Alá, na distancia, está o outeiro, o lombeiro. No alto do outeiro está o lobo. Ouleando. Cun ouleo longo, queixoso, rachando o silencio. Hai ouleos que avisan, que son coma unha chamada, que comunican. Tamén os hai que marcan territorio.
O dese lobo era un ouleo triste, melancólico, morriñento. Non era un só ouleo. De cando en vez tomaba folgos. De cando en cando alzaba a cabeza e ouleaba. Ouleaba mirando ó ceo. Ouleaba cara ó infinito e máis alá. Semellaba que ouleaba de pena. Ó mellor era de ansiedade. Ouleaba chamando por algo, ou avisando á camada, ou quizais para que ningún destes se achegara.
Ouleaba baixo a luz da lúa vella. Ás veces acochaba entre as toxeiras, pero non tardaba en saír para oulear de novo. Ouleaba coa nostalxia preñada nos seus ollos. Ouleaba de noite e quizais soñase de día.
O lobo é gris, máis ben grande e, iso si, solitario. Non só nese momento. Outros días xa o vira no alto do outeiro, só, e... ouleando. Tan só ouleaba desde ese recanto, desde ese picouto, desde ese cume, quizais para remarcar con máis insistencia o seu territorio. Un territorio silandeiro no que, polo día, brillaban as cores amarelas das flores dos toxos e, pola noite... pola noite, a escuridade facía máis triste o seu ouleo, máis nostálxico, máis melancólico.
Cando chego á súa altura, sento á súa beira. El tamén senta, pero mirándome de esguello, desconfiado, suspicaz. Pásolle a man polo lombo, sorrío e, nunha arroutada..., ouleamos os dous!
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Domingo, 6 de abril de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario