SOBRE O RAÍL

Quedo quieto. Non me movo. Sentado no raíl. O sol está a punto de deitarse polo outeiro de Brandín. Atento ó ruído. Por se vén o tren. Certo, agora o tren xa non pasa por esta vía. É igual. Sigo atento por se aquel. Nunca se sabe; algunha manobra, algunha proba... Home previsible vale por dous. Son único e estou só.

Paso a man pola cara nun xesto de película seria, independente. Deixo que a mirada se me vaia a unha lavandeira que, ela si, está a moverse polo raíl. Toda guapa, toda tranquila, toda ostentosa. Se me movo, igual escapa. Non quero que emprenda o voo. Sigo entón quieto, sen pestanexar tan sequera. Case sen respirar. Máis ben deixo escapar coma un suspiro. Para non meter ruído.

A lavandeira ou alindadora ou pastoriña ou paxariña da neve alza o voo. Asustada. Non fun eu quen a asustou. A uns metros, sobre o mesmo raíl, anda coa cabeza alta un lagarto. Verde. Estirado. Fermoso. Moi fermosos. Decido seguir nas mesmas, ou sexa, sen moverme, sen facer ruído. Porque se a lavandeira era bonita, o lagarto é máis que lindo.

Caio na conta da realidade do raíl. Que atrae. Quizais porque está aínda quente, logo da canícula da tarde. Eu estou a gusto sentado nel. A lavandeira andaba coma unha princesa sobre el. E o lagarto segue a ser dono e señor del. Téñoo a menos dun metro. Non me movo. Mesmo deixo de respirar. É igual, fuxiu máis rápido que á présa ou coma can con vincha ó rabo. Por culpa do croar, do grallar dun corvo. Negro. Grande. Gordo. Aterrou sobre o raíl. Durante uns segundos deixeino estar. Erguín. Fuxiu. Queda o raíl agora esperando a velas vir.

Café Paco. O Vinteún (Ourense). Luns, 6 de maio de 2024