CON SAIA E A RACHAR

“Con saias (en plural) e a rachar” é unha das traducións ó galego máis bonitas que se fixeron de certos títulos de películas. Nesta, Jack Lemmon, Tony Curtis e Marilyn Monroe fixéronnos pasar quizais as dúas horas máis marabillosas de toda a historia cinematográfica. A saia (en singular) que luciu Marilyn Monroe na película “A tentación viva arriba”, e cando baixo o aire do metro tal prenda se elevou máis alá do imaxinable, converteuse nunha das escenas máis icónicas da sétima arte. Nas dúas películas, a actriz que semellaba parva pero que na realidade era moi intelixente, estaba máis espléndida que nunca. Hoxe hai exactamente 63 anos que Marilyn Monroe nos deixou. Aínda segue e seguirá para sempre na memoria dos que amamos o cine.

Durante décadas, Marilyn Monroe foi sinónimo de beleza, sensualidade e traxedia. Pero cando se atoparon unhas 50 páxinas dos seus escritos persoais (cartas, anotacións, fragmentos poéticos e reflexións sobre o cine) botou luz sobre unha verdade que moitos se negaron a aceptar en vida: Marilyn era unha muller aguda, lectora voraz e unha actriz cun profundo compromiso artístico. Moito máis que unha rubia parva ou estúpida.

As páxinas, que as conservou o seu mentor e amigo Lee Strasberg, escribiunas entre 1953 e 1961, en pleno auxe e caída da súa carreira en Hollywood. Lonxe do estereotipo de muller superficial, os textos amosan unha mente inqueda, unha actriz frustrada pola industria que a encadraba, e unha muller que lía a Dostoievski, Joyce e Freud mentres intentaba sobrevivir ó peso da súa imaxe pública. “Ás veces penso que son unha mentira que se repite ata que xa ninguén me ve”, escribiu nunha nota.

O seu paso polo Actor´s Studio, baixo a tutela de Strasberg, foi unha rebelión silenciosa contra o sistema. Alí non era un símbolo sexual, senón unha estudante máis. “Quero ser libre para sentir, sen que iso se use contra min nunha pantalla”, escribe nunha pasaxe. Noutra páxina, confesa sentirse atrapada entre dous mundos: “Un deséxame como corpo, outro rexéitame polo meu rostro. Eu só quero que me miren como artista”.

Esas 50 páxinas, lonxe de ser un diario calquera, funcionan como un guión alternativo á historia oficial de Marilyn. Non é un relato dunha vítima pasiva, senón dunha muller brillante atrapada nun sistema que non toleraba a intelixencia nun corpo desexado. Un crítico dixo: “Marilyn Monroe foi máis intelixente do que o mundo estaba disposto a aceptar. A súa traxedia foi que ela o sabía”. A Monroe soubo escribir o papel da súa vida, aínda que nunca lle permitiron interpretalo.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 2 de agosto de 2025