UN PERO PARA TODO

Deixo caer a mirada ó chan; pensativo. Ó mellor é que estou aburrido, ou sen ganas de facer nada. Non sempre un está espelido, e a nugalla asoma porque di que ten que asomar. Ás veces nin tan sequera somos donos dos nosos propios pensamentos, que xa é dicir. Podo dicir que penso e non penso en nada. Podo dicir que berro, cando, na realidade, a noite está preñada de silencio. Si, podía rachalo cun berro, pero que bonito é o silencio! E que ben se está cando se está en silencio. E quietiño. E coa ollada perdida. E coa cabeza baleira. Que descanso cando non se pensa en nada. Haberá algún momento no que non se pensa, no que queda a mente en branco? É raro, moi raro, pero...

Sempre hai un pero para todo. Mesmo para cando hai tenrura, hai señardade, hai sentimento, hai morriña, hai cariño, hai saudade. Tamén para cando hai carraxe e algarabía e ignorancia e ineptitude e deixamento e apatía. O pero é esa conxunción que introduce unha restrición ou unha oposición a algo que xa se dixo. E dá igual que se dixera algo bo como algo malo. Hai un pero para todo.

Ergo a mirada do chan e, non obstante, sigo aburrido, sen ganas de facer nada. E aquí si que non hai pero que valla. Sigo sen querer facer nada porque me dá a gana. Sigo aburrido porque non intento ser ameno, distraído, divertido, entretido, gracioso, simpático, pándego... e quixen escribir tamén “pavero”, pero resulta que no Dicionario da Real Academia Galega non existe. Así é que merece un Pingas a parte porque ten o seu aquel. Tal palabra acaba de espreguizarme. Xa non estou aburrido.

Finca Fierro. Barbadás. Venres, 14 de marzo de 2025