FRÍO NO CONTO

Frío. Frío nas entrañas dun salouco e no círculo da circunferencia que non se acaba de cerrar. Frío no universo dun escornabois e na raíz cadrada dunha toxeira que non acaba de agromar. Frío no ruxerruxe da mañá, no balbordo da tarde e no silencio da noite. Frío nunha alma en pena que acompaña á santa compaña porque o seu destino está máis alá da distancia. Frío no ir e vir do tempo. Frío no conto, neste conto.

Frío na caricatura dun espello e na tatuaxe dun asubío que non remata de saír dos beizos porque, estes, pobres, están xa con signo de conxelación. Frío no bico que rebenta co gozo e frío no desexo que arde, no berro que sae, no aceno que queda a medias e na pinga de orballo que se encarambela. Será unha mirada cálida a que a derreta. Frío no soño que cae sobre a almofada e no pensamento cando este esvaece ante a batalla perdida do sono.

Frío. Frío na rúa. Frío na punta do nariz. Frío na orella na que furga unha lingua para que, ó instante, ferva. Frío nunha quimera, e nun esperpento, e nun cometa, e na onda do mar, e na galla do carballo, e na curva do fouciño. Frío na bágoa que cae pero non se conxela e no suspiro que sae tras unha intensa conversa.

Frío está o raíl da vía do tren, e a auga do río Arnoia, e o carambelo da presa da Porfía, e a xeada sobre as follas dos nabos, e a idea que non quere saír por estar precisamente atrofiada, e a ansia que non atopa o momento de arder. Frío está o tempo, o ceo, o heroe, a contenda, o devezo e Supermán cruzando o universo. Frío queda todo isto.

Finca Fierro. Barbadás. Luns, 9 de decembro de 2024