SOLICITUDE DE CITA

Como me daba o sol na cara e me molestaba, optei por pasar para a outra beirarrúa. Tiven que facelo de présa porque, moi cerca, achegábase un coche e aínda non quería morrer. Foi nese momento cando tiven coma un flash, coma unha luz que alumeou o meu cerebro: teño que desenvolver unha solicitude de cita. Unha cita que aínda tiña que pensar para que. O caso era iniciar a solicitude. O asunto real xa sairía sobre a marcha.

Encabecei tal solicitude cos meus datos persoais e de enderezo, como é de recibo, para, inmediatamente, salientar con letras maiúsculas un Informo que informase. E foi a partir de aí cando desenvolvín o asunto, que, en intervalos, mellor dito, en lóstregos, asomou á miña cabeza.

Que como me quedara o bico doce, quería repetir a experiencia: a de asubiar e cantar cando os algoritmos da vida formaban un conxunto de regras que, ó aplicalas, permiten resolver un problema mediante un número finito de operacións. Canta leria! Eu o único que quería era unha operación sinxela. Nada de buscarlle tres pés ó gato. Tamén quería repetir a experiencia de mirar e saber que todo estaba aí, que non precisaba nada máis, e que o tempo pasa e todo cambia.

Rematei a solicitude de cita pedindo ou pregando unha solución rápida ó algoritmo do anhelo, á multiplicación da experiencia e á suma de dous máis dos para que dea catro; aínda que se dá máis, mellor.

Asinei e datei tal solicitude, envolvina cun nobelo de fío verde mesturado con amarelo e deixeina caer na caixa de correo dos soños, das esperanzas, das ilusións, das ambicións e dos devezos.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Xoves, 26 de decembro de 2024