ÁS CINCO DA MADRUGADA

Indiferenza no andar. Paso a paso camiñei. Para non quedar quieto. Os espíritos malignos non me deixan descansar. Os benignos quedaron enterrados baixo lápidas do cemiterio parroquial. Mateinos contra un paredón ás cinco da madrugada cunha xeada branca e radiante como unha noiva. Ás cinco da madrugada pensei en ser malo, en ser un espírito maligno e niso estou, niso ando.

Quero acariñar o ruído con pingas de orballo para, nun amén, insultar ó silencio por ser tan tenro. Hai silencios ós que se lles poden achegar moitos adxectivos sentimentais, salientando, iso si, que tamén hai adxectivos de carraxe, de xenreira. Quero simular unha labazada baixo a candidez dun bico porque, a maldade, ás veces, vístese de tenrura con catro versos escritos sobre un corpo nu.

Os espíritos malignos que asomaron ás cinco da madrugada andan xa ó seu albedrío por entre os outeiros da señardade e as devesas da conmiseración. Agora toca esperar a que a conciencia colla os camiños trillados. Camiñante, non hai camiño, faise camiño ó andar; dicía aquel. Eu digo que camiño desde as cinco da madrugada co espírito maligno sobre o meu lombo e deixando que cheguen as cinco da tarde do día seguinte para cantar unha misa de réquiem polos benignos que xa enterrei.

Mentres, deixarei que as cores do arco da vella me amosen a curva da señardade, onde a verde da esperanza se mesturará coa amarela dos pensamentos e onde a azul da seguridade se xunguirá coa gris da neutralidade. Os espíritos malignos abranguen xa todo o meu tempo.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 16 de xaneiro de 2025