para perderse entre os recunchos da memoria, de cando deixou caer un salouco por un saúdo ó outro lado do teléfono. Hai momentos nos que o home flota polo universo que non ten fin e acariña, aloumiña un corpo que o tenta e que o ve máis alá do desexo. Berra por ese momento que non chega. Berra por ese anhelo que o mata. Berro por ese silencio de estar á súa marxe. Berra por esa pel que súa, que queima, que cingue. Berra por ese xemido que ambiciona. Berra por ela.

Finca Fierro. Mércores, 18 de setembro de 2019

PREGUNTAS E RESPOSTAS

Cantas árbores hai que plantar para xerar un bosque? Cantos erros hai que cometer para pedir un simple perdón? Cantos candís hai que acender para ver máis alá dun negro pensamento? Cantos corazóns hai que debuxar nun papel para que os versos do poema descansen sobre o cenfollas que se escribe desde hai tempo? Ás veces chega unha única árbore para non deixar ver o bosque. Outras, nin cen anos de perdón conseguen aliviar un pequeno desacerto. E case sempre o corazón acaba rachando antes da conclusión do soneto.

Cantas nubes teñen que asomar no firmamento para saber que hai cambio de tempo? Cantas palabras hai que soltar para descubrir unha certa ansiedade ou para insinuar unha lexítima verdade? Cantas olladas de esguello hai que lanzar para ventar, para presentir o prohibido, o que non se ve? Ás veces unha vulgar nube desemboca no asolagamento dun sentimento. Hai palabras que enchen os camiños con emocións e, por que non, tamén con xenreiras. Lanzamos olladas de esguello para disimular o desexo. Pero este está aí, tras a cortina dunha cobiza, dun devezo. Cantos berros hai que botar para que alguén te entenda? Cantos silencios hai que vivir para saber o que se atura? Canto sosego hai que amosar para saber que se soña? Hai berros que calman, silencios que estouran e sosegos que arrolan. Hai preguntas con respostas cheas de erros. E hai respostas que simplemente non din nada.

Pizzaría Vivaldi da Valenzá. Luns, 16 de setembro de 2019

Finca Fierro. Luns, 16 de setembro de 2019

A CABRA E UN SERVIDOR

Un home quere muxir unha cabra e eu quero bailar sobre unha tatuaxe debuxada nunha nádega. Unha muller pregunta polos litros de leite que pode dar unha cabra durante uns certos anos e eu quero asubiar un sentimento que me aparece nos soños cada dous por tres, ou sexa, moi a miúdo. Agora que cada quen analice a situación da cabra e dun servidor. E mentres se analiza o asunto, podemos moi perfectamente escoitar á Cacho Señora Dona Barbra Streisand cantando “Starting Here, Starting Now”, por exemplo, ou tamén podemos contemplar o horizonte para intentar asimilar por onde asomará o ruído do mar. Se é que pola contorna hai algún mar. Que dubido moito, xa que tan só se ven cabras que queren subir á punta dunha meda. Un regato de auga pasa por entre dúas penedas e a miña ollada queda fixa nunha foto que amosa un corredor acabado de pintar. Semella de cor beixe. Ó mellor erro na apreciación, pero errar é humano. Tamén comete fallos a cabra cando quere realizar un salto imposible; por exemplo, o querer subir ó campanario da igrexa de Baños de Molgas. Non sei, pero ó final haberá que debuxarlle unha tatuaxe para enganala e que pense que o pesebre está aí, diante dos seus ollos. Eu tan só quero quedar pasmado ante a beleza dunhas ás de bolboreta e ante o voo dunha rula que vai e vén por entre as estrofas dun poema.

Finca Fierro. Domingo, 15 de setembro de 2019

ENFRASCADO NOUTROS DEPORTES

O esperpento político segue aí e aínda que a liga de fútbol volveu, eu, estes días, teño que recoñecer que vivín moito máis enfrascado no baloncesto e no ciclismo. Si, son moi deportivo, gústanme todos os deportes, e que. Polo menos estes danme moitas máis alegrías que cabreos, máis ansiedades que penas, máis emocións que pesadumes.

O baloncesto. No momento en que escribo estas liñas aínda non sei se España será ou non será campioa do mundo. No momento en que ledes estas liñas, ó mellor botamos de contentos ou ó mellor temos aínda un certo sabor amargo na boca. Se tan só acadamos a medalla de prata tamén un servidor notará ese aquel de angustia. Pero tamén é verdade que me chega con analizar o partido de España contra Australia, coas súas dúas prórrogas incluídas, para saber o que é unha auténtica tensión, un puro sufrimento e un estouro de alegría. E se por un casual hoxe temos a medalla de ouro, deixade voar a imaxinación para intuír o que aconteceu onte ante unha televisión e logo de ver como o reloxo marcaba o 00.00 do cuarto tempo.

O ciclismo. Se o baloncesto me deu momentos de tensión, de sufrimento e de alegrías, o ciclismo tan só me dá momentos de emoción. E non emoción polo que poida acontecer, senón polo que aconteceu. Emoción de emocionarme (de chorar, que volo hai que dicir todo) ó ver como chegaba o ganador da etapa á meta. Aquí si que non me importa que o deportista sexa estranxeiro ou doutro universo. Estou con el a morte! O sábado mesmo, vendo ó esloveno Pogačar, ata eu mesmo quería que lle sacase o segundo posto da xeneral a Valverde, que é español e con todo o que lle quero a Valverde. O esloveno, con tan só 20 anos, acadou tres etapas (que se din moi axiña) e revolucionou a carreira o penúltimo día e a propia clasificación xeral. Tampouco me importa que a Volta a gane outro esloveno, Roglič (espero que non acontecese nada raro onte), porque xa digo que, para min, o ciclismo é o ciclista, sexa de onde sexa. Claro que quero que gane un dos nosos! Pero se non o fai, non quedo desgustado, como me pode acontecer ó mellor noutros deportes. Porque o ciclismo é sacrificio, é vontade, é unha continua loita contra practicamente todos os elementos. É unha gozada!

Finca Fierro. Sábado, 14 de setembro de 2019

ASUBÍOS Á MEDIA TARDE

Nunca pensei que fose eu o receptor do asubío que alguén me lanzou á media tarde desde o Outeiro Barbeiro. Eu ben oín un son agudo e non moi longo, pero pensei que chamaban por algún can. Volveron asubiar e apreciei ó momento que era unha chamada para un ser humano. Tiña que ser para min porque era o único que andaba por Detrás das Poulas. Por moito que outeei o horizonte non souben quen me chamaba. Eu tamén contestei varias veces, logo de meter os dous dedos maimiños na boca (tamén sei asubiar cos outros, pero cos pequeniños asubío máis forte), mais non houbo resposta.

Volvín asubiar logo dun tempo; o que me deu marxe para intuír e saber que alguén estaba a mofarse de min. Isto dáme moita carraxe, porque eu, precisamente eu, nunca me metín e nunca me meto con ninguén. O meu lema sempre foi o de “non facer nunca o que non queiras que che fagan”; máis en referencia ó tema dos abusos (agora chamámoslle bullying, unha palabra estranxeira para presumir de que temos mundo). Media hora antes de marchar para a casa seguía ese alguén dálle que dálle ós asubíos; aínda que, agora, xa non os contestaba, xa non lles facía caso. O que fixen foi lanzarlle o berro de “bícame no cu que teño paxariños”. Pola distancia eu ben sabía que me oiría. A proba é que ese alguén non volveu asubiar. Empecei a tanguer as vacas e marchei para a casa.

Pizzaría Vivaldi da Valenzá. Venres, 13 de setembro de 2019

UN BO VARREDOR

“Leva ese aceite tamén”, díxolle Erundina ó seu home Pancracio cando este saía da casa coa bolsa do lixo. Ó dicir aceite referíase á botella de Coca-Cola chea de aceite usado para a reciclaxe. A familia de Pancracia Saborido, o fillo do Paspallás, reciclaba moito. Aínda que máis dunha vez, el, quería reciclar certos pensamentos. Pero non había maneira! Quéirase que non, os pensamentos, coma os sentimentos, sempre están aí. Aínda que se metan no recuncho máis escuro da memoria, por unhas ou outras causas, acaban xurdindo. Ó mellor para amolar. Ó mellor para facer renacer a felicidade. Non se sabe.

O fillo do Paspallás saía da casa para tirar a bolsa do lixo no contedor verde e a botella de aceite no colector do aceite. E Pancracio Saborido non volveu para a casa, senón que tirou para adiante; xa que el cada vez que sae da casa é para tomar un café. Se sae para tirar o lixo, vai tomar un café. Se sae para mercar o pan, toma un café. Se sae para ler os xornais, toma un café. Pancracio sempre aproveita o tempo para facer varias cousas á vez. Estas viaxes si que non as recicla. Polo camiño fíxase na porcallada que deixa a xente e ó mesmo tempo analiza, estuda e divide os obxectos segundo a súa reciclaxe. Ás veces pensa que sería un bo varredor. “Que todo sexa polo ben da sociedade”, dixo para si. Sorriu e pegoulle unha patada a un bote de pementos morróns que estaba baleiro.

Pizzaría Vivaldi da Valenzá. Xoves, 12 de setembro de 2019

POLA COSTA LUGUESA

Cruzar Lugo desde Ourense leva o seu tempo. A provincia de Lugo é longa coma unha aguillada. Pero hai ocasións en que si paga a pena cruzala todiña. Por exemplo, para facer unha excursión ó Fociño do Porco, alá no concello de O Vicedo, bicando a ría de Viveiro. O lugar é bonito. É tan bonito que o seu percorrido fíxoseme máis curto do que aínda é. Oíra e lera de que había que andar abondo, de que había que subir e baixar moitos chanzos, pero estes non asustan a ninguén. A orografía do Fociño do Porco é tan espectacular que non sabes a que recanto atender ou a que recuncho retratar. Non obstante, a min o que realmente me impresionou era o son do mar durante todo o traxecto; esas ondas zoupándolle labazadas ás rochas, ese ir e vir da auga que hipnotiza. Hai un pequeno treito no que o ruído asoma pola dereita e pola esquerda que te obriga a parar para escoitar. Parei, escoitei e gravei.

Como o percorrido logo se fai e despois de xantar, alá o Pancracio nos levou ata a Praia das Catedrais, no concello de Ribadeo. Aínda que a marea non deixaba ver toda a fermosura do recinto e a maiores de que para visitala ben cómpre un permiso da Xunta, o paseo que hai pola súa marxe case é suficiente para facer o desvío desde O Vicedo. O esencial é o ruído do mar. E aquí tamén facía moito ruído, logo de deixar ver como as ondas rachan contra as rochas. Ás cinco non quedou outra que cruzar de novo Lugo.

Finca Fierro. Xoves, 12 de setembro de 2019

O TOXO

Hai tres substantivos que, en Galicia, van moito máis alá do significado que poidan reflectir os dicionarios castelán e galego. No xénero humano temos á muller, no reino animal está a vaca e no mundo vexetal aparece o toxo. A muller xa sabemos que é a alma de calquera galego. A vaca que foi e é a subsistencia da nosa terra. E o toxo... Segundo confesei e confeso sempre que o patrón de Galicia é o carallo, agora toca recoñecer que o toxo é algo así coma o himno galego ou o espírito do galego ou a cerna do noso país. O toxo é a cor a rebentar os ollos cando penetras en Galicia polo Padornelo.

Logo, se o analizamos máis a fondo, vexo que o mesmo vale para un roto como para un descosido: desde darlle acubillo a un niño de paxaro ata amosarse en forma de tatuaxe na nádega dereita dunha muller, por exemplo. O toxo ata serve de símil para o carácter dunha persoa: es un toxo! O toxo é un recordo malicioso da infancia, de cando a un amigo o obriguei a tirarse a unha toxeira se quería que lle dera un cigarro. O toxo é o orballo dun sentimento, o freo a unha aceleración. O toxo é o xoguete dun burro e foi media vida do labrego. Foi cama das vacas e estrume para as leiras. O toxo é o deus dos montes galegos. A flor do toxo é a alma, a esencia, o fundamento da nosa idiosincrasia. A flor do toxo é a cor amarela que estoura, que rebenta nunha terra que é súa, que sempre será súa.

Pizzaría Vivaldi da Valenzá. Martes, 10 de setembro de 2019

AS GALIÑAS DE CAMILO SESTO

Queren as galiñas que as empreñen os galos para deixar logo escapar os ovos polas barroncas de Barricobos. Logo, no relax da emoción, no descanso da felicidade cantarán a coro “vivir así é morrer de amor” en memoria de Camilo Sesto. Sempre haberá pitas que intentarán buscar o gozo entre o barullo dunha canción. Sempre haberá galos que baballarán por uns instantes de consolo. E ninguén, absolutamente ninguén será quen de prohibir unha ascensión ó ceo. Queren as galiñas furgar por entre os refugallos da aira do Pombal e peitear aqueles sacramentos que uns cantos paspáns deixaron caer desde os tempos da ignorancia.

Por entre as xestas do alto da Chaira asoma o ruxerruxe de “algo de min, algo de min vai morrendo” que Camilo Sesto compuxo un día no que alguén (tan só alguén) pensou que o galo da Sinda A Cachafeira estaba a violar a varias galiñas (non só a unha) de Ludivina A Parideira. Foi o propio raposo que pasaba sen querer o que tivo que testificar ante eses ignorantes ou incrédulos que non houbera tal violación, que a algarada fora consentida. Alguén sacou o asunto fóra de contexto. Se basta con ver ás pitas como se botan a correr pola planicie de Barricobos con dirección á Tapada Nova. E ás carreiriñas, Camilo Sesto di que “xamais, xamais” nos metamos coa felicidade dos demais, aínda que sexan animais.

Pizzaría Vivaldi da Valenzá. Luns, 9 de setembro de 2019

RÁPIDO COMA UN ALUSTRE

Fun rápido coma un alustre. Non hai nin dez minutos que estaba no lugar no que estou, e xa volvo estar, claro. Eu son moi rápido. Sempre fun moi rápido. Se vou devagariño ou amodiño (que máis ou menos é o mesmo) e quero chegar axiña, bótome a correr. Non queda outra. E se vexo que aínda me custa máis o chegar, corro aínda moito máis ás présas. A verdade é que nin eu mesmo sei onde teño o tope de velocidade. Non hai moito corrín detrás do ronsel dunha avioneta e acabei aterrando con ela na Chaira de Vide.

E alá polo mes de febreiro ou marzo (non lembro ben; ata poida que fose abril ou maio) corrín tanto que alcancei os restos dun meteorito (non creo que fose unha nave espacial) que cruzou o ceo coma un lóstrego, á altura do planeta Saturno. Fun tan rápido que aínda tiven tempo de lle dar tres volta ó anel dese planeta. Así é que non me estraña que tardase tan só dez minutos en volver ó lugar no que estivera antes. Fun facer un recado e, zas, xa volvía estar aquí. Onte mesmo fun tan rápido que corrín detrás dunha rula, e aínda que cheguei á súa altura, a moi condenada non se deixou pillar. E non porque voase máis rápido do que corría eu, senón porque sen o seu consentimento, ou sexa, sen pousar sobre o meu ombreiro, non lle toco, non a molesto. Non lle toquei. Non a molestei. Pero fun máis rápido que o suspiro que lancei.

Pizzaría Vivaldi da Valenzá. Venres, 6 de setembro de 2019

QUEDAN OS DO INVERNO

Chegados a este momento de lectura do luns, 9 de setembro, podo comunicar e comunícoche, lector, que entrou o inverno. E non polo tempo climatolóxico en si, senón porque remataron as Novenas de Os Milagres. E cando rematan estas, chegou o inverno. Polo menos para a contorna de Baños de Molgas e concellos limítrofes. A partir de xa, en toda esta bisbarra quedan os de sempre, é dicir, os do inverno. A partir de mediados de agosto empezan a desfilar de vilas e aldeas os emigrantes espallados polo mundo adiante, sexa nacional sexa estranxeiro. Aqueles ós que lle podemos chamar xubilados, aínda aguantan ata que rematen as Novenas. Rematadas estas, adeus moi boas. Quedan os do inverno. Entrou o inverno. É certo que moitas veces case nos alegramos desta chegada invernal ou deste remate peregrino, porque tanto barullo durante boa parte do verán, cansa, molesta e aburre. Pero ós poucos días, a verdade é que botamos de menos a toda esa xente que nos deixou mamando unha soidade que ninguén desexa. Ver as aldeas mortas é triste, moi triste. Por iso desexamos que volva axiña o verán e que dure ata rematar as Novenas de Os Milagres.

Falando de rematar. Esperemos que non remate, que non desapareza, que non rebente Ourense. Seica levamos 82 terremotos en 71 días. Máis dun tremor de terra por día. Seguro que a culpa é da auga da burga. Sorrío ante esta frase porque, en Baños de Molgas e de rapaces, sempre andabamos a voltas con que nese lugar do río Arnoia tiña que haber un volcán á forza, pois notar a auga quente e ver as burbullas como asomaban polo leito non era un bo sinal. Tiñamos medo a que estourase Baños de Molgas. Deixando a anécdota de lado, confeso que no medio da semana si notei como se me moveu o sofá cando estaba a ver unha película. Ó principio pensei que fora algún dos meus que tocara na parede para dicirme algo (vexo as películas cos auriculares), pero axiña pensei nos terremotos de Cartelle. E digo Cartelle porque parece que de aí partiron xa uns cantos. Pero vendo que agora as entrañas da terra tamén roxen por Celanova e O Barco de Valdeorras, a ver se vai rebentar Ourense.

Finca Fierro. Sábado, 7 de setembro de 2019