O VALADO

Alí estaba. O valado que atravesaba o camiño. Acabado de facer. E ninguén sabía quen o fixera, quen o puxera alí. O valado era alto e groso, cheo de toxos e silvas, gallas e arame. O valado era difícil de cruzar. Por momentos pensei se non sería a conciencia de alguén ou a esperanza rota doutros. Ó mellor era o obstáculo imposible.

Imposible. Que non pode darse, que non pode facerse. Moi difícil de facer, imaxinar, soportar, etc. Aquilo que non é posible ou que presenta moita dificultade para ser realizado. Imposibilidade... unha quimera! Para min non hai nada imposible! Tíñalle máis medo ó que habería do outro lado que á subida do propio valado.

Iniciei con parsimonia a acción de quitar toxos e silvas, gallas e arame. Cando o valado quedou limpo de broza, tocaba agatuñar, aganchar, gatear por el. Coma cando subía ós carballos e piñeiros buscando niños de pombos ou pegas, alá pola infancia. Tiven que facer varios intentos para conseguir chegar arriba de todo. Pero, antes de mirar o que había ó outro lado, collín folgos e esperei.

Esperei por medo ó descoñecido, mesmo ó baleiro. Ó mellor tan só había iso, o baleiro. Ou unha señardade que, a pesar de que ás veces é bonita, moitas outras ninguén quere. Ou unha acción ou feito que non queres ver. Ou unha melancolía que te deixa morriñento. Había que seguir. No alto do valado, ó outro lado, tan só había silencio. Deume tal medo que rebentei cun berro. Seguín o camiño preñado de angustia, coa congoxa rabuñando nas entrañas. Pero o valado quedou atrás.

Finca Fierro. Barbadás. Mércores, 11 de decembro de 2024