EN STAND BY

Levantouse aire, bastante, case se pode dicir unha ventada. Son as tres e once minutos da tarde. Estou en stand by, en espera. Xa tomei café. Xa lin un periódico nacional. Xa contemplei o universo e a avenida de Celanova da Valenzá. Xa estou esperando a que a tarde deixe de estar escura; que haxa máis luz. Porén, o tempo ameaza chuvia. Xa choveu algo. Imaxino que volverá chover.

Unha imaxe fotográfica, fixa, nunha pantalla de televisión. Collo a liña dunha circunferencia para estirala un pouco e desfacer o círculo. Desfixen o círculo. Voaron os paxariños, é dicir, os pensamentos. A liberdade consiste en ser libres.

Tres e dezasete minutos. Da mesma tarde. As mesas da terraza están tan xuntas que non hai intimidade. Podo transcribir perfectamente as conversacións de persoas que están en dúas mesas á miña beira, por diante e por detrás. E iso que falan baixiño. Ás veces, aproveitar o espazo é incómodo.

Non vexo unha flor de toxo porque este non sae no asfalto. Agora ben, imaxínoa. A imaxinación é coma ese círculo que abrín, que ve o oco e escapa, fuxe, busca a liberdade. Por iso a imaxinación é libre. Libre como a liberdade. A liberdade consiste en ser libres.

Sigo en stand by. Segue a aireada, a ventada. Segue o reloxo avanzando. E os coches pasando. E as nubes negras. E a tarde que aínda non clarexa. E á beira está a canella. E os ruxerruxes que zumban na cabeza. E a circunferencia que volve pecharse porque xa cansei de estirar a liña, de abrir oco. Tres e vinte e catro da mesma tarde.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Mércores, 18 de decembro de 2024