Unha folla que cae. O vento que zoa. Unha rula que voa. Un coche que aparca. Un banco na nada. O sol que abrasa. Sempre pensei que o universo era infinito e que a soidade viaxaba en autobús pola carreira da barullada. A soidade é a circunstancia de estar só. É o sentimento provocado por esa circunstancia. Tamén é o sentimento profundo no que o suxeito vive unha perda ou experimenta unha aguda nostalxia de algo xa vivido e que considera desexable. Unha carallada; a soidade é unha enfermidade, o baleiro da ansia, o espello roto.
Un trago de café. Un tema musical. Un bolígrafo que escribe. Unha televisión que emite. Un ruído nos oídos. A suor enchoupa a camisa. Sempre pensei que todos os camiños conducían a algún lugar e que a melancolía era o pracer de estar triste. A melancolía é o estado de ánimo caracterizado por unha tristeza fonda e permanente. Tamén é o estado patolóxico que se caracteriza polo abatemento psicolóxico e físico, e pode ser síntoma de diferentes problemas psiquiátricos. Outra carallada; a melancolía é a escusa para non facer nada.
Un microondas apagado. Unha pota sobre a cociña eléctrica. Uns tomates maduros. Un calendario colgado. Un reloxo tamén colgado. Unhas bolsas de larpeiradas. Sempre pensei que os soños eran a esperanza dunha realidade inexistente. O soño é aquilo que un imaxina durante o sono, percibíndoo coma se fose real. Tamén é aquilo ó que un aspira ou que un desexa moito. Unha terceira carallada; o soño é a coartada perfecta para simular os insomnios, os desvelos.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Domingo, 10 de agosto de 2025
Finca Fierro. Barbadás. Xoves, 14 de agosto de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario