A BANDA SONORA

Sentei na escaleira que leva á Aira do Medio e mirei á bubela que me miraba. Cun aceno de man, fuxiu. Fuxiu ela e asomaron os pensamentos de cando unha banda sonora era a canella pola que transcorría o meu ir e vir de ansiedade ou, máis ben, de desexo. Outros pensamentos levábanme pola liña torcida dun verso que non acababa de rematar. Deixei escapar un leve sorriso e os pés iniciaron un tremor musical cando a banda sonora se puxo máis rítmica, máis acelerada. Como a vida.

Contemplei o segundo chanzo da escaleira e, alí, medio escondida, había unha mosca sen ás. A dedución foi lóxica: alguén a pillara e lle quitara as alas. Foi nese momento cando a banda sonora se volveu morriconiana e contra a parede da casa imaxinei a Clint Eastwood cabalgando polos confíns das pradarías. Non tardei eu en navegar coa Perla Negra polo confín de todos os océanos. Nun instante volveu a bubela e, nun amén, lambiscou á mosca. Requiescat in pace polo díptero.

Volveron os pensamentos a bailar ó seu albedrío: que se unha aspiradora limpaba o interior dun vehículo, que se unha tatuaxe se estremecía en cada paso que se realizaba, que se no silencio asomaba un pequeno eco de ruído, que se unha bala pasaba en cámara lenta ante o asombro dos meus ollos, que se o tirador era a realidade da esperanza que non era tal, que se a bubela marchara de novo coa presa na súa moega, que se o universo era infinito e a soidade eterna. Que a banda sonora seguía ó seu ritmo. Erguín da escaleira de pedra e deixei que Morricone fose á miña beira.

Finca Fierro. Barbadás. Mércores, 25 de decembro de 2024