Chove sobre o capitalismo duro e puro, sobre o imperialismo prosaico e sobre o nacionalismo feiticeiro. Chove sobre a flor do toxo e sobre o mastro da Perla Negra. Son o Jack Sparrow das pingas de orballo e o Mad Max dos tempos pasados, presentes e futuros. Debaixo dun beiril non chove. Nin tampouco debaixo dun balcón nin acochado nos refaixos dunha muller de corpo enteiro. Chove sobre a conciencia dun estorniño, aínda que non sei se non era unha lavandeira.
Non chove sobre o eco dun berro nin sobre o oulear dun lobo. Chove sobre o animal que oulea e sobre o outro animal que berra. Hai persoas que berran como animais e hai berros que mancan, que doen e que non sandan, que non curan nunca. Chove sobre os versos dun poema e sobre o caderno que almacena toda unha serie de poesías. Poesía es ti, dicía aquel.
Poesía é a pinga que cae mansiñamente e molla a señardade do momento, a melancolía do instante. Poesía é a lagoa na que se mete, se funde o desexo. Poesía é o espello no que reflicten as ansias dunha vida preñada de fantasías. Poesía é a pinga de auga que cae, con lentitude, sobre o algoritmo de certos problemas, opinións, conceptos, propósitos... de certas ideas.
Chove sobre a estrutura da coiraza do sapoconcho e sobre as varandas da pasarela das Mestras. Non chove dentro da igrexa de Baños de Molgas e si sobre o campanario dela. Tampouco chove sobre a tatuaxe escondida da nádega dos anhelos, nin no faiado que acolle os soños da existencia. Agora mesmo... chove.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 6 de marzo de 2025
Foto: Pasarela das Mestras (Baños de Molgas - Ourense)
No hay comentarios:
Publicar un comentario