O CONTRASINAL

Cando quixen entrar ó muíño, o muiñeiro pediume un contrasinal. A verdade é que quedei pampo, perplexo. Abríuseme a boca de tal maneira que, unha trabe non collería por ela, pero un pontón si, e aínda quedaría oco para que se filtrase un moscardo, un tabán. Pedirme un contrasinal a min!, a un veciño que cada poucos días levaba sacos de millo ou de centeo para moer!

Secundino, o muiñeiro, vendo a miña cara, a miña expresión, moito se quixo xustificar con non sei que dos tempos que corren, etcétera. Lerias e máis lerias. Porén, non lle dixen absolutamente nada. Pousei nunha pedra que había á beira a saqueta, deste caso, millo e, con pachorra, sen abrir a boca para nada, que xa cerrara logo da sorpresa, botei a andar polo camiño arriba. Fun á palleira e busquei na arca que teño no fondo un trabuco que meu bisavó ou tataravó trouxera de Madrid, de cando as tropas de Napoleón quixeran facernos bailar un cancán. E todos sabemos que o que se mete nas palleiras queda tan agochado que mesmo leva deus e axuda atopar algo despois. Emporiso, como non era a primeira vez que usaba o trabuco, sabía perfectamente onde atopalo.

Por certo, a historia que sei desta arma (contada por meu pai) é a de que precisamente no famoso 2 de maio foi cando a acadou e que gardou coma ouro en pano, xa que meu bisavó ou tataravó fora cun simple fouciño a matar franceses.

Ó feito; con el volvín ó muíño, coa mesma cachaza coa que subira. Secundino, cando me viu, desde a distancia, xa el mesmo empezou a teclear non sei que na porta. É máis, incluso meteu el a saqueta dentro do muíño. Ai logo!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 18 de agosto de 2025

Foto: Baixada ó muíño. Baños de Molgas.