NUNCA SE SABE

Nin nas distancias curtas nin nas longas a sorte é quen de estar acochada, acazapada. Simplemente porque as cousas son como son e acontecen cando teñen que acontecer. Con distancias e sen distancias.

Ela díxolle a el que marchaba. El desexoulle boa viaxe. Ela rexeitou tal desexo co argumento de que non era unha auténtica viaxe, que só eran uns poucos quilómetros. El contraatacou cun “nunca se sabe”. É certo, nunca se sabe. Algo, o que sexa, bo, malo pode agardar á volta da esquina; neste caso, nuns metros, nun par de quilómetros. Ela, ó final, deulle a razón a el. Nunca se sabe.

Ela marchou e el quedou pensando nas distancias curtas e longas, nos atrancos da vida e nas heroicidades que, ás veces, acometemos para evitar eses contratempos. Ela iría pensando no ruxerruxe da sorte. El sempre renegou de tal sorte, de que esta non existe. Tan só existe o ser ou non ser. Ela quizais sexa das axudas divinas. Se son para ben, benditas sexan.

Ela marchou e el, despois dun tempo, bailou un tango sobre o nariz dun biosbardo. Ela, de camiño, sorriu ante ese feito del. Era das que lle lía os pensamentos. “Seguro que agora se lle dá por ulir unha flor de toxo”. El, cando baixou do nariz do biosbardo, inspirou o aroma, o recendo dunha flor de toxo. Ela xa non sorriu, soltou a gargallada. Quen sorriu agora foi el porque tamén soubo intuír os feitos dela.

Ela baixou a ventá do coche e berrou: nunca se sabe, nunca se sabe. El engadiulle algúns retrousos e cantou a pleno pulmón. Para que o oíse ela. Porque, segundo ela, a distancia era curta. El subiu o ton, por se a distancia era longa. Nunca se sabe.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 25 de abril de 2025