O ALCUME XA O DI TODO

O río Arnoia leva auga, a rula canta desde un salgueiro e o reloxo marca as seis menos cinco da tarde. Son o paiolo que escribe. Escribo en representación de Adolfo Bordalás Gordo, O Zarabeto. O alcume xa o di todo. Foi el mesmo quen me chamou para que contase algo da súa vida. El sabe escribir pero faino tal como fala e sería unha complicación, un relato sen fin para non dicir nada. O Zarabeto fala con dificultade, cortando as palabras e repetindo sílabas moi rapidamente, por un defecto físico nos órganos de emisión da voz ou por causa dalgún tipo de sorpresa ou dúbida súbita, segundo algún dicionario.

Que va, que va; a causa do mal do Zarabeto non se debeu a ningunha sorpresa nin a ningunha dúbida. Máis ben á xeada. Naceu o mesmo día e a mesma hora (de ano distinto, iso si) que Xesucristo baixo unha xeada na que se conxelaban ata os suspiros. E os berros de súa nai cando o pariu. Fíxoo debaixo da ponte das Cabras, en Baños de Molgas. Ela viña do monte coas vacas e, á altura do Outeiro Barbeiro, empezáronlle as contraccións. Tan só conseguiu chegar a refuxiarse baixo a ponte. Alí quedou toda a noite. As vacas... as vacas marcharon dereitiñas para a corte.

Xesucristo saíu máis espelido porque naceu nun pesebre, baixo a calor dos animais. Adolfo, o pobre, naceu como puido e co frío pexándolle a lingua, o entendemento e o que cadrase. Cando naceu ninguén sabía o que era un logopedista deses e el quedou como quedou.

Dime que por hoxe xa non me conta nada máis. Que máis adiante Deus dirá. Nótaselle que quere ser el o que escriba, pero...

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 29 de xullo de 2025

Foto: Ponte das Cabras ou Ponte do Medo (Baños de Molgas)