ENTRE O CHEDEIRO E O PINALLO

Se te pica un alacrán busca cura e sancristán, que mañá te enterrarán. A min picoume un toxo arnal e aínda o teño metido nun dedo. Teño outro máis no peito. Pero este era dun toxo verde.

Son O Alustro. Chámanme así porque seica sempre brillei moito. En todo. Ata en facer ruído. Por iso estou asombrado de que non me chamasen O Trono. Ó mellor foi porque xa había un veciño ó que lle chamaban así. Na mesma aldea ou vila é case ou sen case imposible que os alcumes se repitan.

En realidade chámome Rogelio Betán Betún. E non son de risa os apelidos. Nacín nun carro das vacas que tiñamos na palleira. Así de claro e de labrego. Miña nai, a Aurelia, fora pillar un mangado de herba seca para darlla ós dous chatos que naquel momento tiñamos no pesebre. Ó pouco de empezar a ripar da herba, notou que pingaba polas patas abaixo. “Aí vén”, dixo toda calmosa.

Escrutou a palleira buscando un lugar cómodo onde parirme. Vendo que nin tempo tiña de formar unha cama de herba seca, sentou o cu no oco que hai entre o chedeiro e o pinallo do carro e, nun amén, cuspiume de entre as súas pernas. Disque me colleu no aire, a pouquiños centímetros do chan. Tamén seica berrei xa antes de darme o correspondente azoute. Seguro que chorei ante o medo de esnafrarme no chan.

Máis adiante, miña nai sempre me dixo que chegara como un feixe cheo de luz. E foi ela mesma quen empezou a chamarme O Alustro. Polo brillo que me viu e pola rapidez con que nacín. Miña nai era lista de raio.

Café Brétema. A Valenzá. Mércores, 21 de maio de 2025