O GROMO DA ESPERANZA

Deixo caer a esperanza sobre un vaso de auga. Unhas veces aboia e voa, outras veces afunde e afoga. Por veces ocorren estas cousas: que hai branco e negro, ida e volta, adiante a atrás, silencio e ruído, carraxe a agarimo. A culpa tamén afunde e flota. Flota cando un quere que flote, principalmente cando a quere disimular. Porén, a culpa é culpa. Outra cousa e se a sentes ou non. Como a conciencia.

Deixo caer a esperanza sobre un papel en branco. Aquí si acelera, incluso se pode volver realidade. Todo acontece como o autor desexa. Semellante ó de soñar esperto. Sobre o papel en branco a esperanza realiza heroicidades sen disimulo ningún. Todo sae ben, a pedir de boca. Se non hai esperanza será porque o autor está acabado, afundido. A esperanza seica é o último que se perde. Todo consiste en escribila con boa letra e dereito.

Deixo caer a esperanza nunha tarde de xuño chea de nubes negras e brancas. Se fora uns días antes caía sobre unha canícula na que ardería a propia caixa de Pandora. Non sei por que, dáme que o mes de novembro é un bo mes. Para todo. Para a esperanza feita realidade. Para a realidade escrita sobre un lapso, sobre un intervalo temporal. Toda esperanza baila un tango por unha canella que leva á avenida da resurrección.

Deixo caer a esperanza nun tempo que está á espera. Ás espera de ser ou non ser, de querer ou non poder. A esperanza escribe versos para completar o poema. A esperanza é un brote, un gromo, unha xema que rebenta das entrañas da incerteza.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 6 de xuño de 2025