RELATO SEN XEITO

Catro menos vinte e cinco da tarde. Case 40 graos de temperatura. O ceo está gris. A ver, oh; como vai estar o ceo gris se hai un sol do carallo. É igual; este será un relato sen xeito e escribirei o que me saia das entrañas ou das asaduras. Hai reloxos dixitais en varios aparatos da cociña que marcan a hora exacta. Hainos que os teño apagados; non quero que marquen nada, a ver se así consigo enganar ó tempo. O tempo é certo que non é necesario marcalo. El pasa e pasa e pasa e todo o pasado vólvese recordo e os recordos aparecerán ou non. Depende das ganas que teña de pensar. Eu penso sempre e moito, pero é outro cantar.

Catro menos vinte da mesma tarde. Seguen os case 40 graos de temperatura. En cinco minutos o tempo pasou pero pouco cambiou. A vida, digo. E o que arrodea á vida. A vida, por veces, é fodida. É unha quimera. Veña, si, tamén é unha alegría. A vida é como un bambán, como un acaneadoiro, como unha carrandiola, como un arrandeadoiro, como unha carriola, como un cinchón, como un dindán, como unha randeeira, é dicir, a vida é un ir e vir, un tornar e volver constante. A vida hai que vivila.

Catro menos cuarto da sempiterna tarde. En cinco minutos máis... que carallo baixaron os graos; segue exactamente igual a mesma calor, aínda que o ceo siga gris, máis ben negro xa. Que é mentira, claro. Porque o relato segue a non ter xeito grazas ó paspán que o escribe. Tal pasmón está a refregar os ollos; quizais por vergonza ou porque, vale, si, pódenlle proer algo. E todo o que proe hai que rañalo. Agora morde unha uña. Se só fora unha... As súas placas córneas nas que rematan os extremos dos dedos son xa un caso perdido. Mentres morde nunha ponlle fin a este relato sen xeito. Xa está.

Finca Fierro. Barbadás. Xoves, 10 de xullo de 2025