DEPRESIÓN POSVACACIONAL

Quero ser ateo e non hai maneira. O catolicismo está en cada bafarada de aire que deixo escapar. O catolicismo arrodeou sempre a miña vida: miña nai que era case beata ou sen case; estudos nun colexio de curas que, ó final, mesmo se mesturaron con monxas; as novenas de Os Milagres, a Santiña do Medo, a igrexa parroquial de Baños de Molgas a metro e medio da miña casa... Non tiven escapatoria.

E agora, cando quero escapar, ata nos escritos teño que usar expresións ou frases católicas porque, busque por onde busque non atopo tales formulacións noutras doutrinas. A biblia asoma cada dous por tres porque é a alma mater do catolicismo. A palabra de Deus e as prédicas de Xesús dan ditos, proverbios e adaxios para dar e tomar.

Vou ó caso: “Gañarás o pan coa suor da túa fronte”. Bonita frase do Xénese 3:19 da que nos queremos zafar polo menos un mes ó ano, nesas chamadas ociosas vacacións. Seica o 66% dos españois sufrimos de depresión posvacacional. Vaia por Deus! (vedes?, outra exclamación parida do catolicismo). Isto da depresión dáme a entender que queremos que os cartos nos cheguen á casa sen rañala. A suor tan só produce proído, empapa as camisetas, molesta e cansa.

Depresión posvacacional. Xa que nomeei antes ós curas, aquilo si que era depresión o comezo dun curso. E non só pola severa, estrita e ríxida disciplina deles, senón por todo o entorno, por todo o que nos arrodeaba... educativa, familiar e socialmente. A depresión posvacacional por traballar só lle ataca ós vagos. Como hai un 66%... un país cheo de nugalláns!

Café Rooster. Ourense. Luns, 1 de setembro de 2025